Lol

Charlie Chaplin and Jackie Coogan in The Kid (Photo credit: Wikipedia)

Humor is een bizar ding... Als je de meeste moppen eens wat nader bekijkt, dan komt het er bijna steevast op neer dat we lachen met het ongeluk van de sukkel van het verhaal.
Net zoals we, als we iemand zien vallen, we eerst willen lachen en dan pas vragen of hij/zij zich pijn heeft gedaan.
Heel lang geleden las ik een bericht in de krant, dat wel het toppunt van ongeluk was, en net daardoor zo hilarisch werkte... Ik vermoed dat het nooit waar is geweest, dat het een nieuwskomkommer was om de dode momenten in de krant mee op te vullen...
Kijk, ik ga proberen om het eens na te vertellen zoals ik het jaren geleden heb gelezen...

Een man uit Wuppertingen kon niet slapen, en staat midden in de nacht op, om wat door het raam te kijken. Hij is de trotse bezitter van een modern huis, zo met van die ramen die tot op de grond reiken. Hij staat daar in alleen maar zijn slipje, dromend uit te kijken over zijn tuin. Warme voeten heeft hij toch, hij kent immers de luxe van voltapijt.
Zijn hond, een mooie golden retriever, hoort zijn baasje opstaan, en richt zich op, en loopt onhoorbaar over het tapijt naar zijn baas toe. Hij steekt liefhebbend zijn koude natte hondenneus tegen de billen van de man. De man schrikt zich rot, springt vooruit, dwars door het raam en belandt een verdieping lager in zijn tuin.

Zijn vrouw schiet wakker, hoor haar man kreunen, ziet de kapotte ruit en snelt naar beneden. Daar helpt ze haar man om recht te komen. De man heeft pijn, bloedt links en rechts van de glasscherven, en kan haast niet op zijn rechterbeen staan. Ze helpt hem naar binnen, naar boven, naar de badkamer, wast wat van het bloed weg, ziet dat er toch wel erge sneden bij zijn, en besluit dat ze beter de dokter kan oproepen. Ze laat haar man daar staan in de badkamer, en snelt naar beneden naar de telefoon.

Ondertussen verrekt de man van de pijn, hij leunt wat op de lavabo, dat ding is niet berekend op echt steunen op, en breekt van de muur af. De man valt met de lavabo op de grond, krijgt dat ding op zijn linkervoet (op zijn rechter kon hij al niet staan), en komt heel ongelukkig neer op de gebroken lavabo, waardoor hij ook op zijn borstkas gekwetst wordt, en nog enkele ribben breekt ook.

De vrouw komt boven gestormd door het lawaai, ziet hem liggen, hij ligt te huilen van de pijn. Ze besluit maar meteen de 100 te bellen, zodat haar man kan verzorgd worden zoals het hoort. Ondertussen dept ze wat het bloeden, draait hier en daar een windel rond de grootste wonden. Ze hoort de ambulance stoppen aan haar deur, snelt naar beneden, de trap af, en laat de twee mannen met de draagberrie binnen.

De mannen gaan mee naar boven, verzorgen de man wat oppervlakkig en leggen hem voorzichtig op de berrie. Ze gaan er de trap mee af en vragen ondertussen aan de man wat er gebeurd is. Dit is een techniek om de aandacht van het slachtoffer wat af te leiden van zijn ergste pijnen. De man vertelt heel het verhaal, en de ene ambulancier moet zo lachen dat hij de berrie loslaat...

Enfin om een lang verhaal kort te maken, ook aan de andere kant van zijn borstkas waren nu een paar ribben gekneusd...

Eigenlijk is daar helemaal niets grappigs aan, maar geef toe, je hebt zitten grinniken... De opsomming van al de ongelukken werkt op je lachspieren. Eigenlijk is dat toch gek hé ?
Eigenlijk moesten wij medelijden hebben. En we hebben dat ook, maar voor dat medelijden komt de sterkere reactie eerst naar boven, en lachen we.

Humor is veelal leedvermaak.
Chaplin gaf ooit zijn kijk op humor weer in de film... Je ziet een man die wandelt op het voetpad. De camera toont je de man, snelt wat vooruit en toont je de openliggende rioolput. Je ziet de man recht op de openliggende put af stappen, je zit al te glimlachen, dan gaat de man netjes uit de kant voor de openliggende put en glijdt uit over een bananenschil... Dat is humor besluit Charlie Chaplin...
Maar hoe dan ook, er is weer een slachtoffer...

Zijn we dan slecht in het diepste van ons zijn? Nee, wellicht is het een gewone reactie, die ooit wel een of andere overlevingsdrang als oorsprong zal hebben gehad... En nadat we gelachen hebben, snellen we toe om te helpen. Misschien is deze reactie gewoon bedoelt om het gevaar de tijd te geven te verdwijnen?

Maar dus is de meeste humor eigenlijk lachen met...
En het slachtoffer kan gewoonlijk niet lachen.
Nogal wiedes, want hij is het slachtoffer.

Ik heb zelf zo eens een grandioos iets meegemaakt... We kwamen van een lange trektocht door de Schotse hooglanden, en kwamen aan in de enorme wachtzaal voor de mailboat waar we straks de overtocht mee zouden doen van Dover naar Oostende. De wachtzaal zat bijna volledig vol, wellicht een 800 à 900 mensen, de normale "lading" voor een mailboat.
Wij zaten daar, en zagen een koppel jonge mensen met rugzak beladen de zaal binnenkomen. Een beetje bizar, maar het dametje had een lange japon aan. Ze gingen zitten op een muurtje, uitkijkend over de zaal of er nog ergens een stoel vrij was. Stonden op en gingen de wandelgang in... Op dat moment zagen we allemaal dat het lange kleed van het dametje netjes bleef zitten tussen haar rug en de rugzak... Ze liep heel parmantig door de gang, met haar poep en kleine slipje zichtbaar voor heel de zaal. Iedereen gierde van het lachen, ook de man die achter het dametje aan liep... En dat had hij niet mogen doen, ze maakte zich boos, tot nog grotere hilariteit van de zaal...

Heel leuk, maar weer met een slachtoffer...

Humor, ... is ook niet alles hé ?

tot de volgende ?