 |
| Image via Wikipedia |
Ik weet niet waarom, wellicht oververzadiging, maar op een gegeven moment was ik de SF moe, doodmoe...
Het interesseerde me niet meer.
Sinds kort zit ik weer SF te lezen, en mijn oude liefde is er terug, met volle kracht.
Ik zit me nu alleen maar af te vragen waarom ik ooit gestopt ben met dat genre?
SF is bij velen een minderwaardig soort boekje, maar het gekke is dat er ook echte profeten tussen zitten. De parallelle werelden waren vroeger je reinste SF, en zijn nu plots wiskundige "zekerheden". Te gek.
De ene schrijver is in SF ook de andere niet. Er zijn er die wild fantaseren, er zijn er die heel degelijk onderbouwde werken maken, waarbij ze werkelijk een wereld creëren die logisch in elkaar zit, alleen op een heel andere manier dan de onze. De Grootmeester is onbetwistbaar Asimov...
Wat ook gek is, in SF vind je eigenlijk alle genres terug uit de "normale" boekwerken... Je vindt er liefdesromannekes terug, oorlogsverhalen, horror, detectives en noem maar op, het is er. Maar dan allemaal geprojecteerd in een vreemde wereld, soms is die vreemde wereld gewoon de aarde, in een verre toekomst. Ik vond, weliswaar niet in een bundel, maar als deel van een boek, gedichten terug...
Ook vroegere schrijvers beoefenden al dit genre, denk aan Wells, aan Jules Verne en vele anderen.
Wellicht is het de fantasie die mij aanlokt. Je creëert in een SF-verhaal in feite een beetje je eigen wereld, je eigen personages, je eigen technologie, je eigen gebruiksvoorwerpen. Stel gewoon dat je hoofdfiguren schubben hebben, je laat dan je vrouwelijke wezens hun schubben lakken...
Je kunt het zo gek niet bedenken of het is al ergens geschreven? Nee, fantasie is zo onbegrensd, dat je altijd weer nieuwe plots, nieuwe werelden hebt. Natuurlijk heb je er ook goede schrijvers en minder goede. Bij sommige boeken kun je je boek niet wegleggen vooraleer het uit is, net zoals bij een gewone goede thriller. Kortom, je vindt er hoe dan ook altijd wel je gading, tenzij... Tenzij je echt niet het vermogen hebt om een virtuele wereld te aanvaarden als achtergrond in het verhaal.
Nu we horen dat wellicht iedere ster gemiddeld minstens één planeet heeft, wordt het aantal bewoonbare planeten plots op miljarden geschat. De kans dat er op die bewoonbare planeten ook leven is ontstaan zal wel een stuk lager liggen, maar ook dan blijven er wellicht heel veel over waar wel leven is. De kans dat er verstandige wezens zijn ontstaan is wellicht nog onnoemelijk veel kleiner, maar er zullen er wellicht nog wel enkele zijn... Dus SF benadert blijkbaar steeds meer de/een werkelijkheid.
Vermits we elkaar wellicht nooit gaan ontmoeten, kunnen we fantaseren, zonder grenzen, en laat dit ons toe mogelijkheden te bedenken. Je kunt ieder aards, ieder "gewoon" fenomeen over gaan planten in een vreemde wereld. Zonder een of andere godsdienst te poneren, kun je gewoon het idee godsdienst al eens gaan neerzetten in een vreemde wereld. Zou ook daar eerst een vorm van Animisme geweest zijn? Zou het ook daar geëvolueerd zijn naar een Eén-God-godsdienst? Zouden daar ook schisma's zijn ontstaan ? Zouden daar ook kerkorganisaties zijn gekomen met een groeiende interesse voor macht boven het Geloof ? Kortom, je kunt eigenlijk, dank zij een fantasiewereld, een hele sociologische aanval doen op fenomenen die wij hier kennen, en die je ergeren...
Door het feit dat je het poneert op een andere wereld, of in een verre toekomst, kan niemand je rechtstreeks betichten van aanvallen op gevestigde waarden, maar iedereen weet, ziet, snapt dat het dat in feite wel is.
SF kan dus héél aards zijn op een vreemde wereld...
Als je niet van dit genre literatuur houdt, misschien moet je dan je mening nog maar eens herzien, en er toch terug eens in duikelen... Maar nu lezen met een innerlijke blik op je eigen wereldje...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten