Deze week heb ik vier (4) dozen heerlijke aardbeien verorberd...
Ze komen van hooguit 500 meter in vogelvlucht hier vandaan !
Maar iedere keer valt het mij op dat het een verschrikkelijk aardbeidintensieve vrucht is ! Iedere keer zie ik zowel madam als meneer de kwekers, met hun gat omhoog tussen de rijen kruipen, een bakje mee trekkend en maar plukken en ondertussen al sorteren in eerste keus, tweede keus en confituuraardbeien...
En dan zien we we maar de oogst ! Ieder jaar opnieuw moeten de planten, voor een goede oogst vernieuwd worden, en opgebouwd uit de jonge scheuten van de eerste scheuten. (Zo hebben ze het mij ooit eens verteld...)
Ze kweken diverse variëteiten, teneinde een laaaaang seizoen te kunnen voorzien in deze heerlijkheden.
Vroeger, in de middeleeuwen van mijn bestaan, kenden wij een aardbeienkweker in Roborst, en daar mochten wij altijd de serre opkuisen... Dat wilde zeggen, wij stapten met heel het gezin de serre in, zetten ons op onze knieën, en trokken één voor één de aardbeiplanten uit de grond, plukten de er nog aan hangende aardbeien af, en deden die in de kistjes... Tot we genoeg aardbeien hadden voor het maken van confituur voor een gans gezin gedurende een jaar... Wij waren daar niet alleen, er waren nog zo'n gezinnen aan de confiturenpluk bezig... De ene keer had je geluk en hingen er nog veel aan de struik, het andere jaar waren de meeste al verdwenen of rot geworden... Wij waren héél blij met dat buitenkansje. Nu hoor ik nooit meer iemand vertellen dat ze konden aardbeien plukken voor de confituur... Gebeurt het niet meer, of krijgen ze die kans niet meer ?? Misschien mag het ook wel niet meer, met al de steeds meer en meer bijkomende wetten is onze vrijheid al maar een heel klein mager beestje geworden, en misschien is dat nu ook al sluikwerk geworden?
Niettemin, ze zijn nog steeds even lekker ! Ik ga maandag of zo nog eens wat voorraad opdoen.
Juist op een mailtje een leuk mopje gelezen (Merci Jan!) : Hoe bereid je Boonen met spek ? Je brengt eerst de Boonen aan de coke...
Gisteren had ik er al een hele boel van die mopjes, maar deze vind ik fijntjes... Zodra er zo iets gebeurt, zijn er mopjes over... Nu, hij moet zich niet ongerust maken, al die heisa gaat voorbij, en binnen zoveel jaar heeft hij kans om tot de adellijke stand verheven (???) te worden, kijk maar naar sancta Merkx, Ora pro nobis... Die hebben ze ook "gepakt" indertijd...
Terwijl ik hier zit te schrijvelen, passeren hier tientallen wandelaars voorbij... Het is de jaarlijkse wandeltocht van de Sloebers van Zingem. Aan het ijltempo van de stappers te zien, is het of de 42, of misschien de 100 km die hier passeert... Alhoewel, ik denk dat er op de 100 niet zo veel stappers zouden zijn. Waar is de tijd dat we ook iedere week bij het legioen stappers waren? Eén keer heeft Anny ook de 50 km willen stappen...ze had er de elfbergentocht voor uitgezocht. Nu, als je voor gaat, dan kun je net zo goed meteen helemaal er voor gaan, dus nam ze de zwaarste 50 die er bestaan in ons wandellandje... Je doet er al de Westvlaamse en Noordfrans-vlaanderse bergen aan, en ze zijn zwaar ! En wijlie maar stappen en stappen... En Anny begon stillekes te kraken, zo erg, dat de laatste vijf à zes kilometer de ambulance nevens haar bleef rijden, en de chauffeur in een saaie litanie altijd maar herhaalde: " Madam, stapt in...Madam, stapt in..." en Anny, " 'k valle nog liever dood dan op te geven" " Mor madamke, ge goat dood vallen !" riposteerde de ambulancier... Anny is toe geraakt, maar 't was de eerste en meteen de laatste 50 kilometer tocht...
Ze heeft heel de week pijn gehad in haar benen en haar gewrichten.
Het maximum dat ik deed was Wetteren - Brakel - Wetteren, dat was iets in de zeventig km... Dat was voor mij ook genoeg. Ik denk dat ik een 100 wel zou uitgestapt hebben, maar met die zeventig was het al niet meer echt "leuk", en meer een uithoudingsgevecht dan nog een wandeltocht. Dat hoeft voor mij niet. Sport moet leuk blijven, als het dat niet meer is, dan is het geen sport meer, dan ben je aan het afzakken naar een statuut van Boonen en consorten... dat zijn ook geen sportlui meer, maar echte beroepsmensen, die omwille van het smeer...
Het is een gekke keuze, kiezen voor een beroep waarin je maar enkele jaren kunt werken, hopende dat je tot de top geraakt, waar je zoveel kunt verdienen dat je de rest van je leven op je lauweren kunt rusten, maar waarvan je weet dat de overgrote meerderheid dat niveau nooit kan behalen, en zichzelf veroordeelt tot een leven zonder echte toekomst... Niet moeilijk om aan zo'n mensen dan pepmiddelen te verkopen...
Vroeger kon je nog eens gaan zien naar voetbalsport in de zeventiende provinciale, maar zelfs nu worden ze daar betaald en bijten ze elkaar de kop af om in de eerste ploeg te zitten... Leuk ! Je hebt er geen gedacht van !
Het lijkt wel of de mensheid zich niet meer rustig kan ontspannen op een sportieve manier... Ik heb je al verteld dat ik vroeger op de joggings al pillen zag slikken, gewoon om de eerste te zijn, waar joggen in feite niets maar dan ook niets met rangorde te maken heeft... Als ik kijk naar de wielertoeristen, die elkaar de loef afsteken inzake de kostprijs van hun koersmachientje, en elkaar dan nog zitten af te jakkeren dat het niet schoon meer is... Zelfs als ze eens alleen zijn, dan nog rijden ze zo vlug ze maar kunnen, en aan het rode licht staan ze van links naar rechts te surplacen, om toch niet hun voeten uit het kliksysteem te moeten halen, en als ze toevallig rechtsaf moeten, dan hebben ze het rode licht niet gezien, en rijden door, alles om toch maar niet opnieuw te moeten zoeken naar de juiste kant en de juiste plaats van het kliksysteem op hun pedaal... Dat ze daarbij tien keer onnodige risico's nemen en gevaar veroorzaken, dat telt niet... de ander moet maar zien dat...
Waar is de tijd dat we met de chiro met de fiets naar het ijzermonument reden, zo maar, gewoon als een uitstapje. We hadden allemaal gewone fietsen, en op de meeste daarvan zat er geen versnellingsapparaat. Het was geen koers, gewoon gezellig pedaleren, rustig en vooral op elkaar lettend.
Weet je, we leven veel te gestresseerd, en zelfs wat we onze ontspanning noemen, evoleert meer en meer naar inspanning, competitie, rivaliteit...wat uiteraard dan ook geen ontspanning meer kan zijn...
Werp toch eens even al die dwang van je af, geniet van het leven, neem de tijd om van je fiets te stappen om die bizarre witte papaver te bekijken tussen al zijn rode zusjes en broertjes, stop eens in die bocht waar je zo onbelemmerd heel ver kunt kijken over onze mooie streek, neem de tijd om een terrasje te doen en te genieten van onze Oudenaardse bruinen...Kortom, leef ! Leef !
Er zit meer schoonheid in het schamele bloempje langs de berm, dan in het behalen van een nieuw snelheidsrekord in het lopen of fietsen of wat dan ook...
Lig eens rustig in het groene gras, en proef de zoete smaak van het zachte stukje grashalm dat je netjes uittrok... Stop met denken, leef, laat je fantasie werken en kijk eens wat voor gekke beesten je vind in de wolkenformaties... probeer eens al de soorten groen te tellen in de rij bomen ginder...
onthaasten, het is een modewoord, maar echt, het is nodig, het is broodnodig om te overleven!
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten