De spaarkas is nu definitief ter ziele...
Gisteren waren alle leden uitgenodigd op de begrafenis van de spaarkas. De bedoeling was simpel, er waren nog een twintigtal prijzen over van de tombola's die nooit uitgekomen waren, en er was nog een beetje geld over...Dus had het bestuur besloten om alle leden nog eens te tracteren en de tombolaprijzen te verloten, tot er geen meer over waren...
Er waren niet zo heel veel aanwezigen, we konden ze allemaal een paar belegde broodjes aanbieden en twee drankbonnetjes en ... de tombola.
Roland bezorgde de aanwezige leden elk een lot, en in de keuken plooide ik netjes de lotjes en deed ze in een grote zak.
Toen iedereen er was, kon de trekking beginnen, en Roland zette alle prijzen bij zich, en ik stond naast hem met de zak lotjes.
Roland nam een prijs, stak hem in de hoogte, en ik
trok - met een onschuldige (!) hand een lotje uit de zak.
Ik keek verbaasd, maar riep toch het hoge nummer af...Bleek dat er van een vorige trekking nog ergens een lotje tussen de plooien van de zak had gezeten...en die moest ik natuurlijk juist als eerste trekken .
Voor de rest ging de tombola heel vlot, en bijna iedereen had prijs.
Ik was heel, heel blij toen de trekking voorbij was, want ik kon de pijn bijna niet meer aan, gewoon van daar een beetje te moeten staan...
Ik ging tot bij Bertrand en zijn vrouwtje, en leunde op de tafel om de pijn wat te doen minderen... Ik wist dat ik daar over pijn kon klappen, want Bertrand's vrouw lijd wellicht nog meer dan ik. We praatten wat over pijn, en zo leerde ik dat zijn vrouw Sonia heet, en dat ook zij wat soelaas zocht en vond in internet. Vlug ook onze mailadressen uitgewisseld, en er is nog een abonnee bij voor de vele mooie powerpoints en filmpjes, en daar zij er ook nogal wat ontvangt, zal ik er wellicht ook nog wat nieuwe bij krijgen.
En wie weet, misschien mailen we ook zo nog wel eens. Ik heb nog een paar kennissen - die ik zelfs via internet leerde kennen- die ook sukkelen, en soms doet het wel eens deugd om eens je nood te kunnen klagen bij lotgenoten in de pijn. Ik weet niet hoe zij dat ervaren, maar ik heb dan iedere keer een klein ruggesteuntje in "er zijn er die het nog kwader hebben dan ik"...Dat is natuurlijk een flauwe troost, maar toch, ieder beetje troost helpt.
Bovendien, - ik heb het al gezegd- iedereen ervaart pijn op een andere manier. Er is geen regel voor. Als iemand over tandpijn spreekt tegen mij, dan heb ik daar heel weinig notie van, want ik mag een dikgezwollen kaak hebben van een ontstoken tand, ik voel dat niet...Om maar te zeggen dat pijn ervaren iets heel aparts is, en niemand heeft het recht noch de mogelijkheid om de pijn van een ander te beoordelen... Het kan dat iemand verschrikkelijk afziet van iets waar jij mee lacht, maar ook omgekeerd ! Het heeft ook een tijdje geduurd voor ik zo wijs was, maar de vele uren in de wachtzalen van de dokters, en het praten met andere mensen hebben mij dat geleerd...als er iets is dat werkelijk verschilt van persoon tot persoon, dan is het wel de pijnervaring.
Het rolluik van Veerle is ook hersteld, en het was in een halfuurtje al gefikst. Je ziet dat je zoiets best overlaat aan een stielman, want ik had het systeem wel juist ingeschat, maar er bleken twee sluitsystemen op te zitten, en natuurlijk zou ik het verkeerde hebben genomen... Het was ook echt gezellig nog eens met een oude vriend te kunnen klappen over vroeger... Zijn vrouw had foto's mee van hun eerst kleinkind... Ik schrok toen ik hoorde dat hij ook al 54 jaar oud was... Hij was ooit een van de leden van mijn jeugdkern... Waar is de tijd ? Nu is hij ook al Opa...
In de tijd van de jeugdkern hebben we ooit met hem een grap beleefd, waar we nu nog wel eens van nagenieten... Marcel was een tijdje gehuwd, toen hij na een vergadering vertelde dat zijn vrouwtje zwanger was... Ah, en voor wanneer is het ? De dokter heeft gezegd voor de .... Ik keek in mijn agenda, en verkondigde toen, die dokter kent er niets van, het is voor die datum. Hoe zoudde gij da nu weten ? vroeg Marcel, en ik: Ik weet toch wanneer ik langs gekomen ben ! Grote hilariteit...maar de historie was nog niet uit ! Want zijn dochter werd geboren...op de datum die ik gezegd had ! Ik en Marcel hebben nogal wat moeten horen ! En Marcel noemde zijn dochter Veerle naar onze Veerle... Ik (en waarschijnlijk ook Marcel) ben nog nooit zo content als toen bleek dat zijn Veerle twee druppels water op de vader, op Marcel leek... Het geheim van de zaak ? Ik had gewoon (als ervaringsdeskundige met drie kinderen) gekeken wanneer het volle maan was...en waar alle dokters ontkennen en alle vroedvrouwen knikken, bleek het weer eens juist...
Maar wellicht is er geen mop die zolang heeft meegegaan als deze, en we hebben beiden (Marcel en ik) ettelijke keren moeten horen hoe we er uit zagen toen de datum bleek te kloppen... Een mens zit dan eens te zeveren, en dan klopt alles precies of het was waar geweest... Het is die Veerle die dus nu een kindje, een ferme zoon heeft, en dan nog wel een nederlander !, want ze woont en werkt al jaren in Amsterdam, en heeft daar ook haar man ontmoet.
Gisteren hebben we er nog eens mee gelachen... Het is gelukkig ook zo dat zowel Marcel als ik weten dat we elkaar kunnen betrouwen en dat onze vrouwen ook te betrouwen zijn. We zijn nog van die ouwe soort, en heel gerust in en met elkaar.
En het klinkt misschien gek, maar die historie was als het ware de bezegeling van een nieuw iets in de bestuurswerking van ons gewest... Bestuursleden waren niet gewoon bestuursleden, maar vrienden, echte vrienden van elkaar en van mij. Toen ik gisteren vertelde van de mannen die me hielpen aan mijn verbouwing, dan is dat als het ware een bewijs van dit feit... Ze kwamen hier helpen als vrienden, en zelfs hun werk was hier een plezier, omdat we allemaal ondereen waren, en elkaar door en door kenden en door en door eelkaars vrienden waren... Zelfs toen ik van Oudenaarde naar hier in Mater verhuisde, was het ook met een hele groep vrienden die kwamen helpen, en wellicht is er nooit één verhuis geweest waar zoveel plezier was als hier... Het was ook het begin van een vriendschap met mijn geburen, Eddy en Martine... Zij hadden hier tijdens hun verhuis, een kast laten buiten staan, terwijl ze nog andere spullen gingen bijhalen. Plots begon het te regenen, en ik meen dat het ook weer Marcel was die de kast zag staan, en vlug een doek kwam halen om die kast te beschermen... Natuurlijk waren eddy en Martine blij dat we dat gedaan hadden, en het was het begin van een goede buurtschap...
Waar is de tijd ???? Waar nu onze tuin is, lag toen nog een grote berg aarde ...
We worden oud.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten