Oud (Photo credit: Mohammed Nairooz)

Er zat een briefje in de bus met de mededeling dat men dit briefje binnen een uurtje zou terug komen halen... ?
Het was van een "ijzerpeet", een man die oude metalen komt ophalen.
Ze zijn zeldzaam geworden.

Vroeger, in de tijd dat de dieren nog spraken, was dat een eerbaar beroep.
De man met een steekkar die aan ieder huis "oude" metalen kwam ophalen. En konijnenvellen.
Toen kwam er een systeem waarbij men ook het grof huisvuil zou komen ophalen, en meteen viel een eerbaar beroep weg, en een inkomen. Niet alleen een inkomen voor de ijzerpeet in kwestie, maar ook voor de gewone man, want de ijzerpeet van toen, die gaf je nog enkele centen voor je oude ijzer. Nu moet je allang blij zijn dat je het kwijtraakt.
In heel wat steden (ook hier !) moet je dat oude ijzer nu zelf naar het containerpark brengen. Heb je niets aan, in tegendeel, je moet er nog benzine voor verrijden.

Nu komt er dus weer een ijzerpeet rond.
Een moderne, ingaand op het feit dat je blij bent het kwijt te raken.
Je krijgt nu geen cent meer voor je oude ijzer en andere metalen. Wellicht hoogstens een verrukte grijnslach als den ijzerpeet koper ontdekt in je afval, want koper, dat is geld waard. Grof geld voor grof huisvuil.

Ik heb hem of liever hen, wat oud ijzer mee gegeven. Ze, want ze zijn met zijn tweeën... Vader en zoon ijzerpeet.

Toen hij in mijn gang de Afrikaanse beelden zag staan, vertelde hij dat hij ook antiek opkocht... Van alle markten thuis, niet alleen van de metaalmarkt?

Ze zijn gemoderniseerd. Niet alleen werken ze nu met strooibriefjes in je brievenbus, maar ze rijden ook met een mooie wagen, waarachter een oude knoestige aanhangwagen waar ze het oude ijzer op werpen. Nu moet ik eerlijk zijn... De steekkar, dat is een beeld uit mijn jeugd, uit het platte kustgebied. Ik zou hier in de heuvels van onze Vlaamse Ardennen niet graag een steekkar willen voortduwen, en al evenmin willen tegenhouden in het bergaf gedeelte.

Wellicht kwam de ijzerpeet hier vroeger met paard en kar ? Ik moet dat toch eens navragen bij de mensen van Ziekenzorg en/of Okra.
Gek, nu ik dat schrijf, besef ik dat mijn kennissenkring net als ik zelf, stilaan bestaat uit oudere mensen. Wellicht zijn mijn kennissen met mij mee oud geworden, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik daar nooit heb bij stil gestaan.
Met andere woorden, ik ben een oude mens die praat over oud ijzer.
djudedju

Nu ja, ik voel me niet oud, en mijn aanwezigheid bij Ziekenzorg en bij Okra zijn middelen om je niet oud te voelen...Maar je bent het wel.
Ik ga ons moeder moeten beginnen citeren in mijn gesprek met God, met de oneindigheid... Als ik 's morgens mijn ogen open doe "Ach, ik ben er nog!"  ... Nog een dik jaar en ik ben 10 jaar ouder dan mijn vader ooit is geworden.
We zijn hier niet voor de eeuwigheid. En iedere keer we weer naar een begrafenis gaan, of een kaartje schrijven met deelneming in het verlies, besef ik heel goed de eindigheid van de mens.

En dan denk ik aan de paar oude mensjes die ik blij heb weten sterven. Mensen die blij waren dat hun bobijntje tenden was. Mensen die het allemaal al gehad, allemaal al hadden gezien, en geen verlangens meer hadden.

Ik heb nog heelder pakken verlangens, nog heelder stapels wensdromen... Mij lijkt dat "tenden" zijn, nog zo verschrikkelijk ver weg. Wellicht heb ik een veel te levendige geest om ergens een einde te zien. En toch komt het ooit.

En weet je, dan denk ik aan mijn jeugd... Aan al de dromen die ik toen had, en die stuk voor stuk anders zijn uitgekomen dan ik toen dacht. We zijn blijkbaar heel slechte voorspellers. We zijn wel heel grote dromers.
En nog steeds droom ik...

Is dat niet mooi ?

tot de volgende ? (op de foto: een instrument voor als mijn lied gezongen is ?)