In voorbereiding...

Ik kon even goed een bordje zetten: Man aan het werk...
Ik ben bezig, en dat voor het eerst, met de voorbereiding van een blog... Dat is iets nieuws. Voorheen gebeurde de voorbereiding steevast alleen in mijn bolleke, maar nu zit ik nota's op papier te zetten, voor een volledig "epos"... Niet echt een boek, maar ik heb het gevoel dat ik meerdere episoden zal schrijven vooraleer ik kan zeggen dat dit ene "opus magnus" zal volledig zijn.
Zoals steeds is het een eigen visie, een ik-gebeuren als het ware.
Kijk maar naar al mijn blogs, ze zijn stuk voor stuk geschreven vanuit een strikt eigen visie.
Luc (courgette) zei wel eens dat ik mezelf veel te veel bloot gaf in mijn blogs.
Hij zal pas redenen hebben om dit te vertellen als ik tot mijn Groot Werk kom... dan ga ik pas tot in het diepste van mijn kern gaan zitten boren... En wellicht heel wat mensen doen schrikken, zelfs enkelen choqueren, maar dat is niet (nooit) de bedoeling...
Wat ik met mijn blog wil brengen is immers niet het uitdragen van mijn eigen persoontje, maar veeleer het uitdragen van wat ik heb geleerd in de loop van een heel leven... Een al behoorlijk lang leven, want ik heb al heel wat goede en minder goede vrienden zien wegvallen die veel minder jaren kregen om in rond te modderen.
Ik heb ook het geluk(?nu ja?) gehad om heel wat tegen te komen, heel wat rampen in mijn leven, die me net zo goed konden kapot gemaakt hebben, als wel gelouterd... Ik denk voor me zelf dat het bij mij een loutering was, het heeft me niet kapotgemaakt, maar heel mijn visie op het leven en het Leven veranderd.
Ik heb geleerd op de harde manier, met het krijgen van klappen, pijnlijke kletsen rond mijn oren. De opvoeding zoals aangeprezen in de bijbel: wie zijn kind bemint, spare de roede niet. Of dit de goede methode is, laat ik in het midden, maar het heeft mij doen worstelen om boven te blijven (Luctor et emergo)...
In mijn grote werk, zal ik pogen te komen tot mijn conclusie voor het leven...In de hoop dat hier of daar er wel iemand zal zijn die zich met deze manier van denken ook boven water kan houden, rechtkrabbelen en weer door het leven stappen.
Ik nodig bij voorbaat, iedereen uit om zijn opmerkingen niet te sparen! Want volgens mij, behoren, zeker in dit geval, opmerkingen tot het geheel, bieden een diversiteit en/of aanvullingen die er alleen maar toe kunnen leiden dat mensen nog meer en nog dieper nadenken dan ik al deed... Ik - en alle anderen- kunnen er maar deugd van hebben. Denk niet dat kritiek zal ervaren worden als negatief, in tegendeel, het zal dienen om mee te nemen in het steeds dieper worden van het ultieme denkproces van het leven. Dus als ik ooit aan het schrijven raak ('t zal weelicht nog niet voor morgen zijn) spaar je commentaren niet !
Een heel deel van wat ik schrijven zal, zal de trouwe lezer wellicht niet helemaal vreemd in de oren klinken, want reeds nu en dan gaf ik stukjes van mezelf bloot, en vooral van mijn kijk op het leven...
Ik hoop dat ik je nieuwsgierig heb gemaakt, en niet heb afgeschrikt.

De grootste moeilijkheid voor mij was het vinden van een "kapstok" waaraan ik het verhaal kon ophangen. Ik denk dat ik daar nu in ben geslaagd, en dat het verhaal dan ook werkelijk de vorm krijgt van een vertelling, een verhaaltje, hoewel met een heel diepe bodem... Heb dus nog maar een beetje geduld, ik ben bezig het ei uit te broeden...

Heb je al eens buitengekeken, naar de langzame dooi? Je ziet de sneeuw traagjes wegkrimpen, heel op het gemak, zonder grote smoespap of zonder zichtbaar water... In de wegberm zijn al hele stukken van de grasdodden weer vrij van sneeuw, en de stoppels van de maïs lijken veel groter dan gisteren, omdat ze weer meer en meer zichtbaar boven de krimpende sneeuw uitkomen.
Hopelijk dooit het goed door, want ze geven voor vannacht en morgen regen... Mocht het niet genoeg gedooid zijn zouden we met ijzel zitten, en dat wens ik niemand toe (nu ja, hier en daar misschien een)...
Bovendien moet ik morgenvroeg al met Veerle naar de kliniek om haar poot weer uit de plaaster te halen en er meteen weer een nieuwe (met een hieltje) omheen te doen... Ze zal eindelijk weer mogen rondpikkelen op twee poten... Als ...als alles al zover in orde is dat het kan... Want ik vrees, met grote vrees... Ik weet immers dat ze minstens een paar keer toch, al was het verboden, op dat been heeft rondgelopen... Maar ja, wat zou je zelf doen als de waterleiding is gesprongen en je dringend, dringend, de hoofdkraan wilt gaan dichtdraaien in de kelder? Dat en dergelijke kleine rampen hebben haar nu en dan doen zondigen, en hebben haar steevast weer opgezadeld met fikse pijnen... Ik hoop dus dat alles ok is, maar... Moeders zijn moeilijke wezens om stil te leggen... Geen een batterij, noch van Duracell, noch een ander kan op tegen de batterij in een echte moeder. Geen stilleggen aan.

NU, onze Lieve lukte er zelfs in om weer naar de dokter te gaan met een plaaster die gebroken was... 't Zit in de familie zullen we maar denken.

Dus, vergeet het niet, als er morgen een blog komt, zal het stukken later zijn dan gewoonlijk. Maar ik doe mijn best, want ik ben echt verslaafd aan het schrijven geworden, ook al om dat dit één van de dingen is die me hebben geholpen om de boel voor mezelf uit te klaren. (Met andere woorden, ik zadelde u op met mijn eigen persoonlijke gevecht...)

Heb je vanmorgen ook de mooie bloedrode hemel bewonderd ? Sinds enige tijd weten we nu dat dit komt door stof in de hogere atmosferen, en voor een keer geen stof die wij er vervuilend hebben ingeworpen, maar stof van een heel fikse vulkaanuitbarsting. (Wij kunnen niet zo hoog werpen, vulkanen wel)... Maar weet je wel wat het betekent ? Ik heb het je al eens voorspeld, enkele maanden terug: een fikse afkoeling, en geef toe, we hebben er al eentje gekregen. Dat de hemel nog steeds zo rood ziet, wil dus zeggen dat het stof nog steeds daar hangt, en dus nog steeds een gedeelte van de zonnewarmte tegenhoudt. Met andere woorden, we zijn nog niet van het koude en kille weer vanaf ! Ik voorspel dat we ook een frisse zomer krijgen, hopelijk geen te natte, maar de temperaturen zullen wellicht niet meer passen in het rijtje van de global warming, alhoewel dit vulkaanstof een totaal ander verhaal is.
Dus deze vorm van "vervuiling" is helemaal anders dan het ontstaan van een broeikaseffect ! Het is bijna het tegendeel, omdat het in de atmosfeer hangende vulkaanstof, de zon weerkaatst en er dus heel wat minder warmte zal tot bij ons komen.
Dat als een illustratie dat wat "des mensen" is, helemaal in het niet verzinkt tegenover de echte natuur... Niettemin moeten we alert blijven, en zorgen dat de natuur kan overleven... Want wij, mensDOM steken wat uit met de aarde waarop we zelf leven. Als je wilt praten van nestbevuilers...

Hé, ik zie in de verte, zowat aan de Horebeekse hoek, al weer groene velden. De winter is nog lang niet voorbij, maar dat beetje groen doet mij alweer hopen op de bruisende lente, de wedergeboorte van de aarde... Ik zag alweer een merel tussen mijn hortensia's krabben in de hopen bladeren...zoekend naar beestjes. 't Zal nog wat te vroeg zijn, de beestjes zullen nog wat dieper zitten. Maar ook hij is duidelijk al overtuigd dat het leven aan het terugkomen is. Iedere morgen zie ik dat de dag weer vroeger en vroeger in het land komt ! De donkere weken zijn stilaan verleden tijd... Met het Licht komt het Leven...

tot de volgende ?