Ik ben de vrolijke bezitter van wat men vet haar noemt... Wellicht een restantje van mijn jeugdjaren, toen gewoon vet niet vet genoeg was, en we nog bryll- en andere crème er bij smeerden op ons haar. Het was immers de tijd van de vetkuiven... Kijk maar eens naar de oude foto's van Elvis Presley...
Als mijn haar iets langer wordt (dat is dan volgens Anny nog heel kort), moet ik minstens twee keer per week mijn haren wassen. Maar nu, met mijn snotvalling, durfde ik het niet aan met een natte kop te zitten, en bleef de wasbeurt achterwege. Bovendien was ik bij de start van de snotvalling juist toe aan een olieverversing, dus... Ik raakte met mijn borstel bijna niet meer door mijn dungezaaide haren...
Vanmorgen, de snotvalling is zo goed als weg, besloot ik mijn haren te wassen.
Een heerlijk gevoel.
Heerlijk....eerlijk !
Er hangt weer mist over de velden...en weer verdwijnt heel het decor in een witte wereld van niets...
Dat doet mij denken aan het taoïsme... Voor wie van kristelijken huize is, en niet vertrouwd met het idee van de Tao (de weg), leze gewoon even in de bijbel de Prediker: Ijdelheid der ijdelheden en alles is ijdelheid, lees maar het ganse hoofdstuk...zuiver Tao !
Tao is geen Godsdienst, het is een levenhouding, die je kunt toepassen, of je nu gelovig bent of niet. Vermits het ook meditatietechnieken aanleert, kan het voor de godsdienstigen onder ons zelfs nieuwe deuren openen in en op zijn geloof.
Als ik de Tao zou willen samenvatten in één woord, zou ik zeggen: Aanvaarding... Maar dat is ten eerste een persoonlijke interpretatie, en ten tweede kun je nooit "de weg" in woord samenvatten...
Er is geen licht zonder duisternis, maar er is evenmin duisternis zonder licht.
Er is geen haat zonder liefde, maar er is ook geen liefde zonder haat. Lees deze laatste zin eerder als : er is geen haat mogelijk als ook de liefde niet bestaat...en zo verder...
Het moet moet ons leren het leven en de medemens te aanvaarden in zijn volheid, met zijn goed en zijn kwaad, en het ontzegd ons te oordelen...omdat we eigenlijk ook mensen zijn, en dus ook én goed én kwaad bevatten...
Ik denk dat Lao Tse (de vermoedelijke schrijver) al een bejaarde man moet geweest zijn, toen hij zijn wijsheden opschreef... Omdat ik heel wat van zijn stellingen herken, in wat in de loop der jaren bij mij is bezonken... Ik zou bijna stellen dat het de droesem van het leven is, de bezinking van alle ervaringen en gewaarwordingen. Hoe meer van die ervaringen je hebt laten bezinken, hoe meer je berustend, kalm, sereen tegen het leven en je medemensen aankijkt. Je relativeert de dingen, en zit soms inwendig te lachen met wat voor jonge springers nog zo heel erg belangrijk is... Je ziet hen de fouten maken die jij ook maakte, en waarvan je ook niet geloofde dat het niet zo hoorde...
Met andere woorden, wie zich de tao, de weg, kan eigen maken van in zijn jeugd, vertrekt eigenlijk met een ontzagwekkende voorsprong in het leven, omdat hij de ervaring, de wijsheid van de ouderdom al van in zijn jeugd bij zich heeft.
Ik heb duidelijk te laat kennis gemaakt met de tao, niet dat het me nu niet meer verrijkt en helpt, maar ik heb jaren verloren.
Wel is het ook voor mij, nu nog een bron om beter te leren mediteren, en beter mezelf te leren kennen.
Ik kan het eenieder aanraden !
Zoals iedere bron van Wijsheid een bron is voor het leven, is ook de tao dat.
Misschien zal het me zelfs leren om de politiekers te begrijpen...alhoewel ik vrees met grote vrees... Het helpt me zeker niet weer te lezen dat ze nu een 100-tal zware misdadigers zullen moeten vrijlaten omdat... de wetgeving verkeerd is geïnterpreteerd...volgens één (bindende) uitspraak...djudedju ! In het woord rechtbank staat "recht" er teveel in... En iedereen weet dat de banken momenteel...djutoch !
Maar ze zouden het nog kunnen oplossen, als de vroede (???) heren politiekers er in slagen binnen de gestelde periode de wet aan te passen... Maar wellicht zal dit niet lukken, want politiekers zijn baasmakers, en zoveel bazen, zoveel zinnen... en er zijn daar veel bazen, veel te veel als je het mij vraagt (maar je vraagt het me niet, wellicht omdat je het ook al weet).
Vanmorgen zag ik op internet in een of andere krant staan: Darwin vergat de roze...en dan moet je dat zinnetje aanklikken als je wilt weten waarover het gaat... (Bij Firefox, de onvolprezene, kun je Cooliris als add on installeren, en dan kun je het lezen zonder naar een andere bladzijde te surfen...) Dus ik (met Cooliris) gaan lezen...
Blijkt dat er op de Galapagos nog een derde soort leguaan leeft, een roze leguaan... Er staat zelfs een fotootje bij, waar je een beest ziet met een mooi roos buikje (de rest ziet er bruin uit). Blijkt dat dit beestje alleen voorkomt in de streek rond een of andere vulkaan, en Owee ! Het beestje blijkt al bijna uitgestorven voor ze het goed en wel gevonden hebben... Er zijn er maar een honderdtal meer over.
Daar het net boven een haartikeltje stond met de vraag "Overleven deze negen diersoorten de eeuw?" veranderde ik in gedachten meteen het cijfer negen naar tien.
En ondertussen erger ik mij weer aan de kortzichtigheid des mensen... Het is idioot te stellen dat die ene diersoort op uitsterven staat, omdat er niets in de natuur op zichzelf staat of leeft... Met andere woorden, het verdwijnen van één diersoort betekent niet alleen een ramp voor die soort, maar voor een hele keten van leven, dieren en planten... Ik hoef je toch niet te vertellen dat het uitsterven van één soort kolibri ook het uitsterven van een resem planten voor gevolg heeft, omdat die soort kolibri de enige is die in staat is deze planten te bevruchten ? Dit om maar één klein voorbeeldje te geven.
De ramp van het uitsterven van een soort is dus meteen het uitsterven van een heel gamma van leven...die op hun beurt weer... tot de natuur een nieuw, veelal wankel evenwicht heeft opgebouwd.
Ook het omgekeerde heeft men, met veel jammerlijke rampen, ondervonden ! Waar men bepaalde dieren of planten uit een andere regio haalde om in te planten in een totaal ander continent, veroorzaakte men net zo goed nieuwe onevenwichten, en veelal ook het uitsterven van de eigen streekgebonden dier- en plantensoorten. Denk aan de invoer van de konijnen en de schijfcactussen in Australië om het klassieke voorbeeld te noemen.
We zouden stilaan moeten wijzer zijn, en weten dat we heel, heel voorzichtig moeten omspringen met het evenwicht in de natuur... maar de mens is hardleers, en heeft nu een nieuw speelterrein gevonden, hij gaat nu zelf in de kern van het leven zelf gaan prutsen, en wijzigt de dna van planten, niet wetende wat de gevolgen op de omliggende natuur (en op de mens) zal zijn...
Eén van de dingen die men doet, is maken dat bijvoorbeeld, een graansoort niet meer kan aangetast worden door een bepaalde soort van insecten... Deze insecten zullen daardoor ofwel uitsterven, ofwel zich moeten richten op een andere voedselbron. Sterven ze uit, dan sleuren ze wellicht in hun kielzog een deel insecteneters mee (vogels onder meer), en gaan ze overschakelen op ander voedsel, dan gaan ze de soorten die zich van oorsprong voedden met deze plantensoorten gaan bedreigen, zodat die uitsterven... en met hen insecteneters.... en we zitten hoe dan ook weer met een nieuw evenwicht... Maar dat is niet erg, want de heren vorsers zijn héél slim, en zullen wel zorgen dat de lacune die ontstaat ingevuld wordt met een nieuwe soort planten of... insecten... die dan jammer genoeg giftig blijken voor ... en ... en...
Veroniekse schreef het al eens in een reactie op mijn blog, dat ik wat pessimistisch ben...
Ik kan niet ontkennen dat ik in deze materie echt pessimistisch ben.
De natuur is één grote complexe machine... En misschien kun je een schroefje uit een machine verwijderen zonder een panne te veroorzaken, misschien twee, maar geen tientallen... En er andere vijzen gaan indraaien kan wel één keer lukken, maar de meeste zullen of niet passen, of te lang of te kort zijn en het vastdraaien van heel het masjien is maar een kwestie meer van tijd.
Hoog tijd dat we de natuur natuur laten. Niet meer prutsen, beschermen indien mogelijk zonder andere zaken te vernietigen, niet herintroduceren als de omstandigheden ondertussen al zo gewijzigd zijn dat herintroductie gelijk wordt aan een invoering van een vreemde soort... We moeten gewoon de natuur de kans geven zichzelf te genezen... Alles wat wij doen is te zien als een ingrijpen, en we zouden al moeten weten dat je niet ongestraft kunt ingrijpen in dit wondere geheel... Wil je een gebied teruggeven aan de natuur, laat het dan gewoon liggen, ga er niet "streekeigen" planten en bomen gaan opzetten! Als ze werkelijk streekeigen zijn, dan komen ze er wel vanzelf, op hun tijd, op het moment dat de natuur de bodem voor hen heeft klaargemaakt... Maar nee, wij moeten zo nodig de natuur orkestreren...sukkelaars zijn we...dikke sukkels.
Eigenlijk zouden we moeten leren uit de wegbermen. Sinds die bermen langer ongeschoren en ongekuist mogen groeien, zien we heel wat bloemen en planten terugkomen die weg waren... We zouden die bermen volledig moeten laten woekeren ! (En aan de kruispunten heel het jaar zorgen voor voldoende zicht voor de mensen in het verkeer ! Dat stukje korthouden zal minder schade doen dan het nu nog periodieke opkuisen van heel de berm!)...
En schiet daar een berk uit, laat hem toch staan, het is de natuur die hem daar zaaide !
Bovendien zouden we vaststellen dat de verschrikkelijke erosie van onze landbouwgronden ook wordt afgeremd door echte wilde wegbermen !
Maar al kunnen ze zien dat ze één goede stap hebben gezet, de tweede lijkt nog niet echt mogelijk...
Wat baten kaars en bril...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten