 |
| Image via Wikipedia |
Maar er is meer aan de hand...
Ook voor Rien Poortvliet bestonden de kabouters al, en de elfen, en de trollen en de witte wieven en wat weet ik nog al meer.
Waarschijnlijk bestaan ze niet, maar het moeilijke is dat je die dingen nooit op dezelfde manier hoort omschrijven of typeren. Laat ons maar bij de kabouters blijven...
Er bestaan heel wat verhalen over kabouters waaruit je zou kunnen gaan denken dat men het over dwergen heeft, maar andere zijn specifieker en maken de kabouter veel kleiner dan de kleinste dwerg. In sommige verhalen zijn kabouters goed wezens, die de mens helpen, in andere zijn het kwaadaardige pestkoppen. Veelal zijn ze omschreven met een rood pakje aan, maar er zijn ook andere versies in de meest uiteenlopende kleuren. Het gekste vind ik persoonlijk dat de kabouter niet Europees is, je vind de kabouter ook in Afrika en wellicht ook in andere werelddelen, het zou me bijna verwonderen waren ze er niet...
Dat ze overal bestaan, lijkt er op te wijzen, dat het dus niet alleen hersenspinsels zijn, maar dat ze ook werkelijk zijn. Of... dat er ergens, ooit, iets moet geweest zijn, of bestaan hebben, of nog bestaan dat aanleiding geeft tot dat hardnekkig geloof in de kabouter.
Wat dan ook, alle onderzoeken ten spijt is de kabouter nooit daadwerkelijk bewezen. En dus blijven wij het maar duwen in het hoekje van de sprookjes...
Persoonlijk denk ik dat kabouters een restantje zijn van oude "geloven", ver voor het Christianisme hadden wij te maken met een veelgodendom, en wellicht ook een zeker animisme. In die godenwereld van toen zaten ook dwergen of dwergachtige gnomen, en dat was het geval in zowat alle geloven. In sommige had je dan te maken met boze goden, in anderen met helpende goden, vandaar wellicht ook de goede en slechte kabouters.
Waarom schrijf ik in hemelsnaam al die "wetenschap" op ??? Wel, omdat ik denk dat kabouters voor veel mensen een onbewust invullen zijn van wensdromen, van onverklaarbare zaken, van onoplosbare vragen.... Kortom kabouters zijn zowat een stoplap verworden. (Eigenlijk doe ik dat ook dikwijls, en laat ik de onoplosbare vragen der wetenschap voor wat ze zijn, en verwijs ik naar God als antwoord!)
Maar kabouters zijn makkelijker bruikbaar dan God, en lijken ook wat "veiliger"... Wie weet hoe God reageert als je Hem als stoplap bezigt...
Bovendien heeft de kabouter iets magisch, iets van de kindertijd, iets dat we bewaren als een restantje van Sinterklaas, de klokken van Rome en dergelijke kerstmannetjes....
Ik ben regelmatig Sinterklaas, en zie telkens weer, en telkens weer met verwondering, hoe ook volwassenen op een of andere manier "onder de indruk" zijn van de Sint. Of ze hebben eerbied, of ze tonen zich veel stoutmoediger dan ze normaal zijn, of ze zijn net veel stiller dan je ze anders kent. Er zijn er heel weinig die volkomen "normaal" blijven... Er is blijkbaar iets in ons die houdt van mystiek, van sprookjes, van dromerijen...
En waarom zouden we daar niet aan toegeven? Waarom zweren we bij hoog en laag dat wij niet zo zijn? Winnen we iets met ontkennen dat er iets van het kind in ons is gebleven?
Ik zou zeggen: integendeel !
Het mooiste stukje van de mens zit net daar waar ook het kind in ons zit. De momenten waarop we werkelijk onbevangen zijn, geen schroom hebben voor de ogen van de anderen, de momenten waarop we weer durven spelen omwille van het spel... Zonder dwang om te winnen te overheersen...
Daarom geloof ik in de kabouters...
Ook al zijn ze er niet, het is heerlijk om te geloven dat ze er wel zijn.
En ik poog op diezelfde onbevangen manier ook dat stukje kabouter in mij aan u over te dragen, zodat jij ook eens echt kunt genieten van dromerijen, van fantasie en weer eens echt kind kunt zijn, onbevangen, onbeschroomd...
Geen stress, geen druk - weg van de harde boze wereld dansen met Katrien, het Kaboutervrouwtje...
tot de volgende ? (klik eens op de foto (of het onderschrift) om te weten wat dit is ????)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten