Alles ok

Vanmorgen zijn we bij de specialist geweest met Anny. Alles is in orde, de medicamenten mogen weer wat verminderd worden. Wel moeten we eens kijken om de suiker nu en dan te controleren.

Het weer is ook al goed, dus de dag kan niet meer stuk.

Je mag vertellen wat je wilt, maar als de zon schijnt ziet alles er beter uit, en je voelt je ook wat beter. Het is wel niet te warm, maar voor de tijd van het jaar mogen we zeker niet klagen.

Langs de baan zagen we deze week een rododendron met knoppen die al mooi roze getint waren... Als het een keer echt vriest, zullen die knoppen wel naar de knoppen zijn.
Gisteren zijn we naar Lea en Mandje geweest. Ze zijn beiden nog heel goed, en druk aan het werk in de huizen van hun kleinkinderen...Als je dat nog kunt aan diene ouderdom, dan mag je zeker niet meer klagen ! We kregen ook een hele zak mooie prei mee. Heel mijne auto rook naar de prei. Anny gaat er een deel van drijven, en de rest in de diepvries steken. We gaan weer heerlijk kunnen smullen van gestoofde prei met gebakken lever...Ik krijg het water in de mond als ik er aan denk ! We hebben zo'n speciale elektrische stoofpot, waarin je de prei heel zachtjes uren aan een stuk kunt laten sudderen... dan is hij léékkker !

Ik moet zeggen dat een echte groentenman ben! Ik eet een of twee stukjes van een patat, wat vlees en een hele berg groenten... Er zijn er maar een paar die ik niet echt graag eet, zoals onder meer rode kool en gestoofde tomaten...bijna al de rest kan ik met smaak eten. Ik kan bijv voor avondmaal een grote of twee kleinere tomaten nemen, er wat peper en zout op doen, en dat eten met één boterhammetje...Hemels.

Ook fruit eet ik met hele kilo's. Iedere dag eet ik 's avonds twee en soms meer stukken fruit. In de tijd van de aardbeien eet ik aardbeien met mijn boterham en daarna nog een appel en nog iets anders zoals pruimen of noem maar wat er voorradig is. Ik ben wel een speciale wat fruit betreft, ik moet geen zoet fruit hebben, en ik laat rijpe dingen liggen voor heerlijke groene knapperige. Ik zal nooit rijpe pruimen kopen, ze moeten nog hard zijn, zodat ze kraken als je er in bijt, en nog heerlijk zurig smaken. Nu, ik ben niet alleen, want nu en dan zie of hoor ik mensen die dezelfde criteria stellen aan hun fruit.

Ook gedroogd fruit en noten eet ik graag. Daar zitten wel wat meer calorieën in, maar het is beter dat te snoepen dan bv chips en dergelijke. Het vet in de noten is ook niet ongezond, en dat van chips wel.

Nu en dan koop ik een zak noten, en dan ben ik iedere keer blij dat ze op zijn, want als er liggen, dan kan ik er niet afblijven...net zo min kan ik me zelf er toe brengen van nooit meer noten mee te brengen. En dan ben ik zo'n idioot dat ik altijd sta te rekenen in de winkel, en steeds tot de vaststelling kom dat noten in grote zakken goedkoper zijn, en ze komen toch niet slecht (bij mij zeker niet !).

Ik heb zitten lezen in het mooie boek over schepen. Dat is niet altijd makkelijk voor mij, want het is in het engels, en de technische termen zijn niet altijd makkelijk te plaatsen. Gelukkig zijn er veel nederlands termen in het engels scheepvaartmilieu door gedrongen (deck, cog, fluyt en zo meer). Maar gisteren heb ik zitten grinniken !

Weet je het engelse woord voor de achtersteven of de spiegel van het schip (Ik kon niet uitmaken of het nu de volledige achtersteven betrof of alleen de spiegel) is ? Poop !
En dan zie je weer de uitwisseling van woorden met het nederlands, want poep is bij ons ook een ...achtersteven hé ?

Ik weet niet wat de mooiste schepen zijn, de zeilschepen of de modernere, ik voor mij, ik val nogal op de schepen in de overgangsperiode, waar je tussen de masten van het zeilschip een grote schoorsteen ziet rook uitbraken... Die schepen hadden nog de sierlijke lijnen van de klippers, en combineerden dat met stoomkracht. Wel heb ik het dan over schepen met schroef, want die raderen vind ik maar lelijke uitsteeksels. Maar ook de eerste generatie volledig motorische schepen (stoom) waren mooi van lijn, als je de lusitania ziet, dan was dat een mooi schip... De modernere schepen, met die bol op de neus en de enorme capaciteit, zijn gewoonlijk veel plomper en logger. Zeker de tankers zijn lelijke maar imposante dingen. En als je een fotoreeks van de torrey canyon ziet, dan is het nog lelijker met al die olie er rond drijvend...

Naar een foto heb ik langer gekeken dan naar de andere...Ik herinner me nog het schoolschip de Pamir die in de haven van Oostende lag toen er eens een grote wedsctrijd voor grote zeilschepen in Oostende aanmeerde. We zijn dan met pa naar al die prachtige schepen gaan kijken, en de Pamir was er één van, en dat was een hele grote...Ik las dat dit schip is vergaan... Meer stond er niet bij, maar op een zeilschip zit een pak personeel ! Ik heb op een foto in dit boek eens de mannen in de ra's geteld, en ik zie er 39 ! En dan is er nog veel meer personeel dan dat aan boord... Als zo'n schoolschip, met zo'n massa jonge mensen aan boord vergaat, dan is dat erg, heel erg...

Er zijn ook foto's van zinkende schepen, gestrande schepen, de resten van schepen na een grote slag... en dan denk ik aan al die mensen... Nu is de wet al iets verbeterd, maar vroeger hadden wij in Oostende heel wat jonge vrouwen, soms met kinderen, die er alleen voor stonden, zonder pensioen of iets, want als het lijk niet gevonden werd, de dood niet bewezen was, dan moesten die mensen tientallen jaren wachten vooraleer zij als weduwe beschouwd werden. Dat waren drama's !

De zee is zo schoon, maar ook zo wreed.

Toen ik op de mailboat zat, en we met een nachtboot weer kwamen, dan kon ik soms aan de boeg gaan staan, kijken over het water, kijken naar de lumiscentie van de kleine beestjes onder de waterspiegel die de zee deden oplichten tegenover de donkere nacht...Kijken naar de kust waar je de lichtjes zag en de lichten van de vuurtorens, en dan zocht je naar de vuurtoren van Nieuwpoort, van Oostende... Maar als we, alle moderne toestellen ten spijt, bij mist rondom het schip moesten posten, en luisteren naar de geluiden van onzichtbare dingen, dan was ik bang...je zag niks en je hoorde van alles...De kleine scheepjes met hun ijle belgeluid, de grote met hun diepe sombere scheepshoorn... je hoorde de motoren en het was moeilijk om de juiste richting van het geluid te zeggen... In stormen had ik geen schrik, maar van de mist was ik bang.

Waar is de tijd...En zeggen dat het aan een draadje heeft gehangen of mijn beroep lag op de mailboat, en was ik al jaren wie weet waar naartoe gevlogen bij het verdwijnen van deze dienst... Wie of wat bepaald er ons leven ???

Ik ga stoppen, tot de volgende ?