Zweten

Vannacht heb ik tot tweemaal toe een verse pyjama moeten aantrekken, nat van het zweten... Het gekke is dat je dan wakker wordt van de kou ! Met een natte pyjama is het maar frisjes...

Gek is dat je dat niet altijd hebt, slechts nu en dan heb ik las van dat fenomeen, maar het is dan ook erg lastig !

Ik heb zonet voor het eerst de nieuwe broodbakmachine aangezet... Hopelijk lukt het van de eerste keer, want de werkwijze is helemaal anders dan met het vroegere toestel. Niet dat het moeilijker is, maar waar ik vroeger bijna automatisch te werk ging, moet ik nu, met het boekje naast mij, puntje voor puntje alles afwerken. Nu zal het brood in 3 uur gebakken en wel klaar liggen, waar het met mijn oud machine (dat ik ooit van tante kreeg omdat zij het niet meer gebruikte) wel 4 uur en een beetje duurde. Je kon met het oud machine snel bakken in drie uur, met het nieuwe in twee uur, en zelfs in één uur in geval van nood. Het is wel een feit dat het brood beter is als het de normale volledige baktijd doorloopt. Wat ik nooit zal doen, uit schrik !, is broodbakken als we er niet bij zijn. Wij laten in principe (buiten frigo en diepvries) geen enkel machine, en zeker geen machine die ook verwarmt, werken als we er niet bij zijn! Zelfs niet als we er boven in bed liggen. Als ik dat zeg tegen jonge mensen kijken ze mij meewarig aan, maar ze doen maar. Ik weet niet wat jij voelt als je een volledig uitgebrande woning ziet, maar mij overvalt dan telkens een enorm verdriet en meelij... En ik denk dan niet eens aan het huis of de meubels of de stoffelijke waarden die in rook opgingen, maar aan het "leven", het tastbare van het geleefde leven dat plots verdwijnt... Ik kijk in geen jaren naar de video van onze 25 jaar huwelijk, maar ik weet dat het er is, en dat ik het maar moet nemen om ma, om Roger en noem maar op, nog eens bruisend van het leven voor, nee, bij mij te zien... Laat dat verbranden, en een van de laatste "levenstekens" van mijn herinneringen zijn weg... Dat is het erge van brand ! het verdwijnen van je herinneringen...het tastbare dat plots en onherstelbaar, verdwijnt...
Die dingen haal je normaal niet zo dikwijls boven, maar telkens haal je het boven om nog eens te kijken naar...Met andere woorden, als er iemand is overleden, dan is de kans groot dat je die dingen nog eens bovenhaalt, om nog eens te kijken en nog eens te mijmeren aan wat was...

Het lijkt wel of bij zo'n woningbrand al je geliefden en bekenden nog een keer doodgaan... en dat je nog eens de pijn voelt die al een beetje bedekt was met allerlei recentere dingen...Of men nog eens kerft in de oude wonden.

Jonge mensen zullen dat dus minder erg voelen dan wij die al een leven achter ons hebben, omdat ze minder herinneringen hebben, gewoon om dat ze minder lang hebben herinneringen kunnen opdoen, maar toch... Herinneringen zijn zo kostbaar ! en zo onvervangbaar...

Misschien heb ik dat meer dan een ander, ik weet het niet, maar als het zo is, dan zal het feit van mijn boekenlezen daar wellicht niet vreemd aan zijn... Heel wat boeken zijn immers ook als bundels van herinneringen van belevenissen. Ik denk nu aan een boek van Alister Maclean, de man zonder gezicht of zo noemt het...Zoals alle boeken van Maclean was dit ook weer een spannend avonturenboek, maar de hoofdfiguur wordt wakker in een hem vreemd huis, en ziet in de spiegel een gezicht dat hem volkomen vreemd is... Ik denk dat je op zo'n moment alle zekerheden verliest, als je zelfs je eigen niet meer kent... Dan worden ook alle herinneringen twijfelachtig, en ben je als het ware een ontwortelde plant, een ding zonder zekerheden.

Dat bedoel ik als ik zeg dat herinneringen het hoogste goed zijn ! Oh ja, ook de slechte herinneringen, want deze zijn in het vervolg als alarmlichten, die oplichten telkens een dergelijke situatie dreigt.

Ik denk dat het dit is wat het leven steeds weer op een hoger niveau plaatst, je herinneringen-pakket wordt steeds rijker steeds groter, steeds belangrijker, waardoor je leven steeds meer kleur krijgt, meer tekening. Ik denk daarbij aan de schilderijen van Breughel de oude, je kent ze wel, met de spreuken, of de kinderspelen, waar je steeds weer het gevoel hebt dat er nog meer figuren in zitten, steeds meer begrippen, steeds meer onverwachte dingen, uit het schilderij, je geheugen, dat voor je ligt, niet achter je zoals men pleegt te zeggen...Nee, het ligt altijd in je zicht, om te raadplegen om van te leren, om te kunnen evalueren... Koester het, hou het in eer, het is niet alleen een document, neen, het is Leven, jou Leven !

Heb je gezien hoe heerlijk de zon met gouden licht schildert ?

tot de volgende ?