de moderne mens... ?

Image via Wikipedia

Januari is ook weer zo goed als voorbij... Zondag de laatste nieuwjaarders op bezoek gehad, uit Wallonië. Ikke mijn best doen om Frans te klappen en hij alles uit de kast halen om Vlaams te kouten.
De nieuwjaarsmaand is weer voorbij. Nu moeten we niet meer iedere groet vergezellen met "de wenschen van het jaar".
Hoe ouder ik word, hoe idioter ik al die dingen vind. En ik stel vast dat ik niet alleen ben. Er zijn meer en meer mensen die al dat kopen en geschenkjes moe worden. Tegenwoordig is het heel het jaar door wel iets. Straks is het weer carnaval, want de brievenbus puilt weeral uit met folders vol carnavalkledij. Vooral voor de kinderen, want daar ligt de grootste marktduwer. Kinderen pressen de ouders tot aankopen van zo'n idiote dingen, geduwd door klasgenootjes en modegrillen.

En dan zal de winkel vol liggen met paaseieren, en dan grote actie voor de communiekleding, gevolgd door de markt voor de vakantiekledij, ondertussen krijg je nog moederdag, vader dag en wanneer valt grootouderdag ook al weer ? Het houdt gewoon niet op !

En blijkbaar loopt de mens daar in, met beide voeten in de plateau...
En heel wat van die mensjes doen zich wellicht pijn, om hun kinderen niet achteruit te stellen tegenover de klasgenootjes. En beseffen niet dat zij daarmee precies anderen net ook in die moeilijkheden plaatsen.
Er is geen kind meer zonder gsm...
Ik heb een heel leven zonder die gsm achter de rug, en ik kan me eerlijk gezegd niet goed inbeelden wat ik als kind met zo'n ding zou hebben gedaan. In een tijd waar zelfs de telefoon nog geen gemeen goed was.
Ik kan me haast niet voorstellen dat ik als kind tijd zou gehad hebben, laat staan behoefte zou hebben gevoeld om daar heel te tijd te staan sms-sen of telefoneren. Neem nu de kwampjoeter en de gsm af van een kind, en het verveelt zich letterlijk dood.

Ik las onlangs een studie over de menselijke hersenen... Door het gebruik van de computer zijn de menselijke hersenen op een totaal andere manier gaan werken. Ik kan dat bericht makkelijk geloven... Je denkt immers op een andere manier dan vroeger. Vraag eens aan iemand om een beetje te hoofdrekenen, vraag eens om iets op te zoeken in een encyclopedie. ("Een watte ?")...  Nu zoeken we niet meer, we googlen. En als er iets gebeurt, dan maken we geen omstandig rapport over de feiten, nee, we filmen het ter plaatse met onze gsm.
Kortom we zijn veranderd.
We zijn niet meer dezelfde soort wezens van een halve eeuw terug.

Stel nu eens, dat je op een of andere manier zonder computer valt, zonder GSM, zonder GPS, zonder tablet of laptop, kortom, zonder al die elektronische snufjes die ons leven zo drastisch hebben veranderd... En je staat daar op een van god verlaten plaats met een auto die in panne is gevallen. Geen mens te zien. Je bent kilometers van het dichtste dorp verwijderd... Zouden die gewijzigde hersenen van die moderne mensenkinderen in staat zijn om hun plan te trekken? Of zouden ze werkelijk volledig zijn "uitgeschud"... bij gebrek aan elektronica....

Ik vrees dat er een heleboel van die mensen daar "verloren" zouden staan te staan. Er geen idee van hebbend hoe ze zich moeten redden. Geen idee meer hebbend hoe ze gereden hebben (de GPS dicteert toch) en dus ook niet wetend hoe ze eventueel moeten stappen om ergens mensen te vinden.

Waarschijnlijk weten die kinderen -met al hun moderne snufjes- meer dan wij vroeger, maar zodra de snufjes weg zijn, hebben ze geen houvast meer.  Waarschijnlijk moeten ze een speciale cursus "survival" volgen, om min of meer in staat te zijn te bewegen zonder die moderne middelen. Kortom, we worden meer en meer afhankelijk van al die middelen. Dat is niet nieuw. Neem gewoon de auto... Ik heb nog de verhalen gehoord van groot- en overgrootouders, die 's morgens bij het kraaien van de haan, te voet van hun woonplaats stapten naar de stad, uren ver... met de manden met eieren die ze wilden verkopen op de markt ginder ver. Wij, met de auto, kunnen ons dat niet meer indenken. De auto is er op die manier zelfs de oorzaak van dat het dorpswinkeltje verdween. Onze afhankelijkheid is niet nieuw, maar hij wordt steeds en steeds groter.

Wij denken er niet bij na. De auto is zo danig ingeburgerd, dat wij ons het leven zonder niet meer kunnen indenken. Mijn auto is mijn vrijheid... (Oh ja ? Of is het net de reden van uw anders leven?) Zonder de auto zou ik niet eens naar die rommelmarkten kunnen gaan. Openbaar vervoer ? Heb je dat al eens geprobeerd ? Ik ook niet. We nemen de auto, makkelijk zat.

En ik rij tegenwoordig ook rond op basis van wat de dame in mijn GPS me dicteert... Binnenkort wordt een kaart een vreemd ding. Iets archaïsch, waarvan we ons zullen afvragen waarvoor dat ooit zou gediend hebben...

Mij hoor je niet zeggen dat het vroeger beter of slechter was, het was anders, en we waren minder afhankelijk van allerlei hulpmiddelen. We moesten meer ons plan leren trekken en ons leren verhelpen met de middelen die er toen waren. En wellicht zat mijn opa zich al af te vragen waar het met de mensheid heen ging... En dat zij vroeger veel minder afhankelijk waren. De mensen verhuisden ook niet zo maar van her naar hot... Je bleef in je dorp of verhuisde hoogstens een of een paar dorpen verderop. Afstanden waren toen echt nog ambetante dingen. En je moest niet naar een ander dorp om een nieuwe wasmand te halen, die vond je in het dorp, bij de mandenvlechter.

En toch, toch vraag ik me af, wat zou er met ons gebeuren als plots de elektriciteit verdween uit ons leven...

tot de volgende ?

pijnbestrijding ?

Image via Wikipedia

Ik zit nu al een volle week met veel pijn. In een poging de pijn te milderen heb ik in die tijd mijn dagelijkse turnoefeningen opgeschort, het is immers niet evident om met veel pijn te gaan turnen... Maar de pijn verergerde dag na dag. Vanmorgen raakte ik bijna niet uit mijn bed. Zelfs stukken van mijn rug waar ik eerder nog nooit pijn had, deden nu ook al zeer.
Dus vanmorgen besloot ik alles op alles te zetten, en toch te turnen.
De pijn is een heel stuk minder !
Alleen mijn schouder doet nog steeds veel pijn, maar dat is geen onderdeel van mijn rug (tot nader order). Dus dat zal wel een andere reden hebben.
Ik heb een hele week het maximum aan pijnbestrijders geslikt, zonder daar echt baat bij te vinden. Maar dat turnen helpt dus wel.

Ik snap het ook niet, maar blijkbaar is in mijn geval letterlijk: rust roest...

Waar ik dan helemaal niet aan uit kom, is wat er dan aan het begin van mijn ziekte was ? In die tijd was ik heel actief, ging onder meer minstens 50 à 60 km per week joggen... en plots, op een morgen kon ik geen tien meter meer stappen van de pijn.
Blijkbaar moet de pijn dan een andere pijn zijn geweest, dan wat nu rest. Want dat kan toch onmogelijk ontstaan zijn door een tekort aan beweging.
Vroeger moest je steevast rusten om je rug te laten genezen, nu moet je bewegen... Weet je, als ik zo mijn ziekteverloop bekijk, dan denk ik dat je eerst een periode moet rusten, om de ziekte wat te laten bekomen, om de ontstekingen wat te laten minderen, en dan had ik moeten beweging krijgen. Ik ga niet vertellen dat ik dan misschien niet werkonbekwaam zou gebleven zijn, dat weet ik niet, maar ik vermoed dat ik heel wat minder onnodige pijn zou hebben gehad.

Met andere woorden, wellicht is iedere rug anders, en zou men moeten ieder geval afzonderlijk bekijken en met trial and error de behandelingen uitproberen. Bij sommigen zal de beweging wellicht heilzaam zijn, maar bij anderen wellicht niet. Bij sommigen zal men voldoende resultaten hebben bij de pijnstillers en ontstekingsremmers, bij anderen niet... Kortom rugpijn lijkt niet te voldoen aan een algemene regel.
Ik weet in ieder geval dat bij mij beweging (niet zo maar, maar gericht) helpt, terwijl de oefeningen die men normaliter voorschrijft in de "rugschool" bij mij heel nefast werkten. Dus wordt het ook nog eens zoeken welke bewegingen er voor die of deze persoon helpen. En wellicht zijn er ook die de bewegingen moeten vermijden???

Kortom, iemand met rugpijn kan niet oordelen over de pijn van een ander, en naar mijn gevoel kan een dokter ook niet zo maar een geneeswijze voor schrijven, ook voor hem zal het zoeken en proberen zijn...

Eén ding weet ik, rugpijn werkt verlammend ! Bijna echt letterlijk ! Als ik veel pijn heb, dan heb ik steeds weer de indruk dat mijn linkerbeen aan het verlammen is. Het is zo erg dat ik er werkelijk -iedere keer weer- schrik voor heb. Is het gewoon een gevoel of is het werkelijk een aantasting van bepaalde zenuwen, ik weet het niet, en dokters reageren er niet echt op, wellicht omdat je nooit eens onmiddellijk bij een dokter raakt... Iedere keer je dat wilt doen, moet je eerst een afspraak maken... en tegen dan is de pijn (gelukkig maar) weer wat minder.

Je kunt pijn niet organiseren. Ik begrijp wel dat het voor dokters ook niet handig is om deze dingen telkens tussendoor te nemen, maar toch...
Ondertussen ben ik wellicht uit ondervinding en zelf zoeken een pijn-ervarings-deskundige geworden... Alhoewel... Pijn is een individuele ervaring. Mensen kunnen identiek dezelfde verwonding hebben, waarbij de ene vergaat van de pijnhttp://seniorennet.be/ en de andere zelfs geen reden heeft om te klagen. Men weet hoe de pijnprikkels werken op het lichaam, maar waarom de een er meer last van heeft dan de andere ? Ik heb -volgens de dokters- een hoge pijngrens... Mijn gebrek aan tandpijn ligt waarschijnlijk ook daar ergens, maar misschien ben ik net aan mijn rug gevoeliger ? Of heb ik geluk dat ik die hoge pijndrempel heb, anders zat ik misschien in een rolstoel... Ik weet het niet, en het is niet van buiten af te bepalen. Dat maakt dat we veelal onbegrijpend staan tegenover een ander. We vergelijken (uiteraard) met onze eigen ervaringen, maar dat is in dit geval dus duidelijk geen maatstaf. Er is gewoon geen maatstaf.

Wellicht kan men iets afleiden uit de reacties in de hersenen door een intensief hersenonderzoek tijdens een pijnaanval? Maar wellicht is ook dan niet de individuele ervaring te meten?

Dat heeft gemaakt dat ik eerbied heb voor iemand die pijn heeft. Ook als ik de reden niet zie, als ik geneigd ben het te onderschatten, probeer ik steeds daar aan te denken dat pijn individueel is. Hopelijk heb jij nog niet die ervaring gehad, hopelijk krijg je hem ook nooit, maar probeer in ieder geval de anderen te respecteren in hun verwerking van hun pijn. Het is trouwens wellicht goed om altijd, niet alleen bij lichamelijke pijn, de anderen te eerbiedigen in hun ervaren van de dingen !
Begrip hebben lijkt mij altijd gepast.

tot de volgende ?

donker

Image by Getty Images via @daylife

Het is bijna kwart na achten, en het is nog donker. De barometer stijgt (naar een vorstperiode toe), maar dat is nog niet aan de hemel te zien. Het is blijkbaar overtrokken, grijs.
Ach, het is winter, zeker wat het licht betreft. TWat de temperatuur betreft is er nog geen dag winter geweest. MLen laat ons weten dat dit nu wel zal gebeuren, volgende week.
Net wat ik dus dacht en zegde: februari is zowat de koudste wintermaand. Het lijkt er dus op dat dit weer zo zal zijn, tenzij het gekke, overhoop liggende weer ons in maart nog kouder weer geeft.
Ik hoop dat de koude ons geen ellende op de wegen zal brengen. Een dag wat rijm deed hier in de omgeving al wagens in de gracht belanden.
Ach... als het glad is, dan blijven we binnen, of toch zoveel mogelijk. Maar de werkende mens kan zich dat niet permitteren.
Werkende mens...
Een paar dagen terug zei er iemand dat hij dacht dat de mens niet gemaakt was om te werken. Wellicht heeft hij gelijk, maar dat hangt volledig af van wat je als werk omschrijft. De mens in zijn natuurlijke staat, op zijn natuurlijkste levenswijze, was wellicht een jager-verzamelaar. Dat wil dus zeggen dat hij actief moest zoeken naar eten, en dat hij nu en dan moest jagen. Wellicht lijkt ons dat een makkelijke, zorgeloze manier van leven, maar voor de weinige mensen op deze aardkloot die nog op die manier leven, zal dat wellicht ook "werk" zijn....
Maar ergens heeft de spreker gelijk... Wat we nu als werk beschouwen is een verschijnsel die is ontstaan door de stijgende ongelijkheid van de mens, en door de stijgende welvaart en door de invoering van het systeem van specialisatie.
Eigenlijk moet je beginnen met het laatste: de specialisatie.
Als er in het stenen tijdperk iemand was die veel beter dan de anderen stenen kon kloppen tot bruikbare werktuigen en wapens dan de anderen, dan zal men in die stam wellicht al heel vroeg gekomen zijn tot een systeem van: gij maakt mij een schraper en drie pijlpunten, en daarvoor krijg jij van mij een halve oeros... De steenklopper moest niet meer jagen, niet meer verzamelen, hij klopte stenen en de anderen betaalden hem.
Ergens lijkt dat een mooie oplossing, maar het is ook meteen het begin van de ellende van het werken. De jager moest meer gaan vangen, anders had hij geen pijlpunten, en hij had meer pijlpunten nodig, anders had hij geen messen en schrapers...
Het idee werk was geboren.
En eigenlijk is het steeds verder in die zin geëvolueerd, tot aan de industriële revolutie, waar een volgende stap werd gezet. Een rijke bouwde een fabriek en liet er een massa mensen werken tegen een loon(tje)... Dus niet meer zelf weven, ook niet meer zelf weven om enkele lappen te verkopen op de markt of te ruilen voor een hesp... Nee, oeverloos mechanisch weven, staand aan een machine die het ritme bepaalde.
Het idee werk kreeg een nieuwe betekenis.
De afhankelijkheid was er niet meer van de baron en de kerk, de afhankelijkheid was er nu van de industriebaronnen.
Als de man sprak van: de mens is niet gemaakt om te werken, dan sprak hij wellicht van dit soort werk. Werken in dienst van een bedrijf. Werken aan iets waar je zelf niets aan te zeggen hebt. Werken aan een onderdeel van iets wat je wellicht nooit in zijn geheel ziet.
Oeverloos werken.
Bandwerk.
Menselijke robots

Nee, wellicht is de mens niet gemaakt om zo te werken, maar het is uiteindelijk die manier van werken die deze wereld heeft gemaakt tot wat ze nu is... Rijke mensen, welvaart, en vooral een heleboel verlangens naar meer, meer , meer ....

Het is ook die manier van werken die de vervuiling heeft doen toenemen en de grens heeft doen overschrijden, het is ook die manier van werken die heeft gemaakt dat er hele stukken van de wereld in armoede zijn blijven zitten. Armoede die veel meer aangevoeld wordt door vergelijking met dat rijke stuk.

Werken is een soort automatisme verworden. De mens maakt niet meer iets, hij maakt een klein onderdeeltje van iets wat hij misschien niet eens kent. Het is niet meer de steenklopper, hij is nu iemand die steeds weer en weer één ding doet. Of, hij werkt in de "dienstensector", een systeem in leven geroepen om de gaten die ontstaan zijn in het systeem weer op te vullen met niet echt productieve maar noodzakelijke werkzaamheden. De grote brouwerijen zitten niet meer in het dorp, maar moeten hun bieren uitvoeren naar andere gemeenten en steden en landen. Daarvoor heb je geen voerman nodig met kar en paard, maar grote vrachtwagens, met chauffeurs, die het bier naar magazijnen brengen, waar de moegewerkte arbeider dan zijn bakje pils komt halen. De oude brouwerij had dat allemaal niet nodig, die lag in het dorp en bevoorraadde zijn klanten in het dorp. Met het geld dat hij daarvoor kreeg liet hij in het dorp zijn wagen(s) herstellen en maken. Het dorp was een entiteit, zelf bedruipend en ieder had zijn functie in dat geheel.
Nu is de mens een radertje in een enorm machine, waarvan we niet eens weten hoe het geheel er uit ziet.
Nee, dat werk is niet echt op mensenmaat, het is onoverzichtelijk, niet meer echt te vatten.

Maar het bracht wel een heel wat rijkere manier van leven op. Waarvan de meesten dit niet meer willen of kunnen loslaten. De mens lijkt steeds meer onvoldaan, en wil steeds meer hebben. Behoeften worden gecreëerd. Ik kijk altijd een beetje gek naar die GSM-manie... Men koopt geen draagbare telefoon, men koopt een hebbedingetje, die enorm veel dingen kan, die je niet nodig hebt. En het is noodzakelijk om er steeds vlugger steeds weer nieuwe versies van te kopen, want er staan weer meer nutteloze dingen op om te gebruiken voor niets mee te doen....
We zijn slaven

djuddedju

tot de volgende ?

kopvoeters

Image via Wikipedia

In de academie wordt er een opendeur georganiseerd, en iedere klas moet iets voorbereiden onder het thema "kleur bekennen"... Onze juf wil iets doen rond kopvoeters...
Kopvoeters ? Heel simpel, letterlijk !
Kopvoeters zijn de gewone eerste kindertekeningen, waarbij de mannekes (en meisjes) alleen een kop hebben en voeten daaronder. (Met twee lijntjes-benen).
Sinds Klee is dat verheven tot kunst. En naar het schijnt is het niet zo simpel voor een volwassene om echte kindertekeningen te maken.
Ik vind het idee niet echt verheven, maar ja, bevel is bevel...
Ik denk er over om een kopvoetersstrip te maken... Dat is dan wel weer niet kinderlijk, maar aan mijn ouderdom wellicht wat kinds te noemen?
De klas van Jan heeft lijkenmaskers genomen van (bijna) al de leerlingen, en maakt daar een soort globaal werk van. Ik zag individuele stukken die best origineel en mooi zijn.
Als ieder klas zo een initiatief neemt, zal het best wel kleurrijk zijn...
Maar geef mij maar een overzicht van wat we daar dagelijks doen, dat is al gek en kleurrijk genoeg.

Weet je, in plaats van de klassieke kopvoeter, zou ik ook aardappelmannekes kunnen maken, die kan ik zelfs driedimensionaal maken. Aardappelmannekes wijken vooral af door het feit dat de koppen niet rond zijn, maar aardappelvormig, en de benen zijn geen lange stokken (die het lijf vervangen), maar meteen voetachtige aanhangsels. (Een beetje in de vorm van een hark)

Als land van bier en frietvet (het hoeft niet altijd melk en honing te zijn) vind ik dat aardappelventjes ons meer nabij staan dan gewone kopvoeters, al kun je die wel wat zien als levende frieten...

Ach, we zullen wel zien wat de juf er mee wil bakken... We moeten wel bakken materiaal meenemen... ook glossy-tijdschriften. Dat hebben wij hier niet. We zijn niet glossy en we trekken alleen een klein boekje met de TV-programma's om ons toe te laten te weten wanneer wij de 898° heruitzending van de kampioenen kunnen bekijken. En dar staan dus geen kleurige blinkende foto's in van fancy eetplaatsen en ultradunne mode mannekijns... (Oud  echt Vlaams woord die de oorsprong is van het huidige mannequin...)

Als ik die lelijke vrouwen zie in die waanzinnige creaties voel ik mij steeds ellendig worden. We leven in een wereld van obese mensen, en gaan dan "kleren" showen met mensen die behoren tot een restantje van Buchenwald of een ander vernietigingskamp.
Waar ik wel naar kijk is dan de maquillage die ze ophebben. Ik denk dat de Maori daar stikjaloers op zijn. Die mannekijns zijn veel afschrikwekenderderder dan de Maori in oorlogsverf.


Misschien een kopvoeter met  Maori-Tatoeages ?
Maar nee, want dat is dan weer zwart-wit... En je kunt moeilijk kleur bekennen met zwart en/of wit, want dat zijn geen kleuren.

Allee, ik zit hier te zagen over de kopvoeters van de juf, en ik weet niet wat ze er wil van bakken... Misschien wordt het wél mooi... Of is het omdat de juf denkt dat we niet kunnen tekenen, dat ze ons terugvoert naar onze prille kindertijd ?
Wat dan ook, we zullen maar mee doen hé, en hopen dat we er een eigen accentje kunnen aangeven, iets wat binnen het kader net buiten het kader wipt?

kopvoeters...djudedju

tot de volgende ?

Vrouwen en pijn

Image via Wikipedia

Ik had het al eens gelezen in een of andere studie, maar nu is er weer een onderzoek geweest, dat uitwijst dat vrouwen pijn veel intenser voelen dan mannen....
Ze zullen dat niet graag horen !
Hoe dikwijls horen we hen niet zeggen "Mannen zouden ook eens een kind moeten kopen!" of "Moesten mannen de kinderen kopen, dan zou er maar eentje zijn in ieder gezin"... en dergelijke dingen meer.
Nu, ik kan uiteraard niet oordelen hoeveel pijn een kind baren wel veroorzaakt, maar de mannen zouden het dus blijkbaar minder erg voelen dan de vrouwen. (Als ze tenminste over dezelfde "uitgang" voor de geboorte zouden beschikken, want nu zie ik dat niet zitten)
Ach, weer een fabel de wereld uit geholpen. Maar wat hebben we daar aan? Niets, net wat u zegt.
Ik ken mannen die kleinzerig zijn, en vrouwen die heel wat verdragen. En omgekeerd ook. Dat verandert niets aan mijn opinie over "de mens".
En of er nu een verschil is tussen mannen en vrouwen in de pijnervaring? En dan ? Het schijnt dat roodharigen ook meer pijn verdagen dan de anderen. Maar wat heb ik daaraan?
Voor mij blijft er één ding overeind: vrouwen baren het kind, hebben het lichaam om het kind te laten ontwikklen in de baarmoeder, hebben borsten om het kind na de geboorte een optimale eerste voeding te geven, en vooral: ze hebben een moederhart, een binding met het kind, waar geen vader aan tippen kan.
En daar wil ik niets aan afdoen.
Niet dat de vaders geen vaderliefde kunnen hebben, maar die lichamelijke band is anders. Niet minder, anders.

We leven in een bizarre tijd, waar we vroeger een wat beschermende houding van de mannen kenden over de vrouw (soms veel te ver gaand en meer een dominantie dan wel een verzorgende houding zijnde), zien we nu de "ontvoogding" van de vrouw. De vrouw wil ten alle prijze bewijzen dat ze de evenknie is van de man.
Is ze dat dan niet altijd geweest?
Er is geen man op de wereld zonder de vrouw, en geen vrouw zonder dat er een man bij te pas kwam. Ze zijn in feite één... Twee delen van één voortplantingsgeheel.
Ik las dat ze nu bezig zijn met systemen à la klonen, waarbij er eigenlijk geen man meer zou nodig zijn, maar de natuur zegt het in feite anders. De samensmelting van eicel en zaadcel, veroorzaakt een sterk wisselend patroon, waardoor het geheel, de mensheid, veel sterker is in ontwikkeling, dan dat er zou zijn als het steeds een vorm van klonen zou zijn, waarbij ieder klein foutje sterk uitvergroot wordt en meegesleurd wordt voor eeuwig...

Ik voel me niet beter dan de vrouw, en heb ook geen minderwaardigheidscomplex tegenover haar... Ik voel me de helft van het geheel in ons gezinnetje. Niet meer, niet minder.

Dat er nu vrouwen zijn, die "vechten" voor een betere positie van "de" vrouw, wijst er op dat er heel wat mannen zijn geweest die de vrouw ergens hebben onderdrukt, of hen althans dat gevoel hebben bezorgd.  Ik hoop dat ik dat niet deed, en als ik het deed, dan was het in ieder geval onbewust. Ik heb steeds gepoogd om mijn vrouw haar rol te laten spelen, en we hebben en hadden een nette taakverdeling. Ik geef toe dat wij een wat ouderwets gezin hebben, waar de vrouw de vrouwelijke taken op zich neemt, volgens een eeuwenoud rollenpatroon, maar het is bij ons nooit als een opdringen, als een minder hoogstaand iets bekeken. De rol van Moeder is heel belangrijk, en naar mijn gevoel veel belangrijker dan de rol van de vrouw in een ander patroon dan het moederschap.

Dat de vrouw nu een keuze heeft om geen moeder te zijn, maar carrièrevrouw ? Ik heb daar geen moeite mee, maar het zou me in mijn eigen gezin spijten hadden we niet onze kinderen gehad. Zij zijn immers mede de vervulling van het gezin en van het geluk en de vrede die we hebben in onze staat. Wellicht is dat niet voor iedereen zo, en zijn er mensen die perfect gelukkig zijn in hun keuze van "geen kinderen"... Maar daar kan ik niet over oordelen, ik kan het van uit mijn gevoel zelfs niet eens goed inbeelden.

Ja, ik ben dus wat ouderwets... Alhoewel ik die term veel te negatief vind. Ik heb niet het idee dat kiezen voor een gezin ouderwets is. Ik heb zelfs niet het idee dat kiezen voor meer dan één kind ouderwets is. Ik begrijp wel dat onze maatschappij veel te weinig oog heeft voor de vrouw als carrièrevrouw én als moeder. Men lijkt de mix van de twee niet te aanvaarden of niet aan te kunnen of geen plaats te geven. Nochtans zou die ultieme vrijheid door de moderne vrouw zo bepleit net dat moeten zijn !

Nu zijn er velen die carrière en moederschap netjes uiteen houden, of het één, of het ander... Gek !

Als we nu eenmaal in een maatschappij leven, waar carrière zo belangrijk is, moeten we dan die andere loopbaan,, het moederschap daarvoor opofferen? Ik meen van niet. Het moet kunnen dat we beiden de volle plaats geven in ons bestaan, zonder dwang, in de ene of in de andere richting. Vrouwen hebben nu eenmaal - wat we er ook van denken- een lichaam dat er op is gebouwd de kinderen te baren.

En weet je... van mij mogen ze gerust blijven volhouden dat de mannen kleinzerig zijn. Of dat nu waar is of niet, het kan me geen lor schelen, als we maar samen dat hechte geheel blijven, en van elkaar houden, elkaar respecteren en samen één zijn...

tot de volgende ?

blogverslaafd

Image via Wikipedia

Ik merkte dat ik al verschrikkelijk veel blogjes de wereld heb ingestuurd. Verschrikkelijk veel ! (meer dan 2.000 !)
En ik stelde ook vast, als ik eens, door omstandigheden, niet in staat ben om te bloggen, ik tekenen vertoon van verslaving. Ik loop ongelukkig rond, voel een gemis.
Met andere woorden, je kunt aan om het even wat verslaafd raken. Zelfs aan het schrijvelen van een blogje. Ik heb wanhopig geprobeerd om te weten te komen wat er in hemelsnaam verslavend kan zijn aan schrijven, maar ik moet helaas het antwoord schuldig blijven. Wellicht is het gewoon een vorm van dagboek-verslaving, alhoewel mijn blog niet echt een dagboek is.
Als je eens stukken gaat herlezen, dan stel je vast dat ik verander, dat ik zelfs mijn mening regelmatig bijstel. Ik pas mijn opinie aan aan nieuwe omstandigheden, en regelmatig verwonder ik mezelf over die stappen.
Kortom, er is een evolutie merkbaar in mijn blogs (Of is het een aftakeling?)...

Eén ding is duidelijk herkenbaar, en heeft een vast stramien: mijn weerzin van alles wat politiek is... Er is denkbaar niets wat ik meer minacht dan een politicus. Dat is voor mij duidelijk de laagst denkbare vorm van leven, meer zelfs, ik heb soims de indruk dat het niet echt leven is ! ik zag foto's en beelden op TV die duidelijk aantonen dat sommigen op zijn minst al gedeeltelijk gemummificeerd zijn, en nog amper op het knopje kunnen drukken voor de stemming. Ze bewegen amper. Dat zijn nog niet eens de slechtsten, er zijn er die maar één keer aanwezig zijn: voor de eedaflegging... voor de rest bewegen ze wellicht alleen om hun wedde te incasseren. Nu ja, misschien doen ze dan misschien nog het minste kwaad ook.

Soms neemt mijn blog daadwerkelijk de allures aan van een dagboek, en schrijf ik een verslag van een of andere gebeurtenis in mijn leven. Soms is dat vol humor, soms vol bitterheid. Ik heb niet echt een vaste stijl. Ik vermoed dat mijn stijl wel eens wordt aangetast door de boeken die ik op dat moment aan het lezen ben. Zo vertoef ik nu en dan in een SF-wereld... een kans om gal te spuwen op de huidige wereld geprojecteerd op een verre toekomst of een verre planeet. Maar ik heb ook ontdekt dat de vele oude boeken een invloed hebben... De vlagenzwangere hemel pikte ik onbeschroomd van Rodenbach... En ook Buysse en Streuvels werden wel eens gebruikt.

Geef toe, soms is het leuk om eens die oude woordenschat weer op te frissen. Een wielrenner lijkt veel echter als coureur, en je ziet hem veel beter vallen in een tuimelperte dan in een uitschuiver. Van Dale ziet dat ook in. Als je vaststelt dat de dikke steeds dikker wordt, dan komt dat door dat Van Dale wel telkens de nieuwe woorden bijvoegt, maar slechts heel zelden, en pas na veel overwegingen, ooit één woordje schrapt. Nog enkele decennia en de dikke Van Dale vult op zijn eentje een heel schab van je boekenrek.  Ik vul dit werk dan nog aan met het groot synoniemenboek, een boek met spreekwoorden, een boek vol citaten, een boek "Zuidnederlands", een etymologisch woordenboek en het boek "Het Juiste Woord". Kortom, ik hou van woorden; En daarom ligt er ook nog een Frans-Nederlands en Nederlands-Frans boekwerk, met CD-rom... Kwestie van nu en dan eens geleerd te doen ook. Engels is meer iets voor de jeugd, dus waag ik me daar maar zelden aan.

Deze boekwerken staan er niet werkloos... Nee, nu en dan neem ik er eentje ter hand, en zoek een synoniem, of de juiste schrijvelwijze... Of zoek een citaat om mijn stemming te omschrijven... soms zoek ik vruchteloos. En ik moet me heel sterk intomen om niet over te gaan tot gekke dingen. Neem nu synoniemen... In onze taal (in iedere taal bij mijn weten), heb je woorden die meer dan één betekenis hebben. Soms klinken ze hetzelfde maar zijn ze anders geschreven, neem bv ijs en eis... Ik moet me soms echt inhouden om die woorden niet bewust om te wisselen. (Maar dan krijg je geen gelach, nee, dan krijg ik een mailtje met een verwijzing naar de juiste schrijfwijze... Humor is niet voor iedereen gelijk...........)

Kortom, een blog is geen dagboek. Een dagboek schrijf je voor je zelf, een blog schrijf je om gelezen te worden. Dus moet je je aanpassen aan je publiek.

En dat publiek is de laatste tijd sterk gewijzigd. Ik stel vast dat ik tegenwoordig een heleboel lezers heb in de joenaaitut steets of Ameurika... Dat zijn weliswaar meestal mensen met een Nederlandse instelling op hun kwampjoeter, dus wellicht emigranten of zo, maar toch. Iedere keer stel ik weer vast dat daar meer en meer lezers zitten. Als dat uitwijkelingen van de eerste generatie zijn, dan zullen ze wellicht het Vlaams herkennen, maar als het mensen zijn van tweede of derde generatie, dan zal mijn woordkeuze en mijn eigenaardigheden hen wellicht nopen tot oeverloze zoektochten in dikke woordenboeken. Ik zie ze voor mijn geestesoog al wanhopig de vertaling à la Google aanklikken, en die staat dan ook voor Piet Lul, in zijn woordenboek staat schrijvelen en kwampjoeter ook al niet.

Soms heb ik dan ook het gevoel dat de enige die echt de volle honderd procent amusement uit deze blog weet te puren ikzelf ben... En ik heb dan ook nog eens het genot het zelf te mogen maken, construeren, foefelen, prutsen, kortom schrijven... Geen wonder dat ik verslaafd ben.

tot de volgende ? (foto: Zo te zien was van Dale heel wat minder dik dan zijn boekwerk ! (en hij ziet er niet naar uit dat hij taal zo leuk vond...))

de tandarts

Image via Wikipedia

Vanmorgen, al heel vroeg diende ik me aan bij de tandarts. Als man die niet graag te laat komt, was ik natuurlijk een kwartier te vroeg... Maar dat gaf niet, ik had nog niet eens de tijd om te zien welke tijdschriften er ter beschikking lagen, of de tandarts was er al.
Wat scheelt er ? Nu ja, een maaltand waar de vulling uitgevallen was, en een snijtand waar de vulling afgebroken was. Wat hij eerst moest doen? Nu, van mij mag je ze alle twee doen.
Hij duikelde met veel ijzer en staal mijn bekkeneel binnen, begon er wat aan te prutsen en te pitsen... "Ga je het nog kunnen repareren ?" Hij dacht dat het nog wel zou gaan. Nog eens goed kijken en prutsen... "Mag ik het zonder verdoving proberen?" Van mij mocht het, als hij me niet te veel pijn deed. Twee keer heb ik met mijn hand gezwaaid (spreken gaat moeilijk met een tandarts die wellicht bijna helemaal in je mondholte zit en er aan het rondlopen is met een grote boormachine), maar voor de rest ging het. "Voila, alles is er uit" Ik dacht nog bij mezelf, het moet er niet uit, de vulling moet er in... Maar blijkbaar kon dat maar nadat alles er uit was. Dat ging rap. Ik hoorde hem ergens achter mij een voorraad beton maken (of iets in die zin), en weldra kwam hij met schoppenvol mijn het gat, waar ooit mijn tand zat, opvullen en aanstampen, drilboor er in om de laatste luchtbelletjes uit de beton te trillen, nogmaals hoed aanstampen met een kleine voorhamer, en dan mocht ik de resten van het zand en de keien uit mijn mond spoelen.
Hij keek nog eens naar het bouwwerk, duwde mij een onbekend iets in de mond en beval mij te bijten. Blijkbaar had ik niet goed gebeten, want hij begon te slijpen en te zagen... Spoelen, en nogmaals op het ding bijten. Nu was het goed, op een kleinigheidje na... Hij sleep er blijkbaar nog een afwateringskanaal in, en het was ok. Nu de snijtand nog...  Blijkbaar was dat een minder intensieve behandeling. Eerst bouwde men blijkbaar een stelling waarin nadien de beton zou gegoten en aangedamd worden, maar dat was met een prefab-systeem, waardoor het zeer snel ging.
Ik moest nog eens bijten op ding, weer wat slijpen en schuren, en weer bijten...Tot drie keer toe. Voor het eerst in mijn leven ontmoette ik een tandarts die een spiegel voorhield om zijn kunstwerken ook eens te bekijken.

Niet verdoofd, geen pijn, en vlug afgewerkt met een goedgekeurde afwerking... het kost veel, maar ik zag meteen het resultaat. Behoorlijk. Ik kan weer bijten, en mijn tong en lip worden niet meer gekwaetst door de scherpe brokstukken.
Betalen en buiten... ?
Nee, ik vroeg hem eerst of hij geen spatels en dergelijke meer had die hij niet meer gebruikte, of die versleten waren. Om te boetseren ... Ik kreeg nog een vijftal nuttige instrumenten om in de klei te prutsen... Goede tandarts, brave vent.
Ik zit hier nu ongelukkig te zijn, want blijkbaar had mijn tong zich al gesetteld in de ruimten die er vrijgekomen waren, en moet zich nu weer schikken naar de verbouwingen...

Maar ik heb geen pijn, geen ongemakken, buiten die tong die de nieuwe situatie weer moet leren kennen.

Deze namiddag ga ik weer naar de academie, kleien en kleuren en wellicht ook glazuren. Er is verdomd veel meer werk aan keramiek dan aan beeldhouwwerk. Bij beelden maak je het beeld, en als je het niet in brons giet, dan is het om zo te zeggen af... Bij keramieken begint er dan nog een hele poespas. Heel de klas en heel de leraren"meute" (alle twee) lijkt net dat kleuren en glazuren "DE" keramiekkunst te vinden... En ik sta er alleen als man die het beeld op zich daar wil stellen. Ze zullen wel gelijk hebben zeker... Maar ik moet - aan mijne ouderdom- heel mijn idee van "het beeld" om keren... naar een postuur in keramiek. Ik heb er wat moeite mee...

Ook als ik naar de beelden en vazen kijk van de anderen, dan kijk ik naar het beeld, veel minder naar de kleur en de glazuur. En als men mij spreekt over kleuren en glazuren, dan denk ik aan het beeld, en hoe ik het beeld beeld kan laten zijn, zonder veel poespas van kleurtjes en hebbedingetjes. Ik ga echt moeten leren mijn manier van kijken te veranderen. Ik zie graag keramiek, maar ik blijf het zien als een beeld. Er is een kunstenaar die grote beelden maakt, die ze dan in felle kleuren zet (ik ken haar naam niet meer)... Ik vind steeds weer dat die kleuren er te veel aan zijn, dat ze het beeld wat verstoren... Ik heb echt moeite met dat kleuren.

Ik ben dus nog geen keramieker... En ik weet niet of ik het ooit echt ga worden... Ik zie het momenteel nog steeds niet echt zitten.

Linda en Jan (de leraren) zullen nog werk hebben aan mij...

Maar ik hou er wel van beelden te maken, dus zullen we wellicht elkaar wel vinden, in een tussenvorm of zoiets... We zien wel.

tot de volgende ?

Oh, wat is het druk

Image via Wikipedia

Vanmorgen vergadering bij Monique, ziekenzorg Mater... En morgen moet ik naar de tandarts. Ik moet er voor opstaan, morgen om 8.30 uur moet ik er al zijn. "Kunt u ook overdag?" "Ja, ik kan overdag..." " Komt u dan maar woensdag om 8.30..." Nou, eerlijk gezegd lijkt mij dat niet overdag, dat is 's morgens vroeg. Uur waar ik normaliter aan tafel zit, aan het ontbijt.

Maar ja, een mens moet al blij zijn als je zo vlug bij de tandarts binnenraakt. Ik hoor verhalen van mensen die naar de tandarts bellen.... "Ik had graag een afspraak, ik verrek van de pijn..." "Eventjes zien... Oh ja, ik heb nog een gaatje op 17 maart van 2013..." Deze tandarts is al bereikbaar binnen de twee dagen. Niet te geloven.

Ik verrek niet van de pijn. ik weet niet wat tandpijn is. Soms krijg ik eens een pijnlijk gevoel als ik een ijsje eet of zoiets, maar dat is dan meteen weer over en meestal doet het tweede stuk ijs al weer geen pijn meer. Ik hoor verhalen over tandpijn... Maar ik kan niet mee praten. Mijn pijngrens laat geen tandpijn toe. Morgen zal ik wellicht wel pijn hebben, als ze die tand hebben getrokken, dan zal mijn kaakbeen iets of wat ontwricht zijn, en dat voel zelfs ik. (Ik ga steeds veel te laat naar de tandarts, gewoon omdat ik nooit iets voel...)

In de namiddag ga ik dan naar de academie. Met of zonder die tand. Tenzij het echt niet gaat. Maar ach, het zal wel zijn zoals gewoonlijk, en dan ben ik veel beter bezig dan dat ik zit te denken op de pijn.

Donderdag hebben we 's avonds weer een bijeenkomst met Ziekenzorg, maar dan is het om te eten...  Wellicht heel voorzichtig, aan één kant van mijn bekkeneel, want aan de andere kant zal er wellicht een groot gat zitten, treurend om de verdwenen tand. Je ziet, het IS druk. En tegenwoordig is het bijna altijd zo druk. In de academie zie ik mensen die thuis ook nog wat boetseerwerk doen, maar ik heb daar geen tijd voor ! Het is een geluk dat ik naar de academie ga, want anders kwam dat er niet van. Die schoolplicht maakt dat ik mezelf verplicht, en dat ik daar creatief zit te kleien... Mocht die plicht er niet zijn, dan zou mijn "productie" wel heel klein worden. Er is hier altijd wel wat.

Het klopt dus inderdaad dat een mens heel veel tijd moet hebben om gepensioneerd te kunnen zijn. Hoe deed iik dat vroeger ? Toen ik nog ging werken. Er is een ander antwoord, maar eigenlijk komt het er op neer dat we met verouderen gewoon veel trager zijn, en dat we veel meer tijd nodig hebben. Als je dan nog wat verplichtingen op je neemt, dan is het druk. Maar wellicht is dat gezond ! Mensen die stilvallen, dat zijn de dutsen. Ik heb geen tijd om stil te vallen. Op een dag staat de dood voor mijn deur, en ik vraag hem of hij wel een afspraakt heeft gemaakt....

Denk nu niet dat ik zit te zagen over het "werk" hé, in tegendeel. Ik amuseer me. Het zou me spijten mocht ik echt stil vallen. Maar momenteel is het wel lastig, want het gaat niet zo goed, ik heb pijn, en ik leef weer op pijnstillers... En dat is verschrikkelijk vervelend. Nu ja, in de vergadering hoorden wij weer over mensen die er veel erger aan toe zijn, die hulp nodig hebben voor de meest elementaire dingen. Niet meer zelf naar het toilet kunnen gaan, niet meer zelfstandig kunnen eten, niet meer kunnen praten... Ik kan nog steeds babbelen, schrijven, knutselen... ook al is het met pijn. Dus klaag ik niet. Ik ben nog bij de goeien.

Deze morgen las ik op facebook dat de echtgenote van een collega overleden is in Spanje... Dan zit je daar zo ver... Alleen met je verdriet, en je moet alles regelen voor overbrenging en zo voort en zo voort... De dame was - denk ik - ook nog een stukje jonger dan ik ben.
Het moet verschrikkelijk zijn als je dan in deze omstandigheden daar zo ver zit, ver weg van je familieleden, ver weg van steun en toeverlaat.
Wat zitten we hier soms te klagen voor veel minder erge dingen.
Ach... we klagen ook altijd he... Zo zijn we nu eenmaal. Ook al gaat het eigenlijk helemaal niet zo slecht.

We moeten maar eens meer denken aan situaties die veel erger zijn dan de onze. Dat zal ons misschien wat doen nadenken voor we aan het klagen slaan.

tot de volgende ?

winkelen

Vandaag "mocht" ik weer naar Auchan rijden, we hadden weer voorraad nodig. Nu ja, ik zie niet echt tegen winkelen op, ik laat Anny maar shoppen, en ga eens neuzen in al de dingen die mij interesseren. Je ziet mij dan bij de boeken, de tijdschriften en de bloemen en planten, en ook bij de speciale aanbiedingen.

Niet dat ik daar iets nodig heb, maar daar zijn dingen te zien die mij tenminste iet of wat interesseren.  Je ziet eens andere tijdschriften, boeken die ik eens doorblader en dergelijke meer, tot Anny weer verschijnt... En we naar de zaken gaan die ons beiden interesseren. Ik moet mee naar Fruit en groenten, omdat ik de fruiteter ben, en de groentennamen in het Frans voor Anny veelal latijn zijn. Ze weet dan wel wat ze wil hebben, maar er staan een massa bordjes met soms vreemde namen. Ik ken ze ook niet allemaal, maar door wat ik wel ken uit te sluiten weet ik wat er rest.

Wat je er wel vindt zijn een heleboel van die exotische fruit- en groentensoorten. In Frankrijk wonen heel veel mensen van vreemde origine, en dus is er daar een markt voor. Wij kijken dan eens naar al die gekke dingen, onbekend is onbemind. En geef toe, als je er geen idee van hebt wat het is, hoe je het eventueel zou moeten bereiden... Dan laat je die dingen beter waar ze zijn.

We hebben wel wat onbekende vleesproducten gekocht, maar dan aan een speciale stand van de charcuterie, want daar kan ik uitleg vragen over de smaak en de bereiding. Dan is het uiteraard nog een gok of het echt in je smaak valt, maar we leren zo steeds meer lekkere dingen kennen. Niet goed voor de lijn...

Op de baan heb je steeds meer dorpskernen met zone 30... Van mij mag dat best. Ik heb daar helemaal geen problemen mee, zolang het tenminste logisch is... Want ik reed onlangs langs een weg waar  2, misschien 3 huizen stonden op een afstand van meer dan een kilometer. Daar lagen drie drempels en was het zone dertig. Anny had wellicht gelijk met haar veronderstelling dat daar of een hele rijke, of een politieker woonde...

Waarom ik vandaag niet echt happig was op het winkelen, is dat ik al enkele dagen weer meer pijn heb dan "normaal". Ik zit met nogal wat uitstraling in mijn been, en kan soms bijna niet zitten zonder de pijn te verergeren. Ik kan toch niet heel de dag gaan liggen, want dan gaat mijn rug weer meer pijn doen. Ik zal eens een periode meer medicatie slikken... In de hoop dat het helpt. Misschien zou ik ook eens naar de dokter moeten gaan, maar ik ben dat zoooo moe, en daar mijn specialist overleden is, zal men mij weer alle scanners, en andere apparaten laten passeren. Die dingen moeten opbrengen, maar liefst niet met mij.

Ach, het zal allemaal wel passeren met voorbijgaan... Ik heb al meer pijn gehad, en ik loop nog steeds rond. (Nu ja lopen???)
Het zal gek klinken, maar zelfs als ik door de pijn eigenlijk niet veel kan, dan doe ik meer aan denkwerk. Ik heb het al gezegd, ik heb ook geen last met wachten in een wachtzaal, ik heb geleerd mijn tijd te passeren en verveling te mijden, door gewoon geestelijk bezig te zijn. Ik zou hele blogs kunnen vullen in een wachtzaal. En als er nog andere wachtenden zijn, dan kan ik nog wat mensje-kijken ook, en misschien wel een goeie babbel doen. Maar dat moet lukken, in de wachtzaal zijn de meesten zo gesloten als een oester. Wellicht totaal vervuld van het eigen leed ?

Of gewoon, mensen die menen op een eilandje te leven. Hier in ons dorpje kent iedereen iedereen, en zegt iedereen gedag aan iedereen, en veelal meer dan alleen gedag. Dat vind ik heerlijk. In de steden is dat niet zo, daar kijken ze raar als je gedag zegt. Je bent een beetje verdacht als je dat doet. En als je dan ook nog glimlacht, dan is er zeker iets mis met je, ben je wellicht een beetje simpel. Weet je, gek zijn is gezond !

tot de volgende ?

baaldag

Image via Wikipedia

Het is zondag, mottig grijs weer (vanmorgen was het zonnig !!!), de rommelmarkt trok op niets... en ik heb pijn.
Kortom een dag om zo spoedig mogelijk te vergeten. Op TV genoten van een meute politici die elkaar zaten uit te kafferen. Ik moet toegeven, daar zijn ze goed in ! Maar iets opbouwends ? Niet gehoord. Denken ze nu echt dat ze ons van hun goede wil overtuigen door de anderen te beschuldigen? In tegendeel, de zekerheid dat er geen enen deugt wordt sterker en sterker.
Maar dat verheugt mij ook al niet.
Het doet me gewoon nog meer balen. We zitten in een crisis en de vroede (?) heren, zitten onderling ruzie te maken in de plaats van iets op te bouwen.
Bah.

Het is geen troost te zien dat politici blijkbaar overal zo stom zijn. In de voorverkiezingen voor het Amerikaanse presidentsschap zitten ze elkaar ook zo uit te kafferen, en dan praat ik niet eens van de enorme stommiteiten dat ze er soms debiteren.

Ach, 't is een baaldag !

De winter wil maar niet winter wezen, en langs onze wegen hangen grote borden die aandacht vragen voor de mensen van de strooidiensten. 't heeft nog niet eens echt gevroren ! Ik heb het gezegd hé, als de politici massa's strooizout indoen, dan zijn we zeker van een zachte winter... Zacht ? 't is niet eens winter. Het is echt lenteweer, en mijn camelia's staan al te bloeien. In januari. Niet te doen.

Gisterenavond zaten we rustig naar de TV te kijken (naar de 87° heruitzending van de kampioenen) toen er plots een luide bonk klonk vanuit mijn aquarium. Om een of andere reden was er plots paniek onder mijn schijfzalmen. Dat zijn platte schijfvormige beestjes van zo'n kleine 15 cm doormeter. Als die plots in zwerm panikeren, en boenk tegen de dekplaat knotsen, heen en weer schieten door de aquarium, dan panikeren meteen ook al de andere vissen, al het stof van op de bodem vliegt heel de bak rond, en je ziet alleen nog mist... en zilveren flitsen van heen en weer schietende schijven.
We weten niet wat de aanleiding is, maar je schrikt mee met de vissen. Vandaag hangen ze daar weer heel rustig in een trosje bijeen, precies of er is nooit iets gebeurd. Je ziet zelfs niet een vis met een buil op zijn kop. Zouden vissen geen builen krijgen? Gek, ik heb mezelf dat nooit afgevraagd. Ze hebben ook bloed, dus zouden ze ook bloeduitstortingen moeten kunnen hebben ? Maar nee, ik zie niets.
Enkele weken terug was er al eens oorlog met een andere soort schijfzalmen, en eentje was helemaal overbeten, had bijna geen staart meer... Nu is dat alles hersteld, en ik kan niet meer zeggen welke vis toen het slachtoffer was. Littekens krijgen ze dus ook al niet, of slechts heel zelden.

Kortom, vissen hebben geen schoonheidsproducten nodig... Ze zijn altijd rimpelloos, zonder cellilutis en krijgen geen littekens. Vrouwen moeten stikjaloers zijn van de vissen.
Gek is dat, want ik, voor mij, ik heb wel iets voor die oude besjes, kromgegroeid, gerimpeld en zo mooi de ouderdom dragend... Je ziet ze steeds minder. De oude mensen van nu zien er niet meer zo uit. Je moet ze terugvinden op PPS-jes op je PC, als mooie foto tussen een pak andere foto's...

't Zal wel een goed teken zijn dat we gezonder leven, minder slijten, maar ergens mis ik het een beetje. Waarom zouden we onze leeftijd niet mogen tonen? Men neemt geen foto van een jonge boom, men maakt er wel van oude scheefgegroeide en gekwetste exemplaren, die zijn zo mooi. We zijn gek. Maar ja, anders zouden wij niet voor dergelijke politici stemmen.

tot de volgende ?

geneeskunst

Image via Wikipedia

Ach, ik ga hier geen geleerde exposees houden over de geneeskunde, nee, ik heb gisteren in de academie zitten babbelen (terwijl we aan het kleien waren), over wat we als kinderen allemaal ondergingen aan "geneeskunde"...
Heel de winterperiode aten we hoofdzakelijk opgelegde of bewaarde dingen. Boontjes lagen in het zout, eieren in waterglas, koteletten in het smout en ga zo maar door, met appeltjes die bewaard werden en overinterd, en die er uitzagen als oude gerimpelde meetjes... Dus, oordeelden de ouders en voorouders, met het aanbreken van de lente, na de vasten, kregen we een purge. In mijn geval waren dat zilverkleurige bollen. En enkel uren daarna zaten we met de opgewekte diarree aan te schuiven om op het WC te geraken. De voorjaarskuis van je lijf.
Wellicht was het eigenlijk wel verantwoord na al die soorten wintervoeding...
Hadden we keelpijn, dan had ons moeder een soort marteltuig in ijzerdraad, waar je met een vernuftig systeem een prop watten kon op aanbrengen. Dat werd in Methyleen Blauw gedopt, en ons moeder schilderde gans onze keel in 't blauw. Nu verkopen ze dat product nog steeds, onder meer voor de aquariumhouders, kun je de vissen ook mee ontsmetten.
Natuurlijk kregen we in de winterperiode ook levertraan, in ons geval, als kinderen van de kust, kocht men dat bij de vissers, vers product, maar niet gezuiverd, het smaakte niet alleen verschrikkelijk er dreven ook nog onsmakelijke brokken in ... Maar gezond was het wellicht wel (ik ben er nog steeds)...

Ik hoorde dat men in het Zottegemse koolbladeren opgelegd kreeg tegen ontstekingen, en meteen kwamen de opgelegde leliebladeren, donderblaren en dies meer ook op de pinnen.
Ik had veel vallingen, en ons moeder kreeg van God weet wie een speciaal recept... Rum van 54° met honig en daarin opgelegd Ijslands mos... Iedere morgen kreeg ik voor ik naar school reed een druppel rum. Ik heb zelden zo'n lekker medicament gekregen.

Kortom, wij leefden nog voor een groot deel bij de overgeleverde wijsheden... Kruiden, compressen met lijnzaad, kamillethee, lindenthee al dan niet met citroen en allerlei middeltjes die zowat algemeen bezit waren van de mens uit die periode.

Waar ik me over verwonder, is dat dit eigenlijk in een zeer korte tijd allemaal is verdwenen. Geen mens gebruikt die dingen nog, men gaat nu ten rade bij de alternatieve geneeskunde voor kruiden en andere middeltjes.... Dat wat voor onze deur groeit is niet meer betrouwbaar, wat men in nette pillen of poeders verwerkt plots wel. Alhoewel het veelal net hetzelfde is.
De wijsheid van eeuwen is plots afgezworen.

Natuurlijk hebben we nu een veel betere geneeskunde dan toen, maar het is verrassend te zien hoeveel van die alternatieve middeltjes en hoeopathische dingen er nu gebruikt worden... Tegen verschrikkelijk dure prijzen. Natuurgeneeswijzen zijn hip, dat van ons moeder is passé... Gek.

Ik heb nog een oud kookboek, met heel wat van die oude bewaarwijzen van vroeger in, met een pak briefjes en notaatjes vol recepten van eten die men maakte binst de oorlog, met dat wat nog te krijgen was... Heeft er niemand zo'n oud boekje of schriftje liggen met de genneswijsheid van die tijd ? Ik zou je zeer dankbaar zijn...

Ik vind het jammer dat al die dingen verdwijnen. Naar mijn gevoel zou men, in een museum voor volkskunde, ook die dingen moeten bewaren, moeten dik in de verf zetten. Dat was het leven van toen, niet die eenmalige speciale kleding voor de plechtige communie, maar het echte dagelijkse bestaan. Hoe verhielp men zich in die tijden ?

Maar het is net als met de geschiedenisboeken, geen mens schrijft over het lot van de kleine man in die tijden...

Jammer...

Tot de volgende ?

en wat eet jij vandaag ?

Een van de voorbije dagen werden we "opgeschrikt" door een beeld van een man die aangehouden werd met een vrachtwagen vol grote honden...voor de markt, de vleesmarkt wel te verstaan.
Wij, Westerlingen, huiveren dan. Wie eet er nu hond ?
Ik heb nooit verhalen gehoord over honden, maar tijdens de oorlog zouden er veel katten in de kookpot zijn beland. En dat is toch wel vergelijkbaar. En ik meen me te herinneren dat bij het beleg van Stalingrad niet alleen de honden verdwenen, maar dat er aan kannibalisme werd gedaan ook. Mensen eten mensen in de drang naar overleven.
Maar ik wil het vandaag niet hebben over de excessen...
Laat ons gewoon maar een kijken naar het dagdagelijkse voedsel van de dagdagelijkse mens.... dat is al gek genoeg.

Ik denk dat het een overgrote meerderheid is van de mensheid, die insecten eet. Wij hier, in het Westen vinden dat verschrikkelijk vieze beestjes, en eten veel liever slakken, kikkerbillen, garnalen, kreeften, krabben, mossels.... die er eigenlijk goed beschouwd ook niet zo heel appetijtelijk uit zien.
Moslims en Joden hebben dan weer een heleboel soorten voedsel dat onrein heet, of dat op een speciale manier moet geslacht en/of bereid moet worden om te voldoen aan de eisen van het geloof. China lust hond en wij staan te protesteren, want hier is een hond een deel van het gezin, en bijna heel de wereld huivert enigszins bij het eten van paarden, het nobele dier (?) bij uitstek. In India zijn de koeien dan weer heilig, en volgens de Jaïnisten is alle leven heilig. Ik meen me zelfs te herinneren dat ze geen onrijpe vruchten of groenten mogen eten, omdat die nog leven. (Zijn het de Jaïnisten niet, dan is het een ander geloof...)

Als wij het nuchter beschouwen, dan is alles wat eetbaar is en voeding betekent dan ook "eten". Als wij het vies vinden, dan is dat hoofdzakelijk een kwestie van opvoeding en achtergrond. Alle taboes rond eten hebben wij te danken aan gebruiken en/of godsdiensten. Maar het is een feit dat mensen in nood alle regels overboord gooien en proberen te overleven.

Ik ben een van die mensen, die als hij ergens naar toe gaat, probeert van de dranken van de streek, en het voedsel van de streek te ontdekken. Mocht ik dus ooit naar China of naar India zijn gegaan, dan had ik wellicht ook geproefd van hond en van insecten. Misschien een beetje aarzelend omwille van het vreemde er van, maar ik zou zeker proeven.

En het lijkt ondertussen dat wij, hier in het Westen, niet alleen de rijkdom hebben, maar ook nog eens de meest verspillende vorm van "dierlijke proteïnen productie" hebben van heel de wereld. Het vlees dat wij verslinden kost enorm veel voeding, enorm veel energie. Insecten zijn veel goedkoper en veel efficiënter te kweken dan koeien, en brengen in verhouding veel meer nuttige voedingsstoffen op. Dus, als de wereldbevolking nog wat verder stijgt, dan zullen wij mettertijd ook wel overstappen naar het eten van meel- en andere wormen.

Het schijnt zelfs helemaal niet slecht te smaken, en als je een van die lui bent die alle etiketten van je voeding heel nauwgezet leest, dan zul je ongetwijfeld hebben vastgesteld dat we nu al insecten voorgeschoteld krijgen... Sommige soorten al heel lang. Het rode kleurtje in de voeding is nog al dikwijls afkomstig van een soort luizen die leven op de opuntia (een cactus).... Liefhebbers van Campari drinken de sappen van luizen al jaren...

Zolang we het niet weten, eten we het met smaak... Als we het beseffen smaakt het plots niet meer.... We zijn gek.
Mij lijkt dat we, in de strijd naar voldoende voedsel en welvaart voor heel de wereldbevolking, beter kunnen overschakelen naar wat het meest effectief is... dus insecten... Ik zal mijn tussenrib-biefstukje (saignant) wel missen, maar ik zal er geen honger door lijden, en integendeel, er zullen er daardoor veel minder honger lijden dan nu het geval is.

En Jeroen Meus en Piet Huysentruyt zullen ons wel leren hoe we een feestmaal kunnen maken van gesauteerde sprinkhanen.
Wat we nu doen, de massa's voedsel en energie die we nu stoppen in koeien, dat is pas zonde. Zeker als we kijken naar de arme 3/4 van de wereld.

Ik meen dat we de opbrengsten van onze wereld verschuldigd zijn aan alle mensen, niet alleen aan hen die toevallig in het rijkere stukje zijn geboren.
Stel nu eens, dat door de global warming, hier het eten niet meer "en masse" zou kunnen worden gekweekt, dat we meer en meer afhankelijk zouden worden van andere streken van de aarde, zouden wij het dan normaal vinden dat zij daar van profiteren? Zouden wij het normaal vinden dat wij hongeren terijl zij zich problemen maken over obese medemensen ?

Wij leven zo.
Wij stellen ons meer problemen over ons te dik zijn, dan over hun honger.
Dat is niet leuk als wij de hongerenden zijn.
Dat is ook voor hen niet leuk.

het zijn allemaal MEDEmensen, Naasten...
toch eens nadenken

tot de volgende ?

meer dan 250.000 Euro

... voor een duif !
Een Chinese "liefhebber" heeft nu al meer dan 250.000 euro geboden voor een vierjarige duivin. Dat beestje is zelfs niet meer te bakken, hoogstens soep er van koken kun je nog.

Ach, ze doen wel meer gekke dingen, zo betalen ze wel meer dan 10.000.000 euro aan een vent die van balstampen zijn beroep maakt.
Allemaal niet erg.
Allemaal niet om je druk over te maken...
... ware het niet dat er daarnaast zo veel, zo verschrikkelijk veel armen rondlopen. Voor wie deze absurde cijfers wel heel pijnlijk moeten zijn, of misschien wanhopig doen dromen.

Ik verschiet telkens weer als ik de lange rijen zie aanschuiven aan de voedselbedeling... En het zijn heus niet allemaal vreemden, er zitten er heel wat bij die gewoon Belg zijn, zoals u en ik. Gewone mensen die staan aan te schuiven voor een pak spagetti, wat suiker, wat diepgevroren broden en enkele blikken.
Ik herinner me de tijd dat de werkloze iedere dag moest gaan aanschuiven voor zijn stempel. Dat werd mettertijd afgeschaft, omdat het niet menswaardig was. Armen zijn al gewoon niet menswaardig te zijn.
Bij daklozen is het veelal nog erger, die zijn haast alle waardigheid kwijt, zeulen de hele dag rond met al hun hebben en houden, en zoeken een hoek of kant uit de wind en uit de regen om de nacht door te brengen.

In ons landje wordt dan een mens veroordeeld omdat hij eten uit de afvalcontainer van een warenhuis haalt.

Armen zijn ook vaker ziek, gewoon omdat dokter en medicatie dure dingen zijn, en een mens moet kiezen tussen verwarming en medicatie. Tussen eten en dokter. Wij, de gelukkigen die royaal kunnen leven (zeker in vergelijking met die dutsen), hebben er geen idee van hoe een mens in armoede redeneert. Wij moeten nooit een dergelijke verscheurende keuze maken. Als we ziek zijn gaan we naar de dokter, of we laten hem komen.

De huisdokters van tegenwoordig hebben zelfs geen zitdagen meer, je moet een afspraak maken. De dakloze moet naar de dokter om te vragen wanneer hij mag komen. "Je moet wat beter op je voeding letten" "Veel fruit en groenten eten"
Bij ons gaat het dan over een aanpassing van onze gewoonten, bij die arme gaat het over een extra uitgave van het al zo karige inkomen... Om fruit te eten de verwarming wat meer uitzetten? Als er al verwarming is.

Nee, ik kan er niet goed tegen dat er dan mensen zijn die één stomme vliegduif kopen voor meer dan 10 miljoen oude Belgische Franken, of die meer dan 400 miljoen franjes verdienen per jaar om tegen een bal te stampen. Van mij mag het allemaal, als je tenminste eerst de armoe uit de wereld helpt.

Ergens zou een mens schuldgevoelens krijgen omdat hij goed kan leven. Maar de mensen die onnoemelijk veel verdienen hebben die scrupules net niet. Bijna iedere dag krijg ik mailtjes met inkomens van voetballers, politici, en tennisspeelsters... Ik heb daar helemaal geen problemen mee, zend die dingen omzeggens nooit door, maar vraag me toch telkens af of ZIJ er zelf geen problemen mee hebben. Hoe zou de minister zich voelen die verantwoordelijk is voor asielzoekers, armoede en gezondheidszorg... Met zijn/haar pree tegenover de pree van de mensen voor wie hij/zij wetten maakt?

Er is iets in de mens die hem afstompt. Die maakt dat hij het leed van de anderen van zich af schuift. Die gevoelloos maakt.
Misschien gelukkig voor die veelverdieners, want mochten zij evenveel hart hebben als ze verdienen, dan hadden ze wellicht veel minder...

tot de volgende ?

Naar totaal rookverbod en alcoholverbod !!!

Image via Wikipedia

We hebben nog maar net de "stoeprokers" ingehuldigd in de nieuwste versie van de dikke van Dale, of de regering vind het nodig om de pen op de borst van de roker te prikken en te stellen dat de meeste rokersterrassen niet in overeenstemming zijn met de wet.
Men is van plan de alcohollimiet terug te brengen naar 0.2 ...

In Mater staan nog 1.5 café's... ( die halve herberg is maar nu en dan open) Al de rest is verdwenen. Mater, dat is dat mooie dorpje met de grote brouwerij, waar Oudenaarde zijn rechten van Bierstad bij pikt. In het bierdorp zelf zijn dus bijna alle herbergen verdwenen.
Dit is niet alleen een sociale ramp, het is ook een ramp voor de volksdevotie ! De grote ruitersommegang ter ere van onze plaatselijke Sinte Amelberga moet eindigen met het doorspoelen van de te grote devotionele emoties, en het gebrek aan café's verhindert dat !
Na de café's die door het rookverbod al zo erg getroffen werden, wil men nu de limiet voor het alcoholverbruik leggen op het nutten van maximum een halve likeurpraline. Met een hele praline loop je kans je rijbewijs te verliezen. Dat betekent dat naast de herberg nu ook de restaurants hun deuren gaan mogen sluiten. De verdienste van het restaurant in België is immers grotendeels afhankelijk van de verkoop van bijpassende wijnen...

Als we nog eens copieus willen eten, dan moeten we dat in het vervolg thuis doen, en dan nog liefst 's avonds, zodat we meteen, zonder verplaatsing op de openbare wet, het bed kunnen in duikelen.
De wetgever houdt er geen rekening mee, dat het helemaal niet gezond is om 's avonds zwaar te eten... Of net wel ?
Misschien is dat wel allemaal in het grote plan ingebouwd van de redding der pensioenen à la politiekers ?
Misschien is het de bedoeling de mens een ongezonde leefwijze op te dringen, zodat de mens vroeger komt te overlijden, en dus minder lang ten laste is van de pensioenkas? Pensioenkas die zo vlug geleegd wordt door de pensioenen van meer dan 6.000 euro's per maand van alle parlementairen en ex-parlementairen die 20 jaar hun broek versleten hebben in het parlement.  Alhoewel, neem dat niet te letterlijk, ze hoeven daarvoor niet echt aanwezig te zijn... Gekozen zijn is al dik genoeg inspannend voor deze lui. Lui staat hier dan ook in de twee betekenissen van het woord.

Ach, ik ben zelf geen roker (meer), en veel alcohol nut ik niet, dus moet ik er me voor mezelf niet echt druk over maken, maar ik krijg de kriebels van dat betuttelende.

Ik zal er goede vrienden wel eens op wijzen dat roken ongezond is, maar tenslotte is dat hun keuze. En ik heb er niet echt problemen mee. Als ze bij mij op bezoek komen, dan haal ik een asbak uit, en laat hen genieten van hun sigaretje. Zodra ze weg zijn gooien wij die stinkende asbak leeg en verluchten het huis even, en het leed is geleden. ik denk niet dat die enkele uurtjes passief meeroken mij meteen zullen aantasten, en zo wel... jammer, maar ik loop veel meer risico bij het wandelen in de stad midden de uitlaatgassen van de auto's. En ik vraag me af of ik niet even veel gevaar loop als ik op straat sta te babbelen met een roker... (Hangt misschien af van de windrichting ?)
Ik wil maar zeggen, de enige die door die wetgeving echt bescherming geniet, is de uitbater van de horecazaak. Maar die kende het gevaar en is zich bewust van de risico's van zijn beroep. Misschien kan dit ook opgelost worden door het dragen van een soort masker ? Alhoewel de aantrekkingskracht van de mooie cafébazin natuurlijk wel te lijden zou hebben onder dat maskergedoe.
Idem dito voor de alcohol.
Natuurlijk ben ik het eens dat alcohol en rijden niet samen gaat, maar toch stel ik me vragen daarbij.
Je mag niet telefoneren al rijdend, want het leidt de aandacht af.
Je mag het wel met een handsfree installatie, alhoewel ondertussen bewezen is dat dit ook al afleidend werkt. Net zo goed als de telefoon in de hand houden. Eerlijk gezegd vind ik het feit dat je een hand niet vrij hebt op zich veel gevaarlijker dan het telefoneren op zich. Ik heb al een paar keer raar zien manoeuvreren door chauffeurs met een telefoon in een hand.

Maar is dat niet allemaal logica?
Hoort dat niet allemaal tot de normen van een samenleving?
Moet men tegenwoordig echt iedereen bij het handje houden en betuttelen van af zijn ontwaken tot zijn slapen gaan?

Ik ben niet voor het roken, ik ben niet voor alcohol en rijden, ik ben niet voor die ambetante GSM waarmee mensen nooit meer echt vrij zijn, maar dat hou ik zelf in de hand. Daar heb ik echt geen wetten voor nodig.
Misschien hebben de mensen die de wetten maken wel die steun en die maatregelen nodig.
Waarschijnlijk wel.
Maar dat is weer een ander verhaal, ook al is er heel veel verband.

Als kind las ik Pietje Bell... Die ooit een bordje "Lege bovenkamer te huur" op de rug hing van een man... en dan denk ik: "Het parlement is een enorme zaal vol met lege bovenkamers"...

djudedju

tot de volgende ?

Mefistofeles

Image via Wikipedia

Faust sloot een pact met de duivel om macht, kennis, bezit te hebben, maar hij moest als betaling zijn ziel afstaan aan Mefistofeles. Iedereen kent wel het verhaal van Goethe (en anderen)...

Naar mijn gevoel beschrijft men hier niet ene Faust, maar gewoonweg de mens...

Iedereen doet aan verwerven van bezit en macht en kennis, en wellicht doet ook iedereen dat wel eens op een minder eerbare manier. De student spiekt, de werknemer steelt kleinigheden op zijn werk (een Bic...) of verspilt tijd die betaald wordt als werktijd, werkgevers eisen te veel, handelaars geven iets te weinig gewicht of minderwaardige goederen...Kortom iedereen doet wel wat, in erge of minder erge mate. Niemand is zonder zonden.

En net daarover wil ik het hebben...
Ik heb de ongelukkige gewoonte te observeren... Ik bestudeer mijn medemensen en mezelf. En ik denk na, filosofeer, ontleed....

Toen ik kind was, was de katholieke Kerk in onze regio nog oppermachtig, in Nederland zag men hetzelfde, maar dan veel meer van uit Protestantse hoek (het verschilde er wat volgens de provincie), maar we konden wel stellen dat de kerken er dominant aanwezig waren. (Minder in de steden dan op het platteland).

Gelovigen werden aangeleerd dat ze regelmatig hun zonden moesten biechten (bij de protestanten belijden). Je werd aangeleerd om je geweten te onderzoeken, al je "zonden" te memoriseren, en die moest je dan biechten of belijden. Daarop volgde dan een absolutie en een bevrijd gevoel.

Zowel de biecht als de belijdenis lijken niet meer van deze tijd. Je ziet haast niemand meer aanschuiven voor de biechtstoel, en voor de Protestantse belijdenis zal het wel idem dito zijn...

De tijden zijn veranderd, de kerk is niet meer zo dominant, en dat lastige "je zelf blootgeven" is uit de mode.
Maar is dat wel terecht ?

Ik ga hier niet pleiten voor de biecht of belijdenis, want ik meen dat wat ik ga zeggen niet alleen voor gelovigen geldig is...maar ik pleit wel voor een regelmatig gewetensonderzoek. Dat heeft niets te maken met gelovig of niet gelovig, dat heeft alles te maken met je houding in de samenleving, met het feit of je aangepast bent aan die samenleving, of je eerlijk bent met jezelf en tegenover de anderen.

Ik kan me immers niet van de indruk ontdoen, dat het gebrek aan dat gewetensonderzoek leidt tot een afzwakking van de normen, van het idee zonde, het idee verkeerd of juist. Waar je niet mee bezig bent, dat verdwijnt naar de achtergrond van je hersenen, dat is bijna niet meer terug te vinden, het verdwijnt uit het alerte deel van het geheugen.
Toen men de abortuswet instelde, waren heel wat mensen contra, wat ook de reden was voor de abortus, het leven, ook dat van de ongeborene moest ten allen tijde beschermd worden. Toen men de euthanasiewet goedkeurde kenden wij weer diezelfde reactie bij een groot deel van de bevolking.
Ondervraag nu eens je zelf ten opzichte van deze twee problematieken... Als je tegenstander waart, dan ben ik bijna zeker van het feit dat je jezelf er nu niet meer zo druk om maakt. Je bent wellicht nog steeds niet voor, maar je kunt al wel bepaalde redenen begrijpen en misschien zelfs aanvaarden.
Hoe komt dat ?
Gewenning, en het feit dat we er niet meer actief mee bezig zijn.
Ik ga hetzelfde met simpeler onderwerpen stellen...
Toentertijd zouden wij niet zomaar een Bic in ons zakken hebben gemoffeld en meegenomen hebben naar huis. Ik herinner me mijn vader die met een bic in zijn handen zat, en zich zat af te vragen waar hij die mee genomen had, waar hij die onbedacht had in zijn zak gestoken, wie hij benadeeld had... Nu is er geen kat meer die zich zorgen maakt over een bic die hij ergens onbedacht meenam, in tegendeel, nu is er bijna niemand meer die het verkeerd vind een bic mee te nemen uit de grote voorraad op het werk...

Er is dus wel een en ander veranderd aan de mens.
Niet ten goede...
En ik denk dat dit komt omdat we niet meer de goede gewoonte hebben om bij ons zelf regelmatig een gewetensonderzoek te doen. We herhalen de normen niet meer keer op keer ! De normen schuiven zo stilletjes naar de achtergrond. Er zijn daar toch bic's genoeg, en de baas heeft geld genoeg... Maar doet dat er eigenlijk iets toe ?
En waar is dan de grens van het "toelaatbare" en het niet toelaatbare ?  2 bic's of 10 ?
We moeten nodig weer onszelf confronteren met de normen, met ons geweten.
Mooi woord, komt van weten... en zo is het ook, we weten het wel... We zijn er ons wel bewust van, maar we verschuiven de norm.

Hoever kun je de norm schuiven voor aleer je voor je zelf verkeerd bent?  Is die norm hetzelfde als het over jouw bic's gaat die gepikt worden door een ander of dat jij die bic's pikt van de ander ?
Gek hé?

Normen zijn belangrijk. Ik denk dat we weer moeten overgaan naar een regelmatig gewetensonderzoek, een herhalen van de normen, het opdreunen van de 10 geboden, denkend aan wat we er van bakten... Gelovig of niet, geen maatschappij kan bestaan zonder normen.

tot de volgende ?

SF

Image via Wikipedia

Ik heb jaren aan een stuk SF-boeken verslonden. Kortom, ik hield enorm van dat genre. Vooral waar het "mogelijke" scenario's betrof, of schrijvers die heel erg technisch konden verhalen, maar ook soms de absurde SF... Kortom, bijna alles, als het maar "Wetenschappelijke Fictie" was....
Ik weet niet waarom, wellicht oververzadiging, maar op een gegeven moment was ik de SF moe, doodmoe...
Het interesseerde me niet meer.
Sinds kort zit ik weer SF te lezen, en mijn oude liefde is er terug, met volle kracht.
Ik zit me nu alleen maar af te vragen waarom ik ooit gestopt ben met dat genre?

SF is bij velen een minderwaardig soort boekje, maar het gekke is dat er ook echte profeten tussen zitten. De parallelle werelden waren vroeger je reinste SF, en zijn nu plots wiskundige "zekerheden". Te gek.

De ene schrijver is in SF ook de andere niet. Er zijn er die wild fantaseren, er zijn er die heel degelijk onderbouwde werken maken, waarbij ze werkelijk een wereld creëren die logisch in elkaar zit, alleen op een heel andere manier dan de onze. De Grootmeester is onbetwistbaar Asimov...

Wat ook gek is, in SF vind je eigenlijk alle genres terug uit de "normale" boekwerken... Je vindt er liefdesromannekes terug, oorlogsverhalen, horror, detectives en noem maar op, het is er. Maar dan allemaal geprojecteerd in een vreemde wereld, soms is die vreemde wereld gewoon de aarde, in een verre toekomst. Ik vond, weliswaar niet in een bundel, maar als deel van een boek, gedichten terug...

Ook vroegere schrijvers beoefenden al dit genre, denk aan Wells, aan Jules Verne en vele anderen.

Wellicht is het de fantasie die mij aanlokt. Je creëert in een SF-verhaal in feite een beetje je eigen wereld, je eigen personages, je eigen technologie, je eigen gebruiksvoorwerpen. Stel gewoon dat je hoofdfiguren schubben hebben, je laat dan je vrouwelijke wezens hun schubben lakken...

Je kunt het zo gek niet bedenken of het is al ergens geschreven? Nee, fantasie is zo onbegrensd, dat je altijd weer nieuwe plots, nieuwe werelden hebt.  Natuurlijk heb je er ook goede schrijvers en minder goede. Bij sommige boeken kun je je boek niet wegleggen vooraleer het uit is, net zoals bij een gewone goede thriller. Kortom, je vindt er hoe dan ook altijd wel je gading, tenzij... Tenzij je echt niet het vermogen hebt om een virtuele wereld te aanvaarden als achtergrond in het verhaal.

Nu we horen dat wellicht iedere ster gemiddeld minstens één planeet heeft, wordt het aantal bewoonbare planeten plots op miljarden geschat. De kans dat er op die bewoonbare planeten ook leven is ontstaan zal wel een stuk lager liggen, maar ook dan blijven er wellicht heel veel over waar wel leven is. De kans dat er verstandige wezens zijn ontstaan is wellicht nog onnoemelijk veel kleiner, maar er zullen er wellicht nog wel enkele zijn... Dus SF benadert blijkbaar steeds meer de/een werkelijkheid.

Vermits we elkaar wellicht nooit gaan ontmoeten, kunnen we fantaseren, zonder grenzen, en laat dit ons toe mogelijkheden te bedenken. Je kunt ieder aards, ieder "gewoon" fenomeen over gaan planten in een vreemde wereld. Zonder een of andere godsdienst te poneren, kun je gewoon het idee godsdienst al eens gaan neerzetten in een vreemde wereld. Zou ook daar eerst een vorm van Animisme geweest zijn? Zou het ook daar geëvolueerd zijn naar een Eén-God-godsdienst? Zouden daar ook schisma's zijn ontstaan ? Zouden daar ook kerkorganisaties zijn gekomen met een groeiende interesse voor macht boven het Geloof ? Kortom, je kunt eigenlijk, dank zij een fantasiewereld, een hele sociologische aanval doen op fenomenen die wij hier kennen, en die je ergeren...

Door het feit dat je het poneert op een andere wereld, of in een verre toekomst, kan niemand je rechtstreeks betichten van aanvallen op gevestigde waarden, maar iedereen weet, ziet, snapt dat het dat in feite wel is.

SF kan dus héél aards zijn op een vreemde wereld...
Als je niet van dit genre literatuur houdt, misschien moet je dan je mening nog maar eens herzien, en er toch terug eens in duikelen... Maar nu lezen met een innerlijke blik op je eigen wereldje...

tot de volgende ?

I had an Dream

Image by emmapatsie via Flickr

Ik had een droom...
Ik had de dood in handen, de droom van heel de mensheid: de dood vernielen!
Ik had de dood in handen en lei mijn handen rond zijn hals en kneep er het laatste leven uit.
De dood was dood.
De mens leefde voor eeuwig !
Het ultieme doel was bereikt.

Ik zag een oude man, kreupel en krom, vol van wee en smart. Ik zag een levend lijk krom van de kankerpijnen, ik zag mensen huilen om de dood als verlosser... De dood was niet meer.
Ik zag de wereldbevolking uit de voegen barsten, en ik zag de sterken en gezonden de zwakken en zieken opdrijven naar concentratiekampen, waar ze eeuwig hongerden, eeuwig leden, eeuwig kermden. Ik zag op de duur hoe men de levende wrakken het vuur in gooide, vernietigen, plaats makend... Maar zelfs in hun asse bleven ze huilen en krijten. De wind nam de huilende as mee op zijn eindeloze zwerftocht, en nog nooit heeft de wind zo gehuild als toen.
De dood was niet meer
en men schreeuwde om de dood...
Een eindeloze schreeuw naar het einde.
De dood kan vriendelijk zijn, verlossen, bevrijden... maar de dood
de
dood
was
niet
meer
...


Ik had een droom...
Ik had de dood in handen, en na de eerste droom liet ik de dood los, liet de bevrijder los...
En de dood nam de vorm aan van een enorme pandemie...
De zwarte dood, de pest die meer dan 25 procent van de mensheid uitroeide was er niets bij.
Een verschrikkelijke pandemie die zich voortzette via de lucht, via aanrakingen via onbekende wegen...
Je zag de mens op straat plots stokken in zijn bewegen, neervallen en hij was niet meer.
Niemand durfde de doden nog te ruimen, moeders lieten hun kinderen liggen en liepen huilend weg.
Liefde was niet meer want aanraken was gevaarlijk.
Alleen eigenliefde en de dood was nog.

Huizen vol dood werden in brand gestoken in de hoop de dood te doden, wie een zieke in huis had werd de stad uitgejaagd... De dood heerste en lachte met de weghollende mensheid, hollend naar hun dood.

Niet alleen de zwakken, maar ook mannen sterk als een boom, of taai als een wisse allen stierven, de dood heerste...
Slechts hier en daar ontsnapte er een enkeling, kreeg de ziekte en overleefde. De meesten waren in die korte tijd oud en grijs geworden, maar ze leefden, en alras bleek dat zijn niet meer ziek werden.
Pogingen om over te gaan tot inentingen bleken vruchteloos, geneesmiddelen hielpen niet, de dood was een totaal nieuw fenomeen geworden.
De dood bracht de wereld tot stilstand
Geen beschaving meer
 geen cultuur
geen steden, geen gemeenschappen.
Pas na jaren kwamen hier en daar groepjes overlevenden bij elkaar, bang, uiterst voorzichtig.
De wereld herleefde, de natuur overwoekerde de steden
het was net geen terugkeer naar de middeleeuwen, maar veel scheelde het niet.
Wolven huilden over Vlaanderen
De dood was heerser

De mens leefde onder doem en dwang
bang van andere mensen
bang van het grote sterven...

De dood was de heerser.

De dood is de vijand, de dood is een vriend.
Weet je, het is goed zoals het is. Ingrijpen en de dood overwinnen brengt geen baat, verliezen en de dood laten heersen is te erg...

De wereld beheerst de dood. De dood is aards !
Doe de wereld dood... en ontvang de pandemie of de eeuwige hel van het leven...

tot de volgende ?

de zevenslaper

Image via Wikipedia

Vannacht geslapen als een marmotje. Of, om de titel te verechtvaardigen: als een zevenslaper.
Voor wie het niet weet dat is ook een beestje, ik denk zelfs dat het identiek is aan wat we wel eens het fruitratje noemen. Zeker ben ik niet, want de namen verschillen wel eens per regio.
Maar het is een beestje dat je niet zo vaak ziet ! Niet dat het extreem zeldzaam is, maar het weet zich goed te verbergen.
Het diertje doet een winterslaap, en wordt wel eens aangetroffen in een nestkastje voor vogels, waar het zo vast slaapt dat je bijna denkt dat het dood is.

Maar ik heb dus lekker geslapen.
Dat komt omdat we gisteren naar de Boum zijn geweest in Ath. De Boum is een kledingszaak. Ik weet niet hoe ze het doen, maar ze zijn er véél goedkoper dan andere winkels. Toen wij hoorden dat Els er was gaan shoppen, dachten wij er aan om ook eens te gaan. Anny met de bedoeling om kleren voor mij te kopen, ik met de bedoeling om kleren voor Anny te kopen.

Als er al één bron van onenigheid zou bestaan in ons gezinnetje, dan is het dat. Anny wil best kleren kopen, maar niet voor zichzelf. Ik moet steeds weer aandringen dat zij ook eens voor haarzelf moet kopen, en niet alleen voor mij. Gisteren is dat wonderwel gelukt... Ik ben content, en wellicht is dat de reden dat ik zo goed heb geslapen. Ik heb geen nieuwe kleren, en Anny zes stuks. Heerlijk !

Normaliter ben ik niet zo'n goede slaper... Meestal ben ik rond 1 uur al weer wakker, lig dan te draaien en te keren, ga naar het toilet om eens zittend mijn rug te laten bekomen, steek het licht aan en lees wat in een boek... Daar wordt Anny wellicht dan ook wakker van, en zij staat dan op, gaat naar het toilet beneden, gaat de living binnen op zoek naar wat drinken en komt dan terug naar haar bed. Dan weet ik dat het zo wat tijd is dat ik ook weer naar bed ga, anders hoor ik haar plots vragen of ik nog van plan ben te slapen... Eigenlijk niet, maar dat kan ik niet zeggen, en wonder boven wonder, alhoewel ik het gevoel heb dat ik geen oog dicht doe, stel ik vast bij het kijken naar de wekker, dat er plots een paar uur verdwenen zijn. Ik moet dus wel geslapen hebben. Gek wat het verschil is tussen je denken en je doen.

Ik maak me weinig zorgen over mijn slapen. Ik denk er niet aan om een slaapmiddel te nemen. Ik ga er van uit dat mijn lichaam, mocht het slaap te kort hebben, het de volgende nacht wel het tekort zal inhalen... En dat lijkt aardig te kloppen. Bovendien heb ik geen last van het wakker liggen. Ik lig gewoon te denken, te fantaseren, ideeën te zoeken voor beelden en noem maar op. Ik ben overal mee bezig, uitgenomen met het feit dat ik wakker lig. Er is maar één uitzondering, als de pijn te groot is, dan is wakker liggen erg, en is het wegvluchten in denken veel moeilijker. Dan moet ik een tijdje gaan zitten om mijn houding drastisch te veranderen.

Ik heb al vastgesteld dat ik veel wakker wordt van de pijn als ik onbewust op mijn rug ben gaan liggen. Het best slaap ik in foetushouding, op mijn zij. Ik kan niet lang op mijn rug liggen zonder pijn te voelen opkomen. Maar soms krijg ik het ook in die foetushouding... Ik heb geen idee waarom... Ik heb het gewoon.

Maar vannacht ben ik maar een keer wakker geworden, heb wat gelezen in een SF boek, en ben dan terug het bed ingekropen en was heel kort nadien al weer vertrokken...tot na achten ! Het is jaren geleden dat ik zolang in mijn bed lag.  't Heeft mij deugd gedaan, en ik ben nog steeds happy met onze shopping in Ath...  We zijn er heen gereden met de GPS... en dat was weer een heerlijke ervaring ! We hebben straatjes gedaan waar we normaliter nooit zouden komen. Geef toe, als je op de kaart rijdt, dan zoek je de weg via de grote wegen, om zo weinig mogelijk te moeten zoeken. De GPS geeft je de weg volgens zijn (haar?) logica... We reden door piepkleine Waalse dorpjes met namen die duidelijk Vlaamse roots hebben. Dat Vlaams kan best ook Germaans geweest zijn, wie weet hoelang dat al Franssprekende gemeenten zijn... Als je in Frans-Vlaanderen rondtoert heb je dat ook, daar zie je ook die Vlaamse namen die verfranst werden. Geschiedenis die ergens bleef leven tegen beter weten in.

En hier zit ik nu te bloggen, veel wakkerder dan ooit. Slapen kan wel eens heerlijk zijn. Ook al is het eigenlijk een domme tijd van nietsdoen.

In mijn lindeboom zitten een koppel mezen in alle hoekjes van de takken en plooien in de schors te zoeken naar beestjes. Het is vandaag koud. En wellicht hebben ze wat meer energie nodig om warm te blijven, of ze moeten gewoon bezig zijn om warm te worden... ? (Zouden vogels bibberen als ze kou hebben?)

tot de volgende ? (foto: De reus Ducasse te Ath)