sprookje

Ik ben bezig met het lezen van een boek (verbaast je dat ?) met allerlei humoristische korte verhalen... Een ervan is een sprookje, waarin de hoofdpersoon alle mogelijke items van de wenssprookjes in één keer in zijn handen krijgt...Zijn laatste wens van de drie is terugkeren naar de wereld voor hij al die toverdingen kreeg...
Prachtig, hoe de "normale" wereld nog te prefereren is boven al die gewenste dingen die in een knoop raken met de gewone wereld... Ik heb het in één ruk uitgelezen ! Het was schitterend geschreven, boeiend en spannend, tot de laatste bladzijde, en het heeft nog een happy ending ook.
Sprookjes zijn pertang niet echt mijn ding, maar het is als het ware een anti-sprookjes-sprookje... en het is een heerlijk stukje proza.
Het is niet geschreven in een belerende vorm, nee, het is precies één groot avontuur... Niet zoals het sprookje van de Japanse steenhouwer die zich doodzweet onder het zware werk in de stekende zon...een sprookje waarvan je bij het begin al voelt waar het heen gaat en dat het gemaakt is om je te leren tevreden te zijn met je lot...
Ik weet niet of dat wel een goed sprookje is, ik weet niet of het goed is tevreden te zijn met wat je hebt en wat je bent...Ik denk dat je beter altijd een beetje meer wilt zijn, worden, hebben. Als je geen doel meer hebt in het leven, wat rest er dan nog ? Nee, dat is geen stille tevredenheid, dat is een oefening in dood zijn! De kunst is je doel te stellen in het bereikbare! De mensen die het onbereikbare willen, zullen wellicht heel hun leven ongelukkig zijn bij het besef dat ze mislukt zijn, de man die tevreden is met wat hij heeft zal plots tot het besef komen dat de wereld is verder gegaan terwijl hij stilstond...en wanhopig proberen weer bij te benen wat hopeloos weg is.
Als ik in de home ben bij tanteke, dan zie ik mensen die het leven opgegeven hebben, en die uit gewoonte nog ademhalen en eten en drinken en slapen...en daar voor de rest in zichzelf gekeerd zitten te zitten (zoals ook tanteke). Ik zie er ook mensen, die alhoewel ze weten dat ze in hun eindstation zitten, er toch nog iets willen van maken. Ze aanvaarden hun onmacht, maar binnen het raam van hun mogelijkheden doen ze nog een en ander... Ze doen niet alleen mee met de activiteiten, ze helpen bij de inrichting en je ziet dat ze zelf een inbreng hebben in het gebeuren. Misschien vind je het miniem, maar voor die mensen is het de ganse wereld, want hun wereld is sterk begrensd door de jaren en de slijtage.
En dan zie je soms ook bezoekers die ik met alle plezier dwars door de ramen van het gebouw naar buiten zou willen zwieren ! Mensen die hun vader, grootvader aanspreken alsof ze tegen een kleuter bezig zijn, en dan zie je in die oude ogen soms de pijn het versmachtende leed van onmacht.
Ik probeer tanteke te stimuleren tot het meedoen met de activiteiten, en als ik haar soms bezig vind, dan ben ik blij dat ze die dag toch niet zit te vegeteren als een tulpenbol in de winter.

Ik haat de mensen die hun ouderen zo zitten te betuttelen en kinderachtig zitten te doen tegen hen. Laat die mensen, hoe oud en dement ze ook zijn, laat hen dat beetje waardigheid ! Het zijn mensen, veelal de mensen die ooit hebben ingestaan voor jou opgroeien, jou welzijn...

Ik ben weer aan 't zagen, maar echt, het doet me pijn als ik mensen zie die zo expliciet met hun hoofd zitten te schudden, verontschuldigend glimlachen naar de omzittenden over het sukkelachtige van hun oudjes... In plaats van af te dalen naar wat zij vermoeden het peil van hun demente vader, zouden ze beter uit eerbied en liefde proberen hen weer wat dichter bij hen te trekken, door normaal te spreken en te zoeken naar dingen waarvan je ziet dat het hen nog raakt, hen nog boeit.

Wellicht, als we het geluk hebben zolang te leven, komen we allemaal in een stadium waar op we het tempo van het leven niet meer kunnen volgen, en verkiezen een stap terug te zetten naar wat vertrouwd en eigen is...Zou jij dan graag hebben dat er een van je kinderen of kleinkinderen bij je komt met "mo,mo,mo, je moet niet trunten hé, eet ne keer je koek op..." Nee hé, nee, dat is niet wat je zou willen... Zij wellicht ook niet !

Ik ben al enkele jaren uit de "normale" maatschappij gevallen, door ziekte, maar ik ben daardoor niet abnormaal geworden. Ik heb moeten mijn nieuwe wereld aanvaarden, mijn nieuwe wereld moeten verkennen en de grenzen leren aanvaarden. Misschien heeft mij dat de mogelijkheid om jou te vertellen dat die engere wereld, net zo goed een volledige wereld is, met heel veel mooie en heel veel lelijke dingen, maar het is een wereld waard om in te leven, een wereld waarin ik nu en dan mij nog wel stoot aan de veel te enge grenzen, maar niettemin een wereld waarin nog heel wat geluk en liefde te vinden is, en waar ik nog heel veel dingen wel kan doen.
Denk eens daaraan als je bij zieken, bij ouderen op bezoek gaat, ze vragen niet om beklaagd te worden, ze vragen om te leven en een stuk van jou leven te mogen mee-beleven uit je verhalen en je hele doen en laten.
Geef hen dat dan, praat niet voortdurend over de tekorten van hem of haar, vertel over andere dingen over je zelf, je belevenissen, breng een stukje wereld mee naar binnen...geen nieuwe herinneringen aan hun eigen tekorten !

Ik ga stoppen, want ik kan het zagen niet laten !
Vandaag voel ik mij redelijk, en Anny is, ondanks dat ze gisterenavond haar pillen vergat, ook goed. Ik wens voor jullie ook dat je echt goed voelt, en vooral, dat je gelukkig bent met wat je hebt en met wat je wilt !

tot de volgende ?