 |
| Image via Wikipedia |
Maar ja, een mens moet al blij zijn als je zo vlug bij de tandarts binnenraakt. Ik hoor verhalen van mensen die naar de tandarts bellen.... "Ik had graag een afspraak, ik verrek van de pijn..." "Eventjes zien... Oh ja, ik heb nog een gaatje op 17 maart van 2013..." Deze tandarts is al bereikbaar binnen de twee dagen. Niet te geloven.
Ik verrek niet van de pijn. ik weet niet wat tandpijn is. Soms krijg ik eens een pijnlijk gevoel als ik een ijsje eet of zoiets, maar dat is dan meteen weer over en meestal doet het tweede stuk ijs al weer geen pijn meer. Ik hoor verhalen over tandpijn... Maar ik kan niet mee praten. Mijn pijngrens laat geen tandpijn toe. Morgen zal ik wellicht wel pijn hebben, als ze die tand hebben getrokken, dan zal mijn kaakbeen iets of wat ontwricht zijn, en dat voel zelfs ik. (Ik ga steeds veel te laat naar de tandarts, gewoon omdat ik nooit iets voel...)
In de namiddag ga ik dan naar de academie. Met of zonder die tand. Tenzij het echt niet gaat. Maar ach, het zal wel zijn zoals gewoonlijk, en dan ben ik veel beter bezig dan dat ik zit te denken op de pijn.
Donderdag hebben we 's avonds weer een bijeenkomst met Ziekenzorg, maar dan is het om te eten... Wellicht heel voorzichtig, aan één kant van mijn bekkeneel, want aan de andere kant zal er wellicht een groot gat zitten, treurend om de verdwenen tand. Je ziet, het IS druk. En tegenwoordig is het bijna altijd zo druk. In de academie zie ik mensen die thuis ook nog wat boetseerwerk doen, maar ik heb daar geen tijd voor ! Het is een geluk dat ik naar de academie ga, want anders kwam dat er niet van. Die schoolplicht maakt dat ik mezelf verplicht, en dat ik daar creatief zit te kleien... Mocht die plicht er niet zijn, dan zou mijn "productie" wel heel klein worden. Er is hier altijd wel wat.
Het klopt dus inderdaad dat een mens heel veel tijd moet hebben om gepensioneerd te kunnen zijn. Hoe deed iik dat vroeger ? Toen ik nog ging werken. Er is een ander antwoord, maar eigenlijk komt het er op neer dat we met verouderen gewoon veel trager zijn, en dat we veel meer tijd nodig hebben. Als je dan nog wat verplichtingen op je neemt, dan is het druk. Maar wellicht is dat gezond ! Mensen die stilvallen, dat zijn de dutsen. Ik heb geen tijd om stil te vallen. Op een dag staat de dood voor mijn deur, en ik vraag hem of hij wel een afspraakt heeft gemaakt....
Denk nu niet dat ik zit te zagen over het "werk" hé, in tegendeel. Ik amuseer me. Het zou me spijten mocht ik echt stil vallen. Maar momenteel is het wel lastig, want het gaat niet zo goed, ik heb pijn, en ik leef weer op pijnstillers... En dat is verschrikkelijk vervelend. Nu ja, in de vergadering hoorden wij weer over mensen die er veel erger aan toe zijn, die hulp nodig hebben voor de meest elementaire dingen. Niet meer zelf naar het toilet kunnen gaan, niet meer zelfstandig kunnen eten, niet meer kunnen praten... Ik kan nog steeds babbelen, schrijven, knutselen... ook al is het met pijn. Dus klaag ik niet. Ik ben nog bij de goeien.
Deze morgen las ik op facebook dat de echtgenote van een collega overleden is in Spanje... Dan zit je daar zo ver... Alleen met je verdriet, en je moet alles regelen voor overbrenging en zo voort en zo voort... De dame was - denk ik - ook nog een stukje jonger dan ik ben.
Het moet verschrikkelijk zijn als je dan in deze omstandigheden daar zo ver zit, ver weg van je familieleden, ver weg van steun en toeverlaat.
Wat zitten we hier soms te klagen voor veel minder erge dingen.
Ach... we klagen ook altijd he... Zo zijn we nu eenmaal. Ook al gaat het eigenlijk helemaal niet zo slecht.
We moeten maar eens meer denken aan situaties die veel erger zijn dan de onze. Dat zal ons misschien wat doen nadenken voor we aan het klagen slaan.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten