Oh ja, voor ik het vergeet, de prof waar ik het gisteren had, heet Bjorn Lomborg en zijn boek is Cool It... ik heb nog niet gezocht op internet, maar ik ben zeker dat het er vaak besproken is !
Nu naar het onderwerp van vandaag den dag ! : zuur...
Wellicht hebben jullie het al veel eerder bemerkt dan ik zelf, maar de winterperiode is bij mij een zure periode ! Het is de periode bij uitstek waar ik op alles en nog wat me zit dik te maken. Dat is logisch !
Kijk maar eens buiten, hoe kouder het is, hoe dikker de vogels zitten, en ik ben nu eenmaal een vogelaar. (Het correcte woord voor iemand die vogels observeert).
Dus zou ik vandaag, nu het plots weer véél kouder is, nog dikker moeten zitten dan gisteren, maar ik vertik het ! Ik wil de geplogenheden doorbreken, dus wil ik proberen eens niet te zagen en te klagen.
Gisteren ben ik naar Veerle geweest, haar rolluik staat al twee dagen helemaal naar beneden, en blijft beneden. Ik dacht dat het het lint zou zijn dat of kapot of in de knoop lag...Maar niets ervan ! Het is een serieuze breuk ! Toen Frederik op mijn aanwijzingen de kast bovenaan gedeeltelijk had verwijderd, zag ik dat het het hechtingssysteem was waarmee het rolluik aan de rol vastzit dat kapot is ! Dat is een oud rolluik, en ik hoop dus dat wij mits het verwijderen van één stukke lat uit het rolluik, de boel gaan kunnen herstellen... Deze namiddag ga ik eens kijken of dat kan.... Het is vervelend als je zelf niets meer kunt doen, en je je moet beperken tot technisch advies... Je stelt dan telkens vast dat je het of niet goed genoeg hebt geëxplikeerd, of dat ze twee linkerhanden hebben (of moet ik zeggen twee rechter, want Frederik is links.. ?) Vermoedelijk zouden we niet beter zijn, als iemand ons verbaal zou zeggen wat te doen, en het een werk betreft dat je nog nooit zag of deed... Stel dat iemand mij op die manier aan mijn auto deed werken, veel kans dat ik nooit meer zou kunnen rijden met de resten... En toch zit je daar dan op je tanden te bijten omdat je het anders zoudt vastpakken, anders zoudt doen, rekening houden met...al de dingen die je niet zei, omdat je ze zo vanzelfsprekend vind. Zou dat ook niet het moeilijke zijn in het opvoeden van kinderen? Willen wij niet dat ze reageren zoals wij dat doen?
Gek, dat wij denken dat alles wat wij kennen, weten, kunnen ook gemeengoed is voor iedereen, en telkens weer verwonderd zijn over het feit dat anderen dat niet kunnen. Je wordt dat het best gewaar als je zelf eens gekonfronteerd wordt met dingen waar je zelf niets van kent. Ik herinner me de verbouwing van mijn huis... Ik kwam plots voor een onoplosbare moeilijkheid... Een beetje in paniek vroeg ik nonkel Julien, een ervaren bouwvakker, wat we daar konden aandoen... en dan kwam hij met een heel eenvoudige en doodsimpele oplossing voor dat enorme probleem... Je hebt dan het gevoel dat je voor joker staat !
En ik herinner me ook - aan die zelfde verbouwing - de wraak van de handwerkmannen tegen de hoofd-werkers... Op dezelfde dag was er hier iemand bezig met het metsen van een sierschoorsteen, iemand was de muur aan het pleisteren, en nonkel Julien was bezig met een barbecue op te metsen met een schoorsteen. Allen hadden voortduren materiaal nodig, en iedereen had dingen nodig die op een andere manier moesten klaar gemaakt worden. Ze vonden het verschrikkelijk geestig om diene bureauman eens in 't zweet te zetten, en riepen voortdurend om stenen gvd, waar blijft die mortel milledjie, is die plaaster nog niet gereed ??? Toen de vloerder ook nog arriveerde lagen ze plat van 't lachen.... En ze hadden gelijk ! Want onbewust deed ik soms hetzelfde ! Als ik reclameerde dat ze mij niet onmiddellijk hadden verwittigd toen ze dit of dat formulier gekregen hadden...Precies of zei moesten weten dat dit vlug moest gaan. Dat was hun stiel niet... maar hun wraak was zoet die dag, en ik heb nog jaren moeten luisteren naar de verhalen hoe ze mij hadden doen zweten... Gelukkig heb ik dan nog geen verkeerde dingen gebracht aan de verkeerde man, want dan zou ik wellicht nog veel meer hebben mogen horen.
Dat heeft mij wel wat doen nadenken, en me soms op mijn tong doen bijten in de plaats van bits te reageren op een administratieve tekortkoming bij mensen die helemaal niet thuis waren in al die paperassen...
Soms is het goed zo iets voor te hebben, en er de lessen uit trekken.
Ik heb mijn kinderen dan ook altijd geleerd dat er geen een beroep minderwaardig is ! Ik vroeg hen dan altijd: Stel dat de man van de vuilkar er niet is... hoe zou het er dan uitzien ? Ik leerde hen eerbied te hebben voor ieder mens, wat hij ook deed als beroep, want er is geen keten als niet iedere schakel er is.
Ik probeer dat ook wel mee te geven aan mijn kleinkinderen, maar dat is niet zo eenvoudig... je moet dit kunnen aanbrengen ter gelegenheid van, en ze zijn hier niet steeds, dus zijn die gelegenheden er veel minder... ik hoop maar dat ze het ook zullen leren van hun ouders, zoals ik ook deed van de mijne.
Als ik op mijn terras zit (waar blijft de zomer ?????) en ik zie mijn barbecue, dan denk ik wel eens aan die verbouwing en aan al de vrienden die me hielpen om het te doen slagen... Hoe we er in lukten dingen te doen die eigenlijk onmogelijk waren, maar waar vrienden net dat tikje extra deden om het toch in orde te krijgen... Na de verbouwing kwamen ze allemaal, met hun vrouw, eens gezamelijk tafelen... Ik moet eerlijk zeggen dat ik pas gerust was toen ik vaststelde dat ze allemaal goed thuis geraakt waren, want er waren nogal wat flessen gekraakt... en op die dag zaten ze nog eens mijn zweet te herdenken !
De smeerlappen... de vrienden, de echte goede warme vriendschap !
Je ziet, ik heb niet zitten zagen !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten