Image by vnz_76 via FlickrMijn zus is de oudste, en dus mocht zij zich al aan het uitgangsleven bezondigen toen wij dat nog lang niet mochten... Ik sliep langs de straatkant, en hoorde dan iedere zaterdag mijn zus thuiskomen, iets voor 10 uur, want om 10 uur moest ze thuis zijn (dus voor dat de koekoeksklok amechtig 10 keer koekoek riep!).
Het ritueel liep in die tijd altijd gelijk, je hoorde hen babbelend en gibberend afkomen, en aan onze deur hoorde je mijn zus dan nog goedenavond wensen tegen Maurits, Nora en Monique, en in koor de drie een goedenavond weer wensen aan mijn zus... Dan hoorde je de sleutel in het slot steken en omdraaien en Suzanne kwam heel stilletjes om niemand te storen (???) binnen...
Ook die avond, maar dan werd het wekelijkse ritueel deerlijk doorbroken... Ik hoorde zus de huiskamer binnengaan, hoorde haar het kastje in de hoek van de kamer openen (dat had zo'n springslotje, het maakte een klikgeluid bij het openen en dichtdoen) en dan hoorde ik plots het zachte gebrom van de pickup ofte wat we nu de platendraaier noemen. Ik hoorde het klikken bij het opheffen van de arm, en plots werd de stilte en de rust wreed verstoort door Freddy Quinn met Schön so Schön... In dat liedje komt het woordje schön precies 53 keer voor, en ik hoorde datzelfde 45-toerenplaatje wel 15 keer na elkaar...
Zus was verlieft !
Na enige tijd mocht de vrijer naar ons huis komen... en dan werden plots al mijn zekerheden overhoop gegooid! Wij hadden (zoals de meeste kinderen) steeds horen verkondigen dat we goed ons best moesten doen, dat bureauwerk veel beter was dan te moeten werken met je handen... je kent dat liedje wel. En nu kwam die vrijer daar binnen met handen die niet meer proper te krijgen waren, praten over zijn werk aan de scheepsmotoren... Hoe hij tussen de bieltjes moest kruipen (ik weet begot nog niet wat dat is) en mijn ouders zaten te luisteren, klapten met hem mee, en roemden zijn werk en zijn stielkennis. Een heel nieuwe wereld ging voor mij open! Handwerk was toch zaligmakend, en bureelwerk was niet alleen het "enigzaligmakende"... djudedju.
Na enkele keren kwam hij ook al eens binnen recht van het werk, en dan was dat stinkende ventje ook welkom. Heel het huis stonk naar de mazout, maar dat gaf niet. Als ik eens mijn handen niet proper gewassen had kreeg ik onder mijn voeten, en den dienen kwam daar een beetje zitten stinken. Ik ben in mijn kinderjaren wellicht nog meer jaloers geweest dan op Robert... Ik had een nieuw idool, en 't was een goeie, want hij kreeg altijd gelijk van Ma en Pa... Bovendien verdiende hij "schoon geld", en dat na veel minder lange studies dan men mij voorspiegelde... Ook dat blonk in mijn ogen.
En nu straks zijn ze al vijftig jaar getrouwd... en heb ik op hun uitnodigingskaarten zitten duiven tekenen... Je staat er toch wel even bij stil. Een halve eeuw is het straks geleden dat ik voor de eerste keer aanwezig mocht zijn op een trouwfeest. Nu ben ik zelf al bijna 43 jaar getrouwd, en mijn kinderen zijn het huis uit en getrouwd en de eerste communies en plechtige communies van de kleinkinderen zijn voorbij, en wachten (nu ja...) alleen nog de trouwfeesten, de achterkleinkinderen en... Als we het geluk hebben van leven en het nog bewust kunnen en mogen meemaken...Want de tijd, die gaat steeds maar rapper en rapper...
we worden oud
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten