De grond is wit, de nevel wit, de wolken waar nog sneeuw in zit, zijn wit, dat zacht vergrijzeld, het witgetakt geboomte zit met witte rijm beijzeld...
Prachtig stukje poëzie waarin de -it telkens weer doorklinkt en tot het zangerige ...ijzeld vergaat.
Mooi...
Een tekst die zingt als het ware.
Er ligt een goede drie centimeter sneeuw, en je ziet maar een vijftig meter ver van de zware nevel. Nu en dan zie je een verdwaalde sneeuwvlok passeren, waarvan je niet weet of het een nieuwe is, of eentje die van een tak naar beneden dwarrelt.
De wereld lijkt in een lijkwade gewikkeld. Alles is stil, opgeslorpt in de mist en de sneeuw. Alles lijkt in een kleur te zitten (Hoofdwas: op 60 ° graden te wassen: witgoed)
Voor mij is sneeuw pas echt mooi als er zon op zit, die dan de weerkaatsing op die witte bodem plots wel vijf keer lijkt te schijnen.
En... sneeuw is het mooist van al... op een ander...
Ik hou nu eenmaal niet zo erg van die gladde wegen. Nu ben ik wel bij de groep gekomen die de sneeuw de sneeuw kan laten, en pas buiten moet als ik het zelf wil, maar er zijn er genoeg die nu in dit weer naar hun werk, naar school moeten, en die risico's lopen door het gladde wegdek.
En sinds mijn grote sneeuwavontuur in het begin van ons huwelijk, ben ik zeker geen vriend meer van de sneeuw.
Ik heb die keer zo'n 4.30' uur geworsteld met mijn veloke om de 15 kilometers af te leggen van mijn werk naar huis... Ik heb op momenten echt gemeend dat ik de weg volkomen kwijt was, tot ik plots weer vaag een licht van een lantaarnpaal zag schemeren... Ik heb in grachten gelegen, ik heb door de sneeuw gebaggerd... en was steendoodmoe en ijskoud toen ik eindelijk thuis kwam bij mijn ondertussen dodelijk ongeruste vrouwtje...
Sinds die sneeuw heb ik telkens ik sneeuw zie, iets van een schrikgevoel. Vroeger was dat nog veel erger, ik kreeg echt een wee gevoel in mijn buik bij het zien van sneeuw...
Ik wens het niemand toe, zo'n sneeuwavontuur... Het moet nu bij of omtrent veertig jaar geleden zijn, maar ik zie mezelf nog sukkelen en zoeken naar de baan in een ondoorzichtige muur van voortstormende sneeuwkristallen, die ieder stukje van mijn gezicht die bloot was geselden, en die maakten dat ik om de zoveel seconden mijn bril moest afvegen met een bevroren handschoen.
Als ik op tv van die mannekens zie die in de himalaya op die bergen klauteren in de sneeuw, als ik er eentje zie die voor zijn plezier een slede voorttrekt op een van onze polen, dan denk ik bij mezelf: "Gekken !"...
Zij noemen dat een avontuur, een uitdaging, ik noem dat gekkenwerk. Net zoals het beklimmen van een bijna onbeklimbare bergwand... Wie heeft daar wat aan ? Wat brengt dat op ? Het avontuur ? de kick ? Ze doen maar, maar voor mij zijn dat geen helden, maar gestoorden. Het is al erg dat een mens soms niet anders kan dan risico's nemen, maar het ook nog een beetje gaan doen voor de lol ? Laat maar... niet voor mij.
Kijk, mocht er een vliegtuig neergestort zijn op de noordpool, en er trekken mensen naar toe met sleden en dergelijke, dan heeft dat nut, dan is dat iets wat moet gedaan worden, en het maakt het niet minder gevaarlijk, maar dan heeft het tenminste een nuttig doel... Maar zo maar, voor de kick van grote hoogte springen hangend aan een elastiek... De max, de ultieme kick... De dood in de ogen kijken... Als er eens eentje van de berg kiepert, of zo'n elastiek breekt... is dat dan een ongeval, of hoort het eerder thuis in wat prof. Ghijsbrecht eertijds omschreef in zijn boek zelfmoord en dubbel zelfmoord ??? Want bekijk het zoals je wil, het is op een bepaalde manier flirten met de dood. En kun je dan nog echt van een ongeval praten?
Och, ik veroordeel die mensen niet. Zij zullen wel hun redenen hebben, en wellicht zijn die redenen voor hen even goed als de reden om te gaan werken voor een huisvader met zorg voor zijn kinderen... Maar toch ligt het eventjes anders...
Als een metser bij de uitvoering van zijn taak van een stelling valt, is dat net hetzelfde als een bergbeklimmer die van een rotswand valt, maar het motief om op die plaats te zijn is heel anders. Die bouwvakker oefende zijn beroep uit, gericht op het produceren van bouwwerken met nut voor de gemeenschap... het nut voor de gemeenschap van de bergbeklimmer vind ik niet...
Met sport heb ik een eender gevoel... Het is goed dat we leren rennen, het is gezond, en het kan wel eens van pas komen, maar wat is het belang om te weten hoe snel de mens wel kan lopen? Of hoe hoog ze wel kan springen?
Als het kinderen zijn, of jongeren, die het als een spel zien om tegeneen hun kunnen te verbeteren, dan heeft het een doel, het bekwamer worden van de mens... Maar of je nu echt moet gaan liggen gesofisticeerde middelen gaan inzetten om te weten hoeveel hondersten Jan rapper loopt dan Piet ? Mocht het gewoon spel zijn, dan is dat voor mij voldoende om het te aanvaarden, maar er een beroep van maken met dikke sponsorsgelden en dure wedstrijden... Nee, laat maar...
Het enige wat mij nog een heel klein beetje met sport (ik heb geen beter woord maar het heeft niets meer te maken met sport of sportief) verzoent, is dat het jonge mensen stimuleert om in hun spel elementen in te bouwen om handiger en beter met hun lichaam om te springen. In minder rijke landen is dat geen sport, zelfs niet echt zomaar een spel, maar een opleiding om te kunnen overleven in hun wereld. Vandaar dat we ergens de plicht hebben om ons lichaam in de mate van het mogelijke fit te houden. Het houd ons gezond... Maar wat die "sportlui" doen, is alles behalve zichzelf gezond houden... Ze gaan zo ver dat ze roofbouw plegen op hun lichaam, of zelfs middelen gebruiken die op den duur hun lichaam zelfs afbreken.
Gezondheid heeft er niets meer mee van doen.
Spel echter is belangrijk ! Maar dan echt spel, niet in je luie zetel zittend op de knopjes zitten drukken van een miniem bakje... Niet dat dit niet mag, maar het mag zeker niet te veel. Het enige nut van die elektronische spelletjes is het verbeteren van de reactiesnelheid... Maar het echte lichamelijk spelen, dat is belangrijk, omdat het het middel is bij uitstek om te ontwikkelen tot volwassene, met een gezonde geest in een gezond lichaam. En het zou goed zijn om als volwassene ook verder dit spelelement in het leven te behouden! Ik juich de mannen toe die op een braakliggend veld een potje voetballen tegen elkaar, maar heb een hekel aan voetbal die slechts gespeeld wordt omwille van de premies en de verloning... Omdat daar er geen sprake meer is van echte sport en echte ontspanning in de ware zin van het woord.
Het is dus niet zo dat alles wel degelijk een "doel" moet hebben, ook al heeft volgens mij spel wel degelijk een doel... Maar ik ben bang dat voor sommige lezers het woord doel synoniem is met winst opbrengen, materialistisch winst...
Tju, de sneeuw heeft mij heel ver laten lopen...
Trek het je niet aan, ga naar buiten, geniet, help je kinderen met het maken van een sneeuwman en hou een sneeuwballengevecht, zodat je met een heerlijke blos weer in huis komt, moe maar voldaan, en nagenietend... van het Spel...
Leuk toch ?
en daarom ook nuttig...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten