Gisteren kwam Bart langs, door de vele buitenlandse beurzen was het al wat langer geleden dan anders, maar nu had hij tijd, en bleef rustig wat keuvelen en zijn Henri Vandevelde label bespreken...
Hij zat te lachen met zijn gezichtsuitdrukking op de foto's, en dat het juist was wat zijn vrienden hadden gezegd, hij blonk gelijk een zonneke...Nu ja, pa, zei hij, het doet ook wel wat, zo'n prijs ! Bovendien is die prijs vanaf dit jaar veel groter dan vroeger, vroeger was het een vlaamse prijs, nu is voor ontwerpers voor Vlaamse bedrijven, dus je kampt tegen een Italiaan en een Japanees die ergens voor een vestiging van een vlaams bedrijf werken... Heel wat anders dan vroeger... Daardoor was er nu ook massale belangstelling van de pers, en de foto's die ik je toestuurde zijn persfoto's die ik ontving... Hij blonk weer...
Hij vertelde dat hij nu ook ingeschreven was voor een prijs van de provincie West Vlaanderen, en dat hij juist te laat was om zich in te schrijven voor die van Oost vlaanderen. Want daar hij in Oost vlaanderen woont, en in west vlaanderen geboren is en werkt, kan hij in beide provincies meedingen. Hij wist echter te laat van het bestaan van die prijs om nog mee te dingen in Oost Vlaanderen.
Hij heeft nu toch al 3 grote prijzen gewonnen, en die dingen brengen mee dat niet alleen zijn marktwaarde daardoor stijgt, maar ook dat zijn werken gevraagd worden voor heel wat tentoonstellingen, wat ook al meer verkoop mee brengt, zonder dat er kosten voor moeten gemaakt worden... Leuk meegenomen.
Ik toonde dan aan Bart het werk dat ik bezig ben te branden op die grote plaat. Bart vond het gedeelte dat al af is héél mooi, en vroeg waar ik het model gevonden had. Ik toonde de ets van Van Dijck, en vertelde hem dat het de God Bacchus was, straalbezopen zoals de God van de dronkaards past... Hij knikte en stelde vast dat het allemaal "kloeke" figuren waren, ja, Van Dijck is een leerling van Rubens, en dik was toen de mode hé... (Ik ben veels te laat geboren)...
Hoelang ben je daar al aan 't branden? Het was ma die antwoordde, al meer dan een week ! Voor het eerst zit ik met mijn werk in haar weg... Normaal zit ik op mijn atelier te branden, maar ik kan dat groot werk daar niet leggen, wegens plaatsgebrek (of eerder door het feit dat ik zoveel materialen heb liggen dat er te weinig plaats over is...)
Nu en dan komt moeder dan achter mij staan als ik bezig ben... Ik brand op een zeer lage temperatuur, om te vermijden dat er echte brandsporen zijn, en het werkelijk een spel van licht en schaduw is. Dat brengt met zich mee dat je op de donkerste stukken wel dertig, veertig maal over hetzelfde plekje moet gaan, om de donkere tint te bekomen. Als je één keer over het hout gaat, dan is het amper te zien, tenzij je héél, héél traag beweegt. Op die manier teken ik de de haren in de baard van Bacchus, haartje per haartje, heel langzaam en bedachtzaam, op de juiste plek en met de juiste intensiteit...
Moeder zit dan met heur kop te schudden, ik zou zot worden ! Zo kun je wel bezig blijven...
ikke maar branden, en branden...Hopelijk kom ik geen ramp tegen zo op het einde van het werk...dat zou pas om zot te worden zijn... Maar wat ik tot op heden heb bereikt, ziet er echt goed uit...Ik denk, als het werkelijk is zoals ik het wil, voor één keer het werk te laten inkaderen in een gespecialiseerde winkel...Het zou jammer zijn zo'n werk te verdemoleren met een lelijke lijst.
Voor de eerste maal gaan we nu eens op zaterdag naar tanteke. Ik ben benieuwd of we weer dezelfde mensen zullen zien op bezoek... Ik heb de indruk dat er daar veel mensen zitten die heel, heel zelden bezoek krijgen, terwijl er anderen zitten, die bijna dagelijks hun kinderen zien. Ik heb je al geschreven over mensen die zo kinderlijk doen tegen die oude mensen, wel de mensen die je daar heel regelmatig ziet, die doen dat niet, die spreken tegen hun familie op een normale manier. Wel zie je soms dat ze verontschuldigend lachen naar andere bezoekers als hun oudje soms iets geks doet, maar dat neemt niet weg dat zij ze nog als mens behandelen. Ik krijg er de krul van als er zo'n mensen zitten die hun oudjes behandelen als kleuters in de stoel.
Laatst zag ik Franske terwijl zijn familielid tegen hem bezig was op zo'n manier, nu en dan naar mij kijken, 't manneke was duidelijk gegeneerd in het gedrag van zijn bezoeker (hier is bezoeken duidelijk ook in overdrachtelijke zin te begrijpen !)
Vannacht was er weer veel wind, en vanmorgen kon ik me haast niet wassen in één keer, ik moest eens wat gaan zitten op de kant van het bad, om mijn rug wat te ontspannen... Bovendien is het ook nog grauw en grijs, een wereld haast zonder reliëf bij gebrek aan licht...
Nu zou een mens moeten de zon in zijn werk steken...Ik dwaal weg naar La Douce France, naar de Haut Auvergne, waar we onder een loden zon onze eerste trektocht, met de rugzak deden... Het was zo heet, dat toen we een stukje op een baan moesten stappen, de asfalt aan onze schoenen bleef plakken. Toen we een dorpje binnenstapten, zette Anny zich op een grote steen onder een grote boom neder, in de schaduw... Ik mocht al vertellen wat ik wilde, op de kaart tonen dat het hooguit nog twee kilometer was tot onze bestemming...Anny wou, kon en wilde niet meer verder...Ze was al gebakken zei ze, en als ze nog verder ging zou ze aanbranden...
Ik stond daar...Het dorpje was piepklein, er was zelfs geen winkeltje te bespeuren... Plots zag ik een auto stoppen, en een jong meisje uitstappen. Ik er naar toe, en maar uitleggen dat mijn echtgenote gepakt was van de hitte, en of ze ons kon voeren naar ... en ik noemde het stadje op hooguit 2 kilometer... Dat was dan ook precies wat de deerne zei, dat het maar twee kilometer meer was... Ik maar uitleggen dat ze echt niet meer kon, en dat ze dringend moest kunnen liggen in een fris bed en bad... Allee, na vijf lange minuten prediken kreeg ik het meisje zo ver dat ze ons wilde voeren. Ik naar Anny, dat ze moest komen naar de auto...Maar dat wou of kon ze niet meer... Ik weer naar het demoiselleke om dat dan ook weer uit te leggen, en of ze tot aan Anny wou rijden... Het kind begon me serieus te wantrouwen, twijfelde plots of er wel een echtgenote achter de hoek zat... Enfin, om het lange verhaal kort te houden, ik verkreeg dat ze tot aan Anny reed, en dan pas mochten we alle twee instappen (ik had naast de auto moeten stappen, ze was er niet gerust in tot ze Anny daadwerkelijk, zo rood als een kreeft zag zitten...
We werden tot in het stadje gevoerd, en het meisje wees ons de hellende straat waar er een hotel was (maar ze kon er niet in daar het éénrichting was).
Het brave kind wou niets hebben voor haar ritje, zodat mij niets restte dan haar wel duizend keer (min of meer) te bedanken...
We sukkelden de berg op, en het feit dat Anny met diepgebogen hoofd liep bracht ons nog op...We vonden er een klein portemonneeke met een twintig franse franken in...
In het hotel vroeg ik een kamer met bad. De dame vroeg of we dat wel konden betalen... Uiteindelijk bleek dat de dame zo weigerachtig was omdat ze dacht dat we nederlanders waren...Toen ze onze belgische pas zag (we hebben dat nooit ergens anders moeten tonen!) waren we echt warm welkom... Geen reclame voor onze noorderburen hé ?
Voila, ik heb je een massa zon gegeven...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten