Dromen...

Vannacht liggen lezen in "de doornvogels", oudjes zullen zich nog wel het feuilleton op tv herinneren, een reeks die me mij persoonlijk niet echt beviel... Het boek echter is wel goed, zeker (voor één keer) de verkorte versie van Readers Digest...
Ik moet zeggen dat ik die verkorte versies gewoonlijk helemaal niet goed vind. Er mankeert naar mijn gevoel altijd een stuk van de sfeer aan, maar in het boek van de doornvogels is het wellicht juist dat wat mij bevallen is. Het is een lange geschiedenis, met veel stilstanden in, en ik ben een lezer die niet graag stil staat... Hoe mooi ook, de tijd van Streuvels is voorbij, in een dichtwerk kan ik een halve bladzij over de wolken best pruimen, maar niet in een boek, of liever niet meer.
Misschien is dat ook een teken van ouder worden ? Misschien wil ik geen tijd verbeuzelen en zoveel mogelijk nog lezen van al wat er te lezen valt ?
Nee, in de moderne boeken weet men de sfeer neer te zetten in enkele woorden, en men verspilt geen inkt meer aan ellenlange beschrijvingen (waar ik wel eens mee bezig ben, gewoon om het leuke van het spelen met woorden).
Toch weten ze ook zonder deze uitweidingen je werkelijk mee te trekken in de geladenheid van een situatie, misschien net omwille van het feit dat de situatie veeleer gesuggereerd wordt dan wel volledig uit de doeken gedaan? Ik mag geen kwaad schrijven over de doden, maar een Hugo Claus beheerste dat dus niet, ik heb maar een paar van zijn boeken gelezen, en ze altijd met een onvoldaan gevoel weer weggelegd... Neem nu zijn "meesterwerk" "Het Verdriet van België", daar heeft hij duizenden open deuren om je in de geladenheid van situaties mee te trekken, en hij vertikt het gewoon. Hij schrijft er als het ware een verslag van de vergadering van, nuchter, ongeëmotioneerd, en angstvallig vermijdend er bij betrokken te geraken... Misschien was dat zijn bedoeling, maar dat was dan naar mijn mening gewoon een gemiste kans... De geschetste situatie in dat boek is zo geladen dat het gewoon misdadig is dit niet te accentueren. Nee, sorry, met alle respect voor de andersdenkenden, maar voor mij is niet hij de prins der nederlandse letteren zoals ik over hem las... Ik ken er massa's andere en betere... Maar, het lijkt mij wel een eigenschap van de vlaming om veeleer het bizarre te prijzen dan het mooie... Je ziet dat in de kunst ook, waar men een pot met mosselschelpen verheft tot een GROOT Kunstwerk... Voor mij niet gelaten, maar weet dat men er binnen honderd jaar nog steeds even hard zal om lachen als nu !

Terwijl ik hier zit te schrijvelarerijen, is Anny de haag aan het scheren... Ik ben juist eens gaan zien of alles nog ok is, want ik ben telkens bang als ze daar aan bezig is. Op zo'n momenten vervloek ik mijn rugpijn en voel ik meer dan ooit de onmacht die het mij bezorgt ! Je kunt niet geloven hoe het aanvoelt als een werk dat duidelijk niet voor haar is, door haar gedaan wordt, omdat ik het niet meer kan. Ik heb die haag al vervloekt dat het niet schoon meer was, maar hoe harder ik vloek, hoe harder hij lijkt te groeien! Gelukkig heeft de boer dit keer niet net tegen mijn haag een voor gelegd, en kan Anny op normale hoogte staan om te werken.

Vannacht lag Anny weer te dromen, ik zie en hoor het. Niet dat ze hardop spreekt, maar ik zie haar bewegen, haar gezicht vertrekken... Veelal weet ze ook 's morgens nog precies waarover ze gedroomd heeft... Ik nooit, tenzij ik midden in de droom wakker schiet, dan wel. Andere dromen, ik weet niet of ik ze wel heb, want ik weet er nooit iets van. Ik zal ze wel hebben, want het schijnt zo te zijn dat iedereen droomt, en dat de dromen een nodige fase zijn van het menselijke denken, omdat het een vorm van verwerken is van alles wat bleef hangen. Een soort opkuisen van de harde schijf en een defragmenteren zodat alles netjes op zijn plaats wordt gezet.

Daar ik maar de dromen ken waarvan ik wakker schiet, ken ik maar de angstdromen, de andere slaap ik door en zijn tegen het ontwaken allang en breed verdwenen. Ik ken ook mensen die in hun slaap zaken oplossen, en die bij het ontwaken precies weten hoe het moet...Ook dat heb ik niet ! Als ik voor een moeilijk iets sta, dan raak ik gewoon niet in slaap, en als ik dan toch na lange tijd in slaap sukkel, dan is het onvast en schiet ik steeds weer wakker, om weer na te denken. Het lijkt wel of dat aspect van het leven niet aan mij is besteed, dromen doe ik wellicht al genoeg in de boeken die ik lees, en in de verhalen die ik verzin... 's Nachts heb ik soms briljante ideeën om eens een heel knappe blog voor u te schrijven, maar 's morgens ben ik steevast het idee weer kwijt, er rest alleen een verdriet omdat ik iets had en het weer kwijt ben. 's Nachts lig ik gedichten te maken, maar 's morgens ben ik ze kwijt, uitgewist door de slaap die toch over me kwam. Soms heb ik het idee dat ik beter al die dingen 's nachts zou noteren, maar dan kwam er van slapen helemaal niets meer in huis, en wie weet, misschien zou op papier het helemaal niet zo briljant zijn als in mijn kopke... Want in die speelse grijze massa van mij, gaan dan die dingen zo snel dat ik het wellicht niet echt zou kunnen volgen met de pen, en dat het toch slechts een verhaspeld restje van een idee zou zijn... Of ik zou gewoon niet bij machte zijn te verwoorden of te tekenen wat ik zo duidelijk voor ogen had? Nee, laat die wakende dromen van mij maar rustig waar ze zitten, diep tussen de kronkels van mijn hersenen...

De zon schijnt, dus deze namiddag: VISSEN ! We gaan voor de eerste maal naar het park. Dat zal wellicht betekenen dat we veel minder vangen, maar daar bestaat de kans op grote karper, en dat is op zichzelf al een aanlokkelijk idee. Tien minuten of meer zitten vechten met een tot op het laatst onzichtbare vis, dat is heerlijk... Ik heb al enkele keren mijn lijn moeten doorgeven aan Luc, omdat ik het gevecht niet kon afmaken, te veel pijn, maar niettemin is het dan toch mijn karper, aan mijn lijn... Gek als je het bekijkt... Als je de grote karper dan eindelijk dichtbij krijgt, en de "vijand" ziet, dan is de strijd nog niet gestreden, dan moet je het net in het water leggen, en proberen de karper er in te "schuiven", en dat beest ziet dat net, en begint het ultieme gevecht, slaat nog eens met zijn machtige staart om weg te raken van die dwingende lijn...
Als we hem dan eindelijk op de kant kregen, dan wordt hij met liefde gekeurd, bewonderd en gewogen, en dan liefdevol en voorzichtig weer in het water gezet, waar hij met een zwaai van zijn staart verdwijnt...
Het park dat is ook waar je aan je blieklijntje een van die grote sloebers krijgt, die dan in een ruk verdwijnt, en met hem je onderlijntje, of soms zelfs met je volledige lijn...
Het park, waar je bij een gevecht met een grote vis steevast wat kijkers achter je hebt, die dan, als de vis zich weet los te rukken, steevast vertellen wat je moest gedaan hebben... De beste stuurlui zijn ook de beste vissers, ze kijken en commentariëren alleen maar...
Het park, dat betekent dat ik mijn speciaal aas moet maken... ik ga dus stoppen, ik heb werk te doen....
Hopelijk, hopelijk...kan ik hier morgen stoefen over diene grote die ik ving...

tot de volgende ?