De dictatuur van de oppositie ?

Iedereen kent ondertussen het systeem regering versus oppositie... Alles wat de regering zegt of doet wordt afgeketst door de oppositie, of het nu goed of slecht is doet niets ter zake, men moet oppositie "spelen". En vice versa doet de regering krek hetzelfde met voorstellen van uit de oppositie.
We kennen dat vervelende systeem die heel wat goede ideeën vermoordt, en die de rede stelselmatig de nek omdraait.

Er doet zich een tweede niet onbelangrijk feit voor: onder de mom van democratie zijn er steeds meer partijen die Het Volk moeten vertegenwoordigen, wat tot een steeds verdere versnippering leidt. Dit brengt met zich mee dat de regering slechts kan bestaan uit hoofde van coalities, die steeds meer partijen en dus ook meer ideeën en verlangens bevatten.

Dit betekent dat, om tot een coalitie te komen, de partijen allemaal water in de wijn moeten doen, en hele stukken van hun programma moeten laten vallen of sterk afzwakken, om alsnog tot een "leefbaar" vergelijk te kunnen komen. Dat dit ten koste gaat van de kiezer die net voor dit gedachtegoed stemde, is iets waar beroepspolitici helemaal niet van wakker liggen. Zij zijn echter wel ongelukkig dat hun idee een stuk waarde verliest in hun eigen ogen.

Tot op heden hebben wij echter steeds een "brave" oppositie gehad, die gewoon het oppositiespelletje speelde tot vervelens toe. Ik heb echter grote schrik, dat dit in de nabije toekomst wel eens tot het verleden zou kunnen gaan behoren. Mocht er ooit een sterke figuur in de oppositie terecht komen, dan is het idee niet langer vreemd, dat deze een ander spel zou kunnen opzetten!

Laat mij het eens duidelijk maken met een (hopelijk) fictief voorbeeld. Na de verkiezing van 13 juni zijn de stemmen zo verdeeld, dat slechts een regering mogelijk is met een samenhang van VLD, CD&V en Spa aan Vlaamse zijde en hun pendants aan Waalse zijde... Dit kon uiteraard slechts door het brengen van "grote offers" in iedere partij. Ofte wie aan de pot wil zitten moet pluimen laten, zij zelf zullen dit dan weer "de verantwoordelijkheid opnemen" noemen. Maar als er nu in de oppositie een of enkele mensen zitten die het spel niet meer willen spelen volgens de geijkte spelregels, dan kan het volgende zich voordoen:

De leider van een behoorlijk goed vertegenwoordigde oppositiepartij, wil ten allen prijze toch enkele van zijn programmapunten verwezenlijken. Hij weet dat dit niet kan volgens het klassieke systeem, dus doet hij het volgende: hij gaat spreken met een van de regeringspartijen over het verwezenlijken van een van de zaken die die regeringspartij net heeft moeten laten vallen om tot regeringspartner te kunnen komen. Hij belooft zijn steun en de steun van enkele andere oppositiepartijen om alsnog dit punt te helpen verwezenlijken. Kostprijs? De steun van die partij om een van zijn punten waar te maken. Ik stel het hier heel simpel voor, want in werkelijkheid zal dit een heel complex spel zijn, waarbij oppositie en één van de regeringspartijen een punt samen opstellen, dat net voldoende is om het gezicht van de regeringspartij te redden in de ogen van de kiezers, en dat toch net niet dat is wat ze hebben moeten laten vallen om binnen de regering te zitten. Het wordt dus een spel van wankel evenwicht zoeken, maar als dit lukt, dan staat de deur open om punten te verwezenlijken van de oppositie (het wisselgeld), en krijgen we een uitholling van het systeem, en uiteindelijk het ineenstorten van heel het systeem. Einde van deze vorm van democratie...

Nieuw is dit niet, denk maar aan de manier waarop de abortus werd goedgekeurd indertijd. Er was maar één verschil, de actie werd toendertijd niet opgezet door een oppositiepartij, maar door een regeringspartij, met medewerking van de oppositie, tegen de toemalige CVP en regeringspartij in.

Je hoeft dus geen genie te zijn om een dergelijke structuur op te zetten, er moet alleen een voldoende sterke figuur zijn die voldoende stemmen achter zich kan stellen om de regering te laten kraken in de grondvesten.

Ik vrees dat er nu minstens één dergelijke figuur zit, en mijn enige hoop is dat de Franstaligen nooit met hem of zijn partij zullen willen spreken ( om geen namen te noemen). Maar tezelfdertijd schrikt mij dat denkbeeld ook af, want dat zou betekenen dat er steeds meer partijen komen die door allen of door velen uit het spel worden gehouden, zoals men nu al doet met het Vlaams Belang.

De enige mogelijke vrucht van een dergelijke houding is en kan alleen maar zijn dat het land de facto uiteen valt.

En is dat niet net...

dat zou een ultieme verrechtsing betekenen, en wat dat kan mee brengen leert de geschiedenis ons

tot de volgende ? En hopelijk lees je nu mijn blog in een nieuw kleedje !