 |
| Church of Saint Martin in Loppem. Loppem, Zedelgem, West Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia) |
Het is vandaag weer een van die typische herfstdagen, sombere lucht, wat wind, en geritsel van droge blaren aan de boom en onder je voeten.
Het is nu bijna twintig over acht, en het is nog niet echt klaar. Je krijgt het gevoel dat het vandaag niet licht zal worden.
Volgende week zaterdag zijn Anny en ik precies 45 jaar gehuwd. Tijd om eens achteruit te blikken. We durven haast niet meer denken aan de feestdis... Er zijn er nog zo weinig van over... Buiten broers en zusters lijkt iedereen al lang verdwenen, en er is ook al een broer die er niet meer is...
De spijskaart was toentertijd veel uitgebreider dan nu, feest was ook een vreetpartij in die tijd, tijd waarin eens goed gaan eten nog niet zo gewoon was, en alleen gebeurde bij grote gelegenheden, zoals een huwelijk... 's Avonds was er muziek en dans, en dat muziek was toen nog geen DJ, maar een heus orkestje.
17 november 1967 was net als dit jaar ook een zaterdag, het was schitterend goed weer, iedereen liep wel eens buiten om de benen te strekken, en de heren liepen in de zon, in hemdsmouwen rond. 's Avonds of liever, 's nachts moest iedereen de ramen van zijn wagen ontdooien om te kunnen naar huis rijden.
Wij zijn gehuwd in Loppem, woonplaats van Anny. Eerst in het gemeentehuis en vandaar te voet de straat over naar de kerk. Het mooie oude kerkje van Loppem... We gingen in eerste instantie inwonen bij de ouders van Anny.
God, dat is allemaal zo lang geleden en het lijkt pas gisteren.
Ik zie Anny nog in haar mooie witte trouwjurk, en kijk wat verbaasd naar de foto's, naar mezelf, hoe jong ik nog was, en hoe mager. Dat mager zijn was wel heel vlug verdwenen.
Na één jaar en één week precies werd onze Koen geboren, en die is er ondertussen ook al niet meer. Zo'n achttien maanden later kwam dan Bart en nog eens een achttien maanden omtrent later, kwam Veerle en was ons gezinnetje compleet.
Kort voor mijn huwelijk was ik zonder werk gevallen, en ik werkte nog maar enkele weken in mijn nieuwe job, in het psychiatrisch instituut te Beernem. Na enkele jaren vond ik een betere job in het Vrij Technisch Instituut te Brugge, in de Boeveriestraat... En daarna kwam ik aan het werk in de Christelijke Centrale ven Hout en Bouw, waar ik werkte tot ik ziek werd en tot mijn pensionering. Als je het zo opschrijft lijkt het niets, als je de jaren telt lijkt het veel, en als je terug kijkt, is het weer niets.
Ik noem dat de relativitijd...
Ik weet niet of jij dat soms ook doet, maar soms zit ik te denken aan dat leven dat achter ons ligt... Had ik nu eens niet die job gevonden bij Intersoc in Zwitserland, waar ik Anny leerde kennen, met wie zou ik dan gehuwd zijn? Zou ik überhaupt gehuwd zijn? Ik heb mijn beroepsleven uitgebouwd van uit mijn huwelijk, en van uit de woonplaats die we toen hadden... En dat heeft invloed gehad op heel veel dingen van mijn leven. Zo kun je bij bijna iedere sprong in je loopbaan die vraag stellen, had dit of dat nu eens anders verlopen, hoe was het dan geworden?
Ik weet wel, dat zijn bedenkingen die niets opbrengen, maar die me wel helpen om mijn leven in een juist perspectief te houden. Ik kan niet anders dan steeds weer en weer tot de conclusie komen, dat we ons leven eigenlijk niet echt besturen, we kunnen hooguit wat bijsturen, wat afremmen, wat gas geven, maar het lijkt wel of we op spoorbanen rijden, we kunnen hier en daar wel opteren voor een wissel, maar we blijven hoe dan ook op spoor... en we weten niet waar die wissel ons uiteindelijk naar toe voert.
Het gekke is, dat je nooit dat gevoel hebt tijdens dat leven. Het nemen van die beslissing toen, op dat moment, leek wel overwogen, leek heel persoonlijk en heel bewust in volle vrijheid... En als je het achteraf bekijkt, dan lijkt het op een uitgestippeld parcours.
Ik was pas 21 toen ik huwde, en Anny 20... We waren nog heel jong, maar we zijn gelukkig geweest en nog, en ik denk dat ik - mocht ik opnieuw de keuze moeten maken, we dezelfde keus zouden doen. Niet dat we geen tegenslagen en geen moeilijke dagen hebben gekend, maar ik heb het gevoel dat net al die moeilijkheden het cement zijn dat je steviger en sterker aan elkaar bindt.
We zijn al meer dan twee keer zolang gehuwd als we oud waren toen we huwden.
Waar is de tijd?
En hoe kan heel die tijd voorbijgevlogen zijn in een zucht ?
relativitijd...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten