grijs

Nederlands: dit is een nest waar in 3 verschilende kleuren voor komen: zwart wit, rood wit en lilack wit (lijkt grijs maar is echt licht paars) (Photo credit: Wikipedia)

De wereld lijdt aan een chronisch gebrek aan kleur.
De herfst wordt door velen geroemd om de kleurrijke herfstbladeren, maar buiten mijn linde staan hier geen bomen in de nabijheid, en een linde verkleurt wat gelig, en dat is al. (Wel in een andere tint dan die vervelende maïs)

De herfst en de winter zijn voor mij trieste periodes in het leven. Het enige waar ik wat plezier in heb, zijn de vogeltjes die nu vlak voor het raam komen fourageren op de voedertafel.  De rest lijkt wel allemaal dood en vergaan. Ik voor het eerst zelfs enkel planten, die in het begin van hun loopbaan wat vorstgevoelig zijn, in een vliesdoek gehuld, en nu staan er niet alleen schijnbaar dode of stervende planten in de tuin, maar ook nog eens spoken in nationale klederdracht...

Buiten die vermaledijde geelbruine maïs staan de velden er naakt en triestig bij, nat en grauw.

De mens volgt die tendens.
In de zomer zie je mensjes in felle kleuren rondlopen en vooral rondfietsen. Nu, in de herfst en wintermaanden dragen de meesten zwart, grijs of hooguit wat doods bruin... Zelfs de wielerterroristen verbergen hun kleurige outfit onder zwarte regenvestjes.

Soms heb ik lust om hier ergens een heel kleurig iets, pardoes in de natuur te planten. Een groot voorwerp in briljante kleuren die vloeken met al dat grijs en grauw. De verkiezingen in ons land zijn wat te vroeg gekomen ! Ze zouden dat de facto moeten doen in de somberste tijd van het jaar, de zes donkere weken, drie weken voor en drie weken na 21 december... Op die manier zouden de grauwe velden toch nog wat kleur hebben, weliswaar van lelijke onderwerpen, maar toch kleur.

Ik troost me in de aanwezigheid van mijn parkiet (knalgeel met rood) en mijn kanarievogel (geel)... Zij brengen niet alleen leven en lawaai, ze brengen ook beweging en kleur.  Buiten vrolijken de mezen en het roodborstje de boel wat op.

Ik smacht naar kleur
Zeg mij waar de bloemen zijn, waar zijn ze gebleven?
(is dat geen liedjestekst?)


Ach, ik zit te zagen. Kijk, hier op mijn scherm kan ik kleur toveren, zoveel ik wil. Ik kan screensavers laten draaien met heerlijke kleurige foto's van bloeiende velden. En zelfs het tekstblad waarop ik mijn blog aan het typen ben, is heerlijk wit met enkele kleuraccenten die me wijzen op schrijffouten (je zou voor je plezier een fautje schreiven om wat helrood te zien opflitsen.

Heel wat van die rode lijntjes negeer ik, omdat ik vind dat ik geen Nederlands moet schrijven, dat Vlaams ook heel goed en heel juist is.  Waarom zou ik mijn moedertaal moeten verloochenen ? De taal waar we mee opgegroeid zijn, die we spreken, die we kennen zonder er bij na te denken.
Bij mij mogen er blaffeturen (vensterluiken) aan de muur hangen, en kan ik spreken over zeeratjes in plaats van over cavia's... De meeste van die woorden vind je toch terug in de dikke van Dale... Dat er dan bij staat  (zuid nederlands) dat is voor mij geen reden om ze niet te gebruiken, in tegendeel. Ik ben hier in Vlaanderen. Ik zou het dan ook logischer vinden dat men daar niet Zuid nederlands zou bij zetten, maar Vlaams. Voor de rest geen opmerkingen over dat treffelijke boekwerk.

Bij mij mag de coureur nog een tuimelperte maken en op zijn kop stuiken... Dat doet echt niet meer pijn dan vallen en op zijn hoofd terecht komen.

En weet je... dat brengt kleur in de taal...
kleur...
hmmmmmmmmmmmmmmm !

tot de volgende ? (op de foto: mooie zeeratjes !)