 |
| Regenboog (Photo credit: Wikipedia) |
Ergens vind ik dat een goed idee. Veel beter dan dat er ergens een zuigeling te vinden wordt gelegd, of wordt vermoord. Veel minder vind ik het idee dat dit de media haalt, en dat men de naam van het arme dutske in het lang en in het breed aan het volk mededeelt...
Het wetsvoorstel om anoniem te bevallen vind ik nog veel beter, want daar garandeert men dan ook nog de nodige medische zorgen.
Je kunt natuurlijk stellen dat het domme mensen zijn die nu, vandaag de dag, nog bevallen van een ongewenst of onmogelijk kind, maar dat is bullshit. Nog steeds zijn er mensen die niet genoeg op de hoogte zijn van de voorbehoedsmiddelen, zijn er die daar iets tegen hebben, zijn er die ze verkeerd gebruiken en van deze zijn er heel wat die het idee van abortus helemaal niet zien zitten.
Ik ga daar allemaal niet bij stilstaan, er ook geen oordeel over vellen... Alleen wil ik het nu hebben over dat pasgeboren kind.
Als de moeder in casu het om een of andere reden echt niet ziet zitten om dat kind te houden, dan is het voor het kind beter in zo'n vondelingenschuif te belanden, dan ergens te vinden te worden gelegd.
Ik wil helemaal geen oordeel vellen. Ik geloof steeds meer en meer in de vrijheid van het individu, dus kan en mag ik nog veel minder dan vroeger een oordeel vellen. Dat geloof in het individu is bij mij steeds meer en meer naar boven gekomen, met de jaren. Is dat de wijsheid van de ouderdom? Of is het steeds meer begrip krijgen doordat je eigen kinderen en kleinkinderen in een andere wereld leven dan de uwe ?
Ik heb er niet echt een verklaring voor, ik stel alleen vast.
Ik geloof inderdaad veel meer in de vrijheid voor en van het individu; met die verstande, dat het individu bestaat in een maatschappij, en dat je als individu niet kunt bestaan, als je niet jezelf aanpast aan die gemeenschap.
Je kunt onmogelijk als individu in een maatschappij leven, als je niet de leefregels van die maatschappij respecteert. Je zou je zelf buiten de maatschappij zetten als je het niet deed.
Het kan gewoon niet. Je kunt nu eenmaal niet fungeren als individu zonder die leefregels die je een lid maken van de maatschappij, anders moet je maar ergens op een onbewoond eiland gaan zitten.
Zelfs als je slechts met twee zijt, het prille begin van een gezin, dan moet je met elkaar rekening houden. Je kunt niet samenleven zonder respect voor de ander. Dat dit niet eenvoudig is, dat is evident, je moet maar een kijken naar de verschrikkelijk hoge cijfers van echtscheidingen.
Dit mag een afspiegeling zijn, van hoe moeilijk het dan wel niet moet zijn, om in een grote gemeenschap te leven. Je hebt wellicht in je jeugd al wel eens op kamp geweest, en vastgesteld dat in een groep leven niet zo simpel is. Met hoe meer individuen je bent, hoe strenger de regels moeten nageleefd worden om te kunnen samen fungeren.
In de maatschappij, zeg maar in het volle leven, leef je samen met ontelbaar veel individuen. Als daar iedereen individueel zou oordelen, individueel zou reageren en handelen, dan gaat het na enkele ogenblikken al mislopen. Kijk maar naar het klassieke voorbeeld van rechts rijden op de weg... Als de eenling dat niet doet, dan is het een ramp. Of er komen rampen van.
Maar met hoe meer mensen we samenleven in één maatschappij, hoe moeilijker het wordt, en hoe meer je je moet aanpassen aan de maatschappij. Als je jong bent, dan sta je op je rechten, dan sta je op de toepassing van de regels, al is het maar om je eigen leefruimte precies af te bakenen.
Met het ouder worden, ben je blijkbaar meer geneigd om wat toe te geven, om wat soepeler te zijn tegenover de anderen, zo lang het de maatschappij op zich niet aantast.
Dit is geen zwakheid, maar het is een minder stringent beleid naar je eigen verdediging, je eigen verovering van je eigen plaats. Je vind die eigen plaats stilaan veel minder belangrijk. Als je plaats genoeg hebt om te zitten, te liggen, dan kan het je echt niet zo veel meer schelen dat een ander een stukje van je stoel inpalmt.
Ik stel vast dat deze evolutie bij mij nog bezig is, en je kunt het zelf ook vaststellen. Mocht je mijn blogs van enkele jaren terug lezen, dan zou je veel minder verdraagzaamheid vinden dan nu.
Ik weet niet of dat beter is, ik stel het gewoon vast.
Want ook daar wens ik niet langer een oordeel te vellen.
Toch stel ik nu en dan, met verwondering, vast dat er echt nog wel enkele dingen zijn, waar ik voor uit mijn krammen schiet. Veelal denk ik nadien: Waarom deed ik dat nu ?, maar ik heb het gedaan, dus is er nog wel een en ander waar ik nog niet dat evenwicht, die rust heb gevonden. Dus is er nog ruimte om verder te ontwikkelen (of is dat al het begin van in elkaar zakken en uiteindelijk weg teren?)
Maar globaal gezien heb ik nu meer evenwicht dan vroeger...
Waarom ik dat vertel ? Ik vind het een goede houding, het maakt me kalmer, rustiger, en wie weet, misschien kun jij er wel, door dit blogje, toe komen daar eerder aan te beginnen...
Heel veel dingen waar je je kwaad voor maakte zijn achteraf bekeken helemaal niet de moeite waard geweest...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten