't Is proper, alles is afgespoeld...Buiten de wegen en banen, de natuur doet zijn zoveelste poging om die lelijke strepen in de groene aarde te verbergen, en dekt ze zorgvuldig toe met een dikke laag modder. De stadsdiensten spelen met hun bulldozerkes om ze terug te zoeken.
De takken van mijn linde en mijn notelaar hangen laag, zwaar van de natte. Ze treuren met mij mee naar de verleden zonnedagen.
Zelfs de hemel is weg, het is een eindeloos grijs ding dat ze boven ons, ter vervanging, hebben opgespannen. Niets, zelfs geen vogel durft dat grijs te doorbreken. Het begin van dat grijze tapijt ligt niet ver van hier, want zelfs Horebeke zit er achter. Misschien moet ik eens tot daar gaan, kijken of het aan de kanderennant geen mooi weer is... Bart was gisteren in Amsterdam, daar was het 25 graden en zonnig mooi weer. Hoe dichter hij bij huis kwam hoe natter en triestiger het was.
Voor de werkende mens is het weer een heerlijk weekend, in de zetel, voor de tv, kijken naar de heruitzendingen. Leuk ! In de gezinnen met kinderen is het stormtij, want die vervelen zich en willen naar Cartoons kijken, en pa wilt voetbal, en ma nog eens kijken naar episode 24.817 van Maffilie (van het maffe Familie)...
De depressie nestelt zich niet alleen boven onze contreien, maar ook in de inwoners. Allemaal depressieve weekendgenieters.
Wat deden wij vroeger, toen wij kind waren, op zo'n dagen? Claude herinnerde mij er aan toen hij hier op bezoek was: Als het goed weer was speelden wij bij hem of in 't bosje of zo, als 't slecht weer was, dan kwam hij bij mij om Suskes en Wiskes te lezen... TV was er immers nog niet.
Bij ons thuis was het dan al een uitzonderlijk huis, wij hadden dan al veel boeken, en veel strips. De enige die niet van de leesmicrobe gebeten was, was onze Suzanne, al de anderen waren echte boekenwormen. En lezen was nog dikwijls een grond-activiteit... Wij lagen plat op onze buik, de armen onder onze borst, en nu en dan één arm opheffend om een blad te draaien... Niet alleen de kinderen, soms lag ma er ook bij... Het was dan doodstil in huis, op het omslaan van de bladen hoorden je niets... Dat die gewoonte verdwenen is heeft alles te maken met de woning. Bij ons thuis was het een plankenvloer, gedekt met linoleum en daarop een tapijt. Dat was dus geen koude vloer, en het was gezellig liggen. Toen ik gehuwd was, woonde ik telkens in huizen met een koude kille stenen vloer, en zelfs een tapijt hield de opstijgende kilte niet tegen, dus was het uit met het grond-lezen...
Wat we ook veel deden, was tekenen... Claude kon goed tekenen, vooral in de stijl van de strips, ik tekende heel anders, veel meer naar de natuur. Ik was jaloers op de manier waarop Claude vliegtuigen kon tekenen, net zoals je wel eens zag in de comicbooks. Ik schetste eerst, Claude zette die dingen meteen neer, in duidelijke harde potloodlijnen. Hij hield ook (alle slagen van de leraars ten spijt) zijn potlood héél anders vast dan ik doe, hij "kneukelde" zegde de leraar van zo'n manier van schrijven. Waar mijn wijsvinger gewoon op mijn potlood lag, was de wijsvinger van Claude geplooid en drukte hij met zijn wijsvinger op zijn potlood. Vroeger werd dat door de leraars verboden, en kregen de "kneukelaars" regelmatig opmerkingen daarover... Ik heb altijd de indruk gehad dat je, met die kneukel ook minder goed kon schetsen, je kon precies minder goed je potlood laten "glijden" over het papier... Maar het kan ook zijn omdat die houding voor mij niet natuurlijk was. Nu mogen de kinderen "kneukelen" in de school... En ik heb vruchteloos geprobeerd om de tweeling te leren hun potlood losjes vast te houden...en toch kunnen ze alle twee (en vooral Gwendolyn) verbluffend goed tekenen... Ik kreeg van Gwendolyn gisteren een schilderij, een landschap. De bomen en het gras zijn niet zomaar groen, nee, ze heeft er bewust diepte in gebracht met donkere en bleke plekken. in de wei staat een paard en op de helling ligt een hert met gewei. In de lucht vliegt een pelikaan, toen ik vroeg welke vogel dat was, zei ze, even de naam kwijt, "zo een met zo'n zak in zijn bek"... Het is heel mooi ! Ook Bart was vol bewondering voor het kunstwerk, en ook hij stond stil bij het feit dat er in bomen en gras reliëf zat. Dat is niet zo evident voor een kind.
Ik ga eens zien of ik het werkje kan vernissen, en dan hang ik het op mijn kamer... Belofte maakt schuld, en het zal een mooie souvenir worden, als ze later groot zal zijn, en ziet wat ze vroeger allemaal aandurfde...Want fantasie is iets wat je moet koesteren, en geef toen zou jij het aandurven om tussen de knotwilgen door een pelikaan te laten vliegen? Heerlijk toch ?
Ze heeft duidelijk iets van haar opa, ondanks de aanwezige zon, zijn de kleuren niet echt zonnig te noemen... Het is gek, maar ik heb ook nooit dat zonnige in mijn werk... Wellicht regent het hier zo vaak dat onze kleur altijd wat somberder is ?
't regent nog altijd, zonder genade... Denk jij ook aan al die mensen die het water (en de modder) in huis binnen kregen? Dat moet verschrikkelijk zijn ! Niet alleen de meubels en talrijke elektrische besognes zijn stuk, maar ook de muren zijn doornat, het behang is kapot, en het duurt een eeuwigheid voor die muren weer droog zijn...Als er al geen schade ontstaat aan het pleisterwerk...
Ik ga stoppen voor vandaag... Ik wou dat de regen ook stopte
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten