Blanco

Na de inspiratie van gisteren heb ik vandaag precies een blackout...Er komt niet in mijn bolleke op, om op papier te zetten...
Weet je wat, ik ga nog een stukje vertellen over onze aldereerste rugzakreis... Heel moeilijk heb ik het niet daarvoor, want onze eerste voetreizen heb ik volledig te boek gesteld, verlicht met alle foto's en pakken documentatie over het gegeven. Wat ik niet heb genoteerd is de voorbereiding van die reis... Onafgezien van het feit dat iedereen, maar dan ook iedereen ons zot verklaarde, had de voorbereiding heel wat voeten in de aarde...We moesten op zoek gaan naar goede stevige stapschoenen, ook geschikt voor bergachtige paden, en we moesten die inlopen... We moesten op zoek naar goede passende rugzakken, een tentje, slaapzakken, drinkflessen en noem maar op...En vooral, veel lezen over wat je moest mee hebben, wat je zeker niet moest meesleuren, wat je allemaal kon thuislaten om je niet te overladen...Onze rugzakken waren toch nog behoorlijk zwaar...Die van mama 8 kgr, die van mij 22 kgr...Zwaar genoeg om dag in dag mee te sleuren ! maar laten we vertrekken...
Op maandag 16 juli 1990 (al zo lang geleden !) voerde Koen ons om 6 uur in de morgen naar het station van Oudenaarde... Om 6.31 uur vertrekken we naar Brussel, waar we overstappen op de trein naar Paris Gare du Nord, vertrek om 7.51 uur, aankomst te Parijs om 10.58 uur.
En daar begint het avontuur... We moeten van de Gare du Nord naar de Gare de Lyon...met of de taxi, of de metro... We kiezen voor de taxi, want wie weet hoe en waar we allemaal landen met die metro...We rennen naar de uitgang van het station, en zien een rij van zeker 70 meter lang, staan aanschuiven en wachten op de taxi die nog moet komen.... Wij terug, op zoek naar de metro... Hoezee, we vinden een infobalie, en zien dat we de metro moeten nemen tot aan de Bastille, en daar changeren naar de Gare de Lyon...We nemen twee plannetjes mee (we moeten ooit nog terugkeren ook...)
Om 12.31 uur vertrekken we uit Parijs, voorziene aankomst te st Flour 18.32 uur.
Op de trein blijken alle (letterlijk !) plaatsen voorbehouden...We staan met een tiental mensen, allemaal met pak en zak in het gangetje tussen twee wagons.Het is stikheet, maar niemand klaagt of zaagt. Pas 4 uur later hebben we eindelijk een zitplaats. Voorheen hebben we ook wat "gezeten", in de bagageruimte... Kromgebogen tussen twee legplanken, maar dat was toch beter dan staan...
Als we stijf en stram van de trein stappen, zien we ginder, heel hoog op de berg St Flour liggen...We besluiten een taxi te nemen en hem een goed hotel te vragen, niet te duur en goed van eten... We belanden in de Hotel du Nord, in de Ville Haute...Het oude stadsgedeelte boven op de berg. 'sAvonds eten we er Tripoux, een gevulde schapenmaag... Ik vind het lekker, Anny vindt het maar zozo... Tot onze verrassing logeert hier ook een groep gehandicapten, waaronder een meisje uit Eine, en een bouwvakker die mij kent...
Na een goede nachtrust ontbijten we om 7.30 uur en omstreeks 8 uur gaan we op pad, op zoek naar het startpunt van de wandeling... De eerste dagtocht gaat van St Flour naar Chateau d'Alleuze... We moeten eerst de Pont Neuf vinden... Naief zoeken we een nieuwe brug, maar het blijkt in werkelijkheid een heel oud ding te zijn die waarschijnlijk al 1000 jaar neuf was.... We gaan over een riviertje en klimmen meteen langs een klein wegeltje tot aan een kleine weg. We merken alras dat papier verduldig is, en dat men wellicht de afstanden heeft uitgemeten op de kaart, en dus geen rekening houd dat de stapafstand bergop niet hetzelfde is als de afstand op de kaart.... Nu we trekken verder op de weg naar Bouzengeac. We trekken maar en trekken maar, en later stellen we vast dat we Bouzengeac, Cousergues en Le Fayet al lang voorbij zijn, zonder het te merken... Die dorpen zijn hier amper 2 of 3 huizen groot. De bevolkingsdichtheid is hier dan ook 12 à 15 mensen per vierkante km....We stappen voorbij Bessols en verder naar Barry. Het is middag, heet en dorstig... Barry is tamelijk groot, wel 20 huizen ! Volgens de stapgids is daar niets te vinden, maar we zien er een postbode en vragen of er daar ergens een café is of iets waar we iets kunnen drinken... En ja hoor, de facteur wijst ons naar een hogere straat, daar in, tweede huis links... Ik keer nog eens terug, want er is daar niets te zien, roep naar de postbode, en hij zegt ons dat we maar gewoon moeten binnenstappen... En inderdaad, de familie zit er te eten aan een tafel, en er is nog een tweede tafel, dat is de café... We eten er onze meegesleurde baguette en drinken er vier glazen wijn en Anny 3 pinten...we betalen 21 FFr, ofte 126 Belgische frankskes... 18 fr per glas... De cafébaas, met alpin op het hoofd en een enorme snor, kent iets van de streek, want hij stapte er ooit door als krijgsgevangene...maar voor hem blijken de vlamingen toch verdacht veel op de duitsers....

Na het eten trekken we nog verder door tot we aan kasteel Alleuze komen...Een ruine boven op een berg. We trekken er voorbij, tot aan een kerkje, met een kerkhof en geen een maar werkelijk geen huis er rond... Een stuk terug is er een cafe voor de toeristen, we trekken terug naar daar. Er is daar geen slaapgelegenheid, en we besluiten onze tent te gebruiken, als een aannemer die daar zit, ons aanbied ons terug te voeren naar St Flour, waar wel bedden staan, en volgens hem is onze trektocht terug tot waar we kwamen met de taxi maar een tien minuutjes rijden... We hebben inderdaad krinkel de winkel gewandeld door de heerlijkste stukken natuur door bossen en velden, en hebben buiten ons middagmaal geen mens ontmoet... We gaan mee terug naar St Flour....om te slapen...terug naar Hotel du Nord...

Jullie hebben natuurlijk niet mee kunnen kijken naar al die foto's, documentatie en souvenirs in dat boek...zelfs de rekeningen van het hotel zitten er in geplakt. Ik zie heel die dag weer voor mij, krijg er weer warm van en tedju, ik heb er zelfs dorst van gekregen !

Ik heb de tekst niet overgeschreven, want die is nog uitgebreider en gek genoeg, ik heb een paar dingen verteld die niet in het boek staan, maar die ons weer te binnen schieten als we er door bladeren... Het was een heel werk, maar het is echt de moeite waard om van je uitstappen een boek te maken, niet alleen je foto's, maar tijdens de dag nota's nemen en 's avonds voor het slapen gaan wat uitwerken en meesleuren in je rugzak... Die al zo zwaar is.... OOit heb ik op een van onze trektochten een groot dik boek gekocht, en dat ook nog dagen lang meegesleurd...

Ik ga stoppen...tot de volgende dag zonder inspiratie ?