door het bos de bomen niet meer zien...

Image via WikipediaIk ga alleen enkele hele bekende noemen: Facebook, Twitter, Netbook, Linkedin, Chime In en nog een hele resem andere, en er zijn er nog steeds meer en meer op komst. Nu gaat Microsoft er ook nog eentje oprichten, Ah ja, want Google heeft zijn G+ gemaakt dus...
Kortom, we lopen verloren in de "sociale" netwerken...
Een mens weet niet meer waar hij staat of liever moet staan...
Je krijgt een vriendelijk mailtje of je vriend wil zijn met Jan klaassen, zo ja, wordt dan maar lid van sociaal netwerk X, wil je met Mie Katoen vrienden zijn, dan doe je dat op sociaal netwerk Y.  Als je AddThis installeert, dan kun je de meeste op een schermpje bij elkaar zien en reageren, maar allemaal ??? Nee hoor, er ontbreken er wellicht nog enkele tientallen...
Het lijkt wel of er een sociale BOOM (spreek uit boeoeoem op zijn Engels) is uitgebroken of losgebroken.
Maar is dat wel zo?
Zijn die dingen wel zo sociaal ?

Ik moet toegeven dat ik nu contacten heb met een hele boel lui die ik uit het oog was verloren, en met een heleboel die ik eigenlijk amper ken... Dank zij die sociale netwerken, dus je zou kunnen zeggen dat het een goed ding is. Maar wat is contact ? Een korte opmerking op een schrijven van hem of haar (veelal slechts een "I like It") en af is de kous.  Heel veel contact is er niet... Wel gluur je veel. Je krijgt een inkijk bij diegenen die dat sociaal netwerk veel te veel gebruiken.
Zo volg ik grinnikend de liefdesperikelen van oud-lieven (Nu ja...) van mijn kleinzoon... En stel vast dat liefde bij die jonge snaken heel kort duurt...
Volg ik wikileaks en lees ik de persberichten...
Maar vooral: ik lees mensen.

Zelf gebruik ik het om reclame te maken voor deze eigenste blog... en nu en dan reageer ik op berichtjes van anderen, maar meestal beperk ik me tot het lezen er van. Veelal bedwing ik mijn lust om te reageren, omdat ik niet hou van polemieken. De ervaring heeft me geleerd dat sommige mensen die kunst helemaal niet beheersen, en alras overgaan tot persoonlijke en bitse opmerkingen. Maar daar is een oplossing voor: dan "ontvriend" je ze...

Je moet zelfs geen ruzie meer te maken, je ontzegt ze de toegang tot jou netwerkje... Boem ! ontvriend !
Heel sociaal is dat niet, maar wel heel makkelijk.

Tussen al die sociale netwerken is er verbazend weinig verschil. Dat komt wellicht omdat ze de succesformules van eilkaar pikken. Zodat ze steeds meer en meer op elkaar lijken (Waarom zijn er dan nog zo veel ???).

Zo volg ik onder meer onze pastoor, die momenteel ergens in Zuid Amerika aan het rondtoeren is, en ik bekijk zijn foto's van ginder ver... Ik volg ook de fotoreportages van een brave onbekende die zich bezig houdt met het maken van fotoreportages van heel wat evenementen hier in onze regio... kan ik zien wie er allemaal op het bal van XXX was (of wie er niet te zien is?)....
Kortom: ik gluur
en ik vermoed dat dit eigenlijk de grootste functie is van die sociale netwerken.
Werkgevers gebruiken het als sociale controle op hun werknemers,
Verzekeringsmaatschappijen controleren de werkelijke arbeidsongeschiktheid van de slachtoffers...
Dus er wordt ook "officiëel" gegluurd.
Wie weet gluurt de politie niet mee om te zien of jij niet stoeft met je snelheidsrecord op de autosnelweg...
En sinds kort weten we dus dat dit ook gebeurt... We zagen het op het journaal van de TV...

Kortom, gebruik die sociale netwerken héél voorzichtig... Denk er aan dat er velen die dingen lezen, je richt het niet van persoon naar persoon, bijna heel de wereld kan over je schouder mee gluren. Voor de rest is het een leuk ding... Maar als ik eerlijk mag zijn, neem me het "genot" van het gluren af, en ik zal er wellicht niet eens meer naar omkijken...

Eén ding moet me nog van het hart...
Ik heb de tijd nog gekend dat je om te telefoneren of naar de telefooncel moest lopen, of terecht kon bij de enkeling die al een telefoon had... Al heel vroeg waren wij thuis bij die enkele telefoonbezitters, en zoals bij iedereen was dat te denken aan het werk dat uitgeoefend werd... De enige manieren waarop je dan met elkaar contact kon hebben, was er naar toe gaan, of een brief schrijven...
Contact was toen nog lichamelijk. Je kon (buiten de brief) elkaar niet alleen spreken, je kon elkaar ook vastpakken.
Toen werd de telefoon gemeen goed, en na het enorme succes van de GSM (het mobieltje), was het hek helemaal van de dam. De mens is altijd en overal bereikbaar, en het lichamelijke contact is verdwenen. Ik erger me oeverloos als ik in de winkel mensen hoor telefoneren, op luide toon, zonder nog acht te slaan op de vele toehoorders... Maar ja, ik ben ouderwets...
Ik erger me aan de stomme beltonen van die GSM's, die heel enerverend storen tijdens een begrafenisplechtigheid (Ooit hoorde ik daar "Daar gaat ze..." van Clouseau als beltoon)
Maar het meest van al erger ik me aan het feit dat het lichamelijke contact gedevalueerd is...
Je mag niet meer glimlachen tegen een klein kind, of je bent een vermoedelijke Dutroux.
Je komt bekenden tegen en wisselt kussen uit die vroeger voorbehouden waren voor echte vrienden.
En knuffelen heeft tegenwoordig heel veel te maken met sex... Gewoon knuffelen is bizar.
Het lijkt veiliger te telefoneren dan te spreken MET elkaar... Je kunt veel makkelijker liegen als je niet gezien bent.
En je spreekt niet meer tegen je collega, één bureel verder, je mailt hem...

Waar zijn we mee bezig ?
Hallo ? Hallo ?
dju verbroken....

tot de volgende ?