Gisteren zijn we dus naar Jef en Lut gereden, langs een omweg, want ik was de verkeerde weg ingereden en ommekeer zat er niet in... Maar alle wegen leiden naar Denderhoutem, dus, we kwamen er, met een kleine vertraging, maar allee, 't was een uitstap, dus geen haastdag!
Ik had mijn rolwagen niet meegenomen, en sprak af dat we maar intijds ergens een tussenstop moesten inlassen... mits de nodige stops kwam ik telkens genoeg weer tot de staat van mens terug, en konden we een stukje van de markt afdweilen... Ik kocht een hengel van 4 hele meters voor Ewoud, kwestie van het vuur brandend te houden... en één boek. Maar het was heerlijk weer, we konden weer eens bij babbelen en zijn 's middags heerlijk gaan smullen in de Dom Perignon... Anny at er garnalenkroketjes en ik een Forel, Jef en Lut namen elk nog iets anders, om de bestelling eenvoudig te houden. Aan tafel dronken we een paar glaasjes wijn, en 's nachts werd ik wakker van de schele hoofdpijn... Ik heb al eerder ondervonden dat ik tegenwoordig heel voorzichtig moet zijn met wat ik eet en drink...Nu ja, ik heb er ook de deugd van gehad, dus kreeg ik ook de straf meteen er bij...
Op de terugweg zijn we gestopt bij Bart, om Ewoud zijn hengel te bezorgen, maar noppes, niemand tegenwezig en ook niet aanwoordig... Dus ligt de hengel nog hier.
Al bij al een heerlijke dag vol ontspanning... Vannacht raakte ik wel bijna niet uit mijn bed, om eens naar het toilet te gaan...'t deed al pijn dat er was... Vanmorgen ging het al weer een beetje beter, en na mijn (pijnlijke- gymnastische oefeningen is alles weer op zijn plaats gekomen. Ik voel nog wel wat pijn, maar het is doenbaar. Tja, gisteren toch wat te veel gedaan zeker ... Anny zag me kreupelen vanmorgen, en zei dat het niet te verwonderen was, dat ik gisteren mirakels had verricht... 't Kan wel zijn, maar dan alleen dank zij de vele tussenstops. Het laatste stuk echter, om weer aan de wagen te geraken heeft mij wellicht de das om gedaan, daar waren geen tussenstops meer op het parcours, en ik verging van het zeer... Ik raakte bijna de auto niet in, maar eens ik zat beterde het wel wat.
Ergens houd dat weer een les in, als ik op een of andere manier telkens wat kan recupereren, dan kan ik al wat meer dan vroeger. 'k Ben content.
En zeggen dat we vroeger kilometers en kilometers stapten met de zware rugzak beladen. Ne mens mag er niet op peinzen. Djudedju.
Wij hebben hier onlangs bij een bezoek nog eens mijn boek uitgehaald van onze voettocht in Schotland... Weet je, ik herleef dan alles... ik herinner mij dan details die ik niet opschreef in mijn fotoreportage, ik denk dan terug aan onze vele ontmoetingen daar, met andere stappers, maar ook in de kleine hotelletjes en Bed and breakfast huizen waar we een nacht doorbrachten. Dan zoek ik nog even of dat petje nog ergens ligt, maar het is een tijdje geleden door Anny in de vuilemmer geworpen, het was versleten tot op den draad... We hadden al twee, drie keer twee jonge mannen ontmoet, op de eerste wandeldagen, toen we nog mochten genieten van de echte Schotse regen. Eén van die mannen droeg een petje, een blauw petje met een lange klep. Op een middag verlieten we het parcours enkele honderden meters om naar een pub te gaan, om iets te drinken en ons boterhammekes op te eten in het droge... In de ingang van de pub stonden de twee rugzakken van de twee jongemannen er al uit te druppen. (De onze waren niet nat, omdat wij beiden enorme capes aanhadden, waar wij met rugzak en al onder zaten...) . Wij babbelden nog wat ('t waren twee gasten van Engeland), en zij stapten weer op, terwijl nog wat aten en nog een dark ale dronken op ons gemak, aleer weer de regen in te duikelen... Toen we vertrokken lag het petje op de dorpel van de pub... Ik raapte het op, met de bedoeling het terug te bezorgen zodra wij de twee nog eens ontmoetten op het parcours, maar we hebben ze niet meer gezien. Wellicht waren zij bij de "opgevers"... We hebben er veel gezien, die vol goede moed aan het parcours begonnen, maar na enkele dagen de pijp aan maarten gaven... Het was nochtans een vurrukkullukke tocht, door de prachtige natuur van het bijna ongerepte schotland. Maar ja, van sommigen konden wij het al voorspellen, gewoon als we naar hun schoeisel keken. Als je een dergelijke tocht doet, moet je heel degelijke schoenen aan hebben ! Je loopt op allerlei soorten ondergrond, gaande van zacht en sompig grasland tot hoekige rotsblokken en ronde keien... Wie geen goede zolen heeft loopt zijn voeten kapot!
Op een dag, we liepen door een enorm mooi bos, waar we telkens en telkens weer een bergje omhoog moesten klauteren, dan weer naar beneden, over het onvermijdelijke beekje springen of op de wankele stapstenen oversteken, om onmiddellijk weer omhoog te moeten klauteren... Ik liep als eerste, en aan ieder beekje hield ik mijn hand uitgestoken om Anny wat steun te bieden bij de oversteek (Zij heeft kortere stampers dan ikke). Op den duur deed ik dat zonder om te kijken, en ik schrok me een hoedje toen ik in plaats van de hand van Anny een mannenhand in mijn hand voelde... De man was Anny voorbijgestapt, en genoot ontzettend van mijn reactie. Het bleek een dokter te zijn, die ook het parcours af stapte als verlof. We zagen hem een of twee dagen later zitten met zijn voet in zijn handen...blaren! Wij stopten en babbelden wat, en ik vroeg hem of hij geen Compeed bij had. Hij kende het middel (onovertroffen!) voor de behandeling van blaren niet, en wij gaven er hem eentje. Een dag nadien zagen we hem terug, en hij vertelde dat hij zelfs onder de douche was geweest en dat het speciale verbandje er nog steeds goed ophing, en geen spatje pijn meer ! Hij wilde de naam en het adres van de firma noteren, hij als dokter vond dat ontzettend wijs...Bleek dat het een engels product was, maar niet in engeland te verkrijgen...de logica...
Je ziet, als ik er over begin, dan beleef ik weer al die kleine avontuurtjes ! Ondanks wij nu wat geïmmobiliseerd zijn, hebben we toch heel wat gedaan en meegemaakt, jammer dat wij er niet vroeger aan begonnen, maar ja, toen waren de kinderen nog klein... en als alleenverdiener konden wij ons niet zo heel veel permitteren. Toch ben ik en zijn wij nog altijd heel blij dat we voor die optie gekozen hebben, en alles op alles gezet hebben om Anny in de eerste plaats moeder te laten zijn. Met mijn werk waarbij ik niet alleen heel de dag maar ook ook bijna alle avonden uithuizig was, was een thuisblijvende moeder voor de kinderen onontbeerlijk. Ondertussen heeft de maatschappij die optie quasi onmogelijk gemaakt, en zijn er allerlei lapmiddelen zoals kinderopvang en dergelijk opgericht... De kinderopvang van een moeder is echter m.i. véél en véél beter en kan geen enkele vorm dat vervangen, zelfs niet de opvang van opa en oma... Want met het verouderen reageren ook wij héél anders dan vroeger op de dingen die de kleinkinderen aanbelangen. Toen onze Bart de trap afrobbelde, keken wij of alles nog heel was, en gaven hem dan nog een klets op de broek omdat hij de trap opgekropen was...als een van de kleinkinderen de trap afrobbelde, dan stond ons hart stil en palluften wij dat dutske... Ik ben overtuigd dat het systeen Bart beter was en is, maar wij reageren nu veel eer uit een schrikreactie dan uit een opvoedkundige... 't Zal wel iets met oud worden te maken hebben zeker ?
Morgen moet ik dus les gaan geven in de hobbyclub... ik zal maar al wat voorbereidingen gaan maken... tot de volgende ?
maandag, juni 30, 2008
zaterdag, juni 28, 2008
dat we niet wisten
dat het vandaag goe weer is, anders zouden we nog denken dat 't regent...
Maar dat kan niet, de weerman (wat was hij tussenin?) heeft gezegd dat 't goed en droog weer is. En hij kan 't weten.
Oh ja, voor ik het vergeet, morgen is er geen blog, we gaan uit, een stapken in de wereld zetten. Onze jaarlijkse uitstap naar Welle, met mij collega Jef en zijne Lut, gaan we dan op ons gemak de grootste rommelmarkt van uren in den omtrek (gedeeltelijk) afdweilen, en aan een caféterraske gezeten een doosje frieten eten met een sateetje... en een goede pint bier. (Anny iets anders, zonder alcool en zonder suiker... op zo'n momenten is dat wel ambetant voor haar)
Vandaag komt Roelof een nieuw stuk in mijne pc steken (mijn brander heeft de pijp aan Martin gegeven) en nog even enkele programmaatjes installeren die mijn leven nog zouden moeten vergemakkelijken. Roelof is een van die nederlanders die hier gestrand is, en hier wellicht nooit meer zal vertrekken... Zijn vrouw houdt hier paarden, en geen gewone, nee, echte arabieren ! Heel ranke hoofden, heel anders dan de andere paarden die we hier zien. Ze hebben allemaal een stamboom en zijn heel kostbaar.
Deze namiddag gaan we (hopelijk) tot bij tanteke, anders wordt het maandag. Volgende week zijn we nog niet aangesteld als vaste kinderoppassers, want Fré heeft een week verlof. Oef.
Ondertussen moet ik ook nog eens een en ander voorbereiden om aan de liefhebbers in de hobbyclub les te geven in pyrografie... Ik ga dus moeten simpele motiefjes maken, gebaseerd op de mogelijkheiden van de branderkes die we ter beschikking hebben.
Druk, druk, druk, druk... 't leven van ne mens die hele dagen thuis is, is veel te vol met allerlei nietskes !
Ik ga nog eens naar de vergelijking van het voortkabbelende beekje... Ieder plotse verstoring is als een steen die gans het oppervlak verstoort. Als je nog aktief bent, en nog gaat werken, dan is je leven als een bergbeek, en als je daar een steen in werpt, dan zie je dat alleen op het moment en de plaats van het feit, en misschien, heel misschien zul je nog enkele ogenblikken een verkleuring van het water zien door het plots aanwezige stof dat zich mengt met het water...Maar dat is al ! In ons kalme rustige beekje daarentegen lijkt een kiezelsteentje eindeloze rimpels te veroorzaken...
Nu moet ik zeggen dat ik wel eens graag dat plotse kabbelen zie, het maakt dat je de wereld helemaal anders ziet! Op het stille watervlak wordt de wereld netjes afgespiegeld, proper en net, en je kunt het beeld alleen veranderen door nu eens neer te zitten, dan weer te staan, en heel soms eens in het gras te gaan liggen aan de boord van het beekje...Maar als er plots beweging komt in het wateroppervlak, dan vertekent zich de wereld, dan wordt de populier plots een bochtige kronkelende boom, dan wringt de den zich in alle richtingen, en dan zie je de mensen de samba dansen...
Wellicht is het daarom ook dat ik zo tegen de regen ben... als het regent, dan is er plots als het ware geen beeld meer te zien, de verstoring is zo erg dat niets meer herkenbaar is, en je kunt slechts nog met veel moeite de plekken licht en schaduw onderscheiden.
Kijk, in het sombere weer, onder die dreigende wolken die er nu hangen, is mijn geliefde linde plots een duistere berg. En waar je anders de houtduif nu en dan gevangen ziet in een spatje zonlicht, weet je nu niet eens of de duif er vandaag wel zit.
Weet je waar je de mooiste natuur kunt vinden (tenminste van de plaatsen die ik al bezocht)? Dat is op Madeira, met recht en reden het bloemeneiland genoemd. Maar pas op, je moet aan de goed kant van het eiland zitten, want de andere kant schijnt een veel killer en kouder klimaat te hebben. Maar de kant van de oceaan, daar is heteeuwig lente... Het is er niet heet, het is niet koud, en we liepen er eens in een plotse regenbui, en een kwartier na de regen waren we weer droog... Men heeft er bloeiende planten van over heel de wereld ingevoerd, en het fruit, zelfs het meeest exotische groeit er rondom... Het is er zeer bergachtig, maar zelfs de hoogste toppen zijn op de laatste honderd meter na, dicht begroeid. De mensen hebben er terassen aangelegd en een vernuftig systeem van bevloeiing gemaakt, de levada's. Deze levada's zijn uitgemetselde of gebetonneerde kanaaltjes die langs de berghellingen" hangen", en die afgedekt zijn met betonnen platen. Deze levada's zijn dan ook de wegen van de voetgangers, en je komt er langs de prachtigste valleien. Toen ik ze voor het eerst zag, dacht ik aan Zuid Amerika, gewoon omdat je die verbluffende groene valleien van ginder wel eens op tv ziet in een natuurfilm. Hydrangea's (hortensia's) en de blauwe en witte passiebloemen staan er in het wild in de bossen te bloeien.Bananenplantages met van die heerlijke kleine bananensoort vullen er hele velden. Je ziet er onze pelargonium (geraniums) die wel twee meter hoog is, en wat wij hier in bloempotten houden als een rubberboom, dat zijn daar bomen... Sommige bomen zijn op het juiste moment van het jaar als enorme grote boeketten.
Langs de levada's kom je ook langs de huizen van de inwoners. We zagen er toevallig een verhuis, en zagen de verhuizers zo'n twee kilometer op die smalle levada met aan een kant een bergwand, en aan de andere kant een diepte, met een keukenkast sleuren... Als je dan aan de woning komt, dan ben je er nog niet, want meestal heb je dan nog een trap tot aan de woning, een trap die wel dertig, veertig meter hoog kan gaan... Deze trappen zijn stuk voor stuk overgroeid, zodat ze koel in de schaduw liggen, en in veel gevallen zie je op iedere trede een of twee bloempotten staan, en in sommige gevallen zijn dat dan allemaal bloeiende orchideeën en bladcactussen.
De huizen zijn als het ware vastgekleefd aan de helling, en het platte dak wordt, zo het mogelijk is, gelijkgelegd met de rijweg...en is dan meteen de stalplaats voor de auto. We zagen er ook armere stukken, waar nog mensen in grotten wonen... Het is niet allemaal paradijs.
Maar zolang je je hand kunt opheffen ga je er niet dood van de honger... heel de wereld schijnt er vol te staan met vijgen, druiven, bananen, papaya's, en in de grond zitten er ook nog zaken die eetbaar zijn, zoals de yamyam's en dergelijke dingen die wij nog nooit eerder zagen. Op de velden zagen wij er de zoete aardappels gekweekt worden, kortom een botanische ervaring zonder einde.
Men leeft er nog op een ander tempo dan wij doen, we zagen er een straat aanleggen...Men goot er een vlakje beton, en zetten de arbeiders zich neer, en beginnen er zwarte en witte keien in te steken, zodat een heerlijke mozaiek ontstaat... Op een ander plaats waren ze aan het leggen van kasseien bezig... Daar maakten ze de kasseien ter plaatse, ze zochten in de stukken steen een steen die min of meer paste, en hakten hem dan daar ter plaatse in het nodige model...
Op de zondag deden de gezinnen een uitstap naar de bossen, naar een van de barbecueplaatsen die er gemmenschappelijk bezit zijn. Vader en moeder zaten in de camion, en de kinderen waren er aan de op de vrachtwagen geplaatste tafel gezet, en zo reden weg...
Ik moet stoppen, Roelof is er,
tot de volgende ?
Maar dat kan niet, de weerman (wat was hij tussenin?) heeft gezegd dat 't goed en droog weer is. En hij kan 't weten.
Oh ja, voor ik het vergeet, morgen is er geen blog, we gaan uit, een stapken in de wereld zetten. Onze jaarlijkse uitstap naar Welle, met mij collega Jef en zijne Lut, gaan we dan op ons gemak de grootste rommelmarkt van uren in den omtrek (gedeeltelijk) afdweilen, en aan een caféterraske gezeten een doosje frieten eten met een sateetje... en een goede pint bier. (Anny iets anders, zonder alcool en zonder suiker... op zo'n momenten is dat wel ambetant voor haar)
Vandaag komt Roelof een nieuw stuk in mijne pc steken (mijn brander heeft de pijp aan Martin gegeven) en nog even enkele programmaatjes installeren die mijn leven nog zouden moeten vergemakkelijken. Roelof is een van die nederlanders die hier gestrand is, en hier wellicht nooit meer zal vertrekken... Zijn vrouw houdt hier paarden, en geen gewone, nee, echte arabieren ! Heel ranke hoofden, heel anders dan de andere paarden die we hier zien. Ze hebben allemaal een stamboom en zijn heel kostbaar.
Deze namiddag gaan we (hopelijk) tot bij tanteke, anders wordt het maandag. Volgende week zijn we nog niet aangesteld als vaste kinderoppassers, want Fré heeft een week verlof. Oef.
Ondertussen moet ik ook nog eens een en ander voorbereiden om aan de liefhebbers in de hobbyclub les te geven in pyrografie... Ik ga dus moeten simpele motiefjes maken, gebaseerd op de mogelijkheiden van de branderkes die we ter beschikking hebben.
Druk, druk, druk, druk... 't leven van ne mens die hele dagen thuis is, is veel te vol met allerlei nietskes !
Ik ga nog eens naar de vergelijking van het voortkabbelende beekje... Ieder plotse verstoring is als een steen die gans het oppervlak verstoort. Als je nog aktief bent, en nog gaat werken, dan is je leven als een bergbeek, en als je daar een steen in werpt, dan zie je dat alleen op het moment en de plaats van het feit, en misschien, heel misschien zul je nog enkele ogenblikken een verkleuring van het water zien door het plots aanwezige stof dat zich mengt met het water...Maar dat is al ! In ons kalme rustige beekje daarentegen lijkt een kiezelsteentje eindeloze rimpels te veroorzaken...
Nu moet ik zeggen dat ik wel eens graag dat plotse kabbelen zie, het maakt dat je de wereld helemaal anders ziet! Op het stille watervlak wordt de wereld netjes afgespiegeld, proper en net, en je kunt het beeld alleen veranderen door nu eens neer te zitten, dan weer te staan, en heel soms eens in het gras te gaan liggen aan de boord van het beekje...Maar als er plots beweging komt in het wateroppervlak, dan vertekent zich de wereld, dan wordt de populier plots een bochtige kronkelende boom, dan wringt de den zich in alle richtingen, en dan zie je de mensen de samba dansen...
Wellicht is het daarom ook dat ik zo tegen de regen ben... als het regent, dan is er plots als het ware geen beeld meer te zien, de verstoring is zo erg dat niets meer herkenbaar is, en je kunt slechts nog met veel moeite de plekken licht en schaduw onderscheiden.
Kijk, in het sombere weer, onder die dreigende wolken die er nu hangen, is mijn geliefde linde plots een duistere berg. En waar je anders de houtduif nu en dan gevangen ziet in een spatje zonlicht, weet je nu niet eens of de duif er vandaag wel zit.
Weet je waar je de mooiste natuur kunt vinden (tenminste van de plaatsen die ik al bezocht)? Dat is op Madeira, met recht en reden het bloemeneiland genoemd. Maar pas op, je moet aan de goed kant van het eiland zitten, want de andere kant schijnt een veel killer en kouder klimaat te hebben. Maar de kant van de oceaan, daar is heteeuwig lente... Het is er niet heet, het is niet koud, en we liepen er eens in een plotse regenbui, en een kwartier na de regen waren we weer droog... Men heeft er bloeiende planten van over heel de wereld ingevoerd, en het fruit, zelfs het meeest exotische groeit er rondom... Het is er zeer bergachtig, maar zelfs de hoogste toppen zijn op de laatste honderd meter na, dicht begroeid. De mensen hebben er terassen aangelegd en een vernuftig systeem van bevloeiing gemaakt, de levada's. Deze levada's zijn uitgemetselde of gebetonneerde kanaaltjes die langs de berghellingen" hangen", en die afgedekt zijn met betonnen platen. Deze levada's zijn dan ook de wegen van de voetgangers, en je komt er langs de prachtigste valleien. Toen ik ze voor het eerst zag, dacht ik aan Zuid Amerika, gewoon omdat je die verbluffende groene valleien van ginder wel eens op tv ziet in een natuurfilm. Hydrangea's (hortensia's) en de blauwe en witte passiebloemen staan er in het wild in de bossen te bloeien.Bananenplantages met van die heerlijke kleine bananensoort vullen er hele velden. Je ziet er onze pelargonium (geraniums) die wel twee meter hoog is, en wat wij hier in bloempotten houden als een rubberboom, dat zijn daar bomen... Sommige bomen zijn op het juiste moment van het jaar als enorme grote boeketten.
Langs de levada's kom je ook langs de huizen van de inwoners. We zagen er toevallig een verhuis, en zagen de verhuizers zo'n twee kilometer op die smalle levada met aan een kant een bergwand, en aan de andere kant een diepte, met een keukenkast sleuren... Als je dan aan de woning komt, dan ben je er nog niet, want meestal heb je dan nog een trap tot aan de woning, een trap die wel dertig, veertig meter hoog kan gaan... Deze trappen zijn stuk voor stuk overgroeid, zodat ze koel in de schaduw liggen, en in veel gevallen zie je op iedere trede een of twee bloempotten staan, en in sommige gevallen zijn dat dan allemaal bloeiende orchideeën en bladcactussen.
De huizen zijn als het ware vastgekleefd aan de helling, en het platte dak wordt, zo het mogelijk is, gelijkgelegd met de rijweg...en is dan meteen de stalplaats voor de auto. We zagen er ook armere stukken, waar nog mensen in grotten wonen... Het is niet allemaal paradijs.
Maar zolang je je hand kunt opheffen ga je er niet dood van de honger... heel de wereld schijnt er vol te staan met vijgen, druiven, bananen, papaya's, en in de grond zitten er ook nog zaken die eetbaar zijn, zoals de yamyam's en dergelijke dingen die wij nog nooit eerder zagen. Op de velden zagen wij er de zoete aardappels gekweekt worden, kortom een botanische ervaring zonder einde.
Men leeft er nog op een ander tempo dan wij doen, we zagen er een straat aanleggen...Men goot er een vlakje beton, en zetten de arbeiders zich neer, en beginnen er zwarte en witte keien in te steken, zodat een heerlijke mozaiek ontstaat... Op een ander plaats waren ze aan het leggen van kasseien bezig... Daar maakten ze de kasseien ter plaatse, ze zochten in de stukken steen een steen die min of meer paste, en hakten hem dan daar ter plaatse in het nodige model...
Op de zondag deden de gezinnen een uitstap naar de bossen, naar een van de barbecueplaatsen die er gemmenschappelijk bezit zijn. Vader en moeder zaten in de camion, en de kinderen waren er aan de op de vrachtwagen geplaatste tafel gezet, en zo reden weg...
Ik moet stoppen, Roelof is er,
tot de volgende ?
vrijdag, juni 27, 2008
Hospitaal
Vanmorgen moesten we ons al heel vroeg in de morgen (8.15) aanbieden in het hospitaal ... Anny moest de periodieke gratis controle van de borsten...
Je gaat daar iedere keer weer naar toe met een wat onzeker gevoel. Nu meer dan ooit, nu de zoveelste van de collegae hun vrouw in behandeling is voor borstkanker. Iets wat waar we thuis altijd over praten met wat angst en veel deernis.
Nu moeten we nog wachten op de uitslag, zo er al iets komt, want volgens Anny zenden ze het naar de huisdokter, en wellicht zal die er slechts op reageren als er ook daadwerkelijk iets is. De mens zal zich wellicht niet onledig houden met meldingen in de zin van "ge moet niet komen, alles is ok", alhoewel we dat uiteraard ook op prijs zouden stellen...Of misschien ook wel niet, want wellicht zou ons tikkerke enkele tellen ophouden van kloppen als het de huisdokter is die ons opbelt...laat ons dus maar zeggen " gien nuus es goe nuus"...of op zijn westvlaams "hin nieuws is hoê nieuws", met die typische uitspraak van de g-klank.
Na het onderzoek zijn we nog eens langsgereden naar de Aldi, om vlug wat boodschappen te doen, op de middag gaan we dan naar de Colruyt en naar de boerenbond. Ik heb weer een voorraad kauwgum (zonder suiker) meegebracht. Vroeger knabbelde ik dat omdat ik het graag deed, nu doe ik dat als hersengymnastiek. Ja, u leest goed! Ik heb gelezen dat het knabbelen van kauwgum goed is voor de hersenen, de mens zou veel aandachtiger zijn tijdens het knauwen ... waarvan akte ...
Heb je het ook gehoord ? Onze Hooggeëerde Federale Politie zou van de Regering van ons Land(je) de toelating willen verkrijgen om naar willekeur de kwampjoeters van de burgers te hacken ! Daar gaat nog een stukje van onze veelgeroemde vrijheid en democratie ! We worden al gescreend, gefilmd en nu gaan ze nog in ons eigen heiligste de heiligen inbreken ook ! Het kan niet meer op ! Wie zei er ook weer dat het boek van Georges Orwell science fiction was, en big brother een leuk spelletje (???) op tv?
De democratie waarborgt de vrijheid van steeds minder burgers... en zelfs die die zich nog vrij voelen stellen dan met verontwaardiging vast dat ze al jaaaaaaaaaaaaaaaaren gevolgd werden in hun doen en laten. Steeds meer beroepen worden als virtueel staatsgevaarlijk genoemd, en dus angstvallig in de gaten gehouden. Nu infiltreren ze de islam, want ze willen weten of er geen oproep tot geweld gebeurt in de moskee, scientology wordt meteen als staatsgevaarlijk gemerkt, en nu wachten we af voor andere godsdiensten en organisaties ook als potentieel gevaarlijk genoemd worden. Heb je het boek gelezen? Zie je de paralellen ?
En pas op, ze doen dit allemaal om de democratie te waarborgen ??? Welke democratie ?
Het doet mij een beetje denken op het mopje van héél lang geleden, toen de Russen nog communisten waren en onze vrijheid bedreigden, toen de muur er nog stond... Een Rus was overgelopen naar het vrije westen... Een reporter vroeg hem hoe het ginder in Rusland was. De man antwoordde, '"Ik mocht er niet klagen"... De reporter vroeg hem "Waarom ben je dan naar hier gevlucht ?" "Hier mag ik klagen"...
Hoe lang mag dat nog ? Hoe lang zal het nog duren voor men kritiek zal kenmerken als aanval op... ?
De greep van "de" staat op de burger wordt steeds maar groter, er steeds meer en meer controle (allemaal om ons te beschermen, meneer!) op ons doen en laten. Is er iemand die mij eens kan expliceren wat er anders was in het oude communistische Rusland? Oh ja, wij mogen hier kiezen voor wie we willen, maar de gekozene moet dan wel netjes in het rijtje lopen hé...
Oh ja, als u zich er niet druk over maakt, en alles slikt, is er geen probleem toch ? Alleen is het dat wel voor de mensen die niet alles zo maar slikken als zoete koek...
Gelukkig is het gestopt met regenen, en schijnt de zon weer. Dat valt tenminste nog mee.
In het boek van Cyriel Buysse zit ik nu te lezen over de periode van het opkomende flamingantisme, de groeiende onmin van de Vlaamse soldaten die in het Frans werden gecommandeerd... Eigenlijk zit de sociale ontvoogding in vlaanderen sterk verweven met de Vlaamse ontvoogding. Waar we ook waren of stonden, de heersende kaste sprak Frans, en dus werd allengs het Frans niet alleen een onderwerp van taalstrijd, maar net zo goed een strijd tegen de Franssprekende werkgevers. Hier in onze streek de niet bij toeval textielbaronnen genoemd.
Frans werd gehaat, niet als taal, maar omwille van de binding met het onrecht. Toen er zelfs mensen gehalsrecht waren die later onschuldig bleken, gewoon op basis van het feit dat ze als Vlaamssprekenden niet eens konden begrijpen wat de vragen waren die hen gesteld werden, toen hun advocaat hen niet eens verstond, dan was dat één van de vele druppels die langzaam tot een bijna revolte aanleiding gaven. Het is pas nu dat wij zien dat Franstalige ministers de moeite doen om ook de taal te begrijpen en te spreken van meer dan de helft van het land. Ga twee drie regeringen achteruit, en je hoorde ze alleen Frans praten...met een zekere minachting voor de rest van het land... Het mag eigenlijk bijna een wonder heten dat er geen echte revolte is gekomen. Toen een deel dacht steun te kunnen vinden bij de Germaanse bezetters in de oorlog, werd dat naderhand steeds en steeds weer gebruikt als middel om alle vlamingen te verwijten van Duitse sympathieën, al hoewel er in verhouding evenveel Waalse Duitsgezinden waren, ook al was het motief anders. Het Waalse legioen met Degrelle was er maar één voorbeeld van.
Het is een bizar feit dat zelfs nu nog steeds, nu we in een verenigd Europa leven, met steeds groter wordende diversiteit van talen, dat we hier nog steeds liggen ruzie te maken over enkele vierkante kilometer betwist gebied. In alles en nog wat creëert men steeds grotere entiteiten, onder het mom van beter en goedkoper te beheren, in ons landje verdeelt en splitst men lustig door, om zoveel mogelijk politiekers te binden aan de allesoverheersende partijen. De man in de straat ligt niet wakker van Brussel Halle Vilvoorde, er is een uitspraak over gedaan, er is de onwettelijkheid van vastgesteld, en nog ligt men te spartelen en te draaien om toch nog een stukje te kunnen inpalmen. Gottekens toch, sukkelaars... Zijn jullie zich echt niet bewust van het feit dat jullie voorbeeld, jullie bewust aan de kant schuiven van de wet, wel eens een nefast voorbeeld zou kunnen zijn ? Dat je bezig bent met het ondergraven van de fundamenten van het land, zijn wetten en zijn orde ?
Als je dan nog bovenop de knijper voor de gewone burger steeds vaster en vaster dichtknijpt op de neus van jan en alleman, terwijl jij zelf, meent boven de wet te staan die je zelf maakt, dan mag je niet verschieten als er steeds meer en meer weerzin ontstaat tegen de politiek.
De zon is ook weer weg.
Vanmiddag gaan we winkelen, ons netjes laten filmen door de bewakingscamera's, onze sporen vastleggen bij iedere betaling met de kaart en gelukkig zijn omdat we in een vrij land leven...
tot de volgende ?
Je gaat daar iedere keer weer naar toe met een wat onzeker gevoel. Nu meer dan ooit, nu de zoveelste van de collegae hun vrouw in behandeling is voor borstkanker. Iets wat waar we thuis altijd over praten met wat angst en veel deernis.
Nu moeten we nog wachten op de uitslag, zo er al iets komt, want volgens Anny zenden ze het naar de huisdokter, en wellicht zal die er slechts op reageren als er ook daadwerkelijk iets is. De mens zal zich wellicht niet onledig houden met meldingen in de zin van "ge moet niet komen, alles is ok", alhoewel we dat uiteraard ook op prijs zouden stellen...Of misschien ook wel niet, want wellicht zou ons tikkerke enkele tellen ophouden van kloppen als het de huisdokter is die ons opbelt...laat ons dus maar zeggen " gien nuus es goe nuus"...of op zijn westvlaams "hin nieuws is hoê nieuws", met die typische uitspraak van de g-klank.
Na het onderzoek zijn we nog eens langsgereden naar de Aldi, om vlug wat boodschappen te doen, op de middag gaan we dan naar de Colruyt en naar de boerenbond. Ik heb weer een voorraad kauwgum (zonder suiker) meegebracht. Vroeger knabbelde ik dat omdat ik het graag deed, nu doe ik dat als hersengymnastiek. Ja, u leest goed! Ik heb gelezen dat het knabbelen van kauwgum goed is voor de hersenen, de mens zou veel aandachtiger zijn tijdens het knauwen ... waarvan akte ...
Heb je het ook gehoord ? Onze Hooggeëerde Federale Politie zou van de Regering van ons Land(je) de toelating willen verkrijgen om naar willekeur de kwampjoeters van de burgers te hacken ! Daar gaat nog een stukje van onze veelgeroemde vrijheid en democratie ! We worden al gescreend, gefilmd en nu gaan ze nog in ons eigen heiligste de heiligen inbreken ook ! Het kan niet meer op ! Wie zei er ook weer dat het boek van Georges Orwell science fiction was, en big brother een leuk spelletje (???) op tv?
De democratie waarborgt de vrijheid van steeds minder burgers... en zelfs die die zich nog vrij voelen stellen dan met verontwaardiging vast dat ze al jaaaaaaaaaaaaaaaaren gevolgd werden in hun doen en laten. Steeds meer beroepen worden als virtueel staatsgevaarlijk genoemd, en dus angstvallig in de gaten gehouden. Nu infiltreren ze de islam, want ze willen weten of er geen oproep tot geweld gebeurt in de moskee, scientology wordt meteen als staatsgevaarlijk gemerkt, en nu wachten we af voor andere godsdiensten en organisaties ook als potentieel gevaarlijk genoemd worden. Heb je het boek gelezen? Zie je de paralellen ?
En pas op, ze doen dit allemaal om de democratie te waarborgen ??? Welke democratie ?
Het doet mij een beetje denken op het mopje van héél lang geleden, toen de Russen nog communisten waren en onze vrijheid bedreigden, toen de muur er nog stond... Een Rus was overgelopen naar het vrije westen... Een reporter vroeg hem hoe het ginder in Rusland was. De man antwoordde, '"Ik mocht er niet klagen"... De reporter vroeg hem "Waarom ben je dan naar hier gevlucht ?" "Hier mag ik klagen"...
Hoe lang mag dat nog ? Hoe lang zal het nog duren voor men kritiek zal kenmerken als aanval op... ?
De greep van "de" staat op de burger wordt steeds maar groter, er steeds meer en meer controle (allemaal om ons te beschermen, meneer!) op ons doen en laten. Is er iemand die mij eens kan expliceren wat er anders was in het oude communistische Rusland? Oh ja, wij mogen hier kiezen voor wie we willen, maar de gekozene moet dan wel netjes in het rijtje lopen hé...
Oh ja, als u zich er niet druk over maakt, en alles slikt, is er geen probleem toch ? Alleen is het dat wel voor de mensen die niet alles zo maar slikken als zoete koek...
Gelukkig is het gestopt met regenen, en schijnt de zon weer. Dat valt tenminste nog mee.
In het boek van Cyriel Buysse zit ik nu te lezen over de periode van het opkomende flamingantisme, de groeiende onmin van de Vlaamse soldaten die in het Frans werden gecommandeerd... Eigenlijk zit de sociale ontvoogding in vlaanderen sterk verweven met de Vlaamse ontvoogding. Waar we ook waren of stonden, de heersende kaste sprak Frans, en dus werd allengs het Frans niet alleen een onderwerp van taalstrijd, maar net zo goed een strijd tegen de Franssprekende werkgevers. Hier in onze streek de niet bij toeval textielbaronnen genoemd.
Frans werd gehaat, niet als taal, maar omwille van de binding met het onrecht. Toen er zelfs mensen gehalsrecht waren die later onschuldig bleken, gewoon op basis van het feit dat ze als Vlaamssprekenden niet eens konden begrijpen wat de vragen waren die hen gesteld werden, toen hun advocaat hen niet eens verstond, dan was dat één van de vele druppels die langzaam tot een bijna revolte aanleiding gaven. Het is pas nu dat wij zien dat Franstalige ministers de moeite doen om ook de taal te begrijpen en te spreken van meer dan de helft van het land. Ga twee drie regeringen achteruit, en je hoorde ze alleen Frans praten...met een zekere minachting voor de rest van het land... Het mag eigenlijk bijna een wonder heten dat er geen echte revolte is gekomen. Toen een deel dacht steun te kunnen vinden bij de Germaanse bezetters in de oorlog, werd dat naderhand steeds en steeds weer gebruikt als middel om alle vlamingen te verwijten van Duitse sympathieën, al hoewel er in verhouding evenveel Waalse Duitsgezinden waren, ook al was het motief anders. Het Waalse legioen met Degrelle was er maar één voorbeeld van.
Het is een bizar feit dat zelfs nu nog steeds, nu we in een verenigd Europa leven, met steeds groter wordende diversiteit van talen, dat we hier nog steeds liggen ruzie te maken over enkele vierkante kilometer betwist gebied. In alles en nog wat creëert men steeds grotere entiteiten, onder het mom van beter en goedkoper te beheren, in ons landje verdeelt en splitst men lustig door, om zoveel mogelijk politiekers te binden aan de allesoverheersende partijen. De man in de straat ligt niet wakker van Brussel Halle Vilvoorde, er is een uitspraak over gedaan, er is de onwettelijkheid van vastgesteld, en nog ligt men te spartelen en te draaien om toch nog een stukje te kunnen inpalmen. Gottekens toch, sukkelaars... Zijn jullie zich echt niet bewust van het feit dat jullie voorbeeld, jullie bewust aan de kant schuiven van de wet, wel eens een nefast voorbeeld zou kunnen zijn ? Dat je bezig bent met het ondergraven van de fundamenten van het land, zijn wetten en zijn orde ?
Als je dan nog bovenop de knijper voor de gewone burger steeds vaster en vaster dichtknijpt op de neus van jan en alleman, terwijl jij zelf, meent boven de wet te staan die je zelf maakt, dan mag je niet verschieten als er steeds meer en meer weerzin ontstaat tegen de politiek.
De zon is ook weer weg.
Vanmiddag gaan we winkelen, ons netjes laten filmen door de bewakingscamera's, onze sporen vastleggen bij iedere betaling met de kaart en gelukkig zijn omdat we in een vrij land leven...
tot de volgende ?
donderdag, juni 26, 2008
Gee-is-immen
Oef, na al de al dan niet getrukeerde filmpjes op internet, is er (eindelijk!) een gedegen studie geweest over het al dan niet schadelijk zijn van het gebruik van de gsm...
En wat al algemeen vermoed werd is juist gebleken! Gsm-straling is schadelijk !
Men heeft een proef gedaan met ratten, die blootgesteld waren aan de straling van een gsm en een kooi zonder de blootstelling. Het bleek dat 60% van de ratten (zestig procent!!!) op minder dan de helft van de tijd gestorven waren in vergelijking met de niet blootgestelde ratten ! De meest vastgestelde doodsoorzaken waren diverse soorten tumoren !
Het wordt mij wee om het hart, als ik al die kinderen zie die hele dagen met dat verderfelijke ding aan hun oren zitten !
Oh ja, ik heb er ook eentje, en ieder jaar moet ik er minstens één keer weer geld opzetten, om mijn nummer niet kwijt te raken, en vooral om het geld van de vorige keer en de daarop vorige keren niet te verliezen (wat al twee keer gebeurd is, omdat de datum mij ontgaan was ...) Met andere woorden, ik gebruik dat klereding maar héél, héél weinig. Ik heb het ook alleen maar gekocht met de bedoeling het te gebruiken in nood. Meer niet, en als ik eens echt nodig iemand moet bereiken terwijl ik niet thuis ben. Als iemand mij op belt ben ik iedere keer schromelijk te laat om het gesprek te horen, iedere keer weer moet ik zitten zoeken op welk knoppeke ik moet drukken, gewoon omdat ik het nooit gebruik...
Ik heb er dan ook een bloedhekel aan !
Het is het meest mensenpestende ding die ik ken !
Niemand is nog ooit echt vrij, iedereen lijkt nu altijd en overal bereikbaar !
Toen ik nog werkte, hadden wij dat nog niet, en als ik niet op mijn bureel was, of thuis, dan was ik onbereikbaar, en kon ik eindelijk eens het werk achter me laten. Kort nadat ik ziek werd, kregen mijn collegae ook zo'n pestding, en sindsdien horen zij werkelijk bij de mensen die 24 uur op 24 ten dienste staan (moeten staan !) van de leden.
Ik voelde me al wreed in mijn privéleven aangetast, als ik midden in de nacht een telefoontje kreeg van een man die verklaarde dat ze in een café stonden te discussieren hoe je nu al dan niet recht kreeg op... En dan mag een mens zich niet kwaad maken, want je hebt je leden, je klanten als het ware nodig ! Minder erg, maar even vervelend waren de telefoontjes 's morgens tussen 5 en 6 uur... Het busje was niet opgedaagd, en een trosselke arbeiders stond daar te verkleumen en zich af te vragen wat ze nu moesten doen...
Mijn verplaatsingen waren in die tijd nog echte "rustpunten", het waren momenten waarop je wist dat je eens rustig kon nadenken, zonder een telefoon of een aankloppende persoon. Het waren bijna de enige rustpunten! Want als we wandelden of gingen vissen, dan was zelfs daar de kans groot dat iemand je toevallig zag en "nu dat ik je toch zie, kun je ..."
In Vlaanderen noemden ze ons secretaris of propagandist van de vakbeweging, maar de Waalse naam zei in werkelijkheid veel beter wat we waren "permanent", de altijd ter beschikking staande... Nu met de invoering van die gsm, is zelfs de vrijheid in de auto verdwenen... Oh ja, je kunt zo'n ding uitschakelen, maar doe dat niet te vaak, anders komt er gezever van !
Ik heb mijn werk altijd graag gedaan, maar ik was dankbaar voor de stille momenten... Ik denk dat het weg nemen van die rustpunten voor mij wel heel erg zwaar zou aangevoeld hebben !
Maar we waren bezig over de gevaren van de stralingen van de gsm...
Wees er van bewust dat we tegenwoordig heelder dagen bestraald worden, door alles en nog wat in ons huis en rond ons huis !
De radio, de tv (!), de microgolfoven, je kwampjoeter en ga zo maar door, die stralen vrolijk heel je huis rond, en dwars door je lijf... Maar naast de natuurlijke straling van de aarde komen er nu nog de stralingen van de radiomasten, de gsmmasten en de hoogspanningskabels en ga zo maar door... te veel om op te noemen... en allemaal hebben ze invloed op ons lichaam. Logisch, want uiteindelijk werkt ook heel ons lijf op een systeem van elektrische golven, gaande van de impulsen voor iedere beweging, tot iedere gedachte en zelfs tot het vormen van de emoties. Is het daar dat we het toenemende aantal depressieven moeten zoeken? Is het daar dat de toename van astmapatiënten te vinden is ? en noem zo maar verder en verder de tegenwoordig meer en meer optredende ziekten op...
Ik weet het niet, ik heb ook geen middel om het te weten te komen, maar ze zijn er, en ze komen steeds talrijker voor, en sommige er van kun je niet koppelen aan de vervuiling, moeten wel een andere, een onzichtbare oorzaak hebben...
Ik weet dat ik het voel als ik onder een hoogspanningskabel passeer, en ik denk dat ik het zeker niet zou aankunnen om onder zo'n kabel te wonen ! Ik voel het lijfelijk. Ik weet dat zeker, omdat ik ooit dat eigenaardige gevoel had, en pas dan vaststelde dat ik onder zo'n kabels stond. Wij hadden het voordien niet gezien, omdat we in een holle weg liepen die ons het zicht op die dingen onmogelijk maakte, het was pas bij het draaien van dat pad dat we onder die kabels terecht kwamen...
Het is duidelijk dat we ons meer en meer omringen met stralingsbronnen, en dat alles zonder echt gedegen onderzoek op de gevolgen er van. In de westerse wereld stelt men vast dat de mannen steeds minder levensvatbaar zaad hebben... waardoor ?
Het is pas na het slaken van alarmkreten uit diverse hoeken dat men is gaan kijken of er werkelijk "lekkende" stralen waren, en nog niet wat ze veroorzaken.
Wat doen we onszelf aan ?
Binnen een uurtje moet ik weer Ewoud gaan halen. Normaal zou Els hem afgehaald hebben, en hem "geparkeerd" hebben in een hoekje van haar klas, maar dat mag niet meer... dus is opa en oma de redplank.
Erg vinden we dat niet, het is leuk de kleinkinderen eens rond je te hebben. Het enige wat wel wat hinderlijk is, is dat we dan aan ons huis gebonden zijn... Ik kan ze niet meenemen in mijn wagen, daar zijn maar twee zitplaatsen in. Dus moeten we de nodige uitstappen - naar tanteke, naar de winkel en dergelijke dingen- organiseren op de ogenblikken waarop we "vrij" zijn. Het klinkt bizar, vrij zijn, wij, met ons tweetjes zijn al jaren alleen, zonder de dwang van uren of taken, en plots worden wij opnieuw geconfronteerd met het probleem van vrije momenten.
Straks begint het groot verlof voor de kinderen, en wij kijken tegen een periode van twee maanden vol oppasperioden aan. We hebben tanteke al verwittigd (in zover ze het nog weet, en in zover ze beseft dat we anders steeds op vrijdag gaan...) en bereiden ons voor om te winkelen op de dagen waarop we enkele vrije uren hebben. En gaat het echt niet, dan zal ik alleen moeten gaan winkelen, met het lijstje van alle besognes in mijn ene hand en de winkelkar in de andere.
Nu zijn die eenzame winkelmomenten beperkt tot een paar zaken, ik ga gewoonlijk eens vlug over en weer naar de apotheek, om mijn yoghurt en kaas naar de melkerij, en om mijn tijdschriften... maar de echte winkelmomenten, die doen we samen. Ik ben chauffeur, en wandel dan wat de winkel rond, ben verantwoordelijk voor de aankoop van het fruit, en Anny doet al de rest. Oh ja, ik doe ook de betaling, met de kaart, terwijl Anny al doorstapt naar de auto om alles in de wagen te leggen. Het gaat heel vlug, want Anny weet wat ze moet hebben en weet waar ze het kan vinden... Als men eens de winkel opnieuw indeelt (met de enige bedoeling dat de cliënten alles moeten aflopen en dus alles zien en dus in bekoring gebracht worden) zit ze te sakkeren, en ik ga naar een van de winkelbedienden om een plannetje te vragen van de nieuwe inrichting... Dat is er meestal wel, en zo kun je tijd besparen, maar het is uiteraard niet de bedoeling dat de klant snelsnel door de winkel loopt... Ik misbruik dan mijn handicap om toch dat plannetje los te weken, en we zijn iets trager, maar niet veel, weer buiten.
Het is dan ook hoogst zelden dat we ongeplande dingen aankopen, en als het toch gebeurt, dan is dat hoofdzakelijk door mijn schuld, want ik wandel even rond, en zie soms dingen die me intrigeren... of die een herinnering oproepen... Zo kopen we sinds enige tijd weer nu en dan een doos miracoli, gewoon omdat ik dat vroeger zoooo lekker vond, wilden we dat weer eens proeven ... en ja, het smaakt nog steeds. Nu eten we dus weer miracoli, veelal als we van een rommelmarkt komen en er geen tijd (of goesting) is om uitgebreid te koken. We ontdekten een pikante versie, en nu is het veelal deze versie die bereid wordt.
Soms is er ook eens iets wat we maar nu en dan moeten aankopen, en we niet zo maar weten staan in de winkel. Ik zoek nooit, ik zoek een winkelbediende veeleer dan het produkt, en laat mij de kortste weg wijzen... Het lijkt wel of we geen tijd hebben, maar dat is het niet, we hebben alle tijd, maar winkelen in de zin van alles bekijken, dat zegt ons niets... Er is een uitzondering, als we naar de Lidl of de Aldi gaan, dan is er steeds min of meer een rayon met verrassingen, de eenmalige aanbiedingen... De grote aanbiedingen die hadden we wel gelezen en gekeurd via het reclameblaadje, maar gewoonlijk zijn er dan ook een pak kleine dingen in de voeding te vinden, en daar neus ik dan wel eens in... en dan eten we nadien eens "vreemde" dingen, soms met smaak soms met tegenzin... maar we hebben dan een exploratie gedaan... een excursie in het onbekende... een (klein) avontuur in ons voortkabbelende leven.
Misschien lijkt het je erg dat het wekelijkse winkelen voor ons een avontuur, een excursie is, maar dat is het niet, het IS een van de onderbrekingen, een stroomversnelling in de beek van ons leven... en dat is werkelijk een leuk evenement geworden. Nee, we vervelen ons niet, nee we treuren niet om andere dingen, we hebben ons gewoon aangepast aan de mogelijkheden, en hebben daar het beste van gemaakt... Wellicht lijkt het u niets, maar ik kan u verzekeren dat het véél meer is dan de mensen hadden zo'n 50 en meer jaren geleden... en hun leven was ook vol !
Misschien ben jij het wel, die het véél te vol maakt om nog echt gerust te leven ? echt ontspannen, echt te genieten ?
toch eens over na denken...
tot de volgende ?
En wat al algemeen vermoed werd is juist gebleken! Gsm-straling is schadelijk !
Men heeft een proef gedaan met ratten, die blootgesteld waren aan de straling van een gsm en een kooi zonder de blootstelling. Het bleek dat 60% van de ratten (zestig procent!!!) op minder dan de helft van de tijd gestorven waren in vergelijking met de niet blootgestelde ratten ! De meest vastgestelde doodsoorzaken waren diverse soorten tumoren !
Het wordt mij wee om het hart, als ik al die kinderen zie die hele dagen met dat verderfelijke ding aan hun oren zitten !
Oh ja, ik heb er ook eentje, en ieder jaar moet ik er minstens één keer weer geld opzetten, om mijn nummer niet kwijt te raken, en vooral om het geld van de vorige keer en de daarop vorige keren niet te verliezen (wat al twee keer gebeurd is, omdat de datum mij ontgaan was ...) Met andere woorden, ik gebruik dat klereding maar héél, héél weinig. Ik heb het ook alleen maar gekocht met de bedoeling het te gebruiken in nood. Meer niet, en als ik eens echt nodig iemand moet bereiken terwijl ik niet thuis ben. Als iemand mij op belt ben ik iedere keer schromelijk te laat om het gesprek te horen, iedere keer weer moet ik zitten zoeken op welk knoppeke ik moet drukken, gewoon omdat ik het nooit gebruik...
Ik heb er dan ook een bloedhekel aan !
Het is het meest mensenpestende ding die ik ken !
Niemand is nog ooit echt vrij, iedereen lijkt nu altijd en overal bereikbaar !
Toen ik nog werkte, hadden wij dat nog niet, en als ik niet op mijn bureel was, of thuis, dan was ik onbereikbaar, en kon ik eindelijk eens het werk achter me laten. Kort nadat ik ziek werd, kregen mijn collegae ook zo'n pestding, en sindsdien horen zij werkelijk bij de mensen die 24 uur op 24 ten dienste staan (moeten staan !) van de leden.
Ik voelde me al wreed in mijn privéleven aangetast, als ik midden in de nacht een telefoontje kreeg van een man die verklaarde dat ze in een café stonden te discussieren hoe je nu al dan niet recht kreeg op... En dan mag een mens zich niet kwaad maken, want je hebt je leden, je klanten als het ware nodig ! Minder erg, maar even vervelend waren de telefoontjes 's morgens tussen 5 en 6 uur... Het busje was niet opgedaagd, en een trosselke arbeiders stond daar te verkleumen en zich af te vragen wat ze nu moesten doen...
Mijn verplaatsingen waren in die tijd nog echte "rustpunten", het waren momenten waarop je wist dat je eens rustig kon nadenken, zonder een telefoon of een aankloppende persoon. Het waren bijna de enige rustpunten! Want als we wandelden of gingen vissen, dan was zelfs daar de kans groot dat iemand je toevallig zag en "nu dat ik je toch zie, kun je ..."
In Vlaanderen noemden ze ons secretaris of propagandist van de vakbeweging, maar de Waalse naam zei in werkelijkheid veel beter wat we waren "permanent", de altijd ter beschikking staande... Nu met de invoering van die gsm, is zelfs de vrijheid in de auto verdwenen... Oh ja, je kunt zo'n ding uitschakelen, maar doe dat niet te vaak, anders komt er gezever van !
Ik heb mijn werk altijd graag gedaan, maar ik was dankbaar voor de stille momenten... Ik denk dat het weg nemen van die rustpunten voor mij wel heel erg zwaar zou aangevoeld hebben !
Maar we waren bezig over de gevaren van de stralingen van de gsm...
Wees er van bewust dat we tegenwoordig heelder dagen bestraald worden, door alles en nog wat in ons huis en rond ons huis !
De radio, de tv (!), de microgolfoven, je kwampjoeter en ga zo maar door, die stralen vrolijk heel je huis rond, en dwars door je lijf... Maar naast de natuurlijke straling van de aarde komen er nu nog de stralingen van de radiomasten, de gsmmasten en de hoogspanningskabels en ga zo maar door... te veel om op te noemen... en allemaal hebben ze invloed op ons lichaam. Logisch, want uiteindelijk werkt ook heel ons lijf op een systeem van elektrische golven, gaande van de impulsen voor iedere beweging, tot iedere gedachte en zelfs tot het vormen van de emoties. Is het daar dat we het toenemende aantal depressieven moeten zoeken? Is het daar dat de toename van astmapatiënten te vinden is ? en noem zo maar verder en verder de tegenwoordig meer en meer optredende ziekten op...
Ik weet het niet, ik heb ook geen middel om het te weten te komen, maar ze zijn er, en ze komen steeds talrijker voor, en sommige er van kun je niet koppelen aan de vervuiling, moeten wel een andere, een onzichtbare oorzaak hebben...
Ik weet dat ik het voel als ik onder een hoogspanningskabel passeer, en ik denk dat ik het zeker niet zou aankunnen om onder zo'n kabel te wonen ! Ik voel het lijfelijk. Ik weet dat zeker, omdat ik ooit dat eigenaardige gevoel had, en pas dan vaststelde dat ik onder zo'n kabels stond. Wij hadden het voordien niet gezien, omdat we in een holle weg liepen die ons het zicht op die dingen onmogelijk maakte, het was pas bij het draaien van dat pad dat we onder die kabels terecht kwamen...
Het is duidelijk dat we ons meer en meer omringen met stralingsbronnen, en dat alles zonder echt gedegen onderzoek op de gevolgen er van. In de westerse wereld stelt men vast dat de mannen steeds minder levensvatbaar zaad hebben... waardoor ?
Het is pas na het slaken van alarmkreten uit diverse hoeken dat men is gaan kijken of er werkelijk "lekkende" stralen waren, en nog niet wat ze veroorzaken.
Wat doen we onszelf aan ?
Binnen een uurtje moet ik weer Ewoud gaan halen. Normaal zou Els hem afgehaald hebben, en hem "geparkeerd" hebben in een hoekje van haar klas, maar dat mag niet meer... dus is opa en oma de redplank.
Erg vinden we dat niet, het is leuk de kleinkinderen eens rond je te hebben. Het enige wat wel wat hinderlijk is, is dat we dan aan ons huis gebonden zijn... Ik kan ze niet meenemen in mijn wagen, daar zijn maar twee zitplaatsen in. Dus moeten we de nodige uitstappen - naar tanteke, naar de winkel en dergelijke dingen- organiseren op de ogenblikken waarop we "vrij" zijn. Het klinkt bizar, vrij zijn, wij, met ons tweetjes zijn al jaren alleen, zonder de dwang van uren of taken, en plots worden wij opnieuw geconfronteerd met het probleem van vrije momenten.
Straks begint het groot verlof voor de kinderen, en wij kijken tegen een periode van twee maanden vol oppasperioden aan. We hebben tanteke al verwittigd (in zover ze het nog weet, en in zover ze beseft dat we anders steeds op vrijdag gaan...) en bereiden ons voor om te winkelen op de dagen waarop we enkele vrije uren hebben. En gaat het echt niet, dan zal ik alleen moeten gaan winkelen, met het lijstje van alle besognes in mijn ene hand en de winkelkar in de andere.
Nu zijn die eenzame winkelmomenten beperkt tot een paar zaken, ik ga gewoonlijk eens vlug over en weer naar de apotheek, om mijn yoghurt en kaas naar de melkerij, en om mijn tijdschriften... maar de echte winkelmomenten, die doen we samen. Ik ben chauffeur, en wandel dan wat de winkel rond, ben verantwoordelijk voor de aankoop van het fruit, en Anny doet al de rest. Oh ja, ik doe ook de betaling, met de kaart, terwijl Anny al doorstapt naar de auto om alles in de wagen te leggen. Het gaat heel vlug, want Anny weet wat ze moet hebben en weet waar ze het kan vinden... Als men eens de winkel opnieuw indeelt (met de enige bedoeling dat de cliënten alles moeten aflopen en dus alles zien en dus in bekoring gebracht worden) zit ze te sakkeren, en ik ga naar een van de winkelbedienden om een plannetje te vragen van de nieuwe inrichting... Dat is er meestal wel, en zo kun je tijd besparen, maar het is uiteraard niet de bedoeling dat de klant snelsnel door de winkel loopt... Ik misbruik dan mijn handicap om toch dat plannetje los te weken, en we zijn iets trager, maar niet veel, weer buiten.
Het is dan ook hoogst zelden dat we ongeplande dingen aankopen, en als het toch gebeurt, dan is dat hoofdzakelijk door mijn schuld, want ik wandel even rond, en zie soms dingen die me intrigeren... of die een herinnering oproepen... Zo kopen we sinds enige tijd weer nu en dan een doos miracoli, gewoon omdat ik dat vroeger zoooo lekker vond, wilden we dat weer eens proeven ... en ja, het smaakt nog steeds. Nu eten we dus weer miracoli, veelal als we van een rommelmarkt komen en er geen tijd (of goesting) is om uitgebreid te koken. We ontdekten een pikante versie, en nu is het veelal deze versie die bereid wordt.
Soms is er ook eens iets wat we maar nu en dan moeten aankopen, en we niet zo maar weten staan in de winkel. Ik zoek nooit, ik zoek een winkelbediende veeleer dan het produkt, en laat mij de kortste weg wijzen... Het lijkt wel of we geen tijd hebben, maar dat is het niet, we hebben alle tijd, maar winkelen in de zin van alles bekijken, dat zegt ons niets... Er is een uitzondering, als we naar de Lidl of de Aldi gaan, dan is er steeds min of meer een rayon met verrassingen, de eenmalige aanbiedingen... De grote aanbiedingen die hadden we wel gelezen en gekeurd via het reclameblaadje, maar gewoonlijk zijn er dan ook een pak kleine dingen in de voeding te vinden, en daar neus ik dan wel eens in... en dan eten we nadien eens "vreemde" dingen, soms met smaak soms met tegenzin... maar we hebben dan een exploratie gedaan... een excursie in het onbekende... een (klein) avontuur in ons voortkabbelende leven.
Misschien lijkt het je erg dat het wekelijkse winkelen voor ons een avontuur, een excursie is, maar dat is het niet, het IS een van de onderbrekingen, een stroomversnelling in de beek van ons leven... en dat is werkelijk een leuk evenement geworden. Nee, we vervelen ons niet, nee we treuren niet om andere dingen, we hebben ons gewoon aangepast aan de mogelijkheden, en hebben daar het beste van gemaakt... Wellicht lijkt het u niets, maar ik kan u verzekeren dat het véél meer is dan de mensen hadden zo'n 50 en meer jaren geleden... en hun leven was ook vol !
Misschien ben jij het wel, die het véél te vol maakt om nog echt gerust te leven ? echt ontspannen, echt te genieten ?
toch eens over na denken...
tot de volgende ?
woensdag, juni 25, 2008
Het loze vissertje...
Wie ving de eerste vis ? Ewoud!
Wie ving er veel vis? Ewoud !
Wie vingen er zelfs een mooie zeelt (tink)(tinca tinca) ? Ewoud !
Wie ving er veel kleine bliekjes voor in het klasaquarium van zijn mama? Ewoud...
Zelden zag ik hem zo gelukkig en zo fier ! Hij spreekt van de aankoop van een hangel om regelmatig te kunnen gaan hengelen... Maar toen er een stilte kwam in het vangen, werd hij ongedurig en begon hij met zijn lijntje langs de vijver te wandelen, ongedurig eens hier, eens daar proberend, tot het eindelijk lukte en hij die zeelt ving. Crisis opgelost.
't Is nog net niet de echte visser, die rustig geniet van het zitten aan het water, het turen naar een onbeweeglijke dobber... Hij is nog wat te ongedurig, en wat verblind door het succes van zijn eerste echte visdag... Maar met met wat tijd en boterhammen wordt hij de nieuwe generatie van mensen die genieten van de rust van het kabbelende water, die alles kunnen vergeten en eindelijk eens totaal tot rust tot ontspanning kunnen komen...
Ik kreeg een mailtje van Anoniem, en voor één keer van een werkelijke Anoniem! Een zekere heer of dame Turf, en aan de inhoud van zijn woorden over mijn blog, heb ik het vermoeden dat ik (eindelijk!) een respons kreeg van een van mijn Nederlandse lezers. Tof, dat doet deugd ! Bovendien belooft hij/zij nog vaak langs te komen op mijn schrijfsels, want hij/zij houdt van dat sappige vlaams en mijn humoristische manier van schrijven. Ik denk - om een heel gekke reden- dat het een hij is... Maar ik kan best verkeerd zijn, alleen dacht ik meteen aan een andere Turf, een stripfiguurtje, de jongeheer Billie Turf, een dik gezellig jongentje die voortdurend in de clinch lag met de leraar (de heer Kwel ? weet ik niet meer zeker?)... Maar terwijl ik dit schrijf, denk ik dat deze redenering noch kant noch wal raakt, want plots meen ik mij te herinneren dat er ook een reeks was over zijn zusje, Bessie Turf... Dus blijft het een hij/zij...
Mijn beste turf (m/v), ik voel mij vereerd, maar ik moet er u op wijzen dat mijn taaltje niet altijd vlaams is, dat ik het heel leuk vind om zelf woorden aaneen te flansen, omdat ik het soms duidelijker, soms spitser, of gewoon vurrukkulluk vind, om er meteen maar eentje neer te zetten waarvan ik vind dat het zo veel heerlijker is dan het origineel...
Gelukkig dat we gisteren zijn gaan vissen, want vandaag is er geen spatje zon te zien, en gisteren kwam ik weer zo rood als een kreeft thuis. Nee, ik ben niet verbrand, ik word gewoon altijd roodbruin, nooit echt bruin zoals bv Luc... Luc heeft (nog steeds) pikzwart haar, en hij wordt meteen bruin, heel donker, en zo lijkt hij soms meer op een Italiaan dan op de gezellige vlaamse vismakker. Wellicht heeft hij ergens, in een ver verleden een zuiderse voorvader, zoals de meesten onder ons... Ons landje is zo lang en zo vaak bezet geweest, samengesmolten geweest met allerlei andere landen, had een drukke handel met en door buitenlanders, zodat wellicht iedereen bij ons een mengelmoesje van europese genen heeft. In Nederland heb je nog veel echte blonde mensen, hier zijn dat uitzonderingen. Wellicht zijn er niet veel volkeren waarvan de kenmerken zo veel diversiteiten vertonen dat het eigenlijk een gebrek aan kenmerken wordt. Wij zijn eigenlijk het levend bewijs dat "ras" een loze verpakking is. (En bij wie vind je dan net een partij die de nadruk legt op "Het" ras? Juist, hier...)
Ons enige "ras-kenmerk" is onze taal, en zelfs dat hebben wij niet in een monopolie, maar delen wij met Nederland, Suriname, Suid Afrika en nog her en der een vuistjevol nederlandssprekenden... Zelfs de naam van de taal verloochent onze eigenheid, we noemen het nederlands, gelukkig dat er nog een Turf(m/v) is die het de erenaam van Vlaams geeft !
Maar wee gerust, we voelen ons goed in ons vel, we hebben maar één groot complex als vlamingen, we durven niet genoeg voor ons zelf opkomen, we durven niet spreken in het openbaar... Als op de nederlandse tv de man uit de straat onbevangen horen praten in de micro van de journalist, dan voelen wij een rilling van onbehagen, moesten wij dat eens moeten doen, dan durf ik dat niet... Maar ook dat is stilletjes aan het beteren, en steeds meer mensen zijn hun vlaamse schroom kwijt en durven al eens hun bek open doen, ook als er een micro voor zit ! Maar zo helemaal los, neen, dat hebben wij niet, dat kunnen wij niet. Misschien de komende generatie, die in de school leert assertief te zijn... misschien...
Voor mij is dat Het Groot Verschil met de Nederlander... De eerste keer dat ik in een Nederlands museum binnen kwam (Kröller- Müller, het Van Gogh museum), dan waren wij gechoqueerd over het feit dan die "Hollanders" daar zo luid praatten en naar elkaar riepen, in dat sanctuarium van de Kunst ! Voor ons is dat ondenkbaar ! Dat is zowat heiligschennis, dat is een plaats waar je fluisterend van emotie voor het onbereikbare van de Kunst, hoogstens heel zachtjes fluisterend je bewondering en verwondering aan elkaar mededeelt... We gedragen ons in een museum bijna net zo als in een kerk, met devotie...
Ik denk dat de nederlanders daar, die rare groep fluisteraars raar hebben bekeken... Want waarom zou je in hemelsnaam moeten stilletjes en devoot zijn in een museum?
Ik vermoed dat die eerbied voor "hoger" er bij ons gedurende generaties en generaties in gestampt en geslagen is! Ons volk is eeuwen geknecht geweest, we moesten steeds en steeds weer braafjes knikken en gehoorzamen, eerst voor de ene bezetter na de andere, en nadien voor de baron, de burgemeester (veelal één en dezelfde) en de pastoor, en toen de industriële revolutie er aan kwam, dan moesten wij kruipen voor de baronnen van de industrie, die er niet voor terugschrokken kinderen van 6, 7 jaar oud te doen werken en te laten creperen... De gemiddelde leeftijd was toen amper 30 jaar ! Ik heb het al geschreven, als je kijkt op die foto's van toen, op de schilderijen van oude meesters, dan zie je dat het gewone volk afgestompt en ineengekrompen was, slechte voeding en zwaar werk had ze verworden tot menselijk werkvee!
Dat gaat er maar moeizaam uit !
Ik ben kort na de tweede (de laatste?) grote oorlog geboren, en hoor dus tot de eerste generatie die niet alleen in vrede, maar eindelijk ook in een zekere mate van welvaart is opgegroeid. In ons gezin waren vier kinderen, twee van voor en tijdens de oorlog, twee van er na, en het mag geen toeval heten, dat er dan ook in ons gezin grote verschillen waren tussen de kinderen. Het waren als het ware twee generaties... Mijn oudste zus en mijn broer waren veel minder vrijgevochten, dan mijn jongere zus en ik zelf... Wellicht hadden de eerste levensjaren in een ellendige wereld een onuitwisbare stempel gedrukt op hen, en niet meer op ons die in een steeds beterende welvaart vermochten op te groeien.
En vermoedelijk is, wat mij nu hindert aan de jeugd van heden, het feit dat zij, nog veel meer dan mijn jongere zus en ikzelf, zijn opgegroeid in een wereld waar oorlog iets is uit de geschiedenisles, en sparen en bedachtzaam leven hoort bij een voorbijgestreefde maatschappijvorm.
De jonge mensen leven veel losser, veel ongedwongener, en misschien is onze reactie ook wel een beetje jaloersheid op die levensstijl, net zo goed als onze onrust van "mocht het ooit toch weer eens slechter worden", wat zouden zij dan doen, ze kennen het leven niet in moeilijkere tijden.
Maar die onrust zal wel nodeloos zijn, want net zoals iedere generatie voor ons zullen ook zij wel weerbaar genoeg en elasticiteit genoeg hebben om zich aan te passen aan de nieuwe gegevens van de tijd... Iedere generatie heeft dit gedaan, dus waarom zouden we piekeren?
Waarom?
Wellicht omdat we een van de overgangsgeneraties zijn ???
Weet je, er is altijd hoop, ook als we het niet geloven.
tot de volgende ?
Wie ving er veel vis? Ewoud !
Wie vingen er zelfs een mooie zeelt (tink)(tinca tinca) ? Ewoud !
Wie ving er veel kleine bliekjes voor in het klasaquarium van zijn mama? Ewoud...
Zelden zag ik hem zo gelukkig en zo fier ! Hij spreekt van de aankoop van een hangel om regelmatig te kunnen gaan hengelen... Maar toen er een stilte kwam in het vangen, werd hij ongedurig en begon hij met zijn lijntje langs de vijver te wandelen, ongedurig eens hier, eens daar proberend, tot het eindelijk lukte en hij die zeelt ving. Crisis opgelost.
't Is nog net niet de echte visser, die rustig geniet van het zitten aan het water, het turen naar een onbeweeglijke dobber... Hij is nog wat te ongedurig, en wat verblind door het succes van zijn eerste echte visdag... Maar met met wat tijd en boterhammen wordt hij de nieuwe generatie van mensen die genieten van de rust van het kabbelende water, die alles kunnen vergeten en eindelijk eens totaal tot rust tot ontspanning kunnen komen...
Ik kreeg een mailtje van Anoniem, en voor één keer van een werkelijke Anoniem! Een zekere heer of dame Turf, en aan de inhoud van zijn woorden over mijn blog, heb ik het vermoeden dat ik (eindelijk!) een respons kreeg van een van mijn Nederlandse lezers. Tof, dat doet deugd ! Bovendien belooft hij/zij nog vaak langs te komen op mijn schrijfsels, want hij/zij houdt van dat sappige vlaams en mijn humoristische manier van schrijven. Ik denk - om een heel gekke reden- dat het een hij is... Maar ik kan best verkeerd zijn, alleen dacht ik meteen aan een andere Turf, een stripfiguurtje, de jongeheer Billie Turf, een dik gezellig jongentje die voortdurend in de clinch lag met de leraar (de heer Kwel ? weet ik niet meer zeker?)... Maar terwijl ik dit schrijf, denk ik dat deze redenering noch kant noch wal raakt, want plots meen ik mij te herinneren dat er ook een reeks was over zijn zusje, Bessie Turf... Dus blijft het een hij/zij...
Mijn beste turf (m/v), ik voel mij vereerd, maar ik moet er u op wijzen dat mijn taaltje niet altijd vlaams is, dat ik het heel leuk vind om zelf woorden aaneen te flansen, omdat ik het soms duidelijker, soms spitser, of gewoon vurrukkulluk vind, om er meteen maar eentje neer te zetten waarvan ik vind dat het zo veel heerlijker is dan het origineel...
Gelukkig dat we gisteren zijn gaan vissen, want vandaag is er geen spatje zon te zien, en gisteren kwam ik weer zo rood als een kreeft thuis. Nee, ik ben niet verbrand, ik word gewoon altijd roodbruin, nooit echt bruin zoals bv Luc... Luc heeft (nog steeds) pikzwart haar, en hij wordt meteen bruin, heel donker, en zo lijkt hij soms meer op een Italiaan dan op de gezellige vlaamse vismakker. Wellicht heeft hij ergens, in een ver verleden een zuiderse voorvader, zoals de meesten onder ons... Ons landje is zo lang en zo vaak bezet geweest, samengesmolten geweest met allerlei andere landen, had een drukke handel met en door buitenlanders, zodat wellicht iedereen bij ons een mengelmoesje van europese genen heeft. In Nederland heb je nog veel echte blonde mensen, hier zijn dat uitzonderingen. Wellicht zijn er niet veel volkeren waarvan de kenmerken zo veel diversiteiten vertonen dat het eigenlijk een gebrek aan kenmerken wordt. Wij zijn eigenlijk het levend bewijs dat "ras" een loze verpakking is. (En bij wie vind je dan net een partij die de nadruk legt op "Het" ras? Juist, hier...)
Ons enige "ras-kenmerk" is onze taal, en zelfs dat hebben wij niet in een monopolie, maar delen wij met Nederland, Suriname, Suid Afrika en nog her en der een vuistjevol nederlandssprekenden... Zelfs de naam van de taal verloochent onze eigenheid, we noemen het nederlands, gelukkig dat er nog een Turf(m/v) is die het de erenaam van Vlaams geeft !
Maar wee gerust, we voelen ons goed in ons vel, we hebben maar één groot complex als vlamingen, we durven niet genoeg voor ons zelf opkomen, we durven niet spreken in het openbaar... Als op de nederlandse tv de man uit de straat onbevangen horen praten in de micro van de journalist, dan voelen wij een rilling van onbehagen, moesten wij dat eens moeten doen, dan durf ik dat niet... Maar ook dat is stilletjes aan het beteren, en steeds meer mensen zijn hun vlaamse schroom kwijt en durven al eens hun bek open doen, ook als er een micro voor zit ! Maar zo helemaal los, neen, dat hebben wij niet, dat kunnen wij niet. Misschien de komende generatie, die in de school leert assertief te zijn... misschien...
Voor mij is dat Het Groot Verschil met de Nederlander... De eerste keer dat ik in een Nederlands museum binnen kwam (Kröller- Müller, het Van Gogh museum), dan waren wij gechoqueerd over het feit dan die "Hollanders" daar zo luid praatten en naar elkaar riepen, in dat sanctuarium van de Kunst ! Voor ons is dat ondenkbaar ! Dat is zowat heiligschennis, dat is een plaats waar je fluisterend van emotie voor het onbereikbare van de Kunst, hoogstens heel zachtjes fluisterend je bewondering en verwondering aan elkaar mededeelt... We gedragen ons in een museum bijna net zo als in een kerk, met devotie...
Ik denk dat de nederlanders daar, die rare groep fluisteraars raar hebben bekeken... Want waarom zou je in hemelsnaam moeten stilletjes en devoot zijn in een museum?
Ik vermoed dat die eerbied voor "hoger" er bij ons gedurende generaties en generaties in gestampt en geslagen is! Ons volk is eeuwen geknecht geweest, we moesten steeds en steeds weer braafjes knikken en gehoorzamen, eerst voor de ene bezetter na de andere, en nadien voor de baron, de burgemeester (veelal één en dezelfde) en de pastoor, en toen de industriële revolutie er aan kwam, dan moesten wij kruipen voor de baronnen van de industrie, die er niet voor terugschrokken kinderen van 6, 7 jaar oud te doen werken en te laten creperen... De gemiddelde leeftijd was toen amper 30 jaar ! Ik heb het al geschreven, als je kijkt op die foto's van toen, op de schilderijen van oude meesters, dan zie je dat het gewone volk afgestompt en ineengekrompen was, slechte voeding en zwaar werk had ze verworden tot menselijk werkvee!
Dat gaat er maar moeizaam uit !
Ik ben kort na de tweede (de laatste?) grote oorlog geboren, en hoor dus tot de eerste generatie die niet alleen in vrede, maar eindelijk ook in een zekere mate van welvaart is opgegroeid. In ons gezin waren vier kinderen, twee van voor en tijdens de oorlog, twee van er na, en het mag geen toeval heten, dat er dan ook in ons gezin grote verschillen waren tussen de kinderen. Het waren als het ware twee generaties... Mijn oudste zus en mijn broer waren veel minder vrijgevochten, dan mijn jongere zus en ik zelf... Wellicht hadden de eerste levensjaren in een ellendige wereld een onuitwisbare stempel gedrukt op hen, en niet meer op ons die in een steeds beterende welvaart vermochten op te groeien.
En vermoedelijk is, wat mij nu hindert aan de jeugd van heden, het feit dat zij, nog veel meer dan mijn jongere zus en ikzelf, zijn opgegroeid in een wereld waar oorlog iets is uit de geschiedenisles, en sparen en bedachtzaam leven hoort bij een voorbijgestreefde maatschappijvorm.
De jonge mensen leven veel losser, veel ongedwongener, en misschien is onze reactie ook wel een beetje jaloersheid op die levensstijl, net zo goed als onze onrust van "mocht het ooit toch weer eens slechter worden", wat zouden zij dan doen, ze kennen het leven niet in moeilijkere tijden.
Maar die onrust zal wel nodeloos zijn, want net zoals iedere generatie voor ons zullen ook zij wel weerbaar genoeg en elasticiteit genoeg hebben om zich aan te passen aan de nieuwe gegevens van de tijd... Iedere generatie heeft dit gedaan, dus waarom zouden we piekeren?
Waarom?
Wellicht omdat we een van de overgangsgeneraties zijn ???
Weet je, er is altijd hoop, ook als we het niet geloven.
tot de volgende ?
dinsdag, juni 24, 2008
Heerlijk visweer...
en Ewoud gaat mee vissen... Toen ik het voorstelde sprong hij een gat in Allahs lucht.
Ik ga hem wat in mijn plaats laten vissen, op bliek... gedurende een uurtje of zo, want veel langer houden die mannen het niet uit om stil te zitten aan het water... Nadien kan hij wat rondkuieren in het park.
Ik zal na het vissen wel mijne après-fishing moeten laten vallen, want gewoonlijk ga ik nog eens binnen bij Luc, om een glaasje wijn te nippen...Nu moet ik wat vroeger thuis zijn, zodat Ewoud er is als zijn pa hem komt halen. Met kinderen hebt ge altijd last hé, 'k mis er zelfs mijn wijn door ! dju toch!
Op de rommelmarkt vond ik het werk van Hildebrandt, Camera Obscura... Ik heb daarover moeten leren in lang vervlogen dagen, tijdens de les "literatureluurgeschiedenis"... Maar verder wist ik er niets van, noppes, nada... Dus bracht ik het boek mee voor de prijs van een halve euro. (De klassiekers devalueren wijl je erbij staat!)
Ik heb het nog niet gelezen, wel een in gebladerd, en hier en daar wat opgesnoven van de teksten, en weet je wat ?
In feite scheelt het niet zo veel van de latere cursiefjes en van mijne blog, het zijn allemaal korte (nu ja, bij Hildebrandt iets langer dan bij de cursiefjes en bij mij) schetsen van een bepaalde situatie, en zijn gedacht daarover.
Ik kan er echter nog niet echt aan beginnen, daar ik nog aan het lezen ben in een van de werken van Cyriel Buysse, ook al een klassieker. Dat boek kreeg ik van Eddy, en ik zit nu tussen de vrekkige boeren te genieten van inbraken en houwelijken met het meissen. Heelder dialogen in het dialect (een beetje gekuist, maar toch) van hier rond Deinze... Ze eten er een smeiterham, een boterham met smoet in plaats van boter. Smeit zeggen ze hier, in west-vlaanderen is dat smoet, en ik meen dat het correcte (?nu ja?) reuzel is... Maar reuzel komt mij steeds voor als vet, terwijl smout heerlijk lekker is, als het goed is gemaakt, met een beetje zout (zaeit) wat peper en een snuifje note (muskaatnoot, goed vers gewreven op dat handige raspje waarin je de noot kunt opbergen na gebruik). Ook de kaantjes zijn lekker, met wat zout er op. Maar ik kan ze niet meer eten, het is te machtig, en mijn maag en lever zijn dergelijke overuren niet meer gewoon. Kaantjes, dat zijn de kleine restjes van vlees die je overhoud na het afsmelten van het vet, om er dan smout meer te maken. In west-vlaanderen waren dat krakels...
Vroeger werd het varken helemaal, maar dan ook helemaal opgegeten, met uitzondering van de beenderen... Nu zijn we veel secuurder, het mag niet vet meer zijn, en de varkens zijn ook daaraan aangepast! Vroeger zag je de varkens als enorme zware, vette beesten rondkuieren op de wei, of weggestopt in een donker hok... Nu zij de varkens veel slanker, en worden geslacht voor de speklaag te veel vet vertoont, want vet mag niet meer...
Vroeger, als je spek bakte in de pan, had je een hele laag vet in de pan, nu niet meer, want het vet lijkt ook anders van samenstelling... Je kunt nu dat vet uit de pan amper laten stollen, en waar het vroeger lekker was om je boterham eens in de pan te dopen, heeft het ook niet meer die lekkere smaak van "dans l' temps"...
Ik herinner me nog zo goed wat een feestdag het was als het varken geslacht werd !
Eerst sleurde de boer het onwillig krijsende dier uit zijn donkere hok, en zodra het goed en wel op de binnenkoer stond, nam de boer een moker, en gaf het beest een harde klop op de kop, waardoor het meteen door de poten ging. Allemaal in dezelfde beweging, zo leek het toch, was de hamer veranderd in een scherp steekmes, die met een beweging in de keel van het varken sneed. Het eruit gutsende bloed werd opgevangen om er later bloedworsten van te maken. Zodra het varken leeggebloed was, begon de boerin, na een snede brood in het bloed gelegd te hebben, in het bloed te roeren met haar hand, om zo het stollen van het bloed te voorkomen. Ondertussen werd stro rondom het dode varken gelegd, en in brand gestoken, om zo al de haren van het beest af te branden. Het beest werd in de vlammen nog eens gekeerd, zodat zeker alle haren afgebrand waren. Dan werd het met een harde borstel en wat water afgewassen. Ondertussen lag er al een ladder klaar, en met man en macht werd het zware, logge beest ruggelings op de ladder gelegd, en met haken, door de achterpoten, zodat ze netjes achter de sterke pezen zaten, werd het dier op de ladder gehangen, de ladder werd gerecht, en het varken hing er, slachtklaar... De buikholte werd verticaal geopend, en de ingewanden er uit gehaald. Ook de longen. Dan werd de borstkast met een hakmes opengehouwd, en werd het varken van alle onderdelen ontdaan, zoals de luchtpijp en dergelijke. Het beest werd helemaal opengelegd (getrokken), en men houwde de ruggegraat van op tot neer open, zodat het varken er netjes geopend hing.
Nu moest het beest vernachten, het bleef een hele nacht hangen in het koudste hok, zodat het vlees klaar was om te beenhouwen...
Ondertussen werden de darmen gereinigd. De dunne darm moest dienen om de worsten, de bloedworsten en de droge worsten in te stoppen, de dikke darm was om op te eten. Het keelstuk en de longen (in de volksmond de lichte lever) dienden om "pense" mee te maken, en van de kop werd hoofdvlees (geperste kop) van te maken.
's Anderendaags, heel vroeg was de slachter er dan, en het varken werd versneden, de hespen werden in de pekel gelegd, de koteletten werden gebraden, en in het vet ingelegd in steriliseerbokalen, het mindere vlees ging in gehakt, voor in de worsten, droge worsten en gedeeltelijk ook voor in de bloedworsten.
Het waren twee zware dagen, maar heerlijke dagen, er werd tussendoor gesmuld van het varken, en het was Kermiskost...
Als ik dat nu vertel tegen mijn kleinkinderen, dan bekijken ze met grote ogen, en vol afschuw...het beestje dooddoen... wat erg...
Wij vonden dat helemaal niet erg, in tegendeel! Niet dat wij het slachten op zich zo leuk vonden, maar wij dachten geen moment aan het beest an sich, wij dachten aan het vlees, de worsten, het leuke werk (voor ons, veel minder voor de boerin). Die beesten werden immers gekweekt om op te eten. Het was bij ons veeleer een praktische gedachte.
Toen ik jaren later mijn kinderen leerde om kippen en konijnen dood te doen en te kuisen, dan was het beeld al heel wat verschoven, en dan kloegen mijn kinderen al dat ze dat niet graag deden, die beestjes dooddoen... Dan troostte ik hen, met te stellen dat het me zou spijten als ze dat wel graag deden... Maar dat het moest, en dat het beter was het zelf te doen op een menselijke manier dan op de manier die ze soms zagen toepassen bij hun vriendjes, waar de konijnen soms minuten lang schreeuwden... Dat was een goed argument, en alle drie leerden ze het slachten van het kleinvee...
tevergeefs...
Want als bij Bart een beestje dood moet, dan brengt hij het hier, en wij mogen het hebben, want wellicht zou het hem nieteens smaken, zou hij denken aan dat mooie beestje in plaats van op het heerlijk stukje vlees...
Is het nu beter? Ik weet het niet, de mensen staan gewoon veel en veel verder van dat aspect van het leven af. Een biefstuk komt niet meer van de koe, maar van het rek in het grootwarenhuis... Het lijfelijke van het leven is wat weggedeemsterd...
Mijn kleinkinderen zullen wellicht nooit een kip of een konijn slachten, en het hopelijk ook nooit echt moeten doen, omdat ze het nodig hebben...Want dat was ook een aspect in ons leven... Ik kweekte konijnen om een frank bij te verdienen en om een stukje vlees te hebben. Dat is gelukkig nu niet meer nodig, en laat ons hopen dat ze het nooit meer nodig zullen hebben.
Maar dat bewijst ergens, dat een peta en een gaia, alleen bestaan bij gratie van de welvaart, mochten de mensen weer zelf een beestje moeten houden, om toch ook eens zo'n vlees te kunnen eten, dan zou men meteen het dierenleed en de dierenrechten vergeten, want dan gaat het eten voor alles uit...
Gaia en peta zijn met andere woorden, luxeproducten... kinderen van de welvaart.
Dat bewijst dat moraal ook te zien heeft met welvaart en welzijn! en als je even door redeneert, dan zul je ook vaststellen dat de manier waarop de kinderen nu opgevoed worden, zo anders is dan vroeger, omdat we het zo goed hebben...Vroeger was zelfredzaamheid, het zich kunnen verdedigen een vast onderdeel van de opvoeding, nu is dat geen noodzaak meer, en de kneusjes worden overbeschermd, en de sterksten worden geleerd geen misbruik te maken van hun capaciteiten...
Als we dat projecteren tegenover de natuur, dan stel ik me grote vragen... The survival of the fittest... diende dat niet om het ras te behouden en te versterken? Doen we nu niet net het omgekeerde? Zijn we niet bezig ons eigen menselijk ras te verzwakken?
Ik ga niet oordelen, maar kan het denken niet laten...
En ik ga zeker niet gaan prediken over een ubermensch, in tegendeel... Maar moeten we dan niet op zijn minst zorgen voor leefbare wereld voor iedereen? Want nu doen we twee totaal tegengestelde bewegingen in eens ! Ons eigen ras minder op lichamelijke sterkte richten, en tezelfdertijd de natuur zo giftig maken dat alleen de sterkste nog een kans zal hebben...
nadenken ! mensen, nadenken...
tot de volgende ?
tot de volgende
Ik ga hem wat in mijn plaats laten vissen, op bliek... gedurende een uurtje of zo, want veel langer houden die mannen het niet uit om stil te zitten aan het water... Nadien kan hij wat rondkuieren in het park.
Ik zal na het vissen wel mijne après-fishing moeten laten vallen, want gewoonlijk ga ik nog eens binnen bij Luc, om een glaasje wijn te nippen...Nu moet ik wat vroeger thuis zijn, zodat Ewoud er is als zijn pa hem komt halen. Met kinderen hebt ge altijd last hé, 'k mis er zelfs mijn wijn door ! dju toch!
Op de rommelmarkt vond ik het werk van Hildebrandt, Camera Obscura... Ik heb daarover moeten leren in lang vervlogen dagen, tijdens de les "literatureluurgeschiedenis"... Maar verder wist ik er niets van, noppes, nada... Dus bracht ik het boek mee voor de prijs van een halve euro. (De klassiekers devalueren wijl je erbij staat!)
Ik heb het nog niet gelezen, wel een in gebladerd, en hier en daar wat opgesnoven van de teksten, en weet je wat ?
In feite scheelt het niet zo veel van de latere cursiefjes en van mijne blog, het zijn allemaal korte (nu ja, bij Hildebrandt iets langer dan bij de cursiefjes en bij mij) schetsen van een bepaalde situatie, en zijn gedacht daarover.
Ik kan er echter nog niet echt aan beginnen, daar ik nog aan het lezen ben in een van de werken van Cyriel Buysse, ook al een klassieker. Dat boek kreeg ik van Eddy, en ik zit nu tussen de vrekkige boeren te genieten van inbraken en houwelijken met het meissen. Heelder dialogen in het dialect (een beetje gekuist, maar toch) van hier rond Deinze... Ze eten er een smeiterham, een boterham met smoet in plaats van boter. Smeit zeggen ze hier, in west-vlaanderen is dat smoet, en ik meen dat het correcte (?nu ja?) reuzel is... Maar reuzel komt mij steeds voor als vet, terwijl smout heerlijk lekker is, als het goed is gemaakt, met een beetje zout (zaeit) wat peper en een snuifje note (muskaatnoot, goed vers gewreven op dat handige raspje waarin je de noot kunt opbergen na gebruik). Ook de kaantjes zijn lekker, met wat zout er op. Maar ik kan ze niet meer eten, het is te machtig, en mijn maag en lever zijn dergelijke overuren niet meer gewoon. Kaantjes, dat zijn de kleine restjes van vlees die je overhoud na het afsmelten van het vet, om er dan smout meer te maken. In west-vlaanderen waren dat krakels...
Vroeger werd het varken helemaal, maar dan ook helemaal opgegeten, met uitzondering van de beenderen... Nu zijn we veel secuurder, het mag niet vet meer zijn, en de varkens zijn ook daaraan aangepast! Vroeger zag je de varkens als enorme zware, vette beesten rondkuieren op de wei, of weggestopt in een donker hok... Nu zij de varkens veel slanker, en worden geslacht voor de speklaag te veel vet vertoont, want vet mag niet meer...
Vroeger, als je spek bakte in de pan, had je een hele laag vet in de pan, nu niet meer, want het vet lijkt ook anders van samenstelling... Je kunt nu dat vet uit de pan amper laten stollen, en waar het vroeger lekker was om je boterham eens in de pan te dopen, heeft het ook niet meer die lekkere smaak van "dans l' temps"...
Ik herinner me nog zo goed wat een feestdag het was als het varken geslacht werd !
Eerst sleurde de boer het onwillig krijsende dier uit zijn donkere hok, en zodra het goed en wel op de binnenkoer stond, nam de boer een moker, en gaf het beest een harde klop op de kop, waardoor het meteen door de poten ging. Allemaal in dezelfde beweging, zo leek het toch, was de hamer veranderd in een scherp steekmes, die met een beweging in de keel van het varken sneed. Het eruit gutsende bloed werd opgevangen om er later bloedworsten van te maken. Zodra het varken leeggebloed was, begon de boerin, na een snede brood in het bloed gelegd te hebben, in het bloed te roeren met haar hand, om zo het stollen van het bloed te voorkomen. Ondertussen werd stro rondom het dode varken gelegd, en in brand gestoken, om zo al de haren van het beest af te branden. Het beest werd in de vlammen nog eens gekeerd, zodat zeker alle haren afgebrand waren. Dan werd het met een harde borstel en wat water afgewassen. Ondertussen lag er al een ladder klaar, en met man en macht werd het zware, logge beest ruggelings op de ladder gelegd, en met haken, door de achterpoten, zodat ze netjes achter de sterke pezen zaten, werd het dier op de ladder gehangen, de ladder werd gerecht, en het varken hing er, slachtklaar... De buikholte werd verticaal geopend, en de ingewanden er uit gehaald. Ook de longen. Dan werd de borstkast met een hakmes opengehouwd, en werd het varken van alle onderdelen ontdaan, zoals de luchtpijp en dergelijke. Het beest werd helemaal opengelegd (getrokken), en men houwde de ruggegraat van op tot neer open, zodat het varken er netjes geopend hing.
Nu moest het beest vernachten, het bleef een hele nacht hangen in het koudste hok, zodat het vlees klaar was om te beenhouwen...
Ondertussen werden de darmen gereinigd. De dunne darm moest dienen om de worsten, de bloedworsten en de droge worsten in te stoppen, de dikke darm was om op te eten. Het keelstuk en de longen (in de volksmond de lichte lever) dienden om "pense" mee te maken, en van de kop werd hoofdvlees (geperste kop) van te maken.
's Anderendaags, heel vroeg was de slachter er dan, en het varken werd versneden, de hespen werden in de pekel gelegd, de koteletten werden gebraden, en in het vet ingelegd in steriliseerbokalen, het mindere vlees ging in gehakt, voor in de worsten, droge worsten en gedeeltelijk ook voor in de bloedworsten.
Het waren twee zware dagen, maar heerlijke dagen, er werd tussendoor gesmuld van het varken, en het was Kermiskost...
Als ik dat nu vertel tegen mijn kleinkinderen, dan bekijken ze met grote ogen, en vol afschuw...het beestje dooddoen... wat erg...
Wij vonden dat helemaal niet erg, in tegendeel! Niet dat wij het slachten op zich zo leuk vonden, maar wij dachten geen moment aan het beest an sich, wij dachten aan het vlees, de worsten, het leuke werk (voor ons, veel minder voor de boerin). Die beesten werden immers gekweekt om op te eten. Het was bij ons veeleer een praktische gedachte.
Toen ik jaren later mijn kinderen leerde om kippen en konijnen dood te doen en te kuisen, dan was het beeld al heel wat verschoven, en dan kloegen mijn kinderen al dat ze dat niet graag deden, die beestjes dooddoen... Dan troostte ik hen, met te stellen dat het me zou spijten als ze dat wel graag deden... Maar dat het moest, en dat het beter was het zelf te doen op een menselijke manier dan op de manier die ze soms zagen toepassen bij hun vriendjes, waar de konijnen soms minuten lang schreeuwden... Dat was een goed argument, en alle drie leerden ze het slachten van het kleinvee...
tevergeefs...
Want als bij Bart een beestje dood moet, dan brengt hij het hier, en wij mogen het hebben, want wellicht zou het hem nieteens smaken, zou hij denken aan dat mooie beestje in plaats van op het heerlijk stukje vlees...
Is het nu beter? Ik weet het niet, de mensen staan gewoon veel en veel verder van dat aspect van het leven af. Een biefstuk komt niet meer van de koe, maar van het rek in het grootwarenhuis... Het lijfelijke van het leven is wat weggedeemsterd...
Mijn kleinkinderen zullen wellicht nooit een kip of een konijn slachten, en het hopelijk ook nooit echt moeten doen, omdat ze het nodig hebben...Want dat was ook een aspect in ons leven... Ik kweekte konijnen om een frank bij te verdienen en om een stukje vlees te hebben. Dat is gelukkig nu niet meer nodig, en laat ons hopen dat ze het nooit meer nodig zullen hebben.
Maar dat bewijst ergens, dat een peta en een gaia, alleen bestaan bij gratie van de welvaart, mochten de mensen weer zelf een beestje moeten houden, om toch ook eens zo'n vlees te kunnen eten, dan zou men meteen het dierenleed en de dierenrechten vergeten, want dan gaat het eten voor alles uit...
Gaia en peta zijn met andere woorden, luxeproducten... kinderen van de welvaart.
Dat bewijst dat moraal ook te zien heeft met welvaart en welzijn! en als je even door redeneert, dan zul je ook vaststellen dat de manier waarop de kinderen nu opgevoed worden, zo anders is dan vroeger, omdat we het zo goed hebben...Vroeger was zelfredzaamheid, het zich kunnen verdedigen een vast onderdeel van de opvoeding, nu is dat geen noodzaak meer, en de kneusjes worden overbeschermd, en de sterksten worden geleerd geen misbruik te maken van hun capaciteiten...
Als we dat projecteren tegenover de natuur, dan stel ik me grote vragen... The survival of the fittest... diende dat niet om het ras te behouden en te versterken? Doen we nu niet net het omgekeerde? Zijn we niet bezig ons eigen menselijk ras te verzwakken?
Ik ga niet oordelen, maar kan het denken niet laten...
En ik ga zeker niet gaan prediken over een ubermensch, in tegendeel... Maar moeten we dan niet op zijn minst zorgen voor leefbare wereld voor iedereen? Want nu doen we twee totaal tegengestelde bewegingen in eens ! Ons eigen ras minder op lichamelijke sterkte richten, en tezelfdertijd de natuur zo giftig maken dat alleen de sterkste nog een kans zal hebben...
nadenken ! mensen, nadenken...
tot de volgende ?
tot de volgende
maandag, juni 23, 2008
Grote cavantie...
Vanmorgen speciaal moeten opstaan om Ewoud binnen te laten... Voor hem is de grote cavantie, pardon vacantie alvast halvelings begonnen... Hij moet nog één keer acte de présence geven om te horen hoe goed of hoe slecht hij gepresteerd heeft... Ondertussen hoor ik niets anders dan het vervelende lawaai van die belabberde tekenfilmfiguurtjes op nickelodeon of cartoonnet... Ik moet eerlijk zijn, soms kijk ik er ook wel eens naar, maar alleen als het nog van die oude zijn, van die echt mooi getekende, en niet van die bizarre gekke levende sponsen en diergelijke... Geef mij maar een Tom and Jerry of iets in die genre, dan kijk ik ook wel eens, en zit ik soms te lachen met de idiote dingen, maar veeleer zit ik de enorme tekenprestatie te bewonderen... Nu zijn het (meestal) van die surrealistische dingen, die me doen denken aan een schilderij van Picasso die plots tot leven is gekomen in een verkeerde context.
Ze hebben nu nochtans veel meer middelen om tot grootse animatiefilms te komen, dank zij de kwampjoeter, en ik denk hier heus niet alleen aan Toy story en zo, ook het feit dat het tekenen veel minder arbeidsintensief is geworden door deze moderne technieken, schept nieuwe mogelijkheiden, die door sommigen op een grandioze manier wordt ingevuld.
Deze nieuwe manieren van tekenen vind je trouwens niet alleen in de tekenfilms, ik heb een illustrator leren kennen, die voor zijn boekenillustraties ook steevast met de computer zijn tekeningen bewerkt en afwerkt, en ik moet toegeven, het resultaat is schitterend. Je moet maar eens kijken op de website van "Vlaamse illustratoren", daar vind je echt prachtige dingen!
Gisteren hebben wij - gelukkig- niets van het aangekondigde onweer gezien, nadien hoorden we dat het in Nederland was terecht gekomen... Het kan gek klinken, maar mijne berg (amper 98 meter hoog) heeft op een of andere manier een microklimaat ! Ik heb je al verteld dat wij hier regelmatig in de mist zitten, terwij het in Oudenaarde (beneden de berg) helemaal niet mistig is, maar ook onweders houden op een of andere manier rekening met onze bobbel in het landschap... Ofwel hangt het onweer hier vast en blijft het hier veel langer lelijk doen, ofwel raakt het precies niet omhoog, en draait het hier netjes rond. Ik weet, het lijkt ongelooflijk, maar in de jaren dat we hier wonen, hebben we deze fenomenen al menig keer kunnen waarnemen! Bovendien kun je het ook vaststellen aan de plantengroei ! Beneden, in het dorp bloeien en groeien de planten altijd een stuk vroeger dan hier, en dat komt omdat ze daar op de helling meer zon vangen en minder koude wind, dan wij hier boven. Wij voelen het niet, maar de planten blijkbaar wel ! De blauwe regen bij boer Jan bloeit altijd zeker drie weken, veertien dagen vroeger dan de mijne, om maar één voorbeeld te noemen.
Momenteel schijnt de zon, maar er is wat wind, en warm is het niet. Nu, als het droog blijft is het mij allang wellekes... Hopelijk ook morgen, dan kan ik weer gaan vissen.
Gisteren, ik weet de aanleiding niet meer, zat ik met Anny te babbelen over Georgine, of Georgette? de vrouw die, toen ik nog klein was, met vis kwam leuren in onze wijk. Ik zie ze nog voor me, duwend aan de grote platte steekkar, met vis. Het was een van die vrouwen die maar aan twee ziektes kon lijden, de vel en de beenziekte, want veel meer hing er niet aan... Het was een van die taaie mensjes, zo van die mensen die de indruk geven uit leder gemaakt te zijn.
Ik herinner me één keer, dat ze bij ons binnen in huis kwam, en haar kar kar liet wezen... Het was bij een echte wolkbreuk, en ons moeder riep haar binnen, omdat het echt niet te doen was er in te blijven. Het mens kwam juist intijds binnen om te zien hoe het gietijzeren deksel van onze waterput (die onder de keukenvloer zat), omhoog kwam onder druk van het toestromende water, en heel de keuken en de gang onder water kwam te staan... Ik moet nog héél klein geweest zijn, want blijkbaar woonden we dan nog in de keuken, en toen ik iets ouder was, zijn we, op doktersvoorschrift notabene, naar de woonkamer verhuisd... (Daar was de vloer een plankenvloer, en zat er geen kille regenput onder, wat beter zou zijn voor mijn gezondheid...) Ik meen me ook te herinneren dat er vis uit de kar gespoeld was die keer, maar het is zoooo lang geleden, dat dit allemaal wel wat wazig is. Het enige dat ik mij heel scherp herinner is die wolkbreuk, het overstromende water van de regenput en dat Georgine die keer binnen was gekomen voor de regen... Gek, hoe sommige dingen in je geheugen lijken gebrand te zijn, en andere niet... Weet je dat dit eigenlijk niet correct is ? Men plant nu bij de behandeling van bepaalde ziektes al een soort electroden in de hersenen van de mens. Dit is te vergelijken met een pacemaker voor het hart, maar dan in de hersenen. Men brengt een "stroomdraadje" daar waar het euvel zit, en kan door electrostimulatie het letsel corrigeren... (bv bij Altzheimer, Parkinson en degelijke dingen). Dit is echter een zéér secuur werk, en bij één millimeter verschil kan men al heel andere effecten bekomen... Zo heeft men per ongeluk ontdekt dat een man na het inbrengen van zo'n draadje, plots alles van meer dan 30 jaar terug kon herinneren, tot in de kleinste details... Dus, op een of andere manier zitten waarschijnlijk ook bij mij nog de details van die dag van de wolkbreuk in mijn geheugen, maar kan ik het gewoon niet meer terugvinden op mijn eigen "harde schijf". Bizar allemaal, en je stelt je onmiddellijk de vraag waar we allemaal naartoe gaan met de wetenschap...
Men is inderdaad al lang tot de vaststelling gekomen dat alles wat wij doen door electrische impulsen wordt veroorzaakt... Als ik nu typ, dan is dat voor iedere aanslag een kleine impuls die mijn vingers op de juiste toetsen doen drukken... Maar het gaat veel verder, men heeft ondervonden dat onze gemoedsstemmingen te maken hebben met golven, dus familie van radiogolven, lichtgolven, microgolven en noem maar op... Bovendien is het zo dat zich welgevoelen een ander golfpatroon heeft dan zich kwaad maken, dan ongerust zijn, dan haten en noem maar op. Deze golven zouden thuishoren in de ELFgolven, extra lage frequentie golven, die als een van de eigenaardigheden, de snelheid van het licht benaderen.
Nu zijn er heel sterke vermoedens dat het amerikaanse leger aan het experimenteren is met het uitzenden van die golven ! Het militair belang is vlug vastgesteld ! Stel dat je naar de vijand golven zend die hen allemaal doen overschakelen op welwillendheid en lome berusting, dan kun je wandelend dat land veroveren, op voorwaarde dat je je eigen mensen kunt beschermen tegen die golven... Wat gaan we nog allemaal meemaken ?
Als student leerde ik al over de verborgen verleiders, het aanbrengen van reclameboodschappen op een voor het oog onzichtbare manier, maar blijkbaar voor de geest wel zichtbaar. Men kijkt naar een film, en in de film stopt men telkens, iedere minuut, één beeldje tussen de beelden van de film. Met het oog zien we dat niet bewust, maar in de pauze is plots iedereen enorm belust op een frisco die aangeprezen werd in dat ene beeldje...
Nu gaan ze dus nog een (grote) stap verder, ze wijzigen uw gemoedstoestand !
Kun je je voorstellen dat men dat toepast bij iedere tv-uitzending over een presidentskandidaat, zodat het gevoelen van welbehagen gebonden lijkt aan die kandidaat... Wat rest er dan nog van de veel geprezen vrijheid ???
Ik weet het niet meer, ik kan alleen nog maar pogen zoveel mogelijk te weten, om zo verwittigd mogelijk te zijn, zo alert mogelijk, maar zal dat nog baten als ze onze geest rechtstreeks infiltreren ???
Heb ik je bang gemaakt ? Dat is de bedoeling! Laten we op zijn minst alert zijn !
tot de volgende ?
Ze hebben nu nochtans veel meer middelen om tot grootse animatiefilms te komen, dank zij de kwampjoeter, en ik denk hier heus niet alleen aan Toy story en zo, ook het feit dat het tekenen veel minder arbeidsintensief is geworden door deze moderne technieken, schept nieuwe mogelijkheiden, die door sommigen op een grandioze manier wordt ingevuld.
Deze nieuwe manieren van tekenen vind je trouwens niet alleen in de tekenfilms, ik heb een illustrator leren kennen, die voor zijn boekenillustraties ook steevast met de computer zijn tekeningen bewerkt en afwerkt, en ik moet toegeven, het resultaat is schitterend. Je moet maar eens kijken op de website van "Vlaamse illustratoren", daar vind je echt prachtige dingen!
Gisteren hebben wij - gelukkig- niets van het aangekondigde onweer gezien, nadien hoorden we dat het in Nederland was terecht gekomen... Het kan gek klinken, maar mijne berg (amper 98 meter hoog) heeft op een of andere manier een microklimaat ! Ik heb je al verteld dat wij hier regelmatig in de mist zitten, terwij het in Oudenaarde (beneden de berg) helemaal niet mistig is, maar ook onweders houden op een of andere manier rekening met onze bobbel in het landschap... Ofwel hangt het onweer hier vast en blijft het hier veel langer lelijk doen, ofwel raakt het precies niet omhoog, en draait het hier netjes rond. Ik weet, het lijkt ongelooflijk, maar in de jaren dat we hier wonen, hebben we deze fenomenen al menig keer kunnen waarnemen! Bovendien kun je het ook vaststellen aan de plantengroei ! Beneden, in het dorp bloeien en groeien de planten altijd een stuk vroeger dan hier, en dat komt omdat ze daar op de helling meer zon vangen en minder koude wind, dan wij hier boven. Wij voelen het niet, maar de planten blijkbaar wel ! De blauwe regen bij boer Jan bloeit altijd zeker drie weken, veertien dagen vroeger dan de mijne, om maar één voorbeeld te noemen.
Momenteel schijnt de zon, maar er is wat wind, en warm is het niet. Nu, als het droog blijft is het mij allang wellekes... Hopelijk ook morgen, dan kan ik weer gaan vissen.
Gisteren, ik weet de aanleiding niet meer, zat ik met Anny te babbelen over Georgine, of Georgette? de vrouw die, toen ik nog klein was, met vis kwam leuren in onze wijk. Ik zie ze nog voor me, duwend aan de grote platte steekkar, met vis. Het was een van die vrouwen die maar aan twee ziektes kon lijden, de vel en de beenziekte, want veel meer hing er niet aan... Het was een van die taaie mensjes, zo van die mensen die de indruk geven uit leder gemaakt te zijn.
Ik herinner me één keer, dat ze bij ons binnen in huis kwam, en haar kar kar liet wezen... Het was bij een echte wolkbreuk, en ons moeder riep haar binnen, omdat het echt niet te doen was er in te blijven. Het mens kwam juist intijds binnen om te zien hoe het gietijzeren deksel van onze waterput (die onder de keukenvloer zat), omhoog kwam onder druk van het toestromende water, en heel de keuken en de gang onder water kwam te staan... Ik moet nog héél klein geweest zijn, want blijkbaar woonden we dan nog in de keuken, en toen ik iets ouder was, zijn we, op doktersvoorschrift notabene, naar de woonkamer verhuisd... (Daar was de vloer een plankenvloer, en zat er geen kille regenput onder, wat beter zou zijn voor mijn gezondheid...) Ik meen me ook te herinneren dat er vis uit de kar gespoeld was die keer, maar het is zoooo lang geleden, dat dit allemaal wel wat wazig is. Het enige dat ik mij heel scherp herinner is die wolkbreuk, het overstromende water van de regenput en dat Georgine die keer binnen was gekomen voor de regen... Gek, hoe sommige dingen in je geheugen lijken gebrand te zijn, en andere niet... Weet je dat dit eigenlijk niet correct is ? Men plant nu bij de behandeling van bepaalde ziektes al een soort electroden in de hersenen van de mens. Dit is te vergelijken met een pacemaker voor het hart, maar dan in de hersenen. Men brengt een "stroomdraadje" daar waar het euvel zit, en kan door electrostimulatie het letsel corrigeren... (bv bij Altzheimer, Parkinson en degelijke dingen). Dit is echter een zéér secuur werk, en bij één millimeter verschil kan men al heel andere effecten bekomen... Zo heeft men per ongeluk ontdekt dat een man na het inbrengen van zo'n draadje, plots alles van meer dan 30 jaar terug kon herinneren, tot in de kleinste details... Dus, op een of andere manier zitten waarschijnlijk ook bij mij nog de details van die dag van de wolkbreuk in mijn geheugen, maar kan ik het gewoon niet meer terugvinden op mijn eigen "harde schijf". Bizar allemaal, en je stelt je onmiddellijk de vraag waar we allemaal naartoe gaan met de wetenschap...
Men is inderdaad al lang tot de vaststelling gekomen dat alles wat wij doen door electrische impulsen wordt veroorzaakt... Als ik nu typ, dan is dat voor iedere aanslag een kleine impuls die mijn vingers op de juiste toetsen doen drukken... Maar het gaat veel verder, men heeft ondervonden dat onze gemoedsstemmingen te maken hebben met golven, dus familie van radiogolven, lichtgolven, microgolven en noem maar op... Bovendien is het zo dat zich welgevoelen een ander golfpatroon heeft dan zich kwaad maken, dan ongerust zijn, dan haten en noem maar op. Deze golven zouden thuishoren in de ELFgolven, extra lage frequentie golven, die als een van de eigenaardigheden, de snelheid van het licht benaderen.
Nu zijn er heel sterke vermoedens dat het amerikaanse leger aan het experimenteren is met het uitzenden van die golven ! Het militair belang is vlug vastgesteld ! Stel dat je naar de vijand golven zend die hen allemaal doen overschakelen op welwillendheid en lome berusting, dan kun je wandelend dat land veroveren, op voorwaarde dat je je eigen mensen kunt beschermen tegen die golven... Wat gaan we nog allemaal meemaken ?
Als student leerde ik al over de verborgen verleiders, het aanbrengen van reclameboodschappen op een voor het oog onzichtbare manier, maar blijkbaar voor de geest wel zichtbaar. Men kijkt naar een film, en in de film stopt men telkens, iedere minuut, één beeldje tussen de beelden van de film. Met het oog zien we dat niet bewust, maar in de pauze is plots iedereen enorm belust op een frisco die aangeprezen werd in dat ene beeldje...
Nu gaan ze dus nog een (grote) stap verder, ze wijzigen uw gemoedstoestand !
Kun je je voorstellen dat men dat toepast bij iedere tv-uitzending over een presidentskandidaat, zodat het gevoelen van welbehagen gebonden lijkt aan die kandidaat... Wat rest er dan nog van de veel geprezen vrijheid ???
Ik weet het niet meer, ik kan alleen nog maar pogen zoveel mogelijk te weten, om zo verwittigd mogelijk te zijn, zo alert mogelijk, maar zal dat nog baten als ze onze geest rechtstreeks infiltreren ???
Heb ik je bang gemaakt ? Dat is de bedoeling! Laten we op zijn minst alert zijn !
tot de volgende ?
zondag, juni 22, 2008
en nadien? Giftig ???
Uit een studie in Nederland bleek dat groenten en fruit abnormaal weinig vitaminen bevatten, om niet te zeggen geen... Na een groot onderzoek bleek dat het massaal injecteren van mest in de grond de oorzaak te zijn.
Leuk !
Heel leuk !
En wij maar de regels van de voedingwijzer angstvallig volgen, fruit en groente eten om gezond te blijven, en in feite het equivalent van water in slikken...
Toch denk ik dat niet alleen de onder druk ingespoten mest de enige oorzaak is, ik vermoed dat het feit dat het water onvoldoende in de bodem in kan dringen, mede veroorzaakt dat de bodemlaag in werkelijkheid "uitgespoeld" wordt door de steeds vlugger wegspoelende regen, met als gevolg dat de voedingsstoffen ook uit de bodem verdwijnen.
Wetende dat in ons drinkwater steeds meer stoffen zitten die er niet uit kunnen verwijderd worden omdat ze niet behoren tot de "normale" vervuiling van het water, namelijk hormonen en residuen van medicamenten, zaken die ons lichaam vergiftigen, en die alleen dank zij een goed onderhouden van het lichaam min of meer kunnen geneutraliseerd worden, met gezond eten (!!), dan weten we waaraan we bezig zijn...
We zijn langzaam onszelf aan het ondermijnen... De toenemende aantallen van astmapatiënten, autisten, ADHD, altzheimer en dergelijke zijn geen toeval meer ! Ook het feit dat er steeds meer kunstamtig moet gewerkt worden om nog tot normale bevruchting te komen wijst ergens in die richting... en het betreft hier niet alleen de mensheid! Als het inderdaad komt door het water met al zijn residu's van hormonen en consorten, dan komt dat ook terecht in plant èn dier ! Wat daar de gevolgen zullen van zijn ? Ook toenemende onvruchtbaarheid ? Of juist het tegenovergestelde ? (Kijk eens hoeveel meerlingen er nu bij de schapen geboren worden in verhouding met vroeger ?) Maar ook stelt zich de vraag of melk, kaas, boter, vlees nog te vertrouwen zijn of zullen zijn !
En als we geen voeding meer vinden in vis, vlees, dierlijke producten en in de plantaardige, wat rest ons dan nog ? Kunstmatig bereidde voedingsstoffen??
Waar zijn we mee bezig ?
Vroeger voerde de boer boer het geteerde mest van de koeien en het paard op het veld, en dat was het. De werkman goot jaarlijks het gier uit zijn eigen beerput op zijn stukje groentenhof. Er was dan nog geen sprake van hormonen (de pil om de grootste boosdoener in deze te roemen) en ook geen sprake van onder druk inspuiten. De velden werden nog niet samengeperst door de enorme machines om het te werken, er werd nog niet massaal en ontelbare keren gespoten, en op de velden zag je tussen het graan papavers, korenbloemen en kamille staan. Ieder korenhalm werd zorgvuldig vergaard en in schoven gezet op het veld en nadien op het hof gedorst. Daar waren dan meteen de eerste, de voorlopers van de grote mastodonten die nu de velden volledig in elkaar pressen tot een dode inerte massa... In de gebruikte mest zaten massaal wormen, die in het veld verder hun nuttig werk verrichtten van het mul en rul maken van de bodem, zodat lucht in de bodem kon komen en zo de voeding veel efficiënter bij de veel steviger wortels van de planten kon komen.
Maar dat is allemaal verleden tijd. Nu moet het veld op één nacht (wat doen de boeren bij dage?)volledig en heel diep omgeploegd worden...Heel diep, want ergens weet de boer wel dat er ook lucht in de bodem moet kunnen om tot gezonde planten te komen, maar de normale teeltlaag wordt op die manier diep in de bodem gewerkt. Steeds meer zie ik velden waarop groenbemesters gekweekt worden, in de hoop de bodem weer wat te verlichten, maar ze beseffen niet dat dit niet kan als je het te diep inploegt, en het bovendien dan nog met massaal gewicht van alle lucht en watertoevoer afsnijdt...
Ik ben geen boer, ga ook niet in over stielkennis, wat ik vertel is wat het gezonde verstand mij vertelt, en wat ik afleid uit die verdoemde feiten... geen vitaminen, gif, hormonen... Is het geen hoog tijd dat we wakker worden ???
Ik vind het verschrikkelijk dat men nu alle winst van de landbouwprodukten doet toekomen aan de distributie in plaats van aan de werker, de boer, idem bij de visserij... Maar misschien moeten zij ook weer op mensenmaat produceren, één met de natuur ?
... tot baat van iedereen...
Waar is de tijd dat ik met Sille (Marcel zaliger) en Dreten en vader Henri een wei manueel ontdeden van de massaal voorkomende boterbloemen... Nadien werd het veld dan gekalkt om wat minder zure grond te zijn, en dus minder boterbloemen voort te brengen... Maar er werd geen scheikunde gebruikt ! Henri stak de boterbloemen één voor één met de hand uit, en wij verzamelden ze en wierpen ze op de kar om weg te voeren... Nu steekt men daar de tijd niet meer in, men neemt een of ander gift, en sproeit de boterbloemen dood...Wat dat gift nog allemaal doodt, dat is toch bijzaak ?
Och, ik weet het wel, in de ouden tijd was niet alles beter, nee, bijna integendeel, en toen de sproeistoffen er aan kwamen, werden ze nog veel rigoureuzer gebruikt dan nu, nu is men al iets voorzichtiger geworden dan toen in de eerste begintijd... Denk maar eens aan de ddt... Maar als ik dat noem, dan denk ik er ook aan dat men momenteel dat middel grootschalig aan het gebruiken is in de ontwikkelingslanden... en dan voel ik niet alleen angst, maar vooral woede, omdat men nu heel bewust, wetens en willens de natuur en de mens aan het vergiftigen is! In de begintijd kon men spreken van onwetendheid, nu is het een bewust kwaad !
Ik ga er niet blijven over doorgaan, ik kan het maar een zeggen, een schrijven in mijn onnozel blogske, en hopen dat het bewustzijn toch bij enkele begint wakker te worden, en besmettelijk blijkt...
En ondertussen? Proberen er van te maken wat een oude dikke onmachtige man er maarvan maken kan... Mijn ziel in lijdzaamheid bezitten en en vrezen voor de toekomst van mijn kinderen en kleinkinderen...
Nog nooit is het kind zo (te?) beschermd geweest als nu. Nooit eerder was de schrik voor het welzijn van de kinderen zo hoog als nu. De kinderen worden er - lijkt mij - een beetje door versmacht... en te zelfdertijd is een kin nog nooit zo erg het slachtoffer geweest van een onverdraagzame, kindonvriendelijke wereld... Een kind mag en kan niet meer op straat spelen, het kind kan en mag niet meer praten met een vreemde, het kind kan en mag niet meer alleen in de bossen spelen, op de bomen klimmen, stekelbaarsjes vangen en noem maar op... Het kind MOET cocoonen, er is geen andere optie... Het kind moet een mini-volwassene zijn.
Hoe lang is het geleden dat je nog een kind zag thuiskomen, onder de modder, met blozende kaken en pretoogjes ? Allee, ik ga me beperken, met blozende kaken van het spelen, lopen en ravotten ?
Maar je hebt gelijk, het is geen wereld meer voor een kind... het ligt er vol gift en de mensen deugen niet meer... Of is dat overdreven, en is er misschien toch nog een plaatsje voor het kind ? Waarom geef je hem dat dan niet?
Gisteren hoorde ik dat er een kleine bezig was de fietsen van de tweeling kapot te stampen... Wij waren in onze tijd heus geen brave doetjes, maar dat waren dingen die nooit bij ons zouden opkomen, dat hoorde niet... Maar ja, als je spel er in bestaat op de pc je vijanden zo vlug mogelijk naar de andere wereld te helpen, lijkt dat dan niet allemaal binnen de nieuwe norm ?
Nu voert men actie tegen het pesten, maar te zelfdertijd creëren ze alle voorwaarden om te kunnen pesten, want de gepeste mag zich niet meer verdedigen, want dat is geweld, én dat is pas echt verkeerd... Dat het geweld uitgelokt is door het verkeerde van het systeem, dat dringt bij de "opvoeders" maar niet door ...
Ik ga stoppen, het lijkt wel dat ik overloop van ergernissen, maar veeleer is het heimwee
tot de volgende ?
Leuk !
Heel leuk !
En wij maar de regels van de voedingwijzer angstvallig volgen, fruit en groente eten om gezond te blijven, en in feite het equivalent van water in slikken...
Toch denk ik dat niet alleen de onder druk ingespoten mest de enige oorzaak is, ik vermoed dat het feit dat het water onvoldoende in de bodem in kan dringen, mede veroorzaakt dat de bodemlaag in werkelijkheid "uitgespoeld" wordt door de steeds vlugger wegspoelende regen, met als gevolg dat de voedingsstoffen ook uit de bodem verdwijnen.
Wetende dat in ons drinkwater steeds meer stoffen zitten die er niet uit kunnen verwijderd worden omdat ze niet behoren tot de "normale" vervuiling van het water, namelijk hormonen en residuen van medicamenten, zaken die ons lichaam vergiftigen, en die alleen dank zij een goed onderhouden van het lichaam min of meer kunnen geneutraliseerd worden, met gezond eten (!!), dan weten we waaraan we bezig zijn...
We zijn langzaam onszelf aan het ondermijnen... De toenemende aantallen van astmapatiënten, autisten, ADHD, altzheimer en dergelijke zijn geen toeval meer ! Ook het feit dat er steeds meer kunstamtig moet gewerkt worden om nog tot normale bevruchting te komen wijst ergens in die richting... en het betreft hier niet alleen de mensheid! Als het inderdaad komt door het water met al zijn residu's van hormonen en consorten, dan komt dat ook terecht in plant èn dier ! Wat daar de gevolgen zullen van zijn ? Ook toenemende onvruchtbaarheid ? Of juist het tegenovergestelde ? (Kijk eens hoeveel meerlingen er nu bij de schapen geboren worden in verhouding met vroeger ?) Maar ook stelt zich de vraag of melk, kaas, boter, vlees nog te vertrouwen zijn of zullen zijn !
En als we geen voeding meer vinden in vis, vlees, dierlijke producten en in de plantaardige, wat rest ons dan nog ? Kunstmatig bereidde voedingsstoffen??
Waar zijn we mee bezig ?
Vroeger voerde de boer boer het geteerde mest van de koeien en het paard op het veld, en dat was het. De werkman goot jaarlijks het gier uit zijn eigen beerput op zijn stukje groentenhof. Er was dan nog geen sprake van hormonen (de pil om de grootste boosdoener in deze te roemen) en ook geen sprake van onder druk inspuiten. De velden werden nog niet samengeperst door de enorme machines om het te werken, er werd nog niet massaal en ontelbare keren gespoten, en op de velden zag je tussen het graan papavers, korenbloemen en kamille staan. Ieder korenhalm werd zorgvuldig vergaard en in schoven gezet op het veld en nadien op het hof gedorst. Daar waren dan meteen de eerste, de voorlopers van de grote mastodonten die nu de velden volledig in elkaar pressen tot een dode inerte massa... In de gebruikte mest zaten massaal wormen, die in het veld verder hun nuttig werk verrichtten van het mul en rul maken van de bodem, zodat lucht in de bodem kon komen en zo de voeding veel efficiënter bij de veel steviger wortels van de planten kon komen.
Maar dat is allemaal verleden tijd. Nu moet het veld op één nacht (wat doen de boeren bij dage?)volledig en heel diep omgeploegd worden...Heel diep, want ergens weet de boer wel dat er ook lucht in de bodem moet kunnen om tot gezonde planten te komen, maar de normale teeltlaag wordt op die manier diep in de bodem gewerkt. Steeds meer zie ik velden waarop groenbemesters gekweekt worden, in de hoop de bodem weer wat te verlichten, maar ze beseffen niet dat dit niet kan als je het te diep inploegt, en het bovendien dan nog met massaal gewicht van alle lucht en watertoevoer afsnijdt...
Ik ben geen boer, ga ook niet in over stielkennis, wat ik vertel is wat het gezonde verstand mij vertelt, en wat ik afleid uit die verdoemde feiten... geen vitaminen, gif, hormonen... Is het geen hoog tijd dat we wakker worden ???
Ik vind het verschrikkelijk dat men nu alle winst van de landbouwprodukten doet toekomen aan de distributie in plaats van aan de werker, de boer, idem bij de visserij... Maar misschien moeten zij ook weer op mensenmaat produceren, één met de natuur ?
... tot baat van iedereen...
Waar is de tijd dat ik met Sille (Marcel zaliger) en Dreten en vader Henri een wei manueel ontdeden van de massaal voorkomende boterbloemen... Nadien werd het veld dan gekalkt om wat minder zure grond te zijn, en dus minder boterbloemen voort te brengen... Maar er werd geen scheikunde gebruikt ! Henri stak de boterbloemen één voor één met de hand uit, en wij verzamelden ze en wierpen ze op de kar om weg te voeren... Nu steekt men daar de tijd niet meer in, men neemt een of ander gift, en sproeit de boterbloemen dood...Wat dat gift nog allemaal doodt, dat is toch bijzaak ?
Och, ik weet het wel, in de ouden tijd was niet alles beter, nee, bijna integendeel, en toen de sproeistoffen er aan kwamen, werden ze nog veel rigoureuzer gebruikt dan nu, nu is men al iets voorzichtiger geworden dan toen in de eerste begintijd... Denk maar eens aan de ddt... Maar als ik dat noem, dan denk ik er ook aan dat men momenteel dat middel grootschalig aan het gebruiken is in de ontwikkelingslanden... en dan voel ik niet alleen angst, maar vooral woede, omdat men nu heel bewust, wetens en willens de natuur en de mens aan het vergiftigen is! In de begintijd kon men spreken van onwetendheid, nu is het een bewust kwaad !
Ik ga er niet blijven over doorgaan, ik kan het maar een zeggen, een schrijven in mijn onnozel blogske, en hopen dat het bewustzijn toch bij enkele begint wakker te worden, en besmettelijk blijkt...
En ondertussen? Proberen er van te maken wat een oude dikke onmachtige man er maarvan maken kan... Mijn ziel in lijdzaamheid bezitten en en vrezen voor de toekomst van mijn kinderen en kleinkinderen...
Nog nooit is het kind zo (te?) beschermd geweest als nu. Nooit eerder was de schrik voor het welzijn van de kinderen zo hoog als nu. De kinderen worden er - lijkt mij - een beetje door versmacht... en te zelfdertijd is een kin nog nooit zo erg het slachtoffer geweest van een onverdraagzame, kindonvriendelijke wereld... Een kind mag en kan niet meer op straat spelen, het kind kan en mag niet meer praten met een vreemde, het kind kan en mag niet meer alleen in de bossen spelen, op de bomen klimmen, stekelbaarsjes vangen en noem maar op... Het kind MOET cocoonen, er is geen andere optie... Het kind moet een mini-volwassene zijn.
Hoe lang is het geleden dat je nog een kind zag thuiskomen, onder de modder, met blozende kaken en pretoogjes ? Allee, ik ga me beperken, met blozende kaken van het spelen, lopen en ravotten ?
Maar je hebt gelijk, het is geen wereld meer voor een kind... het ligt er vol gift en de mensen deugen niet meer... Of is dat overdreven, en is er misschien toch nog een plaatsje voor het kind ? Waarom geef je hem dat dan niet?
Gisteren hoorde ik dat er een kleine bezig was de fietsen van de tweeling kapot te stampen... Wij waren in onze tijd heus geen brave doetjes, maar dat waren dingen die nooit bij ons zouden opkomen, dat hoorde niet... Maar ja, als je spel er in bestaat op de pc je vijanden zo vlug mogelijk naar de andere wereld te helpen, lijkt dat dan niet allemaal binnen de nieuwe norm ?
Nu voert men actie tegen het pesten, maar te zelfdertijd creëren ze alle voorwaarden om te kunnen pesten, want de gepeste mag zich niet meer verdedigen, want dat is geweld, én dat is pas echt verkeerd... Dat het geweld uitgelokt is door het verkeerde van het systeem, dat dringt bij de "opvoeders" maar niet door ...
Ik ga stoppen, het lijkt wel dat ik overloop van ergernissen, maar veeleer is het heimwee
tot de volgende ?
zaterdag, juni 21, 2008
Het Koninklijke Goede Voorbeeld... ?
Gelezen ? Zwartwerkers aan het werk op het dak van het Koninklijk Paleis... Wellicht een manier om te zeggen dat de dotaties wat te laag zijn???
Kijk, ik ben royalist, niet uit liefde, maar omdat ik overtuigd ben dat dit systeem alsnog goedkoper is dan het systeem met presidenten... Je zult me zeggen dat bij de koning heel de familie... Dacht je dan dat dit met presidenten niet het geval was? Dat er geen kosten meer zijn aan de vorige en de vorige en de daarvoor vorige presidenten??? en dat hun familie dan niet meer beschermd moet worden en enne enne en...
Nee, als ik een beetje kan cijferen, dan zitten we nog aan de beterkope kant. Daarom ben ik dus royalist...
Maar enough is enough en trop is te veel ! (Bij de walen klinkt dit als: un oeuf is un oeuf) Als 't ie nu begint de sociale zekerheid te ondergraven, dan vind ik dat we hem voor de sociale zekerheid van die zwartwerkers moeten laten opdraaien, en als bouwheer draagt hij de verantwoordelijkheid over de werken en de arbeiders, dus moet hij zorgen dat alles in regel gebeurt, dus moet hij zorgen voor refter, wc, wasgelegenheid en noem maar op ! Al de zaken die normaliter door de aannemer moeten verricht worden, moeten nu verhaald worden op diegene die zwartwerkers op het werk duldt als bouwheer !
Kijk, wij zetten alles op alles om alle werknemers een degelijk statuut en degelijke bescherming te bieden. Als iemand met een voorbeeldfunctie het systeem ondergraaft, dan moet hij gestraft worden, en streng !
Dit doet mij denken aan politie en rijkswacht (nu federale politie)... Vroeger was het zo dat de rijkswacht eigenlijk onder de militairen thuishoorde, en als dusdanig bij overtredingen ook door de militaire rechtbank werd beoordeeld... Nu vallen ze allemaal onder de gewone rechtbanken en de gewone strafmaatregelen... Persoonlijk vind ik dat niet goed ! Kijk, voor mij moet de federale politie een imago van onkreukbaarheid hebben en behouden! Dank zij het feit dat we nu in het lang en het breed iedere misstap van een of andere poltieman(vrouw) uitgesmeerd zien in pers en tv, is het imago van die mannen héél, héél laag gezonken. Dit is niet goed, dit schept niet het noodzakelijke vertrouwen in die diensten !
Voor mij zou het veel beter zijn dat men een aparte en afgeschermde rechtbank creëerde voor de politiemensen, waar geen pers, geen tv, geen publiek toegang heeft. Bovendien moet men er van uitgaan dat iedere burgelijke strafmaat daar dubbel moet aangerekend worden, om ook intern een stimulans te zijn tot correct gedrag!
Op die manier weet de burger niets anders dan dat de politie onkreukbaar is, weet de politie dat hij/zij een voorbeeldfunctie heeft en dat bij niet naleving de straf dubbel zo zwaar is, en het vertrouwen van de burger in de politionele diensten blijft ongeschonden. Vroeger hoorde je bijna nooit dat er een rijkswachter iets mispeuterd had, want het werd intern beslecht...volgens mij is dat een goede methode. Ik ben voorstander van openheid, maar openheid is niet hetzelfde als ondergraving van het systeem !
Zo ben ik ook voorstander van de democratie, maar democratie mag niet leiden tot anarchie ! Als je democratie doordrijft, dan rijdt straks iedereen waar hij het leuk vindt, rechts en/of links, want anders heeft hij geen vrijheid, en is het niet democratisch... Democratie moet, net als ieder ander staatsbestel regels hebben, zoniet is niet leefbaar. Het verschil met andere staatsvormen moet zijn dat de regels opgelegd worden vanuit de mening van de meerderheid van de mensen. Het Zwitsers systeem benadert in deze het dichtst de democratie (van de landen die ik ken). Daar gebeurt bijna alles op basis van volksraadplegingen, zodat we daadwerkelijk kunnen spreken van de uitvoering van de meerderheid aan voorkeur. Ons systeem is al veel minder democratisch...het principe is niet slecht, maar wordt slecht toegepast... Het systeem van verkiezingen is een schijnverkiezing, omdat men de burgers uitnodigt te kiezen voor personen, waar de werkelijke vastlegging van de wetgeving gebeurt door partijen, waar de enkeling in de praktijk heel weinig te vertellen heeft... Stel, je kiest voor Louis, want Louis is een man die over de meeste belangrijke dingen het dichtst jou verlangens en verwachtingen deelt... Louis wordt op die basis verkozen, komt in het parlement, maar niet meer als Louis, maar als lid van de partij, waar hij maar een stem meer heeft, de stem van de partij... en al naargelang de partij in kwestie wordt dit dus de mening van de meerderheid in die partij, of van de partijleiding, die in veel gevallen minder democratisch blijkt dan haar naam...
Begrijp je nu waarom de politiek en de politieker niet meer echt op vertrouwen kan rekenen van zijn kiezers ? Ieder kiezer voelt zich in meerdere of mindere mate bedrogen door de man voor wie hij koos...
Mocht de Louis van mijn voorbeeld, werkelijk als Louis zetelen in het parlement, dan zou hij niet de partijlijn volgen, maar zijn gezonde verstand... Nu is dat een item dat hij moet afgeven bij het betreden van het parlementaire halfrond...
Ik ga er niet over doordrammen, maar we kunnen er iets aan doen, als we het massaal doen... Op iedere lijst heb DE partijmensen, die op de verkiesbare plaatsen gezet worden... De eerste zoveel plaatsen, en de allerlaatste plaats, die stemmen krijgt van de mensen die het potlood niet terug omhoog willen brengen... Welnu, dat wil zeggen dat de minder betrouwbare (voor de partijgeest) elementen ergens in de laatste helft van de lijst zitten...stem voor deze mensen, en wie weet, wie weet of er ooit voldoende rebellen zijn die durven hun mening, je weet wel, die dicht bij jou mening ligt, durven doordrukken....
Hoop doet leven...
ook al is het maar een klein hoopje...
Heb je al eens buiten gekeken? Triestig hé ? 't Regent hier nog niet, maar 't scheelt al niet veel meer... de zon is weer ondergedoken, toegedekt onder een dikke wolkendeken.
Geen bladje roert, het is windstil. In mijn linde hangen de frele gele bloempjes te treuren naar de bij die veilig in zijn korf blijft, bang van de kou en de dreigende wolken.
Op de radio speelde zo net de tearoomtango van Sonneveldt...Prachtig liedje. Hij was ongetwijfeld een grote Kleinkunstenaar (met hoofdletter!)...Als ik iets hoor van hem, dan luister ik bijna ademloos toe. Zijn teksten zijn groots !
Ik kan alleen maar dromen van de manier waarop die mannen goochelden met woorden. Zij hadden niet alleen een enorme woordenschat, zij wisten het ook te bespelen. Ik kijk of luister steeds met genoegen, en met een beetje jaloersheid naar hen... Ik wou dat ik dat ook kon, dat ik gewoon door het spelen met woorden hele zalen kon plat krijgen van het lachen of het huilen... Waar haalden zij die schijnbaar onuitputtelijke inspiratie vandaan ? En als ik de hedendaagse komieken hoor, dan krijg ik altijd heimwee, want mij lijkt de humor van nu zo platvloers, als je de sex en de politiek en het rascisme er uit puurt, dan hou je niets meer over. Vroeger zaten die dingen er niet in, en zij vulden hele zalen, avond na avond na avond... Ik heb heimwee...
Hun humor was zo warmmenselijk... een Gerard Vermeersch die vertelt over zijn vrouw die in paniek is omdat zijn zoontje te lang wegblijft bij het koninglopen... Zijn vrouw zit in de telefoongids te bladeren " Wat zoek je daar?" "Het nummer van de honderd"... Zo stom en zo menselijk in een panieksituatie... Je ziet het zo voor je ogen gebeuren.
Kijk, dat is humor, zonder complexen en zonder kwetsen.
Ik heb heimwee...
tot de volgende ?
Kijk, ik ben royalist, niet uit liefde, maar omdat ik overtuigd ben dat dit systeem alsnog goedkoper is dan het systeem met presidenten... Je zult me zeggen dat bij de koning heel de familie... Dacht je dan dat dit met presidenten niet het geval was? Dat er geen kosten meer zijn aan de vorige en de vorige en de daarvoor vorige presidenten??? en dat hun familie dan niet meer beschermd moet worden en enne enne en...
Nee, als ik een beetje kan cijferen, dan zitten we nog aan de beterkope kant. Daarom ben ik dus royalist...
Maar enough is enough en trop is te veel ! (Bij de walen klinkt dit als: un oeuf is un oeuf) Als 't ie nu begint de sociale zekerheid te ondergraven, dan vind ik dat we hem voor de sociale zekerheid van die zwartwerkers moeten laten opdraaien, en als bouwheer draagt hij de verantwoordelijkheid over de werken en de arbeiders, dus moet hij zorgen dat alles in regel gebeurt, dus moet hij zorgen voor refter, wc, wasgelegenheid en noem maar op ! Al de zaken die normaliter door de aannemer moeten verricht worden, moeten nu verhaald worden op diegene die zwartwerkers op het werk duldt als bouwheer !
Kijk, wij zetten alles op alles om alle werknemers een degelijk statuut en degelijke bescherming te bieden. Als iemand met een voorbeeldfunctie het systeem ondergraaft, dan moet hij gestraft worden, en streng !
Dit doet mij denken aan politie en rijkswacht (nu federale politie)... Vroeger was het zo dat de rijkswacht eigenlijk onder de militairen thuishoorde, en als dusdanig bij overtredingen ook door de militaire rechtbank werd beoordeeld... Nu vallen ze allemaal onder de gewone rechtbanken en de gewone strafmaatregelen... Persoonlijk vind ik dat niet goed ! Kijk, voor mij moet de federale politie een imago van onkreukbaarheid hebben en behouden! Dank zij het feit dat we nu in het lang en het breed iedere misstap van een of andere poltieman(vrouw) uitgesmeerd zien in pers en tv, is het imago van die mannen héél, héél laag gezonken. Dit is niet goed, dit schept niet het noodzakelijke vertrouwen in die diensten !
Voor mij zou het veel beter zijn dat men een aparte en afgeschermde rechtbank creëerde voor de politiemensen, waar geen pers, geen tv, geen publiek toegang heeft. Bovendien moet men er van uitgaan dat iedere burgelijke strafmaat daar dubbel moet aangerekend worden, om ook intern een stimulans te zijn tot correct gedrag!
Op die manier weet de burger niets anders dan dat de politie onkreukbaar is, weet de politie dat hij/zij een voorbeeldfunctie heeft en dat bij niet naleving de straf dubbel zo zwaar is, en het vertrouwen van de burger in de politionele diensten blijft ongeschonden. Vroeger hoorde je bijna nooit dat er een rijkswachter iets mispeuterd had, want het werd intern beslecht...volgens mij is dat een goede methode. Ik ben voorstander van openheid, maar openheid is niet hetzelfde als ondergraving van het systeem !
Zo ben ik ook voorstander van de democratie, maar democratie mag niet leiden tot anarchie ! Als je democratie doordrijft, dan rijdt straks iedereen waar hij het leuk vindt, rechts en/of links, want anders heeft hij geen vrijheid, en is het niet democratisch... Democratie moet, net als ieder ander staatsbestel regels hebben, zoniet is niet leefbaar. Het verschil met andere staatsvormen moet zijn dat de regels opgelegd worden vanuit de mening van de meerderheid van de mensen. Het Zwitsers systeem benadert in deze het dichtst de democratie (van de landen die ik ken). Daar gebeurt bijna alles op basis van volksraadplegingen, zodat we daadwerkelijk kunnen spreken van de uitvoering van de meerderheid aan voorkeur. Ons systeem is al veel minder democratisch...het principe is niet slecht, maar wordt slecht toegepast... Het systeem van verkiezingen is een schijnverkiezing, omdat men de burgers uitnodigt te kiezen voor personen, waar de werkelijke vastlegging van de wetgeving gebeurt door partijen, waar de enkeling in de praktijk heel weinig te vertellen heeft... Stel, je kiest voor Louis, want Louis is een man die over de meeste belangrijke dingen het dichtst jou verlangens en verwachtingen deelt... Louis wordt op die basis verkozen, komt in het parlement, maar niet meer als Louis, maar als lid van de partij, waar hij maar een stem meer heeft, de stem van de partij... en al naargelang de partij in kwestie wordt dit dus de mening van de meerderheid in die partij, of van de partijleiding, die in veel gevallen minder democratisch blijkt dan haar naam...
Begrijp je nu waarom de politiek en de politieker niet meer echt op vertrouwen kan rekenen van zijn kiezers ? Ieder kiezer voelt zich in meerdere of mindere mate bedrogen door de man voor wie hij koos...
Mocht de Louis van mijn voorbeeld, werkelijk als Louis zetelen in het parlement, dan zou hij niet de partijlijn volgen, maar zijn gezonde verstand... Nu is dat een item dat hij moet afgeven bij het betreden van het parlementaire halfrond...
Ik ga er niet over doordrammen, maar we kunnen er iets aan doen, als we het massaal doen... Op iedere lijst heb DE partijmensen, die op de verkiesbare plaatsen gezet worden... De eerste zoveel plaatsen, en de allerlaatste plaats, die stemmen krijgt van de mensen die het potlood niet terug omhoog willen brengen... Welnu, dat wil zeggen dat de minder betrouwbare (voor de partijgeest) elementen ergens in de laatste helft van de lijst zitten...stem voor deze mensen, en wie weet, wie weet of er ooit voldoende rebellen zijn die durven hun mening, je weet wel, die dicht bij jou mening ligt, durven doordrukken....
Hoop doet leven...
ook al is het maar een klein hoopje...
Heb je al eens buiten gekeken? Triestig hé ? 't Regent hier nog niet, maar 't scheelt al niet veel meer... de zon is weer ondergedoken, toegedekt onder een dikke wolkendeken.
Geen bladje roert, het is windstil. In mijn linde hangen de frele gele bloempjes te treuren naar de bij die veilig in zijn korf blijft, bang van de kou en de dreigende wolken.
Op de radio speelde zo net de tearoomtango van Sonneveldt...Prachtig liedje. Hij was ongetwijfeld een grote Kleinkunstenaar (met hoofdletter!)...Als ik iets hoor van hem, dan luister ik bijna ademloos toe. Zijn teksten zijn groots !
Ik kan alleen maar dromen van de manier waarop die mannen goochelden met woorden. Zij hadden niet alleen een enorme woordenschat, zij wisten het ook te bespelen. Ik kijk of luister steeds met genoegen, en met een beetje jaloersheid naar hen... Ik wou dat ik dat ook kon, dat ik gewoon door het spelen met woorden hele zalen kon plat krijgen van het lachen of het huilen... Waar haalden zij die schijnbaar onuitputtelijke inspiratie vandaan ? En als ik de hedendaagse komieken hoor, dan krijg ik altijd heimwee, want mij lijkt de humor van nu zo platvloers, als je de sex en de politiek en het rascisme er uit puurt, dan hou je niets meer over. Vroeger zaten die dingen er niet in, en zij vulden hele zalen, avond na avond na avond... Ik heb heimwee...
Hun humor was zo warmmenselijk... een Gerard Vermeersch die vertelt over zijn vrouw die in paniek is omdat zijn zoontje te lang wegblijft bij het koninglopen... Zijn vrouw zit in de telefoongids te bladeren " Wat zoek je daar?" "Het nummer van de honderd"... Zo stom en zo menselijk in een panieksituatie... Je ziet het zo voor je ogen gebeuren.
Kijk, dat is humor, zonder complexen en zonder kwetsen.
Ik heb heimwee...
tot de volgende ?
vrijdag, juni 20, 2008
Omdat...
mijn kleinkinderen plots heel mijn dag benemen, moet ik eerst mijn blog maken, en dan pas kijken naar mijn mailtjes... Want ik moet Ewoud om 10.30 uur gaan oppikken in Grotenberge (Zottegem), en vanavond moet Kimberly opgepikt worden aan het station om 17.30 uur, want ze komt thuis van een schooluitstap.
Bart zal Kimberly normaliter gaan oppikken, want hij passeert er nagenoeg, maar mocht hij om een of andere reden vertraging hebben, dan moet ik alsnog rijden... 't Zijn drukke tijden als de examens gedaan zijn, en de leerlingen de brousse ingejaagd worden op de gekste uren...
En zeggen dat volgende week Ewoud hier drie dagen zal logeren en de week nadien de tweeling voor zowat twee maanden... Oma en opa zijn plots verheven tot (on)gediplomeerde vervangers van de werkende ouders... Waarschijnlijk vinden hun ouders dat wij het gekund hebben met hun, dus ook met hun kroost? Als Ewoud hier logeert, dan is dat ondanks de banvloeken van minister Vandenbroucke, die de scholen bezwoer hun taak te vervullen tot het laatste uur... Wij nemen waar, meneer de minister, alleen waar...
Als Ewoud er is, dan zal ik mijne kwampjoeter goed in de gaten moeten houden, want ondanks alle banvloeken en bezweringen gaat hij toch op die verderfelijke sites met spelletjes, gaat hij chatten met zijn vriendjes, en dank ik de voorziening dat ik met Ubuntu werk, waar echt niet zoveel mee kan gebeuren... Maar dat is het hem juist, als hij hier zonder virussen en diergelijke kan rondstruinen op dubieuze spelletjessites, dan denkt hij dat hij dat thuis ook rustig kan, en daar zitten ze met dat erbarmelijke windows...
De thuiscomputer is door hem al eens meer dan een week in herstel geweest ! Hij had er ook een heel kwaad beestje in losgelaten... Vandaar dat ik ook hier de teugels niet mag laten vieren.
Bovendien, ik moet eerlijk zijn, ik word kierewiet als hij op die spelletjes zit te spelen...want dat gaat niet in een hemelse stilte, op die spelletjes zitten geluidjes, oervervelende pieptuutkrakgeluidjes die zeurderig op je systéme nerveux zitten te tokkelen... Vroeger had je zo van die kleine spelletjes ook, van die gorilla of van Mario en co, dan zaten ze hier met zo'n masjientje in hun handen zenuwachtig met hun duimen te tokkelen om het rekord in piepgeluidjes te breken... maar die geluidjes waren nog héél stilletjes in verhouding met die op je pc. Maar zij vinden dat leuk, je kunt dat geluid in de meeste van die spelletjes af zetten, maar nee, dan is het niet zo cool of hoe noemen ze dat nu ?
't Zal wel opa zijn die oud wordt.
Gisteren bij de specialist, had ik eventjes geluk! Ik ga steeds veel te vroeg door (Ik vertelde je al dat ik doodongelukkig ben als ik ergens te laat kom) en daar het verkeer min of meer meewerkte, was ik daar een halfuur te vroeg... Maar ik kon meteen bij de dokter! Ik zou dus ook heel vroeg thuis zijn gekomen, had ik niet plots vastgesteld dat ik op de normale plaats niet meer op de autosnelweg geraakte... Opritten tijdelijk versperd... En nu ? Weg gevraagd in een benzinepomp, terugkeren en iets verder kon ik via de R8 naar de E17... niettemin was ik nog om iets voor halfvier terug thuis. Hadden we dat geweten, dan had Anny mee gekund...
Ik heb alle nodige attesten weer ontvangen, heb ze al doorgemaild als veiligheid, naar de boekhouder van mijn werk, en vandaag gaan ze in de bus. Ik ben weer in regel voor een half jaar. Ik vind het oervervelend, ik ben zoals ik gisteren al schreef, volkomen afgeschreven, maar toch moet ik nog steeds mijn afwezigheid wettelijk maken met een doktersbriefje... Nu ja, zo kom ik nog eens buiten.
De zon schijnt, ook al voorspellen ze regen, ik kijk op een prachtige staalblauwe hemel (al heb ik nooit staal gezien met zo'n kleur). Van waar komt die uitdrukking ? Wij spreken nogal dikwijls met zo'n vage beschrijvingen: Als je ijzer smeed en wil uitharden, dan moet je, op het moment dat het ijzer kersenrood is, het onderdompelen in een oliebad ter afkoeling. Kersenrood ? Wat is dat ? Eerst en vooral er zijn veel soorten kersen, die allen wat verschillen in vorm in smaak maar ook in kleur ? Bovendien wordt een kers van heel lichtgroen langzaam geluwachtig, dan rozeoranje, dan rood en tenslotte bijna zwart, heel heel donkerrood... Wat is dan kersenrood ? Toch weten we allemaal wel ongeveer wat bedoeld wordt, en we zullen dus allemaal het ijzer op ongeveer dezelfde hittegraad in de olie dompelen... Hoe komt dat ? Wellicht een kwestie van opvoeding, van telkens en telkens weer die specifieke kleur als kersenrood te horen benoemen. Een andere oplossing is er niet.
Zeegroen... ook al zo iets! Onze eigen Noordzee heeft een grauw vuilblauwgrijze kleur, waarin je wellicht met wat moeite ook wat groen kunt bevroeden, maar groen? de zee groen Nee... Ik zag ook al de atlantische oceaan en die is blauw, de middellandse zee is ook blauw... Ik heb eerlijk gezegd nog nimmer een groene zee gezien ! Tenzij, tenzij je de nachtelijk opgloeiende zomerzee bedoelt, die heeft een weeïg groen licht af... tegen de donkere nachtelijke hemel. Heel mooi om zien, maar dat is niet de kleur van de zee, maar van de bloei van een of ander microscopisch klein wiertje of beestje of zoiets...(Een zee-versie van onze glimworm, maar veel kleiner en ontelbaar, massaal aanwezig)
Biljartgroen, heb je ook al vastgesteld dat de moderne biljarts blauw zijn gekleurd ? Of soms een heel ander kleur dan biljartgroen? Toch blijven we de term (vooralsnog) gebruiken...
En zo kunnen we doorgaan, met vaste kleuromschrijvingen, die in werkelijkheid noch kant noch wal raken. Moeten we misschien veronderstellen dat heel lang geleden, die kleuren echt waren ? Ik zou bijna denken van wel ! Kijk eens naar de schilderijen van oude Hollandse meesters met hun zeegezichten, daar is de zee wel groenachtig, en zeegroen is precies die kleur die we bedoelen! Was de zee vroeger zo ? Of is dat kleur onder invloed van de tijd veranderd in dat groenige ? Ik denk het eerste, ik denk dat we nu veel meer de gevolgen zien van de vervuiling, en dat onze zee van groen naar grauw is veranderd... Eigenlijk zouden we daarover, veel meer nog dan over andere vervuilingen, moeten ongerust zijn ! Want als de zee zo grauw geworden is, dan spreken we over 4/5 van héél onze wereld ! En nog steeds spoelen de schepen hun vuile olie stiekem in het al zo getormenteerde water...
Dat de Noordzee geen mooie bijna doorzichtige kleur heeft is natuurlijk, de zee is te ondiep, en de golfbewegingen reiken tot aan de zandige bodem, en het heel fijne stofzand is voortdurend in beweging in dat water. Dat is het ook waardoor in de Noordzee veel meer mensen zeeziek zijn dan in de Oceanen... Als er wind is heb je niet alleen de beweging van de golven onder de invloed van de wind, maar heb je ook de beweging die veroorzaakt wordt door het terugslaan van de beweging van op de bodem... Op de oceaan gaat een schip dan ook een beweging maken in één richting, je kunt je lichaamsbeweging betrekkelijk gemakkelijk aanpassen aan de steeds zelfde deining. In de Noordzee heb je meestal met de golfbeweging én met de grondgolving te maken, en het schip deint niet in één beweging, maar gaat op en neer en heen en weer in alle richtingen door elkaar. Bij Storm is het niet makkelijk je beweging aan te passen aan de bewegingen van het schip, omdat die bewegingen niet te voorspellen zijn. Het is ook daardoor dat de stabilisators die heel goed werken, op de noordzee niet zo effectief blijken, die soep van bewegingen is niet op te vangen.
Voila, ik ga stoppen, sorry dat het wat kort is, maar je snapt het wel, ik moet mijn grootvaderlijke plicht vervullen en de examenmoeë student gaan oppikken aan de kerk van Grotenberge, als ik de kerk maar vind...
tot de volgende ?
Bart zal Kimberly normaliter gaan oppikken, want hij passeert er nagenoeg, maar mocht hij om een of andere reden vertraging hebben, dan moet ik alsnog rijden... 't Zijn drukke tijden als de examens gedaan zijn, en de leerlingen de brousse ingejaagd worden op de gekste uren...
En zeggen dat volgende week Ewoud hier drie dagen zal logeren en de week nadien de tweeling voor zowat twee maanden... Oma en opa zijn plots verheven tot (on)gediplomeerde vervangers van de werkende ouders... Waarschijnlijk vinden hun ouders dat wij het gekund hebben met hun, dus ook met hun kroost? Als Ewoud hier logeert, dan is dat ondanks de banvloeken van minister Vandenbroucke, die de scholen bezwoer hun taak te vervullen tot het laatste uur... Wij nemen waar, meneer de minister, alleen waar...
Als Ewoud er is, dan zal ik mijne kwampjoeter goed in de gaten moeten houden, want ondanks alle banvloeken en bezweringen gaat hij toch op die verderfelijke sites met spelletjes, gaat hij chatten met zijn vriendjes, en dank ik de voorziening dat ik met Ubuntu werk, waar echt niet zoveel mee kan gebeuren... Maar dat is het hem juist, als hij hier zonder virussen en diergelijke kan rondstruinen op dubieuze spelletjessites, dan denkt hij dat hij dat thuis ook rustig kan, en daar zitten ze met dat erbarmelijke windows...
De thuiscomputer is door hem al eens meer dan een week in herstel geweest ! Hij had er ook een heel kwaad beestje in losgelaten... Vandaar dat ik ook hier de teugels niet mag laten vieren.
Bovendien, ik moet eerlijk zijn, ik word kierewiet als hij op die spelletjes zit te spelen...want dat gaat niet in een hemelse stilte, op die spelletjes zitten geluidjes, oervervelende pieptuutkrakgeluidjes die zeurderig op je systéme nerveux zitten te tokkelen... Vroeger had je zo van die kleine spelletjes ook, van die gorilla of van Mario en co, dan zaten ze hier met zo'n masjientje in hun handen zenuwachtig met hun duimen te tokkelen om het rekord in piepgeluidjes te breken... maar die geluidjes waren nog héél stilletjes in verhouding met die op je pc. Maar zij vinden dat leuk, je kunt dat geluid in de meeste van die spelletjes af zetten, maar nee, dan is het niet zo cool of hoe noemen ze dat nu ?
't Zal wel opa zijn die oud wordt.
Gisteren bij de specialist, had ik eventjes geluk! Ik ga steeds veel te vroeg door (Ik vertelde je al dat ik doodongelukkig ben als ik ergens te laat kom) en daar het verkeer min of meer meewerkte, was ik daar een halfuur te vroeg... Maar ik kon meteen bij de dokter! Ik zou dus ook heel vroeg thuis zijn gekomen, had ik niet plots vastgesteld dat ik op de normale plaats niet meer op de autosnelweg geraakte... Opritten tijdelijk versperd... En nu ? Weg gevraagd in een benzinepomp, terugkeren en iets verder kon ik via de R8 naar de E17... niettemin was ik nog om iets voor halfvier terug thuis. Hadden we dat geweten, dan had Anny mee gekund...
Ik heb alle nodige attesten weer ontvangen, heb ze al doorgemaild als veiligheid, naar de boekhouder van mijn werk, en vandaag gaan ze in de bus. Ik ben weer in regel voor een half jaar. Ik vind het oervervelend, ik ben zoals ik gisteren al schreef, volkomen afgeschreven, maar toch moet ik nog steeds mijn afwezigheid wettelijk maken met een doktersbriefje... Nu ja, zo kom ik nog eens buiten.
De zon schijnt, ook al voorspellen ze regen, ik kijk op een prachtige staalblauwe hemel (al heb ik nooit staal gezien met zo'n kleur). Van waar komt die uitdrukking ? Wij spreken nogal dikwijls met zo'n vage beschrijvingen: Als je ijzer smeed en wil uitharden, dan moet je, op het moment dat het ijzer kersenrood is, het onderdompelen in een oliebad ter afkoeling. Kersenrood ? Wat is dat ? Eerst en vooral er zijn veel soorten kersen, die allen wat verschillen in vorm in smaak maar ook in kleur ? Bovendien wordt een kers van heel lichtgroen langzaam geluwachtig, dan rozeoranje, dan rood en tenslotte bijna zwart, heel heel donkerrood... Wat is dan kersenrood ? Toch weten we allemaal wel ongeveer wat bedoeld wordt, en we zullen dus allemaal het ijzer op ongeveer dezelfde hittegraad in de olie dompelen... Hoe komt dat ? Wellicht een kwestie van opvoeding, van telkens en telkens weer die specifieke kleur als kersenrood te horen benoemen. Een andere oplossing is er niet.
Zeegroen... ook al zo iets! Onze eigen Noordzee heeft een grauw vuilblauwgrijze kleur, waarin je wellicht met wat moeite ook wat groen kunt bevroeden, maar groen? de zee groen Nee... Ik zag ook al de atlantische oceaan en die is blauw, de middellandse zee is ook blauw... Ik heb eerlijk gezegd nog nimmer een groene zee gezien ! Tenzij, tenzij je de nachtelijk opgloeiende zomerzee bedoelt, die heeft een weeïg groen licht af... tegen de donkere nachtelijke hemel. Heel mooi om zien, maar dat is niet de kleur van de zee, maar van de bloei van een of ander microscopisch klein wiertje of beestje of zoiets...(Een zee-versie van onze glimworm, maar veel kleiner en ontelbaar, massaal aanwezig)
Biljartgroen, heb je ook al vastgesteld dat de moderne biljarts blauw zijn gekleurd ? Of soms een heel ander kleur dan biljartgroen? Toch blijven we de term (vooralsnog) gebruiken...
En zo kunnen we doorgaan, met vaste kleuromschrijvingen, die in werkelijkheid noch kant noch wal raken. Moeten we misschien veronderstellen dat heel lang geleden, die kleuren echt waren ? Ik zou bijna denken van wel ! Kijk eens naar de schilderijen van oude Hollandse meesters met hun zeegezichten, daar is de zee wel groenachtig, en zeegroen is precies die kleur die we bedoelen! Was de zee vroeger zo ? Of is dat kleur onder invloed van de tijd veranderd in dat groenige ? Ik denk het eerste, ik denk dat we nu veel meer de gevolgen zien van de vervuiling, en dat onze zee van groen naar grauw is veranderd... Eigenlijk zouden we daarover, veel meer nog dan over andere vervuilingen, moeten ongerust zijn ! Want als de zee zo grauw geworden is, dan spreken we over 4/5 van héél onze wereld ! En nog steeds spoelen de schepen hun vuile olie stiekem in het al zo getormenteerde water...
Dat de Noordzee geen mooie bijna doorzichtige kleur heeft is natuurlijk, de zee is te ondiep, en de golfbewegingen reiken tot aan de zandige bodem, en het heel fijne stofzand is voortdurend in beweging in dat water. Dat is het ook waardoor in de Noordzee veel meer mensen zeeziek zijn dan in de Oceanen... Als er wind is heb je niet alleen de beweging van de golven onder de invloed van de wind, maar heb je ook de beweging die veroorzaakt wordt door het terugslaan van de beweging van op de bodem... Op de oceaan gaat een schip dan ook een beweging maken in één richting, je kunt je lichaamsbeweging betrekkelijk gemakkelijk aanpassen aan de steeds zelfde deining. In de Noordzee heb je meestal met de golfbeweging én met de grondgolving te maken, en het schip deint niet in één beweging, maar gaat op en neer en heen en weer in alle richtingen door elkaar. Bij Storm is het niet makkelijk je beweging aan te passen aan de bewegingen van het schip, omdat die bewegingen niet te voorspellen zijn. Het is ook daardoor dat de stabilisators die heel goed werken, op de noordzee niet zo effectief blijken, die soep van bewegingen is niet op te vangen.
Voila, ik ga stoppen, sorry dat het wat kort is, maar je snapt het wel, ik moet mijn grootvaderlijke plicht vervullen en de examenmoeë student gaan oppikken aan de kerk van Grotenberge, als ik de kerk maar vind...
tot de volgende ?
donderdag, juni 19, 2008
dromen (bis)
Ik mag het niet meer doen ! Echt niet, pas heb ik er over geschreven, of lap!, ik droom wel, en ik schiet er van wakker ook nog !
Als er lui onder jullie zijn die iets kennen van droomuitleg, ze zijn welkom, want 't is weer een bizar verhaal!
Ik ben wakker geschoten omdat ik met geweld een schop gaf tegen de radiator naast mijn bed. Ik hoorde en voelde Anny verspringen, maar heb van pijkens gebaard...en gedaan alsof ik voort sliep. Maar mijnen teen deed behoorlijk pijn!
Ik was voetballer (ik, hoe kan ik zo stom dromen!) en schopte de de strafschop (ik, ik kan nooit zeggen in welke richting de bal gaat als ik stamp), maar het strafste van al, ik was de vedette, de sterspeler, want ik was (s)Tommeke Boonen... (Hoe komt die vent nu plots op het voetbalveld ?)
Te gek om los te lopen... Best dat ik meestal mijn dromen niet herinner, dat ik niet weet dat ik droom, want als het allemaal zo'n zever is... Laat maar voor de moeite.
't Is weer al aan het regenen. We hebben eens een paar treffelijke dagen gehad, en 't is weeral van dadde. Kloteland.
Ik denk er over te verhuizen naar dat gebied ergens aan de voet van de Andes, dat is gekend als het droogste gebied op aarde, daar regent het maar eens in de tien jaar of zo iets... Maar wellicht vragen ze daar dan ook schandalige prijzen voor wat hier dagdagelijks in de riool wegloopt. 't Zal er ook niet ideaal zijn. Misschien twee huizen, een in Spanje voor de zomer, en een in Australië voor de gindse zomer... zo heb ik een redelijke kans op steeds goed weer. Maar de vervoerskosten zullen wel hoog oplopen... en iedere zes maand verhuizen is ook maar niets... Ik kan me niet voorstellen ergens te zitten zonder mijn boeken en mijn knutselmateriaal, en dat zal samen toch al rap enkele duizenden kilo's bedragen (meer dan 5000 boeken alleen al...).
Nee, ik heb me door mijn manier van leven vastgepind hier, boven op mijnen berg.
'k Zal hier moeten verslijten ook.
... en mijn ziel in lijdzaamheid bezitten...
Bovendien, waar het zo'n droge landen zijn, zal ik wel niet kunnen gaan vissen ook !
't Is overal iets.
en aan de andere kant van de heuvel is het gras altijd groener... zeggen de koeien, want dat gras zegt mij niet zo heel veel, buiten om er eens languit in te liggen.
Daar aan de Andes staat geen gras, en ik zie mij nog niet zo hendig in de cactussen gaan liggen mediteren.
Maar ondertussen regnt het hier weeral, en mijn linde staat grote druppels te bleiten. Het enige dat zich niets aantrekt van dat water, is de maïs voor mijn deur, dat groeit binst dadde er naar kijkt. Ik zie met angst in het hart de tijd tegemoet dat ik hier weer tegen een groene muur moet aankijken. Konden ze geen vlas zetten, dat komt niet hoog, en dat heeft zo'n leuke mooie witte en blauwe bloempjes. Maar nee, maïs, turkse tarwe...tju toch.
Dat ik zo zit te kneuten heeft alles te maken met het feit dat ik deze namiddag weer naar de specialist moet... en dan nog moederzielke alleen, want Veerle is gaan werken, en de kinderen moeten opgevangen worden. Feitelijk moet ik daar enkel en alleen naar toe om een bewijs voor mijn werk, want ik hoor bij de categorie van de onbehandelbaren, de afgeschrevenen, de voor niets meer geschikten, de nitwits... Leuk is anders, en ik moet toegeven dat dit pas tot me is doorgedrongen op het moment dat ik -ondertussen al weer jaren geleden - opgeroepen werd bij de adviseur van de ziekelijken kas... die me leukweg meedeelde dat ik afgekeurd was tot mijn pensioenleeftijd... Daarna ben ik dan wellicht plots mirakuleus genezen, of, veel waarschijnlijker, dan trekken zij zich er niets meer van aan...
Afgekeurd, afgeschreven, staal zonder waarde, emballage perdue en geef maar alle denkbare koosnaampjes die je nog te binnen schieten...
Weten die mannen wat ze je zeggen ? Beseffen ze dat eigenlijk wel ? Goed, ik weet ( en voel het ook jammer genoeg) dat ik niet veel meer kan doen, maar dan nog, dan nog is het niet leuk te horen te krijgen dat je voor de maatschappij niets meer betekent, buiten kosten.
En dan zijn we nog heel gelukkig dat we in een landje leven met een behoorlijke sociale zekerheid... Had ik in Oezbekistan of zo moeten leven, dan was ik nu wellicht al lang in memoriam... dood van de honger, kon zichzelf niet meer bedruipen. Tenzij, dat daar nog een maatschappij is waar de kinderen zich automatisch nog inzetten voor hun ouders, maar dat fenomeen verdwijnt pijlsnel onder druk van de moderne economie, waar beide partners moeten gaan werken om een min of meer menswaardig bestaan op te kunnen bouwen...
Leid nu niet van mijn woorden af dat ik tegen de tewerkstelling ben van de vrouw, dat ben ik niet, ik ben voorstander van een gelijkberechtiging, maar dan een waarin een vrouw ook moeder mag en kan zijn... Ik weet ik ben ouderwets, maar ik heb compassie met de "sleutelkinderen", kinderen die vanaf een leeftijd van zes, zeven jaar de sleutel van thuis meekrijgen, als ze van de school komen, zelf de deur moeten open doen en binnentreden in een lege woning. Ze hebben geleerd de stoel tegen de muur te schuiven en de thermostaat op 20 te draaien, de boterhammetjes liggen in de frigo, en 's avonds maakt moeder dan nog warm eten, uit de diepvries, zo'n pakje bereide gerechten... en zorg dat je huiswerk gedaan is tegen dat we thuis komen, zodat we naar de tv kunnen kijken zonder gestoord te worden door de kleine...
Ik verwijt die moegewerkte en afgepeigerde ouders niets, maar laat me toe meelij te hebben met die kinderen... Ooit woonden er hier, twee huizen van ons, zodat we dagelijks er mee geconfronteerd werden, twee meisjes waarvan beide ouders gingen werken. Vooral in de verlofmaanden was het triest om zien... Heel de dag zaten die meisjes alleen, en wij hoorden van onze kinderen dat die meisjes binst den dag leefden van frisco's... Na een tijdje zijn ze verhuisd, en ik was eerlijk gezegd niet kwaad, want we zagen toen al dat er regelmatig jongens daar binnen gingen zitten, nu ja, zitten??? Triest.
Misschien was dat een extreem voorbeeld, maar toch... Het kan voor een kind belangrijk zijn dat hij na een slechte dag op school thuis opgevangen wordt... en dat is er daar nooit bij. Dat bedoel ik nou, een vrouw moet de kans hebben om moeder te zijn! En vermits dat dit een zeer belangrijk iets is ook voor de maatschappij, mag ze van mij daar gerust voor betaald worden ! Ze vervult op dat moment een zeer belangrijke taak ! Ik vind dat we ook daarin moet investeren ! Nu zien we het omgekeerde, nu zien we vrouwen die opteren voor "de" carrière... Ik wil die keuze niet ontnemen, maar ik wil het moederschap als keuze evenwaardig maken!
't Regent nog altijd maar voort... Ik moet om naar de dokter te gaan langs de E17, en dat is een baan waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb, gewoon omdat het de baan is met in verhouding het meeste zwaar vervoer... Je kunt er niet anders dan tussen de vrachtwagens te rijden, en dan denk je aan al die geplette autootjes tussen die grote bakbeesten... Nee, ik rij niet graag op die baan, en zeggen dat Bart iedere dag daar op moet ! Wellicht komt dat ook door dat ik niet zo veel en niet zo vaak meer met de auto rij, vroeger zat ik iedere dag in de auto, en nu een à twee keer per week. Vroeger veel behoorlijke afstanden en regelmatig door drukke steden zoals Gent en Brussel, nu nooit meer in die steden, tenzij in het weekend, als het verkeer er heel rustig is... Ik ben het wat ontwend... en ik woon op de boerenbuiten, dus het grootste stuk van mijn rijden rij ik op rustige banen. Misschien is het goed dat ik nu en dan ook nog eens op die E17 kom ?
Ik ga sluiten voor vandaag, tot de volgende ?
Als er lui onder jullie zijn die iets kennen van droomuitleg, ze zijn welkom, want 't is weer een bizar verhaal!
Ik ben wakker geschoten omdat ik met geweld een schop gaf tegen de radiator naast mijn bed. Ik hoorde en voelde Anny verspringen, maar heb van pijkens gebaard...en gedaan alsof ik voort sliep. Maar mijnen teen deed behoorlijk pijn!
Ik was voetballer (ik, hoe kan ik zo stom dromen!) en schopte de de strafschop (ik, ik kan nooit zeggen in welke richting de bal gaat als ik stamp), maar het strafste van al, ik was de vedette, de sterspeler, want ik was (s)Tommeke Boonen... (Hoe komt die vent nu plots op het voetbalveld ?)
Te gek om los te lopen... Best dat ik meestal mijn dromen niet herinner, dat ik niet weet dat ik droom, want als het allemaal zo'n zever is... Laat maar voor de moeite.
't Is weer al aan het regenen. We hebben eens een paar treffelijke dagen gehad, en 't is weeral van dadde. Kloteland.
Ik denk er over te verhuizen naar dat gebied ergens aan de voet van de Andes, dat is gekend als het droogste gebied op aarde, daar regent het maar eens in de tien jaar of zo iets... Maar wellicht vragen ze daar dan ook schandalige prijzen voor wat hier dagdagelijks in de riool wegloopt. 't Zal er ook niet ideaal zijn. Misschien twee huizen, een in Spanje voor de zomer, en een in Australië voor de gindse zomer... zo heb ik een redelijke kans op steeds goed weer. Maar de vervoerskosten zullen wel hoog oplopen... en iedere zes maand verhuizen is ook maar niets... Ik kan me niet voorstellen ergens te zitten zonder mijn boeken en mijn knutselmateriaal, en dat zal samen toch al rap enkele duizenden kilo's bedragen (meer dan 5000 boeken alleen al...).
Nee, ik heb me door mijn manier van leven vastgepind hier, boven op mijnen berg.
'k Zal hier moeten verslijten ook.
... en mijn ziel in lijdzaamheid bezitten...
Bovendien, waar het zo'n droge landen zijn, zal ik wel niet kunnen gaan vissen ook !
't Is overal iets.
en aan de andere kant van de heuvel is het gras altijd groener... zeggen de koeien, want dat gras zegt mij niet zo heel veel, buiten om er eens languit in te liggen.
Daar aan de Andes staat geen gras, en ik zie mij nog niet zo hendig in de cactussen gaan liggen mediteren.
Maar ondertussen regnt het hier weeral, en mijn linde staat grote druppels te bleiten. Het enige dat zich niets aantrekt van dat water, is de maïs voor mijn deur, dat groeit binst dadde er naar kijkt. Ik zie met angst in het hart de tijd tegemoet dat ik hier weer tegen een groene muur moet aankijken. Konden ze geen vlas zetten, dat komt niet hoog, en dat heeft zo'n leuke mooie witte en blauwe bloempjes. Maar nee, maïs, turkse tarwe...tju toch.
Dat ik zo zit te kneuten heeft alles te maken met het feit dat ik deze namiddag weer naar de specialist moet... en dan nog moederzielke alleen, want Veerle is gaan werken, en de kinderen moeten opgevangen worden. Feitelijk moet ik daar enkel en alleen naar toe om een bewijs voor mijn werk, want ik hoor bij de categorie van de onbehandelbaren, de afgeschrevenen, de voor niets meer geschikten, de nitwits... Leuk is anders, en ik moet toegeven dat dit pas tot me is doorgedrongen op het moment dat ik -ondertussen al weer jaren geleden - opgeroepen werd bij de adviseur van de ziekelijken kas... die me leukweg meedeelde dat ik afgekeurd was tot mijn pensioenleeftijd... Daarna ben ik dan wellicht plots mirakuleus genezen, of, veel waarschijnlijker, dan trekken zij zich er niets meer van aan...
Afgekeurd, afgeschreven, staal zonder waarde, emballage perdue en geef maar alle denkbare koosnaampjes die je nog te binnen schieten...
Weten die mannen wat ze je zeggen ? Beseffen ze dat eigenlijk wel ? Goed, ik weet ( en voel het ook jammer genoeg) dat ik niet veel meer kan doen, maar dan nog, dan nog is het niet leuk te horen te krijgen dat je voor de maatschappij niets meer betekent, buiten kosten.
En dan zijn we nog heel gelukkig dat we in een landje leven met een behoorlijke sociale zekerheid... Had ik in Oezbekistan of zo moeten leven, dan was ik nu wellicht al lang in memoriam... dood van de honger, kon zichzelf niet meer bedruipen. Tenzij, dat daar nog een maatschappij is waar de kinderen zich automatisch nog inzetten voor hun ouders, maar dat fenomeen verdwijnt pijlsnel onder druk van de moderne economie, waar beide partners moeten gaan werken om een min of meer menswaardig bestaan op te kunnen bouwen...
Leid nu niet van mijn woorden af dat ik tegen de tewerkstelling ben van de vrouw, dat ben ik niet, ik ben voorstander van een gelijkberechtiging, maar dan een waarin een vrouw ook moeder mag en kan zijn... Ik weet ik ben ouderwets, maar ik heb compassie met de "sleutelkinderen", kinderen die vanaf een leeftijd van zes, zeven jaar de sleutel van thuis meekrijgen, als ze van de school komen, zelf de deur moeten open doen en binnentreden in een lege woning. Ze hebben geleerd de stoel tegen de muur te schuiven en de thermostaat op 20 te draaien, de boterhammetjes liggen in de frigo, en 's avonds maakt moeder dan nog warm eten, uit de diepvries, zo'n pakje bereide gerechten... en zorg dat je huiswerk gedaan is tegen dat we thuis komen, zodat we naar de tv kunnen kijken zonder gestoord te worden door de kleine...
Ik verwijt die moegewerkte en afgepeigerde ouders niets, maar laat me toe meelij te hebben met die kinderen... Ooit woonden er hier, twee huizen van ons, zodat we dagelijks er mee geconfronteerd werden, twee meisjes waarvan beide ouders gingen werken. Vooral in de verlofmaanden was het triest om zien... Heel de dag zaten die meisjes alleen, en wij hoorden van onze kinderen dat die meisjes binst den dag leefden van frisco's... Na een tijdje zijn ze verhuisd, en ik was eerlijk gezegd niet kwaad, want we zagen toen al dat er regelmatig jongens daar binnen gingen zitten, nu ja, zitten??? Triest.
Misschien was dat een extreem voorbeeld, maar toch... Het kan voor een kind belangrijk zijn dat hij na een slechte dag op school thuis opgevangen wordt... en dat is er daar nooit bij. Dat bedoel ik nou, een vrouw moet de kans hebben om moeder te zijn! En vermits dat dit een zeer belangrijk iets is ook voor de maatschappij, mag ze van mij daar gerust voor betaald worden ! Ze vervult op dat moment een zeer belangrijke taak ! Ik vind dat we ook daarin moet investeren ! Nu zien we het omgekeerde, nu zien we vrouwen die opteren voor "de" carrière... Ik wil die keuze niet ontnemen, maar ik wil het moederschap als keuze evenwaardig maken!
't Regent nog altijd maar voort... Ik moet om naar de dokter te gaan langs de E17, en dat is een baan waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb, gewoon omdat het de baan is met in verhouding het meeste zwaar vervoer... Je kunt er niet anders dan tussen de vrachtwagens te rijden, en dan denk je aan al die geplette autootjes tussen die grote bakbeesten... Nee, ik rij niet graag op die baan, en zeggen dat Bart iedere dag daar op moet ! Wellicht komt dat ook door dat ik niet zo veel en niet zo vaak meer met de auto rij, vroeger zat ik iedere dag in de auto, en nu een à twee keer per week. Vroeger veel behoorlijke afstanden en regelmatig door drukke steden zoals Gent en Brussel, nu nooit meer in die steden, tenzij in het weekend, als het verkeer er heel rustig is... Ik ben het wat ontwend... en ik woon op de boerenbuiten, dus het grootste stuk van mijn rijden rij ik op rustige banen. Misschien is het goed dat ik nu en dan ook nog eens op die E17 kom ?
Ik ga sluiten voor vandaag, tot de volgende ?
woensdag, juni 18, 2008
Het rode plein
Vanmorgen virtueel rondgewandeld op het rode plein van Moskou...Ik moet toegeven, het is én groter, én véél mooier dan ons rode plein te Eine (Oudenaarde)... Ons rode plein is een kale vlakte en dankt zijn naam aan de rode dallen waarmee het gevloerd is... Dat van Moskou bevat prachtige bouwwerken waarvan de voor ons wat bizarre kerk van de Gelukzalige Baziel... Bij ons zie je die "uien" boven op een kerk niet vaak, en zeker niet bij bosjes tegelijk. Bovendien zijn ze bij ons altijd eenkleurig, terwijl bij de Russen de kleuren er af spatten.
Het is gek, maar ik vind dat die gebouwen zo tegengesteld zijn aan het volk daar... Voor mij zijn Russen zo wat koud en kil, à la Poetin, maar misschien zijn die kerken wel allemaal gebouwd door wodka zuipende Jeltsins ? Raar dat wij de onhebbelijke gewoonte hebben een volk te klasseren in vakjes van DE karaktertrek... Of die juist is of niet, daar trekken wij ons niets van aan...
Zo zijn voor ons de nederlanders nogal vrekkig, gewoon omdat ze op een andere manier reageren dan wij gewoonlijk doen. Ooit hoorde ik er een leuk kenschetsend verhaaltje over...
Een Vlaamse vrachtwagenchauffeur was met zijn truck tot helemaal in het noorden van Nederland gereden, had daar nog wat uren verspeeld met het zoeken naar het juiste adres ('t was voor de gps!) en kwam 's avonds om zeven, acht uur ter bestemming. De Nederlandse familie zat aan tafel, en de heer des huizes vroeg vriendelijk " Een bakkie koffie" waarop de Vlaming beleefd antwoordde "Nee, dank u"... Later vertelde de Vlaming nog steeds kwaad op die lompe nederlanders: "En je moet niet denken dat ie het nog eens vroeg hé, nee! Ze zijn te gierig om je een tas koffie te geven, de vrekken !"
Waaruit duidelijk het misverstand moge blijken... Mijn Nederlandse lezers (het zijn er steeds meer !) zullen wellicht onbegrijpend kijken, maar in Vlaanderen moet je uit beleefdheid de eerste keer weigeren, en pas toegeven na een lichte aandringende vraag, zo niet sta je onherroepelijk als een onbeleefde boer te kijk ! Bij de Nederlander moet je, als je koffie wil, gewoon ja zeggen, wie zegt nou neen als hij eigenlijk ja bedoeld???
Maar het is op een dergelijke manier dat een heel volk aan zijn spotnaam komt... Er zullen wel vrekkige nederlanders zijn (er zijn er bij ons ook) en bij de Schotten ook, maar ik heb in Nederland en in Schotland gewandeld, heb gezien dat ze anders zijn, maar ik kan begot niet zeggen dat het vrekken zijn ! In Schotland komen twee vrienden elkaar tegen in een pub, bij ons betekent dat elkaar tracteren, in Schotland zijn ze heel blij elkaar te zien, en ieder bestelt zijn eigen pint... Is dat vrekkig ? Nee, niet echt, maar wij doen het anders...
Misschien is dat het wel dat ons dom doet lijken in de ogen van de nederlanders ? Omdat we te gul zijn, steeds mild iedereen tracterend ? Troost je dan, Nederlandse vriend(in), het gebruik verminderd ook hier... Vroeger was het hier in de mooie Vlaamse Ardennen, de mode om, als je een herberg binnen kwam, en je kende de mensen die er stonden min of meer, dan tracteerde je iedereen, waarop iedereen jouw tracteerde... Je ging gegarandeerd met een vlieg in je oog naar huis ... Dat is nu verdwenen, dat is gedaan. Waarom ? Ik vermoed dat het te maken heeft met een stijgende migratie van uit andere streken waar die gewoonte er niet was, en anderzijds de rigoureuze wet op alcohol en rijden, waardoor je verplicht zou zijn van emmers water te drinken na één pint...
Misschien heeft het ook te maken met het verenigd Europa, want de laatste decennia zien we hier steeds meer en meer nederlanders die zich vestigen in onze regio... en wie weet zijn ze besmettelijk ??? Krijgen we zo hun manieren?
Officiëel komen de nederlanders hier om belastingtechnische redenen... Kan het echt dat er landen zijn waar de druk van de belastingen nog groter is dan bij ons ??? 't Is niet te geloven !
Maar ik was begonnen met het virtueel rondwandelen op het rode plein... Dat vind ik heerlijk ! Ik zal er zelf wel nooit meer komen, tenzij er een wonder gebeurt en ik plots een nieuwe rug krijg... En dan zijn die mailtjes met al die mooie foto's uit al die vreemde landen een beetje reizen voor mij... en vergeet niet, men toont je alleen het mooiste, het meest bezienswaardige ! (Zoals in het mopje: de Japanners komen naar hier, fotograferen alles en alles, om thuis te bekijken wat ze hier allemaal hadden kunnen zien)...
In vroeger tijden kregen we dan hoogstens één postkaart, met een vue uit het land waar een of andere vriend zijn tijd in ledigheid doorbracht...en dat was het! Nu was de zoon van Luc (vis) vorig jaar op een van die tropische eilanden, en bracht me een geheugenstick met honderden foto's van ginder mee... Dat is héél anders dan een fotoboek, want dat krijg je niet mee naar huis om eens rustig te bekijken, zo'n geheugenstick lieten ze wel hier, en ik had een volle week, zodat ik nu en dan een honderd foto's kon bezien, en de rest voor de volgende dag houden...Bovendien heb ik dan iedere foto op de grootte van mijn scherm, en niet in zo'n postkaartformaat, en je ziet er ook nog eens je kennissen op...
Dat is nu onze vorm van reizen geworden... virtueel uitstapjes maken. Er zijn op internet heel veel van die uitstapjes te vinden, maar ik beperk me tot de mailtjes die ik krijg, omdat er zo een kleine persoonlijke toets aan hangt.
Gisteren was het dus visdag! We zijn voor het eerst dit jaar, naar het park geweest. Ik heb een karper aan de haak gehad, maar het beest wist zich in de plompbladeren te wringen, en dan is het hopeloos... karper weg... Bovendien brak ik ook nog eens mijn lijn bij het pogen de lijn te recupereren uit die wirwar van bladeren waar de karper zich door gedraaid had. Ik heb gelukkig nog mijn haak, lood en dergelijke kunnen recupereren, maar ik was toch een vijf, zes meter draad kwijt ! In het begin dat we daar zaten beet de bliek redelijk, maar je moest ze echt goed laten doorbijten, anders was het noppes. Na een twee uurtjes was het doodstil...Alle vis leek verdwenen ! Ik had nog een doosje maïs in conserven bij, en dan maar eens daarmee geprobeerd, en ja hoor, de vis was er terug, en nu bleken het plots allemaal behoorlijk grote blieken te zijn ook nog ! Het was een leuke visdag...Ook voor Willy, die in de periode van stilte besloot om eens op jacht te gaan op karper... De karpers op de parkvijver zijn gewoon om brood te krijgen (In feite zijn het de eenden die brood krijgen van de bezoekers, maar de karpers lusten dat ook, en mengen zich steeds in het debat) en Willy gaat dan met drijvend brood op karpers jagen, dicht bij de kant. Zo kun je bijna gegarandeerd karpers aan de haak krijgen, maar je vist dan bijna tussen de plompbladeren, met alle risico's vandien, en je moet iedere vijf minuten nieuw brood op je haak zetten, want na een tijdje zinkt het doorweekte brood van je haak weg... Hij heeft dan ook zijn onderlijn een keer verloren, maar lukte er dan toch in een karper van 5,5 kgr te vangen. Luc en ik vissen eerder passief op karper, wij laten onze lijn op de bodem liggen, midden in het lokaas, en hopen dat de karper langs komt...en vissen ondertussen actief op bliek. Elk zijn meug, en bovendien zou ik het niet aankunnen om steeds minutenlang te blijven staan, in de hoop dat een karper zich zou verwaardigen om in het brood te happen.
Luc was niet zo gelukkig ! Hij heeft drie keer een losschietende bliek gehad, en drie keer met het gevolg dat zijn lijn omhoogvloog en bleef hangen in de bomen... Zodoende was hij om vier uur al zonder blieklijn gevallen, en hij vond het de moeite niet meer om een van mijn lijnen te gebruiken. Gelukkig was dat net het moment dat Willy zijn karper ving, anders waren we wellicht veel vroeger thuis dan gepland...
Het was een heerlijke namiddag aan het water, eerst warm in de zon, dan wat frisser in de schaduw, en behoorlijke beet. Leuk, nog van dadde !
Ik ga stoppen, zonder filosofie of zware bedenkingen...tot de volgende ?
Het is gek, maar ik vind dat die gebouwen zo tegengesteld zijn aan het volk daar... Voor mij zijn Russen zo wat koud en kil, à la Poetin, maar misschien zijn die kerken wel allemaal gebouwd door wodka zuipende Jeltsins ? Raar dat wij de onhebbelijke gewoonte hebben een volk te klasseren in vakjes van DE karaktertrek... Of die juist is of niet, daar trekken wij ons niets van aan...
Zo zijn voor ons de nederlanders nogal vrekkig, gewoon omdat ze op een andere manier reageren dan wij gewoonlijk doen. Ooit hoorde ik er een leuk kenschetsend verhaaltje over...
Een Vlaamse vrachtwagenchauffeur was met zijn truck tot helemaal in het noorden van Nederland gereden, had daar nog wat uren verspeeld met het zoeken naar het juiste adres ('t was voor de gps!) en kwam 's avonds om zeven, acht uur ter bestemming. De Nederlandse familie zat aan tafel, en de heer des huizes vroeg vriendelijk " Een bakkie koffie" waarop de Vlaming beleefd antwoordde "Nee, dank u"... Later vertelde de Vlaming nog steeds kwaad op die lompe nederlanders: "En je moet niet denken dat ie het nog eens vroeg hé, nee! Ze zijn te gierig om je een tas koffie te geven, de vrekken !"
Waaruit duidelijk het misverstand moge blijken... Mijn Nederlandse lezers (het zijn er steeds meer !) zullen wellicht onbegrijpend kijken, maar in Vlaanderen moet je uit beleefdheid de eerste keer weigeren, en pas toegeven na een lichte aandringende vraag, zo niet sta je onherroepelijk als een onbeleefde boer te kijk ! Bij de Nederlander moet je, als je koffie wil, gewoon ja zeggen, wie zegt nou neen als hij eigenlijk ja bedoeld???
Maar het is op een dergelijke manier dat een heel volk aan zijn spotnaam komt... Er zullen wel vrekkige nederlanders zijn (er zijn er bij ons ook) en bij de Schotten ook, maar ik heb in Nederland en in Schotland gewandeld, heb gezien dat ze anders zijn, maar ik kan begot niet zeggen dat het vrekken zijn ! In Schotland komen twee vrienden elkaar tegen in een pub, bij ons betekent dat elkaar tracteren, in Schotland zijn ze heel blij elkaar te zien, en ieder bestelt zijn eigen pint... Is dat vrekkig ? Nee, niet echt, maar wij doen het anders...
Misschien is dat het wel dat ons dom doet lijken in de ogen van de nederlanders ? Omdat we te gul zijn, steeds mild iedereen tracterend ? Troost je dan, Nederlandse vriend(in), het gebruik verminderd ook hier... Vroeger was het hier in de mooie Vlaamse Ardennen, de mode om, als je een herberg binnen kwam, en je kende de mensen die er stonden min of meer, dan tracteerde je iedereen, waarop iedereen jouw tracteerde... Je ging gegarandeerd met een vlieg in je oog naar huis ... Dat is nu verdwenen, dat is gedaan. Waarom ? Ik vermoed dat het te maken heeft met een stijgende migratie van uit andere streken waar die gewoonte er niet was, en anderzijds de rigoureuze wet op alcohol en rijden, waardoor je verplicht zou zijn van emmers water te drinken na één pint...
Misschien heeft het ook te maken met het verenigd Europa, want de laatste decennia zien we hier steeds meer en meer nederlanders die zich vestigen in onze regio... en wie weet zijn ze besmettelijk ??? Krijgen we zo hun manieren?
Officiëel komen de nederlanders hier om belastingtechnische redenen... Kan het echt dat er landen zijn waar de druk van de belastingen nog groter is dan bij ons ??? 't Is niet te geloven !
Maar ik was begonnen met het virtueel rondwandelen op het rode plein... Dat vind ik heerlijk ! Ik zal er zelf wel nooit meer komen, tenzij er een wonder gebeurt en ik plots een nieuwe rug krijg... En dan zijn die mailtjes met al die mooie foto's uit al die vreemde landen een beetje reizen voor mij... en vergeet niet, men toont je alleen het mooiste, het meest bezienswaardige ! (Zoals in het mopje: de Japanners komen naar hier, fotograferen alles en alles, om thuis te bekijken wat ze hier allemaal hadden kunnen zien)...
In vroeger tijden kregen we dan hoogstens één postkaart, met een vue uit het land waar een of andere vriend zijn tijd in ledigheid doorbracht...en dat was het! Nu was de zoon van Luc (vis) vorig jaar op een van die tropische eilanden, en bracht me een geheugenstick met honderden foto's van ginder mee... Dat is héél anders dan een fotoboek, want dat krijg je niet mee naar huis om eens rustig te bekijken, zo'n geheugenstick lieten ze wel hier, en ik had een volle week, zodat ik nu en dan een honderd foto's kon bezien, en de rest voor de volgende dag houden...Bovendien heb ik dan iedere foto op de grootte van mijn scherm, en niet in zo'n postkaartformaat, en je ziet er ook nog eens je kennissen op...
Dat is nu onze vorm van reizen geworden... virtueel uitstapjes maken. Er zijn op internet heel veel van die uitstapjes te vinden, maar ik beperk me tot de mailtjes die ik krijg, omdat er zo een kleine persoonlijke toets aan hangt.
Gisteren was het dus visdag! We zijn voor het eerst dit jaar, naar het park geweest. Ik heb een karper aan de haak gehad, maar het beest wist zich in de plompbladeren te wringen, en dan is het hopeloos... karper weg... Bovendien brak ik ook nog eens mijn lijn bij het pogen de lijn te recupereren uit die wirwar van bladeren waar de karper zich door gedraaid had. Ik heb gelukkig nog mijn haak, lood en dergelijke kunnen recupereren, maar ik was toch een vijf, zes meter draad kwijt ! In het begin dat we daar zaten beet de bliek redelijk, maar je moest ze echt goed laten doorbijten, anders was het noppes. Na een twee uurtjes was het doodstil...Alle vis leek verdwenen ! Ik had nog een doosje maïs in conserven bij, en dan maar eens daarmee geprobeerd, en ja hoor, de vis was er terug, en nu bleken het plots allemaal behoorlijk grote blieken te zijn ook nog ! Het was een leuke visdag...Ook voor Willy, die in de periode van stilte besloot om eens op jacht te gaan op karper... De karpers op de parkvijver zijn gewoon om brood te krijgen (In feite zijn het de eenden die brood krijgen van de bezoekers, maar de karpers lusten dat ook, en mengen zich steeds in het debat) en Willy gaat dan met drijvend brood op karpers jagen, dicht bij de kant. Zo kun je bijna gegarandeerd karpers aan de haak krijgen, maar je vist dan bijna tussen de plompbladeren, met alle risico's vandien, en je moet iedere vijf minuten nieuw brood op je haak zetten, want na een tijdje zinkt het doorweekte brood van je haak weg... Hij heeft dan ook zijn onderlijn een keer verloren, maar lukte er dan toch in een karper van 5,5 kgr te vangen. Luc en ik vissen eerder passief op karper, wij laten onze lijn op de bodem liggen, midden in het lokaas, en hopen dat de karper langs komt...en vissen ondertussen actief op bliek. Elk zijn meug, en bovendien zou ik het niet aankunnen om steeds minutenlang te blijven staan, in de hoop dat een karper zich zou verwaardigen om in het brood te happen.
Luc was niet zo gelukkig ! Hij heeft drie keer een losschietende bliek gehad, en drie keer met het gevolg dat zijn lijn omhoogvloog en bleef hangen in de bomen... Zodoende was hij om vier uur al zonder blieklijn gevallen, en hij vond het de moeite niet meer om een van mijn lijnen te gebruiken. Gelukkig was dat net het moment dat Willy zijn karper ving, anders waren we wellicht veel vroeger thuis dan gepland...
Het was een heerlijke namiddag aan het water, eerst warm in de zon, dan wat frisser in de schaduw, en behoorlijke beet. Leuk, nog van dadde !
Ik ga stoppen, zonder filosofie of zware bedenkingen...tot de volgende ?
dinsdag, juni 17, 2008
Dromen...
Vannacht liggen lezen in "de doornvogels", oudjes zullen zich nog wel het feuilleton op tv herinneren, een reeks die me mij persoonlijk niet echt beviel... Het boek echter is wel goed, zeker (voor één keer) de verkorte versie van Readers Digest...
Ik moet zeggen dat ik die verkorte versies gewoonlijk helemaal niet goed vind. Er mankeert naar mijn gevoel altijd een stuk van de sfeer aan, maar in het boek van de doornvogels is het wellicht juist dat wat mij bevallen is. Het is een lange geschiedenis, met veel stilstanden in, en ik ben een lezer die niet graag stil staat... Hoe mooi ook, de tijd van Streuvels is voorbij, in een dichtwerk kan ik een halve bladzij over de wolken best pruimen, maar niet in een boek, of liever niet meer.
Misschien is dat ook een teken van ouder worden ? Misschien wil ik geen tijd verbeuzelen en zoveel mogelijk nog lezen van al wat er te lezen valt ?
Nee, in de moderne boeken weet men de sfeer neer te zetten in enkele woorden, en men verspilt geen inkt meer aan ellenlange beschrijvingen (waar ik wel eens mee bezig ben, gewoon om het leuke van het spelen met woorden).
Toch weten ze ook zonder deze uitweidingen je werkelijk mee te trekken in de geladenheid van een situatie, misschien net omwille van het feit dat de situatie veeleer gesuggereerd wordt dan wel volledig uit de doeken gedaan? Ik mag geen kwaad schrijven over de doden, maar een Hugo Claus beheerste dat dus niet, ik heb maar een paar van zijn boeken gelezen, en ze altijd met een onvoldaan gevoel weer weggelegd... Neem nu zijn "meesterwerk" "Het Verdriet van België", daar heeft hij duizenden open deuren om je in de geladenheid van situaties mee te trekken, en hij vertikt het gewoon. Hij schrijft er als het ware een verslag van de vergadering van, nuchter, ongeëmotioneerd, en angstvallig vermijdend er bij betrokken te geraken... Misschien was dat zijn bedoeling, maar dat was dan naar mijn mening gewoon een gemiste kans... De geschetste situatie in dat boek is zo geladen dat het gewoon misdadig is dit niet te accentueren. Nee, sorry, met alle respect voor de andersdenkenden, maar voor mij is niet hij de prins der nederlandse letteren zoals ik over hem las... Ik ken er massa's andere en betere... Maar, het lijkt mij wel een eigenschap van de vlaming om veeleer het bizarre te prijzen dan het mooie... Je ziet dat in de kunst ook, waar men een pot met mosselschelpen verheft tot een GROOT Kunstwerk... Voor mij niet gelaten, maar weet dat men er binnen honderd jaar nog steeds even hard zal om lachen als nu !
Terwijl ik hier zit te schrijvelarerijen, is Anny de haag aan het scheren... Ik ben juist eens gaan zien of alles nog ok is, want ik ben telkens bang als ze daar aan bezig is. Op zo'n momenten vervloek ik mijn rugpijn en voel ik meer dan ooit de onmacht die het mij bezorgt ! Je kunt niet geloven hoe het aanvoelt als een werk dat duidelijk niet voor haar is, door haar gedaan wordt, omdat ik het niet meer kan. Ik heb die haag al vervloekt dat het niet schoon meer was, maar hoe harder ik vloek, hoe harder hij lijkt te groeien! Gelukkig heeft de boer dit keer niet net tegen mijn haag een voor gelegd, en kan Anny op normale hoogte staan om te werken.
Vannacht lag Anny weer te dromen, ik zie en hoor het. Niet dat ze hardop spreekt, maar ik zie haar bewegen, haar gezicht vertrekken... Veelal weet ze ook 's morgens nog precies waarover ze gedroomd heeft... Ik nooit, tenzij ik midden in de droom wakker schiet, dan wel. Andere dromen, ik weet niet of ik ze wel heb, want ik weet er nooit iets van. Ik zal ze wel hebben, want het schijnt zo te zijn dat iedereen droomt, en dat de dromen een nodige fase zijn van het menselijke denken, omdat het een vorm van verwerken is van alles wat bleef hangen. Een soort opkuisen van de harde schijf en een defragmenteren zodat alles netjes op zijn plaats wordt gezet.
Daar ik maar de dromen ken waarvan ik wakker schiet, ken ik maar de angstdromen, de andere slaap ik door en zijn tegen het ontwaken allang en breed verdwenen. Ik ken ook mensen die in hun slaap zaken oplossen, en die bij het ontwaken precies weten hoe het moet...Ook dat heb ik niet ! Als ik voor een moeilijk iets sta, dan raak ik gewoon niet in slaap, en als ik dan toch na lange tijd in slaap sukkel, dan is het onvast en schiet ik steeds weer wakker, om weer na te denken. Het lijkt wel of dat aspect van het leven niet aan mij is besteed, dromen doe ik wellicht al genoeg in de boeken die ik lees, en in de verhalen die ik verzin... 's Nachts heb ik soms briljante ideeën om eens een heel knappe blog voor u te schrijven, maar 's morgens ben ik steevast het idee weer kwijt, er rest alleen een verdriet omdat ik iets had en het weer kwijt ben. 's Nachts lig ik gedichten te maken, maar 's morgens ben ik ze kwijt, uitgewist door de slaap die toch over me kwam. Soms heb ik het idee dat ik beter al die dingen 's nachts zou noteren, maar dan kwam er van slapen helemaal niets meer in huis, en wie weet, misschien zou op papier het helemaal niet zo briljant zijn als in mijn kopke... Want in die speelse grijze massa van mij, gaan dan die dingen zo snel dat ik het wellicht niet echt zou kunnen volgen met de pen, en dat het toch slechts een verhaspeld restje van een idee zou zijn... Of ik zou gewoon niet bij machte zijn te verwoorden of te tekenen wat ik zo duidelijk voor ogen had? Nee, laat die wakende dromen van mij maar rustig waar ze zitten, diep tussen de kronkels van mijn hersenen...
De zon schijnt, dus deze namiddag: VISSEN ! We gaan voor de eerste maal naar het park. Dat zal wellicht betekenen dat we veel minder vangen, maar daar bestaat de kans op grote karper, en dat is op zichzelf al een aanlokkelijk idee. Tien minuten of meer zitten vechten met een tot op het laatst onzichtbare vis, dat is heerlijk... Ik heb al enkele keren mijn lijn moeten doorgeven aan Luc, omdat ik het gevecht niet kon afmaken, te veel pijn, maar niettemin is het dan toch mijn karper, aan mijn lijn... Gek als je het bekijkt... Als je de grote karper dan eindelijk dichtbij krijgt, en de "vijand" ziet, dan is de strijd nog niet gestreden, dan moet je het net in het water leggen, en proberen de karper er in te "schuiven", en dat beest ziet dat net, en begint het ultieme gevecht, slaat nog eens met zijn machtige staart om weg te raken van die dwingende lijn...
Als we hem dan eindelijk op de kant kregen, dan wordt hij met liefde gekeurd, bewonderd en gewogen, en dan liefdevol en voorzichtig weer in het water gezet, waar hij met een zwaai van zijn staart verdwijnt...
Het park dat is ook waar je aan je blieklijntje een van die grote sloebers krijgt, die dan in een ruk verdwijnt, en met hem je onderlijntje, of soms zelfs met je volledige lijn...
Het park, waar je bij een gevecht met een grote vis steevast wat kijkers achter je hebt, die dan, als de vis zich weet los te rukken, steevast vertellen wat je moest gedaan hebben... De beste stuurlui zijn ook de beste vissers, ze kijken en commentariëren alleen maar...
Het park, dat betekent dat ik mijn speciaal aas moet maken... ik ga dus stoppen, ik heb werk te doen....
Hopelijk, hopelijk...kan ik hier morgen stoefen over diene grote die ik ving...
tot de volgende ?
Ik moet zeggen dat ik die verkorte versies gewoonlijk helemaal niet goed vind. Er mankeert naar mijn gevoel altijd een stuk van de sfeer aan, maar in het boek van de doornvogels is het wellicht juist dat wat mij bevallen is. Het is een lange geschiedenis, met veel stilstanden in, en ik ben een lezer die niet graag stil staat... Hoe mooi ook, de tijd van Streuvels is voorbij, in een dichtwerk kan ik een halve bladzij over de wolken best pruimen, maar niet in een boek, of liever niet meer.
Misschien is dat ook een teken van ouder worden ? Misschien wil ik geen tijd verbeuzelen en zoveel mogelijk nog lezen van al wat er te lezen valt ?
Nee, in de moderne boeken weet men de sfeer neer te zetten in enkele woorden, en men verspilt geen inkt meer aan ellenlange beschrijvingen (waar ik wel eens mee bezig ben, gewoon om het leuke van het spelen met woorden).
Toch weten ze ook zonder deze uitweidingen je werkelijk mee te trekken in de geladenheid van een situatie, misschien net omwille van het feit dat de situatie veeleer gesuggereerd wordt dan wel volledig uit de doeken gedaan? Ik mag geen kwaad schrijven over de doden, maar een Hugo Claus beheerste dat dus niet, ik heb maar een paar van zijn boeken gelezen, en ze altijd met een onvoldaan gevoel weer weggelegd... Neem nu zijn "meesterwerk" "Het Verdriet van België", daar heeft hij duizenden open deuren om je in de geladenheid van situaties mee te trekken, en hij vertikt het gewoon. Hij schrijft er als het ware een verslag van de vergadering van, nuchter, ongeëmotioneerd, en angstvallig vermijdend er bij betrokken te geraken... Misschien was dat zijn bedoeling, maar dat was dan naar mijn mening gewoon een gemiste kans... De geschetste situatie in dat boek is zo geladen dat het gewoon misdadig is dit niet te accentueren. Nee, sorry, met alle respect voor de andersdenkenden, maar voor mij is niet hij de prins der nederlandse letteren zoals ik over hem las... Ik ken er massa's andere en betere... Maar, het lijkt mij wel een eigenschap van de vlaming om veeleer het bizarre te prijzen dan het mooie... Je ziet dat in de kunst ook, waar men een pot met mosselschelpen verheft tot een GROOT Kunstwerk... Voor mij niet gelaten, maar weet dat men er binnen honderd jaar nog steeds even hard zal om lachen als nu !
Terwijl ik hier zit te schrijvelarerijen, is Anny de haag aan het scheren... Ik ben juist eens gaan zien of alles nog ok is, want ik ben telkens bang als ze daar aan bezig is. Op zo'n momenten vervloek ik mijn rugpijn en voel ik meer dan ooit de onmacht die het mij bezorgt ! Je kunt niet geloven hoe het aanvoelt als een werk dat duidelijk niet voor haar is, door haar gedaan wordt, omdat ik het niet meer kan. Ik heb die haag al vervloekt dat het niet schoon meer was, maar hoe harder ik vloek, hoe harder hij lijkt te groeien! Gelukkig heeft de boer dit keer niet net tegen mijn haag een voor gelegd, en kan Anny op normale hoogte staan om te werken.
Vannacht lag Anny weer te dromen, ik zie en hoor het. Niet dat ze hardop spreekt, maar ik zie haar bewegen, haar gezicht vertrekken... Veelal weet ze ook 's morgens nog precies waarover ze gedroomd heeft... Ik nooit, tenzij ik midden in de droom wakker schiet, dan wel. Andere dromen, ik weet niet of ik ze wel heb, want ik weet er nooit iets van. Ik zal ze wel hebben, want het schijnt zo te zijn dat iedereen droomt, en dat de dromen een nodige fase zijn van het menselijke denken, omdat het een vorm van verwerken is van alles wat bleef hangen. Een soort opkuisen van de harde schijf en een defragmenteren zodat alles netjes op zijn plaats wordt gezet.
Daar ik maar de dromen ken waarvan ik wakker schiet, ken ik maar de angstdromen, de andere slaap ik door en zijn tegen het ontwaken allang en breed verdwenen. Ik ken ook mensen die in hun slaap zaken oplossen, en die bij het ontwaken precies weten hoe het moet...Ook dat heb ik niet ! Als ik voor een moeilijk iets sta, dan raak ik gewoon niet in slaap, en als ik dan toch na lange tijd in slaap sukkel, dan is het onvast en schiet ik steeds weer wakker, om weer na te denken. Het lijkt wel of dat aspect van het leven niet aan mij is besteed, dromen doe ik wellicht al genoeg in de boeken die ik lees, en in de verhalen die ik verzin... 's Nachts heb ik soms briljante ideeën om eens een heel knappe blog voor u te schrijven, maar 's morgens ben ik steevast het idee weer kwijt, er rest alleen een verdriet omdat ik iets had en het weer kwijt ben. 's Nachts lig ik gedichten te maken, maar 's morgens ben ik ze kwijt, uitgewist door de slaap die toch over me kwam. Soms heb ik het idee dat ik beter al die dingen 's nachts zou noteren, maar dan kwam er van slapen helemaal niets meer in huis, en wie weet, misschien zou op papier het helemaal niet zo briljant zijn als in mijn kopke... Want in die speelse grijze massa van mij, gaan dan die dingen zo snel dat ik het wellicht niet echt zou kunnen volgen met de pen, en dat het toch slechts een verhaspeld restje van een idee zou zijn... Of ik zou gewoon niet bij machte zijn te verwoorden of te tekenen wat ik zo duidelijk voor ogen had? Nee, laat die wakende dromen van mij maar rustig waar ze zitten, diep tussen de kronkels van mijn hersenen...
De zon schijnt, dus deze namiddag: VISSEN ! We gaan voor de eerste maal naar het park. Dat zal wellicht betekenen dat we veel minder vangen, maar daar bestaat de kans op grote karper, en dat is op zichzelf al een aanlokkelijk idee. Tien minuten of meer zitten vechten met een tot op het laatst onzichtbare vis, dat is heerlijk... Ik heb al enkele keren mijn lijn moeten doorgeven aan Luc, omdat ik het gevecht niet kon afmaken, te veel pijn, maar niettemin is het dan toch mijn karper, aan mijn lijn... Gek als je het bekijkt... Als je de grote karper dan eindelijk dichtbij krijgt, en de "vijand" ziet, dan is de strijd nog niet gestreden, dan moet je het net in het water leggen, en proberen de karper er in te "schuiven", en dat beest ziet dat net, en begint het ultieme gevecht, slaat nog eens met zijn machtige staart om weg te raken van die dwingende lijn...
Als we hem dan eindelijk op de kant kregen, dan wordt hij met liefde gekeurd, bewonderd en gewogen, en dan liefdevol en voorzichtig weer in het water gezet, waar hij met een zwaai van zijn staart verdwijnt...
Het park dat is ook waar je aan je blieklijntje een van die grote sloebers krijgt, die dan in een ruk verdwijnt, en met hem je onderlijntje, of soms zelfs met je volledige lijn...
Het park, waar je bij een gevecht met een grote vis steevast wat kijkers achter je hebt, die dan, als de vis zich weet los te rukken, steevast vertellen wat je moest gedaan hebben... De beste stuurlui zijn ook de beste vissers, ze kijken en commentariëren alleen maar...
Het park, dat betekent dat ik mijn speciaal aas moet maken... ik ga dus stoppen, ik heb werk te doen....
Hopelijk, hopelijk...kan ik hier morgen stoefen over diene grote die ik ving...
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)