Ik ben in de wolken !

Letterlijk...
De wolken hangen hier beneden, op mijne grond en op de grond van de buren en de boeren... Ik zie hooguit 10 meter, en dan loopt het nog niet over.
In de wolken zijn lijkt mij maar een stomme zegswijze.
Ik vind er niets aan.
Bovendien is het dan ook nog eens vuile lucht. Je voelt het aan je ademhaling dat er heel wat vuiligheid in die mist rondzweeft. En nu is het smogalarm opgeheven???
djudedju

In één van de vele dingen die ik lees kwam ik een artikeltje tegen over het shanten, ik schrijf gewoonlijk sjanten, maar ik weet niet wat correct is, het staat niet in de dikke.
Wat sjanten is ?
De meest bekende vorm is wat je wel eens ziet op een documentaire op tv, als je die boeddhistische priesters in hun saffraankleurige kleed ziet zitten "zingen" "Ouhm" met een diepe resonerende stem. Telkens en telkens weer halen ze diep adem en dan dat diepe sonore "Ouhm".
Gewoonlijk een achttal keer naeen, en dan twee ademhalingen rust...
Maar eigenlijk is dat een simpele vorm van sjanten, in Lapland hadden de herdervolkeren ook een manier van sjanten, waarbij ze in feite een ongeschreven geschiedenis van hun volk halfzingend naar voor brengen. Je ziet dit bij heel veel natuurvolkeren, waar oude geschiedenissen die belangrijk geacht werden, moesten onthouden worden en in bezit blijven als een les voor de toekomst. Om het makkelijker te onthouden wellicht, werd het gezongen. Zo had je niet alleen de tekst om je aan vast te houden, maar ook nog een binding met de melodie.
En wie, zoals ik, al een heel pak jaren meegaat en katholiek is opgevoed, herinnert zich ongetwijfeld nog de tijd dat de mis in het latijn gebeurde... Herinner je dan ook nog die halfzingende voordracht van het evangelie ? Ook dat is een sjanten...

In het artikel bond de man het sjanten voornamelijk aan de godsdienst vast, en zo is het meestal ook wel.Want zelfs in de geschiedenis van de natuurvolkeren is een tussenkomst van het hogere in de dingen des mensen helemaal niet vreemd, en gaat mee als geschiedkundig feit met de rest.
Maar de man ging veel verder met zijn betoog dan dat...
Hij had het over de kracht van het Woord...
Hij haalde aan: de woorden van God: "Het zij licht" en het was licht.
Met andere woorden de scheppingskracht, de enorme macht van het Woord voor de mens.
Het bizarre was dat hij niet over Gods-dienst sprak, maar over de heilzame kracht van het sjanten.
Wie, net als de boeddhisten regelmatig een diep, sonoor, langaangehouden reeks Ouhms neerzet, zou daarvan de rust en het evenwicht terugvinden in zijn leven. De vibratie zou zijn lichaam weer in overeenstemming brengen met de natuur.
Weet je, ergens geloof ik dat...
Niet dat ik ga zitten Ouhm-en, maar ik geloof in de kracht van het zingen, zonder woorden of met woorden, gewoon zingen, neuriën, fluiten voor mijn part... Het doet iets met de mens. Je hoeft er niet bij na te denken, je hoeft je niet te houden aan een of andere bestaande melodie, je kunt gewoon de klanken laten uit je opborrelen...
Vroeger hoorde en zag je dat wel eens meer... Ik herinner me een dagbladverdeler in Oudenaarde, die altijd en eeuwig aan het fluiten was, zomaar, zonder dat je er ook maar een melodie in herkende... Het mocht snikheet zijn, ijskoud of water gieten, je hoorde hem van ver afkomen op zijn fiets... en zie, wie hem hoorde kreeg een glimlach om de lippen. Men lachte een beetje met hem, maar men onderging vooral het deugddoende van de stemming die het fluitmelodietje bij je opriep.
Eigenlijk past en paste men hetzelfde truukje toe in bepaalde grootwarenhuizen, waar steeds een vaag muziekje klinkt... De mensen blij, ontspannen maken.
De meesten durven het echter niet meer... wat zouden de mensen wel denken... Het past niet bij hun stand en hun kwalificaties...
Ik wist niet dat in bepaalde standen en bij bepaalde kwalificaties men niet meer vrolijk, ontspannen mag zijn...
Net zoals de glimlach besmettelijk is, is ook het sjanten het.
We moesten het maar eens weer leren.
Gewoon, voor de lol;
voor ons geestelijk evenwicht...

Gisteren heb ik het gehad over het pesten, en bij het herlezen van mijn mijn schrijfsels, viel het mij op dat ik een belangrijk iets niet genoeg in de verf heb gezet !
Waar ik eigenlijk met heel mijn pleidooi om de kinderen zelf hun evenwicht te laten zoeken naar toe wil, is de klemtoon leggen op het feit dat je de kinderen moet laten onderzoeken hoe een maatschappij in elkaar steekt, moet laten zoeken naar hun eigen plaats in de pikorde van een grote gemeenschap...Ze moeten zelf leren omgaan met anderen. Nu wordt dat leerproces hen ontnomen ! Nu leren ze hoogstens in een strikt uitgezet parcours lopen, waarbij niemand hun zegt dat ze op een dag losgelaten zullen worden, voor een maatschappij komen te staan waar je plots geen uitgestippeld parcours meer hebt, maar zelf moet zoeken naar een evenwicht...Maar je hebt nooit geleerd hoe je dat evenwicht moet vinden... Ik pleit dus voor een zekere vrijheid voor kinderen, in die zin dat ze grotendeels zelfs hun evenwicht onder elkaar moeten zoeken. Er moet alleen door volwassenen worden ingegrepen als een en ander uit de hand loopt.
Maar dat zal ook heel wat vergen van de ouders, om die stap terug te doen ! Waar ik vroeger veel liever een klets met de regel van de meester op mijn handen kreeg dat vijf bladzijden straf, omdat, als ik met die vijf bladzijden thuis kwam ik er van mijn ouders nog eens vijf bij kreeg, zien we nu het omgekeerde... als hun kindje straf krijgt, dan gaan ze reclameren tegen de leerkracht. Ze beseffen niet dat ze daarmee nog maar een fout leggen in de opvoeding naar de groei tot een evenwichtig iemand in een gemeenschap...
Zo, dat wou ik nog even kwijt. Ik hoop dat er mensen zijn die in de opvoeding werken, dit ook eens lezen, en de moeite doen om er eens over na te denken... Ik beweer niet dat de oude manier van opvoeden volmaakt is, maar de uitwassen van de huidige manier van opvoeden maakt mij bang... en dat deed de oude methode niet...

Nu doen de ouders onder meer aan overprotectie, en ontnemen ook daarmee aan hun kinderen de kans om zichzelf te ontwikkelen... Stel je voor dat een adelaar zijn kuikens niet durfde te leren vliegen, uit angst dat hen iets zou overkomen... dan groeiden zijn kinderen op tot kippen.
(Bijna schreef ik kiekens...)

Daarmee sluit ik dat onderwerp af, tenzij jij me er vragen over stelt, of opmerkingen maakt, waar ik wel moet op antwoorden... (met graagte)

Ik kan je niet veel schrijven over wat ik nu zie voor mijn deur... ik zie niets, ik zit in de wolken...

tot de volgende ?