 |
| Image by emmapatsie via Flickr |
Ik had de dood in handen, de droom van heel de mensheid: de dood vernielen!
Ik had de dood in handen en lei mijn handen rond zijn hals en kneep er het laatste leven uit.
De dood was dood.
De mens leefde voor eeuwig !
Het ultieme doel was bereikt.
Ik zag een oude man, kreupel en krom, vol van wee en smart. Ik zag een levend lijk krom van de kankerpijnen, ik zag mensen huilen om de dood als verlosser... De dood was niet meer.
Ik zag de wereldbevolking uit de voegen barsten, en ik zag de sterken en gezonden de zwakken en zieken opdrijven naar concentratiekampen, waar ze eeuwig hongerden, eeuwig leden, eeuwig kermden. Ik zag op de duur hoe men de levende wrakken het vuur in gooide, vernietigen, plaats makend... Maar zelfs in hun asse bleven ze huilen en krijten. De wind nam de huilende as mee op zijn eindeloze zwerftocht, en nog nooit heeft de wind zo gehuild als toen.
De dood was niet meer
en men schreeuwde om de dood...
Een eindeloze schreeuw naar het einde.
De dood kan vriendelijk zijn, verlossen, bevrijden... maar de dood
de
dood
was
niet
meer
...
Ik had een droom...
Ik had de dood in handen, en na de eerste droom liet ik de dood los, liet de bevrijder los...
En de dood nam de vorm aan van een enorme pandemie...
De zwarte dood, de pest die meer dan 25 procent van de mensheid uitroeide was er niets bij.
Een verschrikkelijke pandemie die zich voortzette via de lucht, via aanrakingen via onbekende wegen...
Je zag de mens op straat plots stokken in zijn bewegen, neervallen en hij was niet meer.
Niemand durfde de doden nog te ruimen, moeders lieten hun kinderen liggen en liepen huilend weg.
Liefde was niet meer want aanraken was gevaarlijk.
Alleen eigenliefde en de dood was nog.
Huizen vol dood werden in brand gestoken in de hoop de dood te doden, wie een zieke in huis had werd de stad uitgejaagd... De dood heerste en lachte met de weghollende mensheid, hollend naar hun dood.
Niet alleen de zwakken, maar ook mannen sterk als een boom, of taai als een wisse allen stierven, de dood heerste...
Slechts hier en daar ontsnapte er een enkeling, kreeg de ziekte en overleefde. De meesten waren in die korte tijd oud en grijs geworden, maar ze leefden, en alras bleek dat zijn niet meer ziek werden.
Pogingen om over te gaan tot inentingen bleken vruchteloos, geneesmiddelen hielpen niet, de dood was een totaal nieuw fenomeen geworden.
De dood bracht de wereld tot stilstand
Geen beschaving meer
geen cultuur
geen steden, geen gemeenschappen.
Pas na jaren kwamen hier en daar groepjes overlevenden bij elkaar, bang, uiterst voorzichtig.
De wereld herleefde, de natuur overwoekerde de steden
het was net geen terugkeer naar de middeleeuwen, maar veel scheelde het niet.
Wolven huilden over Vlaanderen
De dood was heerser
De mens leefde onder doem en dwang
bang van andere mensen
bang van het grote sterven...
De dood was de heerser.
De dood is de vijand, de dood is een vriend.
Weet je, het is goed zoals het is. Ingrijpen en de dood overwinnen brengt geen baat, verliezen en de dood laten heersen is te erg...
De wereld beheerst de dood. De dood is aards !
Doe de wereld dood... en ontvang de pandemie of de eeuwige hel van het leven...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten