Wat nu gezongen?

Okra growing in a Sub-urban garden (Photo credit: Wikipedia) DIT VIND IK LEUK... OKRA IS NIET ALLEEN EEN VERENIGING, HET BLIJKT OOK EEN PLANT TE ZIJN !!!

De KBO (Katholiek Basis Onderwijs) Mater moet noodgedwongen uitkijken naar andere lokalen om les te geven. De oude gebouwen zijn niet meer te gebruiken. De parochiezaal wordt dus aangeslagen om klaslokalen in onder te brengen...
Dit betekent dat alle organisaties OKRA, Ziekenzorg, KVLV, Toneelvereniging en wat weet ik nog allemaal plots op straat staan, of moeten zoeken naar uitwijkmogelijkheden, maar veel is niet mogelijk... Dus zal er met de kalender moeten geschipperd worden. Want nu hadden we meerdere lokalen, zodat er zelfs op hetzelfde tijdstip meer dan een activiteit kon plaatsvinden. Deze mogelijkheden worden nu sterk beperkt.

De duur ? We moeten blijkbaar minstens op drie jaar rekenen...
Wellicht op veel meer, als we de snelheid van de subsidiëring zien in ons landje...

Ik denk dat we dringend zullen moeten bij gaan zitten met alle organisaties, om de mogelijkheden te onderzoeken, en om alles op elkaar af te stemmen. In veel gevallen zal de kalender moeten aangepast worden, en wellicht zullen er dingen moeten beperkt worden, misschien zelfs (tijdelijk ,) afgeschaft worden.

Kortom, verenigingsleven heeft het al niet zo makkelijk om  leefbaar te blijven, en deze situatie zal dit wellicht niet verbeteren.
Maar misschien kan het ook nieuwe kansen bieden?
Ik ga niets zeggen over organisaties waar ik niets heb over te zeggen, maar ik denk dat deze tegenslag misschien ook een bron van nieuw leven zou kunnen zijn. Sommige organisaties zijn klein, bereiken slechts een kleine groep mensen, terwijl er anderen zijn die min of meer hetzelfde doen, en ook sukkelen om leefbaar te blijven. Vooral verjonging is veelal een heikel punt.
Als ik naar mijn eigen hoekje kijk, de Crea van Ziekenzorg, dan hebben ook wij niet te stoefen. Het is niet zo'n grote groep, en de gemiddelde leeftijd ligt aan de hoge kant. In bijna iedere organisatie is er wel een groep, of sporadische organisaties van creatieve werking. Naar mijn oordeel kunnen we ons misschien wel eens samen zetten, om samen enkele activiteiten te doen. Dit hoeft niet altijd te zijn, het kan beperkt worden tot een of enkele activiteiten per jaar, maar het zou in ieder geval voor allen een verrijking kunnen brengen.

Misschien zijn dergelijke samenwerkingsakkoorden mogelijk voor nog andere zaken... Ik zou zeggen, niets hoeft, alles kan...

We zouden op die manier niet alleen van elkaar kunnen leren, maar ook de kalender lichter maken. Iedere keer twee groepen samen iets doen, winnen we een dag op de kalender voor andere zaken.

Natuurlijk zal en zou dit niet makkelijk zijn ! Iedereen heeft zijn manier van werken, heeft zijn voorwaarden, heeft zijn beperkingen... Bij Ziekenzorg werken we met langdurig zieken, veelal met een klein inkomen. Dit betekent dat we voortdurend zoeken naar goedkope alternatieven om iets te maken. Bij andere organisaties speelt dit niet zo erg. Daar kunnen de leden veel makkelijker een eigen -groter- deel in de kosten dragen. Het zal kwestie zijn van dit en andere punten op te lossen op een manier die voor allen kan. Of samen te werken op die keren dat beiden elkaar praktisch kunnen vinden.

En vooral... goede wil...
Als je samen werkt, dan betekent dat onder meer dat je -tijdelijk- het roer uit handen geeft, en een ander de leiding geeft voor die activiteit... En ik weet dat dit wellicht het meest heikele punt van allemaal is...
Hoe gek het ook moge klinken, zelfs in zoiets als een beweging op parochiaal vlak, speelt de macht een rol...
Mensen zijn allemaal behept met dat virus.
Ook daar zal een evenwicht moeten worden gezocht.
Heel zorgvuldig, want daar ligt een van de gevoeligste punten.

Maar als we er in slagen, kan dat betekenen dat we elkaar "bevruchten", dat we er rijker uit komen, dat we bijleren, dat we meer leden krijgen in alle organisaties.
Ik weet wel, er zijn hoge klippen te nemen, maar de huidige beperkingen zouden - hopelijk - een verrijking kunnen brengen. Bovendien kunnen wij, door deze frontvorming, alleen sterker naar voor komen bij de bevolking.

Hoop doet leven...
en als parafrasering op het Belgisch devies: Samenwerking maakt macht !

tot de volgende ?

de nachtspiegel

Nachtspiegel, wellicht nu niet meer vermeld in van Dale... was ooit een synoniem voor po... Nachtemmer ofte pispot...
Maar daar wil ik het niet over hebben... Ik heb het over een echte spiegel voor 's nachts.
???
Voor uitleg moet je bij mijn parkiet zijn. Hij heeft ontdekt dat hij volkomen uit het licht kan gaan zitten, als hij zich achter de spiegel plaatst in zijn kooi. Daartoe gaat hij helemaal op het randje van zijn stok zitten, duwt de spiegel weg van de kant, zodat die gewoon voor en tegen hem komt te hangen. Het licht mag nu branden, meneer zit in de schaduw van zijn zelfontworpen paravent... In dit geval misschien beter een paralumière genoemd?

Het is niet toevallig één keer, nee, iedere avond herhaalt zich dat fenomeen. Meneer wil rusten, en dus doet hij - op zijn manier- het licht uit.

Ik zou er misschien een foto kunnen van nemen, maar dat zou dan onvermijdelijk met flits zijn, en ik wil dat beestje niet doen schrikken. Ik wordt ook niet graag gewekt. Zeker als het niet nodig is.

Bovendien zou je op de foto alleen een spiegel zien en daaronder een staart. Meer is niet zichtbaar. Dat is precies de reden dat we zijn vreemde gedrag opmerkten ! We zagen het beest niet meer in zijn kooi ! Hij zal toch niet... Nee, daar zit hij, helemaal verdoken, buiten zijn lange platstaart.
Onze parkiet is een roodrug, een van de Australische platstaartparkieten.
Normaliter zijn dat groene parkieten met een mooie rode rug (de mannen). De onze is een knalgele vogel, met heel wat knalrode vlekjes op zijn rug. Mooi beestje, en heel lief.

Hij zit nu in Jacko's kooi... Een dikke week terug is onze papegaai heel plots gestorven. Het beestje kwam nog eens een kopje geven aan Anny, en kreeg plots een hartaanval, sidderde nog even, viel van de draad naar beneden en was dood. We hebben hem begraven in de tuin. Een gezel die wij hier al meer dan 20 jaar hadden. Hij kwam van bij Veerle, en zij kocht hem als een volwassen dier, waarvan we de leeftijd dus nooit hebben geweten.

Weer een dier minder. Vroeger hadden we veel meer dieren, honden, katten, vogels, vissen... Nu zijn de katten en de honden er al niet meer, en nu ook de papegaai niet meer... Anny wil geen dieren meer. Ik wel, maar ik begrijp haar, zij zit met het werk en het vuil van die beesten. Het enige wat ik zelf onderhoud zijn de vissen. Dat is mijn werk... Nu ja, de dekglazen worden gewassen door Anny, en zij staat buiten om het water aan te zuigen in de darm waarmee wij het water uit de bak hevelen, samen met het vuil. Maar filters en dergelijke , dat doe ik. Daar is een pak werk aan, maar dat is maar om de zoveel weken... Dus dat gaat wel.
In mijn grote bak (2 meter lang,70 cm breed en 60 cm hoog) zitten twee filters. De bak is te groot om het met één filter proper te houden. Er zitten zo'n 800 liter water in !

Maar om eerlijk te zijn, ik mis mijn hond, mijn kat, mijn papegaai...
Niet dat ik er zoveel mee bezig ben, maar het is leven in huis.
Ik hoop dat we niet met tijd en boterhammen moeten terugvallen op een huis met alleen maar twee mensen in.
Nu heb ik nog een kanarie die kweelt, een parkiet die fluit en rond klautert, schommelt, en probeert je aandacht te trekken met allerlei rare manoeuvres...en natuurlijk mijn vissen... Mijn levende televisie, veel beter dan de echte TV, want daar is er nooit een heruitzending !

Dat mijn kinderen en mijn kleinkinderen dierenliefhebbers zijn, dat is geen wonder... Ze kregen het met de paplepel opgediend !

Maar ook dieren zijn niet meer zoals ze waren... Of liever, wij behandelen ze heel anders dan vroeger...
Het best zie je dat bij de honden...
Toen wij pas getrouwd waren hadden wij al een hond. Dat beest at de restjes van de tafel en vooral veel oud en keihard brood. Daar was hij gek op, en als hij de kans zag zou hij de zak oud brood hebben meegesleurd in zijn hok. De hond sliep niet binnen in huis, maar in een stal, waarvan de deur open bleef staan. Zijn bed had hij gemaakt in de bak onder mijn werkbank. Ten zijne gerieve legden we daar enkele oude aardappelzakken in, om warm te liggen.

Onze laatste honden, die sliepen in huis, zelfs in de slaapkamer (niet in bed). Kregen speciale hondenbrokken, en hadden speeltjes. Eén van de honden was wel nog steeds verlekkerd op oud brood... Brood die we nu niet meer houden voor de honden, maar voor de geitjes van Bart.

Als je de kat bekijkt, dan zie je hetzelfde scenario... De eerste kat sliep buiten at van de restjes (delen met de hond !), en sliep meestal in het duivenhok bij de duiven (waar hij nooit ook maar een veer van aanraakte)... De laatste kat sliep in een kattenmandje, at kattenkorrels en nu en dan blikvoer voor katten, uit een eigen bakje... waar de hond niet mocht aan komen. Kat en hond waren beste maatjes en sliepen soms samen in één mand.

Kortom, dieren hebben mee geprofiteerd van de welvaart van hun baasjes. Als je nu honden bekijkt, dan heb ik er soms medelijden mee. Ze worden niet alleen vertroeteld, ze worden gedwongen zich als kleine mensjes te gedragen. Met kleren aan, ze mogen niet eens meer lopen, maar worden gevoerd in een soort kinderwagen... Ik geloof nooit dat die honden gelukkig zijn ! Honden moeten kunnen rennen, spelen, blaffen en... hond zijn...

Met katten gaat het dezelfde weg op ! Ik kreeg al mailtjes met katten waarvan de pels gekleurd werd of geknipt...Arm beest !

Dat is niet meer vertroetelen, dat is volgens mij een veredelde vorm van mishandeling. Laat het dier dier zijn !
En eigenlijk... ik kan me niet ontdoen dat we een beetje hetzelfde doen met onze kinderen ! Laat het kind eens kind zijn ! Laat het spelen en ravotten, maak er geen drama van als het een buil valt of een wonde heeft die moet genaaid worden... Dat hoort bij het opgroeien !
Eigenlijk moeten we eens meer kijken naar al die TV-uitzendingen over de Zoo... Daar zie je, hoe ze alles proberen om de dieren een zo normaal mogelijk leven te laten leiden. Hoe ze minder dieren houden om plaats genoeg te hebben voor de dieren die wel blijven, opdat ze normaal kunnen bewegen, rennen, klauteren en door de bomen zwieren. Enorme volières waar devogels werkelijk kunnen vliegen en niet meer gedwongen zijn van van stok naar stok te hippen.

Heb je een kanarie? Mooi ! Maar zorg dat de kooi ruim genoeg is, zodat hij niet zo maar van stok op stok kan hippen, maar dat hij zijn vleugels minstens moet openslaan ! Heb je een goudvis ? Mooi, maar zorg dat het beest kan zwemmen, dat het schuilplaatsen heeft en dat het water regelmatig ververst wordt op de juiste manier ...
Doe je dat ? Goed zo, dan ben jij er ook eentje die zijn hond laat rennen en spelen... en niet in een mantelpakje in een kinderwagen zet.
En wellicht - hopelijk - ben je dan ook iemand die een kind eens kind laat zijn, die het kan verdragen dat ze spelen, dat ze lawaai maken... en zet je ze niet hele dagen voor de TV of Computer en aanverwanten...

Laat de natuur nog zijn deel doen in de opvoeding... Van dier... en mens !

tot de volgende ?

telefonitis

Handsfree... (Photo credit: Sonal And Abe)

Ik heb mijn handsfree in de vuilnisbak gekieperd. Het ding had de onhebbelijke gewoonte om bij iedere elektriciteitspanne al zijn instellingen te verliezen. Het vervelendste was wel dat hij dan na drie beltonen al overschakelde op het opnemen van boodschap en het telefoongesprek luid op door het huis uitkraaide. Iedere keer weer moest ik dan de handleiding gaan opsnorren om de zaken recht te zetten. Ik was het moe, en kocht een nieuw telefoontoestel, eentje zonder handsfree, en met grote duidelijke toetsen. Joekels van toetsen, zo 'n 1.5 cm op 2 cm groot per toets. Eentje die niet alleen belt, maar ook nog eens een rood licht doet branden als begeleiding van die beltonen.
 Wat er teveel aan is? Hij toont het uur, de dag, de maand, het nummer van de beller, en als je een oproep mist, dan staat er een vervelend klein lichtje te pinken.
Allemaal dingen die ik van een telefoon niet vraag. Ik vind het al erg dat Belgacom mij terugbelt als er iemand lang genoeg de telefoon heeft laten rinkelen om zelfs Belgacom wakker te krijgen.
Volgens mij ging dat vroeger veel handiger. Als er mij iemand opbelde, en ik was er niet, dan moest hij of zij maar eens terugbellen. Deed hij of zij dat niet, dan zal het wel niet belangrijk zijn geweest. Nu verwacht men dat ik terugbel. En dan krijg je te horen dat ze niet meer weten waarvoor ze eigenlijk belden. Tararara...

Ik hou van eenvoudige apparaten, die doen wat ik van ze verlang. Apparaten die er zijn om mij te helpen, en niet om mij op te solferen met een pak nieuwe taken. Als ik dingen wil doen, dan is dat mijn eigen keuze, mijn eigen beslissing... Nu dus niet meer. Nu beslist een apparaat dat ik zal en moet terugbellen.

Nog een beetje, en mijn auto zal mij uit mijn zetel toeteren, en mij voeren naar X of Y, omdat die heeft gezwaaid naar mij, en ik niet heb teruggezwaaid. Dat is immers een verwijt die ik dikwijls krijg: "Ik maar zwaaien en met mijn lichten "pinken", maar gij, niet kijken en doorrijden !" Ik heb het dan gewoon niet gezien, maar dat wordt door de tegenpartij als onmogelijk bekeken, en alleen te danken aan mijn slechte wil.
Al hun getoeter, gepink en gezwaai niet gezien? Dat kan niet, dat is onmogelijk.

Tot mijn eigen verrassing stel ik vast dat ik aan die toeterende zwaaiers geloof begin te hechten. Waarom zou ik anders een telefoon hebben gekocht met van die joekels van knoppen, omdat men mij zegt dat ik niet meer zie, een telefoon met een luid belsignaal, omdat ze me zeggen dat ik niet meer hoor, en daar bovenop nog een zwaailicht op mijn telefoon om toch, ondanks al mijn gebreken, mijn aandacht te trekken...
Het helpt niet...
Ik hoor nog steeds beter het gerinkel van mijn oud toestel in de voorplaats dan dat moderne geblaat, ik zie dat zwaailicht enkel als men er mij op attent maakt, en ik vind die grote knoppen ambetant omdat ik nu grotere bewegingen moet maken om een nummer in te toetsen...
Ik heb hier nog ergens een antieke telefoon liggen, met een joekel van een bel, en een hendel om de centrale mee wakker te krijgen, waar je dan in schreeuwen kunt dat je nummer zo en zo wilt spreken. ...
Maar er zit geen juf meer in de centrale van de telefoon, alleen een pak piefjes en pafjes die automatisch je oproep naar de verkeerde persoon doorverwijzen.
Tegen piefjes en pafjes kun je roepen tot je een ons weegt, ze doen niks zonder dat jij op jouw piefjes drukt.
Ik heb heimwee
heimwee naar dat simpele toestel uit mijn jeugd
een zwart bakelieten ding, met een grote hoorn waaraan je duidelijk zag waarin je moest roepen en waaraan je duidelijk zaagt waaraan je moest luisteren, geen toetsenbord met piefjes en pafjes, maar een draaischijf om je nummer mee te vormen, een joekel van een belsignaal, een een vrolijk gekraak op de lijn.  Niks geen knoppen om terug te bellen, of om het laatst gekozen nummer automatisch nog eens te draaien, niks geen systeem die je verplicht om terug te bellen naar het gemiste nummer... Nee het was gewoon een telefoon, pur et simple...

Heb jij ook het gevoel dat je niet meer leeft zoals je wil, maar dat er een heleboel dingen zijn die je leven dirigeren, in richtingen die jij echt niet wilt ?
Ik kan geen kwartje kilo suiker meer kopen, ik vind geen klompen kandijkristallen meer op stukjes koord, de melkboer schept de melk niet meer met een vertinde maatbeker in de pan die ik aan de deur zet, met het geld er in...Als ik nu een paard voorbij zie komen, dan is dat geen beest die werkt, maar een luxe-artikel.

djudedju


tot de volgende ?

Volgende week: school !

English: The Flemish poet Paul van Ostaijen (1896 - 1928) (Photo credit: Wikipedia)

Maar eigenlijk hoort daar geen uitroepteken, maar een vraagteken... Ik heb het immers over de academie voor beeldende kunsten, en daar is ook op zaterdag les... En 1 september is een zaterdag... dus ???

Ik ga straks eventjes bellen... Kwestie van zeker te zijn, en de lesuren te kennen. Lesuren die ik wil volgen, want vorig jaar zat ik eigenlijk ook in twee klassen, bij twee leerkrachten, omdat ik 's avonds niet ga, en dus alle daguren probeer mee te pakken. Wellicht wordt het weer zoiets, maar nu zaterdag ??? Ik ga bellen. Straks of morgen, want straks komt Marc op bezoek.

Hé, dat doet me denken aan "Mark groet 's morgens de dingen" hoe noemt die dichter weer ? Schiet me niet te binnen. Nu ja, dat is den diene van Singernaaimachine en van Melopee en zo... Heel mooi ! Ik heb twee boeken met zijn werken. Maar zijn naam? Oh ja: Paul Van Ostaijen... djudedju, ik wordt oud. Correctie, volgens mijn kleinkinderen ben ik oud.

En ze hebben gelijk ! Toen ik hun leeftijd had, vond ik zelfs mijn eigen vader en moeder al oude mensen.  Gek hoe je het begrip oud altijd voor je uit schuift. Zelf ben je het blijkbaar nooit, zij die ouder zijn, zij zijn het. Laatst zat ik te babbelen met iemand van 86... dat is een oude mens, maar dat ben ik ook binnen 20 jaar, als ik zo ver geraak. Ik schrok er een beetje van. Dat oud komt toch dichterbij. Zou die mens zich oud gevoeld, oud geweten hebben? Of schuif je op die leeftijd dat nog steeds vooruit?

Ik denk dan aan tante Climme (Van Clemence), die kwam toen ze al dik 90 was, op bezoek bij ons moeder. Ze was wat later dan anders en ons moeder vroeg of de bus vertraging had... " Awel," Begon mijn groottante, "'t Is wat hé, op Petit Paris stapte er daar zo'n oude doos op de bus, ze geraakte er bijna niet meer op, 't bleef duren ! 't Was er verzekers eene van tachtig ! Zo'n oude mensen moesten niet meer met de bus reizen hé !"  Dat zijzelf negentig was, daar ging ze straal aan voorbij... Oud was geen kwestie meer van jaren maar van bewegingskunst...

Vannacht , toen ik naar het toilet moest, dacht ik er bij tijds aan dat men deze nacht aan de waterleiding zou werken, tussen 22 en 6.30 uur... Dus niet doorspoelen !!!! Ik dacht zelfs aan Anny, en deed het deksel van het toilet dicht, zodat ze hopelijk zou merken dat er iets abnormaals aan de hand was, en denken op het schrijven van de waterdienst... Niet dus... Ik werd wakker van het psshhtbrrsshtpruttelpruttelbrrpssht... "G' hebt doorgetrokken !" "Ja, ik was 't vergeten..." Geprobeerd van dat kraantje achter het toilet dicht te draaien, maar dat lukt niet (Dat lukt nooit, dat zit altijd vast !) Anny dus achter een vise-grippe (hoe heten die dingen in het Nederlands?) en dat ding dichtgedraaid...

Vanmorgen eerst alle kranen wat laten lopen, waarbij ze pruttelend ijzermoer spuiten, en je dan ook nog eens alles moogt afkuisen...
djudedju.
Ik vraag me af... als je braaf doet wat de waterleidingsdienst van je vraagt, en niets laat lopen tijdens die periode van werkzaamheden, heb je dan ook nog dat roeste water, of gaat dat lijden aan je voorbij ?
Ik zal het wel nooit te weten komen, want vergeet Anny het eens niet, dan doe ik dat wel... Ik heb het ooit eens gedaan twee minuten nadat Anny me verwittigde van niet door te trekken... Niet dat ik het vergeten was, maar het is zo'n automatisme hé? Je gaat naar het toilet en als je recht staat, duw je in een beweging door op de knop... Je denkt daar niet meer bij na.
Zo zijn er een hele boel dingen, die je doet zonder echt bij na te denken, of liever je denkt wel na, maar niet op wat je aan het doen bent.

Ik stel soms met wat schrik vast dat ik dat zelfs doe als ik met de wagen aan het rijden ben. Op een vertrouwde weg, rijd je niet met alle aandacht, je rijdt gewoon, zonder na denken, tenzij het heel druk is, en je gedwongen wordt alert te blijven. Maar is er normaal verkeer, dan ben je er eigenlijk niet echt meer bij. De auto rijdt met jou. Is het een redelijk lange weg, dan heb ik soms: "Waar ben ik nu al?"... en ik moet warempel eens goed kijken om te zien waar ik al zit. Maar misschien woon jij wel in een streek waar het altijd druk is, waar je altijd alert moet zijn... En snap je niet eens wat ik bedoel.
Nee, dat heeft niets met dat oud worden, dat heb ik al altijd gehad, van zodra ik echt op mijn gemak met de wagen rij... Dus van zodra ik rij-ervaring genoeg had om op mijn gemak te rijden...
Ik ben ook een rustig chauffeur. Ik rij niet vlug, en ik ga nooit bumperrijden. In tegendeel, ik laat altijd ruimte tussen mijn wagen en de voorligger, zodat ik tijdig kan reageren, en aan de lichten kijk ik van ver, en laat me al van ver stillekes uitlopen als ik zie dat ik toch voor het rood sta of ga staan. Je wint toch geen seconde met voluit te rijden en dan op je rem te moeten staan...

In een ver verleden ben ik ooit aan de maximum toegelaten snelheid van Oudenaarde naar Oostende gereden, dat is ongeveer 100 kilometer. In het terugkeren reed ik dan op mijn gewone rustige manier... Het scheelde geen minuut in tijd... Moet je voor minder dan een minuut je leven riskeren? Nee toch ?

Ik ga stoppen, seffens staat Marc hier ! Tot de volgende ? 

Familie

The town of Zingem from the west (Photo credit: Wikipedia)

Morgen komt Marc Pauwels op bezoek, met zijn dochter.
Een paar jaar geleden kenden wij deze man nog van bij, nog van ver... Nu weten we dat het familie is, dat wij hem regelmatig zien op de rommelmarkt in Flanders Expo te Gent...en dat hij de stamboomfanaat is van de Pauwelkes...

Sinds we Marc kennen, kennen we heel wat meer over de familie Pauwels, de kant van de moeder van Anny. De Pauwels zijn allemaal afkomstig uit deze streek, gaande van Zingem tot Waregem en Zulte... Tenminste, deze tak van de Pauwels. En sindsdien weten we ook dat ook Marc De Bel, de jeugdboekenschrijver, ook al familie is.

Nog niet zo lang geleden schreef ik in deze eigenste blog over "familie", en hoe door de moderne tijden, dat begrip vager en vager is geworden. Waar vroeger iedereen van de familie, iedereen van de familie kende, want ze woonden allemaal in het zelfde dorp of hooguit een dorp, twee dorpen ver van elkaar. Bij heel wat families kun je dat nog zien, omdat er grote groepen naamgenoten in het zelfde dorp, of toch in dezelfde regio wonen. Bij mij als Goderis loopt het niet verder dan West Vlaanderen, en pas sinds de twintigste eeuw is er wat verspreiding aan het komen. Maar je kunt rustig stellen dat, als een Goderis (Godderis, Godeeris en andere vormen) tegen het lijf loopt, dat het van oorsprong West Vlamingen zijn.

Het is alleen te danken aan het feit dat er hier en daar mensen zijn die zich geroepen voelen om een stamboom op te stellen, dat we nu familie ontdekken waar we er geen vermoeden meer van hadden.

Neem nu Marc Pauwels, totaal onbekend, maar toch niet eens verre familie. Zijn Vader en de Moeder van Anny waren neef en nicht van elkaar. Marc en Anny zijn dus achterneef en achternicht van elkaar en van onder meer Marc De Bel... Maar Marc woont nu in Aantwaarpen (Antwerpen) en is er dus eentje van de generatie der uitwijkelingen.

Ik ga niet vertellen dat er vroeger geen dergelijke uitwijkelingen waren, maar ze waren er heel zelden... Het is eigenlijk allemaal pas goed begonnen met de industrialisering van onze gewesten. Steeds meer dorpelingen verhuisden naar de stad... Door de industrialisering was de huisnijverheid niet meer leefbaar, en het was in de fabriek gaan werken of doodgaan van de honger. Ook de mijnen en de grote industriën zogen mensen van heinde en ver op... Ik zag ooit in La Wallonie een naambordje van een Godérie... Wellicht een van de Goderissen die ooit in Wallonië verzeilt geraakte op zoek naar werk, naar inkomen, naar eten voor vrouw en kind... en van wie de naam door een ijverige stadsbediende wat verhaspeld werd...

Maar naast de industrie was er ook verspreiding van het volk (en dus van de eigennamen) door oorlogen... Meisjes kregen kennis met een soldaat uit den vreemde, en of zij trokken mee met de soldaat, of de soldaat bleef hier hangen. In de regio Brugge vindt je nog heel wat Diaz... Wellicht van een Spaanse soldaat ?

En dat brengt ons tot de voorlaatste grote categorie: de handel... Vooral de scheepvaart zorgde voor verspreiding van namen in "den vreemden"... Matrozen die ziek werden, werden nogal eens achtergelaten in de haven, en als ze genazen, dan waren er daar bij die bleven hangen en daar huwden...

En dan tenslotte de honger... Hoevelen van ons volk zijn er niet geëmigreerd door de honger ? En het was heus niet alleen naar Amerika, het land van beloften... Heel wat mensen gingen van hier uit als seizoenarbeider naar Frankrijk, en bleven daar hangen...

Vlaanderen heeft een zeer bewogen geschiedenis achter de rug... Dus zijn er zowat overal Vlamingen belandt en gebleven, en zijn er verschrikkelijk veel eigenlijk vreemde namen hier blijven hangen...  De grootste reden, als je alles bij elkaar neemt, was en is de honger...

Eigenlijk zouden we dus allemaal moeten nadenken vooraleer we reageren op de vele immigranten... Het is niet nieuw, we hadden nog al perioden waar wij rijk waren, en waar velen hier naar toe kwamen voor de handel, voor het werk, voor de welvaart... Het was ook dikwijls omgekeerd... Er waren veel perioden waar wij de armen waren in de wereld van toen, perioden waarin wij uitweken naar streken waar werk en eten was te vinden...
Laat ons dus niet ongerust zijn over de immigratie nu... Ze zullen wellicht, zoals in het verleden, opgeslorpt worden in het geheel... Met invloed op dat geheel...Ons volk is door de geschiedenis een echt mengelmoesje geworden. Wij hebben geen type à la Zweden, waar bijna iedereen lang is, blond is en een lange schedelvorm heeft... Nee, hier zie je alle kleuren door elkaar, alle lengten en alle schedelvormen... En weet je, dat is niet slecht !
Hondenliefhebbers weten dat raszuivere honden veel minder sterk zijn dan de straathond...

Maar in dat licht is het wellicht ook een beetje gek dat wij ons zo sterk profileren als Vlamingen... Met die geschiedenis achter ons... Nee, niets om beschaamd over te zijn, maar heel blij, want wellicht is het net dat mengelen wat van ons een gezond en nijver volk heeft gemaakt ?

tot de volgende ?

Neil Amstrong / Levend erfgoed

Vitruvian Man (2) Rob ten Berge (Photo credit: Wikipedia)

Beide onderwerpen hebben met elkaar geen uitstaans, maar het zijn twee dingen die mij geraakt hebben vandaag...
Neil Amstrong, de eerste aardbewoner die voet zette op een andere planeet... We zaten allemaal voor de TV om dat wonder te aanschouwen, en zijn "Eeen kleine stap voor de mens, een reuzensprong voor de mensheid" is een gevleugeld woord geworden.
Hij is de voorbije nacht overleden.
Ik heb het la eerder geschreven in deze blog, een mens is bijna vergeten dat er na die landing op de maan nog anderen op de maan zijn geland, alle aandacht is en blijft getrokken door de eerste, dat wereldwonder, of moet ik zeggen maanwonder ?
Ik denk dat hij voor eeuwig in de menselijke geschiedenis zal vermeld blijven. Misschien was het toeval dat hij de uitgekozenen was, maar voor ons blijft hij de eerste man op de maan, naast Kuifje...


Vandaag was het weer de Expo van de Stichting Levend Erfgoed in het Provinciaal domein Puyenbroek te Wachtebeke... Ieder jaar staat dit bij ons op de kalender, een vaste uitstap, regen of geen regen, en nogal dikwijls regen.

Ook vandaag weer slecht weer. En vanmorgen vertrekken wij tamelijk vroeg, want we nemen de binnenwegen, dan zien we nog eens iets... Jajaja... opengebroken wegen... Niet alleen Oudenaarde heeft gekke politici in de uitverkoop, er zijn er zowat overal te vinden !
Maar dat was nog niet alles. om een of andere duistere reden was de spoorwegovergang te Beervelde dicht, met auto's en camionettes dwars over de weg, en hele bosjes politieagenten... Retourner is draaien, gelukkig had ik de GPS, en vonden we zonder veel moeite toch een andere route...

De expo was weer heel mooi ! Weer massa's mooie dieren gezien ! en een boek gekocht over alle Belgische dierenrassen. Ik moet dit niet verzwijgen, want straks ziet iedereen het toch. Want terwijl ik het boek (in voorverkoop besteld en dus goedkoper) ging kopen, werden wij (Anny en ik) heel de tijd gefilmd door AVS... Dikke kans dus dat het een stuk uitmaakt van het nieuws van deze regionale zender, maar misschien zelfs van het VRT-nieuws, die nogal eens beelden overneemt van de regionale zenders... Voor wie AVS niet kan zien, je kunt het nieuws ook bekijken op de website van AVS... (ik denk pas na 18 uur vanavond of in het nieuws van morgen na 18 uur)

We zijn ook gaan eten in het zelfbedieningsrestaurant van het domein. Vorig jaar hadden we daar beenhesp gegeten die ons meer dan bevallen was, dus namen we dat terug. Aan tafel gezeten neem ik een lepel van de soep... niet te doen ! Zout !!! Verschrikkelijk. Toen een garçon daar passeerde riep ik hem, en hij nam de sope mee, en zou ons andere brengen... Maar ja, ondertussen waren we al bezig met onze beenhesp met frietjes... Nu ja, de soep kwam er aan, andere soep, en niet zout... En de ober vertelde ons dat de kok geproefd had en de sope waar wij van kregen meteen wegkieperde... Het was inderdaad niet te eten.

Toch zal ik niet klagen, want het eten is er voor de rest altijd heel lekker, ook de soep die we nadien kregen... en het systeem van zelfbediening gaat vlot en is helemaal niet duur !

Het is ook een mooi domein om te wandelen (bij goed weer) en er is ondermeer in het park een stuk park waar je het levend erfgoed heel het jaar door kunt bewonderen... Of toch een deel er van. Je ziet er heel wat kippenrassen, koeienrassen, schapen- en geitenrassen allemaal inlandse rassen !

Ik weet wel, ik ben een dierengek... Maar ik denk dat dit een mooie uitstap is voor iedereen. Ik heb vol bewondering de Ardeense en de Roeselaarse koehond bewonderd, en met de eigenaars staan praten. Dit zijn rassen die dreigen te verdwijnen, maar die zeker heel mooie en heel slimme honden zijn. Niet meteen een ras voor wie de eerste keer honden houdt, maar voor wie met honden omkan, een ideaal huisdier en vooral... een nuttig werkdier !

Enfin, te veel om op te noemen... voor ons ieder jaar weer een heerlijke uitstap, en zoals ieder jaar hebben wij weer liters appelsap mee, vers van de pers... Heerlijk !
Oh ja, er zijn ook heel wat kraampjes met allerlei ambachten en liefhebberijen... In een ervan zaten enkele jonge dames die tapijten hebben gemaakt van vilt ! Heel knap ! Echte meesterwerken !
...en 't waren nog mooie madams ook...

tot de volgende ?

wiezewiezewiesbombom

Nederlands: TEKENING UIT HET MIDDEN VAN DE 19E EEUW.BEWERKT EN IN GRIJSTINTEN AFGEBEELD. Bewerking van een litho uit het midden van de 19e eeuw. Voor de bouw van de huidige Korenbeurs in 1880. Bron: knipsel Dagblad van het Noorden. Auteur onbekend maar gezien de leeftijd al meer dan 100 jaar dood. Der Aa-kerk, Groningen, the Netherlands, middle 19th century (Photo credit: Wikipedia)

Victoria, victoria, wiezewiezewiesbombom, tralala...
Hoe kom ik daar in hemelsnaam op, op dat liedje uit mijn kleutertijd... En meer dan die wiezewiezewiesbombom en dat victoria herinner ik me er niet van? Er moet wellicht meer geweest zijn, maar ik herinner me zelfs geen woordloos stukje melodie buiten dat wieze...

Heb jij dat ook? Zo nu en dan - God mag weten waardoor- dat er zoiets uit een heel ver verleden opduikt, en eventjes blijft hangen. Ik moet maar mijn ogen sluiten en ik hoor heel ons gezin zingen, uit volle borst. En meteen zit ik weer in de badkuip... Nu ja, badkuip, een zinken bassin die midden op de kekenvloer stond, en waar wij als kinderen één voor één in gezet werden, en proper werden geschrobt. Het zaterdagavond ritueel... En vader aan de tafel en na de was beurt, wij op zijn schoot en zingen maar... In de stille kempen, Als in de mei, Mijn Vlaanderen heb ik hartelijk lief, Wie zal er ons kindeke douwen... Al die oude liedjes die in mijn geheugen gebakken zijn, door dat wekelijks ritueel.
Toch kan dat al bij al niet zo veel jaren hebben geduurd, want van zodra wij de leeftijd hadden om het verschil te zien tussen mijn zus en ons, zal dat wel gedaan geweest zijn... Dat waren verboden onderwerpen in dat ver verleden.

Maar dat wasritueel, dat gloeiende kacheltje, de zinken teil en het feit dat wij bij pa op de knie gezet werden... dat is heel diep in mijn geheugen gegrift.

Net zoals de rouwtijd... Als er vroeger een overlijden in de dichte familie was, dan droeg men de rouw... Ik herinner me ons ma, die in de rouwtijd zelfs een zwarte voorschoot droeg in plaats van de gewone gebloemde schort. En wij hadden om de mouw van ons vest een zwart bandje... Wij waren in de rouw. Als mijn geheugen goed is, dan was voor een duur van zes weken... Dan speelde de radio niet (alleen voor het nieuws ???)... dan moest ons verdriet zichtbaar zijn.

Dat is er (gelukkig) allemaal niet meer bij. Verdriet hoeft niet geëtaleerd te worden, verdriet is een persoonlijk iets dat je op je eigen manier moet proberen te doorstaan.

Vroeger was dat allemaal anders. Je had veel meer uiterlijke leefregels. Er was veel meer etiquette, veel meer "hoe gedraag je je in het openbaar" dan nu. Nu is men veel losser, veel vrijer, veel minder gebonden aan uiterlijke gedragsregels. of dat altijd goed is, laat ik in het midden, maar ik stel vast dat mijn oudste zus daar nog veel meer van meedraagt dan ik en mijn jongste zus. Er was een soort generatiekloof midden in ons gezinnetje. En net in die uiterlijkheden was en is dat het best zichtbaar.

Ik vraag mij af of de media daar niet een grote rol hebben in gespeeld? Televisie met beelden van over heel de wereld, met regels van vreemde volkeren, die heel anders waren dan de onze... Ik weet niet meer in welk jaar onze buren een TV wonnen in de tombola, maar ik was nog een klein manneke, als ik daar bij "pee en mee" (geen familie) ging TV kijken... Ik vermoed dat het zo rond 1957 à 1958 zal geweest zijn, want ik herinner me nog de uitzendingen van de EXPO 58 te Brussel...

Die Tv, dat was een heel groot ding... als je daar de moderne TV tegenover zet, dat heb je met een veel kleiner meubel, een véél groter scherm en veel beter beeld... Maar dat oude zwarte/witte beeld, dat was voor ons een wonder iets. In heel de wijk was er nergens een TV, en onze buren hadden er een, en wij mochten daar gaan kijken ! Wauw !

Nu zou je echt moeten gaan zoeken, om een huis te vinden zonder TV... Zonder een hele wereld in huis...

Ik wordt oud... ik heb zo veel om terug te kijken, zoveel bladzijden in het boek van mijn leven. Ik ben een heel rijk man, want ik heb massa's heerlijke herinneringen, aan toffe mensen, heerlijke dingen... allemaal in een schatkamer die nooit echt toegankelijk zal zijn voor anderen, mijn eigen privé schat aan data. Oud worden is een groeiende bibliotheek aan herinneringen

Heerlijk toch ?

tot de volgende ?

Themapark Kfar Kedem

(LAS VEGAS, NV - JANUARY 11: Presdient and CEO Hans Vestberg of Ericsson (L) introduces President of Maersk Agency USA, Inc., Mike White during his keynote address at the 2012 International Consumer Electronics Show at the at the Venetian on January 11, 2012 in Las Vegas, Nevada. Maersk Line and Ericsson have developed a unique GSM and satellite solution that will offer connectivity in the ocean. CES, the world's largest annual consumer technology trade show, runs through January 13 and features more than 3,100 exhibitors showing off their latest products and services to about 140,000 attendees. (Image credit: Getty Images via @daylife)).

Dat themapark ligt ergens in Israël, maar wat het thema is, of wat je er kunt bewonderen, leren, zien, weet ik niet. Misschien is het zelfs iets wat mij geen fluit zou interesseren, of, misschien is het net iets wat ik zou willen bezoeken mocht ik weten wat het thema is... Daarom is het beter voor mij dat ik het niet opzoek. Wil jij het zo nodig weten, dan moet je maar eens zelf googelen. Ik doe het niet voor jou.

Waarom ik dan over Kfar Kedem schrijvelen wil?
Omdat daar iets geks aan de hand is.

De mens is meer en meer afhankelijk van zijn internet. hij wil altijd en overal bereikbaar zijn en altijd iedereen en alles kunnen bereiken.
Ook in een themapark,
dus ook in Kfar Kedem.

Maar hoe doe je dat, als organisator van een park, bij definitie een groot natuurlijk gebied ???

Natuurlijk met draadloze routers, maar waar stop je die dingen in een natuurpark? Heel simpel: in de draagtassen aan de zadels van de ezeltjes waar de toerist mee rond rijdt...

Internet? een kwestie van ezels...

Maar heel deze gekke historie bewijst dat wij mensen wel heel sterk veranderd zijn. Internet neemt een steeds grotere plaats in in ons leven. We kunnen tegenwoordig rustig stellen dat het internet onze tweede harde schijf is, ons externe geheugen, onze uitbreiding naar de wetenschap van nu...
Heel wat mensen voelen zich doodongelukkig als ze hun verbinding met de wereld niet bij zich hebben, want de draagbare telefoon is allang veel meer dan telefoon, het is een hele wereld binnen handbereik. Tablets en smartphones zijn geen hebbedingetjes meer, ze zijn een verlengstuk van de mens zelf geworden. Neem het hen af, en ze zijn een deel van hun mogelijkheden kwijt. Met andere woorden, het zijn echt stukken van de mens zelf geworden.

Wij, oudere mensen, bekijken dit fenomeen met verwondering. Ik hou er van aan mijn PC te zitten, maar een GSM, laat staan een smartphone, dat is voor mij een vreemd aanhangsel van de mens. Ik heb wel een tablet, maar dat is eigenlijk niet meer dan mijn PC als ik op verplaatsing ben. (En ik een router kan bereiken).

Meer zelfs, ik heb het gevoel, dat, als ik een gsm bij me heb, ik een deel van mijn vrijheid verlies. Ik heb er helemaal geen lust in "altijd bereikbaar" te zijn ! In tegendeel ! Ik ben heel blij dat ik sommige ogenblikken niet bereikbaar ben. Ben ik niet thuis, dan bel je maar eens terug. Of bel ik jou terug als ik thuis gekomen ben, en er een boodschap op mijn telefoon staat.
Oh ja, ik heb een gsm, die zit in de handtas van mijn vrouw, ligt niet aan, maar geeft me de mogelijkheid te bellen als ik dat wil of als er nood is. Meer moet ik niet met dat kolereding.

Al heel kort nadat ik ziek ben geworden, hoorde ik dat mijn collega's van het werk zo'n ding hadden "gekregen", om altijd bereikbaar te zijn voor de leden. Ik ben nog altijd content dat ik dat niet heb moeten meemaken ! De tijd dat ik in mijn auto zat, dat ik op vergadering zat, was ik storingsvrij, niet te storen ! Om het anders te zeggen, de tijd dat ik aan het rijden was, was ook een rusttijd, een tijd waarin ik eens weer alles op een rijtje kon zetten, de tijd waarin ik mijn strategie nog eens kon overdenken en bijschaven... Nu is er géén rusttijd meer, men is steeds bereikbaar, dus ook steeds "te storen naar believen"...

En die rusttijd in de auto dat was niet alleen voor mij een rusttijd ! De tijd dat ik daar was, ambeteerde ik ook geen anderen.... Met andere woorden, in de tijd van verplaatsingen, was er een soort rust ingebouwd. Nu niet meer, nergens meer, nooit meer. Nee, voor mij hoeft de GSM niet. Ik hou van die kleine stukjes rust in de loop van een mensenleven.

Maar je moet eens achterom kijken ! Kijk eens naar de generatie voor ons ! Mijn grootouders waren alleen aanspreekbaar als ze aanwezig waren, lijfelijk, in persoon. Wilde je Joseph Godderis hebben, dan moest je er naar toe, of wachten tot hij bij jou kwam. (Nee, ik schreef geen fout in de naam: mijn grootvader was Godderis, met twee d's, mijn vader en mijn oom waren Goderis met één d, en hun zus, mijn tante was Godderis met twee d's...)
Mijn ouders, daar heb ik de telefoon weten komen thuis... En dan waren er zo weinig telefoons, dat het telefoonhokje te zien was op iedere wijk, en heel wat buren kwamen binnen om even te bellen... Een vaste telefoon, een ding die nu aan het verdwijnen is. Kijk maar naar de telefoongids ! Dat ding wordt steeds dunner. Want vele mensen schakelen over op de gsm... Dat ding dat ze altijd en overal bij zich hebben. Altijd bereikbaar... Nooit vrij.
Vader is ouderwets zeggen mijn kinderen.

djudedju

tot de volgende ?

Roots

Roots (TV miniseries) (Photo credit: Wikipedia)

ofte de wortels waar we uit?/op ? gegroeid zijn. Onze roots, onze oorsprong, het pak voorouders die ons huidig zijn hebben gekleurd.
We noemen dit Roots, sinds de reeks "Roots - Wij Zwarten" die we eertijds zagen op TV en waar we het boek van lazen van Alex Haley, met dezelfde titel.
Vroeger spraken we wellicht van onze stamboom, onze stam...onze voorouders.

Ewoud, mijn kleinzoon, kwam hier aandraven met de vraag wat we hier nog allemaal liggen hadden van de "Goderis", zijn roots...
Bij tante Suzanne vond hij nog heel wat, zoals oude trouwboekjes van zijn overgrootmoeder uit Oostende, en zelfs nog documenten over haar moeder. (Die gestorven is aan 24 jarige leeftijd of zoiets... Mijn moeder, de overgrootmoeder van Ewoud, was al heel vroeg wees...

Maar eigenlijk weten we heel weinig van de vorige generaties, verder dan onze grootouders gaat het niet. Hooguit nog een naam, hier en daar nog een verhaal in het familie-epos, maar dat is het dan. Wij zijn een uitzonderlijke familie, in die zin, dat ons moeder, als wees, opgevangen werd door haar grootmoeder, en opgroeide met haar tantes, die dan in de praktijk voor haar zowat "zussen" waren... Daardoor hadden wij een band met die groottantes en hun kinderen, die je in andere families zelden ziet, en die nu in deze generatie voor mijn kinderen en kleinkinderen ook onbestaande is. Zover gaat het familiegeheugen normaliter niet, of moet ik zeggen: het familiegevoel... ?

Als ik kijk naar mijn eigen kinderen, dan kennen ze nog wel hun neven en nichten, maar hebben er niet echt contact meer mee. Je ziet ze hooguit op een begrafenis of zo... En de kinderen daarvan, dat is hooguit nog een kaartje die je eens tegenkomt bij het zoeken in de doos met allerlei "familierestanten" doodsberichten, doodsprentjes, prentjes van eerste en plechtige communie, geboortekaartjes en dergelijke meer, en ook het pak kaarten dat we kregen op onze zilveren bruiloft, op ons huwelijk en dergelijke meer. Ook onze liefdesbrieven zitten daar, met een net lintje rond gebonden...

Met andere woorden, zonder die doos hebben wij maar smalle wortels meer.
Ik vraag me af of het vroeger anders was...
Ik zou zeggen, ik denk van niet, want anders had ik het nog moeten gezien hebben bij mijn ouders, maar ik denk dat we verder moeten kijken... En dan waren wellicht de wortels wel breder???

Ik vermoed dat, omdat vroeger de mensen veel honkvaster  waren. Je werd geboren in een bepaald dorp, je groeide daar op, je huwde daar, werkte daar, woonde daar en stierf er en werd er begraven.  Met andere woorden, na enkele generaties was het ganse dorp of zog  goed als het ganse dorp, familie van elkaar. In een landelijk dorp, zoals Mater, waar ik nu mag wonen, kun je dat nog zien. Met een tiental familienamen heb je half de parochie genoemd.

Nu is Mater ook al sterk gewijzigd. Er komen steeds meer nieuwe inwijkelingen bij, van andere streken en met andere namen. Binnen enkele generaties zal men de namen Depotter en Reynaert en zo niet meer specifiek vinden voor Mater, want ze zullen niet meer een heel pak zijn in een kleine massa, maar ook zij zullen hun kroost zien uitzwermen naar andere streken, en het aantal inwijkelingen zal wellicht verder stijgen...

In zo'n klein dorp van vroeger was het dorp je familie... Dus zal het dorpsgevoel ook daardoor al hechter zijn geweest dan nu. Er was de lijm van de familieband.

Ik denk dat die sociale netwerken, zoals Twitter en Facebook, hun succes voor een groot stuk danken aan dit feit. Ergens is er toch iets in je, die je bind aan een heleboel mensen, ook al ben je weg uit je eigen streek, ook al ben je dus in de praktijk een beetje ontworteld... Het contact via die sociale netwerken is wel niet echt hecht, maar het laat je toe om toch nog met al die verre nichtjes en neefjes contact te houden, veel intenser dan vroeger, waar het alleen op een begrafenis was dat je elkaar zag.
Het gaat zelfs verder... Niet alleen familie, maar ook oude vrienden uit de jeugdjaren ontmoet je weer dank zij dat grote Internet...
Kortom, er is - dankzij de computer- een nieuw soort worteling aan onze stamboom gegroeid... Onze familie is plots weer groter geworden. Aan de kant van Anny doemde plots een achterkozijn op, die aan de stamboom werkte, en die uitgegroeid is tot een vriend, die binnenkort eens op bezoek komt...
Zonder internet, zonder die band, zouden wij wellicht bij een vaag bezoek zijn gebleven, een uitwisseling van stamboomgegevens en basta... Nu hoort hij plots weer tot de familie...

Zeg dus niet dat het allemaal slecht is wat er nu gebeurt...
Je kunt je eigen boom weer meer stevigheid geven, meer wortels dan tevoren... Ook al zijn het elektronische wortels...

tot de volgende ?

tijd

Tijd is een gek ding. Als je in de wachtkamer zit bij de arts, dan lijkt je klok veel trager te tikken dan tijdens een leuke babbel of een spannende film.

Je zou dit relativiteit kunnen noemen, maar dan wel de relativiteit van de menselijke geest en de menselijke maatstaf.

Maar stel even dat tijd gewoon een bruikbare dimensie is. Je weet wel, hoogte, lengte en breedte en de vierde dimensie zou dan de tijd zijn, maar de tijd is niet echt bruikbaar, omdat hij maar in één richting gaat. Je kunt niet willekeurig voor en achteruit hippen. Je kunt wel bij de drie andere dimensies gaan staan, liggen of hangen waar je maar wil, maar niet zo met de tijd. Maar stel nu...

Stel dat je wel even wilt gaan kijken naar Peter Pauwel Rubens, aan het werk in zijn atelier, zijn techniek gaan bewonderen, en zo mogelijk met je gsm vlug een filmpje schieten van de meester aan het werk. Wat denk je dat er zou gebeuren als je daar plots uit het niet zoudt verschijnen, midden in een onafgewerkt doek... ? Niet alleen zouden die mensen zich doodschrikken, maar hoogstwaarschijnlijk zou je ook meteen in de boeien worden geslagen als heksenmeester of zoiets... Nu, geen probleem denk je dan, ik hip gewoon terug.
Maar kan dat wel ?

Met onze tijd, de tijd zoals wij die kennen, zou dat wellicht helemaal niet mogelijk zijn. Gebeurd is gebeurd. Je kunt een feit niet zo maar uitgummen. Dus zou er wellicht, als jij vrolijk weg hipte, er een jou achterblijven, die het wel allemaal bleef meemaken, en die hoogstwaarschijnlijk in die troebele tijden op de brandstapel zou eindigen. Als dat niet het geval zou zijn, dan zou er immers in de tijd een paradox ontstaan, een ontwrichting van het tijdsgegeven.

Maar dat zou betekenen, als je niet op de brandstapel terecht kwam, je vrolijk daar én nu zoudt blijven leven ! Met andere woorden, je zou twee keer leven op twee verschillende tijden. Het zou dan perfect mogelijk zijn dat jij eigenlijk je eigen voorvader zoudt zijn.
Maar als je zoudt vooruit hippen, wat zou je dan zijn ?

Je ziet, tijdreizen is en blijft een paradox. Wat men ook vertelt.
De enige manier van tijdreizen die mogelijk lijkt, is dat je op na een lange ruimtereis aan een zeer hoge snelheid (zo dicht mogelijk bij de snelheid van het licht), hier weer terug komt op aarde. Dan zou jij in je ruimtetuig twee jaar op weg zijn geweest, maar zou er op aarde veel meer tijd zijn voorbijgegaan. Je zou als ruimtereiziger een sprong in de tijd hebben gemaakt. Maar dat is geen echt tijdreizen, omdat er geen ervaring van tijdreizen is. jij bent twee jaar weggeweest. Punt. De aarde is op die tijd vijf jaar vooruit, dus zeven jaar verder. Voor u, en voor de aardbewoners is er niets abnormaals gebeurd. Alleen lijkt het of jij enkele jaren kwijt bent.

Met andere woorden, jij en de aardbewoners zijn gewoon blijven vooruit gaan in de tijd, alleen heb jij vlugger bewogen, waardoor jou tijd hier op aarde anders lijkt dan bij jou.

Je hoeft echt niet een ellenlange ruimtereis te maken om dat min of meer te ervaren. Reis met een vliegtuig naar de andere kant van de wereld, en je zult vaststellen dat je daar veel vlugger of net veel trager bent, dan je uurwerk je vertelt. Jij hebt dan gewoon de dag ingehaald of net laten vlugger lopen dan jijzelf. Je weet dat er niets van tijdreizen bij is, maar je voelt je wel ellendig door het plots uit balans zijn met de zonnetijd die je gewoon bent.

't Is allemaal een beetje gek. En eigenlijk is het gek omdat het de gewone mensenmaat overstijgt. De mens is niet in staat om op eigen kracht vlugger te reizen dan het etmaal gaat. Dat je dat toch doet, dat is door middel van werktuigen, een vliegtuig. Iets wat jou normale capaciteiten overstijgt. Met andere woorden, je voelt je ellendig omdat je eigenlijk iets tegennatuurlijks aan het doen bent.

En toch... Toch doen we dat dagdagelijks. Als we met de wagen rijden, dan halen we de tijd in (of loopt de tijd juist vlugger). je voelt dit niet zozeer, omdat je niet vlug en niet ver genoeg rijdt, maar het tijdsverschil is er wel !

In vroegere tijden zou men dit veel meer hebben aangevoeld, omdat iedere stad dan zijn eigen tijd had. Men bepaalde de tijd van de stad op basis van de zon. Eigenlijk de enige manier om de echte juiste tijd te bepalen...maar heel moeilijk als je plots vervoermiddelen hebt die vlug gaan en ver gaan... De uitvinding van de trein en de invoering van de spoorwegen hebben de eerste noodzaak gevormd om de klokken gelijk te schakelen, niet meer op de zon, maar in overeenstemming met grote gebieden, hele landen, zelfs reeksen van landen. In heel grote landen is dit op zich ook weer een moeilijkheid ! In China bijvoorbeeld is het begrip dag in de ene kant van het land heel anders dan aan de andere kant.

In plaats van in de tijd te reizen, doen wij eigenlijk dus net het tegenovergestelde, we zetten de tijd vast op één bepaald systeem, onafgezien, of toch niet helemaal volgens het begrip dag van ons gebied op de aarde. We pinnen dus de tijd volgens het gebied op één systeem.

Met andere woorden, we leven niet alleen niet meer volgens onze biologische klok bij het wisselen van zomer- en wintertijd, maar we doen dit eigenlijk voortdurend !
Terug naar de natuur zou dus heel wat inhouden waar je niet zo meteen op denkt !

tot de volgende ?

Air France .... ????

Air France Airbus A320 (Photo credit: Wikipedia)

Air France... In Damascus gingen de stewardessen rond bij de passagiers om te vragen hoeveel cash ze bij zich hadden. De reden? In Syrië moeten ze de brandstof cash betalen...

Misschien is het een plotse maatregel van een land in burgeroorlog, maar niettemin, het maakt een rare indruk. Je gaat dan al eens op vakantie en als je ter bestemming wilt geraken, moet je boven op al wat de reis sowieso al kost, nog rekenen op de brandstofrekening van het vliegtuig...

Als je a en b samentellen wilt, dan zit je meteen te denken aan het feit dat heel wat vliegtuigmaatschappijen momenteel (weer) in rode cijfers zitten te vliegeren. En dan vraag je jezelf af of de contante betaling een maatregel is door een land in burgeroorlog, of door een land die zeker wil zijn van zijn centen bij een maatschappij die al een lange rekening heeft staan...

Ergens doet mij dat denken aan de maatschappij van vandaag...
Bijna ieder land waar we mee werken, leven, zaken doen, zit met een schuldenberg. Met andere woorden, al die staten zitten met torenhoge rekeningen die ze nog steeds moeten betalen, en ondanks alle druk en inspanningen lijkt dat maar heel erg langzaam te beteren (of soms nog te verslechteren)... Van Europa moet de schulden last binnen een bepaalde norm blijven...

En dan kijk ik naar de gewone mens...
Binnenkort moeten wij een nieuwe wasmachine en een nieuw kookfornuis aanschaffen. In de winkel waar we gewoonlijk gaan, hoor ik dan soms dat heel wat mensen hun elektrotoestellen kopen op krediet. Een TV met groot plat scherm? Dat kun je kopen zonder geld, alleen hier even tekenen...
En dan hoor, zie, lees ik over de vele gezinnen die de schuldenlast niet meer kunnen afbetalen, die een schuldbemiddelaar krijgen, aangeduid door de bevoegde rechtbank, mensen die naar de voedselbank moeten om eten te hebben, mensen die hun elektriciteit dagelijks moeten betalen of ze hebben geen stroom, of slechts het minimum om niet in het donker te zitten... Verwarming op minimum en dikketruiendag heel de winter door...
Als kind leerde men mij dat je slechts voor één ding een lening mocht aangaan: voor de aankoop van een huis, en dan moest je zien dat je "niet verder sprong dan je stok lang was", of om het in het Nederlands te zeggen: je lening mocht niet hoger liggen dan je mogelijkheden tot afbetaling... Je moest er rekening mee houden dat je ziek kon worden, verongelukken en invalide blijven... Kortom je moest ook bij die lening uiterst voorzichtig zijn, en een goed beheer volhouden.

De staat doet dit dus duidelijk niet. Het is dus geen wonder dat de staat Europa krijgt als schuldbemiddelaar...
Alleen... Als wij als gezin onze mogelijkheden te boven gaan, de leningen niet meer kunnen afbetalen, dan zorgt men wel voor een afbetalingsplan, beheert men wel ons geld, krijgen wij maar geld bij mondjesmaat, net genoeg om mee te leven en warm te hebben... Maar bij de staat is dat niet zo.
Bij de staat is het niet de dader die moet inleveren, is het niet de dader die verantwoordelijkheid moet opnemen en maatregelen moet nemen in eigen schoot... Nee, de schuldbemiddelaar, Europa, stelt dat de dader (de politici) de schulden moeten gaan plunderen bij de bevolking.
En met hun neoliberale denkbeelden: bij de kleine man, die heeft immers minst macht, kan minst weerwerk bieden. Men zegt nog net niet luidop dat men het moet halen bij zieken en invaliden en werklozen...

Ach, het is niet nieuw... Maar het betekent wel dat er op die manier een sneeuwbaleffect van verarming ontstaat in de maatschappij... Door de armsten sterker te belasten, komen een heleboel van die mensen in schuldbemiddeling terecht, iets wat je onder meer kunt zien aan de sterke toename van het aantal mensen dat moet eten krijgen van de voedselbank. Uiteindelijk verschuif je op die manier de armoede van de staat naar de kleine man.
Het is een beetje als met dreigende faling bij bedrijven... Het bedrijf zoekt natuurlijk geld om te overleven, maar het gekke is dat het ook steun krijgt van de arbeiders en hun organisaties bij deze vraag ! De vakbonden, de arbeiders steunen hun bedrijf bij het zoeken naar geld, om de arbeidsplaatsen te behouden, de tewerkstelling te vrijwaren... Het lijkt allemaal heel mooi, maar mag ik die dames en heren eens vragen na te gaan in hoever dat ook daadwerkelijk op lange termijn lukt ?
Mijn ervaring is dat men er hooguit een korte tijd mee kan overbruggen. Dit is uiteindelijk ook logisch ! Als het tekort ontstaan is door een slecht beleid, dan vervangt men die slechte leiding niet, is het tekort ontstaan door een technologische achterstand, dan gaat dit geld niet naar nieuwe en betere technologie, maar naar rekken van het bestaand systeem...
Ik denk dat het hoog tijd is dat wij met zijn allen de kwaal gaan genezen waar ze zit !
Als men bij een gezin aan schuldbemiddeling doet, dan werkt dit systeem, omdat men het beheer van de gelden in bekwame handen geeft.
Waarom doet men dat niet als het over de staat gaat ?
Waarom doet men dat niet als het over bedrijven gaat?

Moeten wij niet hoognodig eens gaan nadenken, met zijn allen ????

tot de volgende ?

Veel hitte, geen golven

zingem 013 (Photo credit: fredkroket) Dit zou de oudste molen van België zijn, te Zingem...

Wie het woord hittegolf heeft uitgevonden, moet meteen een wensdroom aan hitte gekoppeld hebben. Gisteren was het hier 36 graden in de "schaave"... En vandaag geven ze warmer weer.
En weet je wat er zo erg is? De hersenen van Anny zijn door de warmte aangetast ! Vanmorgen vond ik haar naast mij in bed, dat is normaal, maar onder het donsdeken. Meteen ging ik nog meer aan het zweten. En zeggen dat de buitenlucht geen verfrissing bracht !
Toen ik haar interpelleerde over dat donsdeken, toen zei ze dat het per ongeluk moet gegaan zijn, in haar slaap. Vannacht ga ik in mijn slaap ijsblokjes in mijn bed leggen !

djudedju

En dan zijn we naar Zingem gereden, naar de rommelmarkt, een plaatsje gevonden op de parking van de Okay, en toen we te voet naar de markt wandelden (in de schaave !) hoorden we plots iemand roepen "Toon !"... Het bleek na enig moeizaam turen in de zon, Benoit te zijn.
Hij heeft zijn huis verkocht, en is op een nieuw appartement gaan wonen, in Zingem... Niet zo ver van zijn oude huis, maar toch een stuk dichter dan vroeger. Benoit is ook al 79... Ik schrok er van. Je hebt daar mee samengewerkt, geklapt en gezeverd, veel leute gemaakt, na mijn ziek worden min of meer uit het oog verloren, en plots is hij al 79... Ik voel me meteen ook oud worden...

We hebben zijn nieuwe woonst bewonderd, en dan op naar de rommelmarkt, op naar de hitte... Strooien hoed op mijn bolleke, maar toen wij na wat geslenter een kraampje zagen waar we aan fris drinken geraakten, gingen we er meteen naar toe... Warm ! De stand was met van die bartafeltjes uitgerust, dus zonder stoelen, maar de dame was zo vriendelijk om een paar klapstoeltjes voor ons open te zetten. Brave madam !

Aan het kerkhof zijn we dan ook even binnengewandeld, tot bij het graf van Nonkel Julien en tante Irene... In Zingem zijn ze bezig met de grote opkuis van het kerkhof... Wie geen langdurige vergunning heeft verdwijnt na een eerder korte tijd. We zagen graven opruimen van mensen die in 91 overleden zijn... 20 jaar, het lijkt lang, maar het is het eigenlijk niet. Maar Zingem heeft een klein kerkhof en een steeds groeiende bevolking...

Wie zal er nog op bezoek gaan bij nonkel en tante als wij het niet meer doen? Je kunt niet geloven hoe vlug je "verdwenen" bent uit het collectieve geheugen. Zouden er geen van de vele muren en daken en trappen meer spreken van de man die ze ooit daar heeft neergepoot voor zijn vele vrienden en kennissen???

Ik zit hier te zweten aan mijn computer. Ik ga stoppen en een heerlijke kop thee drinken. Gek, maar die warme thee lijkt nog een van de beste dorstlessers in deze hitte !

tot de volgende ?

Hoe kom ik in Oudenaarde ?

River Scheldt and table bridge (lift bridge) in Oudenaarde. Oudenaarde, East Flanders, Belgium (Photo credit: Wikipedia)  

( die brug dient momenteel alleen de voetgangers... er zijn werken in de Bergstraat ...))))))))) )   )      )         )

Niet moeilijk, je rijdt hier rechtdoor, tot op de T, aan de brouwerij, dan naar rechts...Oh neen, daar kun je niet door, er zijn werken. Weet je wat, je draait je hier en rijdt naar Mater Dorp, daar dan ietsje rechts, dan links, die baan volgen, dat kleine baantje rechtdoor nemen, ach nee, daar zijn werken... Nee, daar aan het dorp, ga daar naar links, over die kasseien, dan aan de T rechts, en de eerste links. Die baan volgen tot...nee, daar zijn werken... Weet je wat, laat Oudenaarde maar liggen, kom binnen en drinkt een glas...

Nee, zo erg is het nog niet, maar op sommige plaatsen in en rond Oudenaarde is het eigenlijk nog erger! Met wat geluk raak je op bepaalde momenten in een andere wegomleiding dan diegene die je dacht te volgen, en kom je nooit meer terecht.

Is het dan zo slecht in Oudenaarde, eigenlijk niet... Het is zowat in iedere Belgische gemeente van dattum... Je moet weten, er zijn verkiezingen...
En ze moeten toch iets van hun beloften van 6 jaar geleden waar maken, dus vlugvlugvlug nog wat wegen eindelijk herstellen. Allemaal op hetzelfde moment, en ook nog eens sterk aandringen bij staat en provincie voor de wegen die niet rechtstreeks onder hun bevoegdheid vallen, maar voor de provincie is het ook verkiezing, en de invloed op de staat en de regering... Dus is iedereen in ons apenlandje de trotse bezitter van een openliggende straat.

Ik ben vandaag naar Soignies geweest, naar een rommelmarkt, en ik heb - oh wonder- geen omleidingen gehad. Is het dan toch alleen rond en te Oudenaarde dat...

Of leeft men in Wallonië inderdaad in een ander land ? Met andere zeden en andere gewoonten?

Ach, eigenlijk (eindelijk?) is het in ons landje zo warm, dat het niet plezant is om te rijden in de auto. Ik heb geen airco, zodat je begint te begrijpen hoe deeg zich voelt als het brood wordt. De ramen op een spleetje open, zodat er toch wat beweging zit in de warme lucht, en tegen elkaar roepen omdat het dan wel erg lawaaiig is in de auto. Je voelt je zweet langs je ruggengraat naar beneden zijpelen... en als je in die mooie dreef aan het rijden bent, dan zie je, dan zie je niets, dan zie je, dan weer niets, door het te grote verschil in lichtsterkte. Heel wat mensen zijn veel agressiever in het verkeer dan anders.

Op de rommelmarkt heb ik mijn strooien hoed opgezet. Met mijn baard en die hoed lijk ik helemaal op Leopold II, maar als je iets lager kijkt, en mijn korte broek ziet, dan is het koninklijke weer om zeep.

Ik ga stoppen, het is hier te warm. En een kwampjoeter, dat produceert ook warmte.
djudedju, wie had gedacht dat wij ooit nog zouden klagen over warm weer ??? 't Is ook nooit goed hé ?


tot de volgende ? 

Het lijk in de lijkwagen

English: Cover art by Frank E. Schoonover from A Princess of Mars by Edgar Rice Burroughs, McClurg, 1917. Français : Couverture réalisée par Frank Schoonover de l'édition originale de A princess of Mars (Les conquérants de Mars) de Edgar Rice Burroughs (Photo credit: Wikipedia)

Ik geef toe, het is een bizarre titel, maar ik kan er niets aan doen, ik heb het niet uitgevonden. In Beverly Hills is een stilstaande lijkwagen ontdekt, waar in de bestuurder dood aan het stuur zat. In de lijkwagen stak ook nog een kist met... juist, ja.

Dat doet mij denken aan een gedicht dat ik ooit nog las, over een tuinman, die 's morgens op Pietje de dood botst, de dood schrikt evenzeer van de tuinman. Maar de tuinman, in paniek vlucht zo ver hij kan, tot in Isfahan... Waar hij de dood weer ontmoet. De dood verklaart dat hij geschrokken was bij het zien van hem die hij diezelfde avond nog moest halen in Isfahan....

Een sprookje, nee een werkelijkheid, dat je de dood niet kunt ontlopen. In 't Vlaams zeggen we " Al kruipt ge in een mollengat".

Maar toch stellen we de dood tegenwoordig meer en meer uit... De moderne levenswijze, voeding en geneeskunde, hebben veroorzaakt dat de gemiddelde Belg veel langer leeft dan vroeger. (trouwens niet alleen de Belg, dat is het geval in ieder land waar er welvaart heerst)

In de Middeleeuwen was de gemiddelde levensduur hier, zo'n 30 jaar. Dat wil niet zeggen dat iemand van 30 een oude man was, maar dat er zo veel kindersterfte was, waardoor het gemiddelde drastisch zakte. Bovendien zat je dan ook nog eens met de pest, die verschrikkelijk veel doden op zijn conto had. Meer dan eenvierde van heel Europa stierf door de pest.

Maar hoe dan ook, de dood is nog steeds niet te vermijden. Er zijn er wel die zeggen dat we met tijd en boterhammen er zullen in slagen om eeuwig te leven, maar voor mij hoeft dat niet... Er is al overbevolking genoeg, en wat zouden we dan doen met pensioenleeftijd ? Afschaffen? En dat eeuwig leven, wat zou de levenskwaliteit dan zijn ? Stel je voor dat je zo gelukkig bent dat je eeuwig kunt liggen afzien van doorligwonden in je hospitaalbed, of dat je eeuwig ligt "te verblijven" in het verleden van Aloïs Alzheimer...

Nee, voor mij hoeft dat allemaal niet. Ik ben niet gehaast om dood te gaan, maar ik denk er niet aan om hier eeuwig dit aardse leven te leiden. Hopelijk is er een leven na de dood, en dan liefst een "goed" leven... Maar zeker weten doen we dat niet. Het aardse leven lijkt mij echter niet aantrekkelijk genoeg om hier voor eeuwig te zijn. Ik heb  te veel pijn om het vol te houden zonder einde. (Maar niet zo veel pijn dat ik (onmiddellijk) wil uitstappen)

Ik heb onlangs heel wat gezien en gelezen over de bijna-dood-ervaring, en dat helpt mij om toch wat meer te geloven/hopen op dat eeuwige leven. Het is vandaag de dag niet makkelijk om te geloven. We weten net zo veel dat we niet meer geloven dat er dingen zijn die we niet weten. Tenzij je gaat beseffen dat net het weten de bron is van steeds meer en meer vragen. Mocht het leven en het hiernamaals een misdaad zijn, dan was het er eentje van die soort die nooit opgelost wordt.

Ik las boeken van god-ontkenners en van echte gelovigen, maar eigenlijk weet ik nu net zoveel als voorheen... En dat is misschien maar goed ook. Er hoeft voor mij niet echt een antwoord op alles te zijn. Stel je maar eens voor dat je alles weet, alles kent, alles kunt... Wat zou het leven dan nog voor zin hebben? Alles zou er al zijn, niets geen nieuwsgierigheid meer. Niets geen verwondering meer. Nee, laat maar, voor mij hoeft dat niet.

Ik wil blijven dromen, blijven fantaseren, blijven werelden van verbeelding creëren... Beelden willen bedenken, tekeningen van gekke mannetjes maken, onbestaande insecten ontwerpen... kortom fantaseren... Ergens spijt het mij dat de mens tot op Mars is geraakt, en dat de Marsmannetjes verdwijnen uit onze denkwereld... Je kon die groene kerels allerlei gekke uiterlijkheden toedelen. Nu moeten we naar veel verdere planeten om te fantaseren.

Edgar Rice Burroughs, de bedenker van Tarzan, schreef prachtige Science-Fiction verhalen over Maan- en Marswezens... Heel kort nadien wisten we de maan leeg, kaal, levensloos, en moesten we verhuizen naar Mars om leven te bedenken... Hoe meer we weten, hoe verder we moeten reiken met onze fantasie, lijkt het wel...
Ik hield van die maanwezens, ook al ben ik van een generatie die mannen op maan zag lopen...een kale maan.
Ach, weet je, voor mij lopen die wezens nog steeds op de maan, mijn maan, niet die van de wetenschap. Ik zie nog steeds een gezicht op de maan, een lachend gezicht, lachend met die domme mensen die alles van alles willen weten, en daarvoor hele werelden opgeven...

Kijk, er loopt hier net een groen manneke voorbij, met een ballonnetjeskop met voelsprieten...

tot de volgende ?

De tuinman en de dood * P.N. van Eyck

De tuinman en de dood * P.N. van Eyck
Als hierboven klikt, dan kun je het gedicht lezen waarover ik vandaag in mijn blog schrijf !

En dan mag een mens niet vloeken...

Zoo de Granby (Photo credit: meantux) (Als gieren zitten wachten om de lijken leeg te pikken...)

De hooggeëerde dames en heren politici hebben weer eens het lijstje met al hun mandaten moeten bekend maken. Alhoewel het van moeten is, heeft een slordige 200 van die vroede dames en heren dat "vergeten"... Wellicht om de privacy te beschermen van zichzelf ????

Maar in ieder geval blijkt dat de Belgische politici gemiddeld 6.5 mandaten hebben naast hun parlementaire ambt. Nochtans is een ambt van parlementair al héél goed betaald ! En zeker als je ook nog een ministerjobje er bij kunt tellen. En toch vinden ze dat nog niet genoeg en gaan ze bijklussen.
Een recht die aan heel wat mensen vierkant geweigerd wordt. Zieken en werklozen mogen dat alvast niet, tenzij het gaat om onbezoldigd vrijwilligerswerk, en daar horen die mandaten der politici echt niet bij... Voor niets gaat de zon op, politici zijn veel belangrijker dan de zon.
Zij staan alleen op als het geld, veel geld opbrengt... of macht, en liefst alletwee.

Natuurlijk zijn al die bijkomende mandaten niet van aard dat het volwaardige dagtaken zijn, maar toch... Is hier de reden te vinden dat het parlementaire zitje meer leeg dan bezet is? Is hier de reden te vinden van het grote absenteïsme van de politici ? En is hier de reden te vinden van het feit dat je politici in het parlement
- hun krant of tijdschrift ziet lezen
- kruiswoordraadsels ziet invullen
- porno ziet bekijken
- ziet telefoneren of sms-en
- ziet babbelen met hun buur (als die aanwezig is)
- ziet gapen
- ziet slapen
- zichzelf ziet zitten krabben (de gelijkenis met beelden uit "De Zoo" is hier wellicht toeval????) (Ik overdrijf niet, op de beelden die je regelmatig kunt vinden bij je mailtjes zie je ergere dingen!)

Oh ja, er zijn er ook een paar die werken. Die houden dan een tussenkomst, een bevlogen spreekbeurt voor een haast lege zaal. De voorzitter houdt die meute van een tiental mannen/vrouwen ondertussen in bedwang, zodat de spreker, ondanks het gehalte van zijn redenaarskunst, toch zijn zegje kan doen...
Verheffende beelden om het thuisfront er van te overtuigen dat "hun" politicus toch wel zijn "werk" doet zeker...
djudedju

De parlementaire logica houdt in dat wat ze daar staan te broebelen geen enkel belang heeft. De 5 aanwezige medeleden van de regeringspartijen juichen, en de vijf aanwezige leden van de oppositie keuren het af met boe-geroep.

Als er echt genieën bij zitten, dan houden zij het parlementaire werk (???) op door te filibusteren. Filibusteren is een techniek waarbij de oppositie hun tussenkomst eindeloos lang rekt, met volkomen zinloos gebrabbel. Dat zinloze valt niet echt op, anders spreken die vroede lieden politici ook al niet zinnig, maar nu rekken ze hun zinloze gebrabbel eindeloos.  Dat is is dus een politieke manier om een zitstaking te houden.

Weet je wat?
Ik snap niet dat ons landje er al bij al nog zo goed bij staat.
Politici willen het splitsen, verdelen, lijmen, bijeenhouden, scheuren en toch werkt het nog steeds !
Als kind haalde ik soms wel eens een speelgoedautootje uit elkaar, maar dat deed ik echt, het bleef niet bij gepalaver... en het was definitief stuk. Klaar voor de vuilnisemmer.

Soms ben ik nog blij dat de politici nooit echt doen wat ze zeggen.
Anders bestonden we al lang niet meer

djudedju


toit de volgende ?

netvliesprothese

Opel Olympia (Photo credit: Wikipedia)

Zonet met veel belangstelling gelezen, dat men er in is geslaagd om blinde muizen te laten zien met een netvliesprothese. Volgens de uitvinders zou het ook moeten werken bij mensen.
Misschien vind je dat niet opzienbarend, maar het is wel zo, dat die prothese zelf de signalen naar de hersenen zendt, waardoor de betrokkene ziet.
Want eigenlijk gebeurt de beeldomzetting, het zien, in de hersenen.

Dit is dus een fantastische uitvinding, een dood ding, die signalen naar de hersenen zendt, net zoals een "levend" netvlies zou doen. Het beeld is nog niet zo scherp als van een normaal netvlies, maar het is "zien" !

Nu en dan lees je dus niet alleen over nieuwe uitvindingen om beter oorlog te voeren, maar ook over echt nuttige uitvindingen.
Dat men bezig is met het testen van een vliegtuig die zo'n slordige 7.000 km/uur vliegt, dat interesseert me veel minder. Dat men daardoor binnen afzienbare tijd van London naar New York zou vliegen vind ik niet echt belangrijk.
Ik vind dat wij als mensen al veel te rap reizen... Voor mij hoeft dat niet nog vlugger te gaan.

Ooit was er een tijd, waar mijn overgrootmoeder en misschien zelfs mijn grootmoeder, te voet van Nieuwpoort naar Oostende stapten (17 km), zomaar, om op familiebezoek te gaan. Ons moeder wist daar nog van, en wist er bij te vertellen dat ze niet met lege handen ging, maar een paander aan haar arm droeg (Een soort boodschappenmand van biezen).

In het begin dat ik getrouwd was, ging ik met de fiets naar het werk, 17 km ver. Nu is er omzeggens geen mens meer die op die manier op familiebezoek zou gaan of zou gaan werken. Dat duurt veel te lang, en als het slecht weer is...

Zelfs met de bromfiets vinden ze 17 km ver rijden om te gaan werken al knap ver.

In enkele generaties is er dus heel wat veranderd. Mijn moeder ging gaan kijken naar het eerste vliegmachine boven Nieuwpoort (Olieslaeghers)... nu moet je al geluk hebben om een hemel te zien zonder vliegtuigen of condensstrepen.

Onze eerste auto, een Opel Olympia, haalde wellicht geen 100 km/uur... De oorspronkelijke Fiat 500 deed maar maximum 80 !
We zijn niet alleen steeds meer beroep gaan doen op de auton maar die auto is ook steeds maar sneller en sneller geworden, zo erg, dat men na een tijdje overal borden ging plaatsen met maximumsnelheid, om die veel te vlugge dingen af te remmen. (Kon men die auto's niet gewoon minder vlug blijven maken?)

Ach, ik ga de "vooruitgang" (What's in a Name ?) niet tegenhouden, maar toch heb ik mijn bedenkingen nu en dan. Nu, op dit eigenste ogenblik rijden hier tientallen moto's voorbij, aan een veel te hoge snelheid (Max 50 !)... Er is weer ergens een of andere organisatie die de Vlaamse Ardennen met zijn smalle en bochtige wegen heerlijk terrein vindt om door te snorren met zware moto's.

Ik kan genieten als ik die mooie machines bekijk, maar waarom moeten ze zo nodig te snel rijden?
Het lijkt wel of we, zelfs op een feestdag, zelfs tijdens onze vrije uren, altijd en altijd maar gehaast moeten zijn.
Wandelen is er haast nooit meer bij. Met veel geluk stappen, maar echt kuieren (het verticale luieren zei Toon Hermans), dat is er niet meer bij.
Kuieren van bloem naar bloem al helemaal niet meer. Wellicht verdenkt men je dan van een of andere ziekte.

Onthaasten...
een hoognodige receptuur voor deze wereld !

tot de volgende ?

do you tube ?

Nederlands: 'Slak met muzikaal spoor': bronzen kunstwerk door de kunstenaar Paul Amey (niet de gelijknamige triatlonloper maar de kunstenaar!). (Photo credit: Wikipedia)

Ik heb de laatste dagen YouTube ontdekt... Niet dat ik het niet kende, maar nu ben ik er eens op gebleven, heb een reeks filmpjes aangeduid die nu makkelijk terug aan te klikken zijn, en heb hier en daar wat nieuwe en bijkomende mogelijkheden "ontdekt" van heel deze bibliotheek van filmpjes.

Het is een héle wereld...
Er komt eigenlijk geen einde aan. Natuurlijk zitten er massa's dingen bij die mijn geen fluit interesseren, maar je vind er zeker ook jouw ding op ! Ik heb wat zitten zoeken op boetseren en schilderen, en heb nu hele reeksen om te bekijken. Ik heb er al een hele reeks bekeken, en heb er nog veel meer te gaan. Eigenlijk kun je bij manier van spreken heel wat technieken leren vanuit je luie zetel. Heerlijk vind ik dat !
Maar er is meer!
Zoals je door het bekijken van de werken van anderen heel wat inspiratie kunt opdoen, kun je dat ook door het bekijken van al die werken. Ik heb verschrikkelijk goede souvenirs aan het bezoek van Middelheim bij Antwerpen, waar we - lang geleden- een hele dag rondwandelden tussen de beelden. Ik kan nog regelmatig zitten kijken in het boek dat ik bij dat bezoek kocht, en het bezoek als het ware herbeleven.
Ook bezoeken aan musea zijn voor mij een bad van inspiratie !
En het mag gek klinken, maar soms krijg ik ideeën voor een beeld, door het bekijken van een schilderij en omgekeerd. Ik kopieer nooit. Ik verwerk ideeën op mijn manier. Nee, ik heb niet de pretentie om te denken dat ik het beter kan dan die of die kunstenaar, maar ik geef er mijn eigen kijk op.

YouTube is voor mij dan ook een bron van inspiratie.
Maar ook een ideaal tijdverdrijf !
Iedereen zal al wel eens hebben zitten lachen bij het zien van de vele gekke filmpjes die je soms krijgt via mail van een of andere goede vriend. Welnu, de meeste van die filmpjes komen ook van YouTube... Dus als je humor inklikt, kun je hele dagen gekke dingen bekijken. Goed voor als je eens in een dipje zit, ben je er zo weer bovenop !

Maar er zitten ook prachtige dingen op, en leerrijke... Kortom, de hele wereld lijkt plots aan je voeten te liggen.

Ik moet me inhouden om nu niet plots massaal filmpjes te gaan doormailen of op Facebook te plaatsen, maar eigenlijk vind ik dat we niet mogen overdrijven met het middel mail... Ik krijg nu al dagelijks gemiddeld zo'n honderd mailtjes... En dat is eigenlijk genoeg. Vooral omdat er heel wat dingen bij zitten die eigelijk thuishoren in de reclame-wereld. En ik ben echt niet iedere dag geïnteresseerd in de plaats waar ik goedkoopst spaghetti kan gaan eten... Dus Groupon is voor mij ook al een beetje op het randje van Spam.

Maar ik ben alles bij alles een computerverslaafd manneke... Ik zou mijn kwampjoeter niet kunnen missen ! Het is voor mij, die minder mobiel ben, de wereld die opengaat. Vroeger gingen we met de rugzak door de Highlands of door Haut-Auvergne trekken, en genieten van die prachtige landschappen... Nu bekijk ik deze en andere landschappen en steden via mijn computerscherm.

Niet hetzelfde ? Nee, natuurlijk niet ! Maar zelf kan ik het niet meer, en dit is voor mij een wonderbaar alternatief !

Trouwens, als jij bij de anderen hoort, bij diegenen die wel nog kunnen op stap gaan, die wel nog kunnen reizen en stappen, dan ook is je computer een heel degelijk middel om je reis voor te bereiden, om je keuze te bepalen... en om al vooraf een beetje te snuiven van de vakantiesfeer...

Mijn wereld is niet meer beperkt tot mijn onmiddellijke omgeving, nee, ik heb een raam op heel de wereld !

tot de volgende ?