De spelen ?

Wie heeft dat sport(???)gebeuren in godsnaam zo genoemd ?
Als er ergens niet gespeeld wordt, dan is het wel daar !
Het is veeleer een min of meer (eerder min dan meer) geciviliseerde poging om elkaar de kop af te bijten.
Het moet de poort op groot geldgewin zo mogelijk nog wijder openzetten.
and that is it.
No more no less.

Ze is terug !
Van weggeweest !
De zon schijnt vrolijk mijn huiskamer binnen van uit het noorden. Allee, ze zit toch zeker een heel stuk in het noordoosten ! Maar 't kan mij niet schelen van waar ze schijnt, als ze er maar is ! En volgens de weerman (wots in a neem?) zal ze er morgen ook zijn ! En morgen is het dinsdag, en dinsdag is de visdag ! Leuk ons lijntje in werpen, rustig zitten zonnen en vissen...
Djiezuss, ik geniet nu al!
de dag kan niet meer stuk !

Vannacht lag ik te denken, zwaar te denken, op mezelf... Hoe ik (wij allebei) veranderd zijn na de dood van Koen. Hoe we gekwetst, verontwaardigd waren dat Men ons dat kon aandoen... Hoe we elk op onze manier ons opsloten in een bunker van gewapend beton, alles en allen afwerend. Bang ons nog aan iets of iemand te hechten met een kans op verliezen.
Maar als je niet zo bent, dan is beton maar een flinterdun papiertje, en gaat je hart uit naar de anderen, en hou je ondanks jezelf van het leven, niet van de dood.
Oh, er is véél veranderd, het beeld van de goede god is ver weg, is vervangen door een opperwezen, ergens ver weg, die zich er helemaal niet van aantrekt dat een mens verdwijnt, en zeker niet dat een mus uit de hemel valt... Of een opperwezen die in alles is, en alleen als één groot amoebe-achtig eencellig wezen alles omvat, en wij zijn minuscule celdeeltjes, waarbij het wegvallen van een cel alleen een langzamere groei betekent... Of een totaal vergeestelijkt item, waar we allen deel van zijn, of we nu leven of na-leven...
Een hollands professer heeft een druk besproken artikel geschreven in The Lancet, Hét tijdschrift van de geneeskunde, over het fenomeen van de bde's, de bijnadoodervaringen... Je hebt er ongetwijfeld al over gehoord of gelezen, mensen die een tijdje klinisch dood waren en die dan toch weer tot leven komen, hebben bijna allemaal een zelfde soort van ervaring in de tijd van hun doodzijn... Volgens die prof, na een zo gedegen mogelijk onderzoek, lijkt het er op dat er inderdaad een bewustzijn is buiten het lichamelijke.
Het wondere, voor mij althans, met mijn opvoeding en mijn achtergrond, is dat die ervaringen voor iedereen dezelfde zijn, wat ze ook waren, gelovig of niet en welk geloof ook... allemaal gelijk!
Wat ook voor iedereen gelijk is, is dat ze allen na deze ervaring helemaal anders staan tegenover het leven en tegenover de dood. Het is of ze alles veel meer relativeren, en te zelfdertijd veel meer verzoenend zijn, ze willen het leven veeleer laten voortkabbelen dan dat het van het ene hoogtepunt naar het volgende dieptepunt wil springen...
Gek, maar ergens heeft de dood van onze Koen ook op mij dat effect.
Het is of ik bewust of onbewust, met een schaar de hoogte en de dieptepunten in mijn leven afknip, en het zo egaal mogelijk wil houden... rust en rustgeven, relativeren, aanvaarden, en hoogstens wat bedaren.
Weten dat er geen wit is zonder het zwart, geen licht zonder de duisternis, geen kleur zonder het kleurloze. Geen haat zonder liefde, geen oorlog zonder vrede, geen vrijheid zonder tirannie... Het ene kan niet bestaan zonder het andere, en niet in het ene nog in het andere zit de waarheid, de goedheid, de liefde, maar die zitten in het midden... in het aanvaarden van het zijn van alles en het pogen het aanvaarden van dat alles te relativeren.
Je moet het zien als een zwaaibeweging, van twee kogels, aan even lange koorden, die in één zelfde cirkel bewegen, eerst lijkt het dat ze van elkaar weggaan, maar eens ze ver genoeg doorzwaaien, gaan ze in werkelijkheid weer naar elkaar toe, en de linkse zwaai wordt de rechtse, en de rechtse wordt de linkse, tot ze op het hoogtepunt tegen elkaar, in elkaar botsen en weer uiteen vliegen tot een nieuwe hereniging... een eeuwige beweging die telkens maar heel eventjes het ultieme evenwicht in het niets bevat.

Wat moet je je dan druk maken, alles komt toch ooit weer tot het niets, en het niets komt weer tot de tegenstelling van het alles. In een eeuwige beweging van het een tot het tegendeel, het andere...

Dit besef, is rust. Dit is wat een Boedha vond onder zijn vijgenboom... Het eeuwige is, omdat het tijdelijke is. En het tijdelijk is tijdelijk omdat het eeuwig is.

Pijn heeft dus ook zijn goede kanten, het laat je toe 's nachts ongestoord te denken, en uit het niet kunnen rusten (van de pijn) komt de rust (van de geest). Zo kun je zelfs pijn beter dragen, door het aanvaarden.

Het is als een wet van de fysica, eens je geest de Rust heeft gevonden, is het moeilijk het weer in beweging te krijgen...Er is ook geen behoefte aan, het is een rust die je diepe vreugde schenkt, die slechts kunt vinden in het aanvaarden.

Oef, ik ga stoppen, of je snapt het, of nog niet... Maar ooit komt ook voor jou de tijd van de aanvaarding van het zijn zoals het is.

Heb je ooit al eens die schilder bezig gezien op een van de Nederlandse zenders ? zo rond het middaguur... Die man schildert de mooiste bloemen, precies of het is niets. Hij beheerst de techniek zo danig dat alles wat hij doet eenvoudig lijkt... Maar in werkelijkheid is het dat niet, is het dat nooit... Zijn gevoel voor kleur is fenomenaal, en telkens weer denk ik:"nee! dat kun je niet maken, dat gaat toch niet!" maar het gaat telkens weer wel, en telkens accentueert hij met de meest onwaarschijnlijke kleuren de kleur van de bloem die hij maakt. In de groene bladeren van de stengel mengt hij plots enkele bladeren die rood zijn, en zie, in het geheel blijkt dat net de kleur te zijn die het af maakt, die het oh zo natuurlijk maakt. Anny en ik zitten telkens en telkens weer verbluft te kijken naar die man die in een klein halfuurtje een gloeiend paneel rozen schildert... Telkens vraag ik mij weer af, had die man dat van in het begin, of heeft hij dat bereikt na het schilderen van honderden rozen die dode afbeeldingen bleven ?
Ooit hoorde ik zo een sprookje... Een rijke man ging bij een beroemd schilder, en vroeg hem een haan te schilderen voor hem, een mooie haan, dé haan!
Eén jaar later ging de man weer bij de schilder langs, en vroeg om het schilderij van de haan. De schilder zei dat hij het nog niet gemaakt had. De rijke man was wat boos, en zei dat het mocht kosten wat het wilde, maar hij moest die haan voor hem schilderen. De schilder beloofde het. Eén jaar later ging de rijke man weer langs bij de schilder, en toen bleek dat de schilder nog niet aan het schilderij was begonnen, werd hij woedend. Daarop nam de schilder een doek, en schildere in een paar uur een prachtige sublieme haan... De koopman stond verbluft te kijken, en vroeg waarom hij daar twee jaar voor gewacht had, wat hij in twee uur kon... Daarop opende de schilder een kast, een hele grote kast, en uit de kast vielen duizenden en duizenden tekeningen en schetsen en kleurstudies van de haan...
Voor mij is dat geen sprookje, oefening baart kunst is een realiteit ! Hoe meer je iets doet, hoe beter je die materie gaat beheersen, hoe meer je er kunt uithalen.
Boven, in mijn werkkamer, ligt een benen visje... Ik heb eerst dat visje getekend en hertekend, tot de lijn me werkelijk beviel. Dan nam ik was, en modeleerde het visje in was, niet in één keer, maar het telkens en telkens weer verbeterend en aanpassend, tot ik het visje van mijn tekening, het visje van mijn geest in was had vastgelegd, en dan, pas dan heb ik het in een stuk been gesculpteerd... Het is een mooi visje geworden, zo mooi dat ik er eigenlijk geen ketting kon bij bedenken, bang om het beeld te kleineren... Bart zag dit ook, en suggereerde er een zwarte veter voor te gebruiken, zo, dat alleen het visje kan spreken.
Het is zo, als je een kerk binnengaat in rococo, dan zie je massa's mooie dingen, zoveel dat ze elkaar verdingen, zoveel dat het overdaad wordt, zoveel dat het eigenlijk weer net niet schoon meer is... Rococo is volgens mij de beste les om te leren dat in de eenvoud de echte schoonheid schuilt... niet in de overdaad.
Kijk naar de natuur... kijk naar een slakkenhuisje, en zie hoe eenvoudig het is in zijn herhaling van dezelfde lijnen, en toch zo volmaakt. Neem een stuk papier en probeer de slak na te tekenen, en stel vast dat het niet zo simpel is om die verhoudingen waarmee de slak moeiteloos opgroeide ook op papier te vangen... (Er bestaat een formule voor, een wiskundige formule!!!)

Maar je kunt ook anders te werk gaan, je kunt ook proberen niet de slak an sich weer te geven, maar het idee van een slak op papier te zetten, en ook dan zul je weer en telkens weer vaststellen dat wat je zo eenvoudig leek, eigenlijk best moeilijk is !
En toch, als je volhoud, als je blijft tekenen en blijft tekenen, dan zul je plots vaststellen dat die slak er is, IS !
niet in één keer, maar in tientallen, misschien honderden keren, maar het komt!
De wetenschap heeft vastgesteld dat tekenen en schilderen veel minder een talent is, dan wel de vrucht van de oefening... en van de opvoeding.
In plaats van je kinderen te kleineren in hun tekenen, stimuleer hen, loof en prijs hen en geef hen het talent van het graag doen, dan komt het "talent" ook wel, zo stellen ze, en ik denk dat dit wel waar is, en dat, had men mij in de wiskunde meer geprezen en meer vertrouwen gegeven, ik ook meer van mijn wiskunde zou hebben meegenomen... Ergens moeten wij in die zin onze opvoeding helemaal anders toepassen dan we tot nu toe deden... en moeten wij ook weer de vraag stellen: wat is intelligentie ? Oefening ? Misschien wel...

Ik ga sluiten, ik heb het gevoel dat ik je wagen veel te vol heb geladen, maar och, je bent best in staat de last te dragen, jij kunt dat !

tot de volgende ?