Dag visserke vis, daag lieve vis...

Image via Wikipedia

Gisteren gingen we dus vissen... Ik wilde dat luc op mijn plaats ging zitten, maar hij wou niet, volgens hem zou ik niet kunnen vissen op zijn plaats, met mijn lange hengel zou ik steeds in de overgroeiende bomen hangen... dus elk weer op zijn vaste stek...
De wind zit nog steeds noord, dus: weinig beten. Luc ving 4 voorns en 1 blei, ik ving 4 kleine voorns en... 2 karpers !!! Een van 5 kilo en de tweede maar liefst weer 6 kilo. Alletwee netjes gewogen en dan weer liefdevol in het water gezet.
De karper van 5 kilo was een gewone geschubde, en liet zich betrekkelijk makkelijk landen, maar de tweede, een lederkarper (alleen een halve rij schubben boven op de rug), dat was andere koek. Ik had hem al tot op een meter of vijf gekregen, toen ik nog geen vis had gezien. Gewoonlijk vertonen de vissen dan al iets van wanhopige pogingen, en springen draaiend boven water, wat meteen ook een eerste teken van uitputting is...maar den diene!!! Het begon al met de beet, je had echt geen verklikker nodig, hij vertrok zo plots en zo snel, dat ondanks het feit dat de draad in vrije loop staat, de hengel toch even doorboog en dan stond te schudden door de haast waarmee de molen afliep... een sneltrein! Ik heb er nogal werk aan gehad om hem binnen te halen! Leuk!

Bijna gans de namiddag hadden we supporters, een paar kennissen van Luc, en twee kleine knapen die vol bewondering het binnenhalen van de twee karpers meemaakten, en mij heel den tijd van alles en nog wat vroegen over de edele kunst van het vissen... Eentje heeft, na voorzichtigheidshalve uitleg te hebben gevraagd, heel voorzichtig eens een vinger in de muil van zo'n karperbeest gestoken...Echte helden! En toch is er ook beterschap voor Luc en de karpers, hij kreeg een beet aan zijn karperlijn, maar de vis loste nog voor Luc kon reageren, en zijn blieklijn is met een knal afgebroken, toen een karper eens probeerde of maden ook lekker zijn...

We waren al aan het opkramen, toen daar plots een man naar ons kwam, met een kodak van jewelste, precies een kanon... Je moet weten dat ik, bij het vissen een voddige hoed draag in camouflagestof, zo'n model zoals je ziet in de Australische films, aan een zijde de rand omhooggezet tegen de bol van de hoed (nu ja, bol...een slappe voddige bol dan). Moest mijn oudste zus me zien, ze zou weer zeggen dat ik moest beschaamd zijn er zo bij te lopen...maar ik voel me lekker in mijn vel, en om te vissen moet je liefst geen nette kledij aan hebben....
Dus die man met zijn Nikonkanon kwam naar ons gestapt, en vroeg of hij me eens mocht fotograferen, want hij was bezig een cursus fotografie te volgen, en hij moest portretstudies maken, en ik heb zo'n sprekende kop... Nadat we eerst wat stonden te gniffelen heeft de man dan een foto gemaakt, en ik moet zeggen het was een mooie foto (van een voddige vent).
Toen we dat 's avonds vertelden aan Cecile, de vrouw van Luc, vroeg ze aan Luc of ze hem niet getrokken hadden, waarop ik grinnikend repliceerde dat hij niet mooi genoeg was... We hebben nogal gelachen, toen Luc over mijn hoed begon, en dat hij zo geen mooie uitrusting had...djudedju een mens moet niet veel hebben om plezier te maken, een voddige hoed is al genoeg!
Het is heerlijk als je zo'n goede vrienden met elkaar bent, dat je rustig jezelf en elkaar kunt zitten uitlachen, en weten van elkaar dat het alleen en zuiver voor de lol is, en helemaal niet kwetsend... Dat kun je maar als je echt goede vrienden bent.

Het leven is mooi als je vrienden hebt!

tot de volgende ?