ziekjes

Gisterenvoormiddag, ik had net gedaan met het schrijven van mijn blog, ging de telefoon...
Veerle. Of ik Gwendolyn kon gaan halen op de school, ze was ziek geworden en had overgegeven...Ah ja, zeker...had ik dan keus ?
Dus ik voorzichtig de baan op, want hier voor de deur was het nog steeds behoorlijk glad, en naar de school. Gelukkig was de baan vrij, eens ik op de grote baan was. Ik ben met mijn auto de koer van de speelplaats opgereden, want er was in de nabijheid geen parkeerplaats te vinden. Daar stond ik dan... Waar zou ik de zieke kunnen vinden?
Gelukkig was er blijkbaar net een klaswissel, en verscheidene groepjes kinderen en juffen, moesten rond mijn auto wandelen van klas naar klas... Ik klampte een van de juffen aan, waarschijnlijk een lid van een basketbalclub, want ze was verschrikkelijk lang, en vroeg of ze de zieke kon verwittigen dat ik er was. Je zult de zieke vinden... Ik liet ze niet uitspreken, en wijzend op mijn stok en mijn invaliditeitskaart achter de ruit van mijn auto, vroeg ik nogmaals of ze de zieke wilde laten komen. Ze deed het, en enkele ogenblikken later verscheen Gwendolyn.

Heb je al eens op je zolder een vergeten krant van jaren terug weer gevonden ? Wel, dat kleur had ze... Nog één tintje lichter, en ik zou er zeker van zijn dat ze al lang overleden was. Roodharigen zijn van nature al bleker van tint, maar als ze ziek zijn... verschrikkelijk !
Precies op ze zijn, op sterven na, dood.

Ik heb ze dan maar naar huis gevoerd... Ze heeft niet overgegeven in de auto (oef!). En Veerle deed meteen de deur open toen ik eens toeterde bij mijn aankomst.

Vanmorgen hoorde ik de telefoon overgaan. Veerle. Kimberly was ook thuis, ook ziek.

Ik werk al jaren mee aan de grote griepmeting, en volg dus het verloop van het verschijnsel griep op de voet. Ik heb zelden zo'n plotse scherpe stijging van het aantal griepgevallen gezien als nu. Je moet zelf maar eens gaan zien naar de website van de grote griepmeting (via google of yahoo vindje het meteen) en als je toch gaat zien, schrijf je dan meteen in om mee te werken... Enne kijk eens goed, je ziet er ook publiciteit voor...oscillococcinum... Je ziet dat ik mijn medicatie van goede bron heb hé !!! Ik heb gisteren, na het thuiskomen met Gwendolyn, ter preventie enkele van die buisjes opgesabbeld... kwestie van geen griep te krijgen... Ik heb ook Veerle verwittigd dat ze meteen ook enkele tubekes moest opzuigen... Beter voorkomen dan...juist ja.

Vandaag gaan we dan weer op grote boodschappentocht...Voor ons en voor Veerle. We hebben dus twee lijstjes mee, of liever een lijstje voor ons en een lijst voor Veerle... We zijn een beetje vergeten hoeveel een jong gezin met kinderen wel nodig heeft... Het is telkens een beetje schrikken... We zijn dat blijkbaar vergeten, alhoewel... Als ik achteruit kijk, dan herinner ik me de wekelijkse tocht naar de markt, met telkens hele massa's kabassen in mijn koffer tot gevolg. Bovendien ging Anny dan ook nog minstens één keer in de maand mee naar de GB in Ronse, waar ze telkens ook met een bomvolle kar naar buiten kwam...

En dan denk ik plots aan die negertjes in die arme, doodarme landen... Wat zouden die wel denken als ze ons zo bezig zagen?
Niet alleen drie keer volle bak eten, maar dan ook nog l'embarras du choix, wat gaan we vandaag eens eten?
djudedju
't Is toch helemaal niet eerlijk verdeeld hé?
En dan kijken we met een zak chips in de handen 's avonds naar het nieuws waar je regelmatig kinderen ziet dir sterven van de honger (ik wou creperen schrijven, maar wil niet shockeren.).
En dan wordt er weer een groooote inzamelactie gehouden, en dan sussen we ons geweten en stoppen vijf euro in de bus van de collectant... En horen hoeveel miljoen er opgehaald werd, en vinden ons zelf och zo mild en zo voortreffelijk...
En eten verder chips al kijkend naar de honger.
djudedjudeju

De zon schijnt ! Op de sneeuw ! Het licht is zo licht dat het bijna pijn doet aan je ogen !
De lucht lijkt heel zuiver, en je ziet heel ver, heel scherp.
Nu zou je met een luchtballon moeten kunnen vliegen boven de wereld uit... en kijken naar beneden, naar de nijvere mieren... en als de krekel luid zingen van geluk. (Veel beter dan de krekel, want wij hebben eten en kleren zat)
Kijken naar de speelgoedautootjes en de dikke vrachttorren op de baan.
En blikken naar oneindig naar waar de hemel overgaat in een wazige aarde...

Plots beseffen hoe klein we zijn.
En hoeveel van de aarde wij alleen al op eten.
En niets laten voor de anderen.

Och neen, ik ga het niet oplossen, ik ben ook niet St Frans die alles gaat weggeven en in een ruigharen pij ga prediken tegen de dieren, omdat die beter luisteren dan de mensen... Ik ben net zo goed als jij, de man die weet hoe verkeerd het is, maar verder zijn eigen pensje vult met veel genot van en voor het goede der aarde... En die voor mijn volle heerlijke bord zittend, helemaal niet meer denkt aan die anderen, die hongerigen...
Maar toch prikt het nu en dan.
... krabben we weer wat met vijf euro in de pot der collectant...
en eten verder... 't waren weer die ambetanterikken van 11.11.11...

Komt er een aan de deur met zeep, voor de beschuttende werkplaatsen... Ik vraag zijn kaart, hij zwaait wat met een kaart, maar als ik hem echt wil bekijken begint hij mij uit te schelden. Ik bel, als lid van de BIN (Buurt Informatie Netwerk) naar de politie, maar ze vinden geen leurder meer. De politie komt langs om te zeggen dat die man al een hele tijd wordt gezocht, heeft vermoedelijk banden met een inbrekersbende...

En joep, ik heb weer een argument om geen compassie meer te hebben.

Net of het kwaad van de een, de honger van de anderen stilt.

Met oudejaar zagen we acties voor de hongerigen in eigen land. En dan kijken we wat verwonderd toe, hoe kan dat, in onze volmaakte maatschappij ?
Het is helemaal niet moeilijk... Net zoals ze bandieten laten lopen omdat er een papiertje niet in orde is, zo val je uit de boot der sociale voorzieningen als je bepaalde pampiertjes mist... en je zit in een onontwarbare knoop met de administratie.
Ik weet eerlijk niet wat erger is, die bandieten die zomaar vrij komen, of die mensen die nergens meer blijken thuis te horen...en die daardoor ook nergens binnen kunnen...
Och, ik weet het wel ! Het ergste is een oeverloze bikkelharde onwrikbare administratie, die alleen de formulieren ziet, en niet meer de mens er achter... Mocht dat er wel zijn, dan zou men die armen weer in het circuit krijgen en die bandieten in de cel...
We hebben een ministerie van administratieve vereenvoudiging !
Heb je er een enig idee van hoeveel formuliertjes die al ontworpen hebben ???


tot de volgende ?