Excuus

Omdat sommigen zich ongerust maken als ze geen blog zien... Vandaag geen blog ! (Ik moest naar de autokeuring en dan nog wat boodschappen en deze namiddag gans de namiddag keramiek...

Morgen zal het wellicht ook niet kunnen, daar ik in de academie de rol van goedheilig man voor de eerste keer moet waarnemen... De woensdag daarop nog eens en dan op 8 december voor Okra...

druk, jongens, je hebt er geen gedacht van !

tot de volgende keer ????????????????

Fanatisme

English: The Jina, or Mahavira, as Guru folio from a manuscript India, Gujarat, ca. 1411 Opaque watercolor on paper overall: 9.3 x 28.7 cm (3 5/8 x 11 5/16 in.) Gift of Mr. and Mrs. Charles Page S1985.2.2a Category:Jainism images (Photo credit: Wikipedia)

Eén van de grote gevaren van religies, is het feit dat er soms fanatieke sekten ontstaan, die niet alleen de enig mogelijke redding denken te zijn, maar die zich geroepen voelen om anderen, desnoods manu militari te overtuigen van hun Goddelijke Liefde.

Het verschijnsel vind je in zowat alle religies. De enige uitzondering schijnt het Jaïnisme te zijn, een religie ontstaan in India, omstreeks dezelfde tijd van het Boeddhisme. Het Jaînisme vind alle leven heilig, ieder dierlijk leven moet worden beschermd, en van planten eet men alleen de "dode" delen, dus graan, noten, vruchten...

Of dat het Jaïnisme daadwerkelijk nooit een Heilige Oorlog voerde weet ik niet zeker, ik las wel dat er fikse ruzies waren tussen Boeddha en de stichter van het Jaïnisme Mahavira. (zie foto)

Het zijn trouwens niet alleen religies die fanaten kennen, ook diverse filosofische stromingen kenden fanatici, het voorbeeld van Communisme is genoegzaam bekend.

Fanatisme wil "zijn" leer opdringen, met alle middelen. Ook met geweld.
Het gekke is dat men meestal in de religie, in de filosofie spreekt over liefde voor elkaar, of solidariteit onderling. De religie die wij hier best kennen, is is de Christelijke Religie, en in de prille beginperiode was het inderdaad zo, dat ze opvielen door onderlinge liefde en steun. Er zijn diverse getuigenissen van niet-Christenen, die jaloers zijn op de samenhang en onderlinge liefde en steun bij deze sekte. (Sekte, want toen was het een heel kleine groep in een zee van andersdenkenden !)

Al heel vlug ontstonden er verschillen van mening in de interpretatie van de teksten. Veelal het gevolg van gebrekkige vertalingen, maar soms uitlopend in felle ruzies. Deze ruzies kenden ook dan reeds hun fanatici, en soms werden ruzies hardhandig uitgevochten.

Gedurende de ganse geschiedenis zagen we fanatisme ontstaan, meestal in kleine groeperingen, maar soms ook opgeroepen door de kerkleiders. Denk aan de Kruistochten.

Momenteel wordt er vooral gesproken over fanatieke Moslims... Eén van de grote gevaren van het fanatisme is dat men alle gelovigen van de religie waaruit het fanatisme ontstaat, over de zelfde kam gaat scheren.

In Amerika kent men een veelheid van religies en van sekten, waarvan de meesten vreedzaam naast en met elkaar leven, maar er zijn er ook enkele tussen die heel fanatiek staan tegenover elkaar.
In het Westen lijken die fanatici minder kans te hebben, vooral door het feit dat de religies hier niet meer zo sterk staan. De tijd dat de religie het leven werkelijk bepaalde van bij de geboorte tot in het stervensuur, lijkt hier momenteel verdwenen. Het rijke Westen lijkt geen echte overtuiging meer te hebben. Zelfs wie nog openlijk de religie belijdt, is niet meer zo behept door die religie, dat dit bepalend is voor zijn dagdagelijkse leven.  Deze houding is betrekkelijk vlug gegroeid. Wie ziet er nog dat men voor het snijden van het brood, een kruisteken maakt over dit brood? Ons moeder deed dit nog, en het was toen nog redelijk algemeen te noemen.
Ik noem dat om aan te tonen dat de religie werkelijk doorgedrongen was in het dagelijkse leven, ook al heeft dit niets met fanatisme te maken.
Godsdienst werd toentertijd nog uiterlijk beleden, naast het innerlijke beleven. Het is eerst deze veruiterlijking die verdween, en nadien kwam er ook een vervaging van het innerlijke beleven.

Men aanvaardt hier geen fanatisme meer, niet omdat men tegen religie is, maar omdat men niet meer aanvaardt dat de religie de maatschappij commandeert. Men heeft niet alleen een splitsing tussen kerk en staat, men heeft deze splitsing ook door getrokken tot de gemeenschap waarin men leeft. Religie mag er zijn, maar is een persoonlijk beleven. Men mag het niet opdringen, het mag de maatschappij niet langer meer proberen te beheersen.

Vandaar wellicht dat men, nu meer dan ooit, heel scherp reageert tegen fanatici. Zowel in de Christelijke wereld (denk aan Opus Dei en consorten) als van uit andere ons wat vreemdere religies. Dus heeft men de neiging de religie waar echte fanatici zitten die pogen de maatschappij te beheersen, nogal eens in zijn geheel als slecht te zien. Ik denk dat de Koran niet beter of niet slechter is dan andere religies, maar dat fanatisme maakt het heel moeilijk dat nog te zien.
Eigenlijk is dat fanatisme voor de meesten een anti-reclame.
Wellicht om dezelfde reden wordt het Boeddhisme hier min of meer omarmd, omdat het net de verdraagzaamheid predikt. Het lijkt niet opdringerig, het lijkt zelfs een aanvaardbare mantel bovenop de religie die men al heeft van kindsbeen af.

Persoonlijk ben ik geneigd tot een religieus denken, maar mijd ik, net omwille van het agressieve, het fanatieke, de organisaties die de religie willen orchestreren.
Iedere organisatie loopt het gevaar uit te groeien tot een machtsinstituut. Macht die dan goed bevonden wordt om het doel beter en vlugger te bereiken, maar die het neveneffect heeft dat de macht ook gebruikt wordt buiten het eigenlijke doel.
Dit is het sluipende gif van "de" organisatie als systeem.
Ik heb er niet echt een oplossing voor. U wel ?

tot de volgende ?

Bang

Privacy for Business (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb Ghostery geïnstalleerd in mijn Chrome browser. Je kunt dit in een heleboel browsers installeren, dus wellicht kun jij dat ook...
Ghostery deelt je mee hoeveel en welke andere dingen met je mee kijken. Als ik hier zit te bloggen, dan zitten er drie vreemde ongevraagde ongenode dingen mee te kijken. En zodra Zemanta ook wakker wordt, komt dat er ook nog eens bij.

Van Zemanta wist ik dat, want die dienst levert mij de foto's die ik gebruik bij mijn blogje... Maar al de rest was mij onbekend, en ik weet niet wat ze daar zitten te doen !

Het kan best zijn dat het niets betekent, maar het maakt me ongerust.
Het idee dat ik niet op één ding aan het werken ben, maar op meerdere, of dat er meerdere mee kijken naar wat ik aan het typen ben... Ik vind dit niet leuk.

Misschien had ik beter die Ghostery niet geïnstalleerd, dan wist ik het niet, en voelde ik me veel veiliger. Misschien is één van die vreemde toekijkende snoeshanen wel een of andere spîonage dienst, die me moet in de gaten houden omdat ik soms wel eens op de kap zit van de politici ? Of omdat ik wel eens een positie durf te kiezen inzake discriminatie? Of omdat ik geen NVA-er ben?

Misschien is het wel een heel normaal iets, war ik me helemaal niet ongerust moet over maken, maar ik vind het toch niet leuk, dat mijn PC, mijn energie, gebruikt wordt door ongevraagde anderen.

Heb je het ook gelezen of gehoord van die Amerikaanse student die weigert school te lopen met een chip die voortdurend meldt waar hij is?
Dit lijkt mij een beetje het zelfde.
Ik ben ook niet happy met al die dingen die ons voortdurend volgen is als ons doen en al ons laten.
We betalen met de kaart: er wordt genoteerd dat ik daar was op die plaats op dat uur.
Ik ben in beeld bij een bewakingsfirma of een camera op de openbare weg...
De winkel waar ik betaal met een kaart van de winkel, of een klantenkaart laat inbrengen, die weten precies mijn koopgedrag.
Misschien wordt Michel Vandenbossche wel verwittigd dat ik nog steeds ganzenlever durf te eten ?

Zou mijn koopgedrag in Auchan (Frankrijk) overgemaakt worden aan Belgische instanties?
Bij de apotheker kan ik de volledige lijst van al wat ik kocht de laatste vijf jaar opvragen. Ik krijg het gedetailleerd tot en met. Wie krijgt dit nog ?
Het globaal medisch dossier, wie leest dat?
Wie heeft daar inzage van?
Is dat echt niet te lezen door de werkgever of door de verzekeraar ?

Ik ben bang.

Nieuw is dat in feite allemaal niet, het is alleen nieuw in die zin, dat het uitgebreid is.
Vroeger woonde en leefde en werkte je in een dorp. Je kocht alles in het dorp, en iedereen wist zowat alles van je. Maar je had niet het gevoel van een vreemde, misschien vijandige controle, want jij wist net zo veel van de anderen als zij ven jou.

Ik las dat men zelfs kan binnen kijken in je huiskamer, door je TV-scherm heen, en dat zelfs als hij niet aan staat. Klopt dit ? Ik weet het niet, maar er is niks wat me nog verwonderen kan.

Natuurlijk doet men dat niet bij u of bij mij, en alleen bij personen die moeten gevolgd worden... Maar wie moet er gevolgd worden? En wie bepaald dat? Ik werkte bij de vakbond, en werd dus gevolgd door de staatsveiligheid. (Dat is echt zo !)

En wie is het die nu in mijn computer zit mee te kijken? En waarom ?

Er is nog nooit zo veel van privacy gesproken als vandaag de dag, en er is nog nooit zo weinig privacy geweest !
Geen wonder dat Jan met de Pet verontwaardigd reageert als men dan mededeelt dat je een filmpje van de inbreker die in je huis in brak, niet moogt op facebook zetten... Omwille van de privacy!
Iemand die inbrak in mijn woning, die brak net mijn privacy (en mijn voordeur), waarom zou zijn privacy dan nog wel gewaarborgd zijn?

Het lijkt op zo'n ogenblik dat de brave burger wel zijn privacy moet prijsgeven aan alles en nog wat, en dat net de bandieten beschermd worden !

Ik denk dat we toch eens serieus moeten nadenken over het begrip privacy...
Als een hoge politicus inzage kan weigeren in zijn financiën, mogen wij dat dan ook ? Of is onze privacy anders dan de zijne? Kom nu niet af met onschendbaarheid, want dat is in feite alleen van toepassing voor mensen die foefelen, anderen hebben dat echt niet nodig !

djudedju

tot de volgende ?

Touch screen of aanraakscherm....

Panini Keypad, an Indian innovation helps messaging in any regional or international language with great ease. It is of even greater use in case of Touch screen phones as in above image. (Photo credit: Wikipedia)

Het lijkt wel of er een nieuwe concurrentie-oorlog begint, tussen de groten van de hardware en software leveranciers.
Windows 8 is gebouwd voor Touch screen, en nu schijnt Google ook zijn Chrome Book daarmee te willen uit rusten.

Persoonlijk vind ik die aanraakschermen echte ondingen ! Eerst en vooral vergt het een zwaar pakket software, wat uiteindelijk niet anders kan dan resulteren in een slomer systeem.
Maar wat ik er vooral tegen heb, is het feit dat die schermen in gehard glas moeten zijn, en dus glanzend.
Ik ben de gelukkige (?) bezitter van wat men een "vette" huid noemt. Dat betekent dat iedere aanraking van mijn vinger op dat scherm een plek na laat. Als je er recht voor zit, en aan het werken bent, valt het niet zo erg op, en hindert het niet echt, maar zodra je enigszins schuins tegenover het scherm zit, zie je al die smetten. Als je het toestel uitschakelt, of het gaat automatisch op zwart scherm over voor energiebesparing, dan zie je een verschrikkelijk beeld van vetvlekken.
Dan wil je meteen een vod pakken om dat af te kuisen, maar doe het niet bij slaapstand, of je scherm is meteen wakker en je wrijft massa's programma's in één keer aan het werk...

Nee, ik vind er niets aan.

Bovendien kan ik met het bewerken van mijn klavier, netjes met mijn armen op het meubel blijven rusten, en met dat Touch screen moet ik mijn arm opheffen. Bovendien zit ik dan met die hand voor het scherm waar ik in moet "werken".

Geef mij maar de muis en het klavier. Veel handiger nar mijn idee.

Mijn ervaring met het aanraakscherm komt van mijn tablet. Een handig ding omdat je het mee kunt nemen op verplaatsing (wat moeilijk is met een PC), en het compact genoeg is om in een gewone boekentas mee te nemen. Een laptop moet je bijna in een apart tasje stoppen, of je moet een enorme boekentas hebben.
Minder handig aan het tablet is het feit dat je geen klavier hebt. Je moet dus een klavier op het scherm brengen, en dan door aanraking van de letters op dat scherm gaan zitten typen. Het is te doen, maar het is eerder een noodoplossing. Zeker met mijn dikke vingers en het vet van mijn huid.

Ik weet wel, niet iedereen heeft een vette huid, maar het is en blijft een feit dat je vingers afdrukken nalaten op de harde voorwerpen die zij aanraken. Hoe dacht je dat men anders vingerafdrukken zou vinden? Mijn tablet is één grote verzameling van vingerafdrukken !

Ook de smarphones, de gesofisticeerde GSM's waar men nu de mensheid mee onledig houdt, zijn meestal uitgerust met aanraakschermen. En daar zijn de klaviers die je oproept op dat al kleine schermpje uiteraard piepklein. Zelfs met zo'n aanraakstokje voel ik me niet happy. Ik heb gelukkig nog geen Parkinson, maar je mag helemaal niet misdrukken, of je hebt een verkeerde letter, of twee letters in één keer aangedrukt. Laat staan dat je te lang drukt, dan zie je plots een rijtje à la aaaaaaaaaaaaaaaaaaa verschijnen.

Ik geef het toe, ook met mijn ouderwetse gsm, met een cijferklavier waarop op ieder cijfer een drietal letters staan, krijg ik de rietepetiet. Ik vertik het dan ook om te leren sms-en.  Meer nog, als men mij een sms-berichtje stuurt, doe ik dat heel zelden open, omdat ik het of niet hoorde, of vergeten ben welke handelingen ik weer moet doen omdat scherm te openen... Voor mij is een gsm een draagbare telefoon. Meer wil ik er niet van, meer doe ik er niet mee.

Ik heb helemaal geen lust om nog nieuwe foefjes en piefjes aan te leren met dat klereding. Om eerlijk te zijn, ik heb een hekel aan de GSM...
Niet alleen vind ik het een aantasting van mijn persoonlijke levenssfeer en vrijheid, want men valt nu op ieder moment en op iedere plaats de mens lastig, maar ik vind het ook heel storend en irritant dat ik overal persoonlijke gesprekken hoor voeren, waar ik helemaal geen uitstaans mee heb.
Heel wat van die ondingen lijken mij ook niet goed te werken, want soms lijkt het wel of er mensen zijn die luid genoeg naar elkaar roepen om ook zonder dat ding te converseren.

Indertijd, toen ik nog werkte, was de tijd in mijn wagen, een tijd waarin ik gerust was, niet gestoord werd, eens de zaken kon overdenken. Nu is de auto helemaal niet meer veilig, en men belt de bestuurder op, die dan genoodzaakt wordt te antwoorden, waarbij hij hij/zij mag kiezen in de kans op een proces verbaal of een installatie om handsfree te bellen.

Het gaat nog verder, ik las al over foefjes waarbij die ondingen ingebouwd worden in je uurwerk, of zelfs in je bril. Er zijn er uiteraard ook al die er uit zien als of de drager een gehoorapparaat dragen moet, maar het is dus een GSM...

Nee, leve de vrijheid. Ik heb een gsm, ik geef niemand het nummer, en het dient mij alleen als ik eens iemand moet hebben terwijl ik uithuizig ben. Ze kunnen me niet terug bellen, want ik zet dat ding weer uit zodra ik gedaan heb met bellen. Ik zet ieder jaar een minimaal bedrag op dat ding, en zie mijn kapitaal toenemen omdat ik te weinig gebruik maak van dat onding. Maar liever dat dan er de slaaf van worden.

Of vind jij het zo leuk dat in de winkel waar jij een en ander aan het bekijken bent, men plots naast je gaat ruzie voeren via de GSM... Ruzie waar je niets mee te maken hebt, en ook niets mee te maken wilt hebben.
djudedju

tot de volgende ?

zoete dood

the 'Peperbusse', remains of the burnt-down church St-Pieterskerk in 1896; Oostende, Belgium. (Photo credit: Wikipedia)

In Duitsland heeft een man klacht ingediend tegen zijn vrouw, omdat ze trachtte hem te doden door hem te verstikken met haar borsten...

Dat doet mij denken aan de man die gestorven was door een arbeidsongeval in de brouwerij: hij was in de ketel bier gevallen en verdronken... De kersverse weduwe: "Hij heeft toch niet te veel afgezien zeker?" "Bah neen hij, madamke, hij is er zelfs nog drie keer uit gekropen om te gaan pissen..."

De arbeiders die vroeger werkzaam waren in een groot scheikundig bedrijf in de omgeving van Oostende antwoordden op de vraag waar ze werkzaam waren: "Bij de zoete dood..."

Ach, wij hebben iets met de dood. De dood dat is het einde ... Dat lijkt afschrikwekkend, beangstigend, en toch lachen we er soms mee, en soms zie je mensen die de dood echt verwelkomen als een goede vriend.

En dan spreek ik nog niet van de mensen zichzelf doden. Ik denk dat dit een heel ander iets is. Iets wat ik me zelfs niet eens kan voorstellen. Voor het bestaan van de euthanasie en de stervensbegeleiding had ik wel een begrijpen voor de mensen die uit de pijn stapten, maar de anderen, dat is mij nog steeds heel vreemd. Ik oordeel niet, en zeker ga ik niet veroordelen, gewoon omdat ik het niet begrijp. Ik had ooit een vriend die zich ophing door een koord om zijn hals te doen, en op zijn knieën ging zitten om de koord dicht te trekken. Al wat hij moest doen was zich rechten om terug te komen, maar hij bleef zitten tot de dood. Ik kan mij dat gewoonweg niet inbeelden hoe je dat kan. Ik denk dat er misschien voor die mensen een vlucht is uit een lijden die wij niet kennen, en die wij niet bevroeden. Misschien hebben zij geestelijk dusdanig te lijden dat zij ook geen andere uitweg meer zien dan uit dit leven vol pijn uit te stappen. Dus heb ik zeker geen recht om te oordelen. De tijd dat deze mensen niet op het kerkhof in gewijde aarde mochten liggen, vind ik verschrikkelijk.
Het leed van hen die achterblijven met onbegrip, met enorme vragen, veelal met een vaag schuldgevoel, werden op die manier nog meer gestraft dan alleen al door dat onbegrijpelijke verlies.

Ik heb oude mensen gezien, die naar de dood verlangden, gewoon omdat ze het moe waren, omdat ze alles al gehad hadden. Het was hun tijd, waarom kwam die dood niet?

Mensen die geloven, hebben een zekerheid of een hoop dat de dood niet het einde is... Gek genoeg lijkt dat de dood voor hen niet makkelijker te maken. Alleen zij die sterven met het gevoel dat zij hun tijd nu wel hebben gehad, of die blij zijn uit het lijden te kunnen stappen, gaan met de glimlach. De rest hoopt, maar voelt zich echt niet zeker bij die garantie op een ander, een beter, een eeuwig leven.

Kortom je weet het niet. Het is een kwestie van geloof, en je zou niet moeten geloven, als je het zeker wist.  Geloof is er alleen als je het niet weet. Anders is het kennis.

Ik heb altijd het gevoel dat mensen die dergelijke vragen beantwoorden van uit een overtuiging dat ze weten, dat ze vooral zichzelf overtuigen. En ik denk hierbij net zo goed aan die diepgelovigen als aan die overtuigde atheïsten... Want ik voor, voor mij, snap niet waar ze die overtuiging halen. Het is immers in beide gevallen een kwestie van aannemen, niet van zekerheid.

Ergens ben ik jaloers op dergelijke mensen. Waar ik met reuzegrote vragen worstel, veroveren zij voor zichzelf een zekerheid. Zij overtuigen zichzelf dat ze niet geloven, maar dat ze weten.

Ik voor mij, ik heb dat niet. Ik lig er ook niet wakker van, ik zal het wel zien of juist niet zien, eens ik zelf de grens tussen leven en dood over stap. Ik zie geen reden om bang te zijn. Als er een ander leven is, dan zie ik dat wel, als er geen ander leven is, dan is er niets meer om te vrezen.

Ik hoop op dat ander leven, omdat ik geloof in God, en omdat ik het geloof een goede leefregel vind om in een maatschappij als maatschappij te kunnen bestaan. Het idee dat er een straf is, ook als niemand je daad zag, lijkt mij een middel om het kwaad te onderdrukken.  Voor wie er geen geloof is, is niet gezien worden bijna gelijk aan het niet doen van die daad.

Het is een beetje als met de verkeersregels. Als je te vlug rijdt, en niemand ziet het, dan heb je toch te snel gereden ! Dan heb je toch op een onverantwoorde manier omgegaan met het leven van anderen. Het is niet omdat er geen gevolgen zijn, dat het ongezien is, dat je geen verkeerde daad pleegde.  Voor mij is bewust te snel rijden net zo goed een zonde als "... en beheer nooit iemands goed"

Ik geloof dan ook, dat wie, met of zonder geloof, goed leeft, in een respect voor de medemens en de wereld,  dat die behoort bij de mensen die na een lang leven kunnen zeggen dat de dood mag komen, dat zij het gehad hebben. Ontslapen in tevredenheid: een zoete dood.

De dood is ons niet vreemd, het is een stuk van ons.
We leven bij gratie van de dood !
We eten planten die we doodden, of die "gestorven" waren (vruchten, granen,noten), we eten dieren die we doodden...
Kortom, zonder dood, leven we niet.
Geen wonder dat de dood een stuk van onszelf is...

tot de volgende ?

Storm op ... land

Municipal park. (Photo credit: Wikipedia)

English: Belgian turbine steamer 'Princesse Elisabeth' on the Ostend Dover ferry service. Was used in the between wars years. Nederlands: Belgische turbine stoomer 'Princesse Elisabeth' op de Ostend Dover ferry dienst. Werd gebruik in de tussenoorlog jaren. (Photo credit: Wikipedia)

Vannacht heel weinig geslapen... Het stormde verschrikkelijk, en ik lag te luisteren of ik de hoge populieren niet hoorde kraken. Ik, en ook Mario die de wei huurt naast mijn huis, hebben er de eigenaar van de populieren al meer dan eens op gewezen dat ze een gevaar vormen. Ze lijden duidelijk aan de populierenziekte, en verzwakken dus heel snel, met alle gevaren van dien.

Ik was blij dat onze vorstpannen al vervangen zijn en nu goed vastliggen... En dat we niet meer opschrokken van stukken cement die over het dak rommelen.

En toen ik hoorde dat de wind tegen de middag weer zou toenemen, heb ik besloten dat we de rommelmarkt maar zullen laten... Je moet geen gevaar op zoeken als het niet nodig is.

Zo'n zesenveertig jaar geleden werkte ik op de mailboat Ostend-Dover en daar lagen we ooit uren voor Dover, het stormde zo erg dat we de haven niet konden binnen varen. In die tijd was ik helemaal niet bang van stormwind. Ouder worden heeft bizarre gevolgen !

Als kind woonden wij een hele wandeling ver van de zee, en toch was die band met de zee er altijd... Toentertijd waren er nog geen rolluiken aan ons slaapkamerraam, en 's nachts zagen we iedere keer de lichtstraal van de vuurtoren over ons plafond flikkeren. Driemaal na elkaar, dan een beetje rust, en weer drie keer na elkaar, in een eindeloze reeks. We wisten ook als het weer eens mistig was, want dan was de lichtstraal er niet, maar hoorden wij in de plaats de misthoorn, een diepe sonore klank thoeoe, drie keer na elkaar en dan weer een pauzeke... Het zelfde ritme van de lichten.

We woonden aan "het bosje", officieel het Maria Hendrika Park. Bij storm hoorden wij de wind door de bomen fluiten, en bij erge storm soms het gekraak van een afbrekende boom. Ooit hadden wij een storm, waarbij in één nacht meer dan 300 bomen waren gesneuveld. Bomen sterven echt niet altijd staande !

Als het tijdens de dag stormde, dan stonden we soms door het raam te kijken "Je moet die bomen eens zien gaan !" zei ons moeder... En wij knikten vol enthousiasme ! Wij vonden het als kind sensationeel en dus prachtig om zien. Wij woonden dus aan de kust, en wind was er altijd, en storm heel regelmatig. Slechts nu en dan was het zo erg, dat we er echt van opkeken. Zoals die keer toen we een man met fiets en al gewoon zagen omver waaien !

En ooit, heel lang geleden, was er een soort orkaan, midden in de dag, in een heel warme zomer. We hadden nog net de tijd gehad om naar huis te hollen voor de dreigende massieve lucht, die in geen tijd van stralend blauw naar inktzwart evolueerde. Toen de wind heel plots en heel fel begon, deed ons moeder de rolluiken naar beneden, en holden wij de trap op, om door het raam van de slaapkamer naar buiten te kijken. Voor onze deur stopte een Volkswagen-camionette, zo een van het schoendoos-model. De storm duurde hooguit een tiental minuten, maar de camionette wipte in die tij heel de straat door, gedreven door de wind.

Gek, ook toen waren we niet bang.
Bang is iets voor volwassenen, en het lijkt er op dat ik eindelijk volwassen aan het worden ben.
(djudedju !)

Maar echt, de angsten die een kind kent, zijn heel anders dan de angsten van een volwassen mens, en hoe ouder je wordt, hoe meer angst je kent en hoe intenser je de angst ervaart !
Je voelt dat het best bij je kleinkinderen. Toen je zelf in het kweken van kinderen waart, en er klom er eentje in een boom, dan gaf je hem of haar een rammeling, als een van de kleinkinderen zo iets doet, dan beef je van angst en je hart staat bijna stil van schrik.

Op de foto in bijlage zie je de 100 meter hoge watertoren die gebouwd werd toen ik nog kind was, in het bosje, bijna recht voor onze deur... Op de andere foto een oude mailboat... Daar staat in de tekst ferryboot, maar in het Oostends was dat de "male", van het Engelse Mail. En de officiële naam was Mailboat, postboot... Wellicht een naam uit de tijd dat het schip nog werkelijk de postverbinding was tussen het vasteland en het Verenigd Koninkrijk....

Waar is de tijd...

Tot de volgende ?

koud water

Sebastian Kneipp (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen kon ik mij eindelijk weer behoorlijk wassen, met echt koud water, waar je echt wakker van wordt.
Het hebben van een schoonbroer die al de herstellingen doet aan waterleidingen en centrale verwarming is een zegen... en soms een straf.
Als we met een ernstige breuk zitten, dan wordt onze installatie steeds meteen hersteld, is het echter een onbenullige kleinigheid, dan schuiven we naar achteren op de klantenlijst. Wij zijn immers de vaste klanten bij uitstek.
Dat is logisch natuurlijk, en wellicht zou de wachtbeurt bij een vreemde hersteller nog veel langer duren, maar voor mij, heel persoonlijk, was die kapotte kraan heel dringend ! Bovendien wonen we niet aan zijn achterdeur, en wordt de kleine herstelling dan meteen ook een familiebezoekje.

Niet dat we geen water meer hadden, in mijn huis wemelt het van de kranen her en der, maar de koudwaterkraan aan de lavabo in de badkamer, dat is de kraan waar ik me 's morgensvroeg wakker was.

Ik zou uiteraard 's morgens kunnen naar beneden komen, en me onder de kraan hangen in de keuken, maar dat zou betekenen dat ik in halfslapende toestand de trap naar beneden moest nemen, en dat kan dodelijk zijn....

Dus was de enige andere optie mij wassen aan de warmwaterkraan.
Een warmwaterkraan is gelukkig niet onmiddellijk warm, het eerste water is gewoon ook koud. Het duurt een tijdje voor het warme water van beneden naar dat kraantje in de badkamer boven is gekomen.
Dus had ik net dat beetje koud water om mijn tanden en daarna mijn slaperige kop te wassen met koud water, op voorwaarde dat ik het allemaal heel snel deed.
Ik denk dat ik ondertussen het wereldrecord tanden wassen en gezicht wassen op mijn naam heb staan.
Niet alleen een record inzake snelheid, maar ook inzake zuinigheid !
Tussen ieder bevochtigen van handen, of washandje of tandenborstel in, werd de kraan weer meteen dicht gedraaid, kwestie van in het gedeelte koud water te blijven.

Ik zou me natuurlijk ook hebben kunnen wassen in het bad, maar een koud bad in de morgenstond, dat is een beetje te veel van het goede. Ik weet wel dat er zijn die zweren bij het wassen van heel de borstkas met ijskoud water in de morgen, maar ik laat dat voor de sportfanaten en de volgelingen van Kneipp en andere heilpratikers.

Gisteren is Robert geweest, met een nieuwe kraan, en deze morgen heb ik me uitgebreid en heel langzaam, genietend, gewassen met koud, echt koud water, die niet tegen het einde aan al lichtjes lauw begon te worden, nee, eis und eiskalt ! (Zoals Jâgermeister ?)

djudedju

Hier zit nu dus een wakkere blogger een blad virtueel papier te bekladden met ijskoude vingers en wijdopen ogen.

Beste lezer, ik heb zonet weer enkele woorden in mijn tekst aangelinkt naar Wikipedia... Als je in je tekst de gekleurde woorden aanklikt, dan krijg je dus een artikel in Wikipedia, die je een en ander zou moeten duidelijk maken. Zou, want dat is niet altijd het geval. Ooit heb ik bemerkt dat ik aan het schrijvelen was over de Gentse binnenstad, en ik kon je een link bezorgen naar Gent. Uit nieuwsgierigheid klikte ik zelf eens, en ik kreeg een artikel over La Gantoise, de voetbalploeg van Gent. Iets wat geen zinnig mens interessant kan vinden. (Voetbal is een ding waarbij tweeëntwintig dik betaalde jonge blagen achter een rond voorwerp aanlopen, en als ze dat bereiken, stampen ze dat ronde ding meteen weer weg, om er op het eigenste ogenblik weer achter te stormen... Nee, dit is geen therapie in een instelling voor geesteszieken, het lijkt alleen maar zo)

Als je dus die gekleurde woorden aanklikt, heb je kans dat je wat uitleg vindt, maar net zo goed heb je dus kans dat je iets heel anders leert kennen, wat mijn tekst dan helemaal niet helderderder maakt, in tegendeel.

Wellicht is dit de manier waarop we vaststellen dat geschiedschrijvers over één en hetzelfde onderwerp een totaal andere wending geven. Ze putten uit hetzelfde bronnenmateriaal, maar soms is er een verkeerde link aangeklikt...

Hoe je het ook bekijkt, die linken zijn dus aan te raden, omdat u, hoe dan ook, via deze weg een en ander bij leert. Je moet wel Engels kennen... Want de link wijst - gek genoeg- niet naar de Nederlandstalige Wikipedia, maar jij bent ongetwijfeld knap genoeg om dat euvel te overkomen.

Je zit, dat koude water helpt echt hé !
Mocht jij behoren tot diegenen die 's morgens hun eigen zichzelven wassen met warm water, stop daar dan meteen mee, ik heb je zo net bewezen dat koud water veul beter is !!!! (Met dank aan mijn schoonbroer en de nieuwe kraan !)

tot de volgende ?

Afval bestaat niet...

Dat is pas verheugend nieuws !
En dan nog wel gebracht door de vuilnis-ophaal-wagen !

Als het geen afval is, en zij zitten op de goede plaats om het te weten, dan is het een waardevol goed die we iedere week voor onze deur zetten ! En dan moeten we nog betalen omdat ze hier hun zakken (lees vrachtwagen)  komen vullen !

Nee, alle gekheid op een stokje...
De vervuiling, de global warming...

Een paar maand terug kon ik hier de verheugende mededeling doen dat de opwarming blijkbaar was stilgevallen (Britse geleerden, weet je nog ?), en vandaag lees ik dat we voor het einde van deze eeuw een opwarming zullen hebben van 3 à 5 graden Celsius...

Dit zou meteen betekenen dat het zeewater zo'n 7 à 8 meter zou stijgen, Steden zoals Gent en Amsterdam worden dan pretparken voor de vissen. En ik op mijne berg wordt hier miljonair.
Stel je het eventjes voor... Zowat de helft van Vlaanderen en een nog veel groter stuk van Nederland zouden onder water verdwijnen.
Wellicht zouden er overstromingsslachtoffers zijn, maar de grote massa van de mensen uit de overstroomde gebieden zou wellicht hebben en houden opladen en hun hei zoeken in hoger gelegen gebieden. Deze gebieden worden op die manier overladen met mensen, met een stijgend tekort aan voedsel (heel veel van de vruchtbare gronden op deze Aarde ligt in de gebieden aan de zee, de lage gronden, gevormd uit het slib van de bergen (rivieren zoals o.a. de Nijl) en het slib uit de zee bij vorige overstromingen.

Bovendien zou het klimaat hierdoor helemaal veranderen. Het is niet zo dat wij dan hier ons zelfde klimaat houden met alleen enkele graden meer warmte ! Hele gebieden van de aarde zouden extreme droogte kennen en andere zouden veel meer regen krijgen.

de generatiekloof

Google Chromium alpha for Linux. User agent: Mozilla/5.0 (X11; U; Linux i686; en-US) AppleWebKit/530.9 (KHTML, like Gecko) Chrome/3.0.182.1 Safari/530.9 (Photo credit: Wikipedia)

Iedere morgen open ik mijn computer, lees eerst de twitters en de facebook-berichtjes, dan het nieuws uit de diverse kranten, op twee verschillende adressen, en dan ga ik naar reader waar ik naast nieuws ook een heleboel andere dingen op lees. Ja, ik lees op die manier sommige dingen twee, drie keer, maar meestal uit andere bronnen, en dat scheelt nogal wat.
Dan, vooraleer ik ga bloggen, kijk ik nog eens naar mijn mail... Niet om ze te openen, maar om te zien of er dringende berichten bij staan of zo...

Vandaag zag ik, helemaal onderaan:
"Mijn pa heeft een tablet, zijn e-mailadres is..."

Hé, was mijn eerste reactie: eindelijk !
Luc had op zijn werk (net als zo velen van mijn generatie) kennis gemaakt met de computer...
En toen zoonlief een computer kocht, ging hij daar ook wel eens gebruik van maken, tot hij iets verkeerd had gedaan, en zoonlief heel wat werk had om alles weer recht te zetten. "En nu blijft ge van mijn computer !"

Pa mocht dus niet meer spelen...
De computer was hem ontzegd, en ik zag hem iedere keer weer met wat jaloersheid kijken naar mijn computer.
En zoonlief hield het been stijf.

Maar nu heeft hij dus een tablet...
De wereld is voor hem weer bereikbaar !
Straks stuur ik hem een mailtje, om hem welkom te heten in de digitale, virtuele, draadloze wereld.

Ik ga hem maar niet meteen vertellen dat je nu via Firefox, in de browser een totaal nieuw Operating System kunt installeren, waarbij je naast Linux, BSD, Apple en Windows en andere Androïds, nu ook nog een Firefox OS kunt hebben... (Er zijn er nog, denk maar aan Google's Chrome OS)

Laat hem eerst maar gewoon in Androïd werken (tenzij hij natuurlijk een I-pad kocht, dan is het een Mac Intosh systeem)

Het zal in het begin al genoeg zoekwerk zijn. Na al die jaren noodgedwongen computerloos door het leven te gaan, koest hij best voor de eenvoudigste weg om de generatiekloof met zijn telg te dichten. Maar ik denk het toch maar eens te proberen, ik heb nog kilometers ruimte op mijn harde schijf, dus kan het er ook nog bij, en dan kan ik weer eens alles gaan vergelijken.
Wie weet heeft Firefox het warm water of het wiel opnieuw uitgevonden...

Zo zit ik soms ook nog eens in the clouds te computeren, je weet wel, die heel virtuele wereld in de normale virtuele wereld... Kwestie ven het eenvoudig uit te leggen, niet waar...

Maar eigenlijk is er de dag van vandaag eigenlijk een nieuw soort generatiekloof: de wereld van de computerloze tegenover de wereld van de computernerd.

En voor het eerst is er werkelijk sprake van een echte kloof !
Heel wat anders dan de generatiekloof, die er eigenlijk meer fictief dan werkelijk is ! De kloof tussen de gecomputeriseerde mens en de computerloze is een werkelijkheid ! Het is bewezen dat mensen die vaak met de computer werken, op een andere manier gaan denken en redeneren dan de andere. Er is dus wel degelijk een kloof.
En als we de wetenschap mogen geloven, dan staan we nog maar aan het begin. Men is inderdaad bezig om met de nanotechnologie de computer niet alleen kleiner te maken, men wil de computer inbrengen in de mens.
Ik vertelde reeds dat men met het inplanten van een soort nano-computer, een kunsthand kon doen werken als een echte hand, maar men kon dat ook doen werken in Australië, terwijl de man knus hier in Europa zat !

Kortom, de tijd dat we alle kennis ingeplant krijgen, lijkt heel dichtbij !
Stel je voor, je denkt aan een probleem, en meteen krijg je alle background informatie in je hoofd, en je kunt het ook nog eens nalezen op je bril met virtuele info-glazen, terwijl je in je auto zit die je veilig naar huis rijdt, zonder dat je er hoeft naar te kijken...

Wee de computerloze in die komende wereld !
Worden zij de robot's ? Robot is een woord dat vertaald gewoon werker wil zeggen...
Toch maar eens nadenken

Och ja...
Onlangs had ik een gesprek met een gezin dat er in deze crisistijd niet in slaagde om rond te komen. Op jaarbasis hadden ze telkens net iets te kort, zo'n 2 à 3 procentjes maar, maar toch, het kon niet werken op die manier. Omdat geld lenen ook kost, opteerde men het gezin onder een bewindvoerder de plaatsen, als zij het niet konden, dan kon hij het wellicht wel.

En inderdaad, het werkt !
Niet alleen heeft het gezin nu niet meer tekort, nee, het slaagt er zelfs in te sparen.
Ik denk dat we dat eens moeten laten weten aan onze regering...

tot de volgende ?

duizend bommen en granaten

English: Painting of Gaza, Palestine. (Photo credit: Wikipedia)

Gaza Beach (Photo credit: Wikipedia)

Gaza.
Ik ga geen positie kiezen in deze strijd, me zelfs niet verdiepen in aanleidingen of redenen.
Ik wil het alleen hebben over de mens in oorlog.
Ik kon dus net zo goed beginnen met
Boma.

Ik ben een kind van na de oorlog. Ik ben dus -gelukkig maar- nooit geconfronteerd geweest met oorlog, tenzij op TV of in de film.

Ik ben zelfs nooit soldaat geweest, dus ook dat onderdeel is mij eigenlijk vreemd.
Wat kan ik dan voor zinnigs vertellen over de oorlog?
Niets, en ik ga dat ook niet proberen.
Ik wil schrijven over de mens.

Schrijven over de schrik die mensen hebben bij het horen van een naderend projectiel, de naderende dood. Schrijven over de haat die groeit met ieder slachtoffer, ieder schade...
De mens die door de oorlog oorlogszuchtig wordt.
De mens die niet meer streeft naar de vrede maar naar de overwinning, en overwinning moet je hier lezen als vernietiging van de vijand, van diegenen die doden maken, schade berokkenen.

Haat.

Mensen die elkaar doden, mensen die lijken van vijanden in triomftocht door de straten slepen, mensen die bij de begrafenis van ieder slachtoffer, gevallen door de hand van de vijand, huilend hun woede, hun verbittering, hun onmacht uitschreeuwen. Mensen die haat zaaien in het eigen hart en de harten van hun kinderen.

Zeg niet dat het niet zo erg is, ik heb als jongvolwassene menig keer ouderen horen donderjagen over de Duitsers, en dat het allemaal smeerlappen waren en dat zij de grond waren van iedere oorlog... Haat die nog steeds aan het smeulen was.

Kortom, oorlog is geen oplossing.
Oorlog is alleen het begin van een nieuwe oorlog.

Oorlog is heel moeilijk te beëindigen, gewoon omdat er gedurende gans die oorlog haat is gezaaid.

De eerste oorlog ? Ook die begint met haat.
Ook daar predikt men gedurende een tijd een intense haatcampagne.
Als het om een of andere reden slecht gaat, dan zoekt men een zondebok.
Die zondebok krijgt dan de schuld van alles wat verkeerd gaat.
Als je dat lang genoeg doet, en de haat steeds opvoert, dan krijg je genoeg druk vanuit de massa, om een oorlog vol enthousiasme te beginnen.

Daarom doe ik niet mee met het hekelen van de Walen, daarom doe ik niet mee met het stigmatiseren van de Moslims, daarom weiger ik mee te heulen met de campagnes tegen arbeiders uit de voormalige Oostbloklanden...
Daarom probeer ik haat en nijd uit mijn leven te bannen.
Omdat ik schrik heb
schrik van de escalatie
schrik van losbarstende haat

Daarom verlucht ik dit stukje tekst met beelden van een Gaza waar geen oorlog op te zien is...

tot de volgende ?

Oud (Photo credit: Mohammed Nairooz)

Er zat een briefje in de bus met de mededeling dat men dit briefje binnen een uurtje zou terug komen halen... ?
Het was van een "ijzerpeet", een man die oude metalen komt ophalen.
Ze zijn zeldzaam geworden.

Vroeger, in de tijd dat de dieren nog spraken, was dat een eerbaar beroep.
De man met een steekkar die aan ieder huis "oude" metalen kwam ophalen. En konijnenvellen.
Toen kwam er een systeem waarbij men ook het grof huisvuil zou komen ophalen, en meteen viel een eerbaar beroep weg, en een inkomen. Niet alleen een inkomen voor de ijzerpeet in kwestie, maar ook voor de gewone man, want de ijzerpeet van toen, die gaf je nog enkele centen voor je oude ijzer. Nu moet je allang blij zijn dat je het kwijtraakt.
In heel wat steden (ook hier !) moet je dat oude ijzer nu zelf naar het containerpark brengen. Heb je niets aan, in tegendeel, je moet er nog benzine voor verrijden.

Nu komt er dus weer een ijzerpeet rond.
Een moderne, ingaand op het feit dat je blij bent het kwijt te raken.
Je krijgt nu geen cent meer voor je oude ijzer en andere metalen. Wellicht hoogstens een verrukte grijnslach als den ijzerpeet koper ontdekt in je afval, want koper, dat is geld waard. Grof geld voor grof huisvuil.

Ik heb hem of liever hen, wat oud ijzer mee gegeven. Ze, want ze zijn met zijn tweeën... Vader en zoon ijzerpeet.

Toen hij in mijn gang de Afrikaanse beelden zag staan, vertelde hij dat hij ook antiek opkocht... Van alle markten thuis, niet alleen van de metaalmarkt?

Ze zijn gemoderniseerd. Niet alleen werken ze nu met strooibriefjes in je brievenbus, maar ze rijden ook met een mooie wagen, waarachter een oude knoestige aanhangwagen waar ze het oude ijzer op werpen. Nu moet ik eerlijk zijn... De steekkar, dat is een beeld uit mijn jeugd, uit het platte kustgebied. Ik zou hier in de heuvels van onze Vlaamse Ardennen niet graag een steekkar willen voortduwen, en al evenmin willen tegenhouden in het bergaf gedeelte.

Wellicht kwam de ijzerpeet hier vroeger met paard en kar ? Ik moet dat toch eens navragen bij de mensen van Ziekenzorg en/of Okra.
Gek, nu ik dat schrijf, besef ik dat mijn kennissenkring net als ik zelf, stilaan bestaat uit oudere mensen. Wellicht zijn mijn kennissen met mij mee oud geworden, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik daar nooit heb bij stil gestaan.
Met andere woorden, ik ben een oude mens die praat over oud ijzer.
djudedju

Nu ja, ik voel me niet oud, en mijn aanwezigheid bij Ziekenzorg en bij Okra zijn middelen om je niet oud te voelen...Maar je bent het wel.
Ik ga ons moeder moeten beginnen citeren in mijn gesprek met God, met de oneindigheid... Als ik 's morgens mijn ogen open doe "Ach, ik ben er nog!"  ... Nog een dik jaar en ik ben 10 jaar ouder dan mijn vader ooit is geworden.
We zijn hier niet voor de eeuwigheid. En iedere keer we weer naar een begrafenis gaan, of een kaartje schrijven met deelneming in het verlies, besef ik heel goed de eindigheid van de mens.

En dan denk ik aan de paar oude mensjes die ik blij heb weten sterven. Mensen die blij waren dat hun bobijntje tenden was. Mensen die het allemaal al gehad, allemaal al hadden gezien, en geen verlangens meer hadden.

Ik heb nog heelder pakken verlangens, nog heelder stapels wensdromen... Mij lijkt dat "tenden" zijn, nog zo verschrikkelijk ver weg. Wellicht heb ik een veel te levendige geest om ergens een einde te zien. En toch komt het ooit.

En weet je, dan denk ik aan mijn jeugd... Aan al de dromen die ik toen had, en die stuk voor stuk anders zijn uitgekomen dan ik toen dacht. We zijn blijkbaar heel slechte voorspellers. We zijn wel heel grote dromers.
En nog steeds droom ik...

Is dat niet mooi ?

tot de volgende ? (op de foto: een instrument voor als mijn lied gezongen is ?)

eenzaamheid

English: - (Photo credit: Wikipedia)

1
Nu en dan zie ik hem hier voorbij slenteren.
Een oude man, met een klein lelijk hondje, die geen stap van hem weg gaat.
De man kijkt nooit op, hij loopt iets voorover gebogen, het hoofd naar beneden. Hij stapt niet, hij zet heel behoedzaam voetje voor voetje. Altijd gekleed in een oude blauwe overall, soms met een dikke zwarte vest er bovenop.
Nu en dan stopt hij.
Je ziet hem dan diep ademhalen, met de schouders wat hoog, in die typische houding van mensen die ademnood hebben. Op zijn hoofd een petje, horend bij de blauwe overall.
Telkens hij stopt, gaat het hondje voor hem staan, en kijkt hem aan, als een bezorgde verpleegster.
Regen of geen regen, hij loopt op een paar oude sloefen, je kent ze wel, in stof, met zo'n typische ruitentekening op.

Zelfs al zeg je hem goedendag, hij heft het hoofd niet op, je hoort enkel een vaag gebrom als teruggroet, en een korte blaf van het hondje. Het is helemaal niet duidelijk of hij een goedendag terug wenst, of de hond doet zwijgen.

Ik weet niet hoe oud de man is, maar hij ziet er uit of hij Methusalem van de troon gaat stoten.  Ik denk dat hij zich maar een keer of hooguit een paar keer per week scheert. Meestal zie je hem met een gelaat die door de witte stoppels er uit ziet alsof hij met een dodelijke bleekheid is overtogen. Aan zijn neus hangt veelal een druppel, en nu en dan wrijft hij met zijn mouw langs dit orgaan.

Een oude man met zijn hondje...
Helemaal alleen

2
Ik zou haar niet hebben gezien, had ze niet plots bewogen, waardoor een lichtflits van op haar brillenglazen mij trof.
Ze zat binnen in huis, niet voor het raam, maar achter het muurtje tussen de twee ramen in, en keek naar de straat via het ouderwetse spionnetje... Je ziet ze bijna nergens meer, die spiegel die schuin aan de gevel hangt, zo dat je ongezien de straat kunt bespioneren.
Ik zag via het spiegeltje een oud, bleek gezichtje, met een ouderwets brilletje, met van die ronde glazen, het grijze haar strak achteruit getrokken en wellicht samengebonden in een knotje.
Toen ze zag dat ik terug keek, trok ze de gordijn voor haar gezicht.
Sindsdien kijk ik altijd of ze er zit.
En ja, bijna altijd zie ik haar de straat bespioneren...
Twee, drie keer zag ik haar rechtstaan van haar vertrouwde zitje. Ze draagt een blauwe voorschoot, en een witte bloes, waarvan het kraagje net zichtbaar is boven de voorschoot uit.
Ik heb enkele keren mijn hand in een groet opgestoken, maar ze rukt dan, als verschrikt, het gordijn voor haar uitkijkpost.

"Ze praat met niemand" wist een buur me te vertellen. De donderdag zie je haar buiten komen, dan gaat ze naar de markt. Weer of geen weer. Ze sloft door de straat, met zo'n boodschappenwagentje achter zich aan getrokken. En iedere week stopt de bierhandelaar aan haar deur, neemt de lege bak van spuitwater mee, en zet een nieuwe in de plaats.
"Meer leven is daar niet te zien..." besluit ze haar verhaal.

Vorige week kwam ik het huis langs, en toen ik keek naar het spionnetje, zag ik niets of niemand.
De buurvrouw die me zag kijken, en wellicht onze babbel van de vorige keer nog indachtig was, kwam haastig buiten.... " We zagen ze al een paar dagen niet meer, en toen ze donderdag niet buitenkwam en de bierhandelaar ook al vruchteloos aan de deur stond, toen hebben we de politie opgebeld... Ze hebben haar dood gevonden, in de gang... Ze moet er al zeker een week gelegen hebben, meneer, want ze stonk verschrikkelijk..."

Eenzaamheid...

3

Een hele bende kinderen waren aan het ravotten op het plein. Ze holden achter een bal aan en maakten pret. Aan de kant van het veld stond een kleine knaap naar het spel te kijken, met een hele berg verlangen in zijn blik.
Ik stapte naar hem toe, "Doe je niet mee?" De knaap keek me aan, haalde de schouders op, met een gebaar van "dat zie je toch", en hopte weg, zijn ene been stijf en stram...

Eenzaamheid
In vele vormen
Geestelijk, lichamelijk, maar hoe dan ook een handicap

Het gekke is, dat ze je zo moeilijk binnen laten in hun eenzaamheid.
Het lijkt wel of de eenzaamheid een ondoordringbaar harnas vormt rond hun ziel, hun zijn...

We moeten de opbouw van dat harnas voor zijn, anders komen we hopeloos te laat. We moeten bij hen zijn, voor ze echt ingekapseld zitten in de eenzaamheid.

tot de volgende

waterzonnetje ?

Ze hadden ons zon belooft... en het doet niets dan zachtjes regenen van uit een grauwe grijze hemel...
Ik moet echt stoppen met het schrijven over het weer, het trekt op niets, en dat straalt wellicht af op mijn blog.

Bovendien, weer of geen weer, ik ben een tevreden man. We hebben gezellig getafeld gisteren, en nadien nog wat na gekeuveld.

En vannacht heb ik geslapen lijk een varkentje - zegt Anny, want zij zou niet hebben geslapen.
En toch voel ik me nog helemaal niet fit, niet uitgeslapen. We zijn zo net terug van de rommelmarkt, en ik moet zeggen, ik was blij dat we weer buiten waren, ik verrek van de pijn. Dat weer! zegt Anny, dat feest, denk ik.

Nu ja, dat gaat ook wel weer voorbij. Vandaag en heel de week een beetje de broeksriem aanhalen, zo'n eetfestijn is helemaal niet goed voor de lijn. (En ik heb al zo'n volle lijn)

De voorbije week was in ieder geval een dure week! En ik denk daarvoor niet eens op die resataurantkosten... Nee, we hebben een nieuw wasmachine én een nieuw elektrisch fornuis moeten aankopen... Vanmiddag verbrandde ik mijn mond aan mijn soep. 3 Ik ken dat nieuw vuur nog niet" zei Anny, "het gaat veel sneller dan vroeger". Ik vraag me af hoe ik straks mijn kleren uit die nieuwe wasmachine zie komen... Ook te warm ?

Om het eens anders te stellen, de voorbije week hebben we de economie gestimuleerd.  Jammer dat dat zo veel kost.

Wij behoren nu al meer dan een jaar tot het gild der gepensioneerden. En al die geruchten over de economie maken een mens, zeker een gepensioneerde, bang. Nu, het voortdurend praten over de loonindex maakt wellicht ook de werknemers bang !

Bij het kijken naar de TV, naar de Europese betoging, gaf ik inwendig de Franstalige dame een beetje gelijk, die zei dat ze moesten investeren in de economie: ze hebben wel geld voor de banken, dan moeten ze het ook hebben voor de economie. Het is natuurlijk zo simpel niet, maar die steun aan de banken, en vooral de manier waarop, de bezoldigingen van de kopstukken van die banken en van heel wat multinationals, dat stuit de massa tegen de borst.
Ik vind het héél gek dat je nooit hoort praten over de verloning van voetballers en trainers... Alleen als er eentje de laan uitgezwierd wordt met een schandalig grote opstappremie (opzeg en premie), dan hoor je wat gemor.

Men zou het minumumloon, het minimuminkomen moeten optrekken, en de maximum lonen moet aftoppen. Ik geloof ook niet in een volkomen gelijke bezoldiging voor allen, maar het verschil moet menselijk blijven.

Soms zit ik te dromen... Als je weer eens hoort van zo'n schandalig hoog loon... Zou die man 's nachts op staan om zijn geld te kunnen uitgeven? Je kunt toch maar leven. De een mag gerust wat meer hebben dan de ander, maar het moet logisch en aanvaardbaar blijven, zowel voor de laagste als voor de hoogste inkomens !

Ik ga stoppen, want daar over praten is al net zo erg, als praten over het weer... Het blijft ook daar regenen !

tot de volgende ?

45

Vue du canal à Rozenhoedkaai (Photo credit: Wikipedia)

't Is zo ver, vandaag, even na 10 uur zijn Anny en ik precies 45 jaar getrouwd.
Straks komen de kinderen en kleinkinderen en dan gaan we samen eens lekker eten...

45 jaar geleden was dit wel even anders. 's Morgens vroeg opstaan, netjes het bad in, scheren, tandenpoetsen, haar kammen en föhnen, haar dat daags voordien netjes was kortgeknipt... en in die tijd was kort ook nog werkelijk kort.
Proper vers ondergoed aan, en dan het nieuwe flink gesteven hemd aantrekken. De manchetten omplooien en er de mooie knoppen in zetten, de weerbarstige knoopjes (dat stijfsel hé) dichtknopen, ook het bovenste en dan de nieuwe broek van het nieuwe kostuum aan trekken. Kousen aan (ook al nieuw) de nieuwe gladde schoenen aantrekken, die vervloekte plastron aantrekken, drie keer een mooie knoop proberen te maken en dan om moeder roepen om dat te doen.

Dan verveeld en zenuwachtig rondlopen tot iedereen klaar is, en we met de wagen naar Loppem kunnen rijden. In het nette pak, met in de borstzak een net zakdoekje dat even boven komt piepen.

Daar gekomen, aanbellen aan de deur van de geliefde. Drie keer, omwille van de fotograaf.
En dan binnengaan, wachten op je bruid, die in een wolk van wit de trappen afkomt (drie keer voor de foto) het bruidsboeket geven. Een glaasje schuimwijn in de nette voorplaats, druk gebabbel waar je niets van hoort, want je hebt alleen oog voor die witte wolk naast je...

Dan de taxi in voor de ampele 500 meter naar het gemeentehuis... Eindelijk officieel getrouwd, eindelijk je eigen baas, zelf een gezin vormen... Nadien de kerkdienst en bij het buitengaan gestropt worden door de misdienaars, met een grote rode koord. Ze lieten je pas door nadat je hen wat drinkgeld had gegeven. Daartoe had moeder in al de zakken geld gestopt, dit voor de schaal dat voor de offerande, dat voor de misdienaars... Braaf mens, dacht aan alles.

Dan naar de feestzaal... In de namiddag nog eens op stap met de fotograaf, mooie foto's nemen in het historische Brugge...

Ach, die mooiste dag van je leven was zo vlug voorbij, en het "vrije" leven begon.
De vrijheid dat is vooral verantwoordelijkheid.
We hadden bijna niets, en al wat we nu hebben, hebben we samen gespaard en samen opgebouwd.
Ik denk dat dit de ideale formule is, dat samen hutje bij mudje bijeensparen, samen alles opbouwen...
Dat is een sterke lijm.
een lijm die al vijfenveertig jaar dient, en hopelijk nog veel langer.

Vandaag dus een Vermeil bruiloft... Het wadde ? Vermeil?
Ik heb het opgezocht: in vuur verguld zilver.
Er moeten dus meerdere manieren zijn om te vergulden, maar 45 jaar doet het heel goed.

tot de volgende ?

pimpelende koolmezen

Nederlands: Roofvogel Materiaal: lindehout Behandeling: lijnolie en bijenwas Afmeting: 69x45x7 cm Achtergrondinformatie: roofvogels zijn enorm fascinerende dieren. Sommigen snijden romp en vleugels apart en verlijmen deze, maar deze is uit 1 stuk gehaald. (Photo credit: Wikipedia)

Ik schreef al eerder over de vele mezen die komen fourageren in mijnen hof...
Nu is het raadsel opgelost.
het blijkt dat kool- en pimpelmezen massaal aan het migreren zijn, omdat er bijna geen zaden en noten te vinden zijn in de natuur, gevolg van het bar slechte voorjaar !
Dus, beminde parochianen, doe allemaal een beetje moeite, en voeder de beestjes, al wat je voederen kunt.
Je kunt natuurlijk van die mezenbollen kopen, maar ik gaf je reeds eerder in deze blog een beterkope oplossing. Je smelt wat frituurvet, zo dat het net vloeibaar is, en je gooit er vogelzaad en pindanootjes in. Je laat het boeltje stollen in oude plastic-schaaltjes (het mogen gerust ook porseleinen schaaltjes zijn, indien je heel bijzonder hoogstaande mezen hebt in je tuin...)

Maar laat ons in hemelsnaam de mezen helpen door deze kwade periode ! Er zijn al zo bitter weinig vogels meer over ! Je krijgt nu de kans er een hele hoop te redden. Doen !

Nog niet zo lang geleden was ik in gesprek met onze Bart bezig over het feit dat er de laatste jaren zo veel vogelsoorten verdwenen of bijna verdwenen zijn uit onze streek. We spraken over de leeuwerik, de groenvink en het kwikstaartje... Ook de geelgors passeerde de revue... Misschien zie en hoor je deze nu nog wel in de streek waar jij woont, draag er dan zorg van, want ze zijn aan het verdwijnen !

En het zijn heus niet alleen vogelsoorten die verdwijnen, minder opvallend is dat ook planten verdwijnen, dat ook zoogdieren verdwijnen (de inlandse hamster kwam onlangs op die trieste manier in de kijker)... Ik schreef het reeds eerder, heel wat geleerden zijn er van overtuigd dat de aarde weer in een periode zit van het "Grote Uitsterven"... Dat is reeds eerder gebeurd, denk maar aan de dinosaurus !

Ik weet niet of we de boel kunnen redden met het hangen van mezenbollen en het opbouwen van een beestentoren in de tuin, maar niets doen helpt zeker niet !

Misschien een klein voorstel... Als je graag een nette tuin hebt, en zorgvuldig alle bladeren bijeenharkt om je gazonnetje net te houden, leg die bladeren dan aub ergens in een verloren hoek op een hoop, leg er enkele takken op om de boel bijeen te houden. U biedt woonst aan massa's dieren, die dank zij die bladeren de winter door komen. Vooral insecten, maar misschien, met wat geluk ook een egel...
Dat zijn dingen die je niets kosten, en die heel wat leven kunnen redden.

Ik hou niet van Kris Duchaussois (of hoe schrijf je die naam?), maar zijn wekelijkse voorstellen om van je tuin een klein onderdeel te maken van een groot reservaat, zijn correct en verdienen navolging.

De natuur schreeuwt om hulp !

Natuurlijk ben ik ook bekommerd om de belaagde neushoorn en de reuzenpanda, maar ik vind de dieren om me heen nog veel belangrijker, want zij zijn echt een stuk van ons leven, van ons milieu !

Ik weet dat ik tegen zere schenen ga stampen, maar ik denk dat we ook iets moeten proberen te doen aan de scheefgroei binnen onze natuur. Onze natuur is dermate ontwricht, dat er geen sprake meer is van een natuurlijk evenwicht. En de laatste jaren zien wij een veel te grote aangroei van de rovers. Ik denk hierbij vooral aan kraaien, roeken, eksters, ratten en vossen. Deze dieren doden andere dieren om te leven. In een natuur waar de prooidieren al sterk onder druk staan door een ontwricht milieu, door sproeistoffen, fijn stof, scheikundige vervuiling, moeten we kijken dat de roofdieren niet op hun beurt evolueren tot een plaag, en de teloorgang van de natuur versnellen.

Ik vind een kraai een prachtige en heel slimme vogel, maar geen enkel soort mag eigenlijk de overhand nemen.
Het natuurlijke evenwicht is er niet meer. Gewoon omdat er te weinig natuur is, en te veel vergiften.
Als we nog iets willen behouden moeten we op diverse manieren ingrijpen.
Een deel van de dieren lukt er in zich aan te passen aan de nieuwe door de mens gecreëerde wereld. Denk aan de merel die van schuwe woudvogel is geëvolueerd tot stadsvogel. Dit is een voorbeeld van een onschuldige soort, maar er zijn andere. De ratten zijn de mens gevolgd, de vossen doen dit nu ook. Ook kraaiachtigen en in sommige regio de spreeuwen en/of de meeuwen.

Maar grotendeels zijn dit eigenlijk rovers.
Dit betekent dat deze dieren op die manier een voorsprong aan het uitbouwen zijn, en deze voorsprong zienderogen aan het vergroten zijn, ten opzichte van de rest van de natuur, die zich niet aanpast aan de verstedelijking van de natuur.

Vlaanderen heeft door zijn stedebouwkundig beleid eerder het uiterlijk gekregen van één groot stadsgewest dan wel van steden in  vlekken tussen een massale natuur in.

Onze natuur wordt daardoor schever getrokken dan ooit.

Misschien kent iemand een betere manier dan ik, maar het lijkt me duidelijk dat we corrigerend moeten optreden willen we nog iets overhouden !

Maar laten we maar beginnen in ons eigen tuintje, voeder de vogels !

tot de volgende ?

grijs

Nederlands: dit is een nest waar in 3 verschilende kleuren voor komen: zwart wit, rood wit en lilack wit (lijkt grijs maar is echt licht paars) (Photo credit: Wikipedia)

De wereld lijdt aan een chronisch gebrek aan kleur.
De herfst wordt door velen geroemd om de kleurrijke herfstbladeren, maar buiten mijn linde staan hier geen bomen in de nabijheid, en een linde verkleurt wat gelig, en dat is al. (Wel in een andere tint dan die vervelende maïs)

De herfst en de winter zijn voor mij trieste periodes in het leven. Het enige waar ik wat plezier in heb, zijn de vogeltjes die nu vlak voor het raam komen fourageren op de voedertafel.  De rest lijkt wel allemaal dood en vergaan. Ik voor het eerst zelfs enkel planten, die in het begin van hun loopbaan wat vorstgevoelig zijn, in een vliesdoek gehuld, en nu staan er niet alleen schijnbaar dode of stervende planten in de tuin, maar ook nog eens spoken in nationale klederdracht...

Buiten die vermaledijde geelbruine maïs staan de velden er naakt en triestig bij, nat en grauw.

De mens volgt die tendens.
In de zomer zie je mensjes in felle kleuren rondlopen en vooral rondfietsen. Nu, in de herfst en wintermaanden dragen de meesten zwart, grijs of hooguit wat doods bruin... Zelfs de wielerterroristen verbergen hun kleurige outfit onder zwarte regenvestjes.

Soms heb ik lust om hier ergens een heel kleurig iets, pardoes in de natuur te planten. Een groot voorwerp in briljante kleuren die vloeken met al dat grijs en grauw. De verkiezingen in ons land zijn wat te vroeg gekomen ! Ze zouden dat de facto moeten doen in de somberste tijd van het jaar, de zes donkere weken, drie weken voor en drie weken na 21 december... Op die manier zouden de grauwe velden toch nog wat kleur hebben, weliswaar van lelijke onderwerpen, maar toch kleur.

Ik troost me in de aanwezigheid van mijn parkiet (knalgeel met rood) en mijn kanarievogel (geel)... Zij brengen niet alleen leven en lawaai, ze brengen ook beweging en kleur.  Buiten vrolijken de mezen en het roodborstje de boel wat op.

Ik smacht naar kleur
Zeg mij waar de bloemen zijn, waar zijn ze gebleven?
(is dat geen liedjestekst?)


Ach, ik zit te zagen. Kijk, hier op mijn scherm kan ik kleur toveren, zoveel ik wil. Ik kan screensavers laten draaien met heerlijke kleurige foto's van bloeiende velden. En zelfs het tekstblad waarop ik mijn blog aan het typen ben, is heerlijk wit met enkele kleuraccenten die me wijzen op schrijffouten (je zou voor je plezier een fautje schreiven om wat helrood te zien opflitsen.

Heel wat van die rode lijntjes negeer ik, omdat ik vind dat ik geen Nederlands moet schrijven, dat Vlaams ook heel goed en heel juist is.  Waarom zou ik mijn moedertaal moeten verloochenen ? De taal waar we mee opgegroeid zijn, die we spreken, die we kennen zonder er bij na te denken.
Bij mij mogen er blaffeturen (vensterluiken) aan de muur hangen, en kan ik spreken over zeeratjes in plaats van over cavia's... De meeste van die woorden vind je toch terug in de dikke van Dale... Dat er dan bij staat  (zuid nederlands) dat is voor mij geen reden om ze niet te gebruiken, in tegendeel. Ik ben hier in Vlaanderen. Ik zou het dan ook logischer vinden dat men daar niet Zuid nederlands zou bij zetten, maar Vlaams. Voor de rest geen opmerkingen over dat treffelijke boekwerk.

Bij mij mag de coureur nog een tuimelperte maken en op zijn kop stuiken... Dat doet echt niet meer pijn dan vallen en op zijn hoofd terecht komen.

En weet je... dat brengt kleur in de taal...
kleur...
hmmmmmmmmmmmmmmm !

tot de volgende ? (op de foto: mooie zeeratjes !)

onbewoonbaar verklaard

Velzeke - Paddestraat - Monument Ronde van Vlaanderen met die winnaars van die keren dat de Ronde over de Paddestraat reed. In vb. 1988 was dat niet het geval wegens werken. (Photo credit: Wikipedia)

Lap!, 't is van dat !
Een van mijn huizen is onbewoonbaar verklaard.
... door mijn vrouw.
Ik ga straks de ladder uithalen en tegen onze muur zetten, om het huis te verwijderen, en te vervangen door een nieuwe woonst voor de pimpelmees of de koolmees of overijverige ringmussen.

Ik denk dat het huisje er al een jaar of tien hing, maar nu lag er een stuk van het dak op onze oprit. Zo kunnen die beestjes niet meer leven, vindt ons Anny, dus moet er een nieuw exemplaar gehangen worden. Dat maakt dat ik dan maar één reservewoning zal hebben in onze garage.
Volgend jaar in de school in Velzeke, tijdens de rommelmarkt, maar eens binnenspringen en er weer een paar in reserve mee brengen, want de andere die er nog hangen zijn ook al meer dan tien jaar blootgesteld aan weer en wind.

In de tuin staat de voedertafel weer, en is er nu al voortdurend bezoek van vogels van allerlei pluimage. Pimpelmezen, staartmezen, koolmezen, ringmussen, heggemussen, merels, turkse tortels, vinken, tuinfluiter-achtige beestjes (ken jij die uit elkaar ? Ik niet) en natuurlijk ook het roodborstje.

Eigenlijk waren we nog niet van plan om er al mee te beginnen, maar voor ons raam, naast de plaats waar de voedertafel staat, staat een mooie grote rozenstruik, en die zat vol vogeltjes die naar binnen keken, zo met een air van: "Zal 't nog lang duren voor er gedekt wordt ?"...
Wij kunnen daar niet goed tegen, en dus dekten wij de tafel maar.
Anny heeft frietvet gesmolten, er een massa vogelzaad doorheen geroerd, die massa, zodra het niet meer te warm was, in plastic-potjes gegoten, laten opstijven, en buiten gezet, op de voeder tafel. De eersten die kwamen waren de mezen ! Eerst de koolmezen (er zitten er enkele bij met een wit plekje in de nek !) dan de pimpelmezen, op de voet gevolgd door een groep staartmezen. Staartmezen komen altijd in groep. Eigenlijk is het een piepklein vogeltje, met een enorme staart.

Recht voor de voedertafel buiten, zit binnen onze kanarie. Die voelde zich wat aangeslagen door al dat gedoe voor zijn kooi. Hij wipte heen en weer, en zat soms te schelden tegen al die vreemdelingen. Hij is geel met zwarte ogen, en deze uitrusting maakt hem tot een ultra-rechtse binnen de vogelwereld... Dus ageert hij tegen het vreemde gespuis. Niets menselijk is hem vreemd...

Maar ook bij die asielzoekende vogels zijn er agressieve beestjes ! Nu en dan komt er eentje tegen de ruit aan fladderen, heel uitdagend naar de kanarie scheldend.

De kanarie bekijkt hem dan hautain.
Maar niet altijd...
Laatst was er een valkje, die eerst op de afsluiting zat, tussen onze buur en mijn tuin,  en die dan plots een regelrechte aanval deed op de kanarie. De ruit noch de tralies had hij gezien, het brokje vlees wel. Die keer zat onze kanarie wel een uur stil, zo ver mogelijk van het raam.

Wij waren verstomd door het lef van dat kleine valkje. Zo dicht bij ons, en als hij de kanarie zag zitten, dan zag hij ons ook.

Nu en dan krijg je een quasi zekerheid dat vogels soms de ruiten niet zien. Dan kwakt er soms eentje hard tegen het raam aan. En heel af en toe liggen ze dan voor pampus op de grond, voor het raam.

Mijn tuin, met de dichte begroeiing is een asiel voor vogels in de winter. Ieder jaar hebben we hier slimme winterkoninkjes zitten, die uitgedokterd hebben dat je hier warme pootjes kunt hebben ! Aan mijn achterdeur en aan mijn voordeur heb ik een licht met een zuinige spaarlamp, die automatisch gaat branden zodra het donker wordt. Die lampen zijn in de loop der jaren netjes gecamoufleerd door er om heen slingerende klimplanten, en dus gaat ons winterkoninkje 's avonds slapen op de lamp, met warme voetjes.

Als er iemand komt na het vallen van het duister vliegt hij verontwaardigd op, en gaat enkele takken hoger zitten wachten tot de ambetanteriken weg zijn.

Volgend jaar ga ik eens proberen een insectentoren op te zetten in mijn tuin... Op die manier kunnen we nuttige insecten naar de tuin lokken. Wie interesse heeft moet maar eens kijken op www.mier.be , daar vind je onder beestentoren een heel mooi ontwerp, en ook de uitleg.
We hebben veel te weinig vlinders, pimpampullekes en aardige hommels in onze tuinen !

tot de volgende ?

Chrome

Zonet gelezen: Google Chrome is in een jaar 26 % sneller...
... en ik heb dat niet gemerkt.
Ik heb een tamelijk recente PC, en dat werkt behoorlijk snel, en mijn Chrome webbrowser werkt ook snel. Ik heb wel gemerkt dat het sneller gaat dan met Firefox, wat nochtans ook geen slechte browser heet te zijn.

Ik moet zeggen, ik ben nogal een fan van Google. Natuurlijk zijn er ook nadelen aan, maar voor wat ik wil doen en doe, lijkt me dat allemaal niet van zoveel belang. Ik ben tevreden met wat ik heb. Dat er publicitaire boodschappen staan aan de zijkant, daar heb ik echt geen last van. Ik moet eerlijk zeggen dat ik die niet eens bewust zie. Ik bekijk die dingen nooit. Dus kunnen ze me ook moeilijk hinderen. Het schijnt dat je die reclame zelfs op een of andere manier zoudt kunnen verbergen, maar vermits ik ze toch niet bekijk...

Ik heb het al gezegd, er is ook in de computerwereld, geen enkel ideaal systeem. Je moet voor jezelf uitmaken wat voor jou het beste is. Ik, voor mij, hou van de dingen die gratis ter beschikking staan, en goed zijn. Je kunt uiteraard ook mindere programma's vinden bij die gratis dingen, maar vergis je niet, ook bij de betalende programma's zitten er veel waar er ambetantigheden in zitten !

Betalen is helemaal geen waarborg op kwaliteit, het omgekeerde ook niet. Het is dus precies zoals ik stel: je moet zoeken naar het systeem dat voor u voldoet. En, het moet mij van het hart, als je moet gaan zoeken bij dure koopprogramma's, dan wordt het opbouwen van een systeem die voor jezelf voldoet, een dure zaak. Met mijn gratis systemen, kan ik in alle rust sorteren, en hersorteren... Het kost me niets buiten wat tijd voor installatie en weer wegdoen.

Ik heb een voor mijn doen volmaakt systeem, maar het kan best zijn dat het voor jou helemaal niet voldoet...

Wat die snelheid betreft, die doet er inderdaad iets toe! Onlangs zat ik eens te werken op een oude computer, en ik ergerde me blauw en zwart op het feit dat ik telkens met wachttijden zat tussen verschillende acties.

Een computer heeft mede als bedoeling dat je snel kunt werken, en als je dan telkens moet wachten op de machine, dan is dat verschrikkelijk vervelend. Zeker als je dat niet gewoon bent.

Ik krijg nogal veel mailtjes, veelal met heel mooie PPS - voorstellingen, en sommigen zijn dan in een bestand die slechts heel langzaam werkt... Geef toe, dan zit je je op te jagen. Idioot eigenlijk, want eigenlijk is zo'n pps-je gewoon een ding die bedoeld is om leuk te zijn, om je te plezieren... en je zit je op te jagen omdat je even moet wachten op de pret.

Soms zal die vertraging liggen aan het feit dat ik dat pps-je krijg van een PC die werkt met een ander Operating System dan het mijne, en moet de mijne het programma "vertalen" naar zijn systeem. Ik hoor dat dit ook het geval is met zaken die ik doorstuur naar anderen.
Daaruit blijkt eens te meer dat geen enkel systeem volmaakt is.

We zouden dat niet hebben, als we allemaal met hetzelfde systeem werkten, maar het feit dat er verschillende systemen bestaan, is een waarborg op snelle verbeteringen. De concurrentie dwingt de makers om steeds beter te zijn.

Dat ik een buitenbeentje ben, met mijn Linux, is dus eigenlijk goed voor uw systeem ook..

tot de volgende ?

Oh Happy Day

Coat of arms of Leers (Nord, France) drawn by User:Manassas for Blazon Project of French-speaking Wikipedia, with Inkscape. Source: http://www.gaso.fr/ - Blazon: unspecified (Photo credit: Wikipedia)

Vanmorgen zijn we al heel vroeg weg gereden naar Auchan te Leers in Frankrijk. Nog vlug wat boodschappen doen, onder meer voor zaterdag.
Zaterdag zijn we immers 45 jaar gehuwd, en gaan we met de kinderen eens gezellig bijeen komen en dan samen gaan eten.
Dus hebben we nog een en ander bijgehaald om er een feestelijk dagje van te maken.
Ik kan er nog steeds niet over... 45 jaar ! Laatst zat ik nog te denken aan onze Bart en ons Veerle, dat ze nu ook al de veertig voorbij waren, en dan dacht ik aan een oude collega, die toen hij veertig werd, een heel jaar lang zat te kankeren dat hij nu oud was... Voor hem was die veertig jaar een magisch getal, het keerpunt tussen jong en oud. (Ik wou dat ik weer veertig was !)

Maar hoe dan ook, mijn kinderen zijn het kind zijn al heel lang voorbij... Het zijn nu ook volwassen mensen, gedegen burgers... Ergens krijg ik dat niet goed in mijn eigen binnenste, voor mij zijn het nog steeds mijn kinderen... En ik betrap mezelf er op dat ik soms denk aan hen op een betuttelende manier. Precies zoals lang geleden.

45 jaar... Het is voorbij gevlogen. Het lijkt net gisteren, en toch zijn daar de kleinkinderen, allemaal midden in hun puberteit, allemaal met hun eigenheden, die je als volwassene maar moet zien er bij te nemen. Wij voeden de kinderen op, maar eens in hun puberteit, voeden zij ons op hun beurt op... Ze plooien ons door middel van veel botsingen en confrontaties naar hun wereld, en wij proberen wanhopig er nog zoveel mogelijk van onze wereld in te stoppen.

Als ik dat nu bekijk, is het goed verdeeld. Ze zijn nog steeds mijn kinderen, maar ze hebben hun eigen manier van denken van zijn... En met de kleinkinderen zal dat ook wel loslopen, alleen zal de sprong voor ons, grootouders wellicht nog iets groter zijn dan met onze eigen kinderen, en aan onze ouderdom, dan spring je al wat moeizamer.

Maar alles komt op zijn pootjes terecht.
Ik denk dat kinderen allemaal drie benen hebben...
Iets met drie poten kan altijd staan, ook al is het zo scheef als iets.
Maar misschien zien wij dat als scheef, omdat wij vanuit ons standpunt de wereld bekijken... En volgens ons vader was dat bij mij, in mijn puberteit wel héél scheef...

Ik heb het gevoel dat ik nu, na al die jaren, het aan mezelf verplicht ben, om eens achteruit te kijken... Mijn levensverhaal te overlopen... Maar ik zei het al eerder, het lukt me niet, omdat ik steeds weer de neiging heb om te denken: "Had ik dat dan niet gedaan, waar zou ik nu staan?"

Ik weet niet waarom, maar het lijkt me altijd alsof ik ook heel anders had kunnen leven, dat ik dan ook een heel ander iemand zou zijn, in een heel andere wereld. Had de kans om voor Oudenaarde te kiezen enkele maanden later gekomen, dan was ik hier wellicht nooit beland... Dan zat ik misschien in Roeselare... En hoe zou mijn leven dan verlopen zijn?

Telkens en telkens opnieuw moet je in je leven keuzes maken, en je weet niet welke kansen er zouden komen als je die keuze niet maakt, of dat er misschien helemaal geen kansen meer zouden gekomen zijn... Misschien is er een moment in je leven dat je, zonder dat je het weet, zonder dat je het zien kunt, de deur naar andere kansen sluit.

Ach, ik heb mijn keuzes gemaakt, en ik kan niets herdoen, en het is al bij al goed geweest.
Weet je, eigenlijk moet je je vooral niet te veel zorgen maken, stippel je leven uit naar best vermogen, en denk niet dat je verkeerd bent... Je bent wellicht nooit verkeerd, je leeft, wat je ook kiest, je eigen leven...

Ik wens iedereen een goed leven toe, maar het leven is als een mooie roos, prachtig, geurig, maar er zitten doornen aan.

tot de volgende ?