verflucht

Image by wytze via Flickr

Ik stel vast dat het stinkt, maar Anny ligt een ganse nacht te kuchen en te hoesten. Volgens de schilders is het niet de verf van de muur, maar de olieverf van de deuren die stinkt... Mij is het gelijk wat de bron is, maar stinken doet het. Vraag het maar eens aan Anny.
Als ik de artikels lees op mier.be, dan hadden wij moeten verven met natuurlijke verven. Ik weet niet of die ook stinken, en of die er ook ophangen voor een lange lange (hopelijk zeer lange) tijd. Maar voor de rest kan ik u de website sterk aanbevelen. Vooral de manier van voortuintjes aanleggen vind ik het je van het. Als ik nog eens verbouwingswerken zou doen (wat ik niet verhoop), dan weet ik nu wat ik moet doen met het puin. Weg met het containerpark, leve de puintuin. Het is trouwens een mooi woord ook puintuin. Het enige wat me niet bevalt aan de puintuin, is dat je het jaarlijks moet maaien, en het afval moet afvoeren. Ik zoek eigenlijk een type tuin waar ik alleen moet naar kijken en genieten. Verder niets. Ik ben al behoorlijk dicht bij dat concept, maar sommige hoeken dreigen nu de status van rimboe te krijgen. 's Nachts heb ik al eens een tijger of zoiets horen brullen. 't Kan natuurlijk ook een paringshete kat geweest zijn, die maken ook verschrikkelijk veel lawaai. In ieder geval wekkerde het lawaai mijn kippen, en dan hoor je de kippen angstig fladderen en wanhopig in het donker zoeken naar de stok waar ze af gevallen zijn. Binnenkort ga ik er eens in snoeien, maar nu nog niet. De ene soort lianen is al uitgebloeid, maar de andere soort, een kiftsgate-klimroos, hangt met meterslange slierten vol hele trossen bloemknoppen, klaar om te veranderen in een zee van heerlijk geurende bloemen. Pas nadien gaat dus het mes er in. Voorlopig kruipen we nog op onze knieën tot aan het kippenhok, om na lange onderhandelingen, de eieren te ruilen voor het kippenvoer. Tot aan mijn vijvers (samen wel 6 vierkante meter, kan ik nog net, mits mij diep in eerbied te buigen voor de wild groeiende natuur. Maar ik vind het heerlijk mooi, en de familie van mijn buur schijnt ook gek van mijn brousse. Ze namen al scheutjes van diverse wildgroeiers mee om in hun tuin aan het woekeren te krijgen. En ik heb steeds bloemen staan, zelfs in de winter als bepaalde erica soorten staan te bloeien op ongelooflijk groot uitgegroeide struiken. Ik denk dat er hormonen in de bodem van mijn tuintje zitten. Daar ik eertijds een dikke laag zand heb gelegd, met een dunne laag groeibodem, is het ook nooit vochtig in mijn tuin, maar ik verdenk er een boel planten van dat ze door al dat zand heen tot in de diepe ondergrond zijn geboord. Het kostte wel wat moeite om de juiste soorten te krijgen voor verwildering, en de laatste harde winter deed er weer een paar sneuvelen, maar stilaan komt het in orde en krijg ik een uitgebalanceerde wildgroei. Ik ga de Mier eens uitnodigen om hen van mijn ervaring te laten profiteren... Ik kijk wel af bij hen, dus mogen zij het ook bij mij.

Het is in ieder geval een oord waar je heel andere dingen ruikt dan verflucht... Groen, mos, humus en bloemen. En je hoort er de heerlijke geluiden van vogels, woelmuizen en kippen.
Het geluid van de suizelende wind wordt alleen verstoord door het gefladder van vlinders en het gezoem van bijen (er moet ergens een imker in de streek wonen!). Dikke hommels brommen voorbij en over de takken kun je duizenden insekten zien rondwandelen. Mezen komen die dan weer opeten en houden de boel in evenwicht. In mijn tuin nestelen divers mezensoorten, een winterkoninkje (is dat voor 't moment niet eerder een zomerkoninkje?), mussen, zowel huismussen als ringmussen, er zit ook ergens een koppel vinken, maar ik durf niet zeker te zeggen dat die in mijn tuin nestelt, hij komt er zeker wel fourageren. Natuurlijk heb ik ook tortelduiven, en bosduiven die er zitten, en dan nog wordt mijn tuin druk bezocht door andere vogels die er komen zoeken in de de bodem en in de planten om eten te vergaren. Och ja, er zitten ook merels en één koppel lijsters. Ik word 's morgens al héél vroeg gewekt door het gezang van vogels en het gekraai van mijn haan. Heerlijk. En dat alles in dat piepkleine tuintje van mij. Mijn privé-brousse...

Ik vertelde je al eerder dat er ook kikkers en padden huizen. Kortom, een klein stukje wilde zone midden de grote velden met landbouwgewassen. Naast mij is er een weide, waar nu een Friese merrie graast met haar veulen, dat een kwart arabierenbloed in de aderen heeft. Mijn kleine paradijs ligt dan ook nog eens in het heerlijke landschap van de Vlaamse Ardennen, het mooiste stukje Vlaanderen, het mooiste stukje wereld waar ik mag te wonen... Hoe gelukkig kan men zijn?

Zelfs nu, nu de schilders mijn kot doen stinken, nu de werklui mijn voetpad en mijn oprit hebben veranderd in een diepe put van zo'n dertig, veertig centimeter diep...en ik over paletten naar de straat moet sukkelen.

Zelfs nu, nu ik geen bal zie van die heerlijke Vlaamse Ardennen, want het is mistig.

De ververs zijn nu hier binnen, aan het plafond van de keuken. Deze middag een boterham met een snee brood. djudedju

tot de volgende ?

Ik heb het je al gezegd, geluk, dat is tevreden zijn, in alle omstandigheden. Het enige wat mijn plezier wat kan verbrodden is het zien en horen en gewaarworden van politiek en hun enormiteiten. In Nederland zijn ze nu ook ontwaakt met het bittere idee dat ze nu ook hun zwarte dag hebben gekend... Wilders kreeg ook daar nu de stemmen van de ontevredenen...En Nederland, het land met de naam van grote verdraagzaamheid, krijgt nu ook een deuk in zijn reputatie. Net zoals mijn heerlijke Vlaanderen die deuk heeft...