 |
| Working Class Hero (Photo credit: Wikipedia) |
It isn't hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people living life in peace
Ik vind dit een van de mooiste liedjesteksten ooit...
De eeuwige droom van vrede op aarde... Geen grenzen, geen twistpunten, geen jaloersheid, geen religieuze twisten, niets om ruzie over te maken...
Helaas, het is en blijft een droom.
Zolang er een mens iets bezit, zelfs al is het een idee, zal er een ander zijn die het wil hebben...
Het lijkt wel of we een onstelpbare drang naar bezit hebben, en naar macht.
Maar het is niet alleen "des mensens"... Vanmorgen zag ik twee mussen vechten voor een wit pluimpje van een van onze kippen... Oh ja, van kippen gesproken, de nieuwe witte kippen zijn begonnen met leggen, we hebben dus nu ook witte eieren !
Kippen zijn trouwens ook een voorbeeld van ruziemakerij, en zelfs de duif, het symbool van de vrede is helemaal niet zo verdraagzaam en lief ! Duiven kunnen elkaar letterlijk dood vechten.
Ik denk dat het iets te maken heeft met het oude "struggle for Life"... Het vechten om te kunnen overleven, die uitwassen heeft tot vechten voor bezit, voor eigendom, voorraad voor een komende honger, pluimpjes tegen een komende koudegolf...
Je kunt de religies en filosofieën niet meer tellen die ons allemaal vertellen hoe we het moeten doen om een vredige wereld te hebben vol welzijn. Religies zijn wat minder optimistisch, en vertellen ons dat dit er pas zal zijn in de volgende wereld... Maar filosofie of religie, ze spiegelen ons de ultieme welvaart, de uiteindelijke vrede voor...
Het mag gek klinken, maar weet je, ergens zou iedereen eens echt ziek moeten zijn, ziek, in die zin dat hij of zij gedurende een langere tijd volkomen afhankelijk wordt van anderen... Ziekte en pijn zijn dan niet het ergste, het afhankelijk zijn, het lijdzaam moeten wachten tot de ander tijd heeft om je te helpen. Volkomen afhankelijk...
Dat is wellicht de beste oplossing om te komen tot een besef dat bezit, dat macht niet alles is... Gewoon kunnen bewegen, het zelf kunnen doen is plots véél belangrijker.
Het klinkt wreed, maar het is een goede manier om te leren wat vrede is, wat samenleven is, wat naaste en naastenliefde betekenen. Het verhaal van Diogenes in zijn ton lijkt mij ook iets dergelijks. Hij was misschien niet echt ziek, maar hij verkoos een wereld waarin hij niets was.
Dat "niets" zijn, dat is de beste levensles die je kunt hebben.
Ik ga niet vertellen dat je nadien plots de volmaakte mens gaat zijn, maar je zult veel makkelijker kunnen relativeren, kunnen aanvaarden, je normen zullen anders zijn, je zult veel verdraagzamer zijn... Want je hebt het wel moeten leren.
Nee, ik wens u geen ziekte toe.
Ik ben gewoon daar (weer) eens op gaan denken door mijn zus in de kliniek...
Gisteren telefoneerde ik om eens te horen hoe het met haar was. Niet goed, ze had de hele dag geweend. Niet van de pijn, ook al heeft ze pijn, maar door het besef dat ze nu, en volgens de dokter nog voor een hele tijd, volkomen afhankelijk zal zijn van de ander, van haar Robert in de praktijk. En zij was de mens die nooit wilde afhankelijk zijn, die pijn of geen pijn zelf alles deed, ook al had ze er geen deugd van, zelfs al deed ze zichzelf pijn, maar dat afhankelijk zijn, dat nooit !!!
Zeg nooit nooit...
Het is zo vlug gekomen... En plots ben je wel afhankelijk, plots is het niet meer de zelfstandigheid, de macht, de kennis, nee, plots is het afhankelijkheid... rekenen op anderen, en vaststellen dat anderen anders rekenen dan jij doet. Je som klopt niet meer, je bent niets, je bent afhankelijk.
Plots wordt je met je neus op de feiten gedrukt: Er is een andere wereld, een wereld die niet draait naar jou wil.
Dat is erg, dat is een verschrikkelijke vaststelling !
Dat is de les die je leert verdraagzaam te zijn, oog te hebben voor de anderen.
Nee, ik wens je die ziekte, die hulpeloosheid niet toe... Maar probeer je het maar eens in te denken. Denk maar eens dat je niet bij het bakje van de TV kunt, dat je moet wachten tot een ander je dat bakje heeft, zodat jij kunt gaan zappen, denk je maar eens in dat de ander voor jou gaat zappen, dat hij net geen moment stilstaat bij dat beeld dat jou wel zou doen stilhouden, dat hij lang blijft kijken naar het ding waar jij een hekel aan hebt, en dat het misschien blijft bij een programma die jou niet echt bevalt, maar waar je niets kunt aan doen...
Ach, een klein feitje?
Het leven is een opeenstapeling van kleine feitjes.
Het leven is alleen goed als het een samen-leven is, met elkaar, maar vooral voor elkaar.
Imagine...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten