 |
| Image via Wikipedia |
En ik stelde ook vast, als ik eens, door omstandigheden, niet in staat ben om te bloggen, ik tekenen vertoon van verslaving. Ik loop ongelukkig rond, voel een gemis.
Met andere woorden, je kunt aan om het even wat verslaafd raken. Zelfs aan het schrijvelen van een blogje. Ik heb wanhopig geprobeerd om te weten te komen wat er in hemelsnaam verslavend kan zijn aan schrijven, maar ik moet helaas het antwoord schuldig blijven. Wellicht is het gewoon een vorm van dagboek-verslaving, alhoewel mijn blog niet echt een dagboek is.
Als je eens stukken gaat herlezen, dan stel je vast dat ik verander, dat ik zelfs mijn mening regelmatig bijstel. Ik pas mijn opinie aan aan nieuwe omstandigheden, en regelmatig verwonder ik mezelf over die stappen.
Kortom, er is een evolutie merkbaar in mijn blogs (Of is het een aftakeling?)...
Eén ding is duidelijk herkenbaar, en heeft een vast stramien: mijn weerzin van alles wat politiek is... Er is denkbaar niets wat ik meer minacht dan een politicus. Dat is voor mij duidelijk de laagst denkbare vorm van leven, meer zelfs, ik heb soims de indruk dat het niet echt leven is ! ik zag foto's en beelden op TV die duidelijk aantonen dat sommigen op zijn minst al gedeeltelijk gemummificeerd zijn, en nog amper op het knopje kunnen drukken voor de stemming. Ze bewegen amper. Dat zijn nog niet eens de slechtsten, er zijn er die maar één keer aanwezig zijn: voor de eedaflegging... voor de rest bewegen ze wellicht alleen om hun wedde te incasseren. Nu ja, misschien doen ze dan misschien nog het minste kwaad ook.
Soms neemt mijn blog daadwerkelijk de allures aan van een dagboek, en schrijf ik een verslag van een of andere gebeurtenis in mijn leven. Soms is dat vol humor, soms vol bitterheid. Ik heb niet echt een vaste stijl. Ik vermoed dat mijn stijl wel eens wordt aangetast door de boeken die ik op dat moment aan het lezen ben. Zo vertoef ik nu en dan in een SF-wereld... een kans om gal te spuwen op de huidige wereld geprojecteerd op een verre toekomst of een verre planeet. Maar ik heb ook ontdekt dat de vele oude boeken een invloed hebben... De vlagenzwangere hemel pikte ik onbeschroomd van Rodenbach... En ook Buysse en Streuvels werden wel eens gebruikt.
Geef toe, soms is het leuk om eens die oude woordenschat weer op te frissen. Een wielrenner lijkt veel echter als coureur, en je ziet hem veel beter vallen in een tuimelperte dan in een uitschuiver. Van Dale ziet dat ook in. Als je vaststelt dat de dikke steeds dikker wordt, dan komt dat door dat Van Dale wel telkens de nieuwe woorden bijvoegt, maar slechts heel zelden, en pas na veel overwegingen, ooit één woordje schrapt. Nog enkele decennia en de dikke Van Dale vult op zijn eentje een heel schab van je boekenrek. Ik vul dit werk dan nog aan met het groot synoniemenboek, een boek met spreekwoorden, een boek vol citaten, een boek "Zuidnederlands", een etymologisch woordenboek en het boek "Het Juiste Woord". Kortom, ik hou van woorden; En daarom ligt er ook nog een Frans-Nederlands en Nederlands-Frans boekwerk, met CD-rom... Kwestie van nu en dan eens geleerd te doen ook. Engels is meer iets voor de jeugd, dus waag ik me daar maar zelden aan.
Deze boekwerken staan er niet werkloos... Nee, nu en dan neem ik er eentje ter hand, en zoek een synoniem, of de juiste schrijvelwijze... Of zoek een citaat om mijn stemming te omschrijven... soms zoek ik vruchteloos. En ik moet me heel sterk intomen om niet over te gaan tot gekke dingen. Neem nu synoniemen... In onze taal (in iedere taal bij mijn weten), heb je woorden die meer dan één betekenis hebben. Soms klinken ze hetzelfde maar zijn ze anders geschreven, neem bv ijs en eis... Ik moet me soms echt inhouden om die woorden niet bewust om te wisselen. (Maar dan krijg je geen gelach, nee, dan krijg ik een mailtje met een verwijzing naar de juiste schrijfwijze... Humor is niet voor iedereen gelijk...........)
Kortom, een blog is geen dagboek. Een dagboek schrijf je voor je zelf, een blog schrijf je om gelezen te worden. Dus moet je je aanpassen aan je publiek.
En dat publiek is de laatste tijd sterk gewijzigd. Ik stel vast dat ik tegenwoordig een heleboel lezers heb in de joenaaitut steets of Ameurika... Dat zijn weliswaar meestal mensen met een Nederlandse instelling op hun kwampjoeter, dus wellicht emigranten of zo, maar toch. Iedere keer stel ik weer vast dat daar meer en meer lezers zitten. Als dat uitwijkelingen van de eerste generatie zijn, dan zullen ze wellicht het Vlaams herkennen, maar als het mensen zijn van tweede of derde generatie, dan zal mijn woordkeuze en mijn eigenaardigheden hen wellicht nopen tot oeverloze zoektochten in dikke woordenboeken. Ik zie ze voor mijn geestesoog al wanhopig de vertaling à la Google aanklikken, en die staat dan ook voor Piet Lul, in zijn woordenboek staat schrijvelen en kwampjoeter ook al niet.
Soms heb ik dan ook het gevoel dat de enige die echt de volle honderd procent amusement uit deze blog weet te puren ikzelf ben... En ik heb dan ook nog eens het genot het zelf te mogen maken, construeren, foefelen, prutsen, kortom schrijven... Geen wonder dat ik verslaafd ben.
tot de volgende ? (foto: Zo te zien was van Dale heel wat minder dik dan zijn boekwerk ! (en hij ziet er niet naar uit dat hij taal zo leuk vond...))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten