Zjievereers

Ik lees zo net op een reclamemailtje dat Knack de twintig interloktueelste vlamingen bevraagd heeft ???? Zjievereers, ik heb niemand gezien !

Gek, ik kreeg ook een mailtje op mijn reisverslag van zoveel jaar geleden... Luukske, de bedoeling is niet dat je geniet van het schrijven, maar dat je ook rechtstaat, schoenen gaat kopen, een rugzak kun je hier lenen...en trainen, joengne, veel trainen...

Nee, het is raar en echt ik kan het iedereen aanraden ! Maak van je reisjes eens een boek, jaren nadien kun je dan weer wegdromen en weer op stap zijn. Ik zie weer madame Annie dans sa petite auberge met de reuze glazen picon... Ik hoor weer dat madammeke in die Gîte klagen over het doodbloeden van hun streek. Iedereen trok er weg, ook zij hadden geen kinderen die de zaak verder willen zetten, zij waren allemaal naar de grootsteden en de vuile fabrieken... Wij hebben daar héél alleen in die gîte geslapen, in één groot bed, waar wel dertig man in konden liggen... Het was snikheet, en ik heb wellicht heel dat bed door gerold op zoek naar een koud plekje...Toen we 's morgens opstonden, moesten we naar buiten om ons te wassen aan de pomp, en het was ijskoud...Na het ontbijt bij de boerin, kwamen we buiten en de hitte sloeg ons al weer toe...
Het was van daar dat we beland waren in dat dorpje waar Anny geen stap meer wilde (kon) zetten, opgebrand van de hitte...

Nu, je verwacht wel een beetje dat je, zo ver naar het zuiden, warm weer zoudt hebben, maar een tijd later deden we een trektocht in The Highlands van Scotland, en we zaten ook daar in een hittegolf... De laatste dagetappe hebben we dorst gehad,dorst...en we kwamen niets tegen... Ik heb het pad twee keer verlaten om aan te bellen en te kloppen en te roepen aan enkele huizen, maar niemand was thuis, of ze durfden zich niet tonen aan die rare typen met hun rugzak... We hoorden daags nadien dat twee Ierse meisjes die we leerden kennen op de tocht, gewoon gedronken hadden van de bergriviertjes, zonder gevolgen... En Anny maar reclameren, want ik had het haar verboden....

Dat is het mooie aan trektochten... Je hebt tijd om met de mensen kennis te maken, te babbelen en werkelijk van de cultuur te snuiven. We hebben nog enkele jaren met een duitse kolonel contact gehad, waarmee ik whisky had gedronken bij Ian... Je kunt stoppen om de bloemen te bekijken (de orchideeën en de vleesetende plantjes in The Moors - die verschrikkelijke desolate landschappen van de moerassen...je zag er zelfs geen vogel...het ideale decor voor een griezelfilm. (Hitchcock gebruikte het !))
We stopten om een nest van roofvogels te bekijken waar de oudervogel met een konijntje het nest invloog... In Schotland kwamen de vinken (!!!!) bij ons zitten om de kruimeltjes van ons brood op te pikken... Ik heb foto's met vinken aan onze voeten !
Er is geen enkel verlof die ook maar kan tippen aan een trektocht. We maakten er nooit een marathon van, we namen de dagafstand nooit te hoog, en waren altijd ter plaatse voor 16 uur...zodat we ook nog eens de plaats van onze bestemming konden exploreren, en genieten van de goede zaken van het leven. We hebben altijd een tentje meegesleurd, maar we hebben er nooit in geslapen.We hebben steeds geslapen in hotelletjes, gîtes of bed and breakfast. We sliepen ooit bij een vriendelijke dame waar we een bizar levensverhaal hoorden... Mevrouw had in Australie, waar ze geboren was en woonde, een flinke Schotse militair ontmoet, en 't ene bracht het andere mee, ze huwden. De militair moest met zijn afdeling mee, terug naar Groot Brittanië, en madam zou op eigen houtje na komen... Toen ze in Schotland arriveerde, was haar man op de terugvaart verongelukt...Ze stond daar moederziel alleen in een vreemd land, met een baby die iedere dag kon ter wereld komen...
Dat kind, ondertussen een veertiger, kwam 's nachts slapen, telkens als zijn moeder logees had...Wij waren er door de toeristische dienst naar toe gestuurd. Ze zonden zoveel mogelijk mensen naar die madame, maar alleen echtparen of jongedames... We hebben met ontroering naar de foto van haar soldaat gekeken...de enige foto die ze had...
We sliepen ooit bij een lieve dame die onze kletsnatte schoenen (we hadden door een bergbeekje moeten baggeren) opvulde met kranten en in haar garage op de verwarming zette...Na een paar uur ging ze de kranten uithalen en verversen...
Dat heb je niet in een gewoon hotel, op een gewoon reisje...dat heb je maar op trektochten waar je echt contact hebt met de mensen...

Ik weet wel, sommigen zullen zeggen, hij is daar weer...Maar voor mij zijn dat de rozijnen in de taart van het leven. Dat zijn mijn avonturen, heerlijke gebeurtenissen, heerlijke herinneringen... En nu het lot mij gekluisterd heeft, zijn ze nog veel meer dan vroeger, als prachtige bloemen in een saai veld. Misschien zullen er zijn die denken dat ik overdrijf, maar nee, ons leven was zo rijk gevuld met echte heerlijke dingen.
Ik heb het je al gezegd, eigenlijk hangen al die dingen niet aaneen, nee, het zijn als kleurspotten in een groot korenveld... Met andere woorden, er is veel meer veld dan er bloemen op staan... Maar het zijn die bloemen die de aandacht trekken, die dat veld zo mooi maken. Daarom voelen wij ons ook zo rijk...wij hebben mooie herinneringen, dingen die ons nooit meer kunnen ontnomen worden...dingen die we met u kunnen delen, en die u kunnen doen glimlachen...Meer moet dat echt niet zijn.

Dat zal dan ook wel met zich meebrengen dat we soms in herhaling vallen, soms meerdere keren hetzelfde vertellen...Laat ons, en probeer nog eens met ons mee te genieten, laat het ook in uw veld een klein spatje van kleur worden.

Weet je, als je ons iets triest vertelt, dan leven we met je mee, en als het over een verlies gaat, dan zetten wij het doodssanctje bij de foto's van onze Koen, en Ma en nog enkelen, en dragen het verdriet enkele dagen, weken met u mee...Maar als u ons iets leuks verteld van wat u beleefde, dan gaat dat in onze herinneringen bij de verfpotten staan ! Bij de kleuren ! bij het schitterende blinkende, mooie lachende van onze vele herinneringen... en nu en dan zal iets ons weer doen denken aan UW avontuur, en zullen we weer glimlachen bij de herinnering aan die avond, toen jij ons verhaalde... en de glimlach zal ons weer enkele dagen warmte brengen...

Dat is wat ik hoop dat onze avonturen jou zullen brengen, een glimlach, een beetje warmte...

tot de volgende ?