Kimberly is serieus ziek...Longontsteking.
Veerle is vandaag toevallig thuis, maar vanaf morgen zullen wij haar moeten verzorgen.
Waar ze anders op geen enkele manier er toe te brengen is om haar medicatie op een normale manier in te nemen, neemt ze deze nu zonder morren...De dokter heeft haar gezegd dat ze ander 't hospitaal in vliegt. Dat helpt.
Ze hebben bij Veerle de maat genomen om de stofjassen te bestellen met de kleuren en de naam van de firma... Verdere uitleg overbodig. Joepie.
Gisteren kwam Jef langs met mijn vest (en mijn sleutels). Hij zou donderdag komen, maar dat was plots niet meer mogelijk, en dus kwam hij nu. Terwijl hij hier zat kwamen Luc en Cecile ook op bezoek...we hebben wat later dan anders moeten middagmalen, maar het was een heerlijke voormiddag, vol leutige babbels. Ik heb aan Luc mijn vispermis meegegeven, hij gaat dan de nieuwe halen voor dit jaar. Blijkt dat er nu al vissers zaten in het park, maar ze bijten nog niet (de vissen, niet de vissers !)...
Je ziet, je voelt, je hoort dat de lente in het land is !
Ik heb voor de eerste keer mijn rode-roosjes-meidoorn gesnoeid... Hij moet niet hoger worden, en moet nu stillekes een bolronde kroon krijgen. Ik ga er nu ook een paaltje langs zetten, om het sprietige ding steun te geven. Hopelijk krijg ik binnenkort ook daar bloei op ! (op het boompje, niet op de paal) Toen ik het kocht, was het het enige sprietje met een trosje bloemen... Zo was ik tenminste zeker van de kleur. Maar tot op heden heeft het alleen maar groei gekend, geen bloei. Nu, hoop doet bloeien zullen we maar denken.
Als de kleine niet ziek was, dan zou het een ideale gelegenheid zijn om enkele keren naar het containerpark te rijden met dinges van Veerle en van ons. Veerle zou dan mee kunnen om alles uit te laden en in de containers te werpen.
Nu gaat dat niet, en dus blijft alles nog maar een beetje liggen. Nu, erg is dat niet, want er komt nog steeds bij, de snoei is nog niet volledig gedaan.
Wij verwachten nu ook binnen kort de schilders-behangers om onze hall te schilderen en het plafond van onze keuken. Iedere keer ik daar op denk zit ik mij te ergeren dat ik daarvoor iemand moet doen komen ! Vroeger deed ik dat allemaal zelf ! Zelfs de heel hoge traphal hebben we zelf gedaan; we hadden een hele stelling gebouwd - die wellicht afgekeurd zou zijn geweest geworden had de man van de veiligheid toevallig moeten langskomen- maar het ging en de hal was weer eens ok...Nu moeten we dus wachten op importarbeidskrachten (ik bedoel import in mijn huis) en onze nagels zitten afbijten en onze spaarcenten uitgeven... grrr)
De pijn blijft zich beperken tot achtergrondsmuziek. Zolang ik braaf ben en stil zit en langzaam ademhaal, is alles ok.
maar dat is niet echt ok voor mij...
Ik droom ervan om eens in de tuin te duikelen, wat onkruid te trekken, en wat planten te fatsoeneren, wat te schoffelen en bij te werken...mijn buxus eindelijk eens in de vorm te knippen die ik gedroomd heb...maar helaas, driewerf helaas, daarvoor moet ik en bewegen en ademhalen en dat mag niet volgens de ingebouwde pijnsensoren in mijn mechaniekske. tju.
Eén van de ergste dingen waar een mens mee geboren kan worden is een gebrek aan deze pijnsensoren. Ik kan me dat inbeelden, als peuter je hand op de kachel leggen en wegens niet voelen ook nog eens goed laten doorbakken...niet interessant voor je verdere beroepsloopbaan... Maar toch droom ik soms over het hebben van enkele niet-werkende sensoren in mijn body.
Mijn pyrografie van bacchus nadert stilaan de voleinding. Ik ben al enkele dagen bezig met het "opwaarderen" van de tinten. Eén van de moeilijkste dingen is het aanhouden van een bepaalde tint-sterkte in een gans werk. Eén, je doet het werk in een langere periode, waarbij je de tint blijkbaar niet elke dag opzelfde manier interpreteert en weergeeft, twee, je werkt met een natuurproduct, hout, die niet overal op dezelfde manier bruin wordt bij het warmen. Ik ga nu voor de derde keer (!) de linkse figuur bijwerken. Het lijkt wel of ik die niet even zwaar kan kleuren als de rest.
Ook heb ik plaatsen waar onvermijdelijk zwarte tikkeltjes komen in het bruin. Dat komt omdat er op sommige plaatsen blijkbaar minuscule stukjes hout zitten die meteen "door"-branden in plaats van te bruinen. Dat stoort niet echt, maar het geeft een donkerder uitzicht, waardoor je de rest weer moet in evenwicht brengen. Je ziet, het is niet echt zo makkelijk. Maar ja, als het makkelijk was, dan zou het wellicht ook niet zo plezant zijn en zo mooi zijn... Alhoewel... Dan maken we de fout van een zeldzame orchidee mooier te noemen dan de bescheiden paardebloem... Terwijl, als je de moeite neemt eens een paardebloem goed te bekijken, dit een pracht van een bloem is, met een unieke structuur...We bekijken hem als minder, omdat hij zo veel voorkomt. Mochten wij de poten breken over die "prachtige" orchideeën, dan zouden wij ze wellicht niet eens bekijken. Denk niet dat ik overdrijf ! Bij onze wandeltocht door the Moors in Schotland, hadden Anny en ik, op onze knieën gezeten bij de vele wilde orchideeën en de massa's zonnedauw... Toen we 's avonds daarvan spraken tegen andere wandelaars, dan hadden die niet eens opgemerkt dat er andere bloemen stonden dan thuis.......................
Nee, we moeten niet zo trachten naar het exotische, rondom ons vind je de prachtigste kleine natuurjuwelen...je moet alleen eens kijken. Heb je al eens wat mos bekeken, heel voorzichtig één stengeltje er uit gewurmd ? Goed bekeken onder een vergrootglas ? Nee??? doe het eens, en geniet van de natuur. Heb je al eens bij een dode boom een stuk van de schors afgetrokken en het vele leven er onder bestudeerd ? Hoog tijd dat je niet alleen je ogen gebruikt voor deze blog, maar ook eens leert werkelijk te kijken en te genieten.
Stop eens een vergrootglas in je broekzak of in je handtas, het hoeft geen groot ding te zijn, alleen iets waarmee je wat beter de kleine schoonheden kunt bekijken... Oh, je hebt het niet alle dagen nodig, maar zorg dat je het bij hebt...Je zult schatten ontdekken !
...waar je dacht afval te zien...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten