't Is nu 9.30' uur, en 't is potdorie nog donker, allee, nog nie klaar...
De dagen zijn verdomme veel te kort om menswaardig te leven !
Het hangertje met de olifantenkop is af en goedgekeurd. Ik heb de keten gemaakt uit twee soorten echte stenen, malachiet en steen waarvan ik de naam niet weet, bruin met kleine gouden schitteringetjes in, heel mooi. Groen en bruin passen heel goed en contrasteren met het wit van het olifantenkopje. Het was een heel karwei om die natuursteentjes op de draad te rijgen! Het zijn allemaal getrommelde steentjes. Voor wie niet bekend is met deze techniek, men steekt een deel kleine steentjes in een metalen trommel, al dan niet met water er bij. De trommel begint dan horizontaal te draaien aan een lage snelheid, waardoor de steentjes voortdurend over elkaar robbelen en tegen de metalen wand. Er breken kleine stukjes af, en die vormen een slijppoeder. Na enkele dagen draaien, kun je de steentjes er uithalen, ze zijn dan glanzend gepolierd, maar hebben een willekeurige vorm behouden, net zoals keien die in jaren in een stroom gemaald zijn. Zo zijn dus de natuursteentjes die ik gebruikte ook tot stand gekomen. Sommige zijn wel 4 mm dik, andere maar 1 mm ...De gaatjes zijn zeer klein, en bevinden zich niet altijd waar je ze verwacht, zodat het een zoeken wordt hoe je het steentje moet vastnemen en waar het gaatje is...Maar het effect is heel mooi. Op die manier is het wel een tamelijk dure keten geworden, want die stenen behoren tot de halfedelstenen, en zijn dus in gebruik in de juwelenindustrie.
Nu, het geheel is dan ook echt mooi ! (al zeg ik het zelf)
Ik denk dat ik Bacchus ga pyrograveren... Klinkt gek...
Ik vond een prachtige ets van Antoon Van Dijck voorstellende een doodziek gezopen Bacchus... Ik denk dat te nemen om mijn eerste grote plaat vol te branden. Het is iets met behoorlijk veel details en heel veel licht en schaduw in. Echt een uitdaging om de tanden in te zetten. Ik zie dat een beetje als voorbereiding op wat ik nog zou willen doen: Beneden in de hal, zijn er nog twee verfdeuren, een van het toilet, en een van de bergplaats onder de trap. Ik zou beide deuren willen opwaarderen met een of enkele medaillons die een pyrografie bevatten. Ik denk dat zoiets mooi kan worden. Ook daar denk ik er over om een klassiek thema te nemen, of een portret. In de midden en onderste medaillon (als ik besluit de deur zo in te delen) zou ik dan eerder stillevens zetten, met een duidelijk centraal stuk.
Op die manier zal "my Home is my Castle" voor mij nog een beetje meer waar worden. Ook al is het dan alleen door symboliek, want sinds mijn ziekte leef ik meer en meer in mijn coconneke, dus het idee van my Castle is niet eens zo ver weg.
Ik begrijp steeds beter mijn vader die bijna met geen stokken meer buiten te krijgen was. Je voelt je inderdaad geviseerd, en nu en dan zie je dan een bekende, die een stuk ouder is dan jezelf bent, en je ziet hem dan als het ware denken "ik ben toch nog veel beter"... Ik heb er zelfs al ontmoet die het dan leuk vinden om je te vertellen wat zij nog allemaal kunnen en doen... Leuk !
Ik vermoed dat dit dan ook een beetje de oorzaak is van het zich best voelen in zijn eigen stoel, eigen zetel, eigen bed... Zeker bij een pijnpatiënt ! Hoe beter je je voelt, des te beter kun je de pijn naar achteren duwen, dus ook, hoe meer je gespannen bent, hoe beter je de pijn voelt. Dat is een gekend iets, denk maar aan het feit dat je tandpijn weg is in de wachtzaal van de tandarts, dan besef je dat de geest veel meer doet dan alleen denkwerk. Maar het werkt ook andersom ! Ik stel steeds weer vast, dat als ik mij kan actief bezighouden, dat ik dan ook de pijn wat kan onderdrukken...of toch meer naar de achtergrond duwen. Bezigheid is dus wel degelijk een therapie! Nu is het te laat, maar ergens zou de ziekteverzekering veel soepeler moeten kunnen werken voor mensen met pijn ! Ik bedoel maar, zelfs nu nog heb ik het idee dat ik misschien wel een paar uur zou kunnen werken, en ik mag niet. Ik ben ooit zo dwaas geweest om met dat idee te pogen halftijds te gaan werken, maar dat was reeds te veel, en ik kon het niet uithouden... Ik weet dat het moeilijk is, maar toch meen ik dat veel mensen zich beter zouden voelen als ze nu en dan nog werkelijk konden "presteren", ook al door het effect van de pijn-verduwing. Nu zou ik het niet meer aankunnen, omdat mijn werk ondertussen zodanig veranderd is, dat ik er quasi niets meer van ken...maar had ik de kans gehad om op de ogenblikken dat het ging, bij te blijven, iets te presteren, dan zou het isolationisme van ziek zijn wellicht heel wat minder zijn, en wie weet zou de pijn globaal gezien ook iets minder erg zijn...Ik weet het niet, en zal het ook nooit weten, maar ik weet dat het mij wel zou geholpen hebben om me iets valaberer te voelen. Want dat is wel een van de ergste dingen aan ziek zijn...je zo machteloos, zo aan de kant geschoven te voelen... Mijn blog wordt waarschijnlijk niet gelezen door de bevoegde personen, dus zal het loos geblaat blijven...Jammer voor al wie nog in het sukkelstraatje zal terechtkomen. Ook daar is alles zo overgereglementeerd, dat er niets menselijks meer in zit. Ik denk nu en dan dat wij eens alle regelmenten zouden moeten kunnen aan de kant zwieren, en eens opnieuw beginnen. Om meer dan één reden !
Denk nu maar aan de gewone wetgeving, men begint met een artikel, omwille van de werkelijkheid voegt men daar alras enkele subartikels aan toe. Omdat deze opnieuw aanleiding geven, worden er subsubartikels bijgevoegd, en op den duur zitten we met een totaal onoverzichtelijk en dubieus iets...
Een eerste verandering zou moeten zeggen dat het de geest is van de wet die primeert, en niet de letter. Dat zou al de meeste misbruiken en mis-interpretaties onmogelijk maken...Maar ja, wie ben ik dat ik alle advocaten quasi overbodig zou willen maken???
Het zal wel bij het ouder worden horen, maar hier zitten we nu, alletwee met in de eerste plaats onze tekorten, en pas daarna onze resterende capaciteiten. Ik heb altijd gedacht dat het leven een voortdurend groeien was, ontwikkelen was, maar op een bepaald moment gebeurd er iets, en een heleboel mogelijke groeifactoren worden bij de wortel afgekapt, en het wordt veeleer een gevecht om behoud. Het doet me wat denken aan vakbondswerk in een economische crisis, vechten voor het behoud...nieuwe dingen worden opgeschoven naar een verre toekomst.
Maar allee, we zijn er nog alletwee, en twee manken kunnen perfect gaan als ze elkaars gebrek opvangen...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten