Op de rommelmarkt zag ik een stel tinnen soldaatjes. Ze waren heel mooi afgewerkt, en nog in perfecte staat en ontzettend duur... Ze deden me opeens wat meer aandacht schenken aan oud speelgoed...
Nu en dan zie ik een stand met bijna niets anders dan werkelijk stokoud speelgoed, aan schrikwekkende prijzen... Her en der zie wel eens iemand met van die oude kleine autootjes van matchbox of een ander merk...
En natuurlijk ook de nu 50 jaar oude smurfen...
En dan vraag ik me af: Wie koopt dat ?
Is het een doodgewone verzamelaar die er prijs op stelt om deze collectie volledig te hebben en te kunnen bewaren voor ...het nageslacht ???
Of is het iemand die als kind die dingen nooit kreeg van zijn ouders omdat ze niet opvoedkundig verantwoord waren?
Of is het iemand die nooit het spelen is afgeleerd ?
Of is het iemand die zogezegd speelgoed koopt voor zijn kinderen en er in feite zelf op de zolder mee zit ?
Of is het gewoon iemand die die dingen leuk, mooi vindt ???
Ik weet het niet, en zal het wellicht ook nooit weten... Eén keer heb ik zo (aan een absurd lage prijs - anders deed ik het niet) een oude meccano gekocht, nog in de originele doos, met boekje en alles erbij, voor mijn enige kleinzoon...Want ik vond indertijd de mecano Hét Speelgoed (nietwaar Claude?) en speelde uren en dagen met het maken van allerlei dingen, en heus niet alleen wat in het bijhorende boekje stond... Bovendien had Bart mijn meccano overgenomen als kind, en ook hij speelde daarmee, en ook hij had er plezier in allerlei dingen te maken... Hij ging ook nog een hele stap verder, en begon van oude fietsen en oude kinderwagens heerlijke speeldingen te assembleren... Dus zou Ewoud, zijn zoon, wel de derde generatie zijn die met die meccano...Niet dus ! Hij heeft wel eens met een nieuwe doos, waarin iedere stap van de montage stap voor stap staat uitgebeeld en uitgelegd, een auto gemaakt...En hij heeft ene keer geprobeerd iets te maken uit die oude boeken, waar je alleen één foto ziet van het afgewerkte product...maar dat ging niet...de meccano ligt nu ergens te liggen... Wie weet zal er ooit een volgende generatie weer het genot kennen van het puzzelen aan machines... Maar ik, ik was een illusie armer...
Dus hoor ik niet bij de kopers van oud speelgoed...
Nee, ik koop boeken. En daar ben ik bijna zeker van dat ze niet allemaal zullen verloren gaan! Ik heb een boekenwurm als schoondochter, en Ewoud is ook al een echte boekenworm...dus zij zullen zich later wel ontfermen over mijn boeken, of toch over een deel ervan. de rest zal wel weer op een of andere manier in het circuit van de rommelmarkten terecht komen... In een deel hangt er nu een ex libris met mijn naam... en wellicht zal er ergens ooit iemand eens zitten denken aan die vreemde naam in zijn boek...Zoals ik soms zit te kijken naar de vreemde namen in mijn boeken...of naar de opdrachten: aan mijn liefste Maria met een onleesbaar handteken en enkele kruiskusjes...Of een opdracht van de schrijver...Of een postkaart die er in zat als bladwijzer, of een brief, of ja, zelfs een foto van een fiere moeder met haar kindje... In één boek vond ik een massa gedroogde klavertjes van vier...
En dan droom ik eventjes weg, denk over het ondenkbare over de onbekende onbekende... Van die met de klavertjes wist ik dat het mensje dood en begraven was, omdat ik er eentje had gevonden al bladerend op de markt, en de verkoopster had gezegd "Oh, kijk eens, dat is nog van moeder !"... En dat ene had ze voorzichtig vastgenomen en in haar portemonnee gestopt, boven op haar pas...
Voor mij zijn die "trouvailles" een boek in een boek, een wereld van fantasie. Ik hoop dat ooit ook mensen nog eens zullen wegdromen als ze mijn naam ontmoeten in een mooi oud boek... Misschien ben ik dan eventjes de hoofdpersoon in een avontuur van die mens...
Misschien is dat ook wel een onderliggende reden van deze blog ? Jaren na datum kan iemand plots nog op deze blog stuiten, terwijl hij zocht naar een of ander begrip die ik ooit behandelde in mijn dromerijen... Misschien is dat mijn stukje eeuwigheid ?
Heb jij zo geen dingen in huis, die eigenlijk alleen maar liggen te liggen, en die je bij iedere grote kuis plots in je handen hebt, en denkt...God, dat is nog van X, die is al zo lang dood...en dan sta je een ogenblik stil en denkt nog eens terug aan vroeger, en je legt het nutteloze ding weer netjes in de schuif terug, want je kunt toch X niet zo maar wegwerpen...'t Is al wat je rest...
Zijn dat in feite geen heerlijke dingen ? Precies omdat ze verbonden zijn met een pak souvenirs aan toen aan X aan pret en aan verdriet ??? Het ding an sich is eigenlijk geen cent waard, maar voor jou is het iets waardevols...
Zou de wereld niet triest zijn mochten al die herinneringen er niet zijn?
Als je de woning van jonge mensen binnenstapt, dan zie je een net huis, waar op de juiste plaats het juiste schilderij hangt om de plaats net die sfeer te geven... Als je bij grootouders binnenkomt, dan hangt het schilderij er nog, maar er naast staat een foto van dit kleikind en iets verder nog een van een ander, en de trouwfoto's van de kinderen en misschien zelfs al van een kleinkind, en op de kast staan heel wat kleine snuisterijen, waar je als jonge mens eens zou willen kuis in houden, en waar je ouder zult vaststellen dat er ook zo'n dingen op jou kast staan...
Dat zijn niet zo maar herinneringen, dat is Leven. Dat is een heel dik boek met memoires van je leven en van al diegenen die er in meespeelden...
Koester het, neem het nu en dan eens vast, en droom weg...
...tot in je eigen leven, je eigen memoires...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten