Ik herinner mij nog, als de dag van gisteren, dat onze Koen geboren werd...
In die tijd wisten wij nog niet welk geslacht ons kindje zou hebben, maar ik was er zeker van dat het een zoon zou zijn...
De laatste maand ging ik met heel veel tegenzin naar het werk, het was verschrikkelijk om je vrouwtje daar alleen thuis te laten, en te weten dat je kind er aan kwam...
Op de nacht van 22 op 23 november 1968 was het zo ver. Anny voelde nog niet echt pijn, toen plots het water brak (water breken ??)... Ikke uit mijn bed, en gaan bellen bij de buren, twee al bejaarde mensen die beloofd hadden ons naar het moederhuis te brengen... Yvonne ging Anny wat helpen, terwij Maurits zijn auto uithaalde. De valies met alle benodigdheden stond al klaar in de gang, en wij weg. Ik zat voortdurend te duwen om de wagen sneller te doen rijden, nogal een geluk dat ik niet de chauffeur was !
Eens in de kliniek werd Anny in een bed gelegd, en regelmatig kwam de dokter en/of een verpleegster of een nonneke eens langs om te zien 'hoe ver het al stond". Ondertussen lag Anny daar te zweten en af te zien, ze hield mijn hand vast, en neep er zo fel in, dat ik nadien zag dat mijn hand had gebloed van de druk van haar nagels. Heel de nacht lag ze "in arbeid" zoals ze dat zo mooi noemen, maar ik hoop dat niemand ooit een werk krijgt die zo zwaar is als de eerste bevalling van een vrouw. Het was al een stuk in de morgen toen het eindelijk zo ver was, en Anny naar de verloskamer gebracht werd. In een laatste inspanning en mits wat knipwerk, kwam Koen ter wereld, meer dan 4.500 gr zwaar... Ik weet nog dat ik weende van opluchting dat alles goed gepasseerd was...
Dan naar de familie bellen (de ouders van Anny werkten in Zwitserland!) en hen op de hoogte brengen. Pa en ma waren de eersten die langs kwamen, gelukkig maar, want ma zag dat er iets mis was en riep de verpleegster er bij... Bleek dat de baarmoeder zich niet had dichtgetrokken, en dat Anny inwendig aan het uitbloeden was... Grote paniek, terug de verloskamer in, en Anny kende een tweede bevalling, van een enorme klonter bloed...Zij kreeg direkt bloed, bloedstollende middelen en dergelijke, en eindelijk kwam ze weer bovenop... In het bed naast haar lag een klagende en zeurende moeder dat "het" nooit meer waar zou zijn, dat ze "dat" nooit meer wilde meemaken, en Anny, met Koen aan de borst vroeg wanneer we zouden zorgen voor een broertje of een zusje...
Dus... Anny gaf de borst, op aanraden van de dokter, en vaststellende dat ze meer dan genoeg melk had. De verpleegster zei me dat ik moest zorgen voor een speciale bh om het makkelijk te maken om de borst te geven... Ikke ??? Ja, ikke !
Ik naar die winkel voor jonge moeders... Je staat daar dan, midden in de winkel, helemaal alleen als man, temidden van al die starende jonge moeders, nieuwe grootmoeders, toekomstige moeders... en je moet een bh bestellen. Ik weet wel, nu is dat niets meer, maar toen ging een man nooit ofte nooit een dergelijke winkel binnen, dat was taboe! De dame was vriendelijk, en ik was blijkbaar niet de eerste die daar om zo'n speciale bh kwam, zo'n model met blaffeturen noemde ik later dat ding...
De doopkaartjes van Koen had ik stuk voor stuk zelf getekend, met een penseel in chinese inkt, ragfijn, veel fijner dat je kunt tekenen met een pennetje... De mandjes voor de suikerbonen hadden we samen gevlochten, en mama had er ook nog een heel pak schoentjes bij gemaakt, die ze gehaakt had, mochten we te kort komen, we hadden voorraad.
Wellicht is het normaal, maar we hebben nooit meer zo intens naar de geboorte van een kind toegeleefd, als naar de geboorte van onze eersteling. We waren fier en gelukkig als geen een. Ik was vader, we waren eindelijk een echt gezinnetje, onze liefde droeg vrucht...
Soms zitten we nog wel eens, met veel weemoed, in "de dozen" te kijken, de "dozen", dat zijn de dozen waarin Anny heel zorgvuldig alles bijeen spaarde, een doos met alle kaartjes die we kregen op ons huwelijk, de menu's, de uitnodiging, en dergelijke, een doos van de geboorte van Koen, met nog enkele van de handgetekende doopkaartjes, een mandje en zo'n schoentje, en al de kaartjes die we ontvingen, een dergelijke doos van Bart en een van Veerle... Ze heeft ook fotoboeken met artikelen uit de krant en zo, over mijn loopbaan en over dingen die soms niets met mijn beroep te maken hadden, maar ook de krant haalden... Zo waren we de tweehonderdste spaarders bij de bac van Loppem, en we kregen een koffieservies en een foto in de krant... Dat ligt hier allemaal nog souvenir te wezen... Wellicht tot we alletwee ons kaars uitblazen, en alles zal verdwijnen in de grote definitieve opkuis... Misschien al eerder als wij het geluk kennen heel lang te leven en ook nog eens of bij een van de ons restende kinderen terecht komen, of in een home... Als we lang moeten leven, dan hoop ik dat we dat samen mogen doen, ik kan me niet voorstellen dat een van ons plots alleen zou moeten voortdoen.
Het is gek, maar die jaren dat ik nu al thuis zit met mijn pijn, hebben ons nog veel dichter bij elkaar gebracht dan vroeger al het geval was. Wij zijn al zover dat wij niet veel meer moeten praten om elkaar perfect aan te voelen, en meer dan ooit zijn we bezorgd om elkaar. Ook het verlies van onze Koen deed ons meer en meer bij elkaar aanleunen... In verdriet en zorgen moet je elkaar wel steunen, of er onder door gaan. Nu zijn we als twee bomen die met en door elkaar vergroeid zijn, geen mooie rechte stammen, maar zo dicht in elkaar vervlochten dat we als één boom zijn verworden. We staan in dezelfde grond, en houden elkaar recht, hoe zwaar de storm ook is... Gewoon, we zij het gewoon van elkaar te houden... er zijn geen hoogte- of dieptepunten meer, we groeiden gewoon ineen.
Vadertjesdag... eigenlijk moet dat niet gevierd worden, het zijn is al voldoende.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten