waandag

Mijn neus loopt en mijn voeten rieken.
Beetje van een snotvalling. Vannacht niet veel geslapen.
De titel is hoe ik maandag uitspreek met een vestobde neus...
Desondanks vond ik het leuk, 't klinkt een beetje spookachtig vind ik.

De kwampjoeter van de tweeling is nog steeds niet in orde, ik vrees dat ik grote maatregelen ga moeten ondernemen... en een volledige herinstallatie doen. Wat ze uitgemeten hebben weet ik niet, maar het lijkt of er echt aan windows zelf is geprutst... 't Kan natuurlijk van een worm of een virus komen, maar bij controle vind ik er geen... Vandaar dat ik vermoed dat ze ergens aan geweest zijn waar men normaliter niet aan kan of mag komen...maar ja, 't zijn kinderen hé.

...en als ze iets van hun opa hebben, dan moeten ze toch kijken hoe het gemaakt is hé... Hoeveel dingen ik kapot geprutst heb ! Maar eerlijk is eerlijk, door al dat prutsen heb ik later ook veel van die dingen kunnen herstellen ook. Ik had daarvoor een goede maat, Claude, dat was ook iemand die altijd moest weten hoe iets in elkaar zat... Je weet wel, de man van de meccano... God, hoeveel uren hebben wij daar zitten prutsen om machines na te maken met onze meccano... Dat duurde soms tot Georges, de vader van Claude er bij kwam en ons hielp bij de constructie, en hij explikeerde dan altijd het hoe en het waarom. Som maakte hij speciaal voor onze verlangens nieuwe stukken voor onze meccano. Ik heb veel, heel veel geleerd van die uren en dagen aan de meccano en de uitleg van Georges... Ik zie hem nog zo voor me, met een heel klein uitgedoofd stukje van een zelfgedraaide sigaret in zijn mond, die hij nu en dan met een tongbeweging van de ene hoek van zijn mond naar de andere bracht. We mochten dan mee naar zijn werkhuis, en hij sneed zorgvuldig het benodigde stuk plaat uit, en boorde de nodige gaatjes er in, zodat we het naadloos konden inwerken in de gewone meccano stukken... En je moet dan nog weten dat wij eigelijk met twee systemen dooreen speelden, ik had een Meccano, en Claude had Tecnic of zoiets... Mijn oude meccano staat nu bij Ewoud, en ik zag, met een beetje weemoed, nog enkele stukken grijze plaat van wijlen Georges in de houten koffer zitten.
Waarschijnlijk zitten er ook nog vijsjes en moertjes in van de meccano van Claude en vice versa, en ook nog van die vijsjes en moertjes die Georges ons bezorgde... Want die kleine dingen raakten wel eens zoek ! Je moet weten dat wij soms zaten dingen te assembleren in het gras of in de aarde onder de schommel bij Claude... Maar ik meen me te herinneren dat dit geen schommel was, maar ringen en een stok ??? Ik was altijd kwaad op de zus van Claude die beter aan die ringen ronddraaide dan ik...mijn gat woog te zwaar...en dan geklopt worden door een meisje !
Dat was ook een van de dingen waarin ik door mijn broer geklopt werd, hij was lenig, en ik niet, ik had macht met hopen, maar was bijlange na niet zo lenig als mijn broer. Je weet wel, hij was drie jaar ouder en ik was er altijd jaloers op. Ik heb je al verteld wat het is een midden-kind te zijn ! De oudere weet meer, kan meer, en de jongere geniet nog van meer bescherming, en jij hangt daar héél ongelukkig tussen, wanhopig te vechten voor wat volgens jou je echte plaats is !

Buiten die meccano herinner ik me eigenlijk niet zo veel van mijn speelgoed. Wel weet ik dat wij heel veel zelf maakten, en veel fantasie hadden. Wij hadden niet zo veel nodig om ons te amuseren, en zoals Claude me bij zijn bezoek zei, als het regende dan zaten we bij Toone, Suske en Wiske's te lezen... Want dat was er wel bij ons, toen al ! Boeken en strips...

En bij Claude konden we niet zo veel binnen spelen, zij woonden met twee gezinnen in een woning, en daar moest je stil zijn...iets wat nu niet bepaald ons sterkste was... Dus als het weer was om binnen te zitten was het bij ons, en bij de boeken. Het was bij ons een beetje de zoeten inval, en ons moeder kon heel goed met kinderen om. Ze heeft ooit héél de chiro uitgenodigd om te komen oliebollen (of waren het pannekoeken -nee, oliebollen) eten. De chiro kwam in ploegen eten, en we zaten op de trap op ons gat, tot aan de zolder, en de oliebollen werden doorgegeven tot boven... Die dag is ons vader naar de cinema geweest, want hij kon daar niet zo goed tegen.

Op het feest van Kristus Koning was het telkens feest in de chiro, en de leiders kwamen bij de mensen thuis vragen of ze geen pannekoeken wilden bakken voor de kinderen. Ons ma bakte er altijd een hele hoop, en als ik mij goed herinner kwamen de eieren en de melk van bij Marcel, die samen met zijn broers ook in de chiro zaten... De pannekoeken van Ma breikten echter nooit de kinderen in de chiro ! Die bleven bij de leiders hangen, zij wisten bij ondervinding dat de pannekoeken van ma de beste waren.
Wij zaten dan in de grote zaal (ons lokaal) met gans de Chiro, groot en klein pannekoeken te eten, met bruine suiker en boter.
Waar is den tijd.
Toen was dat een echte kermis.

Wij aten in feite practisch maar twee keren pannekoeken in 't jaar, met lichtmis en zoals gezegd met Kristus Koning.

Waar is de tijd.

Ik ga stoppen, 'k ben weer aan 't wegdromen
tot de volgende