slappe lach

Daarnet heb ik zitten kijken naar de miskleunen van "Woestijnvis", en zoals gewoonlijk zitten daar een paar momenten van slappe lach in...
Iedereen zal dat wel eens gehad hebben, maar het gekke is dat je dat altijd hebt op een moment dat het echt niet kan, niet past...
Kinderen krijgen het in de klas, en ondanks de banbliksems van de leerkracht kunnen zij niet anders dan doorlachen, som zie je het tijdens een plechtigheid, waar de getroffene dan haastig de lach onderdrukkend probeert uit beeld te geraken...
Wat is het toch dat een mens zo maar in een lachkramp kan vervallen, en er met geen middel uit raakt ???
Naar mijn ervaring is het niet alleen bij lachen zo, ik heb het ooit gehad tijdens een les nederlands, ik moest een stuk voordragen, en plots sprak ik een woord verkeerd uit. Ik wilde het verbeteren, maar sprak het weer, op dezelfde manier, verkeerd uit. De leerkracht wou helpen, (wat echt niet nodig was, ik wist hoe het moest, maar het kwam er niet uit) en zei het voor, maar alles was hopeloos... De klas lag plat, maar ik bleef maar worstelen met dat stomme woord. Het gekke was dat het niet eens een bijzonder woord was, ik weet niet meer welk woord, maar ik herinner me dat het een normaal dagdagelijks iets was...Het was om dood te vallen ! En nadien vertelden de medeleerlingen dat zij vooral plezier hadden gehad met het feit ik zo duidelijk en zo serieus echt het goede wilde doen... Ik ben nog kwaad op mezelf en op mijn klasgenoten, als ik er op denk ! (Ook dat is gek !)
Ooit hoorde ik ik zo'n verhaal over een begrafenis... Een vriend zijn schoonvader werd begraven, en na de plechtigheid stond hij daar bij de familie, netjes in de rij, om de handjes te schudden van de vele mensen die hun leedwezen wilden betonen. De schoonvader in kwestie had ook heel wat relaties in de bokswereld, en dus kwam er nu en dan zo'n bokser voorbij, sommige met de sporen van vele geïncasseerde klappen op de neus en de oren dragend... Plots kwam er zo'n bokser, een reus van een vent bloedserieus en met een in-triestig gezicht de rij langs, handjes schuddend, en vol deernis "proficiat hé" zeggend... Mijn vriend heeft een momentje de rij moeten verlaten, en was ingelukkig dat iedereen dacht dat hij stond te snikken...
Ik ben blij dat ik niet in die rij stond, want ik weet niet zeker of ik niet echt in een knoop zou gelegen hebben...
Raar, die explosie van emotie op een moment dat het niet mag, niet kan.
Ik heb het nog niet meegemaakt, maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die zo plots aan het wenen slaan, en niet kunnen stoppen... Het is volgens mij perfect passend in het rijtje.
Ik denk dat ik het al verteld heb, maar ik heb ooit een man weten naar buiten dragen omdat hij niet kon stoppen van lachen... Het was in de vertrekhal van de mailboat vanuit Dover naar Oostende. Omstreeks 2, 3 uur in de morgen. Een bomvolle zaal (zo'n 800 mensen, de maximumcapaciteit van een dergelijk schip vermoed ik). Er zat een koppeltje jonge mensen, met de rugzak om, op een stoel. Plots besloot de jonge dame om eens te gaan kijken naar de voorkant van de zaal...Ze stond recht, maar haar rok (een lange wijde rok) was op een of andere manier geklemd geraakt tussen haar rug en de rugzak...en ze stevende door de zaal met haar slipje bloot...
De zaal lach plat. Toen de dame gewaar werd wat er gaande was, draaide ze zich woedend om (en aldus de andere helft van de zaal het genot schenkend) naar haar partner, maar die deed net of hij haar niet kende.... Achter ons zat een groep nederlanders, waarvan er één in een lachkramp viel... Nu en dan moest hij toch adem halen, maar hij deed dat zo duidelijk hoorbaar en zelfs dat deed hij lachend, zodat de ganse zaal weer door dat gekke geluid werd meegetrokken in een massale lachbui...Iedere keer de zaal wat bekwam, was dat ook juist het moment voor de hollander om weer luidruchtig adem te halen, en heel de zaal was weer mee aan het lachen... Ze hebben die jonge man moeten buitendragen !
Het grootste gedeelte van de zaal waren japanezen of chinezen, en die mensen zijn duidelijk blind als ze lachen.
Raar... Hoe komt dat toch ? Hoe raak je in een houding verkrampt ?
Er zal her of der wel een psycholoog zijn die er een verklaring voor in elkaar gebokst heeft, maar het is en blijft een raar verschijnsel. Neem nu die lachkramp, op een bepaald ogenblik heeft die man eigenlijk meer pijn dan plezier, en toch blijft hij lachen...

Zo doen we nog gekke dingen, iedereen heeft wel eens iets voorgehad, waarbij hij dingen verkeerd deed, tot hij plots ontdekte dat hij het verkeerd doet. Het klassieke voorbeeld is de man die zijn stekje in zijn mond steekt en met zijn sigaret langs het doosje gaat wrijven... We noemen dat verstrooidheid, maar is het dat wel ? Is het niet net zo'n onbeheerst iets als die lachbui?

Wat het ook is, allemaal vinden we het leuk. -als het bij een ander gebeurt - want anders zijn we allemaal een beetje gegeneerd. Ook dat is menselijk, en als je naar de films kijkt van Charlie Chaplin, dan zie je dat bijna al zijn kluchten op dergelijke dingen gebaseerd zijn... Eigenlijk lachen we niet om die moppen, maar met de figuren die iets tegenkomen. Als we iemand zien vallen is de eerste reactie niet gaan helpen, maar lachen, en pas daarna gaan we helpen...

Humor is een eigenaardig ding. Het vermaak ligt soms heel dicht bij leedvermaak, maar laat het niet aan je hart komen, het is bewezen dat, wat ook de oorzaak is, lachen werkelijk gezond is ! Voor de vermageringsfanaten, lachen verbruikt ook veel calorieën ! Kijk maar eens hoeveel spieren er in je gezicht alleen al, aan het werk zijn om te lachen. Doen dus ! Ik heb het al gezegd, lachen is besmettelijk.
en, vermits het gezond is, voor ons en voor de ander, probeer eens door het leven te gaan met een glimlach om je lippen...Het is besmettelijk en het is gezond en bovenal: het is gratis !

ps: lachen is ook een medicijn tegen vele kwalen !

tot de volgende ?