Gee-is-immen

Oef, na al de al dan niet getrukeerde filmpjes op internet, is er (eindelijk!) een gedegen studie geweest over het al dan niet schadelijk zijn van het gebruik van de gsm...
En wat al algemeen vermoed werd is juist gebleken! Gsm-straling is schadelijk !
Men heeft een proef gedaan met ratten, die blootgesteld waren aan de straling van een gsm en een kooi zonder de blootstelling. Het bleek dat 60% van de ratten (zestig procent!!!) op minder dan de helft van de tijd gestorven waren in vergelijking met de niet blootgestelde ratten ! De meest vastgestelde doodsoorzaken waren diverse soorten tumoren !
Het wordt mij wee om het hart, als ik al die kinderen zie die hele dagen met dat verderfelijke ding aan hun oren zitten !
Oh ja, ik heb er ook eentje, en ieder jaar moet ik er minstens één keer weer geld opzetten, om mijn nummer niet kwijt te raken, en vooral om het geld van de vorige keer en de daarop vorige keren niet te verliezen (wat al twee keer gebeurd is, omdat de datum mij ontgaan was ...) Met andere woorden, ik gebruik dat klereding maar héél, héél weinig. Ik heb het ook alleen maar gekocht met de bedoeling het te gebruiken in nood. Meer niet, en als ik eens echt nodig iemand moet bereiken terwijl ik niet thuis ben. Als iemand mij op belt ben ik iedere keer schromelijk te laat om het gesprek te horen, iedere keer weer moet ik zitten zoeken op welk knoppeke ik moet drukken, gewoon omdat ik het nooit gebruik...
Ik heb er dan ook een bloedhekel aan !
Het is het meest mensenpestende ding die ik ken !
Niemand is nog ooit echt vrij, iedereen lijkt nu altijd en overal bereikbaar !
Toen ik nog werkte, hadden wij dat nog niet, en als ik niet op mijn bureel was, of thuis, dan was ik onbereikbaar, en kon ik eindelijk eens het werk achter me laten. Kort nadat ik ziek werd, kregen mijn collegae ook zo'n pestding, en sindsdien horen zij werkelijk bij de mensen die 24 uur op 24 ten dienste staan (moeten staan !) van de leden.
Ik voelde me al wreed in mijn privéleven aangetast, als ik midden in de nacht een telefoontje kreeg van een man die verklaarde dat ze in een café stonden te discussieren hoe je nu al dan niet recht kreeg op... En dan mag een mens zich niet kwaad maken, want je hebt je leden, je klanten als het ware nodig ! Minder erg, maar even vervelend waren de telefoontjes 's morgens tussen 5 en 6 uur... Het busje was niet opgedaagd, en een trosselke arbeiders stond daar te verkleumen en zich af te vragen wat ze nu moesten doen...
Mijn verplaatsingen waren in die tijd nog echte "rustpunten", het waren momenten waarop je wist dat je eens rustig kon nadenken, zonder een telefoon of een aankloppende persoon. Het waren bijna de enige rustpunten! Want als we wandelden of gingen vissen, dan was zelfs daar de kans groot dat iemand je toevallig zag en "nu dat ik je toch zie, kun je ..."
In Vlaanderen noemden ze ons secretaris of propagandist van de vakbeweging, maar de Waalse naam zei in werkelijkheid veel beter wat we waren "permanent", de altijd ter beschikking staande... Nu met de invoering van die gsm, is zelfs de vrijheid in de auto verdwenen... Oh ja, je kunt zo'n ding uitschakelen, maar doe dat niet te vaak, anders komt er gezever van !
Ik heb mijn werk altijd graag gedaan, maar ik was dankbaar voor de stille momenten... Ik denk dat het weg nemen van die rustpunten voor mij wel heel erg zwaar zou aangevoeld hebben !

Maar we waren bezig over de gevaren van de stralingen van de gsm...
Wees er van bewust dat we tegenwoordig heelder dagen bestraald worden, door alles en nog wat in ons huis en rond ons huis !
De radio, de tv (!), de microgolfoven, je kwampjoeter en ga zo maar door, die stralen vrolijk heel je huis rond, en dwars door je lijf... Maar naast de natuurlijke straling van de aarde komen er nu nog de stralingen van de radiomasten, de gsmmasten en de hoogspanningskabels en ga zo maar door... te veel om op te noemen... en allemaal hebben ze invloed op ons lichaam. Logisch, want uiteindelijk werkt ook heel ons lijf op een systeem van elektrische golven, gaande van de impulsen voor iedere beweging, tot iedere gedachte en zelfs tot het vormen van de emoties. Is het daar dat we het toenemende aantal depressieven moeten zoeken? Is het daar dat de toename van astmapatiënten te vinden is ? en noem zo maar verder en verder de tegenwoordig meer en meer optredende ziekten op...
Ik weet het niet, ik heb ook geen middel om het te weten te komen, maar ze zijn er, en ze komen steeds talrijker voor, en sommige er van kun je niet koppelen aan de vervuiling, moeten wel een andere, een onzichtbare oorzaak hebben...
Ik weet dat ik het voel als ik onder een hoogspanningskabel passeer, en ik denk dat ik het zeker niet zou aankunnen om onder zo'n kabel te wonen ! Ik voel het lijfelijk. Ik weet dat zeker, omdat ik ooit dat eigenaardige gevoel had, en pas dan vaststelde dat ik onder zo'n kabels stond. Wij hadden het voordien niet gezien, omdat we in een holle weg liepen die ons het zicht op die dingen onmogelijk maakte, het was pas bij het draaien van dat pad dat we onder die kabels terecht kwamen...
Het is duidelijk dat we ons meer en meer omringen met stralingsbronnen, en dat alles zonder echt gedegen onderzoek op de gevolgen er van. In de westerse wereld stelt men vast dat de mannen steeds minder levensvatbaar zaad hebben... waardoor ?
Het is pas na het slaken van alarmkreten uit diverse hoeken dat men is gaan kijken of er werkelijk "lekkende" stralen waren, en nog niet wat ze veroorzaken.
Wat doen we onszelf aan ?

Binnen een uurtje moet ik weer Ewoud gaan halen. Normaal zou Els hem afgehaald hebben, en hem "geparkeerd" hebben in een hoekje van haar klas, maar dat mag niet meer... dus is opa en oma de redplank.
Erg vinden we dat niet, het is leuk de kleinkinderen eens rond je te hebben. Het enige wat wel wat hinderlijk is, is dat we dan aan ons huis gebonden zijn... Ik kan ze niet meenemen in mijn wagen, daar zijn maar twee zitplaatsen in. Dus moeten we de nodige uitstappen - naar tanteke, naar de winkel en dergelijke dingen- organiseren op de ogenblikken waarop we "vrij" zijn. Het klinkt bizar, vrij zijn, wij, met ons tweetjes zijn al jaren alleen, zonder de dwang van uren of taken, en plots worden wij opnieuw geconfronteerd met het probleem van vrije momenten.

Straks begint het groot verlof voor de kinderen, en wij kijken tegen een periode van twee maanden vol oppasperioden aan. We hebben tanteke al verwittigd (in zover ze het nog weet, en in zover ze beseft dat we anders steeds op vrijdag gaan...) en bereiden ons voor om te winkelen op de dagen waarop we enkele vrije uren hebben. En gaat het echt niet, dan zal ik alleen moeten gaan winkelen, met het lijstje van alle besognes in mijn ene hand en de winkelkar in de andere.
Nu zijn die eenzame winkelmomenten beperkt tot een paar zaken, ik ga gewoonlijk eens vlug over en weer naar de apotheek, om mijn yoghurt en kaas naar de melkerij, en om mijn tijdschriften... maar de echte winkelmomenten, die doen we samen. Ik ben chauffeur, en wandel dan wat de winkel rond, ben verantwoordelijk voor de aankoop van het fruit, en Anny doet al de rest. Oh ja, ik doe ook de betaling, met de kaart, terwijl Anny al doorstapt naar de auto om alles in de wagen te leggen. Het gaat heel vlug, want Anny weet wat ze moet hebben en weet waar ze het kan vinden... Als men eens de winkel opnieuw indeelt (met de enige bedoeling dat de cliënten alles moeten aflopen en dus alles zien en dus in bekoring gebracht worden) zit ze te sakkeren, en ik ga naar een van de winkelbedienden om een plannetje te vragen van de nieuwe inrichting... Dat is er meestal wel, en zo kun je tijd besparen, maar het is uiteraard niet de bedoeling dat de klant snelsnel door de winkel loopt... Ik misbruik dan mijn handicap om toch dat plannetje los te weken, en we zijn iets trager, maar niet veel, weer buiten.
Het is dan ook hoogst zelden dat we ongeplande dingen aankopen, en als het toch gebeurt, dan is dat hoofdzakelijk door mijn schuld, want ik wandel even rond, en zie soms dingen die me intrigeren... of die een herinnering oproepen... Zo kopen we sinds enige tijd weer nu en dan een doos miracoli, gewoon omdat ik dat vroeger zoooo lekker vond, wilden we dat weer eens proeven ... en ja, het smaakt nog steeds. Nu eten we dus weer miracoli, veelal als we van een rommelmarkt komen en er geen tijd (of goesting) is om uitgebreid te koken. We ontdekten een pikante versie, en nu is het veelal deze versie die bereid wordt.

Soms is er ook eens iets wat we maar nu en dan moeten aankopen, en we niet zo maar weten staan in de winkel. Ik zoek nooit, ik zoek een winkelbediende veeleer dan het produkt, en laat mij de kortste weg wijzen... Het lijkt wel of we geen tijd hebben, maar dat is het niet, we hebben alle tijd, maar winkelen in de zin van alles bekijken, dat zegt ons niets... Er is een uitzondering, als we naar de Lidl of de Aldi gaan, dan is er steeds min of meer een rayon met verrassingen, de eenmalige aanbiedingen... De grote aanbiedingen die hadden we wel gelezen en gekeurd via het reclameblaadje, maar gewoonlijk zijn er dan ook een pak kleine dingen in de voeding te vinden, en daar neus ik dan wel eens in... en dan eten we nadien eens "vreemde" dingen, soms met smaak soms met tegenzin... maar we hebben dan een exploratie gedaan... een excursie in het onbekende... een (klein) avontuur in ons voortkabbelende leven.

Misschien lijkt het je erg dat het wekelijkse winkelen voor ons een avontuur, een excursie is, maar dat is het niet, het IS een van de onderbrekingen, een stroomversnelling in de beek van ons leven... en dat is werkelijk een leuk evenement geworden. Nee, we vervelen ons niet, nee we treuren niet om andere dingen, we hebben ons gewoon aangepast aan de mogelijkheden, en hebben daar het beste van gemaakt... Wellicht lijkt het u niets, maar ik kan u verzekeren dat het véél meer is dan de mensen hadden zo'n 50 en meer jaren geleden... en hun leven was ook vol !
Misschien ben jij het wel, die het véél te vol maakt om nog echt gerust te leven ? echt ontspannen, echt te genieten ?

toch eens over na denken...

tot de volgende ?