De nieuwe bureaustoel

Gisteren zijn we dus gaan winkelen, eerst naar de Colruyt, en dan naar de Aldi om de bureaustoel in aanbieding te gaan kopen...
Natuurlijk krijg je geen zetel mee naar huis, je krijgt een bouwpakket mee naar huis. Met een summiere beschrijving of liever enkele tekeningen.
Zelfs zonder die "beschrijving" zou je zonder veel problemen de zetel kunnen assembleren, maar toch heb ik er moeite mee... Niet op technisch vlak, maar op lichamelijk vlak...
Het enige werkvlak waar je een dergelijk item kunt samensteken is ... de vloer. Dus ga je op je knieën zitten en haalt eerst alles uit de doos. (Let op ! er zit een bruine zak in, die je meteen openscheurt, vertwijfeld tussen de papiersnippers gaat zitten roeren om te weten wat er voor breekbaar dinges in zit, tot je op de zak plots ziet staan: niet openen: verpakkingsmateriaal ter bescherming...) (Eerst lezen Toon, eerst lezen !!!!)
Als alles bij een ligt op de grond, op de plaats waar later de zetel ook moet staan (je heft zo'n ding niet zo hendig over een bureel met pc er op), begint het samenstellen...
Ik heb je al gezegd, een kind kan de was doen...
Als hij niet geplaagd is met een pijnlijke rug...
Als ik begin te trillen op mijn benen van de spanning in spieren die helemaal niet gespannen horen te staan, weet ik dat het hoog tijd is om de werkzaamheden te onderbreken. Dus ga ik enkele minuutjes op de zetel gaan zitten, tot het beven wat mindert. Dan terug aan de slag.
In een keer of drie is de zetel, met hulp van Anny, om alles te helpen vasthouden terwijl jij zit te mikken om de vijzen correct rechtop in de gaten te krijgen...helemaal klaar... Oef !
En dus zit ik nu, op mijn nieuwe troon, voor mijn peecee, te bloggen, voor u alleen....

Toen ik de oude zetel afbrak om hem buiten te krijgen, bleek hij te dateren van 2002... niet echt antiek dus.... Maar er was een wieltje afgebroken, en ik zat hier al enige tijd met een zetel op vier wieltjes en een baksteen in een dweil gewikkeld....

Ik bracht meteen ook een ladenrekje mee, om de documenten die hier altijd rond liggen te slingeren, wat meer in orde te houden... De bedoeling is de papieren die ik moet in orde brengen in het bovenste bakje komen, de papieren die ik wel ooit eens moet bekijken in het tweede, en mijn documentatie in het onderste. Documentatie... 't kind moet een naam hebben, dat is onder meer een kopie van mijn verjaardagskalender, een kopie van mijn adressenbestand naar wie ik allemaal mail verstuur en dergelijke zaken meer... Ook wel eens namen van interessante programmaaatjes die je maar nu en dan van node hebt, en die ik dus niet op mijn peecee laat staan, maar de naam en de mogelijkheden noteer, zodat ik ze terugvind als ik ze ooit nog eens van doen mocht hebben. Ik hou niet van een kwampjoeter met massa's programma's op, die de boel altijd maar meer en meer vertragen.... (Mijn peecee is véél properderder dan mijn bureau!)
Voilà, ik zit weer, welgezeten, om voor u te kunnen bloggen.

Morgen zal mijn blog weer later verschijnen dan gewoonlijk, want ik moet met Anny naar de specialist. Nee, niets aan de hand, gewoon, klein onderhoud... wat nazien, en nieuwe voorschriften voor de medicamenten... Maar we moeten al redelijk vroeg in Ronse zijn, zodus komt het bloggen pas nadien...

Ik ben nog steeds bezig aan het uitwerken van mijn Opus Magnus, en krijg steeds meer de indruk dat ik naar een boek aan het toe groeien ben in plaats van naar een blog in episodes... De ideeën blijven opborrelen binnen het kader dat mij voor ogen staat... en mijn bedoeling is dat het zoveel mogelijk en zo goed mogelijk zou vertellen wat ik uiteindelijk kwijt wil zijn, wil meegeven... Nu, ik zie nog wel, mocht het ooit veeleer uitgroeien tot een boekwerk, dan krijg jij het ook wel te lezen, er zijn nu speciale websites waar iedereen zijn boek kan publiceren...Waarom ik dan niet ? Als ik het adres dan geef, dan kun je het daar op je gemak lezen of uitprinten. Wordt het minder dik, dan komt het toch via een blog in afleveringen...

Ik deed vroeger al eens pogingen om een boek te schrijven, maar telkens liep ik vast, voornamelijk door het feit dat ik niet eerst het ganse boek had uitgedacht, dat ik geen kapstok, geen gedetailleerde kapstok had opgemaakt. Ik denk dat dit net het moeilijkste is, het uitstippelen van gans het boek, tamelijk gedetailleerd, die de basis moet vormen van het boek. Doe je dat niet, dan betekent dat in mijn geval dat ik pijlsnel naar het einde toe loop, en heel het middendeel vergeet... Wat uiteraard niet de bedoeling is. Dat komt omdat je zelf de plot al kent, en het heel wat zelfdiscipline vergt om het ganse verhaal, dat zich al in het lang en het breed afspeelde in je eigen bolleke, nog eens opnieuw uit te werken. Het is net hetzelfde als heel wat mensen die nooit een boek twee keer zullen lezen, ze kennen het immer al... Daar heb ik nochtans geen moeite mee, als ik een boek lees die me echt heel erg heeft bevallen, dan kan ik die een tijd later, met even veel genoegen weer lezen. "Parochie in de Peel" van Toon Kortooms heb ik wellicht al twintig keer gelezen, en al er aan denkend, krijg ik, heb ik lust het nog eens te doen.

Het schrijven op zich is voor mij geen last, ik geloof dat mijn dagelijkse blog je al wel heeft bewezen, dat ik gewoon heel graag schrijf... Al van in mijn schooltijd vond ik opstellen maken een heerlijke bezigheid. Nu en dan schreef ik er zelfs een voor een vriend die dit niet graag deed of niet goed kon... en maakte ik twee totaal verschillende opstellen over hetzelfde onderwerp. Toen al....

Heb jij dat ook ? Door het steeds meer en meer schrijven op mijn peecee, heb ik de indruk dat ik het manueel schrijven aan het verleren ben... Vroeger schreef ik netjes en heel vloeiend, nu wordt het soms wat hoekiger, hapert het wat... Gek is dat, je verleert het niet, maar blijkbaar moet je het onderhouden om dat makkelijke vloeiende er in te houden. Nochtans kan het niet zijn dat ik "handigheid" verlies, met al mijn tekenen kan ik niet zeggen dat ik mijn schrijfstift niet beheers... Bizar. Of is het ook een symptoom van ouder worden?
Ook betrap ik me dat ik soms eens moet nadenken over schrijfwijzen, waar ik vroeger omzeggens nooit daarbij nadacht. Misschien komt dat ook wel gedeeltelijk door de zoveelste wijziging in onze taal... En door het feit dat ik nog steeds massa's boeken verslind in een nederlands dat al sinds decennia niet meer correct is (of korrekt?) ...

Ik bemerkte dat onlangs weer, bij het schrijven van de wenskaartjes voor Kerst en nieuwjaar. Dat ambeteert mij dan wat. En dan ga ik wat aan het piekeren of ik oud wordt... Vroeger dacht ik altijd, als ik bejaarde mensen zag die heel moeizaam een formulierzaten in te vullen aan mijn bureel dat het mensen waren die indertijd niet de kans hadden gekregen om veel school te lopen. Nu begin ik mij af te vragen of het niet gewoon ontwenning was ...

Eén van de dingen die mij ook opviel, is dat er ook momenteel nog steeds mensen zijn die niet kunnen schrijven of lezen. Je schrikt daar van in onze maatschappij, en ik zit me nog steeds af te vragen wat er gebeurd is met die mensen, dat zij dat nooit leerden... Bij sommigen blijkt dat ze het eigenlijk wel kunnen, maar zo'n enorm gebrek aan zelfvertrouwen hebben, dat ze het gewoon niet durven, maar anderen kennen werkelijk geen letter uit de andere. Beide zijn erg. Heel erg ! Zeker in onze maatschappij die steeds meer ronddraait op administratie.

Wij kennen ons geluk niet, dat we deze wereld snappen. Heel wat mensen moeten bij wijze van spreken op de tast door de wereld gaan. Steeds met een onzeker gevoel, en steeds hopend dat wie hen helpt ook werkelijk te betrouwen is. Ik ken een geval waar jaren aan een stuk iemand "geholpen" werd, tot hij voor een of ander iets bij mij terecht kwam, en ik vaststelde dat hij schromelijk bedrogen werd door zijn "helper"... Erg is dat ! Dat is een van de mensensoorten die ik intens verafschuw ! Net zoals een grote sterke kerel die een klein zwak manneke onderdrukt !
Als je sterk bent, dan is dat niet om anderen te misbruiken, maar om hen bij te staan. Wie van zijn gaven misbruik maakt om van een ander te profiteren, dat is mijn mijn ogen maar een heel heel klein manneke... een minkeukel.

Een van de dingen die mij helpt in mijn ziekte, is dat ik desondanks nog steeds in enkele kleine zaken mijn medemensen kan bijstaan en helpen, al is het maar zoals in de hobbyclub, met hen te leren dat zij net zo goed mooie dingen kunnen maken, dat volkskunst echte kunst is, misschien niet zoals een Rubens of een Rembrandt, maar gewoon, mooi en leuk om naar te kijken...en vooral iets van je zelf, iets om fier op te zijn...

En bovendien heb ik er dus zelf genoegen van... dus ook jij als je een ander helpt.

tot de volgende ?

ps: Mijn spellingcontrole kent Rembrandt, maar geen Rubens ???? Duidelijk opgesteld door een chauvinistische Nederlander ?????