op naar de 750 !

Het lijkt maar heel kort geleden dat ik de kaap van de 500 blogs bereikte, en zie, ik stel vast dat we al in de 730 zitten... Waar gaat de tijd ?
Als je soms zou vinden dat de tijd maar niet voorbijgaat, begin een blog, verplicht je zelf om dagelijks een stukje te plegen, en zie...na een korte wijle ben je verslaafd aan het scriberen van je dagelijks potje gal, plezier, vergif, of wat dan ook...je kunt het schrijven niet laten...
Voor wie schrijf je dan ?
Och, het geeft me de kans dingen te lozen waar anders geen mens wil naar luisteren, het geeft me de kans om weer eens in het verleden te duikelen zonder dat je ze hoort zuchten of zonder dat je die blikken ziet die ze naar elkaar werpen. Het geeft je de kans om eens je gedacht te zeggen. Het geeft je de kans om te proberen de goegemeente wakker te stampen en ga zo maar verder en verder. Met andere woorden het is één grOOOte uitlaatklep voor je ideeën, gedachten, verlangens, dromen en noem maar op.
Nu en dan krijg je dan wel een reactie, en tot mijn verbijstering is die dan meestal positief, soms eens aanvullend en soms een verbetering van een feitje.
Maar negatieve reacties kreeg ik nog niet.
Wat mij verwonderd
Vertel ik dan altijd wat ook bij de anderen leeft ?
Of zit ik zoooo ver weg van hun gedachten dat ze het de moeite niet vinden om er op in te gaan ?
ofte...misschien heb ik helemaal geen lezers meer ? Nee, dat is zeker niet juist, want nu en dan krijg ik ook via andere wegen opmerkingen over mijn blogs. Zo stel ik tot mijn verwondering vast dat mijn oudste zus mijn blog bekend maakt bij haar buren... Want ik kreeg plots een mailtje van die buur.
Ik hoor van Luc (alle twee !)dat ze zitten te lachen met wat ik soms schrijf (dat zal dan wel in de zomer zijn, want de winterperiode is altijd vol weemoed, gal en sarcasme)...
Eigenlijk snap ik dat lachen niet altijd, want ik schrijf geen moppen, ze moeten dus lachen of met de avonturen of met de schrijwijze...
Maar zou er nu echt nooit eens iemand gloeiende kwaad worden op mijn blog ?

Enfin, wat dan ook...ik kan het schrijven niet laten (gezongen op de wijs van Wim Sonneveldt's Zij kon het lonken niet laten podopompompom ze lonkte naar iedere man pompom)
Waar zijn die kleinkunstenaars van vroeger nu naar toe ? Ik ken er geen meer ! We hebben geen mensen meer die humor brengen met woordenspel... We hebben alleen nog humoristen die mensen over de kam scheren... (Als je dat doet blijven de stoppels staan, maar who cares, da's nu mode !)
Maar humor ala Vermeersch met zijn Aovelgem ? djudedju; een Fons Janssen met zijn Lachende Kerk (Na lang zoeken heb ik eindelijk een oecumenisch symbool gevonden, aanvaardbaar voor iedere geloofgemeenschap ! ... de collectezak...); een Wim Sonneveldt met zijn Margootje, een Toon Hermans: Leg neer die bal !....nee dergelijke humoristen hebben we niet meer...
In die tijd hadden we er heelder pakken, en plots, in eens zijn ze allemaal weg, verschwunden...djudedju...
Vooral een Toon Hermans, die nooit ofte nooit over bepaalde personen sprak, was voor mij De Grootste... Als ze op de tv een one-man-show van hem uitzonden, dan was ik niet van het scherm weg te houden...Dan zat gans ons gezin te luisteren en te lachen. Wat roert daar in het struiuiuiuikgewas... Hoe deed die man dat ? Eigenlijk was zijn truuk nogal dikwijls hetzelfde, hij beelde de sukkel uit die zijn tekst kwijt was of die schromelijk mislukte "doif is dood meneer...doif heeft te lang in doosje gezeten, meneer". Hij speelde de schlemiel, en wij lachten . . .
En weer moet je vaststellen dat we oh zo slecht zijn ! We lachen met de persoon die valt, of het nu echt is of symbolisch...
ZEg, als je lacht met mijn blog ????? Nee hé?? Dan ben ik toch niet de schlemiel hé ?
Ik ga stoppen, we gaan rommelmarkten...
tot de volgende ?