donderdag

Gisterenavond moest ik mijn pillendoos weer vullen, dus, vandaag is het donderdag.
Zaterdag 's avonds moet ik mama's pillendoos vullen.
Die dozen bepalen de voortgang van de weken.
Daarmee wil ik zeggen dat de dagen zo maar door de vingers glijden als je thuis zit te zitten...Er is zo heel weinig onderbreking in de normale sleur der dingen. In het weekend eens een rommelmarktje, maar aan de andere kant zweren alle tv-zenders dan samen om op zondag zo weinig mogelijk uit te zenden die de electriciteitskosten van de tv verrechtvaardigen...Althans voor acht uur dertig 's avonds, want dat is zowat het uur van het slapengaan. Nu ja, slapen... Gaan liggen is correcter... Nu, ik mag niet klagen, gisteren heb ik goed geslapen. De pijn is weer teruggezakt tot op een normaal niveau... toch zolang ik stillekes ben en heel goed op let op mijn bewegingen. Gewoon me wassen vanmorgen was al genoeg om de alarmbel luid te doen klingelen.
Straks ga ik eens surfen naar de sites over rommelmarkten om te zien of er dit weekend ergens in de omtrek iets te doen is...
En als mijn rug het toestaat daar eens iets anders te zien en te doen. Wel wetend dat het zal pijn doen, maar als het binnen het verdraagbare valt, dan is een kermis een geseling waard zoals ons moeder altijd zei...
Hoor mij hier eens bezig, precies of ik ben De Duts van de maatschappij !
Terwijl ik vandaag weer vaststelde dat één van mijn mail-vrienden haar box niet meer leegt, en ik weet dat dit wil zeggen dat ze dat op die dagen echt niet meer kan, van de pijn.
Als ik dan hoor wat ze allemaal moet slikken om een beetje mens te zijn, en wat die massa brol allemaal voor andere miseries uitlokt, dan ben ik nog van de goeie... God, er zijn zo veel mensen die hele dagen moeten afzien. En er zijn er bij die de pijn echt niet aankunnen en de strijd opgeven. Wat zitten wij hier dan te klagen ? Ja, ik heb pijn, soms veel pijn, maar gelukkig kan ik nog steeds vechten en gelukkig kan ik nog steeds me zelf bezighouden, en verval ik niet in ineen kruipen in een hoekje met alleen mijn zelfmedelijden...
Ik denk dat dit mijn grote vrees is. Schrik dat ooit de pijn mijn geest zal nekken.

Gek, maar ik denk dat het feit dat ik zo vaak en zo ernstig ziek was als kind, mij getraind heeft in het vechten. Ik wou - zelfs als kind al- niet ziek zijn, en ik herinner me de keren dat ik tegen mijn moeder inging en haar zei dat de specialist in Brugge (Dr Dewinter ??) gezegd had dat ze geen duts van mij mocht maken...
Als vader was ik kwaad als een van de kinderen ziek was, en ik zag dat hij /zij niet vocht tegen de letargie... Ik herinner me dat Bart naar het UZ moest voor een kathederisatie... Wij hadden hem er heen gebracht, naar zijn bedje, en toen we weg gingen zag ik zijn lipje trillen, maar hij weende niet, want hij moest sterk zijn... De verpleegsters waren gek van dat flinke baasje, en net zoals ik toen ik als kind in het hospitaal lag, mocht hij helpen met kleine werkjes zoals opplooien en dergelijke... Bart weet nog alles van toen, het was ook voor hem een enorm groot en zwaar avontuur, en hij had de hindernis genomen !
Ik was fier op hem !
En toen Koen eindelijk ook leerde vechten, echt met zijn eigen wil, tegen de ademnood, dan was ik weer fier ... Ik had hen iets meegegeven: vechtlust !
Raar dat een mens weer op al die kleine dingen van het leven terugdenkt... Maar ja, ik heb tijd, te veel tijd.
Vandaag komen de kinderen hier weer...
Dus zal er wellicht geen plaats zijn om pyrografie te doen... Gek dat vacantie mijn vrije tijd doorbreekt.
Ik ga stoppen, het weer ziet er goed uit, mijn rug is beter, het leven is weer goed

tot de volgende?