 |
| Promotional poster for Band of Brothers. (Photo credit: Wikipedia) |
Plots zat ik midden in de gevechten... En even later bleek ik net het einde te hebben gezien van deel 1 van "Band of Brothers"... Maar geen nood, deel twee begon net.
Ik kijk niet veel in de TV-gids, maar nu keek ik toch maar eens, en daar zag ik dat men alle tien de delen zou uitzenden, we zaten goed tot 20.00 uur 's avonds !
Ik heb het al gezegd, ik ben geen groot TV-kijker, dus was deze reeks voor mij totaal nieuw, en wat belangrijker was, ik kon ze allemaal in één keer zien, want anders zou ik zeker, door diverse redenen, heel wat afleveringen missen. Nadien bleek dat dit eigenlijk niet erg zou zijn geweest, want iedere aflevering staat op zichzelf... Het betreft iedere keer een stukje van de wereldoorlog door de Amerikanen hier in Europa.
Kijk, ik ben niet zo'n fan van oorlogsfilms, omdat de meesten sterk geromantiseerd zijn, en helemaal niet de realiteit pogen weer te geven. Meestal heb je met die oorlogsfilms gewoon een klein stukje, een spie uit de taart, die je helemaal geen idee geeft van de gehele taart. Dit was anders. Dit was veel meer oorlog, en met een duidelijke binding naar de echte geschiedenis. Je kunt deze reeks bekijken en heel wat opsteken over de echte geschiedenis van deze oorlog. Weliswaar vanuit de Amerikaanse hoek genomen, maar toch met een duidelijke binding aan de realiteit. Je ziet dan ook regelmatig oud-strijders aan het woord, die spreken over hun ervaring, over hoe bij sommigen deze oorlog nog steeds op hun mensheid weegt.
Ik heb dus uren aan één stuk door aan mijn scherm gekluisterd gezeten...
Oorlog...
Menselijke waanzin.
Iedere keer weer, denk ik dat ik wellicht een heel slecht soldaat zou zijn.
Ik ben geen held, ik geloof niet in oorlog, ik denk niet dat ik op onbekenden zou kunnen schieten...
Ik denk dat ik bij het vinden van zo'n uitroeiingskamp in staat zou zijn om in een dolle woede enkele duizenden Duitse burgers te doden...
Kortom, ik zou helemaal niet passen in een leger, met zijn eigen regels, zijn eigen discipline.
Iedere oorlog zal wel ergens een oorzaak hebben, maar ik vind ze niet. Gewoon, omdat ik geen enkele afdoende reden kan vinden om zo maar te gaan schieten op andere mensen.
Och, ik kan me best boos maken, en ik denk dat ik in een aanval van woede best in staat zou zijn om enkele klappen uit te delen, maar dan nog steeds op de manier zoals wij als kind deden. Niet op de bril slaan, niet op kleineren, minder weerbaren slaan, alleen vechten met gasten van je eigen kaliber, en na het gevecht is de kous af, is de ruzie voorbij, kun je weer beste maatjes zijn met elkaar.
Woede is bij mij iets wat vlug voorbij is.
Oorlog niet.
Bovendien tref je in een oorlog heel wat mensen die niet je vijand zijn. Je treft burgers, je treft kinderen, en zelfs die soldaten aan de andere kant, dat zijn mensen die je van haar noch pluim kent...
Waanzin.
En hoe meer ik lees en leer over oorlogen, hoe meer ik telkens en telkens weer zie, dat het in feite gaat over macht. Macht, Geld, Politiek... kortom de bronnen van praktisch alle kwaad.
Een of andere kluiver wil steeds meer en meer macht, werkt zich op tot hij of zij op een positie zit waar hij beslissingen kan nemen, grijpt uiteindelijk de macht over het gebied, en dat is nog niet genoeg, hij/zij wil nog meer macht en gaat andere gebieden aanvallen. Neen, niet hij of zij, maar hij laat dit doen door zijn onderdanen.
Daartoe moet hij genoeg aanhang hebben en/of krijgen, dus zoekt men redenen om het volk te overtuigen van de noodzaak op te treden tegen de anderen.
Of men pest den buur dusdanig, dat die uiteindelijk reageert, en dat noem jij dan provocatie.
Als je dus ooit een oorlog wilt beginnen, dan moet je alles uit de kast halen om je politiek op te werken, en eenmaal je op die hoge plaats zit, moet je alles uit de kast halen om de media aan je kant te krijgen, om daar je boodschap van haat aan te kunnen prijzen en te verkopen aan de gewone burgers. Ieder middel is goed. Je moet voortdurend in de belangstelling zijn en blijven, en lepeltje bij lepeltje de gedachten van de man in de straat in de richting duwen die jij wilt.
(Je kunt zelfs aandacht lokken door drastisch te vermageren of zo... Alles is goed)
Ik schreef dit laatste zinnetje, omdat ik zie hoe snel men de massa blijkbaar kan mee slepen met het gebruik van simpele slogans en zelfs door gewoon in de belangstelling te staan en te blijven staan. Hoe de mensheid daar in loopt, alhoewel ze duidelijk kan opzoeken waar die beweging, die man voor staat... maar dit heel duidelijk niet doet. Men volgt, men luistert naar simpele slogans, men volgt en men grijpt naar dezelfde makkelijke "vijand"...
De lessen uit het verleden?
Vergeten !
De mensheid is hardleers.
De mensheid is geen massa individuen, het is een massa, die als massa bespeeld kunnen worden, en je stelt tot je stomme verbazing vast dat het individuele denken verloren gaat in die zee avn gemeenschappelijke drang.
Walen bestelen ons, we worden gewalloniseerd, we hebben niets tegen vreemdelingen maar ze moeten...
Nee, ik vrees niet zozeer een nieuwe oorlog, maar ik vrees een sfeer van haat, van onverdraagzaamheid.
Ik ben een lui mens, en vriendelijkheid vergt veel minder inspanning dan haat !
Oorlog = waanzin = politiek = machtsspel (Of het nu een grote oorlog betreft, of een politieke machtsgreep over een piepklein gebied als Vlaanderen)
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten