Huisvuil...

Tot op heden was ik voorstander van de selectieve huisvuilophaling. Gedenk maar mijn artikels over het houden van kippen als alternatief...
Maar nu hebben ze me pijn gedaan !
Letterlijk !!!
Meerdere keren per week zelfs !
Ze hebben immers, aanhet kruispunt van de keirestraat met de Jagerij een verkeersdrempel aangelegd, zo'n onding met twee grote vierkante stukken rood plastic, waar je ofwel met je wagen moet overkruipen, ofwel een allesbehalve aangename klop in je onderrug krijgt, waar ik zo al pijn heb, zonder dat geklop.

Dat ze die drempel daar leggen is ook al geen blijk van intellect, want iedere ijzeldag weer zien we wagens die op de kruispuntje vastzitten... Het kruispunt is immers netje in een klein maar kwalijk dalletje gelegd. Met ijzel moet je heel voorzichtig het kruispunt oprijden (voorrang van rechts), en als je iets te traag was, of moest inhouden voor een tegenligger, je raakt het bergje na het kruispunt niet meer op... Nu zie ik dat niet meer zo (De winters zijn niet meer zo koud, en ik sta veel te laat op om die kleine rampen nog te kunnen zien), maar de laatste winterprik was duidelijk voldoende om toch minstens één auto die wat gas had gegeven om toch uit het dal te raken, daar in de greppel te pronk te leggen... Nu hebben ze die drempelondingen net daar gelegd, zodat de auto's die van de Hoek komen nu al -zelfs zonder ijzel- heel traag de helling naar de keirestraat op moeten... Ik denk dat ik de volgende ijzeldag maar eens vroeg ga opstaan om als ramptoerist post te vatten aan de nieuwe mensenpesterdingen.

Nu zit je je misschien af te vragen wat de link is met het huisvuil ? Wel, die rugverpestende rotdingen worden gemaakt van recuperatie plastic, dus van de petflessen die jij en ik iedere ophaaldag zo netjes weer in de blauwe zak buiten zet...

We moeten al betalen om die dingen selectief buiten te mogen zetten, en dan gaan ze er ons nog eens mee gaan pijnigen ook... Het geheel komt mij echt pestiger voor ! Ik moet toch eens nazien of ik via de wet op pestgedrag die dingen niet weer kan weg krijgen...

Eén ding is er goed aan. Op die plaats staan er geen woningen.
Want ik mag het niet dromen dat ze zo'n onding voor mijn deur leggen! Niet iedere wagen houd zich in voor die dingen. Er zijn van die testpiloten die het leuk vinden die bulten als springschansen te gebruiken en pogen zo ver en zo hard mogelijk te vliegen. Ook zijn er die rondrijden in die terreinwagens, gebouwd voor Parijs-Dakar en dergelijke, die zich voor zo'n stom klein bultje helemaal niet moeten inhouden, en tenslotte zijn daar ook de grote vrachtwagens die zoveel rijen wielen hebben dat ze het in de stuurcabine hoogstwaarschijnlijk niet eens voelen dat er een bultje lag. (Ze zeggen immer altijd dat ze de fietser onder hun wielen ook niet gevoeld hebben- is het niet?)... Maar die drie soorten "chauffeurs" (???) komen dan wel met een schok terug neer op de rijweg, en die dreun plant zich dan netjes voort door de bodem tot in je huis en je moet je suiker in je kop koffie niet meer roeren, dat deden zij al van op afstand...

Mijn vraag : Is er iemand onder mijn lezers die me zeggen kan hoe ik mijn plastic wel kan meegeven met de blauwe zakken (het is goedkoper dan met het gewone huisvuil), maar op zo'n manier dat ze het plastic niet meer kunnen hergebruiken ??? Of toch niet voor die dingen die ze in Wallonië zo vriendelijk ezelsruggen noemen (maar dan in het francofoons: dos d'ânes)...

Ik wens in ieder geval de uitvinder van dergelijke ondingen, de makers, de leggers, de ordergevers, de vragende partijen en heel de trammelant even veel rugpijn als ik mag genieten !

Let op, ik heb niets maar dan ook niets tegen verkeer(d)remmers, maar er bestaan oplossingen die niet rugonvriendelijk zijn !!!!!

Maar ja, wie denkt er als gezonde mens ook eens aan het uitschot van de maatschappij, de niet-productieven, de profiteurs die op ziekenkas zitten...???

Oef, voila, ik heb het weer eens gedaan, ik heb mijn gedacht gezegd op een sarcastische, ironische manier, en de eerste bedoeling is daar mee al bereikt: ik ben een beetje gekalmeerd... De tweede bedoeling is nog een vraagteken: ik weet niet of de juiste man dit artikeltje ook zal lezen, en er misschien lering uit zal halen... Maar de juiste man, dat is een politieker... en ik weet niet of die ironie en sarkasme wel kunnen lezen.

Het is weer eens mistig. Gelukkig maar, want sinds we weten dat het ontbreken van nevel door een te zuivere lucht een oorzaak is van de global warming, moeten wij juichen bij iedere vlaag mist door vervuilde lucht... (Dat is ook sarcasme mocht je twijfelen).

Maar al bij al vind ik mist toch maar een triestig weer. Je ziet plots niet meer zoals je gewoon bent, het is alsof je kijkt door een raam met de gordijnen dicht. (In mijn huis hangen daarom geen gordijnen, ik wil genieten van de wereld)

Dat doet mij denken aan ... postuurkes. Nu ga je zeggen, wat hebben gordijnen te maken met postuurkes? Wel, je moet maar eens goed kijken... Heel wat van de woningen die de inkijk in hun woning verhinderen met een gordijntje (wat doen ze daar dat niet mag gezien worden?), vinden het dan nodig om een of meer mooie (?) postuurkes of vazen voor het raam te zetten. En die dingen worden daar dan enkel en alleen voor de passanten gezet, want ze staan aan de buitenkant, van in huis zijn ze alleen door de mist van het gordijn zichtbaar, maar ze zijn er voor de langskomende kijkers... Ik weet zelfs een prachtige klok staan in delftsblauw, die met de eeuwig stilstaande wijzers naar de straat staat te pronken wetende dat hij twee keer per dag het juiste uur wijst... Wie me kent weet dat er in mijn huis heel wat van die postuurkes en dergelijke staan, maar die zijn er niet voor de goegemeente, maar voor ons... Omdat we ze graag zien, of omdat we ze niet graag zien, maar omdat ze een souvenir zijn van tante dinges of van de vriend die er niet meer is, of omdat x nu en dan nog eens langskomt en wat zou hij (zij) denken als het er niet meer stond... reden te over dus... Maar ik moet toegeven, aan een raam in huis staan er ook postuurkes... Maar ze staan wel met hun rug naar de straat.

Ik zie nu mijn zussen knikken uit alle macht als ik zeg dat ik eigenlijk veel te veel van die dingen heb staan, maar kijk, ergens horen ze er bij... Allen bij een ongelukje verdwijnt er eens eentje, en nu en dan komt er nog eentje bij...Waarvan we dan al voor de aankoop wanhopig zitten te denken : "Waar gaan we dat kunnen zetten?"

Maar dat geeft niet, we houden er van. Geef toe, als je in die huizen komt waar de muren nog vol hangen met familiefotootjes en allerlei snuisterijen, dan is dat gezellig. Het is niet echt mooi, het is niet esthetisch, maar het is er steeds knus en gezellig, het leven bruist zelfs aan de muren als het ware. Hier en daar vind je ook zo'n gezellig oud cafeetje, met aan de muren allerlei herinneringen aan vroegere tijden, oude bekers van niet meer bestaande verenigingen en dergelijke meer, alles overgoten met een bruin waas van nicotine van duizenden en duizenden sigaretten...

Vroeger, heel lang geleden was ieder huis een beetje zo... De mensen houden er immers van iets te hebben om naar te kijken, iets te hebben om eens aan terug te denken, en iets anders was er niet dan al die fotootjes en postuurkes...Nu staat er een tv, een lichtbak, waar de mensen als konijnen, klaar voor het nekschot zitten naar te staren... Geel mij maar dat fotootje van Oma, en dat van Patrick, die zo vroeg is gestorven...en natuurlijk de foto's van onze Koen. En ook van onze kleinkinderen... Eerlijk die zeggen me veel, veel meer dan "Familie" of "Thuis" of "Buren" of wat dan ook... Dat zijn echte dingen, echte stukjes van ons leven...misschien zelfs een stuk minder vergankelijk dan de persoon die er op gekonterfeit is...

Kortom, mijn huis is een thuis en is precies zoals mijn bovenkamer, een beetje rommelig, maar knus en gezellig...

tot de volgende ?