Gisteren waren de kinderen hier weer... Kim moest een heel stuk lezen, en er dan een korte inhoud van opmaken. Waarschijnlijk helpt Veerle dan wat, maar hier moet ze het volledig zelf doen, en dan eerst in het klad opschrijven. Het klad verbeteren we dan samen...al zuchten en al blazen...
Tegen haar ma heeft ze gezegd dat opa altijd zaagt, altijd vies is... Stoute opa...
't Is maar dat je het weet.
Ze moest eens weten hoe ik het indertijd deed met haar moeder en haar nonkels! Nu ben ik een heel brave en geduldige opa ! Als ze vroeger te veel zaagden of niet doorwerkten, dan mochten ze het nog een paar keer schrijven, en dat was dan de lichtste straf... En dan spreek ik nog niet hoe wij van ons ma in toom gehouden werden. Maar eerlijk, ik heb er geen kwaad van gehad ! en onze gasten ook niet. Ik heb de indruk dat de opvoeding altijd wat zachter wordt, en ik heb daar mijn vragen bij. Let op, ik ben niet de voorstander van de zweep, maar ik geloof wel dat een lichamelijke straf wel eens goed kan zijn. Je moet natuurlijk niemand ongelukkig slaan, maar eerlijk, ik heb veel kletsen gehad op mijn billen en kuiten, en veel op mijn knieën gezeten, en in de school heeft de leraar zelfs zijn regel eens kapot geslagen op mijn kneukels... Ik heb daar geen nadelige gevolgen van gehad... En ik moet toegeven, een andere manier om mij te straffen was er niet, want dat raakte me niet. Bovendien was ik meer dan koppig, en ging zo ver als ze mij om te straffen zegden dat ik zondag niet mee mocht met de auto, dan moesten ze mij die zondag in de auto sleuren, want ik wilde al niet meer mee...
En ik kan het niet helpen, ik hou er wel een beetje van als ik zie dat mijn kinderen en nu mijn kleinkinderen poer in hadden ! Ik zou wellicht helemaal gedeillusioneerd zijn geweest had ik makke kinderen moeten hebben ! Ik geloof dat de mensen een eigen wil moeten hebben ! Je moet dan wel veel meer er aan werken om die wil in de goede richting te zetten, maar dan gaan ze er ook voor, en zijn het geen meelopers, maar voorlopers !
Het zal wel aan mij liggen, maar ik hou niet van makke schapen.
En toch...hoe ouder ik word, hoe makker ik zelf word...Zijn het de jaren, of is het de pijn, ik weet het niet, maar het is alsof ik de moeite niet meer wil doen om te vechten... Vertelde vroeger iemand iets wat mij niet beviel, dan ging ik er tegen in, nu laat ik dat voorbij gaan, en knik ik ---- zo gaat het het vlugst voorbij --- en ik lig dan zelf 's nachts te dubben over dat feit, maar ik ga er niet meer tegen in.
Soms heb ik dan het idee dat mijn ganse leven tegenwoordig alleen nog draait rond de pijn en de beheersing er van. Vooral in perioden zoals nu, dat de pijn voortdurend hoger is dan normaal. Het is precies over er is geen onderwerp die de pijn overstijgt.
Gisteren kwam onder meer Monique hier op bezoek. Monique houdt zich bezig met de hobbywerking voor de langdurig zieken. Ik ben er gevraagd om mee te werken en deel uit te maken van... Ze komen maandelijks bijeen op de tweede dinsdag van de maand, en knutselen dan wat, soms aan gezamelijke projecten, soms elk aan zijn eigen hobby. Vroeger was er iemand die ook pyrografie deed, maar die man is er niet meer, ik ben blijkbaar in een open plaats gekomen.
Ik zal wel zien wat het wordt... Hopelijk heb ik er wat ontspanning en wat kennissen bij, en wie weet leer ik ook weer een en ander die mij interesseert.
Ik ga stoppen, tot de volgende ?
donderdag, januari 31, 2008
woensdag, januari 30, 2008
cryptozoölogie
Ik heb besloten mij weer in te zetten voor de wetenschap. Eindelijk heb ik een serieuze wetenschap gevonden die mij aanspreekt ! Cryptozoölogie !
Weet je niet wat dat is ? Dan zit je goed !
Want crypto...enz is de wetenschap van de nog onbekende diersoorten.
Hoe dat kan ?
Niet moeilijk, we kennen nu al een heleboel onbekende dieren, dus is het ook gepast er een wetenschappelijke studie over te doen.
U zit met vragen?
Goed, dat is al een begin !
U kent geen onbekende diersoorten ? Ik ben zeker van wel, ik noem er enkele van de bekendste op:
Het monster van Loch Ness
Big foot
Yeti
Overtuigd ?
Prof Heuvelmans (+) is de oprichter van het wetenschappelijk onderzoek ter zake, en het hoofdkwartier van deze wetenschap ligt te Lausanne (Zwitserland).
En zeggen dat wetenschappelijk onderzoek betaald wordt door ons als belastingbetalers !
Ik heb dan ook onverwijld een aanvraag gedaan bij het bevoegde ministerie om betoelaagd te worden bij mijn onderzoek naar de alhier vaak geziene roze olifantjes... En nu maar wachten op de toelage.
Zoek maar eens op, ik vertel (deze keer) geen sotternijen, ik ben bloedserieus ! Het moet dus wellicht ook mogelijk zijn op basis van een proefschrift over deze fabeldieren te doctoreren !
Had jij (ondanks het optreden van prof Vermeersch) nog steeds de indruk dat de meeste professoren serieuze mensen waren ? Niet dus ...
Ik zal nu maar zitten wachten op de reacties van de mensen die vinden dat Vermeersch wel zinnige praat vertelt. Ik trouwens ook niet ontkennen dat hij ook zinnige dingen zegt, anders kun je onzin onmogelijk verkopen !
Als je wilt genieten van zijn theoriën, dan vind je dat ook op het onvolprezen internet. Je zult zelfs verwezen worden naar een site waar hij zijn evangelie verkondigd: wat je niet kunt zien, meten, controleren, dat bestaat niet. Ik zeg het veel simpeler dan hij, maar daar komt het op neer. Hij is ook de grote manitoe van de mensen tegen de homeopathie... Daar zit zo weinig van het geneesmiddel in dat het niet meer meetbaar is, dus kan het ook niet werken. Dat bewijst dus dat het hier veel meer de overtuiging is die geneest dan het (onwerkbare) middel; met andere woorden suggestie ! Als je aanbrengt dat je ook je konijn genezen hebt met homeopathie, dan bewijs je alleen dat je konijn ook vanzelf zou genezen zijn... Logisch toch ! Ik vind dat die site niet veel afwijkt van de site waar ik het enkele dagen geleden over had, niburu.nl , daar lees ik ook dingen die moeilijk te slikken zijn...
en zo komen we op geloof of Geloof ?
Ik heb je al verteld dat er daadwerkelijk mirakels gebeuren, maar ook dat deze mirakels gebeuren in zowat alle bestaande godsdiensten. Naar mijn bescheiden mening gebeurd een mirakel dan ook -onafgezien van de aard van de godsdienst- enkel en alleen door het geloof ! In diverse profetieën en teksten vind je ook verwijzingen daar naar toe: neem in het evangelie die wij het best kennen, de tekst waar X verwijst naar met geloof van een mosterdzaadje zou je bergen verzetten...
Ik ga zelfs een stapje verder, gebaseerd op bepaalde onderzoeken, zal men wellicht binnen kort kunnen vaststellen dat men ook zonder geloof tot mirakels zal kunnen komen. De onderzoeken inzake de kracht van de menselijke geest wijst stilaan in die richting... Of is dat onderzoek ook zoiets als het onderzoek in de titel van deze blog ?
Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat we in een nieuwe fase van het mensdom zijn gekomen. Jammer genoeg nog niet in het volledige mensdom, maar toch in een behoorlijk stuk er van.
Het is bewezen dat men de IQ-test ieder 5 à 10 jaar moet aanpassen, omdat we anders zouden vaststellen dat de mensheid nog alleen uit genieën bestaat ! Men moet telkens weer een nieuwe test maken, waar uit blijkt dat de meerderheid van de mensen de normale 100 scoort, en slechts de beteren merkelijk hoger scoren. Moest men (men heeft het getest !) de iq-test van 1950 nemen, dan zou men vaststellen dat er nu niets dan einsteintjes rondlopen op deze aardkloot ! Met andere woorden de intelligentie van de mensen neemt met verbazingwekkende snelheid toe ! (Echt waar !)
Waar dit naar toe zal leiden weet ik niet, ik durf niet te pronostikeren...Maar ongetwijfeld zal dit leiden tot een totaal nieuwe vorm van leven, van zijn. Ik zit hier te denken aan die heel oude sciencefiction verhaaltjes, waar men de mensen uit het jaar 2500 afbeeldde als magere fragiele wezentjes, maar met een enorm groot hoofd om al het verstand te herbergen.... grinnik, grinnik...
En ik ga weer (nog maar eens) naar een bijbelse tekst...
In de historie van de toren van Babel werden de mensen te verstandig omdat ze allen dezelfde taal hadden... Nu met internet en het huidige peil van onderwijs, zijn we bijna weer terug in de tijd dat er een taal was die door iedereen begrepen werd...en effectief, we gaan met reuzeschreden vooruit in onze onderzoeken...
Ik vraag me met steeds stijgende verbazing af, of we al eens zo'n tijd hebben gehad ? Sommige vondsten zijn niet te verklaren, tenzij we geloven dat er of ET 's hier hebben geland om dingen te doen, of er is een tijd geweest waar we reeds zo ver waren dat we het konden doen... Maar beide antwoorden zijn helemaal niet bevredigend ... Het blijft een open vraag...
We leven op een bizarre wereld, in een bizarre tijd...
Als je bedenkt welke sprongen we gemaakt hebben in de laatste honderd jaar ! Denk eens aan de eerste vliegtuigen ! Mijn ouders vertelden hoe ze naar buiten liepen om het eerste vliegend machien te zien met Olieslaeger aan het stuur. Ik hoorden hen vertellen over de eerste radio's... Ik heb de eerste televisies in onze streken zien komen... de mens op de maan, de eerste open hartoperaties en het inplanten van een hart van een ander in een nog levende mens... Ik heb geweten dat peete, de buurman toen ik een kleine rakker was, werd geopereerd van staar... In Brugge, een heel zware en delicate operatie waarvoor hij wel veertien dagen of langer in de kliniek lag, en nadien kon hij weer zien ! Weliswaar met een bril met van die confituurpottekes in, maar hij kon weer zien ! Nu opereren ze u 's morgens van de staar, en 's avonds ben je al weer thuis, en een bril is niet meer nodig...
Ons moeder zei altijd dat er nooit nog een tijd zou zijn waar in alles zo vlug evolueerde als zij had meegemaakt...Ik denk dat we nog altijd vlugger en vlugger aan het gaan zijn...
Alleen, als je bergaf rolt, dan gaat het ook alsmaar sneller en sneller....
tot je tegen de muur kwakt.
Waar en wanneer ontmoeten wij de muur ?
tot de volgende ,
Weet je niet wat dat is ? Dan zit je goed !
Want crypto...enz is de wetenschap van de nog onbekende diersoorten.
Hoe dat kan ?
Niet moeilijk, we kennen nu al een heleboel onbekende dieren, dus is het ook gepast er een wetenschappelijke studie over te doen.
U zit met vragen?
Goed, dat is al een begin !
U kent geen onbekende diersoorten ? Ik ben zeker van wel, ik noem er enkele van de bekendste op:
Het monster van Loch Ness
Big foot
Yeti
Overtuigd ?
Prof Heuvelmans (+) is de oprichter van het wetenschappelijk onderzoek ter zake, en het hoofdkwartier van deze wetenschap ligt te Lausanne (Zwitserland).
En zeggen dat wetenschappelijk onderzoek betaald wordt door ons als belastingbetalers !
Ik heb dan ook onverwijld een aanvraag gedaan bij het bevoegde ministerie om betoelaagd te worden bij mijn onderzoek naar de alhier vaak geziene roze olifantjes... En nu maar wachten op de toelage.
Zoek maar eens op, ik vertel (deze keer) geen sotternijen, ik ben bloedserieus ! Het moet dus wellicht ook mogelijk zijn op basis van een proefschrift over deze fabeldieren te doctoreren !
Had jij (ondanks het optreden van prof Vermeersch) nog steeds de indruk dat de meeste professoren serieuze mensen waren ? Niet dus ...
Ik zal nu maar zitten wachten op de reacties van de mensen die vinden dat Vermeersch wel zinnige praat vertelt. Ik trouwens ook niet ontkennen dat hij ook zinnige dingen zegt, anders kun je onzin onmogelijk verkopen !
Als je wilt genieten van zijn theoriën, dan vind je dat ook op het onvolprezen internet. Je zult zelfs verwezen worden naar een site waar hij zijn evangelie verkondigd: wat je niet kunt zien, meten, controleren, dat bestaat niet. Ik zeg het veel simpeler dan hij, maar daar komt het op neer. Hij is ook de grote manitoe van de mensen tegen de homeopathie... Daar zit zo weinig van het geneesmiddel in dat het niet meer meetbaar is, dus kan het ook niet werken. Dat bewijst dus dat het hier veel meer de overtuiging is die geneest dan het (onwerkbare) middel; met andere woorden suggestie ! Als je aanbrengt dat je ook je konijn genezen hebt met homeopathie, dan bewijs je alleen dat je konijn ook vanzelf zou genezen zijn... Logisch toch ! Ik vind dat die site niet veel afwijkt van de site waar ik het enkele dagen geleden over had, niburu.nl , daar lees ik ook dingen die moeilijk te slikken zijn...
en zo komen we op geloof of Geloof ?
Ik heb je al verteld dat er daadwerkelijk mirakels gebeuren, maar ook dat deze mirakels gebeuren in zowat alle bestaande godsdiensten. Naar mijn bescheiden mening gebeurd een mirakel dan ook -onafgezien van de aard van de godsdienst- enkel en alleen door het geloof ! In diverse profetieën en teksten vind je ook verwijzingen daar naar toe: neem in het evangelie die wij het best kennen, de tekst waar X verwijst naar met geloof van een mosterdzaadje zou je bergen verzetten...
Ik ga zelfs een stapje verder, gebaseerd op bepaalde onderzoeken, zal men wellicht binnen kort kunnen vaststellen dat men ook zonder geloof tot mirakels zal kunnen komen. De onderzoeken inzake de kracht van de menselijke geest wijst stilaan in die richting... Of is dat onderzoek ook zoiets als het onderzoek in de titel van deze blog ?
Ik ben er in ieder geval van overtuigd dat we in een nieuwe fase van het mensdom zijn gekomen. Jammer genoeg nog niet in het volledige mensdom, maar toch in een behoorlijk stuk er van.
Het is bewezen dat men de IQ-test ieder 5 à 10 jaar moet aanpassen, omdat we anders zouden vaststellen dat de mensheid nog alleen uit genieën bestaat ! Men moet telkens weer een nieuwe test maken, waar uit blijkt dat de meerderheid van de mensen de normale 100 scoort, en slechts de beteren merkelijk hoger scoren. Moest men (men heeft het getest !) de iq-test van 1950 nemen, dan zou men vaststellen dat er nu niets dan einsteintjes rondlopen op deze aardkloot ! Met andere woorden de intelligentie van de mensen neemt met verbazingwekkende snelheid toe ! (Echt waar !)
Waar dit naar toe zal leiden weet ik niet, ik durf niet te pronostikeren...Maar ongetwijfeld zal dit leiden tot een totaal nieuwe vorm van leven, van zijn. Ik zit hier te denken aan die heel oude sciencefiction verhaaltjes, waar men de mensen uit het jaar 2500 afbeeldde als magere fragiele wezentjes, maar met een enorm groot hoofd om al het verstand te herbergen.... grinnik, grinnik...
En ik ga weer (nog maar eens) naar een bijbelse tekst...
In de historie van de toren van Babel werden de mensen te verstandig omdat ze allen dezelfde taal hadden... Nu met internet en het huidige peil van onderwijs, zijn we bijna weer terug in de tijd dat er een taal was die door iedereen begrepen werd...en effectief, we gaan met reuzeschreden vooruit in onze onderzoeken...
Ik vraag me met steeds stijgende verbazing af, of we al eens zo'n tijd hebben gehad ? Sommige vondsten zijn niet te verklaren, tenzij we geloven dat er of ET 's hier hebben geland om dingen te doen, of er is een tijd geweest waar we reeds zo ver waren dat we het konden doen... Maar beide antwoorden zijn helemaal niet bevredigend ... Het blijft een open vraag...
We leven op een bizarre wereld, in een bizarre tijd...
Als je bedenkt welke sprongen we gemaakt hebben in de laatste honderd jaar ! Denk eens aan de eerste vliegtuigen ! Mijn ouders vertelden hoe ze naar buiten liepen om het eerste vliegend machien te zien met Olieslaeger aan het stuur. Ik hoorden hen vertellen over de eerste radio's... Ik heb de eerste televisies in onze streken zien komen... de mens op de maan, de eerste open hartoperaties en het inplanten van een hart van een ander in een nog levende mens... Ik heb geweten dat peete, de buurman toen ik een kleine rakker was, werd geopereerd van staar... In Brugge, een heel zware en delicate operatie waarvoor hij wel veertien dagen of langer in de kliniek lag, en nadien kon hij weer zien ! Weliswaar met een bril met van die confituurpottekes in, maar hij kon weer zien ! Nu opereren ze u 's morgens van de staar, en 's avonds ben je al weer thuis, en een bril is niet meer nodig...
Ons moeder zei altijd dat er nooit nog een tijd zou zijn waar in alles zo vlug evolueerde als zij had meegemaakt...Ik denk dat we nog altijd vlugger en vlugger aan het gaan zijn...
Alleen, als je bergaf rolt, dan gaat het ook alsmaar sneller en sneller....
tot je tegen de muur kwakt.
Waar en wanneer ontmoeten wij de muur ?
tot de volgende ,
dinsdag, januari 29, 2008
een vluggertje
't Is nu kwart over acht, dus heel vroeg voor mijn doen ! Maar ik heb dan ook een vlugge start gekend ! Veerle moest om 7 uur al in de winkel zijn om het brood te bakken (?) en daar Fre ook gaan werken is, moest Anny de tweeling gaan wekken en op de schoolbus krijgen... Zodra Anny weg is zijn die twee rotzakken van honden ambetant, en bedenken plots dat ze vandaag ook hoognodig uit hun mand moeten, en dat ze vlugvlugvlug naar buiten moeten...
Dus ga ik het bed uit, naar 2c , en daar moet ik mij dan zitten opjagen omdat een van de woefkes het nodig vindt te proberen een wolf na te doen. Vlug gewassen, mijn zus zou zeker verontrust zijn en mijn nek inspecteren. en dan naar beneden en de honden uitlaten, koffie zetten mijn kop yoghurt uit de frigo halen, wat stoppen om de pijn te laten zakken, koffie verder opgieten...honden weer binnenlaten...
En dan verwacht ik vandaag ook nog eens bezoek, in de voormiddag. Vandaar de titel, vlug een blogje, nog vooraleer ik mijn mailtjes heb bekeken, die lopen niet weg, maar ik moet mijn lezers en lezeressen niet te veel laten wachten ... vandaar een kortje.
Zoals u ziet aan bovenstaand relaas, is de pijn toch al ietske gezakt.
Maar dat maakt dat ik de voorbije dagen heel heel weinig heb gedaan, en dus ook niet veel ben tegengekomen om over te vertellen. Je ziet, pijn belet ook het sociaal verkeer !
Maar wie ben ik om te klagen, er zijn er die er veel slechter aan toe zijn dan ik. Maar je ziet, ik ben er ook maar ene die eerst zijn eigen zeer voelt, en dan pas naar de ander kijkt. 't Zou eigenlijk omgekeerd moeten zijn, we zouden veel meer kunnen verdragen.
We hebben hier een nieuwe pastoor op de parochie, en ik las dat het de oud kaj-proost zou zijn...Wie weet hebben we dan weer voor het eerst in lange tijd een echte pastoor. Den diene na Georges Van Hoolandt was maar zozo, maar ik wist dat al voor dat hij hier was, ik kende hem al van in Brakel, waar ik hem soms ontmoette op vergaderingen van de bouwvakkers...Hij was daar ook niet gegeerd. Allee, hoop doet leven. Op de foto in de krant zag het er een rare uit, met een oranje hemd en heel modern en jeugdig gekleed. Het devisu ziet er dus al heel anders uit...
Ze kunnen nu natuurlijk niet meer wat in de tijd van Georges wel kon... Nu moeten ze drie of vier parochies bijhouden, en onze Georges zaliger deed alleen Mater, en bezocht al zijn parochianen tot twee keer per jaar. Hij was overal welgekomen, bij kerkganger en bij anderen, en hij had voor iedereen echte en warme interesse. 't Was echt een toffe pee, en hij wist ook nog te preken op een manier dat iedereen aan zijn lippen hing, en deed soms iedereen lachen, soms iedereen wenen... Het was nochtans niet echt een redenaar, nee, hij wist de mensen te raken door zijn "vertellingsjes", hij benaderde de dingen steeds op een verrassende manier. Hij had een hond die nu en dan binnenbrak bij de mensen, en konijnen pikte... Georges betaalde de konijnen en reclameerde tegen zijne hond, op een manier die ik gebruik als ik de hond wil belonen... Ik heb hem nog gevraagd of hij nu wilde dat de hond stopte, of dat hij er meer moest pikken??? Georges lachte dan eens ''t es woar hé" zei hij dan... Zo een paster gaan we hier niet rap meer zien, deze lopen er niet dik.
Ooit moest ik bij de pastoor zijn in de voorbereiding van de zomerspelen, en hij was nog niet thuis...Zijn "meissen" een stokoude oudejongejuffrouw zei ons te zitten en "drinkt'iet ?" Ah ja hé... 't Menske verdween in de kelder en kwam terug met enkele trappisten. Ze zette ze op tafel, ging naar de kast en gaf ons elk een limonadeglas... 't Is raar, maar die trappist was niet zo lekker als anders....
Die zomerspelen zijn ook al lang ter ziele... Het was nochtans een evenement waar heel de parochie aanwezig was. Iedere wijk had een ploeg en er moest gekampt worden met allerlei gekke spelletjes... Ooit hebben we de dames van de ploegen doen levende palingen pakken uit een emmer en ze moesten ze aan de andere kant van het veld in een andere emmer doen... Het volk lag plat van het lachen met de dames die wanhopig probeerden de palingen vast te houden... Nogal een geluk dat gaia er toen nog niet was !
Ooit was de laatste proef het aankleden van de ploegleider in baby, met tutter en pisdoek en al... Ik was ploegleider, en Martine die ook in de ploeg zat kreeg mijn doek niet rond mijne buik, haar armpjes waren te kort...Die foto stond natuurlijk 's anderendaags in de krant...
Waar is de tijd...
Nu zie je die simpele geestige dingen niet meer, alles moet veel gesofisticeerder zijn, of het is niet goed. In die tijd brachten wij met die spelletjes een pak geld op voor de goede werken van de pastoor...en wij wisten dat het goed gebruikt werd. Wij kenden de paster, en hij kende ons! Wij hadden familie die minder op bezoek kwam dan de paster !
Die pastoor ging ook op café, deed zelfs wel eens mee aan een kaarting, zelfs al was dat een kaarting van de liberalen of de socialisten... en wellicht was hij de enige pastoor die ook op die evenementen uitgenodigd werd ! Net zoals ik de enige was die ooit uitgenodigd werd in het atheneum als propagandist van het acv... en ik was er de enige vakbond ! Ik werd er dan ook niet gevraagd als vakbond, maar als mens, omdat ze mij kenden...Zo was het ook met Georges.
Het is jammer dat er niet wat meer mensen zijn die de brug kunnen leggen naar de "anderen", er zou heel wat minder miserie zijn...
tot de volgende ?
Dus ga ik het bed uit, naar 2c , en daar moet ik mij dan zitten opjagen omdat een van de woefkes het nodig vindt te proberen een wolf na te doen. Vlug gewassen, mijn zus zou zeker verontrust zijn en mijn nek inspecteren. en dan naar beneden en de honden uitlaten, koffie zetten mijn kop yoghurt uit de frigo halen, wat stoppen om de pijn te laten zakken, koffie verder opgieten...honden weer binnenlaten...
En dan verwacht ik vandaag ook nog eens bezoek, in de voormiddag. Vandaar de titel, vlug een blogje, nog vooraleer ik mijn mailtjes heb bekeken, die lopen niet weg, maar ik moet mijn lezers en lezeressen niet te veel laten wachten ... vandaar een kortje.
Zoals u ziet aan bovenstaand relaas, is de pijn toch al ietske gezakt.
Maar dat maakt dat ik de voorbije dagen heel heel weinig heb gedaan, en dus ook niet veel ben tegengekomen om over te vertellen. Je ziet, pijn belet ook het sociaal verkeer !
Maar wie ben ik om te klagen, er zijn er die er veel slechter aan toe zijn dan ik. Maar je ziet, ik ben er ook maar ene die eerst zijn eigen zeer voelt, en dan pas naar de ander kijkt. 't Zou eigenlijk omgekeerd moeten zijn, we zouden veel meer kunnen verdragen.
We hebben hier een nieuwe pastoor op de parochie, en ik las dat het de oud kaj-proost zou zijn...Wie weet hebben we dan weer voor het eerst in lange tijd een echte pastoor. Den diene na Georges Van Hoolandt was maar zozo, maar ik wist dat al voor dat hij hier was, ik kende hem al van in Brakel, waar ik hem soms ontmoette op vergaderingen van de bouwvakkers...Hij was daar ook niet gegeerd. Allee, hoop doet leven. Op de foto in de krant zag het er een rare uit, met een oranje hemd en heel modern en jeugdig gekleed. Het devisu ziet er dus al heel anders uit...
Ze kunnen nu natuurlijk niet meer wat in de tijd van Georges wel kon... Nu moeten ze drie of vier parochies bijhouden, en onze Georges zaliger deed alleen Mater, en bezocht al zijn parochianen tot twee keer per jaar. Hij was overal welgekomen, bij kerkganger en bij anderen, en hij had voor iedereen echte en warme interesse. 't Was echt een toffe pee, en hij wist ook nog te preken op een manier dat iedereen aan zijn lippen hing, en deed soms iedereen lachen, soms iedereen wenen... Het was nochtans niet echt een redenaar, nee, hij wist de mensen te raken door zijn "vertellingsjes", hij benaderde de dingen steeds op een verrassende manier. Hij had een hond die nu en dan binnenbrak bij de mensen, en konijnen pikte... Georges betaalde de konijnen en reclameerde tegen zijne hond, op een manier die ik gebruik als ik de hond wil belonen... Ik heb hem nog gevraagd of hij nu wilde dat de hond stopte, of dat hij er meer moest pikken??? Georges lachte dan eens ''t es woar hé" zei hij dan... Zo een paster gaan we hier niet rap meer zien, deze lopen er niet dik.
Ooit moest ik bij de pastoor zijn in de voorbereiding van de zomerspelen, en hij was nog niet thuis...Zijn "meissen" een stokoude oudejongejuffrouw zei ons te zitten en "drinkt'iet ?" Ah ja hé... 't Menske verdween in de kelder en kwam terug met enkele trappisten. Ze zette ze op tafel, ging naar de kast en gaf ons elk een limonadeglas... 't Is raar, maar die trappist was niet zo lekker als anders....
Die zomerspelen zijn ook al lang ter ziele... Het was nochtans een evenement waar heel de parochie aanwezig was. Iedere wijk had een ploeg en er moest gekampt worden met allerlei gekke spelletjes... Ooit hebben we de dames van de ploegen doen levende palingen pakken uit een emmer en ze moesten ze aan de andere kant van het veld in een andere emmer doen... Het volk lag plat van het lachen met de dames die wanhopig probeerden de palingen vast te houden... Nogal een geluk dat gaia er toen nog niet was !
Ooit was de laatste proef het aankleden van de ploegleider in baby, met tutter en pisdoek en al... Ik was ploegleider, en Martine die ook in de ploeg zat kreeg mijn doek niet rond mijne buik, haar armpjes waren te kort...Die foto stond natuurlijk 's anderendaags in de krant...
Waar is de tijd...
Nu zie je die simpele geestige dingen niet meer, alles moet veel gesofisticeerder zijn, of het is niet goed. In die tijd brachten wij met die spelletjes een pak geld op voor de goede werken van de pastoor...en wij wisten dat het goed gebruikt werd. Wij kenden de paster, en hij kende ons! Wij hadden familie die minder op bezoek kwam dan de paster !
Die pastoor ging ook op café, deed zelfs wel eens mee aan een kaarting, zelfs al was dat een kaarting van de liberalen of de socialisten... en wellicht was hij de enige pastoor die ook op die evenementen uitgenodigd werd ! Net zoals ik de enige was die ooit uitgenodigd werd in het atheneum als propagandist van het acv... en ik was er de enige vakbond ! Ik werd er dan ook niet gevraagd als vakbond, maar als mens, omdat ze mij kenden...Zo was het ook met Georges.
Het is jammer dat er niet wat meer mensen zijn die de brug kunnen leggen naar de "anderen", er zou heel wat minder miserie zijn...
tot de volgende ?
maandag, januari 28, 2008
Kerk in nood ?
Ik lees iedere dag de hoofdartikels van de kranten op mijne pc, en wat lees ik vandaag: Hoofd van de Mormoonse kerk op 96 jarige leeftijd gestorven, en enkele lijntjes er onder Hoofd van de Griekse Kerk aan kanker overleden...Hoe is 't nog met de paus ???
Ne mens zou er schrik van krijgen hé...
Nogal een geluk dat ik al op veertienjarige leeftijd mijn roeping kwijt was. Wie weet was ik nu al ex-hoofd van de kerk geweest...
Ik ga toch eens moeten kijken wat ze daarvan allemaal maken op die bizarre sites die ik laatst heb gevonden ! Wellicht is het duidelijk de straf van den Heere omdat zij niet in de juiste kerk zaten ?
Het is zeker niet de bedoeling van de opstellers van die gekke sites, maar bij mij werkt dat precies andersom! Moest ik mensen kennen die twijfelen, en eigenlijk zouden willen "genezen" van hun (te) kerkelijke opvoeding, ik zou ze verwijzen naar die sites...Ofwel vinden ze gegarandeerd hun geloof in versterkte vorm terug, ofwel lachen ze zich dood...
Ik dacht dat de manieren van de inquisitie al allemaal vergeten waren, maar die mannen zouden, mochten ze aan de macht raken, de inquisitie doen verbleken tot een faitdivers... Het spijt me dat de fundamentalisten van de Islam al hun sites in het arabisch schrijven, anders hadden we nog zo'n opwekkende lektuur.
Ik begrijp het niet !
Is er nu iets makkelijker dan ieder het zijne te laten ?
Je moet er in feite niets voor doen! Maar nu wel, nu moet je gedomme vechten om te houden wat je bent en hebt.
Gisteren kwam mijn Waalse vriend nieuwjaren... In de school van zijn dochtertje mogen de meisjes geen hoofddoek dragen...Ik ga er op in, en vraag of ze wel een kruisje mogen dragen ? Nee, ook niet, geen enkel uitwendig vertoon van godsdienst is toegelaten...
Eén ding begrijp ik dan niet...je kunt er wel kiezen tussen zedenleer (nu heet dat anders maar 't is hetzelfde) en godsdienstige vorming (zelfs islam)...Tonen die kinderen op dat moment dan niet wat en wie ze zijn ? Mag dat wel ? Ik denk als ze al de uitwendige tekens verbieden, ze consequent moeten zijn, en helemaal niets meer van die dingen onderwijzen... En let op ! Dat ik niet zie dat er een van die gastjes naar een of andere eredienst gaat hé, of ik leg klacht neer bij diene bureau tegen de discriminatie, want ik voel mij bedreigd in mijn neutraliteit....
Nee, ik ga niet te ver, ik trek gewoon de logica door !
Heb jij er al van wakker gelegen dat uwen gebuur al dan niet naar de kerk gaat ? Of dat er een kruis aan de muur hangt of een tekst uit de koran ?
Bij mij hangen ze alle twee, en er staat hier en daar ook nog een boeddha ook, en enkele goden uit het verre China uit het Taoisme....
En weet je, ze vechten niet ondereen !
En er is nog niemand die me gezegd heeft dat ik niet logisch ben in die dingen.
Ik heb ook nog ergens de bijbelversie van de Jehovah's liggen, en ook het boek van Mormon.
Op mijne pc zit ik soms op die website waar broederlijk naast elkaar, om te vergelijken!, de bijbel en de koran...en het is leerrijk (heerlijk) om te zien hoe dicht ze bij elkaar staan...
En als je eens rustig wilt door de dingen heen kijken, dan zie je dat al die teksten bijna letterlijk dezelfde leefregels dikteren, en dat die op hun beurt weer heel dicht liggen bij de teksten van de moraalfilosofie van de zedenleer...het enige fundamentele verschil is dat men bij de godsdiensten ook nog straf en beloning in de eeuwigheid vooropstelt... De rest verloopt vrijwel identiek...
En in al de versies vind je telkens weer het jammerlijk misgroeien... Overal zijn er mensen die menen dat ze "HET" in handen moeten nemen, en de leiding moeten nemen, en, en dat is het waarover het in feite gaat, de macht naar zich willen trekken...terwijl in al die teksten staat dat dit in feite verkeerd is...
Raar hé ?
Macht, dat is het wat alles om zeep brengt.
En het zit in ons allemaal ingebakken... Maar als we het zelf doen, dan noemen we het geen macht, dan noemen we het verantwoordelijkheid, opvoeding, bekommering en noem maar op...maar in feite zijn dat allemaal synoniemen van "ik zal het nu eens zeggen zie"
Zou het echt niet mogelijk zijn met overtuiging te werken, zonder dwang, zonder tuchtmaatregelen, gewoon het uitpraten, de meest logische weg zoeken, met het oog op het beste voor iedereen ?
Nee, helaas is dat niet mogelijk, want dan hadden we nooit ons eigen huis, onze eigen auto, onze .... noem maar op...we zijn allemaal kleine machthebbertjes en sommigen iets groter en heel sommigen zijn dan vieze premiers of zelfs hoofd van die of die kerk of die of die dictatuur of van dit groot concern of, of, of ....
In se is dit het kapitalisme, en in werkelijkheid is er geen ander systeem dan dat ! Kijk maar eens waar ze iets anders proberen, daar ook hebben ze bazen, en ook die verrijken zich...net als in het andere soort kapitalisme...
Het is nu eenmaal in de mens ingebakken !
Wij willen onszelf goed doen, en zelfs als dat ten koste van de anderen is.
En als we eens iets voor een ander doen, dan is dat zelden zonder bijbedoelingen, zelfs al is die bijbedoeling maar je eigen geweten sussen....
De bel is gegaan, en er was bezoek ! De man van de veiligheid in de bouw kwam eens vlug nieuwjaar wensen.
Nu zit ik hier terug aan mijne pc, en kijk eens naar de trieste grauwe luchten, maar het is toch droog ! Het veld voor mijn deur is ondertussen zoals voorspeld veranderd in een tapijt van gele stokjes en verschompelde blaadjes. Het is precies een savanne, alleen nog wachten op de leeuwen en zebra's en de gnoe's. Maar 't zit er dik in dat ze niet komen, ze zijn slimmer dan wij, ze kiezen voor de zon.
Volia, dat is het weer voor vandaag...
tot de volgende ?
ps: nog altijd pijn
Ne mens zou er schrik van krijgen hé...
Nogal een geluk dat ik al op veertienjarige leeftijd mijn roeping kwijt was. Wie weet was ik nu al ex-hoofd van de kerk geweest...
Ik ga toch eens moeten kijken wat ze daarvan allemaal maken op die bizarre sites die ik laatst heb gevonden ! Wellicht is het duidelijk de straf van den Heere omdat zij niet in de juiste kerk zaten ?
Het is zeker niet de bedoeling van de opstellers van die gekke sites, maar bij mij werkt dat precies andersom! Moest ik mensen kennen die twijfelen, en eigenlijk zouden willen "genezen" van hun (te) kerkelijke opvoeding, ik zou ze verwijzen naar die sites...Ofwel vinden ze gegarandeerd hun geloof in versterkte vorm terug, ofwel lachen ze zich dood...
Ik dacht dat de manieren van de inquisitie al allemaal vergeten waren, maar die mannen zouden, mochten ze aan de macht raken, de inquisitie doen verbleken tot een faitdivers... Het spijt me dat de fundamentalisten van de Islam al hun sites in het arabisch schrijven, anders hadden we nog zo'n opwekkende lektuur.
Ik begrijp het niet !
Is er nu iets makkelijker dan ieder het zijne te laten ?
Je moet er in feite niets voor doen! Maar nu wel, nu moet je gedomme vechten om te houden wat je bent en hebt.
Gisteren kwam mijn Waalse vriend nieuwjaren... In de school van zijn dochtertje mogen de meisjes geen hoofddoek dragen...Ik ga er op in, en vraag of ze wel een kruisje mogen dragen ? Nee, ook niet, geen enkel uitwendig vertoon van godsdienst is toegelaten...
Eén ding begrijp ik dan niet...je kunt er wel kiezen tussen zedenleer (nu heet dat anders maar 't is hetzelfde) en godsdienstige vorming (zelfs islam)...Tonen die kinderen op dat moment dan niet wat en wie ze zijn ? Mag dat wel ? Ik denk als ze al de uitwendige tekens verbieden, ze consequent moeten zijn, en helemaal niets meer van die dingen onderwijzen... En let op ! Dat ik niet zie dat er een van die gastjes naar een of andere eredienst gaat hé, of ik leg klacht neer bij diene bureau tegen de discriminatie, want ik voel mij bedreigd in mijn neutraliteit....
Nee, ik ga niet te ver, ik trek gewoon de logica door !
Heb jij er al van wakker gelegen dat uwen gebuur al dan niet naar de kerk gaat ? Of dat er een kruis aan de muur hangt of een tekst uit de koran ?
Bij mij hangen ze alle twee, en er staat hier en daar ook nog een boeddha ook, en enkele goden uit het verre China uit het Taoisme....
En weet je, ze vechten niet ondereen !
En er is nog niemand die me gezegd heeft dat ik niet logisch ben in die dingen.
Ik heb ook nog ergens de bijbelversie van de Jehovah's liggen, en ook het boek van Mormon.
Op mijne pc zit ik soms op die website waar broederlijk naast elkaar, om te vergelijken!, de bijbel en de koran...en het is leerrijk (heerlijk) om te zien hoe dicht ze bij elkaar staan...
En als je eens rustig wilt door de dingen heen kijken, dan zie je dat al die teksten bijna letterlijk dezelfde leefregels dikteren, en dat die op hun beurt weer heel dicht liggen bij de teksten van de moraalfilosofie van de zedenleer...het enige fundamentele verschil is dat men bij de godsdiensten ook nog straf en beloning in de eeuwigheid vooropstelt... De rest verloopt vrijwel identiek...
En in al de versies vind je telkens weer het jammerlijk misgroeien... Overal zijn er mensen die menen dat ze "HET" in handen moeten nemen, en de leiding moeten nemen, en, en dat is het waarover het in feite gaat, de macht naar zich willen trekken...terwijl in al die teksten staat dat dit in feite verkeerd is...
Raar hé ?
Macht, dat is het wat alles om zeep brengt.
En het zit in ons allemaal ingebakken... Maar als we het zelf doen, dan noemen we het geen macht, dan noemen we het verantwoordelijkheid, opvoeding, bekommering en noem maar op...maar in feite zijn dat allemaal synoniemen van "ik zal het nu eens zeggen zie"
Zou het echt niet mogelijk zijn met overtuiging te werken, zonder dwang, zonder tuchtmaatregelen, gewoon het uitpraten, de meest logische weg zoeken, met het oog op het beste voor iedereen ?
Nee, helaas is dat niet mogelijk, want dan hadden we nooit ons eigen huis, onze eigen auto, onze .... noem maar op...we zijn allemaal kleine machthebbertjes en sommigen iets groter en heel sommigen zijn dan vieze premiers of zelfs hoofd van die of die kerk of die of die dictatuur of van dit groot concern of, of, of ....
In se is dit het kapitalisme, en in werkelijkheid is er geen ander systeem dan dat ! Kijk maar eens waar ze iets anders proberen, daar ook hebben ze bazen, en ook die verrijken zich...net als in het andere soort kapitalisme...
Het is nu eenmaal in de mens ingebakken !
Wij willen onszelf goed doen, en zelfs als dat ten koste van de anderen is.
En als we eens iets voor een ander doen, dan is dat zelden zonder bijbedoelingen, zelfs al is die bijbedoeling maar je eigen geweten sussen....
De bel is gegaan, en er was bezoek ! De man van de veiligheid in de bouw kwam eens vlug nieuwjaar wensen.
Nu zit ik hier terug aan mijne pc, en kijk eens naar de trieste grauwe luchten, maar het is toch droog ! Het veld voor mijn deur is ondertussen zoals voorspeld veranderd in een tapijt van gele stokjes en verschompelde blaadjes. Het is precies een savanne, alleen nog wachten op de leeuwen en zebra's en de gnoe's. Maar 't zit er dik in dat ze niet komen, ze zijn slimmer dan wij, ze kiezen voor de zon.
Volia, dat is het weer voor vandaag...
tot de volgende ?
ps: nog altijd pijn
zondag, januari 27, 2008
rustdag
Is dat bij jou ook zo ? Op zondag zitten er opeens veel minder mailtjes in je box dan op andere dagen. Zenden de mensen ons dan minder, of is een deel van de lijn dan uitgeschakeld, en komt alles maar met mondjesmaat toe ?
Nee, het is duidelijk dat de mensen in het weekend blijkbaar minder op hun pc zitten. En dat is maar best ook, want statistieken hebben uitgewezen dat het weekend de dagen zijn waarop de hackers blijkbaar wel volop bezig zijn.
Het schijnt dat visa iets veiliger is dan de vorige windows-versies, maar niettemin, is het zo dat het merendeel van de aanvallen nog steeds gericht zijn op windows, en veel minder op andere zoals linux, apple en noem maar op.
Zoals je weet werk ik met Ubuntu, en daar heb ik zelfs geen antivirus op zitten, omdat het systeem op zich zo veilig is en zich zo snel aanpast aan nieuwe vormen van ambetanterikken, dat het ook niet nodig is.
Nu moet ik zeggen dat ik ook in al die jaren windows ook niet zo vaak met virussen heb te maken gehad, wel nu en dan een verwittiging van Avast dat ze voor mij een virus hadden verwijderd. Meer last is er van andere soorten van malware, wormen, trojanen en spam...en ook dat lijkt tot op heden niet voor te komen op ubuntu.(Of worden er in de kortste keren uitgezuiverd via nieuwe aanvullingen op het programma). Het is dan wel zo dat je soms zelfs twee keer op een dag een aanpassing moet installeren, maar liever dat dan het voortdurend lastiggevallen worden.
Zijn er dan geen tekorten aan ubuntu ? Oh ja, niets is volmaakt...Maar ik moet eerlijk zeggen dat de enige moeilijkheden die ik tot op heden heb ontmoet voortkomen van...windows ! Het is zo, dat ondanks honderden processen windows nog steeds bepaalde bronnen niet wil vrijgeven, en daardoor moeten we om bepaalde zaken die u ons doorstuurt, en die gemaakt zijn met windows- of windows-afgeleiden, soms "vertalen", en dat gaat dan soms iets trager. Voor de rest is alles doodsimpel en veilig... Tenzij... Ik doe aan internetbankieren, niet alleen voor mezelf, maar ik hou ook de zaken bij voor tanteke, en voor Veerle...Een van de banken waarmee ik aldus geconfronteerd wordt, heeft een zodanig ingewikkeld veiligheidssysteem, dat je je afvraagd waar het gemak van internetbankieren dan wel zit...je moet verschillende stappen nemen, die telkens weer op een andere manier beveiligd zijn, en dan stel je tot je verbijstering vast dat je het niet kunt laten werken, tenzij met internet explorer, het meest lekke systeem ter wereld... dus heb ik in een hoekje van mijn pc nog windows staan ook, alleen te gebruiken voor internetbankieren bij die ene bank. (Kinderen hebben is lastig hé ?)
De eerste keer had ik het geprobeerd via firefox, en toen ik er niet doorraakte belde ik de bewuste bank op, om uitleg...Toen hij me verwees naar internet explorer, kon ik het niet laten te lachen met een systeem waar je honderd sloten opzet, en dan de deur wijdopen zet... De man gaf mij gelijk, maar kon er (uiteraard) ook niets aan doen... Logica ....
Vannacht toch enkele uren geslapen, het is iets beter, maar gewoon de trap naar beneden afkomen was al genoeg om mijn been weer te voelen opspelen. 't Zal weer moeten slijten...
Tot mijn verrassing blijkt dat er in Mater een hobbyclub is van een van de CM-takken... Ik heb er contact mee genomen, en toen ze hoorden dat ik aan pyrografie deed, sprongen ze een gat in de lucht ! Ik ben meteen benoemd tot officiële medewerker...Benieuwd wat dit allemaal zal inhouden, en wie of wat er in die hobbyclub zit en werkt... Misschien wordt het wel leuk. Het schijnt dat er vroeger iemand is geweest die aan pyrografy deed, en wellicht zaten er nog ergens enkele toestelletjes in de voorraad ...
Het lijkt er dus op dat ik weer meer lesgever zal zijn dan deelnemer... Ik zag dat er in het lessenpakket ook een cursus schrijven zat...Eerst dacht ik dat dit misschien interessant kon zijn, maar dan dacht ik terug aan de schilderlessen en dat ik er wellicht weer niets zou leren...en toen ik zag dat het ook nog veel te ver van hier doorging (Eeklo) was al mijn goesting in één keer weg...
Weet je, als je in zo'n groep terechtkomt, dan kan ik maar twee soorten van conclusies nemen: ofwel zijn er veel mensen die er helemaal geen kaas van gegeten hebben, ofwel onderschat ik mezelf voortdurend, en ben ik beter dan ik zelf besef. Misschien ben ik toch wel meer haartist dan ik zelf besef... Alhoewel, met mijn haar gaat het niet zo goed...Iedere morgen zie ik met lede ogen mijn hoofdhuid oplichten tussen de haartjes door... Nog een beetje en ik kan mijn haar kammen met een washandje.
Ik krijg echt complexen ervan ! Ik heb altijd veel haar gehad, maar sinds ik medicamenten moet slikken zie ik in een steeds sneller tempo mijn haar minderen... Of het van die medicatie komt, of van de leeftijd weet ik niet, maar ik haat het gezicht van mijn hoofdhuid tussen de steeds dunner staande haartjes... Bovendien heb ik het gevoel dat ik geen mooie ronde schedel heb, maar dat er een soortement kam op zit, in plaats van afgerond voel ik mijn schedel enigszins in een kam uitlopen...'t Zal nogal een zicht zijn ! Hanig worden op het moment dat het beste er af is !
Dat het steeds grijzer wordt, dat kan mij niet schelen, maar dat het uitvalt, dat vind ik erg. Bovendien zegt Anny dat ik dan ook mijn baard zal moeten afdoen, want een kletskop met een baard...de rest vult ze niet in. Ik heb nochtans ooit les gehad van een leraar met een blinkend opgeblonken pletskop, en een pikzwarte baard. De man had een engelse familienaam en was een echte koppige vlaming...Hij had drie zonen, Jan 1, Jan 2 en Jan 3... Wij geloofden hem toen hij dat vertelde, want 't was een rare ziel! Ik weet niet meer welk vak hij ons gaf, maar ik kan hem nog zo tekenen.
Gisteren is Bart, Els en de kinderen hier langs gekomen. Ze hadden met de auto tot hier ergens in de omtrek gereden, en dan samen een toer gelopen. Ze kwamen hier hun natte kleren afdoen en droge aantrekken. Bij een pintje (Bart) een wijntje (ik) kinderchampagne (Anny) en cola (de rest) hebben wij hier nog wat zitten babbelen over ditjes en datjes. De kinderen hebben wat gesnoept (ik vermoed dat ze thuis niet heel veel mogen snoepen). Ze weten de doos snoep heel goed zitten, en dan duiken ze de doos met veel soorten snoep, zoekend naar de soort die ze deze keer gaan nemen...Els zit dan te reclameren dat ze beleefd moeten zijn, maar ze kijken dan heel onschuldig - nee, niet naar hun ma, maar naar oma en opa, en tonen hun liefste glimlach... Wat zeg je dan als echte oma en opa ????
Ik hoor met genoegen dat de kinderen heel goed mee kunnen. Ze gaan in de week met gans het gezin regelmatig meelopen met een club joggers. Er loopt daar nog een man van 76 of 78 jaar oud mee ! Je moet het maar kunnen. Ik ben blij dat ze sporten, ik denk dat dit zowat het gezondste middel is om de stress van vandaag te dag wat af te werken. Toen ik nog ging lopen, dan kwam ik altijd heerlijk lichamelijk moe thuis, maar ik voelde mij psychisch iedere keer weer herboren. Als ik nu mijn jaarlijks onderzoek onderga van mijn moteur, dan blijkt mijn loperstijd nog steeds zichtbaar aan de conditie van mijn moteurke.
Ik ga stoppen, het begint weer te steken.
tot de volgende ?
Nee, het is duidelijk dat de mensen in het weekend blijkbaar minder op hun pc zitten. En dat is maar best ook, want statistieken hebben uitgewezen dat het weekend de dagen zijn waarop de hackers blijkbaar wel volop bezig zijn.
Het schijnt dat visa iets veiliger is dan de vorige windows-versies, maar niettemin, is het zo dat het merendeel van de aanvallen nog steeds gericht zijn op windows, en veel minder op andere zoals linux, apple en noem maar op.
Zoals je weet werk ik met Ubuntu, en daar heb ik zelfs geen antivirus op zitten, omdat het systeem op zich zo veilig is en zich zo snel aanpast aan nieuwe vormen van ambetanterikken, dat het ook niet nodig is.
Nu moet ik zeggen dat ik ook in al die jaren windows ook niet zo vaak met virussen heb te maken gehad, wel nu en dan een verwittiging van Avast dat ze voor mij een virus hadden verwijderd. Meer last is er van andere soorten van malware, wormen, trojanen en spam...en ook dat lijkt tot op heden niet voor te komen op ubuntu.(Of worden er in de kortste keren uitgezuiverd via nieuwe aanvullingen op het programma). Het is dan wel zo dat je soms zelfs twee keer op een dag een aanpassing moet installeren, maar liever dat dan het voortdurend lastiggevallen worden.
Zijn er dan geen tekorten aan ubuntu ? Oh ja, niets is volmaakt...Maar ik moet eerlijk zeggen dat de enige moeilijkheden die ik tot op heden heb ontmoet voortkomen van...windows ! Het is zo, dat ondanks honderden processen windows nog steeds bepaalde bronnen niet wil vrijgeven, en daardoor moeten we om bepaalde zaken die u ons doorstuurt, en die gemaakt zijn met windows- of windows-afgeleiden, soms "vertalen", en dat gaat dan soms iets trager. Voor de rest is alles doodsimpel en veilig... Tenzij... Ik doe aan internetbankieren, niet alleen voor mezelf, maar ik hou ook de zaken bij voor tanteke, en voor Veerle...Een van de banken waarmee ik aldus geconfronteerd wordt, heeft een zodanig ingewikkeld veiligheidssysteem, dat je je afvraagd waar het gemak van internetbankieren dan wel zit...je moet verschillende stappen nemen, die telkens weer op een andere manier beveiligd zijn, en dan stel je tot je verbijstering vast dat je het niet kunt laten werken, tenzij met internet explorer, het meest lekke systeem ter wereld... dus heb ik in een hoekje van mijn pc nog windows staan ook, alleen te gebruiken voor internetbankieren bij die ene bank. (Kinderen hebben is lastig hé ?)
De eerste keer had ik het geprobeerd via firefox, en toen ik er niet doorraakte belde ik de bewuste bank op, om uitleg...Toen hij me verwees naar internet explorer, kon ik het niet laten te lachen met een systeem waar je honderd sloten opzet, en dan de deur wijdopen zet... De man gaf mij gelijk, maar kon er (uiteraard) ook niets aan doen... Logica ....
Vannacht toch enkele uren geslapen, het is iets beter, maar gewoon de trap naar beneden afkomen was al genoeg om mijn been weer te voelen opspelen. 't Zal weer moeten slijten...
Tot mijn verrassing blijkt dat er in Mater een hobbyclub is van een van de CM-takken... Ik heb er contact mee genomen, en toen ze hoorden dat ik aan pyrografie deed, sprongen ze een gat in de lucht ! Ik ben meteen benoemd tot officiële medewerker...Benieuwd wat dit allemaal zal inhouden, en wie of wat er in die hobbyclub zit en werkt... Misschien wordt het wel leuk. Het schijnt dat er vroeger iemand is geweest die aan pyrografy deed, en wellicht zaten er nog ergens enkele toestelletjes in de voorraad ...
Het lijkt er dus op dat ik weer meer lesgever zal zijn dan deelnemer... Ik zag dat er in het lessenpakket ook een cursus schrijven zat...Eerst dacht ik dat dit misschien interessant kon zijn, maar dan dacht ik terug aan de schilderlessen en dat ik er wellicht weer niets zou leren...en toen ik zag dat het ook nog veel te ver van hier doorging (Eeklo) was al mijn goesting in één keer weg...
Weet je, als je in zo'n groep terechtkomt, dan kan ik maar twee soorten van conclusies nemen: ofwel zijn er veel mensen die er helemaal geen kaas van gegeten hebben, ofwel onderschat ik mezelf voortdurend, en ben ik beter dan ik zelf besef. Misschien ben ik toch wel meer haartist dan ik zelf besef... Alhoewel, met mijn haar gaat het niet zo goed...Iedere morgen zie ik met lede ogen mijn hoofdhuid oplichten tussen de haartjes door... Nog een beetje en ik kan mijn haar kammen met een washandje.
Ik krijg echt complexen ervan ! Ik heb altijd veel haar gehad, maar sinds ik medicamenten moet slikken zie ik in een steeds sneller tempo mijn haar minderen... Of het van die medicatie komt, of van de leeftijd weet ik niet, maar ik haat het gezicht van mijn hoofdhuid tussen de steeds dunner staande haartjes... Bovendien heb ik het gevoel dat ik geen mooie ronde schedel heb, maar dat er een soortement kam op zit, in plaats van afgerond voel ik mijn schedel enigszins in een kam uitlopen...'t Zal nogal een zicht zijn ! Hanig worden op het moment dat het beste er af is !
Dat het steeds grijzer wordt, dat kan mij niet schelen, maar dat het uitvalt, dat vind ik erg. Bovendien zegt Anny dat ik dan ook mijn baard zal moeten afdoen, want een kletskop met een baard...de rest vult ze niet in. Ik heb nochtans ooit les gehad van een leraar met een blinkend opgeblonken pletskop, en een pikzwarte baard. De man had een engelse familienaam en was een echte koppige vlaming...Hij had drie zonen, Jan 1, Jan 2 en Jan 3... Wij geloofden hem toen hij dat vertelde, want 't was een rare ziel! Ik weet niet meer welk vak hij ons gaf, maar ik kan hem nog zo tekenen.
Gisteren is Bart, Els en de kinderen hier langs gekomen. Ze hadden met de auto tot hier ergens in de omtrek gereden, en dan samen een toer gelopen. Ze kwamen hier hun natte kleren afdoen en droge aantrekken. Bij een pintje (Bart) een wijntje (ik) kinderchampagne (Anny) en cola (de rest) hebben wij hier nog wat zitten babbelen over ditjes en datjes. De kinderen hebben wat gesnoept (ik vermoed dat ze thuis niet heel veel mogen snoepen). Ze weten de doos snoep heel goed zitten, en dan duiken ze de doos met veel soorten snoep, zoekend naar de soort die ze deze keer gaan nemen...Els zit dan te reclameren dat ze beleefd moeten zijn, maar ze kijken dan heel onschuldig - nee, niet naar hun ma, maar naar oma en opa, en tonen hun liefste glimlach... Wat zeg je dan als echte oma en opa ????
Ik hoor met genoegen dat de kinderen heel goed mee kunnen. Ze gaan in de week met gans het gezin regelmatig meelopen met een club joggers. Er loopt daar nog een man van 76 of 78 jaar oud mee ! Je moet het maar kunnen. Ik ben blij dat ze sporten, ik denk dat dit zowat het gezondste middel is om de stress van vandaag te dag wat af te werken. Toen ik nog ging lopen, dan kwam ik altijd heerlijk lichamelijk moe thuis, maar ik voelde mij psychisch iedere keer weer herboren. Als ik nu mijn jaarlijks onderzoek onderga van mijn moteur, dan blijkt mijn loperstijd nog steeds zichtbaar aan de conditie van mijn moteurke.
Ik ga stoppen, het begint weer te steken.
tot de volgende ?
zaterdag, januari 26, 2008
schmerzen, mal, pijn 't doet zeer
Vanmorgen toen ik me stond te wassen had ik al pijn, maar 't is zaterdag, dus uitgangsdag. Er is een mooie markt in Flanders expo (Mocht je er heen gaan, pas op ! Ze zijn daar alles ondersteboven aan 't keren om dat spel van Ikea daar te zetten !)
We hebben er rustig gewandeld en gekeken, en halverwege gestopt om iets te gaan drinken, maar vooral om te gaan zitten, want echt eens rustig iets savoureren is er voor ons niet meer bij...Cloa light is zowat de enige optie die er nog rest.
Op dat moment had ik al heel wat last van uitstralingen, maar eens zitten brengt gewoonlijk wat soelaas...gewoonlijk, nu niet dus, in tegendeel !
Zelfs nu nog gaat het niet over, en verrek ik van't zeer, mijn been voelt zo mottig dat ik mijn rug niet meer voel...als je snapt wat dat wil zeggen.
Maar ja, u hebt er niets aan als ik hier zit te jeremiaden.
Ik heb op de rommelmarkt een (één) borstel gekocht. Er stond voor de eerste keer een chinees of toch iets uit die familie, met heelder massa's tekengerei !
Ik heb er na goed kijken en proberen een borstel gekocht om te tekenen. Die man had daar dingen die ik nog nooit heb gezien, een soort vulpen met een soft-plastic punt, waarmee je heel lang kon tekenen en het zag er uit als getekend met een penseel.
Ik heb bewust niet gekeken naar de boeken. Ik heb er nog een hele voorraad om te lezen, en ik heb er nu al zo veel dat ik ze niet meer in mijn kasten krijg. Ik beperk me nu (hoe moeilijk ook) tot speciale dingen, zoals laatst met het boek over schepen.
In het terugkeren van de markt zijn we nog gestopt om vlug wat te winkelen, en het was dik één uur als we aan tafel zaten. Voila, ik ga stoppen...'t gaat niet, teveel pijn.
tot de volgende ?
We hebben er rustig gewandeld en gekeken, en halverwege gestopt om iets te gaan drinken, maar vooral om te gaan zitten, want echt eens rustig iets savoureren is er voor ons niet meer bij...Cloa light is zowat de enige optie die er nog rest.
Op dat moment had ik al heel wat last van uitstralingen, maar eens zitten brengt gewoonlijk wat soelaas...gewoonlijk, nu niet dus, in tegendeel !
Zelfs nu nog gaat het niet over, en verrek ik van't zeer, mijn been voelt zo mottig dat ik mijn rug niet meer voel...als je snapt wat dat wil zeggen.
Maar ja, u hebt er niets aan als ik hier zit te jeremiaden.
Ik heb op de rommelmarkt een (één) borstel gekocht. Er stond voor de eerste keer een chinees of toch iets uit die familie, met heelder massa's tekengerei !
Ik heb er na goed kijken en proberen een borstel gekocht om te tekenen. Die man had daar dingen die ik nog nooit heb gezien, een soort vulpen met een soft-plastic punt, waarmee je heel lang kon tekenen en het zag er uit als getekend met een penseel.
Ik heb bewust niet gekeken naar de boeken. Ik heb er nog een hele voorraad om te lezen, en ik heb er nu al zo veel dat ik ze niet meer in mijn kasten krijg. Ik beperk me nu (hoe moeilijk ook) tot speciale dingen, zoals laatst met het boek over schepen.
In het terugkeren van de markt zijn we nog gestopt om vlug wat te winkelen, en het was dik één uur als we aan tafel zaten. Voila, ik ga stoppen...'t gaat niet, teveel pijn.
tot de volgende ?
vrijdag, januari 25, 2008
Alles ok
Vanmorgen zijn we bij de specialist geweest met Anny. Alles is in orde, de medicamenten mogen weer wat verminderd worden. Wel moeten we eens kijken om de suiker nu en dan te controleren.
Het weer is ook al goed, dus de dag kan niet meer stuk.
Je mag vertellen wat je wilt, maar als de zon schijnt ziet alles er beter uit, en je voelt je ook wat beter. Het is wel niet te warm, maar voor de tijd van het jaar mogen we zeker niet klagen.
Langs de baan zagen we deze week een rododendron met knoppen die al mooi roze getint waren... Als het een keer echt vriest, zullen die knoppen wel naar de knoppen zijn.
Gisteren zijn we naar Lea en Mandje geweest. Ze zijn beiden nog heel goed, en druk aan het werk in de huizen van hun kleinkinderen...Als je dat nog kunt aan diene ouderdom, dan mag je zeker niet meer klagen ! We kregen ook een hele zak mooie prei mee. Heel mijne auto rook naar de prei. Anny gaat er een deel van drijven, en de rest in de diepvries steken. We gaan weer heerlijk kunnen smullen van gestoofde prei met gebakken lever...Ik krijg het water in de mond als ik er aan denk ! We hebben zo'n speciale elektrische stoofpot, waarin je de prei heel zachtjes uren aan een stuk kunt laten sudderen... dan is hij léékkker !
Ik moet zeggen dat een echte groentenman ben! Ik eet een of twee stukjes van een patat, wat vlees en een hele berg groenten... Er zijn er maar een paar die ik niet echt graag eet, zoals onder meer rode kool en gestoofde tomaten...bijna al de rest kan ik met smaak eten. Ik kan bijv voor avondmaal een grote of twee kleinere tomaten nemen, er wat peper en zout op doen, en dat eten met één boterhammetje...Hemels.
Ook fruit eet ik met hele kilo's. Iedere dag eet ik 's avonds twee en soms meer stukken fruit. In de tijd van de aardbeien eet ik aardbeien met mijn boterham en daarna nog een appel en nog iets anders zoals pruimen of noem maar wat er voorradig is. Ik ben wel een speciale wat fruit betreft, ik moet geen zoet fruit hebben, en ik laat rijpe dingen liggen voor heerlijke groene knapperige. Ik zal nooit rijpe pruimen kopen, ze moeten nog hard zijn, zodat ze kraken als je er in bijt, en nog heerlijk zurig smaken. Nu, ik ben niet alleen, want nu en dan zie of hoor ik mensen die dezelfde criteria stellen aan hun fruit.
Ook gedroogd fruit en noten eet ik graag. Daar zitten wel wat meer calorieën in, maar het is beter dat te snoepen dan bv chips en dergelijke. Het vet in de noten is ook niet ongezond, en dat van chips wel.
Nu en dan koop ik een zak noten, en dan ben ik iedere keer blij dat ze op zijn, want als er liggen, dan kan ik er niet afblijven...net zo min kan ik me zelf er toe brengen van nooit meer noten mee te brengen. En dan ben ik zo'n idioot dat ik altijd sta te rekenen in de winkel, en steeds tot de vaststelling kom dat noten in grote zakken goedkoper zijn, en ze komen toch niet slecht (bij mij zeker niet !).
Ik heb zitten lezen in het mooie boek over schepen. Dat is niet altijd makkelijk voor mij, want het is in het engels, en de technische termen zijn niet altijd makkelijk te plaatsen. Gelukkig zijn er veel nederlands termen in het engels scheepvaartmilieu door gedrongen (deck, cog, fluyt en zo meer). Maar gisteren heb ik zitten grinniken !
Weet je het engelse woord voor de achtersteven of de spiegel van het schip (Ik kon niet uitmaken of het nu de volledige achtersteven betrof of alleen de spiegel) is ? Poop !
En dan zie je weer de uitwisseling van woorden met het nederlands, want poep is bij ons ook een ...achtersteven hé ?
Ik weet niet wat de mooiste schepen zijn, de zeilschepen of de modernere, ik voor mij, ik val nogal op de schepen in de overgangsperiode, waar je tussen de masten van het zeilschip een grote schoorsteen ziet rook uitbraken... Die schepen hadden nog de sierlijke lijnen van de klippers, en combineerden dat met stoomkracht. Wel heb ik het dan over schepen met schroef, want die raderen vind ik maar lelijke uitsteeksels. Maar ook de eerste generatie volledig motorische schepen (stoom) waren mooi van lijn, als je de lusitania ziet, dan was dat een mooi schip... De modernere schepen, met die bol op de neus en de enorme capaciteit, zijn gewoonlijk veel plomper en logger. Zeker de tankers zijn lelijke maar imposante dingen. En als je een fotoreeks van de torrey canyon ziet, dan is het nog lelijker met al die olie er rond drijvend...
Naar een foto heb ik langer gekeken dan naar de andere...Ik herinner me nog het schoolschip de Pamir die in de haven van Oostende lag toen er eens een grote wedsctrijd voor grote zeilschepen in Oostende aanmeerde. We zijn dan met pa naar al die prachtige schepen gaan kijken, en de Pamir was er één van, en dat was een hele grote...Ik las dat dit schip is vergaan... Meer stond er niet bij, maar op een zeilschip zit een pak personeel ! Ik heb op een foto in dit boek eens de mannen in de ra's geteld, en ik zie er 39 ! En dan is er nog veel meer personeel dan dat aan boord... Als zo'n schoolschip, met zo'n massa jonge mensen aan boord vergaat, dan is dat erg, heel erg...
Er zijn ook foto's van zinkende schepen, gestrande schepen, de resten van schepen na een grote slag... en dan denk ik aan al die mensen... Nu is de wet al iets verbeterd, maar vroeger hadden wij in Oostende heel wat jonge vrouwen, soms met kinderen, die er alleen voor stonden, zonder pensioen of iets, want als het lijk niet gevonden werd, de dood niet bewezen was, dan moesten die mensen tientallen jaren wachten vooraleer zij als weduwe beschouwd werden. Dat waren drama's !
De zee is zo schoon, maar ook zo wreed.
Toen ik op de mailboat zat, en we met een nachtboot weer kwamen, dan kon ik soms aan de boeg gaan staan, kijken over het water, kijken naar de lumiscentie van de kleine beestjes onder de waterspiegel die de zee deden oplichten tegenover de donkere nacht...Kijken naar de kust waar je de lichtjes zag en de lichten van de vuurtorens, en dan zocht je naar de vuurtoren van Nieuwpoort, van Oostende... Maar als we, alle moderne toestellen ten spijt, bij mist rondom het schip moesten posten, en luisteren naar de geluiden van onzichtbare dingen, dan was ik bang...je zag niks en je hoorde van alles...De kleine scheepjes met hun ijle belgeluid, de grote met hun diepe sombere scheepshoorn... je hoorde de motoren en het was moeilijk om de juiste richting van het geluid te zeggen... In stormen had ik geen schrik, maar van de mist was ik bang.
Waar is de tijd...En zeggen dat het aan een draadje heeft gehangen of mijn beroep lag op de mailboat, en was ik al jaren wie weet waar naartoe gevlogen bij het verdwijnen van deze dienst... Wie of wat bepaald er ons leven ???
Ik ga stoppen, tot de volgende ?
Het weer is ook al goed, dus de dag kan niet meer stuk.
Je mag vertellen wat je wilt, maar als de zon schijnt ziet alles er beter uit, en je voelt je ook wat beter. Het is wel niet te warm, maar voor de tijd van het jaar mogen we zeker niet klagen.
Langs de baan zagen we deze week een rododendron met knoppen die al mooi roze getint waren... Als het een keer echt vriest, zullen die knoppen wel naar de knoppen zijn.
Gisteren zijn we naar Lea en Mandje geweest. Ze zijn beiden nog heel goed, en druk aan het werk in de huizen van hun kleinkinderen...Als je dat nog kunt aan diene ouderdom, dan mag je zeker niet meer klagen ! We kregen ook een hele zak mooie prei mee. Heel mijne auto rook naar de prei. Anny gaat er een deel van drijven, en de rest in de diepvries steken. We gaan weer heerlijk kunnen smullen van gestoofde prei met gebakken lever...Ik krijg het water in de mond als ik er aan denk ! We hebben zo'n speciale elektrische stoofpot, waarin je de prei heel zachtjes uren aan een stuk kunt laten sudderen... dan is hij léékkker !
Ik moet zeggen dat een echte groentenman ben! Ik eet een of twee stukjes van een patat, wat vlees en een hele berg groenten... Er zijn er maar een paar die ik niet echt graag eet, zoals onder meer rode kool en gestoofde tomaten...bijna al de rest kan ik met smaak eten. Ik kan bijv voor avondmaal een grote of twee kleinere tomaten nemen, er wat peper en zout op doen, en dat eten met één boterhammetje...Hemels.
Ook fruit eet ik met hele kilo's. Iedere dag eet ik 's avonds twee en soms meer stukken fruit. In de tijd van de aardbeien eet ik aardbeien met mijn boterham en daarna nog een appel en nog iets anders zoals pruimen of noem maar wat er voorradig is. Ik ben wel een speciale wat fruit betreft, ik moet geen zoet fruit hebben, en ik laat rijpe dingen liggen voor heerlijke groene knapperige. Ik zal nooit rijpe pruimen kopen, ze moeten nog hard zijn, zodat ze kraken als je er in bijt, en nog heerlijk zurig smaken. Nu, ik ben niet alleen, want nu en dan zie of hoor ik mensen die dezelfde criteria stellen aan hun fruit.
Ook gedroogd fruit en noten eet ik graag. Daar zitten wel wat meer calorieën in, maar het is beter dat te snoepen dan bv chips en dergelijke. Het vet in de noten is ook niet ongezond, en dat van chips wel.
Nu en dan koop ik een zak noten, en dan ben ik iedere keer blij dat ze op zijn, want als er liggen, dan kan ik er niet afblijven...net zo min kan ik me zelf er toe brengen van nooit meer noten mee te brengen. En dan ben ik zo'n idioot dat ik altijd sta te rekenen in de winkel, en steeds tot de vaststelling kom dat noten in grote zakken goedkoper zijn, en ze komen toch niet slecht (bij mij zeker niet !).
Ik heb zitten lezen in het mooie boek over schepen. Dat is niet altijd makkelijk voor mij, want het is in het engels, en de technische termen zijn niet altijd makkelijk te plaatsen. Gelukkig zijn er veel nederlands termen in het engels scheepvaartmilieu door gedrongen (deck, cog, fluyt en zo meer). Maar gisteren heb ik zitten grinniken !
Weet je het engelse woord voor de achtersteven of de spiegel van het schip (Ik kon niet uitmaken of het nu de volledige achtersteven betrof of alleen de spiegel) is ? Poop !
En dan zie je weer de uitwisseling van woorden met het nederlands, want poep is bij ons ook een ...achtersteven hé ?
Ik weet niet wat de mooiste schepen zijn, de zeilschepen of de modernere, ik voor mij, ik val nogal op de schepen in de overgangsperiode, waar je tussen de masten van het zeilschip een grote schoorsteen ziet rook uitbraken... Die schepen hadden nog de sierlijke lijnen van de klippers, en combineerden dat met stoomkracht. Wel heb ik het dan over schepen met schroef, want die raderen vind ik maar lelijke uitsteeksels. Maar ook de eerste generatie volledig motorische schepen (stoom) waren mooi van lijn, als je de lusitania ziet, dan was dat een mooi schip... De modernere schepen, met die bol op de neus en de enorme capaciteit, zijn gewoonlijk veel plomper en logger. Zeker de tankers zijn lelijke maar imposante dingen. En als je een fotoreeks van de torrey canyon ziet, dan is het nog lelijker met al die olie er rond drijvend...
Naar een foto heb ik langer gekeken dan naar de andere...Ik herinner me nog het schoolschip de Pamir die in de haven van Oostende lag toen er eens een grote wedsctrijd voor grote zeilschepen in Oostende aanmeerde. We zijn dan met pa naar al die prachtige schepen gaan kijken, en de Pamir was er één van, en dat was een hele grote...Ik las dat dit schip is vergaan... Meer stond er niet bij, maar op een zeilschip zit een pak personeel ! Ik heb op een foto in dit boek eens de mannen in de ra's geteld, en ik zie er 39 ! En dan is er nog veel meer personeel dan dat aan boord... Als zo'n schoolschip, met zo'n massa jonge mensen aan boord vergaat, dan is dat erg, heel erg...
Er zijn ook foto's van zinkende schepen, gestrande schepen, de resten van schepen na een grote slag... en dan denk ik aan al die mensen... Nu is de wet al iets verbeterd, maar vroeger hadden wij in Oostende heel wat jonge vrouwen, soms met kinderen, die er alleen voor stonden, zonder pensioen of iets, want als het lijk niet gevonden werd, de dood niet bewezen was, dan moesten die mensen tientallen jaren wachten vooraleer zij als weduwe beschouwd werden. Dat waren drama's !
De zee is zo schoon, maar ook zo wreed.
Toen ik op de mailboat zat, en we met een nachtboot weer kwamen, dan kon ik soms aan de boeg gaan staan, kijken over het water, kijken naar de lumiscentie van de kleine beestjes onder de waterspiegel die de zee deden oplichten tegenover de donkere nacht...Kijken naar de kust waar je de lichtjes zag en de lichten van de vuurtorens, en dan zocht je naar de vuurtoren van Nieuwpoort, van Oostende... Maar als we, alle moderne toestellen ten spijt, bij mist rondom het schip moesten posten, en luisteren naar de geluiden van onzichtbare dingen, dan was ik bang...je zag niks en je hoorde van alles...De kleine scheepjes met hun ijle belgeluid, de grote met hun diepe sombere scheepshoorn... je hoorde de motoren en het was moeilijk om de juiste richting van het geluid te zeggen... In stormen had ik geen schrik, maar van de mist was ik bang.
Waar is de tijd...En zeggen dat het aan een draadje heeft gehangen of mijn beroep lag op de mailboat, en was ik al jaren wie weet waar naartoe gevlogen bij het verdwijnen van deze dienst... Wie of wat bepaald er ons leven ???
Ik ga stoppen, tot de volgende ?
donderdag, januari 24, 2008
Satan of is het seitan ?
Nu het doet er niet toe, maar we moeten bang zijn (voor sommige dialecten bang hebben)
De wereld loopt een groot gevaar !
Wat zeg ik ? Meer dan één !
Madame Clinton, running for president of the USA is een dienaresse van Satan ! Ik heb de foto's gezien ! Het is duidelijk !
Bij verschillende gelegenheden heeft men vastgesteld dat madame Hillary een op satan georiënteerde vlag gebruikt !
Op de normale en heilige vlag van de USA staan de sterren met de punt omhoog, als symbolen van de heilige ! Bij Hillary zie je duidelijk dat al de sterren er met de punten naar omlaag op staan, zijnde de duivelse ster, het satanisch pentogram !
Moet je nog meer weten ?
Vanaf 2010 stevenen wij regelrecht af op een nieuwe en alles vernietigende wereldoorlog tussen de grootmachten. Vanaf 2013 escaleert dat in een mondiale kernoorlog. Maar wees niet bevreesd ! Op dat ogenblik zullen de extra-terrestriële machten ingrijpen en verhinderen dat de wereld zichzelf vernietigd ! Dit gelukkig ingrijpen wordt ons gebracht door de heilige monniken van Tibet, en die kunnen het weten.
Je kunt ook een zwarte neger bekijken die aan levitatie doet ! De man verlaat de grond, zweeft een meterke hoog, komt enkele keren terug zachtjes naar beneden en weer zachtjes de lucht in tot de macht hem uitgeput heeft en hij zwaar ten gronde stuikt (Waren de koorden gebroken ?). Volgens de kristelijke zegsmannen kan dat zijn omdat deze ongeletterden nog beschikken over een zuiver vertrouwen in het goddelijke.
Met andere woorden:
Als je dit niet weet, dan ben je duidelijk de pedalen aan het verliezen van wat er momenteel allemaal kan geweten zijn, als je het ook werkelijk wilt weten ! Heb jij echt nog nooit de beelden gezien van de ufo's op de maan terwijl onze astronauten er rondliepen ? Heb je nog nooit gehoord dat Amstrong en co hun basis daar op wijzen? 't Is dat je niet het niet wilt weten, want al deze wetenschap is makkelijk terug te vinden op het middel waar je nu op zit te kijken ! Je kwampjoeter !
Waar ik al die "wetenschap" gevonden heb ? Eerlijk gezegd, ik weet het niet meer allemaal, maar ik ben begonnen op NIBURU.NL maar dan in kleine lettertjes Niburu schijnt een planeet te zijn in ons zonnestelsel waar men ons niets of heel weinig over verteld ...Niburu vraagt zich af waarom ? Wellicht is het ondertussen ook al geen planeet meer, en is het gedegradeerd tot een planetoïde of zoiets ? Ook een ding waar ik echt van wakker lig (Geen wonder dat ik niet veel meer slaap !)
Van niburu uit ben ik dan ook gaan kijken naar hun bronnen van nieuws. Mijne kozzen moest dat ook eens doen, er zit een super kristelijke bron tussen, waar ik het verheffende nieuws over de relatie tussen satan en hillary heb gevonden. Nogal een geluk dat we weten dat de fundamentalisten alleen bij de Islam zitten...
Ik heb me rot geamuseerd, en ik ga zeker nog heel wat uurtjes zitten grasduinen in al die bloedserieuze nonsens... Je moet ook eens de reacties op die dingen lezen ! Eén ding moet je toegeven, ze geven ook de negatieve reacties volledig weer...anders waren er heel weinig reacties hé ?
Het was al een tijdje dat ik op internet had zitten surfen, maar ik heb me voorgenomen van me weer wat te amuseren. Het erge is dat die mannen bloedserieus zijn als ze die dingen liggen te poneren. En uitgekookt zijn ze ook! Her en der zijn die dingen doorspekt met "serieuze" berichten, met verwijzingen naar kranten en National Geographics en dergelijke, en daar profijtelijk tussengeschoven geven ze u dan een lepel bullshit mee.
Ik heb wat van die adressen in mijn bladwijzers gezet, zodat ik ze makkelijk terug kan vinden, en nog eens goed lachen. Er is nog iets waar je je eens goed kunt amuseren ! Broodjeaap.nl ! Daar vind je allerlei verhalen, die onvermijdelijk eindigen in de vraag of het nu echt gebeurd is of niet, en ze geven dan ook het goed antwoord. Het leuke is dat het allemaal van die verhalen zijn die je her en der hoort, maar waarvan niemand precies schijnt te weten waar het vandaan komt. De naam broodjeaap komt van zo'n verhaal dat er in X een broodjeskraam is gesloten omdat de voedselinspectie had vastgesteld dat er in de diepvries van de zaak diepgevroren apen zaten....
Daar kun je je echt uren amuseren, en je kunt er zelfs meen ik mij te herinneren, een abonnement nemen op de nieuwtjes...
Je ziet internet is niet alleen een bron van wijsheid, het is ook een groot humoristisch werk...tenminste als je kunt lachen met bloedserieuze artikels over de verkeerd geplaatste sterren op het dundoek van Kamerika...
tot de volgende ?
De wereld loopt een groot gevaar !
Wat zeg ik ? Meer dan één !
Madame Clinton, running for president of the USA is een dienaresse van Satan ! Ik heb de foto's gezien ! Het is duidelijk !
Bij verschillende gelegenheden heeft men vastgesteld dat madame Hillary een op satan georiënteerde vlag gebruikt !
Op de normale en heilige vlag van de USA staan de sterren met de punt omhoog, als symbolen van de heilige ! Bij Hillary zie je duidelijk dat al de sterren er met de punten naar omlaag op staan, zijnde de duivelse ster, het satanisch pentogram !
Moet je nog meer weten ?
Vanaf 2010 stevenen wij regelrecht af op een nieuwe en alles vernietigende wereldoorlog tussen de grootmachten. Vanaf 2013 escaleert dat in een mondiale kernoorlog. Maar wees niet bevreesd ! Op dat ogenblik zullen de extra-terrestriële machten ingrijpen en verhinderen dat de wereld zichzelf vernietigd ! Dit gelukkig ingrijpen wordt ons gebracht door de heilige monniken van Tibet, en die kunnen het weten.
Je kunt ook een zwarte neger bekijken die aan levitatie doet ! De man verlaat de grond, zweeft een meterke hoog, komt enkele keren terug zachtjes naar beneden en weer zachtjes de lucht in tot de macht hem uitgeput heeft en hij zwaar ten gronde stuikt (Waren de koorden gebroken ?). Volgens de kristelijke zegsmannen kan dat zijn omdat deze ongeletterden nog beschikken over een zuiver vertrouwen in het goddelijke.
Met andere woorden:
Als je dit niet weet, dan ben je duidelijk de pedalen aan het verliezen van wat er momenteel allemaal kan geweten zijn, als je het ook werkelijk wilt weten ! Heb jij echt nog nooit de beelden gezien van de ufo's op de maan terwijl onze astronauten er rondliepen ? Heb je nog nooit gehoord dat Amstrong en co hun basis daar op wijzen? 't Is dat je niet het niet wilt weten, want al deze wetenschap is makkelijk terug te vinden op het middel waar je nu op zit te kijken ! Je kwampjoeter !
Waar ik al die "wetenschap" gevonden heb ? Eerlijk gezegd, ik weet het niet meer allemaal, maar ik ben begonnen op NIBURU.NL maar dan in kleine lettertjes Niburu schijnt een planeet te zijn in ons zonnestelsel waar men ons niets of heel weinig over verteld ...Niburu vraagt zich af waarom ? Wellicht is het ondertussen ook al geen planeet meer, en is het gedegradeerd tot een planetoïde of zoiets ? Ook een ding waar ik echt van wakker lig (Geen wonder dat ik niet veel meer slaap !)
Van niburu uit ben ik dan ook gaan kijken naar hun bronnen van nieuws. Mijne kozzen moest dat ook eens doen, er zit een super kristelijke bron tussen, waar ik het verheffende nieuws over de relatie tussen satan en hillary heb gevonden. Nogal een geluk dat we weten dat de fundamentalisten alleen bij de Islam zitten...
Ik heb me rot geamuseerd, en ik ga zeker nog heel wat uurtjes zitten grasduinen in al die bloedserieuze nonsens... Je moet ook eens de reacties op die dingen lezen ! Eén ding moet je toegeven, ze geven ook de negatieve reacties volledig weer...anders waren er heel weinig reacties hé ?
Het was al een tijdje dat ik op internet had zitten surfen, maar ik heb me voorgenomen van me weer wat te amuseren. Het erge is dat die mannen bloedserieus zijn als ze die dingen liggen te poneren. En uitgekookt zijn ze ook! Her en der zijn die dingen doorspekt met "serieuze" berichten, met verwijzingen naar kranten en National Geographics en dergelijke, en daar profijtelijk tussengeschoven geven ze u dan een lepel bullshit mee.
Ik heb wat van die adressen in mijn bladwijzers gezet, zodat ik ze makkelijk terug kan vinden, en nog eens goed lachen. Er is nog iets waar je je eens goed kunt amuseren ! Broodjeaap.nl ! Daar vind je allerlei verhalen, die onvermijdelijk eindigen in de vraag of het nu echt gebeurd is of niet, en ze geven dan ook het goed antwoord. Het leuke is dat het allemaal van die verhalen zijn die je her en der hoort, maar waarvan niemand precies schijnt te weten waar het vandaan komt. De naam broodjeaap komt van zo'n verhaal dat er in X een broodjeskraam is gesloten omdat de voedselinspectie had vastgesteld dat er in de diepvries van de zaak diepgevroren apen zaten....
Daar kun je je echt uren amuseren, en je kunt er zelfs meen ik mij te herinneren, een abonnement nemen op de nieuwtjes...
Je ziet internet is niet alleen een bron van wijsheid, het is ook een groot humoristisch werk...tenminste als je kunt lachen met bloedserieuze artikels over de verkeerd geplaatste sterren op het dundoek van Kamerika...
tot de volgende ?
woensdag, januari 23, 2008
Zjievereers
Ik lees zo net op een reclamemailtje dat Knack de twintig interloktueelste vlamingen bevraagd heeft ???? Zjievereers, ik heb niemand gezien !
Gek, ik kreeg ook een mailtje op mijn reisverslag van zoveel jaar geleden... Luukske, de bedoeling is niet dat je geniet van het schrijven, maar dat je ook rechtstaat, schoenen gaat kopen, een rugzak kun je hier lenen...en trainen, joengne, veel trainen...
Nee, het is raar en echt ik kan het iedereen aanraden ! Maak van je reisjes eens een boek, jaren nadien kun je dan weer wegdromen en weer op stap zijn. Ik zie weer madame Annie dans sa petite auberge met de reuze glazen picon... Ik hoor weer dat madammeke in die Gîte klagen over het doodbloeden van hun streek. Iedereen trok er weg, ook zij hadden geen kinderen die de zaak verder willen zetten, zij waren allemaal naar de grootsteden en de vuile fabrieken... Wij hebben daar héél alleen in die gîte geslapen, in één groot bed, waar wel dertig man in konden liggen... Het was snikheet, en ik heb wellicht heel dat bed door gerold op zoek naar een koud plekje...Toen we 's morgens opstonden, moesten we naar buiten om ons te wassen aan de pomp, en het was ijskoud...Na het ontbijt bij de boerin, kwamen we buiten en de hitte sloeg ons al weer toe...
Het was van daar dat we beland waren in dat dorpje waar Anny geen stap meer wilde (kon) zetten, opgebrand van de hitte...
Nu, je verwacht wel een beetje dat je, zo ver naar het zuiden, warm weer zoudt hebben, maar een tijd later deden we een trektocht in The Highlands van Scotland, en we zaten ook daar in een hittegolf... De laatste dagetappe hebben we dorst gehad,dorst...en we kwamen niets tegen... Ik heb het pad twee keer verlaten om aan te bellen en te kloppen en te roepen aan enkele huizen, maar niemand was thuis, of ze durfden zich niet tonen aan die rare typen met hun rugzak... We hoorden daags nadien dat twee Ierse meisjes die we leerden kennen op de tocht, gewoon gedronken hadden van de bergriviertjes, zonder gevolgen... En Anny maar reclameren, want ik had het haar verboden....
Dat is het mooie aan trektochten... Je hebt tijd om met de mensen kennis te maken, te babbelen en werkelijk van de cultuur te snuiven. We hebben nog enkele jaren met een duitse kolonel contact gehad, waarmee ik whisky had gedronken bij Ian... Je kunt stoppen om de bloemen te bekijken (de orchideeën en de vleesetende plantjes in The Moors - die verschrikkelijke desolate landschappen van de moerassen...je zag er zelfs geen vogel...het ideale decor voor een griezelfilm. (Hitchcock gebruikte het !))
We stopten om een nest van roofvogels te bekijken waar de oudervogel met een konijntje het nest invloog... In Schotland kwamen de vinken (!!!!) bij ons zitten om de kruimeltjes van ons brood op te pikken... Ik heb foto's met vinken aan onze voeten !
Er is geen enkel verlof die ook maar kan tippen aan een trektocht. We maakten er nooit een marathon van, we namen de dagafstand nooit te hoog, en waren altijd ter plaatse voor 16 uur...zodat we ook nog eens de plaats van onze bestemming konden exploreren, en genieten van de goede zaken van het leven. We hebben altijd een tentje meegesleurd, maar we hebben er nooit in geslapen.We hebben steeds geslapen in hotelletjes, gîtes of bed and breakfast. We sliepen ooit bij een vriendelijke dame waar we een bizar levensverhaal hoorden... Mevrouw had in Australie, waar ze geboren was en woonde, een flinke Schotse militair ontmoet, en 't ene bracht het andere mee, ze huwden. De militair moest met zijn afdeling mee, terug naar Groot Brittanië, en madam zou op eigen houtje na komen... Toen ze in Schotland arriveerde, was haar man op de terugvaart verongelukt...Ze stond daar moederziel alleen in een vreemd land, met een baby die iedere dag kon ter wereld komen...
Dat kind, ondertussen een veertiger, kwam 's nachts slapen, telkens als zijn moeder logees had...Wij waren er door de toeristische dienst naar toe gestuurd. Ze zonden zoveel mogelijk mensen naar die madame, maar alleen echtparen of jongedames... We hebben met ontroering naar de foto van haar soldaat gekeken...de enige foto die ze had...
We sliepen ooit bij een lieve dame die onze kletsnatte schoenen (we hadden door een bergbeekje moeten baggeren) opvulde met kranten en in haar garage op de verwarming zette...Na een paar uur ging ze de kranten uithalen en verversen...
Dat heb je niet in een gewoon hotel, op een gewoon reisje...dat heb je maar op trektochten waar je echt contact hebt met de mensen...
Ik weet wel, sommigen zullen zeggen, hij is daar weer...Maar voor mij zijn dat de rozijnen in de taart van het leven. Dat zijn mijn avonturen, heerlijke gebeurtenissen, heerlijke herinneringen... En nu het lot mij gekluisterd heeft, zijn ze nog veel meer dan vroeger, als prachtige bloemen in een saai veld. Misschien zullen er zijn die denken dat ik overdrijf, maar nee, ons leven was zo rijk gevuld met echte heerlijke dingen.
Ik heb het je al gezegd, eigenlijk hangen al die dingen niet aaneen, nee, het zijn als kleurspotten in een groot korenveld... Met andere woorden, er is veel meer veld dan er bloemen op staan... Maar het zijn die bloemen die de aandacht trekken, die dat veld zo mooi maken. Daarom voelen wij ons ook zo rijk...wij hebben mooie herinneringen, dingen die ons nooit meer kunnen ontnomen worden...dingen die we met u kunnen delen, en die u kunnen doen glimlachen...Meer moet dat echt niet zijn.
Dat zal dan ook wel met zich meebrengen dat we soms in herhaling vallen, soms meerdere keren hetzelfde vertellen...Laat ons, en probeer nog eens met ons mee te genieten, laat het ook in uw veld een klein spatje van kleur worden.
Weet je, als je ons iets triest vertelt, dan leven we met je mee, en als het over een verlies gaat, dan zetten wij het doodssanctje bij de foto's van onze Koen, en Ma en nog enkelen, en dragen het verdriet enkele dagen, weken met u mee...Maar als u ons iets leuks verteld van wat u beleefde, dan gaat dat in onze herinneringen bij de verfpotten staan ! Bij de kleuren ! bij het schitterende blinkende, mooie lachende van onze vele herinneringen... en nu en dan zal iets ons weer doen denken aan UW avontuur, en zullen we weer glimlachen bij de herinnering aan die avond, toen jij ons verhaalde... en de glimlach zal ons weer enkele dagen warmte brengen...
Dat is wat ik hoop dat onze avonturen jou zullen brengen, een glimlach, een beetje warmte...
tot de volgende ?
Gek, ik kreeg ook een mailtje op mijn reisverslag van zoveel jaar geleden... Luukske, de bedoeling is niet dat je geniet van het schrijven, maar dat je ook rechtstaat, schoenen gaat kopen, een rugzak kun je hier lenen...en trainen, joengne, veel trainen...
Nee, het is raar en echt ik kan het iedereen aanraden ! Maak van je reisjes eens een boek, jaren nadien kun je dan weer wegdromen en weer op stap zijn. Ik zie weer madame Annie dans sa petite auberge met de reuze glazen picon... Ik hoor weer dat madammeke in die Gîte klagen over het doodbloeden van hun streek. Iedereen trok er weg, ook zij hadden geen kinderen die de zaak verder willen zetten, zij waren allemaal naar de grootsteden en de vuile fabrieken... Wij hebben daar héél alleen in die gîte geslapen, in één groot bed, waar wel dertig man in konden liggen... Het was snikheet, en ik heb wellicht heel dat bed door gerold op zoek naar een koud plekje...Toen we 's morgens opstonden, moesten we naar buiten om ons te wassen aan de pomp, en het was ijskoud...Na het ontbijt bij de boerin, kwamen we buiten en de hitte sloeg ons al weer toe...
Het was van daar dat we beland waren in dat dorpje waar Anny geen stap meer wilde (kon) zetten, opgebrand van de hitte...
Nu, je verwacht wel een beetje dat je, zo ver naar het zuiden, warm weer zoudt hebben, maar een tijd later deden we een trektocht in The Highlands van Scotland, en we zaten ook daar in een hittegolf... De laatste dagetappe hebben we dorst gehad,dorst...en we kwamen niets tegen... Ik heb het pad twee keer verlaten om aan te bellen en te kloppen en te roepen aan enkele huizen, maar niemand was thuis, of ze durfden zich niet tonen aan die rare typen met hun rugzak... We hoorden daags nadien dat twee Ierse meisjes die we leerden kennen op de tocht, gewoon gedronken hadden van de bergriviertjes, zonder gevolgen... En Anny maar reclameren, want ik had het haar verboden....
Dat is het mooie aan trektochten... Je hebt tijd om met de mensen kennis te maken, te babbelen en werkelijk van de cultuur te snuiven. We hebben nog enkele jaren met een duitse kolonel contact gehad, waarmee ik whisky had gedronken bij Ian... Je kunt stoppen om de bloemen te bekijken (de orchideeën en de vleesetende plantjes in The Moors - die verschrikkelijke desolate landschappen van de moerassen...je zag er zelfs geen vogel...het ideale decor voor een griezelfilm. (Hitchcock gebruikte het !))
We stopten om een nest van roofvogels te bekijken waar de oudervogel met een konijntje het nest invloog... In Schotland kwamen de vinken (!!!!) bij ons zitten om de kruimeltjes van ons brood op te pikken... Ik heb foto's met vinken aan onze voeten !
Er is geen enkel verlof die ook maar kan tippen aan een trektocht. We maakten er nooit een marathon van, we namen de dagafstand nooit te hoog, en waren altijd ter plaatse voor 16 uur...zodat we ook nog eens de plaats van onze bestemming konden exploreren, en genieten van de goede zaken van het leven. We hebben altijd een tentje meegesleurd, maar we hebben er nooit in geslapen.We hebben steeds geslapen in hotelletjes, gîtes of bed and breakfast. We sliepen ooit bij een vriendelijke dame waar we een bizar levensverhaal hoorden... Mevrouw had in Australie, waar ze geboren was en woonde, een flinke Schotse militair ontmoet, en 't ene bracht het andere mee, ze huwden. De militair moest met zijn afdeling mee, terug naar Groot Brittanië, en madam zou op eigen houtje na komen... Toen ze in Schotland arriveerde, was haar man op de terugvaart verongelukt...Ze stond daar moederziel alleen in een vreemd land, met een baby die iedere dag kon ter wereld komen...
Dat kind, ondertussen een veertiger, kwam 's nachts slapen, telkens als zijn moeder logees had...Wij waren er door de toeristische dienst naar toe gestuurd. Ze zonden zoveel mogelijk mensen naar die madame, maar alleen echtparen of jongedames... We hebben met ontroering naar de foto van haar soldaat gekeken...de enige foto die ze had...
We sliepen ooit bij een lieve dame die onze kletsnatte schoenen (we hadden door een bergbeekje moeten baggeren) opvulde met kranten en in haar garage op de verwarming zette...Na een paar uur ging ze de kranten uithalen en verversen...
Dat heb je niet in een gewoon hotel, op een gewoon reisje...dat heb je maar op trektochten waar je echt contact hebt met de mensen...
Ik weet wel, sommigen zullen zeggen, hij is daar weer...Maar voor mij zijn dat de rozijnen in de taart van het leven. Dat zijn mijn avonturen, heerlijke gebeurtenissen, heerlijke herinneringen... En nu het lot mij gekluisterd heeft, zijn ze nog veel meer dan vroeger, als prachtige bloemen in een saai veld. Misschien zullen er zijn die denken dat ik overdrijf, maar nee, ons leven was zo rijk gevuld met echte heerlijke dingen.
Ik heb het je al gezegd, eigenlijk hangen al die dingen niet aaneen, nee, het zijn als kleurspotten in een groot korenveld... Met andere woorden, er is veel meer veld dan er bloemen op staan... Maar het zijn die bloemen die de aandacht trekken, die dat veld zo mooi maken. Daarom voelen wij ons ook zo rijk...wij hebben mooie herinneringen, dingen die ons nooit meer kunnen ontnomen worden...dingen die we met u kunnen delen, en die u kunnen doen glimlachen...Meer moet dat echt niet zijn.
Dat zal dan ook wel met zich meebrengen dat we soms in herhaling vallen, soms meerdere keren hetzelfde vertellen...Laat ons, en probeer nog eens met ons mee te genieten, laat het ook in uw veld een klein spatje van kleur worden.
Weet je, als je ons iets triest vertelt, dan leven we met je mee, en als het over een verlies gaat, dan zetten wij het doodssanctje bij de foto's van onze Koen, en Ma en nog enkelen, en dragen het verdriet enkele dagen, weken met u mee...Maar als u ons iets leuks verteld van wat u beleefde, dan gaat dat in onze herinneringen bij de verfpotten staan ! Bij de kleuren ! bij het schitterende blinkende, mooie lachende van onze vele herinneringen... en nu en dan zal iets ons weer doen denken aan UW avontuur, en zullen we weer glimlachen bij de herinnering aan die avond, toen jij ons verhaalde... en de glimlach zal ons weer enkele dagen warmte brengen...
Dat is wat ik hoop dat onze avonturen jou zullen brengen, een glimlach, een beetje warmte...
tot de volgende ?
dinsdag, januari 22, 2008
Blanco
Na de inspiratie van gisteren heb ik vandaag precies een blackout...Er komt niet in mijn bolleke op, om op papier te zetten...
Weet je wat, ik ga nog een stukje vertellen over onze aldereerste rugzakreis... Heel moeilijk heb ik het niet daarvoor, want onze eerste voetreizen heb ik volledig te boek gesteld, verlicht met alle foto's en pakken documentatie over het gegeven. Wat ik niet heb genoteerd is de voorbereiding van die reis... Onafgezien van het feit dat iedereen, maar dan ook iedereen ons zot verklaarde, had de voorbereiding heel wat voeten in de aarde...We moesten op zoek gaan naar goede stevige stapschoenen, ook geschikt voor bergachtige paden, en we moesten die inlopen... We moesten op zoek naar goede passende rugzakken, een tentje, slaapzakken, drinkflessen en noem maar op...En vooral, veel lezen over wat je moest mee hebben, wat je zeker niet moest meesleuren, wat je allemaal kon thuislaten om je niet te overladen...Onze rugzakken waren toch nog behoorlijk zwaar...Die van mama 8 kgr, die van mij 22 kgr...Zwaar genoeg om dag in dag mee te sleuren ! maar laten we vertrekken...
Op maandag 16 juli 1990 (al zo lang geleden !) voerde Koen ons om 6 uur in de morgen naar het station van Oudenaarde... Om 6.31 uur vertrekken we naar Brussel, waar we overstappen op de trein naar Paris Gare du Nord, vertrek om 7.51 uur, aankomst te Parijs om 10.58 uur.
En daar begint het avontuur... We moeten van de Gare du Nord naar de Gare de Lyon...met of de taxi, of de metro... We kiezen voor de taxi, want wie weet hoe en waar we allemaal landen met die metro...We rennen naar de uitgang van het station, en zien een rij van zeker 70 meter lang, staan aanschuiven en wachten op de taxi die nog moet komen.... Wij terug, op zoek naar de metro... Hoezee, we vinden een infobalie, en zien dat we de metro moeten nemen tot aan de Bastille, en daar changeren naar de Gare de Lyon...We nemen twee plannetjes mee (we moeten ooit nog terugkeren ook...)
Om 12.31 uur vertrekken we uit Parijs, voorziene aankomst te st Flour 18.32 uur.
Op de trein blijken alle (letterlijk !) plaatsen voorbehouden...We staan met een tiental mensen, allemaal met pak en zak in het gangetje tussen twee wagons.Het is stikheet, maar niemand klaagt of zaagt. Pas 4 uur later hebben we eindelijk een zitplaats. Voorheen hebben we ook wat "gezeten", in de bagageruimte... Kromgebogen tussen twee legplanken, maar dat was toch beter dan staan...
Als we stijf en stram van de trein stappen, zien we ginder, heel hoog op de berg St Flour liggen...We besluiten een taxi te nemen en hem een goed hotel te vragen, niet te duur en goed van eten... We belanden in de Hotel du Nord, in de Ville Haute...Het oude stadsgedeelte boven op de berg. 'sAvonds eten we er Tripoux, een gevulde schapenmaag... Ik vind het lekker, Anny vindt het maar zozo... Tot onze verrassing logeert hier ook een groep gehandicapten, waaronder een meisje uit Eine, en een bouwvakker die mij kent...
Na een goede nachtrust ontbijten we om 7.30 uur en omstreeks 8 uur gaan we op pad, op zoek naar het startpunt van de wandeling... De eerste dagtocht gaat van St Flour naar Chateau d'Alleuze... We moeten eerst de Pont Neuf vinden... Naief zoeken we een nieuwe brug, maar het blijkt in werkelijkheid een heel oud ding te zijn die waarschijnlijk al 1000 jaar neuf was.... We gaan over een riviertje en klimmen meteen langs een klein wegeltje tot aan een kleine weg. We merken alras dat papier verduldig is, en dat men wellicht de afstanden heeft uitgemeten op de kaart, en dus geen rekening houd dat de stapafstand bergop niet hetzelfde is als de afstand op de kaart.... Nu we trekken verder op de weg naar Bouzengeac. We trekken maar en trekken maar, en later stellen we vast dat we Bouzengeac, Cousergues en Le Fayet al lang voorbij zijn, zonder het te merken... Die dorpen zijn hier amper 2 of 3 huizen groot. De bevolkingsdichtheid is hier dan ook 12 à 15 mensen per vierkante km....We stappen voorbij Bessols en verder naar Barry. Het is middag, heet en dorstig... Barry is tamelijk groot, wel 20 huizen ! Volgens de stapgids is daar niets te vinden, maar we zien er een postbode en vragen of er daar ergens een café is of iets waar we iets kunnen drinken... En ja hoor, de facteur wijst ons naar een hogere straat, daar in, tweede huis links... Ik keer nog eens terug, want er is daar niets te zien, roep naar de postbode, en hij zegt ons dat we maar gewoon moeten binnenstappen... En inderdaad, de familie zit er te eten aan een tafel, en er is nog een tweede tafel, dat is de café... We eten er onze meegesleurde baguette en drinken er vier glazen wijn en Anny 3 pinten...we betalen 21 FFr, ofte 126 Belgische frankskes... 18 fr per glas... De cafébaas, met alpin op het hoofd en een enorme snor, kent iets van de streek, want hij stapte er ooit door als krijgsgevangene...maar voor hem blijken de vlamingen toch verdacht veel op de duitsers....
Na het eten trekken we nog verder door tot we aan kasteel Alleuze komen...Een ruine boven op een berg. We trekken er voorbij, tot aan een kerkje, met een kerkhof en geen een maar werkelijk geen huis er rond... Een stuk terug is er een cafe voor de toeristen, we trekken terug naar daar. Er is daar geen slaapgelegenheid, en we besluiten onze tent te gebruiken, als een aannemer die daar zit, ons aanbied ons terug te voeren naar St Flour, waar wel bedden staan, en volgens hem is onze trektocht terug tot waar we kwamen met de taxi maar een tien minuutjes rijden... We hebben inderdaad krinkel de winkel gewandeld door de heerlijkste stukken natuur door bossen en velden, en hebben buiten ons middagmaal geen mens ontmoet... We gaan mee terug naar St Flour....om te slapen...terug naar Hotel du Nord...
Jullie hebben natuurlijk niet mee kunnen kijken naar al die foto's, documentatie en souvenirs in dat boek...zelfs de rekeningen van het hotel zitten er in geplakt. Ik zie heel die dag weer voor mij, krijg er weer warm van en tedju, ik heb er zelfs dorst van gekregen !
Ik heb de tekst niet overgeschreven, want die is nog uitgebreider en gek genoeg, ik heb een paar dingen verteld die niet in het boek staan, maar die ons weer te binnen schieten als we er door bladeren... Het was een heel werk, maar het is echt de moeite waard om van je uitstappen een boek te maken, niet alleen je foto's, maar tijdens de dag nota's nemen en 's avonds voor het slapen gaan wat uitwerken en meesleuren in je rugzak... Die al zo zwaar is.... OOit heb ik op een van onze trektochten een groot dik boek gekocht, en dat ook nog dagen lang meegesleurd...
Ik ga stoppen...tot de volgende dag zonder inspiratie ?
Weet je wat, ik ga nog een stukje vertellen over onze aldereerste rugzakreis... Heel moeilijk heb ik het niet daarvoor, want onze eerste voetreizen heb ik volledig te boek gesteld, verlicht met alle foto's en pakken documentatie over het gegeven. Wat ik niet heb genoteerd is de voorbereiding van die reis... Onafgezien van het feit dat iedereen, maar dan ook iedereen ons zot verklaarde, had de voorbereiding heel wat voeten in de aarde...We moesten op zoek gaan naar goede stevige stapschoenen, ook geschikt voor bergachtige paden, en we moesten die inlopen... We moesten op zoek naar goede passende rugzakken, een tentje, slaapzakken, drinkflessen en noem maar op...En vooral, veel lezen over wat je moest mee hebben, wat je zeker niet moest meesleuren, wat je allemaal kon thuislaten om je niet te overladen...Onze rugzakken waren toch nog behoorlijk zwaar...Die van mama 8 kgr, die van mij 22 kgr...Zwaar genoeg om dag in dag mee te sleuren ! maar laten we vertrekken...
Op maandag 16 juli 1990 (al zo lang geleden !) voerde Koen ons om 6 uur in de morgen naar het station van Oudenaarde... Om 6.31 uur vertrekken we naar Brussel, waar we overstappen op de trein naar Paris Gare du Nord, vertrek om 7.51 uur, aankomst te Parijs om 10.58 uur.
En daar begint het avontuur... We moeten van de Gare du Nord naar de Gare de Lyon...met of de taxi, of de metro... We kiezen voor de taxi, want wie weet hoe en waar we allemaal landen met die metro...We rennen naar de uitgang van het station, en zien een rij van zeker 70 meter lang, staan aanschuiven en wachten op de taxi die nog moet komen.... Wij terug, op zoek naar de metro... Hoezee, we vinden een infobalie, en zien dat we de metro moeten nemen tot aan de Bastille, en daar changeren naar de Gare de Lyon...We nemen twee plannetjes mee (we moeten ooit nog terugkeren ook...)
Om 12.31 uur vertrekken we uit Parijs, voorziene aankomst te st Flour 18.32 uur.
Op de trein blijken alle (letterlijk !) plaatsen voorbehouden...We staan met een tiental mensen, allemaal met pak en zak in het gangetje tussen twee wagons.Het is stikheet, maar niemand klaagt of zaagt. Pas 4 uur later hebben we eindelijk een zitplaats. Voorheen hebben we ook wat "gezeten", in de bagageruimte... Kromgebogen tussen twee legplanken, maar dat was toch beter dan staan...
Als we stijf en stram van de trein stappen, zien we ginder, heel hoog op de berg St Flour liggen...We besluiten een taxi te nemen en hem een goed hotel te vragen, niet te duur en goed van eten... We belanden in de Hotel du Nord, in de Ville Haute...Het oude stadsgedeelte boven op de berg. 'sAvonds eten we er Tripoux, een gevulde schapenmaag... Ik vind het lekker, Anny vindt het maar zozo... Tot onze verrassing logeert hier ook een groep gehandicapten, waaronder een meisje uit Eine, en een bouwvakker die mij kent...
Na een goede nachtrust ontbijten we om 7.30 uur en omstreeks 8 uur gaan we op pad, op zoek naar het startpunt van de wandeling... De eerste dagtocht gaat van St Flour naar Chateau d'Alleuze... We moeten eerst de Pont Neuf vinden... Naief zoeken we een nieuwe brug, maar het blijkt in werkelijkheid een heel oud ding te zijn die waarschijnlijk al 1000 jaar neuf was.... We gaan over een riviertje en klimmen meteen langs een klein wegeltje tot aan een kleine weg. We merken alras dat papier verduldig is, en dat men wellicht de afstanden heeft uitgemeten op de kaart, en dus geen rekening houd dat de stapafstand bergop niet hetzelfde is als de afstand op de kaart.... Nu we trekken verder op de weg naar Bouzengeac. We trekken maar en trekken maar, en later stellen we vast dat we Bouzengeac, Cousergues en Le Fayet al lang voorbij zijn, zonder het te merken... Die dorpen zijn hier amper 2 of 3 huizen groot. De bevolkingsdichtheid is hier dan ook 12 à 15 mensen per vierkante km....We stappen voorbij Bessols en verder naar Barry. Het is middag, heet en dorstig... Barry is tamelijk groot, wel 20 huizen ! Volgens de stapgids is daar niets te vinden, maar we zien er een postbode en vragen of er daar ergens een café is of iets waar we iets kunnen drinken... En ja hoor, de facteur wijst ons naar een hogere straat, daar in, tweede huis links... Ik keer nog eens terug, want er is daar niets te zien, roep naar de postbode, en hij zegt ons dat we maar gewoon moeten binnenstappen... En inderdaad, de familie zit er te eten aan een tafel, en er is nog een tweede tafel, dat is de café... We eten er onze meegesleurde baguette en drinken er vier glazen wijn en Anny 3 pinten...we betalen 21 FFr, ofte 126 Belgische frankskes... 18 fr per glas... De cafébaas, met alpin op het hoofd en een enorme snor, kent iets van de streek, want hij stapte er ooit door als krijgsgevangene...maar voor hem blijken de vlamingen toch verdacht veel op de duitsers....
Na het eten trekken we nog verder door tot we aan kasteel Alleuze komen...Een ruine boven op een berg. We trekken er voorbij, tot aan een kerkje, met een kerkhof en geen een maar werkelijk geen huis er rond... Een stuk terug is er een cafe voor de toeristen, we trekken terug naar daar. Er is daar geen slaapgelegenheid, en we besluiten onze tent te gebruiken, als een aannemer die daar zit, ons aanbied ons terug te voeren naar St Flour, waar wel bedden staan, en volgens hem is onze trektocht terug tot waar we kwamen met de taxi maar een tien minuutjes rijden... We hebben inderdaad krinkel de winkel gewandeld door de heerlijkste stukken natuur door bossen en velden, en hebben buiten ons middagmaal geen mens ontmoet... We gaan mee terug naar St Flour....om te slapen...terug naar Hotel du Nord...
Jullie hebben natuurlijk niet mee kunnen kijken naar al die foto's, documentatie en souvenirs in dat boek...zelfs de rekeningen van het hotel zitten er in geplakt. Ik zie heel die dag weer voor mij, krijg er weer warm van en tedju, ik heb er zelfs dorst van gekregen !
Ik heb de tekst niet overgeschreven, want die is nog uitgebreider en gek genoeg, ik heb een paar dingen verteld die niet in het boek staan, maar die ons weer te binnen schieten als we er door bladeren... Het was een heel werk, maar het is echt de moeite waard om van je uitstappen een boek te maken, niet alleen je foto's, maar tijdens de dag nota's nemen en 's avonds voor het slapen gaan wat uitwerken en meesleuren in je rugzak... Die al zo zwaar is.... OOit heb ik op een van onze trektochten een groot dik boek gekocht, en dat ook nog dagen lang meegesleurd...
Ik ga stoppen...tot de volgende dag zonder inspiratie ?
maandag, januari 21, 2008
Macht
Vannacht lag ik weer wakker te liggen... (ik heb het 4.30 uur weten worden)...Het lezen ging niet goed meer, op een bepaald ogenblik worden je ogen moe, en dan kun je amper nog lezen, op voorwaarde dat je met lange armen geboren bent, en dat je geen last hebt van de kramp...dus lig je daar maar te liggen, te kijken naar de rode cijfers van je digitale klok.
Plots dacht ik aan dat oude boekje, dat al enkele jaren in mijn nachttafeltje lag. Ik had het nog nooit gelezen, gewoon omwille van het feit dat ik het niet open kreeg. Het was zo'n klein boekje, amper een 15 cm op 8 en en een 3 centimeter dik. Het ziet er ontzettend oud uit, en er staat niets op de kaft, maar die kaft ziet er echt stokoud uit...Ik kan het kleur het best omschrijven als de kleur van een oud trommelvel, op de plaats waar steeds de klappen gevallen zijn... Ik kocht het ooit voor een appel en een ei, gewoon omdat het zo'n verschrikkelijk mooi boekenslot heeft... De man verkocht het zo goedkoop omdat hij het ook nooit open had gekregen, en hij had het ooit binnengedaan in het museum voor oudheidkunde, maar ook daar was het nooit opengeraakt... Nu ja, misschien zou je het slot kunnen openbreken, maar het was zo mooi, zo fijn gemaakt, dat niemand het ooit over zijn hart heeft gekregen om het te verdemolieren... Er zit onder de vele stenen, eentje met een steeds wisselende kleur. Je kijkt er naar en het is glanzend groen, je kijkt naar een andere steen, en terug naar die gr...die nu plot van het diepste zwart is of wijnrood of hemelsblauw of noem maar op, ik zag al alle kleuren, en weet niet wat de kleur veranderen doet. Ik heb het ooit gewoon op het nachtkastje gelegd, gekeken, weggekeken en weer gekeken, en de kleur was al weer anders...en soms lijkt het helemaal geen kleur te hebben en dan gebeurt er niets, van de hele tijd niet. Gek.
Ik zat dus vannacht weer eens naar het slot te kijken, en hoewel ik kan zweren dat ik nergens op duwde of aan trok, sprong het plots open...
Ik bladerde het boek open, en op het eerste blad zag ik de titel van het boek. Het was gek, ik kon geen enkele letter onderscheiden, het waren net vibrerende kronkelende krinkeldingen...maar het woord was duidelijk leesbaar: Macht.
Meer stond er niet, geen schrijver, geen uitgever, alleen Macht, op een onleesbare manier en toch gewoon leesbaar...
Ik zweer je dat ik geen blad aanraakte, maar het titelblad draaide zich zelf ! En ik las over de toegang tot de macht, sorry, de Macht !
Volgens het boek is er maar één soort van macht, maar één macht, en de macht is niet goed of slecht, het is gewoon Macht. Een heel klein deeltje van de Macht zwerft rond op de aarde, en sommigen weten een deeltje ervan vast te grijpen, maar dat zijn slechts kruimels van de echte, de volledige Macht...
Het boek gaf mij toegang tot de macht, het gaf mij de kans voor één wens de Macht te gebruiken, de Macht die niet anders kon dan uitgevoerd worden, de Macht die alles en iedereen overheerste...
Ik zat verbijsterd te kijken.
Ik dacht na wat ik nu echt het meest van alles wou verwezenlijken... Ik dacht aan de ex van Veerle, hoe ik hem wel kon pijnigen zoals hij mijn dochter had gepijnigd, en stelde me voor hoe hij in mijn greep, de greep van de Macht zou kronkelen...
Maar dan dacht ik aan mijn eigen pijn , mijn rug, mijn leven , mijn welzijn, en hoe het zou zijn als ik zonder pijn kon leven in een onmetelijke rijkdom...Maar ik had het gevoel dat ik dan wel eens heel eenzaam zou kunnen worden...
Ik dacht en dacht en dacht...
Het is om gek te worden ! Weten dat je de Macht in handen hebt, de almacht, en niet weten wat je er mee kunt doen, omdat je maar één machtswens hebt.
Het eeuwige leven, maar wat doe je als je al je beminden één voor één voor één ziet verdwijnen?
De macht om te heersen, maar dat trekt mij echt niet aan, want dat brengt niet alleen de macht, maar ook de verantwoordelijkheid...
Ik zuchtte, lag te draaien en te keren, en wist begot niet wat te doen...Nu had ik de macht, en ik wist niet hoe het te gebruiken...
Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden, en ik een wens gedaan, heb ik voor één ding de Macht gebruikt !
Ik heb gewenst dat al mijn kennissen, al mijn vrienden, al mijn bekenden zouden mogen leven in geluk, voorspoed en met een goede gezondheid, en dat ze mij nooit zouden vergeten in hun pakket van vrienden, kennissen, bekenden... Dat we allen een grote kring van mede-mensen zouden zijn voor elkaar...
Heb je nog niets gevoeld ?
Toch is het er, want het boek is weer dicht, het slot heeft geklikt, en ik weet dat het nooit meer voor mij zal opengaan...
Het is ook niet nodig, ik heb jou...
Wie heeft ooit gezegd dat ik geen sprookje kan bedenken?
Hij heeft gelijk, het is geen sprookje, het is echt, het is werkelijk mijn grootste wens....
Buiten probeert de zon door de massa wolken heen te priemen. Een camionette stopt voorbij mijn deur... 't Zal voor Eddy zijn ? Plots tikt er een jonge man, met een enorm pak in zijn armen, op het raam... Ik ga naar de deur, en het is een pakket voor de mensen van nr 51... De jonge man vraagt - in het fransoois- of hij het pakje voor die mensen hier mag afzetten...Ik zeg van ja, het is al eens gebeurd dat hier een pakje voor hen staat, dus, geen probleem... De jongeman doet mij aftekenen en vertrekt, ik vraag hem nog rap of hij een papiertje in die mensen hun bus heeft gedaan ? Dat zal hij nu doen ! Ik doe de deur dicht, en heb amper verteld aan Anny wat er was, als de camionette weer terug kwam. De jonge man vroeg het pak terug, de mensen waren er nu toch... Ik gaf het pak mee...en nu zit ik te denken dat ik voor dat pak aftekende...
Maar het zal wel in orde zijn...
hoop ik
tot de volgende ?
Plots dacht ik aan dat oude boekje, dat al enkele jaren in mijn nachttafeltje lag. Ik had het nog nooit gelezen, gewoon omwille van het feit dat ik het niet open kreeg. Het was zo'n klein boekje, amper een 15 cm op 8 en en een 3 centimeter dik. Het ziet er ontzettend oud uit, en er staat niets op de kaft, maar die kaft ziet er echt stokoud uit...Ik kan het kleur het best omschrijven als de kleur van een oud trommelvel, op de plaats waar steeds de klappen gevallen zijn... Ik kocht het ooit voor een appel en een ei, gewoon omdat het zo'n verschrikkelijk mooi boekenslot heeft... De man verkocht het zo goedkoop omdat hij het ook nooit open had gekregen, en hij had het ooit binnengedaan in het museum voor oudheidkunde, maar ook daar was het nooit opengeraakt... Nu ja, misschien zou je het slot kunnen openbreken, maar het was zo mooi, zo fijn gemaakt, dat niemand het ooit over zijn hart heeft gekregen om het te verdemolieren... Er zit onder de vele stenen, eentje met een steeds wisselende kleur. Je kijkt er naar en het is glanzend groen, je kijkt naar een andere steen, en terug naar die gr...die nu plot van het diepste zwart is of wijnrood of hemelsblauw of noem maar op, ik zag al alle kleuren, en weet niet wat de kleur veranderen doet. Ik heb het ooit gewoon op het nachtkastje gelegd, gekeken, weggekeken en weer gekeken, en de kleur was al weer anders...en soms lijkt het helemaal geen kleur te hebben en dan gebeurt er niets, van de hele tijd niet. Gek.
Ik zat dus vannacht weer eens naar het slot te kijken, en hoewel ik kan zweren dat ik nergens op duwde of aan trok, sprong het plots open...
Ik bladerde het boek open, en op het eerste blad zag ik de titel van het boek. Het was gek, ik kon geen enkele letter onderscheiden, het waren net vibrerende kronkelende krinkeldingen...maar het woord was duidelijk leesbaar: Macht.
Meer stond er niet, geen schrijver, geen uitgever, alleen Macht, op een onleesbare manier en toch gewoon leesbaar...
Ik zweer je dat ik geen blad aanraakte, maar het titelblad draaide zich zelf ! En ik las over de toegang tot de macht, sorry, de Macht !
Volgens het boek is er maar één soort van macht, maar één macht, en de macht is niet goed of slecht, het is gewoon Macht. Een heel klein deeltje van de Macht zwerft rond op de aarde, en sommigen weten een deeltje ervan vast te grijpen, maar dat zijn slechts kruimels van de echte, de volledige Macht...
Het boek gaf mij toegang tot de macht, het gaf mij de kans voor één wens de Macht te gebruiken, de Macht die niet anders kon dan uitgevoerd worden, de Macht die alles en iedereen overheerste...
Ik zat verbijsterd te kijken.
Ik dacht na wat ik nu echt het meest van alles wou verwezenlijken... Ik dacht aan de ex van Veerle, hoe ik hem wel kon pijnigen zoals hij mijn dochter had gepijnigd, en stelde me voor hoe hij in mijn greep, de greep van de Macht zou kronkelen...
Maar dan dacht ik aan mijn eigen pijn , mijn rug, mijn leven , mijn welzijn, en hoe het zou zijn als ik zonder pijn kon leven in een onmetelijke rijkdom...Maar ik had het gevoel dat ik dan wel eens heel eenzaam zou kunnen worden...
Ik dacht en dacht en dacht...
Het is om gek te worden ! Weten dat je de Macht in handen hebt, de almacht, en niet weten wat je er mee kunt doen, omdat je maar één machtswens hebt.
Het eeuwige leven, maar wat doe je als je al je beminden één voor één voor één ziet verdwijnen?
De macht om te heersen, maar dat trekt mij echt niet aan, want dat brengt niet alleen de macht, maar ook de verantwoordelijkheid...
Ik zuchtte, lag te draaien en te keren, en wist begot niet wat te doen...Nu had ik de macht, en ik wist niet hoe het te gebruiken...
Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden, en ik een wens gedaan, heb ik voor één ding de Macht gebruikt !
Ik heb gewenst dat al mijn kennissen, al mijn vrienden, al mijn bekenden zouden mogen leven in geluk, voorspoed en met een goede gezondheid, en dat ze mij nooit zouden vergeten in hun pakket van vrienden, kennissen, bekenden... Dat we allen een grote kring van mede-mensen zouden zijn voor elkaar...
Heb je nog niets gevoeld ?
Toch is het er, want het boek is weer dicht, het slot heeft geklikt, en ik weet dat het nooit meer voor mij zal opengaan...
Het is ook niet nodig, ik heb jou...
Wie heeft ooit gezegd dat ik geen sprookje kan bedenken?
Hij heeft gelijk, het is geen sprookje, het is echt, het is werkelijk mijn grootste wens....
Buiten probeert de zon door de massa wolken heen te priemen. Een camionette stopt voorbij mijn deur... 't Zal voor Eddy zijn ? Plots tikt er een jonge man, met een enorm pak in zijn armen, op het raam... Ik ga naar de deur, en het is een pakket voor de mensen van nr 51... De jonge man vraagt - in het fransoois- of hij het pakje voor die mensen hier mag afzetten...Ik zeg van ja, het is al eens gebeurd dat hier een pakje voor hen staat, dus, geen probleem... De jongeman doet mij aftekenen en vertrekt, ik vraag hem nog rap of hij een papiertje in die mensen hun bus heeft gedaan ? Dat zal hij nu doen ! Ik doe de deur dicht, en heb amper verteld aan Anny wat er was, als de camionette weer terug kwam. De jonge man vroeg het pak terug, de mensen waren er nu toch... Ik gaf het pak mee...en nu zit ik te denken dat ik voor dat pak aftekende...
Maar het zal wel in orde zijn...
hoop ik
tot de volgende ?
zondag, januari 20, 2008
Schepen, sloepen, schipjes, boten, kano's en noem maar op
Vanmorgen, heel vroeg kreeg ik een jubeltelefoontje !
Je weet dat gisteren Veerle haar laatste stagedag had gedaan, ze had een afscheid gekregen met toeters en bellen en kreeg een heel mooie vaas met een mooie plant er in, in van die gekleurde kristallen... Ze was content, om dat iedereen van haar content was !
En vanmorgen dan die jubeltelefoon !!
Er is er eentje ziek, en Veerle mag beginnen (voortdoen...) met een interimcontract weliswaar, maar volgens de gerante met héél véél kans dat ze mag blijven, want de "zieke" is er ene die er niet graag werkt en zoekt om weg te geraken...
Jammer dat ik haar gezicht niet kon fotograferen, anders kon ik haar zonnegezicht naast dat van haar broer zetten !
Zijn de zeven magere jaren misschien eindelijk voor bij ??? Hopelijk, ik zal echt gelukkig zijn als dat kind van ons ook eindelijk weer op haar pootjes terecht komt, en dat de naweeën van die vechtscheiding, van die slagen, van die onderdrukking eindelijk voorbij zijn...
En nu die schepen...
Ik had al her en der zitten kijken naar afbeeldingen van schepen, om eens mooie dingen te kunnen pyrograferen die met mijn wortels, mijn roots, de zee te maken hebben, maar het is niet makkelijk te vinden, tot vandaag op de rommelmarkt te Kalken Laarne, van de vrouwenbasket... Ik vond er een prachtig boekwerk, in het engels over schepen, van in de oudheid tot heden...met massa's tekeningen, schilderijen, etsen en noem maar op van alle soorten schepen... Ik heb er voor het eerst in mijn leven een foto van een zevenmaster gezien, ik wist niet dat dit ooit bestaan had !
Ik heb nog heel veel werk aan mijn Bacchus, ben ondertussen bezig met het ontwerpen van juwelen om uit te werken in been en/of ivoor, en nu jeukt het al om schepen te branden in hout ... Je ziet, je hoort dat ik weer in gang geschoten ben ! De grote schijterij is eindelijk verleden tijd, I'm back !
Ik heb je al verteld dat ik soms dingen vind in boeken, nu ook, in het engelse boek, een engels mopje...
WHO'S JOB IS IT ?
This is a story about four people named Everybody, Somebody, Anybody and Nobody. There was an important job to be done and Everybody was sure Somebody would do it. Anybody could have done it, but Nobody did it. Somebody got angry about that, because it was Everybody's job. Everybody thought Anybody could do it but Nobody realized that Everybody wouldn't do it. It ended up that Everybody blamed Somebody when Nobody did what Anybody could have done...
Leuk hé ? Ik heb het ooit al eens ergens gehoord, maar ik vond het leuk om het zo plots en onverwacht tegen te komen in het ruim van een hollandse Fluyt...
Het is een stukje gestencileerde tekst, uitgesneden uit een blad... Wie heeft dit stukje tekst ooit zo belangrijk geacht dat hij het uitknipte en bewaarde ? Hoe is het nadien in een boek over schepen terecht gekomen? Zie je, zo een dom snippertje papier doet je eens dromen... Voor mij zijn die dingen gratis geschenkjes in een gekocht boek, toegiftjes...
Vermits het een naslagwerk is, zal het wellicht behoord hebben aan iemand die ergens banden had met de scheepsvaart, of anders aan iemand die, zoals ik, het ooit aankocht omwille van de vele afbeeldingen... De kans zit er in dat het iemand was die engels sprak, want ik zie niet veel mensen die engelse mopjes op stencil ontvingen als ze niet zelf engelstalig waren...Of was het een student die ooit in dit boek zat dingen op te zoeken ?
Vandaag is het minder betrokken dan gisteren, maar de zon is nog steeds zoek, ik heb nog gezocht op de rommelmarkt, maar nee, niet te vinden...
tot de volgende ?
Je weet dat gisteren Veerle haar laatste stagedag had gedaan, ze had een afscheid gekregen met toeters en bellen en kreeg een heel mooie vaas met een mooie plant er in, in van die gekleurde kristallen... Ze was content, om dat iedereen van haar content was !
En vanmorgen dan die jubeltelefoon !!
Er is er eentje ziek, en Veerle mag beginnen (voortdoen...) met een interimcontract weliswaar, maar volgens de gerante met héél véél kans dat ze mag blijven, want de "zieke" is er ene die er niet graag werkt en zoekt om weg te geraken...
Jammer dat ik haar gezicht niet kon fotograferen, anders kon ik haar zonnegezicht naast dat van haar broer zetten !
Zijn de zeven magere jaren misschien eindelijk voor bij ??? Hopelijk, ik zal echt gelukkig zijn als dat kind van ons ook eindelijk weer op haar pootjes terecht komt, en dat de naweeën van die vechtscheiding, van die slagen, van die onderdrukking eindelijk voorbij zijn...
En nu die schepen...
Ik had al her en der zitten kijken naar afbeeldingen van schepen, om eens mooie dingen te kunnen pyrograferen die met mijn wortels, mijn roots, de zee te maken hebben, maar het is niet makkelijk te vinden, tot vandaag op de rommelmarkt te Kalken Laarne, van de vrouwenbasket... Ik vond er een prachtig boekwerk, in het engels over schepen, van in de oudheid tot heden...met massa's tekeningen, schilderijen, etsen en noem maar op van alle soorten schepen... Ik heb er voor het eerst in mijn leven een foto van een zevenmaster gezien, ik wist niet dat dit ooit bestaan had !
Ik heb nog heel veel werk aan mijn Bacchus, ben ondertussen bezig met het ontwerpen van juwelen om uit te werken in been en/of ivoor, en nu jeukt het al om schepen te branden in hout ... Je ziet, je hoort dat ik weer in gang geschoten ben ! De grote schijterij is eindelijk verleden tijd, I'm back !
Ik heb je al verteld dat ik soms dingen vind in boeken, nu ook, in het engelse boek, een engels mopje...
WHO'S JOB IS IT ?
This is a story about four people named Everybody, Somebody, Anybody and Nobody. There was an important job to be done and Everybody was sure Somebody would do it. Anybody could have done it, but Nobody did it. Somebody got angry about that, because it was Everybody's job. Everybody thought Anybody could do it but Nobody realized that Everybody wouldn't do it. It ended up that Everybody blamed Somebody when Nobody did what Anybody could have done...
Leuk hé ? Ik heb het ooit al eens ergens gehoord, maar ik vond het leuk om het zo plots en onverwacht tegen te komen in het ruim van een hollandse Fluyt...
Het is een stukje gestencileerde tekst, uitgesneden uit een blad... Wie heeft dit stukje tekst ooit zo belangrijk geacht dat hij het uitknipte en bewaarde ? Hoe is het nadien in een boek over schepen terecht gekomen? Zie je, zo een dom snippertje papier doet je eens dromen... Voor mij zijn die dingen gratis geschenkjes in een gekocht boek, toegiftjes...
Vermits het een naslagwerk is, zal het wellicht behoord hebben aan iemand die ergens banden had met de scheepsvaart, of anders aan iemand die, zoals ik, het ooit aankocht omwille van de vele afbeeldingen... De kans zit er in dat het iemand was die engels sprak, want ik zie niet veel mensen die engelse mopjes op stencil ontvingen als ze niet zelf engelstalig waren...Of was het een student die ooit in dit boek zat dingen op te zoeken ?
Vandaag is het minder betrokken dan gisteren, maar de zon is nog steeds zoek, ik heb nog gezocht op de rommelmarkt, maar nee, niet te vinden...
tot de volgende ?
zaterdag, januari 19, 2008
en maar branden
Gisteren kwam Bart langs, door de vele buitenlandse beurzen was het al wat langer geleden dan anders, maar nu had hij tijd, en bleef rustig wat keuvelen en zijn Henri Vandevelde label bespreken...
Hij zat te lachen met zijn gezichtsuitdrukking op de foto's, en dat het juist was wat zijn vrienden hadden gezegd, hij blonk gelijk een zonneke...Nu ja, pa, zei hij, het doet ook wel wat, zo'n prijs ! Bovendien is die prijs vanaf dit jaar veel groter dan vroeger, vroeger was het een vlaamse prijs, nu is voor ontwerpers voor Vlaamse bedrijven, dus je kampt tegen een Italiaan en een Japanees die ergens voor een vestiging van een vlaams bedrijf werken... Heel wat anders dan vroeger... Daardoor was er nu ook massale belangstelling van de pers, en de foto's die ik je toestuurde zijn persfoto's die ik ontving... Hij blonk weer...
Hij vertelde dat hij nu ook ingeschreven was voor een prijs van de provincie West Vlaanderen, en dat hij juist te laat was om zich in te schrijven voor die van Oost vlaanderen. Want daar hij in Oost vlaanderen woont, en in west vlaanderen geboren is en werkt, kan hij in beide provincies meedingen. Hij wist echter te laat van het bestaan van die prijs om nog mee te dingen in Oost Vlaanderen.
Hij heeft nu toch al 3 grote prijzen gewonnen, en die dingen brengen mee dat niet alleen zijn marktwaarde daardoor stijgt, maar ook dat zijn werken gevraagd worden voor heel wat tentoonstellingen, wat ook al meer verkoop mee brengt, zonder dat er kosten voor moeten gemaakt worden... Leuk meegenomen.
Ik toonde dan aan Bart het werk dat ik bezig ben te branden op die grote plaat. Bart vond het gedeelte dat al af is héél mooi, en vroeg waar ik het model gevonden had. Ik toonde de ets van Van Dijck, en vertelde hem dat het de God Bacchus was, straalbezopen zoals de God van de dronkaards past... Hij knikte en stelde vast dat het allemaal "kloeke" figuren waren, ja, Van Dijck is een leerling van Rubens, en dik was toen de mode hé... (Ik ben veels te laat geboren)...
Hoelang ben je daar al aan 't branden? Het was ma die antwoordde, al meer dan een week ! Voor het eerst zit ik met mijn werk in haar weg... Normaal zit ik op mijn atelier te branden, maar ik kan dat groot werk daar niet leggen, wegens plaatsgebrek (of eerder door het feit dat ik zoveel materialen heb liggen dat er te weinig plaats over is...)
Nu en dan komt moeder dan achter mij staan als ik bezig ben... Ik brand op een zeer lage temperatuur, om te vermijden dat er echte brandsporen zijn, en het werkelijk een spel van licht en schaduw is. Dat brengt met zich mee dat je op de donkerste stukken wel dertig, veertig maal over hetzelfde plekje moet gaan, om de donkere tint te bekomen. Als je één keer over het hout gaat, dan is het amper te zien, tenzij je héél, héél traag beweegt. Op die manier teken ik de de haren in de baard van Bacchus, haartje per haartje, heel langzaam en bedachtzaam, op de juiste plek en met de juiste intensiteit...
Moeder zit dan met heur kop te schudden, ik zou zot worden ! Zo kun je wel bezig blijven...
ikke maar branden, en branden...Hopelijk kom ik geen ramp tegen zo op het einde van het werk...dat zou pas om zot te worden zijn... Maar wat ik tot op heden heb bereikt, ziet er echt goed uit...Ik denk, als het werkelijk is zoals ik het wil, voor één keer het werk te laten inkaderen in een gespecialiseerde winkel...Het zou jammer zijn zo'n werk te verdemoleren met een lelijke lijst.
Voor de eerste maal gaan we nu eens op zaterdag naar tanteke. Ik ben benieuwd of we weer dezelfde mensen zullen zien op bezoek... Ik heb de indruk dat er daar veel mensen zitten die heel, heel zelden bezoek krijgen, terwijl er anderen zitten, die bijna dagelijks hun kinderen zien. Ik heb je al geschreven over mensen die zo kinderlijk doen tegen die oude mensen, wel de mensen die je daar heel regelmatig ziet, die doen dat niet, die spreken tegen hun familie op een normale manier. Wel zie je soms dat ze verontschuldigend lachen naar andere bezoekers als hun oudje soms iets geks doet, maar dat neemt niet weg dat zij ze nog als mens behandelen. Ik krijg er de krul van als er zo'n mensen zitten die hun oudjes behandelen als kleuters in de stoel.
Laatst zag ik Franske terwijl zijn familielid tegen hem bezig was op zo'n manier, nu en dan naar mij kijken, 't manneke was duidelijk gegeneerd in het gedrag van zijn bezoeker (hier is bezoeken duidelijk ook in overdrachtelijke zin te begrijpen !)
Vannacht was er weer veel wind, en vanmorgen kon ik me haast niet wassen in één keer, ik moest eens wat gaan zitten op de kant van het bad, om mijn rug wat te ontspannen... Bovendien is het ook nog grauw en grijs, een wereld haast zonder reliëf bij gebrek aan licht...
Nu zou een mens moeten de zon in zijn werk steken...Ik dwaal weg naar La Douce France, naar de Haut Auvergne, waar we onder een loden zon onze eerste trektocht, met de rugzak deden... Het was zo heet, dat toen we een stukje op een baan moesten stappen, de asfalt aan onze schoenen bleef plakken. Toen we een dorpje binnenstapten, zette Anny zich op een grote steen onder een grote boom neder, in de schaduw... Ik mocht al vertellen wat ik wilde, op de kaart tonen dat het hooguit nog twee kilometer was tot onze bestemming...Anny wou, kon en wilde niet meer verder...Ze was al gebakken zei ze, en als ze nog verder ging zou ze aanbranden...
Ik stond daar...Het dorpje was piepklein, er was zelfs geen winkeltje te bespeuren... Plots zag ik een auto stoppen, en een jong meisje uitstappen. Ik er naar toe, en maar uitleggen dat mijn echtgenote gepakt was van de hitte, en of ze ons kon voeren naar ... en ik noemde het stadje op hooguit 2 kilometer... Dat was dan ook precies wat de deerne zei, dat het maar twee kilometer meer was... Ik maar uitleggen dat ze echt niet meer kon, en dat ze dringend moest kunnen liggen in een fris bed en bad... Allee, na vijf lange minuten prediken kreeg ik het meisje zo ver dat ze ons wilde voeren. Ik naar Anny, dat ze moest komen naar de auto...Maar dat wou of kon ze niet meer... Ik weer naar het demoiselleke om dat dan ook weer uit te leggen, en of ze tot aan Anny wou rijden... Het kind begon me serieus te wantrouwen, twijfelde plots of er wel een echtgenote achter de hoek zat... Enfin, om het lange verhaal kort te houden, ik verkreeg dat ze tot aan Anny reed, en dan pas mochten we alle twee instappen (ik had naast de auto moeten stappen, ze was er niet gerust in tot ze Anny daadwerkelijk, zo rood als een kreeft zag zitten...
We werden tot in het stadje gevoerd, en het meisje wees ons de hellende straat waar er een hotel was (maar ze kon er niet in daar het éénrichting was).
Het brave kind wou niets hebben voor haar ritje, zodat mij niets restte dan haar wel duizend keer (min of meer) te bedanken...
We sukkelden de berg op, en het feit dat Anny met diepgebogen hoofd liep bracht ons nog op...We vonden er een klein portemonneeke met een twintig franse franken in...
In het hotel vroeg ik een kamer met bad. De dame vroeg of we dat wel konden betalen... Uiteindelijk bleek dat de dame zo weigerachtig was omdat ze dacht dat we nederlanders waren...Toen ze onze belgische pas zag (we hebben dat nooit ergens anders moeten tonen!) waren we echt warm welkom... Geen reclame voor onze noorderburen hé ?
Voila, ik heb je een massa zon gegeven...
tot de volgende ?
Hij zat te lachen met zijn gezichtsuitdrukking op de foto's, en dat het juist was wat zijn vrienden hadden gezegd, hij blonk gelijk een zonneke...Nu ja, pa, zei hij, het doet ook wel wat, zo'n prijs ! Bovendien is die prijs vanaf dit jaar veel groter dan vroeger, vroeger was het een vlaamse prijs, nu is voor ontwerpers voor Vlaamse bedrijven, dus je kampt tegen een Italiaan en een Japanees die ergens voor een vestiging van een vlaams bedrijf werken... Heel wat anders dan vroeger... Daardoor was er nu ook massale belangstelling van de pers, en de foto's die ik je toestuurde zijn persfoto's die ik ontving... Hij blonk weer...
Hij vertelde dat hij nu ook ingeschreven was voor een prijs van de provincie West Vlaanderen, en dat hij juist te laat was om zich in te schrijven voor die van Oost vlaanderen. Want daar hij in Oost vlaanderen woont, en in west vlaanderen geboren is en werkt, kan hij in beide provincies meedingen. Hij wist echter te laat van het bestaan van die prijs om nog mee te dingen in Oost Vlaanderen.
Hij heeft nu toch al 3 grote prijzen gewonnen, en die dingen brengen mee dat niet alleen zijn marktwaarde daardoor stijgt, maar ook dat zijn werken gevraagd worden voor heel wat tentoonstellingen, wat ook al meer verkoop mee brengt, zonder dat er kosten voor moeten gemaakt worden... Leuk meegenomen.
Ik toonde dan aan Bart het werk dat ik bezig ben te branden op die grote plaat. Bart vond het gedeelte dat al af is héél mooi, en vroeg waar ik het model gevonden had. Ik toonde de ets van Van Dijck, en vertelde hem dat het de God Bacchus was, straalbezopen zoals de God van de dronkaards past... Hij knikte en stelde vast dat het allemaal "kloeke" figuren waren, ja, Van Dijck is een leerling van Rubens, en dik was toen de mode hé... (Ik ben veels te laat geboren)...
Hoelang ben je daar al aan 't branden? Het was ma die antwoordde, al meer dan een week ! Voor het eerst zit ik met mijn werk in haar weg... Normaal zit ik op mijn atelier te branden, maar ik kan dat groot werk daar niet leggen, wegens plaatsgebrek (of eerder door het feit dat ik zoveel materialen heb liggen dat er te weinig plaats over is...)
Nu en dan komt moeder dan achter mij staan als ik bezig ben... Ik brand op een zeer lage temperatuur, om te vermijden dat er echte brandsporen zijn, en het werkelijk een spel van licht en schaduw is. Dat brengt met zich mee dat je op de donkerste stukken wel dertig, veertig maal over hetzelfde plekje moet gaan, om de donkere tint te bekomen. Als je één keer over het hout gaat, dan is het amper te zien, tenzij je héél, héél traag beweegt. Op die manier teken ik de de haren in de baard van Bacchus, haartje per haartje, heel langzaam en bedachtzaam, op de juiste plek en met de juiste intensiteit...
Moeder zit dan met heur kop te schudden, ik zou zot worden ! Zo kun je wel bezig blijven...
ikke maar branden, en branden...Hopelijk kom ik geen ramp tegen zo op het einde van het werk...dat zou pas om zot te worden zijn... Maar wat ik tot op heden heb bereikt, ziet er echt goed uit...Ik denk, als het werkelijk is zoals ik het wil, voor één keer het werk te laten inkaderen in een gespecialiseerde winkel...Het zou jammer zijn zo'n werk te verdemoleren met een lelijke lijst.
Voor de eerste maal gaan we nu eens op zaterdag naar tanteke. Ik ben benieuwd of we weer dezelfde mensen zullen zien op bezoek... Ik heb de indruk dat er daar veel mensen zitten die heel, heel zelden bezoek krijgen, terwijl er anderen zitten, die bijna dagelijks hun kinderen zien. Ik heb je al geschreven over mensen die zo kinderlijk doen tegen die oude mensen, wel de mensen die je daar heel regelmatig ziet, die doen dat niet, die spreken tegen hun familie op een normale manier. Wel zie je soms dat ze verontschuldigend lachen naar andere bezoekers als hun oudje soms iets geks doet, maar dat neemt niet weg dat zij ze nog als mens behandelen. Ik krijg er de krul van als er zo'n mensen zitten die hun oudjes behandelen als kleuters in de stoel.
Laatst zag ik Franske terwijl zijn familielid tegen hem bezig was op zo'n manier, nu en dan naar mij kijken, 't manneke was duidelijk gegeneerd in het gedrag van zijn bezoeker (hier is bezoeken duidelijk ook in overdrachtelijke zin te begrijpen !)
Vannacht was er weer veel wind, en vanmorgen kon ik me haast niet wassen in één keer, ik moest eens wat gaan zitten op de kant van het bad, om mijn rug wat te ontspannen... Bovendien is het ook nog grauw en grijs, een wereld haast zonder reliëf bij gebrek aan licht...
Nu zou een mens moeten de zon in zijn werk steken...Ik dwaal weg naar La Douce France, naar de Haut Auvergne, waar we onder een loden zon onze eerste trektocht, met de rugzak deden... Het was zo heet, dat toen we een stukje op een baan moesten stappen, de asfalt aan onze schoenen bleef plakken. Toen we een dorpje binnenstapten, zette Anny zich op een grote steen onder een grote boom neder, in de schaduw... Ik mocht al vertellen wat ik wilde, op de kaart tonen dat het hooguit nog twee kilometer was tot onze bestemming...Anny wou, kon en wilde niet meer verder...Ze was al gebakken zei ze, en als ze nog verder ging zou ze aanbranden...
Ik stond daar...Het dorpje was piepklein, er was zelfs geen winkeltje te bespeuren... Plots zag ik een auto stoppen, en een jong meisje uitstappen. Ik er naar toe, en maar uitleggen dat mijn echtgenote gepakt was van de hitte, en of ze ons kon voeren naar ... en ik noemde het stadje op hooguit 2 kilometer... Dat was dan ook precies wat de deerne zei, dat het maar twee kilometer meer was... Ik maar uitleggen dat ze echt niet meer kon, en dat ze dringend moest kunnen liggen in een fris bed en bad... Allee, na vijf lange minuten prediken kreeg ik het meisje zo ver dat ze ons wilde voeren. Ik naar Anny, dat ze moest komen naar de auto...Maar dat wou of kon ze niet meer... Ik weer naar het demoiselleke om dat dan ook weer uit te leggen, en of ze tot aan Anny wou rijden... Het kind begon me serieus te wantrouwen, twijfelde plots of er wel een echtgenote achter de hoek zat... Enfin, om het lange verhaal kort te houden, ik verkreeg dat ze tot aan Anny reed, en dan pas mochten we alle twee instappen (ik had naast de auto moeten stappen, ze was er niet gerust in tot ze Anny daadwerkelijk, zo rood als een kreeft zag zitten...
We werden tot in het stadje gevoerd, en het meisje wees ons de hellende straat waar er een hotel was (maar ze kon er niet in daar het éénrichting was).
Het brave kind wou niets hebben voor haar ritje, zodat mij niets restte dan haar wel duizend keer (min of meer) te bedanken...
We sukkelden de berg op, en het feit dat Anny met diepgebogen hoofd liep bracht ons nog op...We vonden er een klein portemonneeke met een twintig franse franken in...
In het hotel vroeg ik een kamer met bad. De dame vroeg of we dat wel konden betalen... Uiteindelijk bleek dat de dame zo weigerachtig was omdat ze dacht dat we nederlanders waren...Toen ze onze belgische pas zag (we hebben dat nooit ergens anders moeten tonen!) waren we echt warm welkom... Geen reclame voor onze noorderburen hé ?
Voila, ik heb je een massa zon gegeven...
tot de volgende ?
vrijdag, januari 18, 2008
slappe lach
Daarnet heb ik zitten kijken naar de miskleunen van "Woestijnvis", en zoals gewoonlijk zitten daar een paar momenten van slappe lach in...
Iedereen zal dat wel eens gehad hebben, maar het gekke is dat je dat altijd hebt op een moment dat het echt niet kan, niet past...
Kinderen krijgen het in de klas, en ondanks de banbliksems van de leerkracht kunnen zij niet anders dan doorlachen, som zie je het tijdens een plechtigheid, waar de getroffene dan haastig de lach onderdrukkend probeert uit beeld te geraken...
Wat is het toch dat een mens zo maar in een lachkramp kan vervallen, en er met geen middel uit raakt ???
Naar mijn ervaring is het niet alleen bij lachen zo, ik heb het ooit gehad tijdens een les nederlands, ik moest een stuk voordragen, en plots sprak ik een woord verkeerd uit. Ik wilde het verbeteren, maar sprak het weer, op dezelfde manier, verkeerd uit. De leerkracht wou helpen, (wat echt niet nodig was, ik wist hoe het moest, maar het kwam er niet uit) en zei het voor, maar alles was hopeloos... De klas lag plat, maar ik bleef maar worstelen met dat stomme woord. Het gekke was dat het niet eens een bijzonder woord was, ik weet niet meer welk woord, maar ik herinner me dat het een normaal dagdagelijks iets was...Het was om dood te vallen ! En nadien vertelden de medeleerlingen dat zij vooral plezier hadden gehad met het feit ik zo duidelijk en zo serieus echt het goede wilde doen... Ik ben nog kwaad op mezelf en op mijn klasgenoten, als ik er op denk ! (Ook dat is gek !)
Ooit hoorde ik ik zo'n verhaal over een begrafenis... Een vriend zijn schoonvader werd begraven, en na de plechtigheid stond hij daar bij de familie, netjes in de rij, om de handjes te schudden van de vele mensen die hun leedwezen wilden betonen. De schoonvader in kwestie had ook heel wat relaties in de bokswereld, en dus kwam er nu en dan zo'n bokser voorbij, sommige met de sporen van vele geïncasseerde klappen op de neus en de oren dragend... Plots kwam er zo'n bokser, een reus van een vent bloedserieus en met een in-triestig gezicht de rij langs, handjes schuddend, en vol deernis "proficiat hé" zeggend... Mijn vriend heeft een momentje de rij moeten verlaten, en was ingelukkig dat iedereen dacht dat hij stond te snikken...
Ik ben blij dat ik niet in die rij stond, want ik weet niet zeker of ik niet echt in een knoop zou gelegen hebben...
Raar, die explosie van emotie op een moment dat het niet mag, niet kan.
Ik heb het nog niet meegemaakt, maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die zo plots aan het wenen slaan, en niet kunnen stoppen... Het is volgens mij perfect passend in het rijtje.
Ik denk dat ik het al verteld heb, maar ik heb ooit een man weten naar buiten dragen omdat hij niet kon stoppen van lachen... Het was in de vertrekhal van de mailboat vanuit Dover naar Oostende. Omstreeks 2, 3 uur in de morgen. Een bomvolle zaal (zo'n 800 mensen, de maximumcapaciteit van een dergelijk schip vermoed ik). Er zat een koppeltje jonge mensen, met de rugzak om, op een stoel. Plots besloot de jonge dame om eens te gaan kijken naar de voorkant van de zaal...Ze stond recht, maar haar rok (een lange wijde rok) was op een of andere manier geklemd geraakt tussen haar rug en de rugzak...en ze stevende door de zaal met haar slipje bloot...
De zaal lach plat. Toen de dame gewaar werd wat er gaande was, draaide ze zich woedend om (en aldus de andere helft van de zaal het genot schenkend) naar haar partner, maar die deed net of hij haar niet kende.... Achter ons zat een groep nederlanders, waarvan er één in een lachkramp viel... Nu en dan moest hij toch adem halen, maar hij deed dat zo duidelijk hoorbaar en zelfs dat deed hij lachend, zodat de ganse zaal weer door dat gekke geluid werd meegetrokken in een massale lachbui...Iedere keer de zaal wat bekwam, was dat ook juist het moment voor de hollander om weer luidruchtig adem te halen, en heel de zaal was weer mee aan het lachen... Ze hebben die jonge man moeten buitendragen !
Het grootste gedeelte van de zaal waren japanezen of chinezen, en die mensen zijn duidelijk blind als ze lachen.
Raar... Hoe komt dat toch ? Hoe raak je in een houding verkrampt ?
Er zal her of der wel een psycholoog zijn die er een verklaring voor in elkaar gebokst heeft, maar het is en blijft een raar verschijnsel. Neem nu die lachkramp, op een bepaald ogenblik heeft die man eigenlijk meer pijn dan plezier, en toch blijft hij lachen...
Zo doen we nog gekke dingen, iedereen heeft wel eens iets voorgehad, waarbij hij dingen verkeerd deed, tot hij plots ontdekte dat hij het verkeerd doet. Het klassieke voorbeeld is de man die zijn stekje in zijn mond steekt en met zijn sigaret langs het doosje gaat wrijven... We noemen dat verstrooidheid, maar is het dat wel ? Is het niet net zo'n onbeheerst iets als die lachbui?
Wat het ook is, allemaal vinden we het leuk. -als het bij een ander gebeurt - want anders zijn we allemaal een beetje gegeneerd. Ook dat is menselijk, en als je naar de films kijkt van Charlie Chaplin, dan zie je dat bijna al zijn kluchten op dergelijke dingen gebaseerd zijn... Eigenlijk lachen we niet om die moppen, maar met de figuren die iets tegenkomen. Als we iemand zien vallen is de eerste reactie niet gaan helpen, maar lachen, en pas daarna gaan we helpen...
Humor is een eigenaardig ding. Het vermaak ligt soms heel dicht bij leedvermaak, maar laat het niet aan je hart komen, het is bewezen dat, wat ook de oorzaak is, lachen werkelijk gezond is ! Voor de vermageringsfanaten, lachen verbruikt ook veel calorieën ! Kijk maar eens hoeveel spieren er in je gezicht alleen al, aan het werk zijn om te lachen. Doen dus ! Ik heb het al gezegd, lachen is besmettelijk.
en, vermits het gezond is, voor ons en voor de ander, probeer eens door het leven te gaan met een glimlach om je lippen...Het is besmettelijk en het is gezond en bovenal: het is gratis !
ps: lachen is ook een medicijn tegen vele kwalen !
tot de volgende ?
Iedereen zal dat wel eens gehad hebben, maar het gekke is dat je dat altijd hebt op een moment dat het echt niet kan, niet past...
Kinderen krijgen het in de klas, en ondanks de banbliksems van de leerkracht kunnen zij niet anders dan doorlachen, som zie je het tijdens een plechtigheid, waar de getroffene dan haastig de lach onderdrukkend probeert uit beeld te geraken...
Wat is het toch dat een mens zo maar in een lachkramp kan vervallen, en er met geen middel uit raakt ???
Naar mijn ervaring is het niet alleen bij lachen zo, ik heb het ooit gehad tijdens een les nederlands, ik moest een stuk voordragen, en plots sprak ik een woord verkeerd uit. Ik wilde het verbeteren, maar sprak het weer, op dezelfde manier, verkeerd uit. De leerkracht wou helpen, (wat echt niet nodig was, ik wist hoe het moest, maar het kwam er niet uit) en zei het voor, maar alles was hopeloos... De klas lag plat, maar ik bleef maar worstelen met dat stomme woord. Het gekke was dat het niet eens een bijzonder woord was, ik weet niet meer welk woord, maar ik herinner me dat het een normaal dagdagelijks iets was...Het was om dood te vallen ! En nadien vertelden de medeleerlingen dat zij vooral plezier hadden gehad met het feit ik zo duidelijk en zo serieus echt het goede wilde doen... Ik ben nog kwaad op mezelf en op mijn klasgenoten, als ik er op denk ! (Ook dat is gek !)
Ooit hoorde ik ik zo'n verhaal over een begrafenis... Een vriend zijn schoonvader werd begraven, en na de plechtigheid stond hij daar bij de familie, netjes in de rij, om de handjes te schudden van de vele mensen die hun leedwezen wilden betonen. De schoonvader in kwestie had ook heel wat relaties in de bokswereld, en dus kwam er nu en dan zo'n bokser voorbij, sommige met de sporen van vele geïncasseerde klappen op de neus en de oren dragend... Plots kwam er zo'n bokser, een reus van een vent bloedserieus en met een in-triestig gezicht de rij langs, handjes schuddend, en vol deernis "proficiat hé" zeggend... Mijn vriend heeft een momentje de rij moeten verlaten, en was ingelukkig dat iedereen dacht dat hij stond te snikken...
Ik ben blij dat ik niet in die rij stond, want ik weet niet zeker of ik niet echt in een knoop zou gelegen hebben...
Raar, die explosie van emotie op een moment dat het niet mag, niet kan.
Ik heb het nog niet meegemaakt, maar ik kan mij voorstellen dat er mensen zijn die zo plots aan het wenen slaan, en niet kunnen stoppen... Het is volgens mij perfect passend in het rijtje.
Ik denk dat ik het al verteld heb, maar ik heb ooit een man weten naar buiten dragen omdat hij niet kon stoppen van lachen... Het was in de vertrekhal van de mailboat vanuit Dover naar Oostende. Omstreeks 2, 3 uur in de morgen. Een bomvolle zaal (zo'n 800 mensen, de maximumcapaciteit van een dergelijk schip vermoed ik). Er zat een koppeltje jonge mensen, met de rugzak om, op een stoel. Plots besloot de jonge dame om eens te gaan kijken naar de voorkant van de zaal...Ze stond recht, maar haar rok (een lange wijde rok) was op een of andere manier geklemd geraakt tussen haar rug en de rugzak...en ze stevende door de zaal met haar slipje bloot...
De zaal lach plat. Toen de dame gewaar werd wat er gaande was, draaide ze zich woedend om (en aldus de andere helft van de zaal het genot schenkend) naar haar partner, maar die deed net of hij haar niet kende.... Achter ons zat een groep nederlanders, waarvan er één in een lachkramp viel... Nu en dan moest hij toch adem halen, maar hij deed dat zo duidelijk hoorbaar en zelfs dat deed hij lachend, zodat de ganse zaal weer door dat gekke geluid werd meegetrokken in een massale lachbui...Iedere keer de zaal wat bekwam, was dat ook juist het moment voor de hollander om weer luidruchtig adem te halen, en heel de zaal was weer mee aan het lachen... Ze hebben die jonge man moeten buitendragen !
Het grootste gedeelte van de zaal waren japanezen of chinezen, en die mensen zijn duidelijk blind als ze lachen.
Raar... Hoe komt dat toch ? Hoe raak je in een houding verkrampt ?
Er zal her of der wel een psycholoog zijn die er een verklaring voor in elkaar gebokst heeft, maar het is en blijft een raar verschijnsel. Neem nu die lachkramp, op een bepaald ogenblik heeft die man eigenlijk meer pijn dan plezier, en toch blijft hij lachen...
Zo doen we nog gekke dingen, iedereen heeft wel eens iets voorgehad, waarbij hij dingen verkeerd deed, tot hij plots ontdekte dat hij het verkeerd doet. Het klassieke voorbeeld is de man die zijn stekje in zijn mond steekt en met zijn sigaret langs het doosje gaat wrijven... We noemen dat verstrooidheid, maar is het dat wel ? Is het niet net zo'n onbeheerst iets als die lachbui?
Wat het ook is, allemaal vinden we het leuk. -als het bij een ander gebeurt - want anders zijn we allemaal een beetje gegeneerd. Ook dat is menselijk, en als je naar de films kijkt van Charlie Chaplin, dan zie je dat bijna al zijn kluchten op dergelijke dingen gebaseerd zijn... Eigenlijk lachen we niet om die moppen, maar met de figuren die iets tegenkomen. Als we iemand zien vallen is de eerste reactie niet gaan helpen, maar lachen, en pas daarna gaan we helpen...
Humor is een eigenaardig ding. Het vermaak ligt soms heel dicht bij leedvermaak, maar laat het niet aan je hart komen, het is bewezen dat, wat ook de oorzaak is, lachen werkelijk gezond is ! Voor de vermageringsfanaten, lachen verbruikt ook veel calorieën ! Kijk maar eens hoeveel spieren er in je gezicht alleen al, aan het werk zijn om te lachen. Doen dus ! Ik heb het al gezegd, lachen is besmettelijk.
en, vermits het gezond is, voor ons en voor de ander, probeer eens door het leven te gaan met een glimlach om je lippen...Het is besmettelijk en het is gezond en bovenal: het is gratis !
ps: lachen is ook een medicijn tegen vele kwalen !
tot de volgende ?
donderdag, januari 17, 2008
henri vandevelde label nr 2 !!!
Gisterenavond heb ik (met wat miserie) vol vaderlijke trots een foto van Vlerick (baas van Bart) mini-ster P Ceyssens (of hoe het ook geschreven wordt) en maxi-ster Bart, fier als een gieter met zijn label!, als achtergrond geïnstalleerd bij het opstarten van mijne kwampjoeter !
Twee jaar na elkaar !
Als je henri vandevelde label in geeft in Google, zie je ondermeer een site van knack weekend, waar alle winnaars in staan met een foto van hun winnend product. (Voor wie het interesseert newoar)
Ik heb vanmorgen een trui met een v-hals aangedaan, dat andere spande plots wat...
Het winnende tapijt heet Dunes (duinen) en ook op de foto ziet het er mooi uit.
Vannacht slecht geslapen, gelukkig misschien, want Anny had vergeten haar wekker te zetten...En vermits Veerle nog steeds stage aan het lopen is, moet Anny er iedere morgen de kinderen op de bus zetten... Mocht het zo zijn dat Veerle vast werk heeft, dan zullen we een andere oplossing zoeken, wellicht in de zin van toen vroeger een moeder hier haar kleinen kwam zetten om samen met de onze op de bus te stappen...
We zien wel als het zo ver is.
En als ik veel wakker lig, dan lig ik ook veel te denken... En als brave (?) katholieke (?) jongen, lag ik onder meer te piekeren over onze naasten... Ik kijk in het woordenboek naar naasten:
1) (Van een staat m.betr.t. bezittingen van buitenlandse ondernemingen) gebruik maken van het recht om eigenaar te worden tegen een bep. vergoeding; nationaliseren: deze spoorwegmaatschappij is onlangs door de staat genaast
2)wederrechtelijk in bezit nemen, zich toeëigenen : Nasser heeft het Suezkanaal genaast.
Bij naasting lees ik: het naasten, recht van naaste bloedverwanten van de verkoper om in de plaats van de koper op te treden..
Geef toe, het woord naasten heeft niet alleen een klank van liefdadigheid nietwaar ??? Bijna in tegendeel zou ik zo zeggen. Wie zou er ooit dat woord voor de eerste maal gebruikt hebben in de zin zoals we het in het evangelie vinden ? Zou het een van de vele nieuwe woorden zijn die de synode in Nederland gebruikte om een zo juist mogelijke vertaling te maken van de oorspronkelijke tekst ? (Nu ja, oorspronkelijk...het restantje dat er overbleef na de grote snoeiwerken in het concilie onder leiding van de ongedoopte, niet kristelijke keizer constantijn, en dan rekening houden met het feit dat er geen enkel oorspronkelijk stuk meer is, en dat de vele vertalingen soms nogal sterke afwijkingen vertonen tegenover de andere...)
Het is een feit dat de Synode heel wat invloed heeft gehad op de taal Nederlands ! Ze hebben heel wat nieuwe woorden en nieuwe regels veroorzaakt in de taal !
Maar de vraag blijft uiteraard, wie heeft (en waarom) voor het eerst naaste gebruikt ? Of heeft men gewoon gebruik gemaakt van het bestaande woord naaste (de naaste gebuur = de dichtstbij wonende) om het het idee in te bouwen van iedereen is u nabij als mens ? Ik hou het toch op de Synode !
Mocht jij er meer van weten, ik sta open voor suggesties !
Nu denk je wellicht: Wat ligt dat kalf daar allemaal aan te denken in zijn bedde ? Tja, ik weet ook niet hoe ik daar allemaal bij kom, maar een duistere slaapkamer is ontstellend groot ! Je ziet geen begrenzingen, dus zijn ze er ook niet, zeker niet in mijn geest, en dus zwerf ik rond en rond, en speel met allerlei invallen.
Een heel pak zijn even vlug weer weg als ze gekomen zijn, maar sommige blijven wat hangen, precies zoals een deuntje kan blijven hangen in je hoofd.
Gisteren zag ik in Lingo het woord liveloggen, een nieuw nederlands (!) woord voor een blog over je dagdagelijkse leven... Ik weet niet of mijn blog nu voldoet aan die beschrijving, het lijkt mij meer te gaan over een electronisch dagboek, en wat ik doe is niet echt te vatten onder de noemer dagboek...eerder - als ik een groot woord mag gebruiken - een soort column... Dat was ook de oorspronkelijke bedoeling. Ik had daarbij de kroniekjes van Jos Gheyssen voor ogen, maar mijn stukjes lijken daar ook niet op... Eigenlijk lijken ze nergens naar, maar ze laten me toe eens virtueel mijn gedacht te zeggen, of eens te mijmeren of eens te gedenken of...kortom, het is veel eer te vatten onder de noemer "uitlaatklep"... Ik kan nu mijn titel niet meer veranderen, en och, het is ook wel een beetje zoet, een beetje zuur...
Tot mijn verbijstering heb ik meer dan zevenhonderd van die dingen geschreven ! 't Is niet te geloven !
En eerlijk waar, ik kan niet meer zonder ! Je bent dus nog niet van mij af (alhoewel, als je ze niet meer leest, ben ik er niet meer...)
Het gekke is dat ik nu en dan hoor dat er meer mensen zijn dan ik ooit vermoedde die nu en dan mijn gewrochten lezen. Ik kan niet ontkennen dat mij dat plezier doet, maar moest er mij niemand lezen, ik denk dat ik toch zou voortdoen...dus is het toch ook een stukje familie van een dagboek.
Het is voor mij echter veel meer dan dat, het is voor mij echt een medicament ! Het enige wat me soms nog hindert is dat ik niet alles wat ik denk en voel ook werkelijk mag schrijven ! Soms heb ik goesting om iets of iemand te hekelen, maar dat mag niet, tenzij het over begrippen of ideeën of gemeengoed gaat. Ik mag niet schrijven wat ik denk over X en zijn gedrag tegenover Y, hoezeer me dat ook op het hart ligt, en dan schrijf ik een stukje waarin ik mij af reageer, en soms overloop van sarcasme, van gal en venijn, over "het begrip" en niet over X en Y... Dat zou nog meer opluchten, maar toch het is voor mij een
UITLAATKLEP
tot de volgende ?
Twee jaar na elkaar !
Als je henri vandevelde label in geeft in Google, zie je ondermeer een site van knack weekend, waar alle winnaars in staan met een foto van hun winnend product. (Voor wie het interesseert newoar)
Ik heb vanmorgen een trui met een v-hals aangedaan, dat andere spande plots wat...
Het winnende tapijt heet Dunes (duinen) en ook op de foto ziet het er mooi uit.
Vannacht slecht geslapen, gelukkig misschien, want Anny had vergeten haar wekker te zetten...En vermits Veerle nog steeds stage aan het lopen is, moet Anny er iedere morgen de kinderen op de bus zetten... Mocht het zo zijn dat Veerle vast werk heeft, dan zullen we een andere oplossing zoeken, wellicht in de zin van toen vroeger een moeder hier haar kleinen kwam zetten om samen met de onze op de bus te stappen...
We zien wel als het zo ver is.
En als ik veel wakker lig, dan lig ik ook veel te denken... En als brave (?) katholieke (?) jongen, lag ik onder meer te piekeren over onze naasten... Ik kijk in het woordenboek naar naasten:
1) (Van een staat m.betr.t. bezittingen van buitenlandse ondernemingen) gebruik maken van het recht om eigenaar te worden tegen een bep. vergoeding; nationaliseren: deze spoorwegmaatschappij is onlangs door de staat genaast
2)wederrechtelijk in bezit nemen, zich toeëigenen : Nasser heeft het Suezkanaal genaast.
Bij naasting lees ik: het naasten, recht van naaste bloedverwanten van de verkoper om in de plaats van de koper op te treden..
Geef toe, het woord naasten heeft niet alleen een klank van liefdadigheid nietwaar ??? Bijna in tegendeel zou ik zo zeggen. Wie zou er ooit dat woord voor de eerste maal gebruikt hebben in de zin zoals we het in het evangelie vinden ? Zou het een van de vele nieuwe woorden zijn die de synode in Nederland gebruikte om een zo juist mogelijke vertaling te maken van de oorspronkelijke tekst ? (Nu ja, oorspronkelijk...het restantje dat er overbleef na de grote snoeiwerken in het concilie onder leiding van de ongedoopte, niet kristelijke keizer constantijn, en dan rekening houden met het feit dat er geen enkel oorspronkelijk stuk meer is, en dat de vele vertalingen soms nogal sterke afwijkingen vertonen tegenover de andere...)
Het is een feit dat de Synode heel wat invloed heeft gehad op de taal Nederlands ! Ze hebben heel wat nieuwe woorden en nieuwe regels veroorzaakt in de taal !
Maar de vraag blijft uiteraard, wie heeft (en waarom) voor het eerst naaste gebruikt ? Of heeft men gewoon gebruik gemaakt van het bestaande woord naaste (de naaste gebuur = de dichtstbij wonende) om het het idee in te bouwen van iedereen is u nabij als mens ? Ik hou het toch op de Synode !
Mocht jij er meer van weten, ik sta open voor suggesties !
Nu denk je wellicht: Wat ligt dat kalf daar allemaal aan te denken in zijn bedde ? Tja, ik weet ook niet hoe ik daar allemaal bij kom, maar een duistere slaapkamer is ontstellend groot ! Je ziet geen begrenzingen, dus zijn ze er ook niet, zeker niet in mijn geest, en dus zwerf ik rond en rond, en speel met allerlei invallen.
Een heel pak zijn even vlug weer weg als ze gekomen zijn, maar sommige blijven wat hangen, precies zoals een deuntje kan blijven hangen in je hoofd.
Gisteren zag ik in Lingo het woord liveloggen, een nieuw nederlands (!) woord voor een blog over je dagdagelijkse leven... Ik weet niet of mijn blog nu voldoet aan die beschrijving, het lijkt mij meer te gaan over een electronisch dagboek, en wat ik doe is niet echt te vatten onder de noemer dagboek...eerder - als ik een groot woord mag gebruiken - een soort column... Dat was ook de oorspronkelijke bedoeling. Ik had daarbij de kroniekjes van Jos Gheyssen voor ogen, maar mijn stukjes lijken daar ook niet op... Eigenlijk lijken ze nergens naar, maar ze laten me toe eens virtueel mijn gedacht te zeggen, of eens te mijmeren of eens te gedenken of...kortom, het is veel eer te vatten onder de noemer "uitlaatklep"... Ik kan nu mijn titel niet meer veranderen, en och, het is ook wel een beetje zoet, een beetje zuur...
Tot mijn verbijstering heb ik meer dan zevenhonderd van die dingen geschreven ! 't Is niet te geloven !
En eerlijk waar, ik kan niet meer zonder ! Je bent dus nog niet van mij af (alhoewel, als je ze niet meer leest, ben ik er niet meer...)
Het gekke is dat ik nu en dan hoor dat er meer mensen zijn dan ik ooit vermoedde die nu en dan mijn gewrochten lezen. Ik kan niet ontkennen dat mij dat plezier doet, maar moest er mij niemand lezen, ik denk dat ik toch zou voortdoen...dus is het toch ook een stukje familie van een dagboek.
Het is voor mij echter veel meer dan dat, het is voor mij echt een medicament ! Het enige wat me soms nog hindert is dat ik niet alles wat ik denk en voel ook werkelijk mag schrijven ! Soms heb ik goesting om iets of iemand te hekelen, maar dat mag niet, tenzij het over begrippen of ideeën of gemeengoed gaat. Ik mag niet schrijven wat ik denk over X en zijn gedrag tegenover Y, hoezeer me dat ook op het hart ligt, en dan schrijf ik een stukje waarin ik mij af reageer, en soms overloop van sarcasme, van gal en venijn, over "het begrip" en niet over X en Y... Dat zou nog meer opluchten, maar toch het is voor mij een
UITLAATKLEP
tot de volgende ?
Abonneren op:
Posts (Atom)